We zijn terug van vier dagen Center Parcs Le Lac d'Ailette, op 15 km van Laon. Een heel mooi park aan een immens meer waarop het bij zonnig weer heerlijk varen is...
Er was een meer en er was zon, het blauw werd door geen wit gestoord. De bootjes wenkten: kom aan boord. Het was nog vroeg, de dag begon
alsof hij dag en nacht zou duren. De maan nog steeds of reeds in zicht genoot van ongesluierd licht dat ons door wimpers heen deed gluren.
We reserveerden vast een boot, om twee uur kon de pret beginnen. Dus eerst nog zwemmen (dat was binnen) en wandelen (het park was groot).
Een pick-nick met du pain, du vin (in Frankrijk eet je op z'n Frans), het grijs greep onderwijl zijn kans en maakte aan mooi weer une fin.
We voeren uit, het zwemvest aan, daarboven nog een regenjas, de paraplu kwam goed van pas, ook ín de boot ging water staan.
We toerden op het grijze meer, we tuurden naar de grijze kant. Een uur nadien, terug aan land, het zwemvest uit... de zon kwam weer!
Categorie:C. gedichten op rijm
06-04-2012
Zoeteke - Jan Haak
Ik bedacht opnieuw een melodie voor een gedicht van Jan Haak : Zoeteke.
Ach mijn schatteke, mijn blommeke jij speelt zo lief het zonneke deelt liedjes uit aan vreemden leeft je leven vervolmaakt tussen vier lijnen van de tegels
waar je staartjes zijn als vlegels en je ogen dondersteentjes waar je moeder over waakt
Ach mijn zoeteke, mijn polleke je rent je lieve bolleke met een glunder door de wind die voor jouw glimlach lijkt gemaakt voorbij jouw huppelen en keren lijk jij ons steeds weer te leren dat te zien wat jij nog bent maar wij door tijd zijn kwijtgeraakt
De prachtige tekening "Spring Fairy" van de Amerikaanse tekenares Ruth Sanderson inspireerde mij tot het schrijven van het gedicht "La primavera". Ruth was zo vriendelijk mij toelating te geven haar tekening op mijn twee weblogs te plaatsen. De Nederlands- en Engelstalige gezongen versie van "La primavera" zijn hier te beluisteren.
La primavera
jaloerse minnaar je verjoeg de herfst met zijn warme kleuren uit schrik dat hij me zou bekoren je huilde in kale bomen omdat ik sliep in je paleis van ijs onder je witte deken je zuchtte op plassen en beken die onder je kille adem bevroren
nu je me wakker kust, hoor ik je vragen of ik dit jaar de kristallen kroon zal dragen die op de troon naast de jouwe rust neen, en toch ben ik jouw koningin want wat geen sterveling vermoedt wij zijn voorgoed geliefden al is ons samenzijn steeds kort omwille van ons groot verschil
buiten ligt het leven stil zolang ik hier bij jou vertoef lief, ontdooi je koude armen al dat dode maakt mij droef ik wil de aarde weer verwarmen hoor je de vogels die me roepen? open de poorten, dit is mijn dag! ik strooi bloemen langs mijn pad volg mij in je laatste oogopslag
La primavera
oh jealous lover you chased autumn with his warm colours frightened that he would charm me you wept in leafless trees because I slept in your castle of ice under your white blanket you sighed on puddles and brooks that froze under your cold breath
now that you wake me with a kiss I hear you asking if this year I will wear the crystal crown that lies on the throne next to yours no, and yet I'm your beloved queen whereas no mortal soul suspects we are for ever lovers although the moments we share are rare because of everything that parts us
outside life is standing still as long as I remain with you dearest, thaw your icy arms this lifeless nature makes me sore I want to warm the earth once more d'you hear the birds that are calling? open the gates,this is my day! I'll sprinkle flowers on my way follow me at your last glance
ze lokken mij: kom binnen in dit gedicht de vertaling van een tekening neergekrabbeld met botte kleurpotloden geurend naar geestverruimend snoepgoed uit kleverige puberhandjes
dieren spelen kiekeboe een kip, een koe, een kaketoe ze zien, ze zien wat ik niet poëzie? belletjetrek, woordjesgek waar blíjft die olifant met lange snuit
bij de gratie Piet Snots ik laat mezelf wel uit!
Categorie:A. in vrije vorm
21-02-2012
Geen rozengeur
een dievennacht met hier en daar een pilelamp waarvan de batterij gans plat wie weet hoeveel eeuwen al
hij strompelt, mompelt 'k ben strontzat terwijl hij traag de sleutel past zonder hulp van maneschijn en mist en nog eens gist waar toch dat gat verdomme! waar dat gat mag zijn
slechts één ding schiet door zijne kop dat er geen deegrol op hem wacht zoals in menig domme mop waar elke stomme kloot om lacht die geen benul heeft, gene weet dat wie zich poepeloere drinkt vaak alles en zichzelf vergeet
misschien dat hij vandaag durft terugdenken aan de tijd van toonsoorten in majeur toen thuis meerstemmig klonk
of aan het overgaan van samenzang in solo wat geen plezier meer schonk waarop stilte haar sleutel nam en het akkoord op slot deed
(herplaatsing van 8/01/2008)
Categorie:A. in vrije vorm
13-12-2011
Concert zangklas Marielle Creemers
De leerlingen die in de Muziekacademie van Oudenaarde zangles volgen bij Marielle Creemers staan nu donderdag op het podium van "De Woeker". Om 20u begint een concert van solisten en het vocaal ensemble, met pianobegeleiding. Na het concert kan iedereen genieten van een receptie. Zelf zal ik "Milord" van Edith Piaf brengen en mijn gezongen gedicht "Voyeur". Van harte welkom!
Plaats: Woeker 3, 9700 Oudenaarde
Datum: 15 december, 20u
Categorie:N. nieuws/columns
05-12-2011
De enige echte
Wellicht is dit de laatste keer dat jij je schoen zet bij de haard. Je hebt wel door dat zo'n meneer die uit een auto stapt, het paard
op stal laat, mijter, witte baard, een gouden staf en wat nog meer in zijn verkleedkoffer bewaart, dat die omwille van de sfeer
de grote vriend van ieder kind wil imiteren. Elke klaas en elke schoensmeerzwarte piet
die men in warenhuizen ziet, is vals, dat weet de domste dwaas! Vannácht komt pas de échte Sint!
Wat lopen er elk jaar toch formidabel knappe pieten rond...
Categorie:B. sonnetten
08-11-2011
Mini-loempiaatjes en dwangbuizen
Ik ben niet van de dikste, eufemistisch uitgedrukt. Niet dat
ze mij zomaar door een sleutelgat zouden kunnen trekken (zoals mijn lieve moeder
zaliger placht te zeggen), maar er steekt liefst geen krachtige wind op als ik
mijn wasgoed aan de draad hang. Ik was nooit een zwaargewicht en waar de meeste
vrouwen na een zwangerschap een paar kilo's extra meezeulen, was het bij mij net
het omgekeerde. Gelukkig ben ik na twee kinderen gestopt! Ook mijn bolle wangetjes verdwenen samen met het bolle buikje. Pas op, je hoort mij niet
klagen. Ik eet wat ik wil, zoveel als ik op kan, een luxe, quoi!
Onlangs hoorde ik twee collega's praten over revolutionaire
lingerie die alle vetrolletjes zou doen "verdwijnen". Goedele Liekens
zou in een TV-programma bekend hebben dat zij het ook droeg, ter demonstratie
haar jurkje omhoog schortend. Waar dat vet dan wel naartoe ging, vroegen die
collega's zich af. Het zou me worst wezen (lekker, met appelmoes en frietjes én
een grote schep mayonaise). Toen ik enkele dagen later in een pashokje het door
mij fel begeerde nauwsluitende jurkje over mijn hoofd had getrokken en mijn
spiegelbeeld een kritische blik toewierp, kon ik er echter niet naast kijken:
er waren kwabbetjes te zien! Van die kleintjes. Van die mini-loempiaatjes. De dochter werd inderhaast geïnterpelleerd. Ja, zij zag ze ook. Maar ze vielen toch
écht niet op. Volgens haar. Nu ben ik het volstrekt eens met het protest tegen
anorectische fotomodellen en tegen het ongebreidelde fotoshoppen dat van elke
levende vrouw een barbiepop maakt, maar als je zelf de pop bent, wil je er
liefst wat ordentelijk uitzien in je barbiejurkje. Wat zou er ongezond of
nadelig kunnen zijn aan het dragen van de moderne versie van het corset?
Dus kocht ik het kleedje en ging op zoek naar wat, zoals
internet mij leerde, "shapewear" heet. Zoveel merken, zoveel modellen,
zoveel winkels. Ik stapte er een binnen en een vriendelijke juffrouw begeleidde
mij naar het rekje met het onaantrekkelijke-maar-o-zo-efficiënte ondergoed. Ik
bekeek de diverse modellen en koos een slip uit die tot onder je oksels kwam, mét pijpjes om de kwabbetjes zover mogelijk naar beneden af te leiden. Zelfverzekerd nam ik een small van het haakje.
"Het zijn wel ultrakleine maatjes," kreeg ik als advies. De juffrouw haalde de
short uit het zakje en spreidde hem voor me open. Voor zover je van
openspreiden kon spreken: het ding was nauwelijks 15 cm breed! Okee, het was
elastisch, maar het gaf zich niet zomaar gewonnen toen ik er mijn armen
doorstak om het open te rekken. Voor de zekerheid dus ook een medium mee in het
pashokje. Ik wurmde me in de mediumshort, die ik optrok tot aan mijn boezem. Tot mijn verbazing zat die
dwangbuis niet oncomfortabel. Wat zag ik er strak uit! Alle loempiaatjes
gladgestreken. Overal een egaal laagje crème au beurre. Ik liet mijn handen
over mijn middel, buik en heupen glijden... Ik zag er natuurlijk niet uit, met
zo'n ultramegamaxislip. Maar niemand die ze zou zien, onder mijn jurkje.
Waarom is een mens nooit onmiddellijk tevreden? Waarom moet men altijd controleren of iets anders niet nóg beter is? Waarom probeerde
ik of ik me niet tóch in een small kon proppen? Toen ik mijn ene been
erin had geperst en ik het tweede tegenstribbelende pijpje met ál mijn kracht wou
optrekken, schoot er een pijnscheut in mijn rechterschouder die elke volgende
poging onmogelijk maakte. "Gaat het?" vroeg de juffrouw meelevend. Neen, het ging absoluut niet. Die small was enkel geschikt om
te vullen met gehakt, bereid met fijne kruiden, beschuiten en een eitje, en in
de oven langzaam te garen.
Hoe dan ook, ik zal er prachtig uitzien op het personeelsfeest, in mijn
auberginekleurige jurk. Dankzij mijn figuurcorrigerende short, maat medium, zal ik glad als een paling-in-roomsaus door de zaal glibberen. Wel
vervelend dat ik momenteel op stuntelige manier de wagen in achteruit of in
vijfde versnelling moet zetten met mijn linkerarm en dat zelfs een boterham snijden een beetje pijnlijk is. Hopelijk zijn er hapklare brokjes op het feest.
De griespardot staat wat te grroemen temidden van een protterveld, bezaaid met viezeschetenbloemen: hij heeft ze allemaal geteld.
Ik pluk er vijf om vuur te stoken, dan knalt het -grroem- in mijn fornuis, en acht om -grroem- kaduuf te koken, dan ruikt het lekker bij mij thuis.
Nog tien voor -grroem- mijn jaarlijks bad en twaalf gestrikt met stinkend smik: een -grroem- boeket voor griespardat, die houdt van schoonheid... net als ik!
De gezongen versie kunt u beluisteren op http://gorgelrijmen.punt.nl/, waar ook de mooie tekening van Jaap van den Born te bekijken is.
Categorie:D. gorgelrijmen
29-07-2011
een hele tour
ik lig niet langer languit op de bank
te staren naar de beelden van een ronde
mijn lijdensweg is nu voorbij, goddank
Parijs! ... ik heb mijn benen weer gevonden
Daan de Ligt
gedaan met rillen in de kille regen
ik reisde naar de zon, maar was abuis
mijn lijdensweg is nu voorbij, een zegen
Parijs! ... nog drie uur rijden en weer thuis
Vera De Brauwer
en zo heeft iedereen zijn reden om van Parijs te houden...
De nieuwste telg in mijn reeks gorgelrijmen : de zabberslak!
Voor de gezongen versie gaat u naar http://gorgelrijmen.punt.nl/ waar ook de prachtige tekening van Jaap van den Born te bekijken is.
Wie zabbert in de schele nacht
en heeft dan twee keer bezemkracht
waardoor ze vaak al nokkels brak?
Het is de zabberslak.
Wie zoeft er fluks het maanlicht door
met een reflector op haar oor
en knipperfrikkels op haar dak?
Het is de zabberslak.
Als 's ochtends vroeg de zon verschijnt,
wie is de eerste die verdwijnt,
nog één keer zabbert, zij het zwak?
Het is de zabberslak!
Categorie:D. gorgelrijmen
Ik ben geboren in 1964 en studeerde af als licentiate Romaanse Filologie aan de Universiteit Gent. Mijn hobby's zijn vooral lezen, wandelen en het schrijven van gedichten. Omdat ik zelf liefst toegankelijke gedichten lees waarin ik de gedachten of gevoelens kan herkennen, probeer ik ook in die trant te schrijven. Soms schrijf ik in vaste vorm (vooral sonnetten), soms in vrije vorm. Liefst van al laat een gedicht mij achter in de overtuiging dat het op geen enkele andere manier kon geschreven worden.
