Hoi, Ik heb een lijstje gemaakt met wat momenteel toch makkelijker loopt in mijn leven! Ik som het onderstaand even op:
-De relatie met mijn zoon verloopt vlotter - De relatie met mijn ex verloopt ook beter - Ik durf al te spreken over mijn hpv-virus en door op consultatie te gaan bij een psychologe heb ik het vangnet gekregen dat ik nodig had om hiermee aan de slag te gaan. - Als mensen mij feedback geven, dan probeer ik door te vragen, ook hierbij voel ik me goed. - Ik probeer mijn verhaal verder te vertellen ook als mensen me onderbreken of goede adviezen geven. - Mijn ochtenden verlopen vlotter, de radio gaat al eens aan, alles verloopt gemoedelijker, rustiger. - Ik kan me een slechte dag gunnen, zonder daardoor heel de week een slecht gevoel te hebben. - Ik heb de controle op mijn nervositeit kunnen loslaten, of al voor een groot deel losgelaten, ik dacht vroeger dat er alleen slechte kanten aan zaten, maar ik merk nu dat ik door ze toe te laten opnieuw mijn humoristische kant vind en ook weer ad rem kan zijn. Ook schept dit voor mij de ruimte om mijn energie elders in te zettten. Ik heb bv gepoetst zonder compleet op te zijn achteraf. - Ik kan soms al contact maken met mijn lichaam, hiermee bedoel ik dat ik vorige week gevoeld heb dat ik ziek was, wat een hele stap in de goede richting is. - Ik heb ook al een aantal goeie/leuke dagen achter de rug iets dat ik voor ik aan het programma begon, niet meer had. - Toch al heel wat hé, ik ben er heel blij mee!
Mijn controle bij de dokter was ok, en ik moet pas over 6 maand terugkomen. Je zou nu verwachten dat ik "over the moon" gelukkig ben, maar dat ben ik dus niet! Maar wat ben ik dan wel? In eerste instantie was ik euforisch, alsof ik nu helemaal geen reden meer heb om me slecht te voelen, energieloos depressief en ook dat ik mijn behandeling hiervoor nu zomaar kan stopzetten. Ik realiseerde me echter al snel dat dat niet het gevoel was dat primeert. Ik ben wel opgelucht enzo, maar ik ben vooral helemaal in de war. Ik ben in de war omdat ik intussen al 5 jaar bijna maandelijks op controle moet gaan, ik me telkens na de controle tijd moest gunnen om de behandeling emotioneel en fysiek te verwerken/recupereren, en dat duurde toch wel een aantal weken. Na die paar weken recup, had ik even wat ademruimte, zo'n goeie week, en dan kon ik alweer met een bang hart beginnen uitkijken naar de volgende controle. Daarna uitkijken naar een nieuwe behandeling en dan de nasleep weer. Zo gaat dat nu al vijf jaar lang. Sinds begin dit jaar krijg ik een andere alternatieve behandeling met trichloor-azijnzuur, een ongelooflijk vretend goedje, waarmee de dokter dan de letsels aanstipt en ik me vervolgens vanbinnen helemaal voel wegbranden. Met deze behandeling zijn we erin geslaagd om een status quo te bereiken, waarin er nog steeds letsels zijn, maar er geen actieve cellen meer gevonden worden. Deze is ook bij mijn laatste controle weer goed geweest. Met als gevolg dus dat de dokter me doodleuk vertelde dat ik pas over een HALF JAAR moet terugkomen voor de volgende check up! Het voelde alsof mijn navelstreng werd doorgeknipt en ik in zee gegooid werd zonder te kunnen zwemmen, alsof ik geen adem meer kreeg. Want, wat ben ik nu zonder al die controles, zorgen maken om mijn gezondheid neemt al vijf jaar in beslag, en wat moet ik nu ineens gaan doen om die zorgen en alle tijd die nu vrijkomt in te vullen? Ik heb er echt geen idee van. Ik ben dan ook helemaal gecrashed! Woensdag heb ik een hele dag gehuild en 's avonds was ik zo misselijk als een krab, 's achts heb ik moeten overgeven en had ik last van overactieve darmen. Met moeite heb ik me naar mijn revalidatie gesleept, en dan enkel maar omdat het mindfullness was, anders was ik zeker in bed blijven liggen. Nog een geluk dat ik dat niet gedaan heb, iedereen heeft me fantastisch mee opgevangen. Ik heb bijna een hele dag gehuild, mijn verhaal verteld en opnieuw verteld. De mindfullness heeft me uiteindelijk toch wat rust gebracht. En tenslotte ben ik er vandaag doorgekomen. En dat is vooral te danken aan mijn persoonlijke inspanningen van de laatste weken om meer mijn gevoelens te laten zien, voorlopig voel ik veel nervositeit, en net die nervositeit heeft ook een leuk kantje gekregen, nl: dat ik erg leuk, humoristisch en adrem kan zijn. Behalve warm, heb ik die eigenschappen dan toch ook nog. Het is dus weer een heel speciale dag geweest. Vooral omdat ik besef dat ik vroeger alleen de slecht dingen zag van nerveus en opgefokt zijn ik was daarbij vergeten dat het wel de persoon is die ik ben, en dat al die gevoelens opslokken geen goeie zaak is geweest voor mijn gevoel van eigenwaarde.
Veel goed nieuws dus, en ik kan ook weer meer genieten van vandaag en stilaan heb ik ook meer vertrouwen dat er mij ook nog veel goeie dagen te wachten staan, ipv alleen donkere, sombere tijden.
Deze week ben ik op controle gegaan bij mijn specialist. Het is intussen 3 maand geleden, en ik ben al een hele week erg nerveus. Erg nerveus, is zelfs nog een "understatement"!! Erg gaan stormen door mijn hoofd. Stormen die moeilijk te temmen zijn! Eén van die stormen heet, "hoe zal de nasleep van de behandeling dit keer zijn", aangezien ik nu een ganse dag tussen de mensen zit, en ik gewoon ben om me tijdens zulke moeilijke momenten alleen terug te trekken, zie ik niet onmiddellijk hoe ik me daarbij ga voelen of gedragen. Ik zie al een aantal bijwerkingen en lasten van de behandeling veel te goed voor ogen, en dat maakt me erg onzeker. Ik zie bv: dat ik een bloeding en kramp krijg aan tafel, en dat de anderen dringend moeten vertrekken naar een activiteit. Ik ken mezelf, ik zou me dan zo hard schamen dat ik geen hulp zou durven vragen. Maar die vlieger gaat hier natuurlijk niet op, ik zou iemand moeten inlichten, maar hoe ik dat zou doen, of hoe ik me daar bij zou voelen, zou toch niet erg prettig zijn. Ik zou me schamen tot diep in mijn ziel, me geen houding weten te geven en mij alleen maar concentreren op de reactie van anderen, en hoe zij dat nieuws zouden aannemen en verwerken. Ik zou er ook rekening mee houden dat IK anderen tijd zou moeten geven. Dat IK moet rekening houden met hen, terwijl ikzelf heel die tijd verscheurd ben van fysieke en emotionele pijn. Soms vraag ik me wel af waarom ik daar zoveel mee bezig ben, zou het kunnen dat ik al teveel het scheeltje op mijn neus heb gekregen? Of dat ik me heb gefixeerd op die paar slechte reacties, want tenslotte heb ik er toch ook een heleboel goeie gekregen. Door de zenuwen heb ik nu ook nog een angina gekregen. Op zich vind ik het al een wonder dat ik me ziek voel, en het moet al zeker een jaar geleden zijn dat ik nog echt heb beseft dat ik ziek ben, ik voel me namelijk altijd wel misselijk en energieloos. Alweer een stap in de goeie richting dus, ik kan soms mijn lichaam weer voelen. Een heel apart gevoel. Ik had me daarom voorgenomen om het even rustig aan te doen, en dat heb ik heel het weekend geprobeerd, maar ik kon niet blijven stilzitten, echt rusten, ik bleef steeds maar in beweging als een kip zonder kop doelloos wat rondlopen zonder een idee te hebben wat ik eigenlijk wilde of waar ik naartoe liep. Hierdoor zijn ook de opdrachten van de mindfullness mislukt. We moesten heel de week, elke eerste hap van de maaltijd met verwondering en interesse opeten (zoals met die rozijn), dat ben ik dus al glad vergeten, of misschien één keertje niet. Ook moesten we een bodyscan oefening doen, dat is een oefening om onze aandacht op ons lichaam te richten en alzo opnieuw contact te maken met wat er in ons lichaam omgaat. Erg ontspannend dat wel, maar door de nervositeit ben ik daar niet echt aan toe gekomen.
Vorige week heb ik mijn eerste sessie mindfullness gehad. Niet zo simpel als men denkt, om te beginnen moesten we naar een rozijn kijken alsof het de eerste keer was dat we dat zagen. Vervolgens moesten we er aan ruiken en ook proeven. Rozijnen zijn niet mijn favoriete vruchten, maar deze smaakte me wel. Een heel andere beleving dan gewoon maar je eten naar binnen proppen en slikken.
Voordat we ons voorstelden dienden we even tijd te nemen om in ons lichaam te voelen. Wat we voelden moesten we ook vertellen tijdens de voorstelling. Bij mij was er al veel spanning aanwezig, en telkens het een beurt dichter kwam voelde ik meer en meer elektriciteit door mijn lichaam gieren. Toen ik dan uiteindelijk aan de beurt was barste mijn bom, ik heb letterlijk bijna op m'n stoel op en neer gesprongen van de zenuwen, geen woord kreeg ik nog deftig uit m'n mond en ik snakte naar adem. Van deze reactie was ik best wel verast eigenlijk. Ik had al een tijdje voor ik ging slapen zo'n knagend, vervelend gevoel in mijn buik, ook, of zo voelt het toch, elektriciteit die door gans mijn lichaam wordt gevoerd. het was dan ook een heel dubbel gevoel om enerzijds zo'n reactie te krijgen en anderzijds te merken dat die opgefoktheid nog steeds in mijn lichaam zit. Ik denk dan ook dat die cursus mindfullness echt iets voor mij zal zijn, erg moeilijk ook, maar de moeite waard. Ik ben ook blij dat ik (toch al af en toe) in staat ben om mijn ware gevoel naar boven te laten komen, dat is al een hele stap in de goeie richting.
Vandaag heeft F. me een sms je gestuurd, al meer dan een maand had ik niets meer van hem gehoord. Dat kwam door mij, ik was het namelijk beu dat ik enkel goed genoeg ben op ogenblikken dat het hem uitkomt! Waarmee ik wil zeggen dat 4 van de 5 keer dat ik hem bel, er geen enkele reactie volgt, er wordt niet opgenomen, maar er wordt ook niet teruggebelt of terug ge-sms-t. Dan opeens na een maand of anderhalf, stuurt hij dan een sms om te vragen hoe het met me gaat? Als hij het moeilijk heeft (daar ben ik recentelijk achter- gekomen) dan kan hij wel dagelijks zijn telefoon vinden, is z'n telefoon wel opgeladen en blijkbaar gaat zijn telefoon ook niet stuk dan. Alleen, als zijn problemen een uitlaatklep hebben gevonden, dan hoeft contact houden niet meer. Op zijn minst een éénzijdige vriendschap te noemen! En daar ben ik dus heel boos over geworden. En na zo'n sms (na een maand) heb ik hem dus via sms laten weten dat het voor mij niet meer hoefde. Dat ik het beu was elke keer gedumpt te worden en zijn smoesjes aan te horen. Ik begrijp echter wel wat er achter zit, want eigenlijk zijn wij best close met elkaar. Wij hebben allebei wel het gevoel aan elkaar veel kwijt te kunnen (ook al zijn die momenten best zeldzaam), ook dat we onszelf kunnen zijn bij elkaar. Dat is ook deels zijn probleem, hij is ongelooflijk bang dat ik te dicht bij hem zal komen, of zelfs verliefd op hem zou worden. Dat is "denk ik" voor hem de grootste reden waarom hij mij op afstand wil houden, an sich kan dat natuurlijk wel gebeuren, maar of zijn angst realistisch is daar ben ik niet zo zeker van. Volgens mij projecteert hij ook zijn angst op mij, en is hij misschien angstig dat hij wel eens verliefd op mij zou kunnen worden, en dat hij geen idee meer heeft hoe dat zou lopen of dat hij dat wel zou kunnen. Wat ik ook wel speciaal vind aan heel die situatie is dat ik het gevoel heb dat we ergens wel een goeie connectie hebben met elkaar, want telkens hij me een sms stuurd, ben ik al een aantal dagen aan hem aan het denken, misschien is dat wel een soort zielsverwantschap. Op een bepaald niveau zijn we met elkaar verbonden, en denk ik vaak aan hem, en als ik mijn gevoel vertrouw, denkt hij ook vaak aan mij (gezien ik al vooraf weet wanneer hij zal sms'en). Ik blijf me dan ook afvragen of het al dan niet zinvol is om die vriendschap verder te zetten. Want ik ben geen opgever en ik blijf hopen dat hij zich op een goeie dag toch zal kunnen openstellen en z'n angst durft te overwinnen. En de vraag hoe dat dan verder zal gaan blijft ook mij bezig houden. Misschien is dat zijn angst of kan het mijn angst zijn????? Ik weet het niet!!!!
Misschien verwacht ik ook wel veel van hem, want ik heb best veel vertrouwen in F. en dat vertrouwen wil ik niet graag zien verdwijnen, hoewel ik binnen in mij een constante strijd voer met mezelf. Een strijd die op lange termijn alleen slecht kan aflopen. Dat vertrou- wen zorgt ervoor dat ik op momenten dat het me niet goed gaat, dat ook graag met hem wil delen, alleen kan dat voor hem blijkbaar niet. En telkens hij niet reageert zet dat bij mij een mechanisme van zelfbescherming in gang, een mechanisme dat strijd tegen het gevoel dat ik gedumpt word, een strijd tegen het gevoel dat ik voor hem totaal onbelangrijk ben en een strijd dat ik mezelf niet belangrijk genoeg vind om hem daarmee te belasten. Ik vraag me af, wat ik voor iemand zou zijn zonder zoveel zelfbescherming, hoe zou het leven er dan uitzien? Hoe vrij ik me zou voelen en hoe onge- compliceerd ik zou zijn. Misschien kom ik dat wel nooit te weten.
De titel veraadt het al, het zijn zware tijden! Met de hulp van een arts kan ik gebruik maken van een gratis psychologe. Dit omdat dit verbonden is met mijn behandeling. Vorige week heb ik daar mijn eerste afspraak gehad. De psychologe bevalt me wel, en dat geeft me goede moed naar de toekomst toe. Aan de andere kant ben ik ook angstig om alles dat zou kunnen loskomen. Al een hele week heb ik het gevoel geen lucht genoeg te krijgen, alsof iemand met z'n handen m'n luchtpijp dichtknijpt. Geen gezellig gevoel moet ik zeggen. bij de minste inspanning sta ik te puffen voor lucht. Dat brengt me danig van mijn stuk. Ik probeer het allemaal nog wel positief te zien, alles dat los begint te komen zal inderdaad een uitweg gaan zoeken en dat kan ook op lange termijn alleen maar positief zijn.
Maar intussen, voel ik me helemaal niet meer lekker!
Mijn weekend is best fijn verlopen, ik ben gaan helpen op een bbq. In een rusthuis nog wel! Nooit gedacht dat je daar zoveel plezier zou kunnen maken. Na het helpen mochten we gezellig verder bbqen en boemelen. Best wel laat geworden en had wel wat gedronken maar niet overdreven veel. 's Anderendaags was ik niet helemaal tip top, maar ik had al geen hoofdpijn, wat al veel waard is vind ik. Voor het eerst in een heel lange tijd, heb ik het gevoel gehad dat ik ergens bijhoor! Dat heeft me veel deugd gedaan. Opnieuw beseffen dat er toch mensen zijn waarop je kan rekenen.
Vandaag is mijn zoontje gestart in de 3de kleuterklas, alweer een hele stap! Hij is nu de grootste van de school en dat vind hij best fijn. Voor mij is het ook weer even beseffen dat hij geen baby meer is, het lijkt wel alsof hij gisteren voor het eerst naar de instapklas ging. Dan besef je maar even hoe snel de tijd gaat. Op de revalidatie had ik iedereen gewaarschuwd dat ik later zou zijn, dus ook aan die kant dacht ik dat alles in orde was. Tot ik aankwam natuurlijk! Krijg ik ineens te horen dat er zogezegd niemand op de hoogte was dat ik later ging zijn. En aangezien ik na 9u binnenkwam ik ook niet meer mocht deelnemen aan de geplande activiteit. Dus vandaag heb ik hier mijn eerste woede uitbarsting gehad. Mijn humeur zal wel rechtstreeks te maken hebben met de eerste schooldag, maar ik denk ook wel met de brief die ik ontvangen heb van mijn dokter vorige week. Daar stond kort in uitgelegd dat men weer afwijkende cellen heeft gevonden. Geen goed nieuws natuurlijk. Ik had het al gevoeld, dat de laatste tijd mijn energie weer helemaal bergaf ging. Ik heb ook weer blauwe wallen onder mijn ogen. En die wallen is zowat de eerste indicatie waar ikzelf aan kan merken dat mijn "slechte cellen" weer groeien. Heel vervelende historie, die maar blijft duren, ik noem het ook wel "the never ending story". Mijn eerstvolgende controle is pas eind september, wat nog een hele tijd is. Volhouden dus, zoals gewoonlijk en ook dat kost me oeverloos veel energie. Gisteren nog legde ik aan iemand uit hoe dat voelt altijd moe zijn, ik heb dat toen mooi kunnen omschrijven en geef het jullie ook even mee. Ken je de vermoeidheid na een operatie? Wanneer men je in slaap doet? De vermoeidheid die je daarna voelt, die kan je vergelijken met hoe ik me altijd voel! Alleen moet je met die vermoeidheid dan ook nog je dagelijks leven verder kunnen leiden. Best wel hard vind ik.
Mijn broertje is vrijdag langs geweest, daar heb ik een heel fijne babbel mee gehad. Heeft me veel deugd gedaan!
Allé ik ben ermee weg, dadelijk is het etenstijd, misschien tot straks en intussen veel groeten!
