Bijlagen:
De droezel_web.jpg (79.2 KB)   

Van moeder mocht ik hem weleens gaan wekken.
Dan sloop ik stil, zijn deur stond op een kier,
de kamer in... en sprong, ik was toen vier,
op bed om mij fluks naast hem uit te strekken.

Toen wachtte ik tot hij me toe zou dekken
en op de deur zou kloppen (voor de sier).
"Dag Sinterklaas! Ons meiske? Is niet hier."
Al goed dat Sint het dek niet weg wou trekken!

Pépé liet steeds weer nieuwe mensen komen:
ook Zwarte Piet en Mie Katoen of Knudde
en allen werden door hem beetgenomen.

Zo klein ik was, ik weet nog hoe het ging,
hoe hard mijn buikje van het lachen schudde.
Ik heb aan hem slechts één herinnering.

Mijn peter, de vader van mijn moeder, stierf toen ik nog geen vijf jaar oud was.

Bijlagen:
dotsedaris.jpg (271 KB)   

benauwend is de bol
waarin mijn denken hoelahoept
deze tegendraadse geest
ijverig een uitgang zoekt

zich stijfkoppig kubus droomt
met hoeken om in weg te kruipen
ofwel balk met lange muren
ramen met weids zicht op buiten

soms waant hij zich liever nog
parallellepipedum
want op een vloer bestaand uit gram
voelt het goed zijn gal te spuwen


(gepubliceerd in de nieuwsbrief van Opspraak - 08/2008)

Wie de bekendste scheurkalender van Vlaanderen in huis heeft hangen, leest op de achterkant van het blaadje van 31 december 2010 volgend gedicht van mij :

Hij gooit de dagen van zich af

De winter houdt hem warm,

bepakt hem met een dikke jas,

die de lente tot haar jolijt

aan flinterdunne rafels rijt.

De zomer knipoogt schalks:

je staat halfnaakt,

zeg, weet je dat?

Maar trekt hij in de herfst

een trui met rolkraag aan?

Welneen!

Héél langzaam..., tergend traag

voor wie verlangt of wie verwacht,

ontdoet hij zich van wat hij draagt...

hij stript zowaar!

En in de laatste nacht van 't jaar,

waarin men zingt en lacht en feest,

denkt hij: het is genoeg geweest.

Hij werpt zijn vijgenblad en gaat,

De Druivelaar.

Gisteren maakte ik gebruik van mijn drie kwartier middagpauze om twee boterhammen soldaat te maken (uitzonderlijk bleef de derde gespaard omdat het zo druk was op de dienst dat ik eigenlijk geen honger had) en daarna het centrum in te duiken om een kerstcadeautje te kopen. In het kitscherige juwelenwinkeltje waar ik vaste klant ben, zag ik toevallig de muts met pompon van mijn puberdochter passeren. Om het einde van de examens te vieren maakte ze samen met enkele klasgenootjes een uitstap naar Gent. Correctie: naar de Veldstraat, dé winkelstraat van Gent. Kijk eens wat een mooie ring? Ik denk dat ik hem ga kopen. Ja, doe maar meisje. Zelf kocht ik een paar oorringetjes voor het dochtertje van mijn zus: zilveren strikjes met zirkoontjes. De bijzonder kleurrijke taartjes-met-slagroom of regenboogjes-met-wolkjes zullen haar oorlelletjes niet sieren.

Nog veertien minuten over. Ik twijfelde of ik nog naar de Lange Munt zou gaan en vertrok dan toch, in looppas. Ik sprong de winkel binnen, liep naar achter, grabbelde in één der manden, haalde er een zwarte legging uit met fronsboord en sierknoopjes onderaan en toog naar de kassa. De lengte van de rij leek mee te vallen. De volgende klant. Een probleempje. Probleempje opgelost. De volgende klant. Een babbeltje. Ik begon het warm te krijgen. De vrouw vóór mij had een mand vol artikelen. Ik waagde de gok: of ik misschien mocht vóórgaan? Ik had maar één artikel, het geld reeds in de hand en ik moest vóór twee uur terug zijn op mijn werk... alstublieft mevrouw? Nee, dat ging niet. Ze had zelf al óveral zólang moeten aanschuiven, zei ze pinnig. Dan zal ik wel heel hard lopen, antwoordde ik. Waar al haar aankopen gebleven waren, was mij een raadsel want ze had slechts één zakje bij en een handtas. Het was haar beurt, alles werd één voor één uit het mandje geladen, ingescand. Een stickertje zat niet goed, moest worden platgedrukt,... Ik begon eraan te denken de legging gewoon aan de kassa te laten liggen. Een zakje?  Alle artikels in de zak... bankkaart uitgehaald... even wachten... code intikken. Toen ze vertrok, kon ik niet nalaten haar te bedanken voor haar vriendelijkheid. Het was heel graag gedaan, zei ze. Ik betaalde supersnel mijn éne artikeltje en spurtte naar het werk waar ik net op tijd maar totaal buiten adem toekwam.

Ik wens alle mensen van goede wil een mooie kerst!

En de anderen... Mag ik het even niet zo erg vinden mochten ze vandaag, wanneer ze nog snel naar de winkel willen om dat doosje garnalen te kopen dat ze vergeten waren, in een ellenlange rij moeten aanschuiven aan de kassa, met vóór hen alleen maar mensen met bomvolle karren. En dan graag bovenop die kar telkens één zwarte legging, met sierknoopjes uiteraard.

Wie hier af en toe komt lezen weet dat mijn moeder aan borstkanker overleden is. Bij mijn vier jaar jongere zus werd er twee maanden geleden dezelfde ziekte vastgesteld. Er ging een schokgolf door de familie. Na weken van twijfel en ongerustheid is er de zekerheid dat er geen uitzaaiingen zijn, dat er geen chemotherapie moet, wel een reeks van 30 bestralingen, het nemen van medicatie gedurende vijf jaar en het laatste deel van de therapie, dat wij samen volgen: het proberen overwinnen van de knagende angst.

Plots zijn bepaalde zaken nóg banaler dan ze soms leken. Ach, wat woorden in een vorm gegoten, een paar zich herhalende klanken, wat verzen in groep die zich gedicht noemen; het bejubelen of de grond in boren van dichters in literaire bladen of op internet; de ergernis omwille van het omringen met een aura van Grote Kunst van onbenullig of onbegrijpelijk proza dat in regeltjes gekapt geserveerd wordt als Poëzie; de uitnodiging voor een voordracht of de afwijzing voor een publicatie; het bijhouden van een weblog... Who cares?

Zeker als je ziet dat het overgrote deel van de verdwaalde voorbijgangers slechts een korte blik in de vitrine werpen omdat ze eigenlijk op zoek zijn naar iets totaal anders. Bijvoorbeeld naar een artikel over een vrouw die zwanger werd door kikkerdril (ik schreef een stanka over kikkerdril), naar het recept van salade folle (die salade werd vernoemd in een column), naar gedichten over Star Wars (ik schreef ooit dat mijn zoon fan is van Star Wars), of waarom niet: naar sexy kerstgedichten, stoute sms-gedichtjes (misschien moet ik een categorie met uitdagende gedichten openen?), grappige snuiten (kijk, ik trek er weer een, gezien?), een pijnlijke nek, de Franse vertaling van oogwallen (des poches sous les yeux, alstublieft, neem ze maar mee), wat je moet doen "tegen" een puber van twaalf jaar (wil die persoon dringend contact opnemen als die het antwoord gevonden heeft?), hoelang je een infrarood lamp moet gebruiken bij pijnlijke spieren (ik raad aan: een kwartiertje), de flaptekst van FC De Kampioenen (du-uh?), tafelkleden van 3 suisses, een groene smiley met oortjes (ik had het in een column over een groene BRIL met oortjes, flapdrol!), pijn in de rechterzij (proberen op de linkerzij te slapen?), Rosco voetbaden (huh?), een trouwboeket om in Ronse aan de wagen te hangen (gefeliciteerd met jullie huwelijk), tot zelfs een verwelkomingswoord op de koffie bij een begrafenis (mijn innige deelneming).

Dankzij de statistieken van Statcounter kom ik zelf ook dingen te weten, bv. dat de Cour du Nord zijn michelinster kwijt is. Als men nu denkt dat ik mijn sonnet "Verzinnen" (waarin die michelinster ter sprake komt) ga aanpassen, is men goed mis. "Oud Sluis" en "Het hof" (van Cleve) rijmen nog steeds niet op loer of op snoer.  Voor wie mijn bundel kocht: er wordt dus géén geld teruggegeven omdat er vanaf nu in het titelgedicht een onwaarheid staat. Wie een bundel met zulke titel koopt, vraagt om bedrogen te worden.

naïviteit staat op het schap

onder een stolp die haar beschermt

tegen ronddwarrelend sarcasme

men bekijkt haar als curiosum

terwijl ze traag de plooien schikt

van een vergeelde bruidsjurk