Even geleden dat ik m'n blog nog aangevuld heb. Dat komt vooral door een gebrek aan tijd en energie. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten heb ik me bij dokter Wijnants laten onderzoeken voor fybromyalgie. Ik heb vrijdag de diagnose gekregen en ik heb inderdaad fybromyalgie. Hoe voel ik me daarbij? Geen idee, als ik heel erg vermoeid ben dan voel ik dat ik het allemaal niet meer zie zitten. Als ik zo nog jaren verder moet, dan hoeft het niet voor mij. Maar als ik wat meer energie heb, heb ik de hoop dat ik misschien toch gedeeltelijk mijn energie zal terugkrijgen. Hoe lang, daar heb ik natuurlijk geen vat op. Momenteel heb ik vaak het gevoel emotioneel een ping-pong bal te zijn. Ik kan nergens meer zeker van zijn, zo lijkt het althans. Daardoor ben ik vaak erg van streek. Samen met Dokter Wijnants heb ik overlopen welke stappen ik al ondernomen heb om beter te worden. Inclusief haar boekje dat ik erg verhelderend vond. Ik heb nu wel meer zekerheid over wanneer en hoe ik mijn volgende stappen kan organiseren. Ik zit de laatste tijd namelijk erg verveeld met de belangrijkheid en volgorde van die stappen. Als ik bekijk hoe het vlot met mijn revalidatie en hoe die verloopt, dan kan ik concluderen dat ik elke week een nieuw probleem heb. Aangezien dat erg verwarrend wordt en ik vroeger al veel baat heb gehad met het nemen van anti- oxydanten ben ik daar 2 weken geleden opnieuw mee begonnen. Hierdoor voel ik me emotioneel opnieuw sterker worden. Wat ik erg goed kan gebruiken. In elk geval is het nu zo dat ik door dokter Wijnants heb bevestigd gekregen welke volgorde voor mij de goede is. Eerst nog een aantal maanden de revalidatie blijven volgen, daarna de sessies met de kiné terug opnemen, dan diëten en pas als laatste stoppen met roken. Bij die revalidatie is voorlopig gebleken dat veel van de redenen waardoor ik chronisch gestresseerd ben te maken hebben met mijn familie en dus ontstaan zijn tijdens mijn kinderjaren, dat is erg moeilijk te aanvaarden voor mij, vooral omdat dat wil zeggen dat ik intussen al meer dan twintig jaar extreem onder stress sta, en dat dat natuurlijk niet in 1, 2, 3 opgelost is. Intussen dien ik een goed evenwicht te vinden tussen inspanning en rust. Ook daar heb ik al vorderingen gemaakt. Welke dan juist? Ik besef veel vaker dat ik mijn gevoel negeer bij het maken van beslissingen of verwerken van verschillende gebeurtenissen. Ik spring namelijk ineens van het probleem naar de oplossing. Ik vergeet dus helemaal met mijn gevoel rekening te houden. Ik neem dus momenteel (al zijn het soms kleine stappen) toch meer initiatieven om in te grijpen wanneer mijn gevoel zegt dat iets niet klopt. Ook maak ik dankbaar gebruik van de adempauzes die ik aanleerde bij de mindfulness. Telkens wanneer ik in een situatie kom dit ik erg angstaanjagend vind of waarvan ik van streek raak of niet onmiddellijk kan duiden wat ik voel, neem ik even tijd om rustig bij mezelf te komen. Hierdoor kan ik in contact blijven met mezelf en merk ik dat er vaak geen enkele reden is voor mijn angst. Ik durf daardoor wel weer beslissingen nemen. Zo heb ik een aantal weken geleden beslist om een tijdje niet meer naar m'n ouders te gaan. Dit daar hun ondersteuning contra- productief werkt t.o.v. de positieve ondersteuning die ik op de dagbehandeling krijg. De goedbedoelde doch slecht ge- formuleerde adviezen of opmerkingen (vb: dat ik m'n kind verknoei, alsook het aanhalen van de problemen waaraan ik volgens hen dien te werken, blijven te lang in m'n hoofd zitten en hebben een erg negatief effect op mij!). Dr. Wijnants haalde ook aan dat ik momenteel in de tweede spiertonus functioneer welke het onmogelijk maakt om af te vallen, en welke voor haar een belangrijke indicatie is om zich hardop af te vragen of mensen wel aan me kunnen zien dat ik vermoeid ben. Tevens vertelde ze dat dit "doen alsof" wel eens een negatieve invloed kan hebben op de hechting van mijn zoon aan mezelf. Waarbij zij rechtstreeks doelde op het tempo waaraan ik momenteel leef. Op één of andere manier moet dit dus naar beneden, zodat ik in spiertonus 1 terechtkom. Voor mij was dit wel belangrijk om te horen daar ik nog nooit zo helder heb gehoord hoe ik eigenlijk ben opgegroeid, daar ging ook alles ongelooflijk snel. Niemand had geduld met elkaar, je moest altijd sneller klaar, betere punten, nog beter doen. Wat natuurlijk inderdaad niet be- vorderlijk is voor je gevoel van veiligheid, je hebt steeds het gevoel niet goed genoeg te zijn waardoor je een ongeloof- lijk minderwaardigheidscomplex creëert. Maar ja, wat nu verder hé???? In elk geval blijven voor mezelf opkomen.
Even een korte samenvatting over mijn evolutie de laatste maand!
De laatste maand ben ik er achter gekomen dat door verdedi- gingsmechanismes allerhande ik mezelf nu een ongelooflijk kreng vindt! Die verdedigingsmechanismen heb ik geleerd tijdens mijn jeugd. Deze gebruikte ik toen om mijzelf te beschermen en nu gebruik ik ze blijkbaar nog steeds. Vandaag hebben die echter geen functie meer, ze houden me tegen om op een constructieve manier te communiceren en te gedragen.
Door deze verdedigingsmechanismen bevindt ik me constant in een situatie van onveiligheid, waardoor ik nergens om mijn gemak ben. Daar voel ik me allemaal best wel rot over! Ik blijk zo ineens toch een aantal puzzelstukken op hun plaats te hebben gekregen. Ik heb heel lang gedacht dat mijn overactief zijn wel eens met ADHD te maken zou kunnen hebben, blijkbaar is dit niet het geval maar is dit te wijten aan chronische stress, waar ik altijd vanaf probeerde te raken door overmatig te sporten, uit te gaan, mij te uiten, enz... . Niet echt constructief dus. De uitdaging nu is om op een andere manier te leren omgaan met die stress en mijn contstant onveiligheidsgevoel. Deze manier zou er wel eens in kunnen liggen om vaker te communiceren en mij ook meer kwetsbaar op te stellen. De laatste maand ben ik dan ook stilaan begonnen om op een meer open manier te communiceren. In plaats van bij op te boeien vanbinnen, probeer ik nu vaker uitleg te vragen. Vaak komt dit erop neer dat ik gewoon ben om wel te begrijpen dat anderen een probleem hebben als ze roepen, sarcastisch doen, of op m'n schuldgevoel werken, welk onmiddellijk ook de manier is waarop ik mij gedraag als ik boos ben (omdat ik de meer subtiele boodschappen nog niet oppik). Dat ik die subtiele boodschappen niet oppik vind ik heel ver- velend. en hierdoor voel ik me dan ook erg uit mijn lood geslagen. Het wil echter wel zeggen dat ik, gewoon al door te weten dat ik ze vaak mis, het zelf niet meer nodig heb om mij op een overdreven manier te uiten. Hier zal ik echter nog heel veel tijd voor nodig hebben. De mindfullness helpt me daarbij, door die oefeningen te doen kan ik toch veel dichter bij mezelf en bij m'n lichaam blijven, waardoor ik veel sneller ongemakken kan opmerken.
Stilaan begint al die moeite vruchten af te werpen! Ik kan soms als eens mijn kuis doen, zonder overdreven moe te worden. Af en toe sla ik er al opnieuw in om rustiger te communiceren. Wat dan ook weer een weerslag heeft op mijn energiehuis- houding.
Jullie merken het, alweer heel wat stappen in de goeie richting.
