Hoi, Ik heb een lijstje gemaakt met wat momenteel toch makkelijker loopt in mijn leven! Ik som het onderstaand even op:
-De relatie met mijn zoon verloopt vlotter - De relatie met mijn ex verloopt ook beter - Ik durf al te spreken over mijn hpv-virus en door op consultatie te gaan bij een psychologe heb ik het vangnet gekregen dat ik nodig had om hiermee aan de slag te gaan. - Als mensen mij feedback geven, dan probeer ik door te vragen, ook hierbij voel ik me goed. - Ik probeer mijn verhaal verder te vertellen ook als mensen me onderbreken of goede adviezen geven. - Mijn ochtenden verlopen vlotter, de radio gaat al eens aan, alles verloopt gemoedelijker, rustiger. - Ik kan me een slechte dag gunnen, zonder daardoor heel de week een slecht gevoel te hebben. - Ik heb de controle op mijn nervositeit kunnen loslaten, of al voor een groot deel losgelaten, ik dacht vroeger dat er alleen slechte kanten aan zaten, maar ik merk nu dat ik door ze toe te laten opnieuw mijn humoristische kant vind en ook weer ad rem kan zijn. Ook schept dit voor mij de ruimte om mijn energie elders in te zettten. Ik heb bv gepoetst zonder compleet op te zijn achteraf. - Ik kan soms al contact maken met mijn lichaam, hiermee bedoel ik dat ik vorige week gevoeld heb dat ik ziek was, wat een hele stap in de goede richting is. - Ik heb ook al een aantal goeie/leuke dagen achter de rug iets dat ik voor ik aan het programma begon, niet meer had. - Toch al heel wat hé, ik ben er heel blij mee!
Mijn controle bij de dokter was ok, en ik moet pas over 6 maand terugkomen. Je zou nu verwachten dat ik "over the moon" gelukkig ben, maar dat ben ik dus niet! Maar wat ben ik dan wel? In eerste instantie was ik euforisch, alsof ik nu helemaal geen reden meer heb om me slecht te voelen, energieloos depressief en ook dat ik mijn behandeling hiervoor nu zomaar kan stopzetten. Ik realiseerde me echter al snel dat dat niet het gevoel was dat primeert. Ik ben wel opgelucht enzo, maar ik ben vooral helemaal in de war. Ik ben in de war omdat ik intussen al 5 jaar bijna maandelijks op controle moet gaan, ik me telkens na de controle tijd moest gunnen om de behandeling emotioneel en fysiek te verwerken/recupereren, en dat duurde toch wel een aantal weken. Na die paar weken recup, had ik even wat ademruimte, zo'n goeie week, en dan kon ik alweer met een bang hart beginnen uitkijken naar de volgende controle. Daarna uitkijken naar een nieuwe behandeling en dan de nasleep weer. Zo gaat dat nu al vijf jaar lang. Sinds begin dit jaar krijg ik een andere alternatieve behandeling met trichloor-azijnzuur, een ongelooflijk vretend goedje, waarmee de dokter dan de letsels aanstipt en ik me vervolgens vanbinnen helemaal voel wegbranden. Met deze behandeling zijn we erin geslaagd om een status quo te bereiken, waarin er nog steeds letsels zijn, maar er geen actieve cellen meer gevonden worden. Deze is ook bij mijn laatste controle weer goed geweest. Met als gevolg dus dat de dokter me doodleuk vertelde dat ik pas over een HALF JAAR moet terugkomen voor de volgende check up! Het voelde alsof mijn navelstreng werd doorgeknipt en ik in zee gegooid werd zonder te kunnen zwemmen, alsof ik geen adem meer kreeg. Want, wat ben ik nu zonder al die controles, zorgen maken om mijn gezondheid neemt al vijf jaar in beslag, en wat moet ik nu ineens gaan doen om die zorgen en alle tijd die nu vrijkomt in te vullen? Ik heb er echt geen idee van. Ik ben dan ook helemaal gecrashed! Woensdag heb ik een hele dag gehuild en 's avonds was ik zo misselijk als een krab, 's achts heb ik moeten overgeven en had ik last van overactieve darmen. Met moeite heb ik me naar mijn revalidatie gesleept, en dan enkel maar omdat het mindfullness was, anders was ik zeker in bed blijven liggen. Nog een geluk dat ik dat niet gedaan heb, iedereen heeft me fantastisch mee opgevangen. Ik heb bijna een hele dag gehuild, mijn verhaal verteld en opnieuw verteld. De mindfullness heeft me uiteindelijk toch wat rust gebracht. En tenslotte ben ik er vandaag doorgekomen. En dat is vooral te danken aan mijn persoonlijke inspanningen van de laatste weken om meer mijn gevoelens te laten zien, voorlopig voel ik veel nervositeit, en net die nervositeit heeft ook een leuk kantje gekregen, nl: dat ik erg leuk, humoristisch en adrem kan zijn. Behalve warm, heb ik die eigenschappen dan toch ook nog. Het is dus weer een heel speciale dag geweest. Vooral omdat ik besef dat ik vroeger alleen de slecht dingen zag van nerveus en opgefokt zijn ik was daarbij vergeten dat het wel de persoon is die ik ben, en dat al die gevoelens opslokken geen goeie zaak is geweest voor mijn gevoel van eigenwaarde.
Veel goed nieuws dus, en ik kan ook weer meer genieten van vandaag en stilaan heb ik ook meer vertrouwen dat er mij ook nog veel goeie dagen te wachten staan, ipv alleen donkere, sombere tijden.
Deze week ben ik op controle gegaan bij mijn specialist. Het is intussen 3 maand geleden, en ik ben al een hele week erg nerveus. Erg nerveus, is zelfs nog een "understatement"!! Erg gaan stormen door mijn hoofd. Stormen die moeilijk te temmen zijn! Eén van die stormen heet, "hoe zal de nasleep van de behandeling dit keer zijn", aangezien ik nu een ganse dag tussen de mensen zit, en ik gewoon ben om me tijdens zulke moeilijke momenten alleen terug te trekken, zie ik niet onmiddellijk hoe ik me daarbij ga voelen of gedragen. Ik zie al een aantal bijwerkingen en lasten van de behandeling veel te goed voor ogen, en dat maakt me erg onzeker. Ik zie bv: dat ik een bloeding en kramp krijg aan tafel, en dat de anderen dringend moeten vertrekken naar een activiteit. Ik ken mezelf, ik zou me dan zo hard schamen dat ik geen hulp zou durven vragen. Maar die vlieger gaat hier natuurlijk niet op, ik zou iemand moeten inlichten, maar hoe ik dat zou doen, of hoe ik me daar bij zou voelen, zou toch niet erg prettig zijn. Ik zou me schamen tot diep in mijn ziel, me geen houding weten te geven en mij alleen maar concentreren op de reactie van anderen, en hoe zij dat nieuws zouden aannemen en verwerken. Ik zou er ook rekening mee houden dat IK anderen tijd zou moeten geven. Dat IK moet rekening houden met hen, terwijl ikzelf heel die tijd verscheurd ben van fysieke en emotionele pijn. Soms vraag ik me wel af waarom ik daar zoveel mee bezig ben, zou het kunnen dat ik al teveel het scheeltje op mijn neus heb gekregen? Of dat ik me heb gefixeerd op die paar slechte reacties, want tenslotte heb ik er toch ook een heleboel goeie gekregen. Door de zenuwen heb ik nu ook nog een angina gekregen. Op zich vind ik het al een wonder dat ik me ziek voel, en het moet al zeker een jaar geleden zijn dat ik nog echt heb beseft dat ik ziek ben, ik voel me namelijk altijd wel misselijk en energieloos. Alweer een stap in de goeie richting dus, ik kan soms mijn lichaam weer voelen. Een heel apart gevoel. Ik had me daarom voorgenomen om het even rustig aan te doen, en dat heb ik heel het weekend geprobeerd, maar ik kon niet blijven stilzitten, echt rusten, ik bleef steeds maar in beweging als een kip zonder kop doelloos wat rondlopen zonder een idee te hebben wat ik eigenlijk wilde of waar ik naartoe liep. Hierdoor zijn ook de opdrachten van de mindfullness mislukt. We moesten heel de week, elke eerste hap van de maaltijd met verwondering en interesse opeten (zoals met die rozijn), dat ben ik dus al glad vergeten, of misschien één keertje niet. Ook moesten we een bodyscan oefening doen, dat is een oefening om onze aandacht op ons lichaam te richten en alzo opnieuw contact te maken met wat er in ons lichaam omgaat. Erg ontspannend dat wel, maar door de nervositeit ben ik daar niet echt aan toe gekomen.
Vorige week heb ik mijn eerste sessie mindfullness gehad. Niet zo simpel als men denkt, om te beginnen moesten we naar een rozijn kijken alsof het de eerste keer was dat we dat zagen. Vervolgens moesten we er aan ruiken en ook proeven. Rozijnen zijn niet mijn favoriete vruchten, maar deze smaakte me wel. Een heel andere beleving dan gewoon maar je eten naar binnen proppen en slikken.
Voordat we ons voorstelden dienden we even tijd te nemen om in ons lichaam te voelen. Wat we voelden moesten we ook vertellen tijdens de voorstelling. Bij mij was er al veel spanning aanwezig, en telkens het een beurt dichter kwam voelde ik meer en meer elektriciteit door mijn lichaam gieren. Toen ik dan uiteindelijk aan de beurt was barste mijn bom, ik heb letterlijk bijna op m'n stoel op en neer gesprongen van de zenuwen, geen woord kreeg ik nog deftig uit m'n mond en ik snakte naar adem. Van deze reactie was ik best wel verast eigenlijk. Ik had al een tijdje voor ik ging slapen zo'n knagend, vervelend gevoel in mijn buik, ook, of zo voelt het toch, elektriciteit die door gans mijn lichaam wordt gevoerd. het was dan ook een heel dubbel gevoel om enerzijds zo'n reactie te krijgen en anderzijds te merken dat die opgefoktheid nog steeds in mijn lichaam zit. Ik denk dan ook dat die cursus mindfullness echt iets voor mij zal zijn, erg moeilijk ook, maar de moeite waard. Ik ben ook blij dat ik (toch al af en toe) in staat ben om mijn ware gevoel naar boven te laten komen, dat is al een hele stap in de goeie richting.
Vandaag heeft F. me een sms je gestuurd, al meer dan een maand had ik niets meer van hem gehoord. Dat kwam door mij, ik was het namelijk beu dat ik enkel goed genoeg ben op ogenblikken dat het hem uitkomt! Waarmee ik wil zeggen dat 4 van de 5 keer dat ik hem bel, er geen enkele reactie volgt, er wordt niet opgenomen, maar er wordt ook niet teruggebelt of terug ge-sms-t. Dan opeens na een maand of anderhalf, stuurt hij dan een sms om te vragen hoe het met me gaat? Als hij het moeilijk heeft (daar ben ik recentelijk achter- gekomen) dan kan hij wel dagelijks zijn telefoon vinden, is z'n telefoon wel opgeladen en blijkbaar gaat zijn telefoon ook niet stuk dan. Alleen, als zijn problemen een uitlaatklep hebben gevonden, dan hoeft contact houden niet meer. Op zijn minst een éénzijdige vriendschap te noemen! En daar ben ik dus heel boos over geworden. En na zo'n sms (na een maand) heb ik hem dus via sms laten weten dat het voor mij niet meer hoefde. Dat ik het beu was elke keer gedumpt te worden en zijn smoesjes aan te horen. Ik begrijp echter wel wat er achter zit, want eigenlijk zijn wij best close met elkaar. Wij hebben allebei wel het gevoel aan elkaar veel kwijt te kunnen (ook al zijn die momenten best zeldzaam), ook dat we onszelf kunnen zijn bij elkaar. Dat is ook deels zijn probleem, hij is ongelooflijk bang dat ik te dicht bij hem zal komen, of zelfs verliefd op hem zou worden. Dat is "denk ik" voor hem de grootste reden waarom hij mij op afstand wil houden, an sich kan dat natuurlijk wel gebeuren, maar of zijn angst realistisch is daar ben ik niet zo zeker van. Volgens mij projecteert hij ook zijn angst op mij, en is hij misschien angstig dat hij wel eens verliefd op mij zou kunnen worden, en dat hij geen idee meer heeft hoe dat zou lopen of dat hij dat wel zou kunnen. Wat ik ook wel speciaal vind aan heel die situatie is dat ik het gevoel heb dat we ergens wel een goeie connectie hebben met elkaar, want telkens hij me een sms stuurd, ben ik al een aantal dagen aan hem aan het denken, misschien is dat wel een soort zielsverwantschap. Op een bepaald niveau zijn we met elkaar verbonden, en denk ik vaak aan hem, en als ik mijn gevoel vertrouw, denkt hij ook vaak aan mij (gezien ik al vooraf weet wanneer hij zal sms'en). Ik blijf me dan ook afvragen of het al dan niet zinvol is om die vriendschap verder te zetten. Want ik ben geen opgever en ik blijf hopen dat hij zich op een goeie dag toch zal kunnen openstellen en z'n angst durft te overwinnen. En de vraag hoe dat dan verder zal gaan blijft ook mij bezig houden. Misschien is dat zijn angst of kan het mijn angst zijn????? Ik weet het niet!!!!
Misschien verwacht ik ook wel veel van hem, want ik heb best veel vertrouwen in F. en dat vertrouwen wil ik niet graag zien verdwijnen, hoewel ik binnen in mij een constante strijd voer met mezelf. Een strijd die op lange termijn alleen slecht kan aflopen. Dat vertrou- wen zorgt ervoor dat ik op momenten dat het me niet goed gaat, dat ook graag met hem wil delen, alleen kan dat voor hem blijkbaar niet. En telkens hij niet reageert zet dat bij mij een mechanisme van zelfbescherming in gang, een mechanisme dat strijd tegen het gevoel dat ik gedumpt word, een strijd tegen het gevoel dat ik voor hem totaal onbelangrijk ben en een strijd dat ik mezelf niet belangrijk genoeg vind om hem daarmee te belasten. Ik vraag me af, wat ik voor iemand zou zijn zonder zoveel zelfbescherming, hoe zou het leven er dan uitzien? Hoe vrij ik me zou voelen en hoe onge- compliceerd ik zou zijn. Misschien kom ik dat wel nooit te weten.
De titel veraadt het al, het zijn zware tijden! Met de hulp van een arts kan ik gebruik maken van een gratis psychologe. Dit omdat dit verbonden is met mijn behandeling. Vorige week heb ik daar mijn eerste afspraak gehad. De psychologe bevalt me wel, en dat geeft me goede moed naar de toekomst toe. Aan de andere kant ben ik ook angstig om alles dat zou kunnen loskomen. Al een hele week heb ik het gevoel geen lucht genoeg te krijgen, alsof iemand met z'n handen m'n luchtpijp dichtknijpt. Geen gezellig gevoel moet ik zeggen. bij de minste inspanning sta ik te puffen voor lucht. Dat brengt me danig van mijn stuk. Ik probeer het allemaal nog wel positief te zien, alles dat los begint te komen zal inderdaad een uitweg gaan zoeken en dat kan ook op lange termijn alleen maar positief zijn.
Maar intussen, voel ik me helemaal niet meer lekker!
Mijn weekend is best fijn verlopen, ik ben gaan helpen op een bbq. In een rusthuis nog wel! Nooit gedacht dat je daar zoveel plezier zou kunnen maken. Na het helpen mochten we gezellig verder bbqen en boemelen. Best wel laat geworden en had wel wat gedronken maar niet overdreven veel. 's Anderendaags was ik niet helemaal tip top, maar ik had al geen hoofdpijn, wat al veel waard is vind ik. Voor het eerst in een heel lange tijd, heb ik het gevoel gehad dat ik ergens bijhoor! Dat heeft me veel deugd gedaan. Opnieuw beseffen dat er toch mensen zijn waarop je kan rekenen.
Vandaag is mijn zoontje gestart in de 3de kleuterklas, alweer een hele stap! Hij is nu de grootste van de school en dat vind hij best fijn. Voor mij is het ook weer even beseffen dat hij geen baby meer is, het lijkt wel alsof hij gisteren voor het eerst naar de instapklas ging. Dan besef je maar even hoe snel de tijd gaat. Op de revalidatie had ik iedereen gewaarschuwd dat ik later zou zijn, dus ook aan die kant dacht ik dat alles in orde was. Tot ik aankwam natuurlijk! Krijg ik ineens te horen dat er zogezegd niemand op de hoogte was dat ik later ging zijn. En aangezien ik na 9u binnenkwam ik ook niet meer mocht deelnemen aan de geplande activiteit. Dus vandaag heb ik hier mijn eerste woede uitbarsting gehad. Mijn humeur zal wel rechtstreeks te maken hebben met de eerste schooldag, maar ik denk ook wel met de brief die ik ontvangen heb van mijn dokter vorige week. Daar stond kort in uitgelegd dat men weer afwijkende cellen heeft gevonden. Geen goed nieuws natuurlijk. Ik had het al gevoeld, dat de laatste tijd mijn energie weer helemaal bergaf ging. Ik heb ook weer blauwe wallen onder mijn ogen. En die wallen is zowat de eerste indicatie waar ikzelf aan kan merken dat mijn "slechte cellen" weer groeien. Heel vervelende historie, die maar blijft duren, ik noem het ook wel "the never ending story". Mijn eerstvolgende controle is pas eind september, wat nog een hele tijd is. Volhouden dus, zoals gewoonlijk en ook dat kost me oeverloos veel energie. Gisteren nog legde ik aan iemand uit hoe dat voelt altijd moe zijn, ik heb dat toen mooi kunnen omschrijven en geef het jullie ook even mee. Ken je de vermoeidheid na een operatie? Wanneer men je in slaap doet? De vermoeidheid die je daarna voelt, die kan je vergelijken met hoe ik me altijd voel! Alleen moet je met die vermoeidheid dan ook nog je dagelijks leven verder kunnen leiden. Best wel hard vind ik.
Mijn broertje is vrijdag langs geweest, daar heb ik een heel fijne babbel mee gehad. Heeft me veel deugd gedaan!
Allé ik ben ermee weg, dadelijk is het etenstijd, misschien tot straks en intussen veel groeten!
Om de andere week doe ik vrijwilligerswerk bij jongeren info life. Dat is een organisatie die vrouwen, die ongepland zwanger zijn, helpt de juiste keuze te maken. Zij geven advies en steunen je bij het maken van je keuze. Ook na de geboorte of het afbreken van de zwangerschap kan je bij ons terecht voor een luisterend oor, advies, enz...
Ik ben nu iets meer dan een maand bezig en ben blij dat ik aan dit initiatief kan meehelpen. Vooral omdat die steun me ontbrak bij het maken van mijn keuze, veel jaren geleden. Ik heb toen de enige voor mij voor de hand liggende keuze gemaakt, en dat is de zwangerschap laten afbreken. Die beslissing heb ik helemaal alleen moeten nemen, de meest verscheurende uit heel mijn leven! Indien er toen een instantie als JIL was geweest, zou mijn keuze niet anders geweest zijn, maar zou heel mijn verwerkingsproces veel vlotter verlopen zijn. (voor alle duidelijkheid, ik heb dus gekozen om mijn zwangerschap te onderbreken). Met de gevolgen van die beslissing heb ik heel lang moeten leven. Wat me tijdens heel die periode het meest heeft geraakt is het gebrek aan een klankbord, de steun van anderen, het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Een gevoel dat, zo besef ik pas nu, een rode draad is door heel mijn leven.
Vooral dat is de reden waarom ik mij heb aangemeld bij JIL (jongeren info life), om anderen wel de kans te geven om even op verhaal te komen. Als het ware mijn (toch gekwetste) hand uit te steken en steun te bieden. Want, zeg nu eerlijk, veel meer dan dat kan je eigenlijk nooit voor iemand doen. Tot nu toe heb ik toch het gevoel dat me dat lukt en ben ik blij in het leven van een aantal vrouwen een verschil te kunnen maken. Want wees nu eerlijk, wie kan zeggen dat men heel alleen die keuze kan en wil maken, geen grotere opluchting dan minstens je verhaal even kwijt te kunnen.
Nu ben ik toch een goed boekje aan het lezen zeker, Psychologische toptips noemt het. Leuke tips, alternatieven en websites voor alle soorten piekeraars!
Nog een voordeel, het zijn allemaal korte artikeltjes, die zijn dus perfect voor mijn gebrek aan concentratie.
Om nog even een vervolg te schrijven op mijn vorige artikel. Mijn gesprek met R. wat toch de aanleiding was voor mijn moedeloze bui, blijft me nog steeds bezig houden. Net toen ik dacht te weten wat het probleem was (gebrek aan eigenwaarde) drukte men mij weer even met m'n neus op de (voor mij onzichtbare) feiten. Dat is een gebrek aan veiligheid. Thuis heb ik altijd geleerd om m'n voelsprieten uit te steken, als het ware mezelf te beschermen door al vooraf in te schatten wat en of ik zaken kwijt kon/vertellen. R. confronteerde mij hier dus mee, dat ik hierdoor altijd het gevoel heb alleen te zijn omdat ik dat in mijn huidig leven nog steeds toepas! Dat dit wil zeggen dat ik eigenlijk altijd alleen ben geweest, maar nog erger dat (indien ik dit niet probeer aan te passen) ik waarschijnlijk ook altijd ALLEEN zal blijven. Zo'n uitspraken zetten je wel even aan het denken natuurlijk, want als er 1 ding is dat ik absoluut niet wil, is het wel altijd alleen zijn. Vroeg of laat wil ik wel eens kunnen geborgen zijn in iemands armen, mij daar goed voelen, aanvaard en geaccepteerd! Soms zit ik in mijn auto, en dan wil ik opeens héél graag tegen iemand zeggen dat ik hem graag zie! Maar in die auto zit ik dan wel alleen in! Ik heb dat dan maar opgelost door deels, tegen mezelf te zeggen dat ik me graag zie, tegen mijn overleden grootmoeder te zeggen dat ik haar graag zie, en ook aan mijn zoon te zeggen dat ik ongelooflijk veel van hem hou! Hij is tenslotte ook diegene voor wie ik dit allemaal doe, diegene die me confronteerd met mijn gebrekkig gevoelsleven, voor wie ik de moeite wil doen om te werken aan mezelf. Want 1 ding weet ik zeker, als hij er niet was, zou ik waarschijnlijk nog altijd niet doorhebben dat er iets spaakloopt en mezelf blijven voorbijlopen!
Alweer een tijdje geleden sinds ik mijn laatste bericht poste! Intussen is het er nog niet simpeler op geworden.
Vandaag ben ik er nog eens pijnlijk bewust van geworden welk de impact van mijn opvoeding is op mijn huidig gedrag/ problemen.
Ik heb zo geleerd om te voelen hoe de stemming erbij "hangt" dat dit iets is dat ik constant blijf doen. Namelijk peilen of de situatie veilig genoeg is om iets te kunnen zeggen, mijn hart uit te storten, gewoon voor mezelf op te komen. Ik wordt er moedeloos van. Vooral omdat je altijd zo op die muur botst van "je moet het zelf doen", als ik wist hoe, had ik het allang gedaan! Ik weet niet wat of hoe ik iets moet aanpakken en anderen zeggen me keer op keer dat ik het zelf moet oplossen. Dat ik er moedeloos van wordt heb ik nu al een paar keer gezegd hé, maar het is ook echt zo! Het geeft me het gevoel dat er niets aan te veranderen is en daar kan ik niet tegen, ik wil me niet heel mijn leven zo blijven voelen. Ken je dat? Als dit alles is zou je kunnen zeggen dat het geen zin heeft hé.
Morgen meer hierover, voor vandaag is al m'n beschikbare energie alweer opgebruikt.
Vandaag zijn we zondag, en ik heb dit weekend nog veel nagedacht over mijn laatste artikel.
Soms heb ik de indruk dat er helemaal niets is dat ik aan zoiets kan doen, sinds dit weekend echter, ben ik ervan overtuigd dat ik er wel iets aan kan doen. Hoe zou ik dat kunnen: grenzen trekken! Ik zou bv: aan m'n vriendin duidelijk kunnen maken dat ik niet meer wil dat ze in mijn plaats conclusies trek. Als ze weer eens zou commentaar geven op mijn leven, denk ik dat ik zou kunnen proberen om duidelijk te maken dat ik daar niet van gediend ben, en ik dus niet wil dat zij zich daarin moeit of zorgen maakt. Misschien kan ik daar ook bij vertellen dat ik soms wel mijn verhaal kwijt wil, maar dat ik niet van haar verwacht dat zij het mee oplost. Het lastige daarin is natuurlijk dat dit wil zeggen, dat ik stevig genoeg in mijn schoenen moet staan, om dit direct te zien, te beseffen en ook onmiddellijk zou moeten kunnen reageren. Hoe combineer je dat met toch kwetsbaar zijn. Ik wil namelijk niet langer mijn gevoel over dingen verbergen, als dingen mij raken, wil ik dat ook kunnen laten zien. en dat brengt gewoonlijk met zich mee dat mensen betrokken worden en zich zorgen maken. Of is hoef ik me daar geen zorgen over te maken? Maar is dat hun verantwoordelijkheid.
Zijn jullie dat soms ook zo beu? Mensen die in je gezicht altijd vriendelijk doen, maar dan wel laten voelen wat ze eigenlijk niet durven zeggen (en dat is hun gedacht). Ik geef even een voorbeeld: iemand die ik ken, blijkt elke keer ik hem/haar zie altijd wel iets nieuws te vinden dat mis is met mij. Ik zie geen oplossingen, ik doe raar, enz... Ondanks dat, blijven ze wel in mijn gezicht vriendelijk doen. Behalve dat ze vriendelijk blijven doen, en doen alsof ze met je begaan zijn, slagen ze er altijd in om opnieuw m'n vertrouwen te winnen, waardoor ik teveel vertel. Wat ik dan vertel zorgt er dan duidelijk voor dat ze een hele tijd geen contact meer opnemen, om dan uiteindelijk je weer eens tegen te komen, en weer vriendelijk te doen, weer mijn vertrouwen te winnen en weer achteraf dat zelfde circus verkondigen. Elke keer laten ze dan wel niet na om je onder je neus te wrijven wat er mis is met mij. Intussen vraag ik me echter af of het probleem echt wel bij mij ligt? Behalve dat ik teveel vertel en telkens weer in dezelfde val trap natuurlijk, krijg ik toch telkens de indruk dat veel mensen van inborst toch hypokriet zijn. Dan laten ze blijkbaar hun fantasie de vrije loop, en denken over mijn verhaal na, om dan uiteindelijk, zonder mij ooit iets gevraagd te hebben hun eigen conclusie als juist te beschouwen. Zelfs nog straffer, ze bespreken het met hun partner (die het verhaal alleen maar hoort in de kleuren van de persoon die het verteld, en hiermee dan akkoord gaat), en vervolgens hebben ze dan nog het lef om tegen mij te komen zeggen, dat zij het zo zien, (als ik daar dan een andere mening over heb durven ze die nog van tafel vegen met de repliek dat hun partner dat ook vind). Ik vraag me dan af of ik niet te open ben, en hen zelf met hun eigen problemen confronteer, waarbij ze zich dan niet lekker voelen en hun eigen gevoelens naar mij projecteren. Ik heb dat toch al een heel aantal keer meegemaakt in mijn leven. Mensen die dan zo nieuwsgierig zijn en alles van je willen weten. Maar als ze het dan weten beginnen ze er zelf over te flippen en laten ze je vallen als een baksteen.
Om nog een ander voorbeeld te noemen: een "vriend" van mij, heeft het al heel lang erg lastig. Zonder dat hij het doorhad ben ik hem altijd blijven steunen, af en toe blijven bellen, hoewel ik er nooit reactie op kreeg. Gewoon even laten weten dat ik nog aan hem dacht. Begin dit jaar is hij na een lange periode werkloosheid terug aan de slag gegaan. Opeens werkte zijn telefoon wel, kon hij me dagelijks soms wel 3 keer bellen. Ik denk dan bij mezelf, die heeft duidelijk last van stress, alles nieuw en hij zal ze even zien vliegen. Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen en hem z'n verhaal te laten doen. Zelf heb ik tijdens die periode ook een aantal keer steun gezocht bij hem. Weet je wat het resultaat was? Na 2 keer m'n nood geklaagd te hebben, beloofde hij me aan de telefoon dat we elkaar HEEL binnekort zouden zien. Nu heel binnenkort interpreteer ik als één van de dagen of toch uiterlijk een week. In de loop van de week bel ik hem, geen antwoord meer!!! 1 1/2 maand niets meer van gehoord (zelf heb ik natuurlijk na m'n laatste poging ook niet meer geprobeerd, ik zag de bui al hangen, het is niet de eerste keer dat hij dat spelletje zo speelt). Nu eergisteren, een sms, informeerd hij doodleuk hoe het met me gaat. Persoonlijk heb ik bij heel die historie m'n limiet wel bereikt. Als hij geen properder manier kan vinden om te zeggen dat hij het zelf al moeilijk genoeg heeft, en mijn problemen er even niet bij kan hebben. Ik vraag me dan af, nee eigenlijk ben ik er zeker van, hoe mensen zo laf kunnen zijn. Ze willen niet dat mensen tegen hen liegen, ze hebben allemaal liever dat je zegt wat je denkt, maar blijkbaar zijn ze daar zelf te laf voor. Of zit de wereld gewoon zo in elkaar?
Wat doe je daar in godsnaam mee? Ik kan daar voor mij een aantal conclusies uit trekken: 1) Dat ik mezelf beter moet leren beschermen tegen zulke mensen, wat dan concreet inhoud dat ik moet leren m'n mond te houden en 2) Dat ik moet leren om zelf m'n gedacht te zeggen en aan de rem te trekken, want, waarom reageer ik niet als vrienden met anderen mijn problemen gaan bespreken, en waarom geef ik iemand telkens opnieuw de kans om mij te kwetsen, door mij te pas en te onpas links te laten liggen? en 3) Zou het kunnen, dat, aangezien ikzelf in het begin meestal de kat uit de boom kijk, ik bij sommige mensen een verkeerde indruk wek. Dat zij me sterker zien dan ik ben, en vervolgens verbaasd zijn wanneer blijkt dat ik ook zo mijn problemen heb. I can't help but wonder!
Hoe zal het nu eindigen? Tja die vriend heb ik een sms gestuurd met de mededeling "dat ik het nu toch wel beu ben, en of z'n gsm nu deze keer gewoon plat, weer stuk of gewoon ergens anders lag". Nodeloos te zeggen dat ik daar nog geen reactie op heb gekregen! Zelfs daar zijn ze te laf voor. En die andere: daar zou ik ook beter mee ophouden, ik word er alleen maar slechter van! Iemand vertelde me eens: "baat het niet, dan schaadt het WEL" (in tegenstelling tot het allom bekende spreekwoord: baat het niet dan schaadt het niet!) ik ben er tegenwoordig van overtuigd dat veel dingen mij nodeloos veel hartzeer bezorgen. en misschien stop ik beter mijn tijd in de vrienden die me wel steunen en wel oor hebben naar m'n verhaal. Welk dan ook ineens de vrienden zijn die ook bij mij hun hart en mening uitstorten.
Het zijn hier weer drukke tijden moet ik zeggen! Mijn revalidatie- programma is begonnen. Verwarring viert hoogtij!
Vandaag heb ik bv, een wel heel drukke dag gehad! In de voormiddag hebben we samen gekookt! en in de namiddag hebben we belevingstherapie gehad, dat hield vandaag in dat we geblindoekt moesten rondlopen om te leren hoe we ons voelen en gedragen. Voor mij hield dit in, dat ik héél erg probeer om de controle over alles te houden. Zelfs geblindoekt probeer ik nog de situatie meester te blijven. Los daarvan is het natuurlijk wel héél grappig om daar zo geblindoekt door een zaal te lopen.
Ach ja, ik heb me voorgenomen om in elk geval het allemaal even af te zien, en mezelf even de tijd te geven om langzaam aan te wennen aan deze hele setting! In het begin zie ik dingen doorgaans toch positief en het is maar nadat ik feedback begin te krijgen dat ik het lastig krijg. Dus die positieve periode raak ik wel door!
Doelstellingen heb ik ook al moeten formuleren, ik heb geen idee natuurlijk wat ik zou willen bereiken en momenteel vind ik het ook veel te vroeg om al doelen te kunnen stellen die op lange termijn haalbaar zijn.
Waar wat heb ik nu geleerd vandaag? Ik heb geleerd dat ik niet graag leiding geef, dat ik het heel moeilijk vind om in de aandacht te staan! En ook dat ik héél makkelijk een ander begin te leiden. Na deze vaststelling volgt natuurlijk ook nog een nuancering: het is niet omdat ik (geblindoekt) toch probeer te leiden (door de controle niet los te laten) dat ik ook een leider ben. Het houdt eerder in dat ik dus inderdaad graag zelf controle houdt over een situatie en mezelf dus niet durf laten gaan. Wat ik hiermee nu aan moet, tja, daar heb ik geen idee van.
Mijn zoontje is sinds 1 juli bij zijn papa, en dat geeft me de kans om eens heerlijk bij te rusten, lang uitslapen, een dutje tijdens de dag, eens gezellig wat gaan drinken zonder er bij stil te moeten staan dat ik 's anderendaags alweer om 7u paraat moet zijn! Puur genieten dus! Ik mis hem natuurlijk wel maar daar probeer ik nu even niet bij stil te staan, en dat kan ik het best door mij op mijn website te storten. Ik heb namelijk een aantal websites gevonden waar je gratis web-templates kan krijgen en daar ben ik nu druk mee in de weer! Aanpassen wat ik kan aanpassen, teksten schrijven over wat ik aanbied, waar ik voor sta, welke doelgroep ik wil aanspreken, enz... . Ook mijn training heb ik "tussen het rusten in" afgewerkt! Relaxatie en autogene training (zelfhypnose). De doelgroep hier zijn mensen die opnieuw contact willen maken met hun lichaam en willen leren om een diepe relaxatie te ervaren waarbij het mogelijk word om op elk ogenblik, (elke spiergroep, ademhaling, denken) te ontspannen. Want soms lopen we in deze drukke wereld, waar mensen (bazen, partner, kinderen, vrienden) toch veel van ons verwachten, hopeloos verloren tussen onze eigen wensen, ons eigen kunnen en de verwachtingen van anderen. Binnenkort kan ik dan ook beginnen met het samenstellen van testgroepen, die zal bestaan uit mensen die vooraf een vragenlijst hebben ingevuld zodat ik een beter inzicht krijg in de individuele noden van de deelnemers. Op basis daarvan kan ik hen indelen in respectievelijk een groep die een gewone autogene training zal ondergaan en anderzijds een groep (dit houd ik nog even stil voor de testpersonen) welke duidelijk meer nood heeft aan afreageren en die ik zal onderwerpen aan een extra "omgaan met je woede" sessie. Wordt in elk geval vervolgd!
Ook de lay-outs voor mijn website stel ik momenteel samen. Een grasgroene header (lievelingskleur) en verder een grijze layout met groene tekst. Ook de onderdelen heb ik al goed op een rij. Op internet heb ik verschillende sites gevonden met een voorbeeld layout die ik enkel nog dien aan te passen. En dat aanpassen is toch wel moeilijker dan gedacht. Ik kan best wel veel zelf, maar als je niet de juiste programma's hebt, wordt het toch wel erg moeilijk om heel die site in elkaar te boksen. Dan heb ik het nog niet over de teksten! Wat is mijn visie, missie, welke doelgroep wil ik bereiken, welke diensten wil ik aanbieden. Nou ik kan wel zeggen dat ik al gezwoegd heb de laatste weken. Maar ik geniet van elke minuut. Mijn plan meer vorm zien krijgen, doet me veel deugd en laat me met hernieuwd (zelf)vertrouwen naar de toekomst kijken.
Voor vandaag echter, heb ik even genoeg van het schrijven en ga ik eens kijken of ik geen onderdelen van mijn "op til zijnde website" kan toevoegen aan mijn blog. Ik ben heel benieuwd of dat me zal lukken!
Vandaag heb ik al de bijlagen van mijn scripties en natuurlijk mijn scripties zelf ingezonden, benieuwd wat ze ervan zullen vinden! Hopelijk ontvang ik snel mijn diploma zodat ik het mooi kan inkaderen en aan mijn muur "kan laten pronken".
Vanaf nu kan ik dan ook gericht verder met het uitwerken van enige praktische zaken, zoals; website, cursus relaxatie (testgroepen organiseren) mijn persoonlijk ontwikkelingsplan, en gerichte marketing. Toch wel mooie vooruitzichten vind ik! Maar eerst ga ik even rusten, uitblazen van een heel intensief jaar, waarin ik veel gereflecteerd heb, inzichten heb gekregen, mijn sterke kanten heb leren kennen, en ook mijn zwakke heb leren nuanceren (het blijft oefenen, maar het kan wel!).
Vandaag heb ik een afspraak met de psychiater, dit om de effecten van de medicatie die ik neem te bespreken. Ik word hier namelijk hyper nerveus van en wil deze niet langer nemen. Helpen doen ze niet en echt vooruit ben ik ook niet gekomen sinds ik ze neem.
Ik dus in mijn auto, (nadat mijn ex onze zoon is komen halen hij blijft daar tot einde juli) en hop naar de dokter! Misselijk en duizelig van een geblokkeerde nek, sta ik dus bij deze temperatuur gezellig in de file. Bellen durf ik niet, ik voel me namelijk al slecht genoeg door mijn nek, dat het mij niet verantwoord lijkt om ook nog eens te gaan bellen (ik zal al blij zijn dat ik in deze toestand veilig ter plaatse raak). Ik kom dus een kwartier te laat, en laat aan de receptie weten dat ik toegekomen ben, de dokter, tja die is echter al vertrokken. Ik krijg dus echt een toeval, ik heb net 3 kwartier in een snikhete wagen staan aanschuiven, m'n brandstoftank helemaal leeg-gereden alleen maar om toe te komen en te horen dat de dokter er niet is! Ik heb daar dan ook de hele blok bij elkaar geroepen, ik had werkelijk geen weerstand meer, die receptioniste zal het ook niet al te leuk hebben gevonden en ze probeert me duidelijk te maken dat ik wel diegene ben die te laat is! tja dat had ze nou niet moeten doen, want de volgende tirade is alweer in gang. Hoe het in godsnaam kan het dat mensen van het secretariaat me in de namiddag nog opbellen om te bevestigen of ik op de afspraak zal zijn en dat de dokter nog geen academisch kwartier kan respecteren en even wachten. Je kan het je waarschijnlijk al voorstellen. Terwijl ik het schrijf, voel ik mezelf terug in dezelfde boosheid, woede en uitputting vallen als toen het zich voordeed. Echt smakeloos vind ik het! Ok ik was te laat, maar als ze mij persoonlijk bellen om de afspraak te bevestigen om drie uur en de dokter nog geen kwartier kan wachten, vind ik het allemaal heel zielig worden en ik kan dan ook niet anders als heel dit fiasco en dan bedoel ik inderdaad van het begin van mijn therapie daar tot dit laatste voorval, op zijn plaats zetten en hiermee gewoon ophouden. Het heeft me niet geholpen of toch wel, het heeft me geholpen om nog 10 keer depressiever te worden en ik houd hier dan ook mee op! Het enige dat mij is bijgebleven van heel die periode is dat je je als cliënt moet excuseren (tot je erbij neervalt) als je per ongeluk 5 minuten te laat bent, te horen krijgt of je wel gemotiveerd bent, of je inderdaad last hebt van AL die bijwerkingen enz,... enz,... heb ik het nu wel echt gehad. Verantwoordelijk om op tijd te zijn heb ik alleen, dat je 3 kwartier op voorhand in je auto stapt om ergens op tijd te zijn en 10 minuten voor de aanvang gebeld wordt om te zeggen dat de sessie niet door kan gaan omdat ze een dubbele boeking hebben, daar moet je je gewoon bij kunnen neerleggen. Ik zal dus mijn heil elders moeten gaan zoeken! Want echt stoppen zie ik niet zitten, maar nog door een bende studenten zonder ervaring de dieperik in geholpen worden, zie ik echt niet meer zitten (ik heb blijkbaar echt veel te weinig zelfvertrouwen, anders zou ik hier veel eerder mee opgehouden zijn).
Pffff, dit weekend was ik uitgenodigd door mijn ouders om met alle broers en zussen (en hun kinderen) een weekendje naar de Ardennen te gaan. Een heel zwaar gebeuren vind ik, en heb me dan ook weken mentaal voorbereid op dit weekend. Vooral in mijn oudste zus maakte ik me zorgen. Zij schept er haar per- soonlijk genoegen in om anderen te vernederen, zodat zij zichzelf beter kan voelen. Dit weekend was daarop geen uitzondering. Naar goede gewoonte heeft zij met gezicht tot op de grond, alles zitten afkeuren! Niets was goed en vooral ook niemand was goed.
Voor mij echter een heel leerrijk weekend! Voor de eerste keer heb ik mezelf niet onder controle gehad en mijn zus mijn idee eens gezegd! Vond ik heel erg interessant, vooral hoe zij na deze aanvaring verder is gegaan met haar gewoonlijk systeem. Ik begrijp nu veel beter hoe het er aan toe gaat bij haar. Eerst een vies gezicht, dan een anders leven en humeur bekritiseren en vergallen,... Maar wat ik tot hiertoe nog nooit opgemerkt heb, is dat zij aanvaringen uitlokt om haar verhaal kwijt te kunnen, want nadat ik mijn zeg eens gedaan heb, begint zij tegen de rest van de familie te vertellen over al haar problemen, met de kinderen, dat haar ex rottig komt doen! Iedereen natuurlijk medelijden en inderdaad ik begin me ook slecht te voelen, ik vraag me af waarom ik dat doe! Een beter staaltje van toneel kan je je niet inbeelden en toch is nu mijn humeur voor de rest van het weekend onder nul gezakt. En zij, zij heeft wat ze wilde, de aandacht die ze nodig had, (of die nu positief of negatief is; schijnt haar niet te kunnen interesseren) en het belangrijkste ben ik nog vergeten! Een ander (ik dus) voelt zich nu slecht en dat verschaft haar altijd heel veel plezier!
Voor mezelf vraag ik me af hoe het eigenlijk kan dat ik telkens zo reageer! En dan bedoel ik dat ik me letterlijk in de grond laat boren, wel ik denk dat dat komt door een combinatie van verschillende factoren. Als wij klein waren, dan was m'n oudste zus (wij verschillen vier jaar in leeftijd) altijd een erg dominant persoon, die er systematisch voor probeerde te zorgen dat ik (haar kleinste zus en makkelijkste slachtoffer) haar taken en klussen deed. Nu had ze aan mij nooit het gemakelijkste doelwit en of ze nu dreigde met een pak slaag, me de grond inboorde of god weet wat voor lelijkst probeerde om mij te dwingen, ik heb het nooit gedaan. Ik herinner me ook nog dat zij als we gingen zwemmen zij er steevast een spelletje van maakte om mij zo lang mogelijk te verdrinken, dan stak ze mijn hoofd onder water en net als ik echt helemaal zonder lucht dreigde te raken liet ze me even bovenkomen en duwde ze me terug onder. Tot vandaag heb ik hierdoor nog steeds angst in het water en kan niet verdragen dat iemand te dicht in mijn buurt komt zwemmen. Deze dingen herinneren heeft me ervan bewust gemaakt dat ik mij veel te goed kan inleven in het leven van haar kinderen en hoe ze haar dochters behandeld. Als zij zo blaft en snauwt tegen haar kinderen triggert dit onbewust bij mij iets, waardoor ik zoveel medelijden krijg met haar dochters en me zo machteloos voel (net als in mijn kinderen- jaren) dat ik mezelf zo in een klein hoekje zie zitten. Hierna zal ik mezelf steevast terugtrekken en me zo weinig mogelijk zichtbaar maken (ik verstop me) om haar aanvallen te ontwijken. Ik moet zeggen dat het me erg raakt om heel die vicieuse cirkel te zien die dit bij mij veroorzaakt. En heb me dan ook dit weekend danig alleen en in de steek gelaten gevoeld. Een aantal goeie dingen zullen er echter wel uit voort komen. Zo neem ik me voor om met mijn ouders te spreken, en hen duidelijk te laten weten dat, wanneer zij me verder verbieden voor mezelf op te komen, ik niet meer uitgenodigd wil worden voor zulke events. Want dat ik veel te gevoelig ben om heel haar systeem en de mentale en verbale mishandeling van haar dochters alsook deze tegenover mij, aan te kunnen! Hoe heel dat systeem bij mij verder werkt is me ook nog niet helemaal duidelijk, ik weet echter wel zeker dat dit een belangrijk patroon is, dat voor een erg grote verandering kan zorgen in mijn geestelijke beleving van allerhande zaken.
Nog altijd zo fier als een gieter, heb ik natuurlijk iedereen op de hoogte gebracht van het slagen in mijn examen! Ik ga nu even verder met het afwerken van mijn scripties, zodat ik ook deze kan verzenden en ook deze beoordeelt kunnen worden. Ik ben best wel benieuwd wat hierop de commentaar zal zijn.
Intussen moet ik me voorbereiden op onze trip naar de Ardennen dit weekend. Samen met al mijn zussen en broers ben ik namelijk door m'n ouders uitgenodigd in de Ardennen. Mijn vader wordt dit jaar 65, mijn moeder 60 en m'n pa gaat dan ook nog eens met pensioen! Dat willen ze graag vieren! Benieuwd wat heel dat weekend zal brengen, voor mijn zoontje zal het heel leuk zijn, er staat daar namelijke een kermis, zijn weekend kan dus al niet meer stuk. Maar voor mij? Het zou mooi zijn als ik er een positief zicht op had, maar met onze familie weet je nooit hoe het zal draaien! Ons laatste kerstfeest samen is er gevochten! Ik en m'n broer hebben ons daar achteraf kreupel mee gelachen! Mijn pa zijn gebit gebroken, m'n schoonbroer een blauw oog en allebei maar doen alsof ze achteraf niet meer wisten wat er gebeurt was. Blij dat ik dat niet heb zien gebeuren.
Al de was is gedaan, oef, ik wist niet dat wij met ons twee zoveel vuil maakten! Vandaag nog enkel mijn spullen inpakken, een beetje poetsen en de bagage naar m'n ouders brengen. Ook nog een bezoekje aan mijn dokter, bweik, voor een behandeling i.v.m. met mijn hpv-virus. Dat voel ik namelijk alweer enkele weken ontwikkelen. Soms s steken in m'n buik, enz... Ik ben toch wel bang voor de resultaten van vorige keer, en dat niet alleen, ik voel me al zo moe deze week en dan nog die behandeling met TCA er nog bij. Ik hoop dat ik er niet teveel last van heb deze keer, maar dat is een beetje ijdele hoop!
Voor vandaag laat ik jullie, we gaan ons klaarmaken om naar school te gaan. Groetjes,
Vandaag heb ik opnieuw een controle in het Universitair ziekenhuis zoals altijd ben ik toch wel nerveus. Sinds ik behandeld word met TCA is er toch een duidelijke verandering merkbaar. Na elke behandeling zijn mijn waardes steeds allemaal op nul. Wat toch wel positief is, vooral omdat ik einde november een hoog risico tak van de hpv familie heb bijgekregen. Letsels zijn er nog wel te zien.
Het mooie vandaag was dat ik eindelijk opnieuw zelf m'n onderzoek op het computerscherm kon volgen. Dat vind ik toch altijd een hele opsteker, dat je ook echt kan zien wat er mis is in mijn lichaam.
Ik krijg opnieuw een nieuwe behandeling en dien deze keer maar in september terug te komen, na jaren maandelijks op controle te komen vind ik drie maanden tussen de behandelingen toch wel heel erg lang. Maar ik bekijk het allemaal positief deze keer, drie maanden rust, geen geknoei met allerlei toestanden, even heel het hpv gebeuren achter me laten. Zal me deugd doen!
Als voorbereiding op m'n examen doe ik helemaal niets, ik ga ervan uit dat alles dat ik nog zou herhalen gewoon kan bevestigen hoeveel dingen ik niet meer weet, en daar word ik alleen maar extra nerveus van. Ik beslis dus niets te herhalen en te zien hoe het loopt! Trouwens als ik niet geslaagd ben, kan ik altijd herkansen in september.
Voor mij is het goed meegevallen, het examen dan, geen te grote stress vooraf, achteraf nog gezellig samen gezeten met m'n collega studenten, wat mezze gegeten, iets gedronken en hop naar huis. normaal weet ik volgende week of ik geslaagd ben! Ik ben alvast heel benieuwd.
Al zondag vind ik een mailtje in m'n inbox, de uitslag is er al! En wonder boven wonder, ik geslaagd! 75% heb ik gehaald. Ongelooflijk fier ben ik nu op mezelf, zoveel moeite gedaan om die stof in m'n hoofd te krijgen, mezelf in actie te zetten, de praktijkdagen bij te wonen, die studiegroepen te doen! En dat alles super vermoeid, super vergeetachtig en niet in staat me te concentreren! Echt fier ben ik, dat ik door heel dit rotjaar er toch in ben geslaagd zulk een prestatie neer te zetten. Nu kan ik de vruchten van plukken van al mijn inspanningen! Ik kijk al uit naar het moment dat ik mijn diploma kan inkaderen en aan de muur kan hangen!
