Zoals ik al gedacht had, is er een vervolg aan heel het doopsel verhaal.
Hoe raar toch dat ik bijna m'n klok gelijk kan zetten, met zijn systeem van telkens opnieuw iets nieuws verzinnen! Hij wil weer eens even met me praten, (praten niet echt eigenlijk, mij dwingen te doen wat hij wil, is het eerder). Ik geef jullie even een idee van de conversatie:
hij: "Dit kan niet meer door de beugel, kijk eens naar deze sokken, er zitten gaten in, het kan toch niet dat jij als moeder je kind zo meegeeft" ik: "en die kapotte sokken had hij aan toen hij naar jullie kwam?" (Ik weet namelijk dat Vincent een gloeiende hekel heeft aan een gat in zijn sokken, hij om één of andere reden, niet blootvoets wil rondlopen, en zelfs gaat slapen met z'n sokken. Als er ook nog maar een mm niet in orde is aan z'n sokken gaat hij compleet door het lint, hij wil dat niet, en zal zeuren tot hij er goeie heeft. Hij: "ja, en jij als moeder zou zoiets niet mogen toelaten!" ik: "vincent leert zichzelf aankleden, misschien heeft hij die kapotte sokken aangetrokken, ik kan het me niet voorstellen, want daar heeft hij een bloedhekel aan." hij: "zelfs dan is het jou verantwoordelijkheid om hem na te kijken, zodat hij proper meekomt". "Wat voor een moeder ben jij, als je dat nog niet kan?" ik: "Een goeie moeder misschien, is je kind niet gelukkig? Heeft hij geen goeie manieren?" "Of vind je mij misschien een slechte moeder?" hij: "dat weet ik niet hé, ik zie niet hoe jij hem behandelt!" hij: "je hebt zelf al gezegd dat je geen tijd genoeg hebt om voor onze zoon te zorgen" ik: "pardon" hij: "ja, weet je niet meer, toen je vertelde dat je nooit tijd hebt om te zorgen dat je gewassen hebt, zodat hij proper met me mee kan!" ik: "pardon" hij: "daarom lijkt het me een beter idee als Vincent bij ons komt wonen!" ik: "pardon?", "hoe kom je daar bij" hij: "ja, het gaat toch niet goed met jou, dat heb je zelf al gezegd, dit is dus voor ons allebei de perfecte oplossing!" ik: "sorry, maar dat gebeurt dus niet!!!" hij: "het is wel duidelijk dat je niet alles op een rij hebt, en dat onze zoon naar de psychologe is gemoeten, omdat jij problemen hebt en niet omdat wij niet overeen komen." ik: "sorry????", ik wil deze conversatie niet meer verder zetten, hij blijft gewoon bij mij wonen, daarover ga ik niet discussiëren!!!" Ik doe de deur dicht.
Later op de avond telefoon: dat ik toch zelf toegegeven zou hebben, dat ik gelogen heb tegen de politie (ivm een aantal klachten van mij voor intimidatie en bedreiging)! En dat het beter is voor ons kind, als hij bij hen gaat wonen, zijn nieuwe vriendin heeft namelijk wel tijd om altijd te zorgen dat Vincent propere kleding aanheeft, waar ik duidelijk niet in slaag. En nogmaals dat Vincent naar de psychologe is gemoeten omdat ik problemen heb. Ik zet dit soort conversatie dus echt niet verder, Vincent blijft gewoon bij mij wonen. hij: "dat ik toch zeker wel begrijp, dat als Vincent bij hem komt wonen, hij ook het hoederecht krijgt! Want dat spreekt toch vanzelf hé, ik mag hem wel om het andere weekend zien, zoals de regeling nu voor hem is!" ik: "daaag," en ik hang op!
Ongelooflijk, hoe die gast, alles dat je zegt kan omdraaien in zijn voordeel! Benieuwd wanneer hij hiermee naar de rechtbank gaat. Blijkbaar heeft hij de ideale moeder voor zijn kind gevonden, en dat ben ik dus duidelijk niet!!! Zal allicht iets te maken hebben met het feit dat hij opnieuw gaan samenwonen is, en nu blijkt te vinden dat hij een veel stabieler gezinsleven kan bieden. Ach ja, "el acehole" zo noem ik hem inmiddels, zal ook nooit zijn spelletjes stoppen zeker! Wel straf dat hij niet eens z'n mond open doet wanneer ik visite heb. Ben benieuwd met wat voor degoutants hij zijn zaak zal gaan pleiten in de rechtbank.
Een aantal maanden geleden reed ik langs het landelijk dienstencoöperatief. Deze organisatie verzorgt poetshulpen voor particulieren. Ik dacht zo, waarom eigenlijk niet, ik hoef me mentaal niet te belasten en als ik maar part-time werk, heb ik nog tijd genoeg om te recupereren en mij op m'n studies te concentreren. Intussen kan ik blijkbaar m'n uren zo regelen dat ik helemaal geen kinderopvang meer nodig heb. Alleen maar voordelen voor mij dus! Ik dus binnengestapt en mij aangemeld voor een job! Moest ik daar allerlei cases oplossen en een heel sollicitatieformulier invullen. Ik voelde me terug 21j, grappig eigenlijk, dat die systemen voor arbeiders nog niets verandert zijn. Ik kreeg een intervieuw om te peilen naar mijn motivatie en vervolgens kon ik beschikken. Ze zouden mij nog contacteren of ik al dan niet kon beginnen. Ik dus naar huis met een bang hartje, dat ik misschien niet zou aangenomen worden, grappig eigenlijk! De week erop kreeg ik telefoon, dat ik in dienst mag komen indien het me nog steeds interesseert (nou interesseren niet, maar de voordelen wegen zwaarder dan het werk). Ok dus, we spreken af dat ik na m'n cursus assertiviteit (broodnodig als je bedenkt dat ik amper geklaagd heb toen ik geen loon kreeg) zal beginnen. Een uitnodiging voor een medisch onderzoek volgt, waar ik dus woensdag geweest ben. En nu komt het!!!!! Ik moest een attest van goed gedrag en zeden meebrengen! Heb ik dat nog wel na de perikelen met m'n vorige baas (zie vorige artikels)? Ik dus met een bang hartje naar de gemeente, (op den duur begin je zelfs daar aan te twijfelen) maar gelukkig, geen veroordelingen. Dat is al een meevaller, op den duur begin je dus echt te denken dat je misschien zonder het zelf te weten, toch veroordeelt bent voor god weet wat. Er wordt ook gevraagd naar m'n vakantieattesten. Waarover ik dus niet beschik aangezien m'n vorige baas weigert deze af te leveren. Ik maak hier melding van en zou dan een kopie van m'n c4 moeten binnenbrengen. Ok, ik denk dat ik dat wel kan aanvragen, ik krijg een voorlopige uitkering, dus ik vermoed dat ze mijn c4 wel doorgegeven zal hebben aan de RVA. Ik laat haar weten dat ik deze op het plaatselijk kantoor zal binnenbrengen. Ik ga vrijdag naar het kantoor van Herentals en breng alvast m'n getuigschrift binnen. Die C4 volgt later, vertel ik hen, deze moet ik nog ophalen bij het acv, aangezien ik deze zelf niet ontvangen heb. Intussen twijfel ik ook welke reden m'n vorige baas op deze c4 zal vermeld hebben. Ik heb "contractbreuk uit hoofde van de werkgever ingeroepen", deze procedure was rond op 30 juli 07. Maar tijdens de helft van augustus kreeg ik van haar een ontslagbrief, waarin zij de reden "diefstal" aanhaalde. Ik ben eigenlijk wel bang om die c4 in te dienen, vooral omdat vertrouwen toch een belangrijke factor is als je in andermans huis gaat poetsen, en ik kan het niet helpen te denken dat m'n toekomstige werkgever best wel vraagtekens zal plaatsen bij zo'n c4. Ik dus naar het acv, "of ze mij misschien een kopie van m'n c4 kunnen bezorgen"? Ik maak van de gelegenheid gebruik om m'n aanvraagformulieren voor een deeltijdse bijpassing in te dienen. Ik leg dus m'n formulieren bij haar op het bureau, en ze herkent toch zeker m'n naam wel zeker! Blijk ik maandag om de 14 dagen bij haar te moeten poetsen!!! Is dit nog toeval????? Ervan uitgaant dat ik beter zelf vertel waar het om gaat, dan dat ze dit van de RVA verneemt, voel ik me verplicht ook hier m'n verhaal te doen.(Die zal zeker stof genoeg hebben om dit weekend over na te denken). Om het belachelijke van heel deze situatie nog eens extra in de verf te zetten, blijkt m'n vorige werkgever dus toch geen c4 ingediend te hebben, en heb ik dus heel m'n verhaal voor niets gedaan. Ik krijg dus die voorlopige uitkering enkel en alleen omdat er voor de arbeidsrechtbank een zaak door mij is ingediend en ik tevens klacht heb neergelegd voor fraude tegen m'n vorige werkgever.
Intussen is dus m'n moraal ALWEER zwaar onder nul terechtgekomen, ik voel me letterlijk in m'n blootje gezet, vernedert, boos, enz.... Ik twijfel de laatste tijd ook veel vaker aan m'n eigen geestelijke vermogens, loop verloren tussen alle details die ik "moet" onthouden, en twijfel steeds meer en meer aan mezelf. Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat als ik m'n gedachten niet zo onder controle zou kunnen houden, ik klaar zou zijn voor het gesticht! Hoofdpijn steekt de kop op, en intussen moet ik erg veel moeite doen om even te hergroeperen en door te gaan met de rest van m'n taken voor vandaag. Vanavond heb ik dan ook nog een studiegroep, dus tijd om nog even m'n rust terug te vinden, zal ik vandaag niet meer vinden. Morgen dan ook nog met de buurvrouw en haar Hell's angel van een kind, "gezellig" naar de Boomsesteenweg. Zal ook weer een ramp worden! Huilen tieren en brullen om z'n zin te krijgen, en zij die uiteindelijk toch zal toegeven. Begrijp me niet verkeerd, een hele fijne vrouw, maar een relaxe namiddag shoppen met "dat kind" erbij, hoort dus ook niet meer bij de mogelijkheden.
Mijn ex is intussen gearriveerd, dus zal ik jullie moeten laten. En vergeet niet, als jullie m'n blogje interessant vinden, om deze te forwarden naar jullie contacten?
Een tijdje geleden heb ik me aangemeld bij een instantie die voornamelijk bezig is het ongeboren leven te beschermen. Zij geven telefonische- en persoonlijke ondersteuning aan vrouwen welke ongepland of ongewenst zwanger zijn. Daar ik in de toekomst graag zelf voordrachten en voorlichting wil gaan geven, dacht ik dat het geen slecht idee was om zelf bij een instantie al ervaring hierin op te doen! Ik dus een afspraak gemaakt bij de verantwoordelijke om mij hiervoor aan te melden. Dit gesprek verloopt voorspoedig, en er wordt afgesproken dat ik nog een extra gesprek heb met de psycholoog van de organisatie om te kijken hoeveel draagkracht ik heb. Dit vooral omdat ikzelf op mijn 17 beslist heb om een ongeplande zwangerschap af te breken.
Ik dus vanochtend om half elf afspraak bij de psycholoog van dienst! Een erg verhelderend gesprek is dat geworden en ik heb weer een hele dosis zelfkennis opgedaan. Ze peilde vooral naar mijn persoonlijke motivatie, mijn gedrevenheid, en natuurlijk ook naar de mogelijke struikelblokken voor mij. Dit soort gesprekken zou iedereen op regelmatige basis moeten kunnen voeren. Ik zit er in elk geval al jaren op te wachten, mijn missing link, die heb ik denk ik gevonden. HET stukje zelfkennis waar ik al jaren naar zoek, HET stukje zelfkennis dat die ene schakel is die onbewust de aanleiding vormt voor "eigenlijk al mijn problemen"! Ik laat jullie even meekijken naar de belangrijkste punten: - Als ik spreek doe ik dat vanuit een helicopterpositie, dat houd in dat ik naar mezelf kan kijken, heel zelfonderzoekend ben, duidelijk weet hoe ik bepaalde situaties moet inschatten en aanpakken. Dit is duidelijk mijn sterkte! - Dit wil ook zeggen dat ik door heel sterk cognitief te zijn ook wel vergeet om mijn emotie te laten meespelen. Je raad het al, dit is dus gelijk ook mijn grootste zwakte. Want dit heeft als gevolg dat ik, eens geconfonteerd met de pijn van anderen, volledig vanuit mijn gevoel zal gaan reageren en op die manier de pijn van anderen wil gaan dragen. Welk me erg kwetsbaar maakt en ik elk soort feedback persoonlijk zal gaan nemen! - Mijn uitdaging is dan ook om opnieuw te gaan leren om mijn emotie in balans te brengen met m'n denken. Want duidelijk is ook geworden dat ik het heel hard nodig heb om net dit denken onder controle te houden om m'n pedalen niet te verliezen. Geen makkelijke opdracht DENK ik zo, wat zegt m'n gevoel eigenlijk?
Het advies van de psycholoog is dan ook, om eerst even mee te lopen, de intervisies mee te doen, al mee voordrachten bij te wonen, misschien op hun website een anonieme getuigenis te plaatsen en van daaruit even te kijken of de visie van de vzw wel echt aansluit bij mijn verwachtingen. Lijkt me een goed idee! Volgende week contacteer ik de verantwoordelijke opnieuw en vraag ik even na of dit mogelijk is. Die getuigenis, daar ben ik echter al zeker van: dat doe ik niet, of tenminste niet op hun website (dat privilege houdt ik voor m'n eigen blog). Deze vzw is namelijk erg begaan met het menselijke leven (wat ik erg bewonder), en handelt ook vanuit die visie, zij vechten dan ook vooral VOOR het ongeboren leven. Ik ben daarin wat genuanceerder, elke vrouw moet deze beslissing voor zichzelf nemen, en dit kan enkel door de juiste info, de juiste voorlichting mbt mogelijke opties, vooral om later ook achter deze beslissing kunnen staan. Want wat is een kind zonder gemotiveerde ouder, en wat is een ouder zonder de juiste motivatie? Een interessante vraag vind ik zelf.
Mijn getuigenis, die zal voor later zijn, het verwerkingsproces ook. Voor vandaag hebben jullie toch al wat meer info over mij, inclusief sterktes en zwaktes!
Vandaag heb ik het vervolg van m'n politie avontuur vorige week. Om 10u wordt ik op hun bureau verwacht, om de in beslag genomen goederen te overlopen en hieromtrent opnieuw een verklaring af te leggen. Ik sta alweer te trillen van de zenuwen, want hoewel ik heel goed weet, welke spullen ik van m'n vorige baas heb, heb ik er bij m'n vorige verklaring toch nog een aantal over het hoofd gezien. Moest ik daar eerst nog een half uur wachten, bweik, zitten te zitten! Cigaretje gaan roken, nog een cigaretje roken. Tot ik uiteindelijk binnen geroepen werd.
Punt voor punt gaan we de in beslag genomen artikels af en daarna de lijst met in beslag genomen documenten. De vervalsingen dus, staat er ergens op zo'n lijst toch zeker wel dat ik toch loon ontvangen zou hebben! En dan ontplof ik ik zie het alweer voor me, al die moeite voor niets, staat er op zo'n stom papier dat m'n baas gebruikte om haar investeerder te misleiden toch zeker zulk een vermelding en heel mijn zaak voor de arbeidsrechtbank valt aan diggelen. Ik begin te roepen en te tieren, te huilen en natuurlijk m'n ex-baas uit te maken voor rotte vis. Denkt die agent toch zeker dat het over hem gaat, en zegt "mevrouwtje als we zo gaan beginnen...". Tijdens heel m'n tirade moet ik dan ook nog me verontschuldigen en uitleggen dat het niet tegen hem was.
Ik kom in elk geval niet meer tot rust en heb ook moeite met ademen, dan maar even naar buiten om te kalmeren. Nog een geluk dat ik dadelijk kan doorrijden naar m'n therapeut, en dus niet alleen met al die gevoelens en emoties naar huis moet. Alle stress van de laatste maanden komt eindelijk naar boven, gelukkig ben ik toch niet helemaal dood vanbinnen.
Om te vermijden dat de tegenpartij zou kunnen zeggen dat ik mezelf tegenspreek vraag ik de agent om steeds te verwijzen naar mijn eerdere verklaring bij de Gerechterlijke politie van Brussel, waar ik deze zaken al beter heb toegelicht. Ik vraag me trouwens af wat die agent denkt, hoewel ik daar eigenlijk helemaal niet mee bezig zou moeten zijn. Als laatste vraag ik nog wat meer uitleg rond onderzoeksdaden, men had mij uitgelegt dat ik mocht vragen om onderzoeksdaden te stellen. Daar veel het materiaal dat m'n ex-baas als gestolen heeft opgegeven, bij hemzelf staat. Vraag ik of ze dan niet eens daar kunnen gaan kijken. De agente bevestigt me dat ik dat niet moet vragen, maar dit automatisch wel zal gebeuren. Het is dan nog te hopen dat ze de goederen intussen niet elders gestockeerd heeft en mijn verklaring bevestigt wordt.
Na deze foltering rijd ik rechtstreeks door naar mijn therapeut, daar heb ik nog een goeie huilbui, en ik moet zeggen dat ik me daar toch wel beter bij voel.
Ik heb gezien dat er al een aantal mensen mijn blog beoordeelt hebben, thx daarvoor, het doet me veel plezier!!
Ik heb ook een link geplaatst naar tell someone, een website die handelt over het hpv-virus, wat ik dus heb! Nu ben ik natuurlijk de uitzondering die de regel bevestigt en blijft dus deze aandoening bij mij maar aanslepen, al vijf jaar intussen. Regelmatige controles, medicatie die depressie in de hand werkt, steeds maar opnieuw en opnieuw en opnieuw. Een hele strijd is het al geweest, nodeloos te zeggen dat ik blijkbaar echt wel een sterk karakter heb! Indien je hier dus meer info over zou wensen kan je bij deze instantie al héél veel nalezen. Natuurlijk kunnen jullie ook bij mij terecht, intussen zou je kunnen zeggen dat ik hiermee al meer ervaring heb, als de meeste huisartsen en gynaecologen.
Waarover ik nog niet spreek is de weinige info, en duidelijkheid die dokters hieromtrent verstrekken. Het is waar je kan veel lezen op internet, maar echt begrepen waar het juist om ging heb ik de eerste paar jaar toch niet. "De letsels zijn teruggekomen" is zowat de enige uitleg die ik kreeg. De vele beloften dat het deze keer echt wel weg zou zijn, heb ik nog niet meegerekend. Het psychologisch aspect is ook wel belangrijk. Uiterlijk zie je aan mij niets, ben ik helemaal gezond, maar innerlijk (mentaal) vreten de vele behandelingen danig aan mijn zelfvertrouwen, ben ik constant vermoeid en moet ik intussen maar zorgen dat ik probeer te werken, de moed erin te houden, en natuurlijk wil ik liever geen kanker krijgen zodat ik mijn zoon kan zien opgroeien. De druk die hierdoor op mijn schouders ligt is dus heel groot, er gaat geen dag meer voorbij zonder dat ik me bewust ben van de vele gevolgen die dit virus dagelijks op mijn leven uitoefent. Vermoeidheid, concentratiestoornissen, coördinatiestoornissen, een geblokkeerde nek (draainissen, misselijkheid, een slapend gevoel aan de linkerkant van m'n gezicht, geen relatie,....). Intussen ben ik mede door vooraf geposte verhalen in een diep gat gevallen, welk me dwingt om eens goed naar m'n leven te kijken en de nodige aanpassingen te doen. Relativeren kan ik als de beste, maar m'n gevoel, daar ben ik niet meer "echt" mee vertouwd. Logisch eigenlijk, ik kan mezelf al bijna niet meer herinneren wanneer ik me echt nog eens goed gevoeld heb, lichamelijk dan, en geestelijk begint het ook steeds moeilijker te worden om mijzelf het beeld van "hoe Vicky werkelijk is" voor ogen te houden. Ooit (intussen bijna 2j geleden) heb ik heel even een aantal maanden geweten hoe ik vroeger was, was ik helemaal Vicky, ik kon terug alles onthouden, voelde me lichamelijk en geestelijk opnieuw op m'n oude niveau. Optimistisch, vol levenslust, sociaal, altijd een luisterend oor, energie te over, enz.... Dit heeft maar een 1.5 maand geduurd, het gat daarna was des te groter. Vooral omdat je even herinnert bent aan hoe het vroeger was. Als ik dit artikel zelf overlees, vraag ik me af of ik de laatste jaren zelf nog wel plezier in m'n leven heb? Jawel hoor, ik kan best nog lachen en plezier maken, alleen wel op mijn tempo. Niet teveel dus (hihihii).
Wat ik moeilijk te begrijpen en los te laten vind is dat er mensen zijn, die heel mijn historiek kennen, en toch nog beslissen om door de huisdokter doorverwezen te worden naar een gynaecoloog die ze helemaal niet kennen. Terwijl dit mij echt niet logisch lijkt, ik zit aan de bron van competente hulpverlening, ken de artsen waar ik moet aankloppen, weet waar iemand "echt goed advies en een duidelijke uitleg" kan krijgen. En toch beslist men, om wat voor reden dan ook, dit naast zich neer te leggen. Begrijpen wie begrijpen wil, ik besef dat ik me moet blijven realiseren dat mensen nu eenmaal zelf hun beslissingen nemen en ik ze niet met hun neus op de feiten kan drukken als ze dat zelf niet willen (welk me overigens wel zwaar valt).
Dat terzijde gelaten, heb ik intussen een aantal héél leuke vriendinnen, dan denk ik vooral aan 1 iemand in het speciaal, welke mij steunt, mij af en toe even terug in de realiteit zet en nooit veroordelend, angstig of laagdunkend doen over heel deze situatie. Terwijl ik dit schrijf schiet de krop in mijn keel, en ben ik ongelooflijk blij en ontroerd, dat zij in tegenstelling soms tot mezelf, mij nog wel de moeite waard vind, mij respecteert en vertrouwt, en ook dat zij als mij de moed ontbreekt een hart onder de riem steekt.
Mannen, voor diegenen die het begrijpen, liggen voor mij niet meer zo voor de hand. Ondanks dat heb ik al een hele tijd 1 hele goeie vriend, nog nooit heeft hij me veroordeeld, maakt niet uit wat ik vertel, hij is nooit verbaasd over mijn verhalen, wij kunnen heerlijk praten over relaties, lachen en kan ik gewoon mezelf zijn. om het zo te noemen een "partner in crime". Doet me goed om hem te kennen, ondanks dat dit alles vriendschappelijk is bewonder ik hem voor wie hij is, vind ik het heerlijk om van gedachten te wisselen, naar zijn verhalen te luisteren, samen te lachen en te huilen.
Mijn zoontje heeft hier intussen dringend een goeie portie aandacht nodig, welk ik hem graag geef. En heel de dag achter dit ding zitten is ook niet aan te raden, buiten zijn echte mensen, waar ik me nu dus even terug tussen ga begeven.
Woensdag is intussen voorbij en ik heb vandaag afgesproken met m'n ma, om iets moois te gaan kopen om morgen te gaan solliciteren. Wij dus naar de C&A, ik pas een paar vestjes, een hoop kleedjes en rokjes, ik natuurlijk al helemaal blij, een mooi rokje gevonden! We kijken nog eventjes verder en plots valt m'n frank, "m'n handtas, waar is mijn handtas??????" Wij terug naar het pashokje, heel de winkel door, en ineens zie ik m'n ma nergens meer. (Ik sta nu dus zowat wezenloos in de middengang, mij af te vragen of ik ze wel nog allemaal op een rij heb. Eigenlijk wil ik het liefst huilend en tierend de winkel doorlopen, maar ik vraag me af of ze me dan niet in een dwangbuis zullen afvoeren.) Hoe ben ik in deze winkel geraakt, hoe ben ik in Herentals geraakt, heb ik misschien gedroomd dat we samen zijn gekomen? Zeker 10 minuten sta ik mij de wildste fantasieën in te beelden. Telkens probeer ik opnieuw rust te vinden, mij te realiseren dat dit gewoon nog een gevolg is van dinsdag, de stress mij toch danig parten speelt. Oef ik zie haar de winkel binnenkomen, ze is in de wagen gaan kijken of ik ze misschien daar niet heb gelaten. Card stop gebeld, m'n telefoon laten blokkeren, en even iets gaan drinken om m'n schock weg te spoelen. Het ergste zijn nog m'n sleutels, reserve heb ik nog wel, m'n identiteitskaart en rijbewijs zaten niet in m'n handtas, en hopelijk ook geen andere adresgegevens. Ik weet nu al, dat het weer maanden zal duren voor ik me weer opnieuw gerust zal voelen in m'n huisje!
Slapen kon ik niet, maar dat niet nieuws. Vandaag heb ik m'n sollicitatiegesprek, en vanochtend sta ik nog te trillen van de zenuwen! Hoe moet ik dat in godsnaam tot een goed einde brengen? Ik heb er geen idee van. Even hergroeperen, m'n agenda nakijken en hop de auto in naar Lier, een nieuwe sim-kaart gaan halen in de base shop, zodat ik toch al opnieuw bereikbaar ben. Net op tijd op m'n sollicitatiegesprek, welk verassend genoeg goed loopt (hoe een mens zich controleren kan), aanstaande woensdag zien ze nog een kandidaat en eventueel mag ik daarna nog even een assesment doen bij een selectiekantoor. We zien wel hoe het loopt, ik wil de job graag, maar of ik ze ook effectief aan zal kunnen, daar heb ik nog m'n twijfels over, zoals ik functioneer momenteel geef ik het weinig kans, maar verder moet ik toch! Stilstand is achteruitgang enzo!
Voor m'n inbeslaggenomen pc heb ik tijdelijk een oplossing kunnen bedenken. De buren hebben er nog 1 met een virus op, m'n broer weet hoe hij dit moet oplossen, dus na m'n sollicitatie even daarlangs. Ook nog een afspraak met een collega student ivm een eventuele samenwerking. Best een interessant gesprek en ik krijg ook een aantal interessante tips over hoe ik dit zou kunnen aanpakken. Joepie, ik heb de eerste stap gezet naar een positief nieuw doel!!!!
Alweer veel geschreven vandaag, en terwijl ik schrijf, bedenk ik me dat ik nog zoveel dingen te zeggen of schrijven heb dat ik jullie nog een hele tijd zal kunnen animeren met m'n belevenissen. Voor nu ga ik er echter mee ophouden, dadelijk moet ik me namelijk klaarmaken voor de praktijkdag van de opleiding die ik volg (coaching en counseling) en dat zal niet lukken als ik hier blijf verder typen.
Hier mijn tweede bijdrage voor mijn superspannende blog.
De week begon heerlijk, verlengd weekend, de kinderen van m'n zus die kwamen spelen, heel de dag familie die spontaan binnenviel. Relax dus, en de zon deed haar werk ook goed! Leuke dag, heerlijk geslapen, en daar kwam dinsdag.
Dinsdagochtend de normale ochtendrituelen, eten, aankleden, Vincent klaarmaken voor school, wegbrengen, daarna doorwerken aan mijn praktijkscriptie. Eens de middag gepasseerd kwam m'n buurman bellen, of ik zijn novilon nog wilde? Tuurlijk wel, ik zag in mijn gedachten m'n kamer al mooi ingericht. Hij vroeg me nog even advies over de voegen die hij wilde gebruiken, toen we plots drie mensen aan de deur zagen staan. Ik mij naar huis gehaast, om te vermijden dat die onbekenden zomaar binnen zouden komen. Ik vraag hen wat ze komen doen, en ze stellen zich voor, 3 rechercheurs van de politie. Ai ai, wat staat me nu te wachten. Ze vragen me beleefd doch streng of ik hen misschien naar het bureel wil vergezellen, om een verhoor van mij af te nemen.
Die nemen het ernstig, ik mag met m'n eigen wagen rijden, oef en oei (ik maak me al zorgen dat ze deze in beslag zullen nemen), ik ben namelijk al een hele tijd een echte zenuwpees, altijd maar zorgen maken om alles, ook al weet ik dat ik er niets fouts is gebeurt. Ik stap dus in mijn auto en vertrek, zij volgen. Ik maak een pitstop bij het benzinestation om snel te tanken, en een cola te kopen. Ik vertrek opnieuw, intussen zijn de rechercheurs mij natuurlijk voorbij gereden, net voor de lichten staan ze netjes te wachten tot ik voorbij kom. Ik krijg vandaag dus echt een escorte. De aanleiding hiervoor vragen jullie je wellicht af? Ik schets het even kort: mijn vorige werkgever heeft geweigerd mij loon uit te betalen. Voor deze firma had ik tevens een opslagruimte gehuurd op mijn naam en een aantal zaken opgeborgen in deze opslagruimte. Daar ik geen loon ontving kon ik ook de rekening niet betalen en kwamen al snel de aanmanningen van een advocatenbureau op mijn adres. Een laatste herinnering, nog een laatste herinnering, nog eens een laatste herinnering. Je begrijpt, geen ideale situatie voor mij, ik zag dit alles al voor een rechtbank verschijnen en hoorde de strenge rechter mij al toespreken "mevrouwtje, die opslagplaats staat toch op uw naam! Dan bent u ook verplicht om de facturen te voldoen". Dit in gedachten houdend, heb ik dan logisch gehandeld en een andere "betaalbare" oplossing gezocht. Een aantal vrienden gecontacteerd om te helpen met spullen verhuizen, en klaar was kees, geen hoge facturen meer, en een dikke schuld aan een ex-vriendje rijker. Net op dat ogenblik vertelde iemand me dat ik "contractbreuk uit hoofde van de werkgever" kon inroepen. Ikke dus naar het acv, kort geschetst wat het probleem was en dan naar huis om even na te denken over de nieuwe info. Ik licht alvast het sociaal bureau in over mijn naderende gesprek en hoe ik dit best aanpak, er nog steeds vanuit gaand dat ik deze situatie wel op een goeie manier kon uitklaren met m'n werkgever. Think again Vicky "niet dus". De donderdag die daarop volgde heb ik een gesprek met m'n chef, zij vind dat als ik zo eisen blijf stellen, ik dus niet in staat ben nog voor haar te werken en dus beter uitkijk naar een nieuwe job! Een heel dispuut, dat ik inderdaad beter niet voor haar kan blijven werken, aangezien ik toch geen loon krijg, en vertel haar dus dat ze mij dan beter kan ontslagen. Nog geen 10 minuten later krijg ik een mailtje in m'n inbox, met het volgende bericht: aangezien ik niet meer voor haar wil werken, dat ze graag wil dat ik dit ook even per aangetekend schrijven laat weten! En of ik haar dat zal laten weten! Ik dus terug naar de vakbond (fantastische mensen overigens) en de procedure laten inzetten. 30 juli is mijn contract definitief ten einde. Een aantal weken later krijg ik een aangetekende zending dat ze me ontslaat voor diefstal. ONGELOOFLIJK!! Dit jaar legt ze zelfs een klacht neer bij de procureur, voor heling van gestolen goederen, misbruik van vertrouwen, enz... Ik zit natuurlijk nog steeds te wachten op mijn loon,
Allé, om m'n verhaal even te vervolgen: We komen aan op het politiebureau, en de agenten beginnen mij de wet Franchement (of zoiets) voor te lezen, dat dit alles op vrijwillige basis gebeurt, weg kan wanneer ik wil, (maar dat als ik dat zou doen, zij natuurlijk de procureur eerst zullen vragen of dit wel kan), en ik zie me daar al in de boeien staan. Heel m'n verhaal gedaan, vragen ze me of ik vrijwillig een huiszoeking wil toestaan. (In mijn achterhoofd zit, liever vrijwillig dan één dezer dagen een heel korps voor m'n deur) Dus ik stem toe, ik dus alweer met begeleidende escorte naar m'n huisje. Eerst moet ik papieren onderteken voor zij zelfs een voet binnen mogen zetten, ik doe dat dus maar, ik denk dat ik niet eens gelezen heb wat er allemaal instaat! Zo nerveus was ik, bibberen en beven, en intussen kwaaier en kwaaier worden op m'n ex baas natuurlijk. Ik spreek mezelf wat moed in, en ineens blijkt dat ze ook m'n pc in beslag zullen nemen (bovenop de goederen die uit de opslagruimte kwamen), heel m'n scriptie staat daarop, ongelooflijk!!!! Gelukkig heb ik de gegevens over m'n studie wel op een memorystick geplaatst en kan deze wel bij mij blijven. Alsof dat enig verschil uitmaakt, zonder pc kan ik niet verder werken natuurlijk! Benieuwd wanneer ik deze terug zal krijgen.
Uigeput ben ik hierdoor, trillen op m'n benen en wat er allemaal door m'n hoofd gaat! Nu denk ik even dat als we haar allemaal samen dezelfde behandeling toewensen , ze die misschien ook krijgt. Een ongelooflijk SLECHT mens, Een vrouw met een kindje zomaar, zonder een frank de dieperik induwen, ik begrijp het nog steeds niet, misschien is het ook niet te begrijpen. Telkens ik het gevoel heb uit m'n putje te kruipen, gebeurt er iets nieuws en duwen ze me gelijk weer de dieperik in (stressen, stressen, stressen) en bang afwachten wanneer hier nu eigenlijk een eind aan komt. Wanneer de chef nu eindelijk eens opgepakt word voor alle vuile spelletjes die hij dagelijks met mensen speelt.
Zo een dag!! Ik wens het niemand toe, behalve m'n ex-baas natuurlijk!! M'n dag is nu wel voorbij, de week spijtig genoeg nog niet! Maar daar vertel ik jullie een volgende keer alles over!
Recent heb ik beslist een blog te gaan bijhouden over "mijn leven als soap" en mijn pogingen alles terug recht te trekken. Zelf ben ik heel benieuwd wat dat allemaal zal inhouden. In elk geval, als jullie mijn verhaal "ongelooflijk" vinden, zeker reageren en remember voor mij is het ook nog steeds ongelooflijk. In plaats van simpeler te worden, lijkt het alsmaar ingewikkelder te worden.
Ik stel mezelf misschien even voor?!
Een jonge vrouw van 33 met een zoontje van 5 (hij is erg knap en slim, al zeg ik het natuurlijk zelf). Ik hou van studeren, momenteel volg ik dan ook een opleiding tot academisch coach en counselor, welk aansluit bij mijn passie voor mensen, de begeleiding ervan bij persoonlijke doelen, enz... Ik volg deze opleiding om meer inzicht te krijgen in "hoe mensen functioneren" want daar begrijp ik helemaal niets meer van! Het doel dat ik wil bereiken is workshops organiseren, voordrachten en voorlichting aanbieden aan geïnteresseerde partijen. Voor het geval jullie denken dat deze blog een commercieel doel heeft, think again, en natuurlijk lees rustig verder! Verder hou ik van mijn poezen Rossie (originele naam voor mijn rosse poes) en Dries Karel (mijn grijze poes, mijn zoontje gaf ze haar naam, Dries was de voornaam en Karel werd haar familienaam, schattig hé die kinderen!). Aan beiden ben ik erg gehecht, het allergezelligst vind ik dat ze 's avonds gezellig naast me komen liggen in de zetel. Momenteel werk ik niet, door een combinatie van verschillende redenen, vooral omdat ik natuurlijk een job wil vinden die aansluit bij m'n studie. Welk niet zo makkelijk is als ik eerst dacht. In elk geval, gezien het mooie weer de laatste week, kan ik er niet rouwig om zijn. Intussen heb ik al een mooi kleurtje, heb ik de afgelopen maanden alles opnieuw ingericht, en geniet van de tijd die ik met m'n zoontje kan doorbrengen. Na 5 jaar ben ik nog steeds single, ik bepaal zelf hoe ik leef, wat ik kook, wanneer ik thuiskom, waaraan ik m'n geld uitgeef, enz... . Waarom ik al zolang single ben? Tja, enerzijds geen zin om energie en tijd in een partner te stoppen, anderzijds is mijn leven momenteel zo ingewikkeld dat ik er onmogelijk een vriend bij zou kunnen hebben. Eigenlijk is ook mijn vertrouwen in mannen door mijn vorige relatie ernstig geschaadt. Ik ben namelijk al alleen sinds een maand na mijn zoon's geboorte. Maar dat is een verhaal dat ik voor jullie morgen even vertel. Verder sport ik graag en hou wel van een gezellig terrasje met een goei biertje!
Hopelijk hebben jullie toch al een eerste indruk gekregen en komen jullie later nog eens kijken naar de bijgevoegde artikels.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
