Om de andere week doe ik vrijwilligerswerk bij jongeren info life. Dat is een organisatie die vrouwen, die ongepland zwanger zijn, helpt de juiste keuze te maken. Zij geven advies en steunen je bij het maken van je keuze. Ook na de geboorte of het afbreken van de zwangerschap kan je bij ons terecht voor een luisterend oor, advies, enz...
Ik ben nu iets meer dan een maand bezig en ben blij dat ik aan dit initiatief kan meehelpen. Vooral omdat die steun me ontbrak bij het maken van mijn keuze, veel jaren geleden. Ik heb toen de enige voor mij voor de hand liggende keuze gemaakt, en dat is de zwangerschap laten afbreken. Die beslissing heb ik helemaal alleen moeten nemen, de meest verscheurende uit heel mijn leven! Indien er toen een instantie als JIL was geweest, zou mijn keuze niet anders geweest zijn, maar zou heel mijn verwerkingsproces veel vlotter verlopen zijn. (voor alle duidelijkheid, ik heb dus gekozen om mijn zwangerschap te onderbreken). Met de gevolgen van die beslissing heb ik heel lang moeten leven. Wat me tijdens heel die periode het meest heeft geraakt is het gebrek aan een klankbord, de steun van anderen, het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Een gevoel dat, zo besef ik pas nu, een rode draad is door heel mijn leven.
Vooral dat is de reden waarom ik mij heb aangemeld bij JIL (jongeren info life), om anderen wel de kans te geven om even op verhaal te komen. Als het ware mijn (toch gekwetste) hand uit te steken en steun te bieden. Want, zeg nu eerlijk, veel meer dan dat kan je eigenlijk nooit voor iemand doen. Tot nu toe heb ik toch het gevoel dat me dat lukt en ben ik blij in het leven van een aantal vrouwen een verschil te kunnen maken. Want wees nu eerlijk, wie kan zeggen dat men heel alleen die keuze kan en wil maken, geen grotere opluchting dan minstens je verhaal even kwijt te kunnen.
Nu ben ik toch een goed boekje aan het lezen zeker, Psychologische toptips noemt het. Leuke tips, alternatieven en websites voor alle soorten piekeraars!
Nog een voordeel, het zijn allemaal korte artikeltjes, die zijn dus perfect voor mijn gebrek aan concentratie.
Om nog even een vervolg te schrijven op mijn vorige artikel. Mijn gesprek met R. wat toch de aanleiding was voor mijn moedeloze bui, blijft me nog steeds bezig houden. Net toen ik dacht te weten wat het probleem was (gebrek aan eigenwaarde) drukte men mij weer even met m'n neus op de (voor mij onzichtbare) feiten. Dat is een gebrek aan veiligheid. Thuis heb ik altijd geleerd om m'n voelsprieten uit te steken, als het ware mezelf te beschermen door al vooraf in te schatten wat en of ik zaken kwijt kon/vertellen. R. confronteerde mij hier dus mee, dat ik hierdoor altijd het gevoel heb alleen te zijn omdat ik dat in mijn huidig leven nog steeds toepas! Dat dit wil zeggen dat ik eigenlijk altijd alleen ben geweest, maar nog erger dat (indien ik dit niet probeer aan te passen) ik waarschijnlijk ook altijd ALLEEN zal blijven. Zo'n uitspraken zetten je wel even aan het denken natuurlijk, want als er 1 ding is dat ik absoluut niet wil, is het wel altijd alleen zijn. Vroeg of laat wil ik wel eens kunnen geborgen zijn in iemands armen, mij daar goed voelen, aanvaard en geaccepteerd! Soms zit ik in mijn auto, en dan wil ik opeens héél graag tegen iemand zeggen dat ik hem graag zie! Maar in die auto zit ik dan wel alleen in! Ik heb dat dan maar opgelost door deels, tegen mezelf te zeggen dat ik me graag zie, tegen mijn overleden grootmoeder te zeggen dat ik haar graag zie, en ook aan mijn zoon te zeggen dat ik ongelooflijk veel van hem hou! Hij is tenslotte ook diegene voor wie ik dit allemaal doe, diegene die me confronteerd met mijn gebrekkig gevoelsleven, voor wie ik de moeite wil doen om te werken aan mezelf. Want 1 ding weet ik zeker, als hij er niet was, zou ik waarschijnlijk nog altijd niet doorhebben dat er iets spaakloopt en mezelf blijven voorbijlopen!
Alweer een tijdje geleden sinds ik mijn laatste bericht poste! Intussen is het er nog niet simpeler op geworden.
Vandaag ben ik er nog eens pijnlijk bewust van geworden welk de impact van mijn opvoeding is op mijn huidig gedrag/ problemen.
Ik heb zo geleerd om te voelen hoe de stemming erbij "hangt" dat dit iets is dat ik constant blijf doen. Namelijk peilen of de situatie veilig genoeg is om iets te kunnen zeggen, mijn hart uit te storten, gewoon voor mezelf op te komen. Ik wordt er moedeloos van. Vooral omdat je altijd zo op die muur botst van "je moet het zelf doen", als ik wist hoe, had ik het allang gedaan! Ik weet niet wat of hoe ik iets moet aanpakken en anderen zeggen me keer op keer dat ik het zelf moet oplossen. Dat ik er moedeloos van wordt heb ik nu al een paar keer gezegd hé, maar het is ook echt zo! Het geeft me het gevoel dat er niets aan te veranderen is en daar kan ik niet tegen, ik wil me niet heel mijn leven zo blijven voelen. Ken je dat? Als dit alles is zou je kunnen zeggen dat het geen zin heeft hé.
Morgen meer hierover, voor vandaag is al m'n beschikbare energie alweer opgebruikt.
Vandaag zijn we zondag, en ik heb dit weekend nog veel nagedacht over mijn laatste artikel.
Soms heb ik de indruk dat er helemaal niets is dat ik aan zoiets kan doen, sinds dit weekend echter, ben ik ervan overtuigd dat ik er wel iets aan kan doen. Hoe zou ik dat kunnen: grenzen trekken! Ik zou bv: aan m'n vriendin duidelijk kunnen maken dat ik niet meer wil dat ze in mijn plaats conclusies trek. Als ze weer eens zou commentaar geven op mijn leven, denk ik dat ik zou kunnen proberen om duidelijk te maken dat ik daar niet van gediend ben, en ik dus niet wil dat zij zich daarin moeit of zorgen maakt. Misschien kan ik daar ook bij vertellen dat ik soms wel mijn verhaal kwijt wil, maar dat ik niet van haar verwacht dat zij het mee oplost. Het lastige daarin is natuurlijk dat dit wil zeggen, dat ik stevig genoeg in mijn schoenen moet staan, om dit direct te zien, te beseffen en ook onmiddellijk zou moeten kunnen reageren. Hoe combineer je dat met toch kwetsbaar zijn. Ik wil namelijk niet langer mijn gevoel over dingen verbergen, als dingen mij raken, wil ik dat ook kunnen laten zien. en dat brengt gewoonlijk met zich mee dat mensen betrokken worden en zich zorgen maken. Of is hoef ik me daar geen zorgen over te maken? Maar is dat hun verantwoordelijkheid.
Zijn jullie dat soms ook zo beu? Mensen die in je gezicht altijd vriendelijk doen, maar dan wel laten voelen wat ze eigenlijk niet durven zeggen (en dat is hun gedacht). Ik geef even een voorbeeld: iemand die ik ken, blijkt elke keer ik hem/haar zie altijd wel iets nieuws te vinden dat mis is met mij. Ik zie geen oplossingen, ik doe raar, enz... Ondanks dat, blijven ze wel in mijn gezicht vriendelijk doen. Behalve dat ze vriendelijk blijven doen, en doen alsof ze met je begaan zijn, slagen ze er altijd in om opnieuw m'n vertrouwen te winnen, waardoor ik teveel vertel. Wat ik dan vertel zorgt er dan duidelijk voor dat ze een hele tijd geen contact meer opnemen, om dan uiteindelijk je weer eens tegen te komen, en weer vriendelijk te doen, weer mijn vertrouwen te winnen en weer achteraf dat zelfde circus verkondigen. Elke keer laten ze dan wel niet na om je onder je neus te wrijven wat er mis is met mij. Intussen vraag ik me echter af of het probleem echt wel bij mij ligt? Behalve dat ik teveel vertel en telkens weer in dezelfde val trap natuurlijk, krijg ik toch telkens de indruk dat veel mensen van inborst toch hypokriet zijn. Dan laten ze blijkbaar hun fantasie de vrije loop, en denken over mijn verhaal na, om dan uiteindelijk, zonder mij ooit iets gevraagd te hebben hun eigen conclusie als juist te beschouwen. Zelfs nog straffer, ze bespreken het met hun partner (die het verhaal alleen maar hoort in de kleuren van de persoon die het verteld, en hiermee dan akkoord gaat), en vervolgens hebben ze dan nog het lef om tegen mij te komen zeggen, dat zij het zo zien, (als ik daar dan een andere mening over heb durven ze die nog van tafel vegen met de repliek dat hun partner dat ook vind). Ik vraag me dan af of ik niet te open ben, en hen zelf met hun eigen problemen confronteer, waarbij ze zich dan niet lekker voelen en hun eigen gevoelens naar mij projecteren. Ik heb dat toch al een heel aantal keer meegemaakt in mijn leven. Mensen die dan zo nieuwsgierig zijn en alles van je willen weten. Maar als ze het dan weten beginnen ze er zelf over te flippen en laten ze je vallen als een baksteen.
Om nog een ander voorbeeld te noemen: een "vriend" van mij, heeft het al heel lang erg lastig. Zonder dat hij het doorhad ben ik hem altijd blijven steunen, af en toe blijven bellen, hoewel ik er nooit reactie op kreeg. Gewoon even laten weten dat ik nog aan hem dacht. Begin dit jaar is hij na een lange periode werkloosheid terug aan de slag gegaan. Opeens werkte zijn telefoon wel, kon hij me dagelijks soms wel 3 keer bellen. Ik denk dan bij mezelf, die heeft duidelijk last van stress, alles nieuw en hij zal ze even zien vliegen. Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen en hem z'n verhaal te laten doen. Zelf heb ik tijdens die periode ook een aantal keer steun gezocht bij hem. Weet je wat het resultaat was? Na 2 keer m'n nood geklaagd te hebben, beloofde hij me aan de telefoon dat we elkaar HEEL binnekort zouden zien. Nu heel binnenkort interpreteer ik als één van de dagen of toch uiterlijk een week. In de loop van de week bel ik hem, geen antwoord meer!!! 1 1/2 maand niets meer van gehoord (zelf heb ik natuurlijk na m'n laatste poging ook niet meer geprobeerd, ik zag de bui al hangen, het is niet de eerste keer dat hij dat spelletje zo speelt). Nu eergisteren, een sms, informeerd hij doodleuk hoe het met me gaat. Persoonlijk heb ik bij heel die historie m'n limiet wel bereikt. Als hij geen properder manier kan vinden om te zeggen dat hij het zelf al moeilijk genoeg heeft, en mijn problemen er even niet bij kan hebben. Ik vraag me dan af, nee eigenlijk ben ik er zeker van, hoe mensen zo laf kunnen zijn. Ze willen niet dat mensen tegen hen liegen, ze hebben allemaal liever dat je zegt wat je denkt, maar blijkbaar zijn ze daar zelf te laf voor. Of zit de wereld gewoon zo in elkaar?
Wat doe je daar in godsnaam mee? Ik kan daar voor mij een aantal conclusies uit trekken: 1) Dat ik mezelf beter moet leren beschermen tegen zulke mensen, wat dan concreet inhoud dat ik moet leren m'n mond te houden en 2) Dat ik moet leren om zelf m'n gedacht te zeggen en aan de rem te trekken, want, waarom reageer ik niet als vrienden met anderen mijn problemen gaan bespreken, en waarom geef ik iemand telkens opnieuw de kans om mij te kwetsen, door mij te pas en te onpas links te laten liggen? en 3) Zou het kunnen, dat, aangezien ikzelf in het begin meestal de kat uit de boom kijk, ik bij sommige mensen een verkeerde indruk wek. Dat zij me sterker zien dan ik ben, en vervolgens verbaasd zijn wanneer blijkt dat ik ook zo mijn problemen heb. I can't help but wonder!
Hoe zal het nu eindigen? Tja die vriend heb ik een sms gestuurd met de mededeling "dat ik het nu toch wel beu ben, en of z'n gsm nu deze keer gewoon plat, weer stuk of gewoon ergens anders lag". Nodeloos te zeggen dat ik daar nog geen reactie op heb gekregen! Zelfs daar zijn ze te laf voor. En die andere: daar zou ik ook beter mee ophouden, ik word er alleen maar slechter van! Iemand vertelde me eens: "baat het niet, dan schaadt het WEL" (in tegenstelling tot het allom bekende spreekwoord: baat het niet dan schaadt het niet!) ik ben er tegenwoordig van overtuigd dat veel dingen mij nodeloos veel hartzeer bezorgen. en misschien stop ik beter mijn tijd in de vrienden die me wel steunen en wel oor hebben naar m'n verhaal. Welk dan ook ineens de vrienden zijn die ook bij mij hun hart en mening uitstorten.
