Pffff, dit weekend was ik uitgenodigd door mijn ouders om met alle broers en zussen (en hun kinderen) een weekendje naar de Ardennen te gaan. Een heel zwaar gebeuren vind ik, en heb me dan ook weken mentaal voorbereid op dit weekend. Vooral in mijn oudste zus maakte ik me zorgen. Zij schept er haar per- soonlijk genoegen in om anderen te vernederen, zodat zij zichzelf beter kan voelen. Dit weekend was daarop geen uitzondering. Naar goede gewoonte heeft zij met gezicht tot op de grond, alles zitten afkeuren! Niets was goed en vooral ook niemand was goed.
Voor mij echter een heel leerrijk weekend! Voor de eerste keer heb ik mezelf niet onder controle gehad en mijn zus mijn idee eens gezegd! Vond ik heel erg interessant, vooral hoe zij na deze aanvaring verder is gegaan met haar gewoonlijk systeem. Ik begrijp nu veel beter hoe het er aan toe gaat bij haar. Eerst een vies gezicht, dan een anders leven en humeur bekritiseren en vergallen,... Maar wat ik tot hiertoe nog nooit opgemerkt heb, is dat zij aanvaringen uitlokt om haar verhaal kwijt te kunnen, want nadat ik mijn zeg eens gedaan heb, begint zij tegen de rest van de familie te vertellen over al haar problemen, met de kinderen, dat haar ex rottig komt doen! Iedereen natuurlijk medelijden en inderdaad ik begin me ook slecht te voelen, ik vraag me af waarom ik dat doe! Een beter staaltje van toneel kan je je niet inbeelden en toch is nu mijn humeur voor de rest van het weekend onder nul gezakt. En zij, zij heeft wat ze wilde, de aandacht die ze nodig had, (of die nu positief of negatief is; schijnt haar niet te kunnen interesseren) en het belangrijkste ben ik nog vergeten! Een ander (ik dus) voelt zich nu slecht en dat verschaft haar altijd heel veel plezier!
Voor mezelf vraag ik me af hoe het eigenlijk kan dat ik telkens zo reageer! En dan bedoel ik dat ik me letterlijk in de grond laat boren, wel ik denk dat dat komt door een combinatie van verschillende factoren. Als wij klein waren, dan was m'n oudste zus (wij verschillen vier jaar in leeftijd) altijd een erg dominant persoon, die er systematisch voor probeerde te zorgen dat ik (haar kleinste zus en makkelijkste slachtoffer) haar taken en klussen deed. Nu had ze aan mij nooit het gemakelijkste doelwit en of ze nu dreigde met een pak slaag, me de grond inboorde of god weet wat voor lelijkst probeerde om mij te dwingen, ik heb het nooit gedaan. Ik herinner me ook nog dat zij als we gingen zwemmen zij er steevast een spelletje van maakte om mij zo lang mogelijk te verdrinken, dan stak ze mijn hoofd onder water en net als ik echt helemaal zonder lucht dreigde te raken liet ze me even bovenkomen en duwde ze me terug onder. Tot vandaag heb ik hierdoor nog steeds angst in het water en kan niet verdragen dat iemand te dicht in mijn buurt komt zwemmen. Deze dingen herinneren heeft me ervan bewust gemaakt dat ik mij veel te goed kan inleven in het leven van haar kinderen en hoe ze haar dochters behandeld. Als zij zo blaft en snauwt tegen haar kinderen triggert dit onbewust bij mij iets, waardoor ik zoveel medelijden krijg met haar dochters en me zo machteloos voel (net als in mijn kinderen- jaren) dat ik mezelf zo in een klein hoekje zie zitten. Hierna zal ik mezelf steevast terugtrekken en me zo weinig mogelijk zichtbaar maken (ik verstop me) om haar aanvallen te ontwijken. Ik moet zeggen dat het me erg raakt om heel die vicieuse cirkel te zien die dit bij mij veroorzaakt. En heb me dan ook dit weekend danig alleen en in de steek gelaten gevoeld. Een aantal goeie dingen zullen er echter wel uit voort komen. Zo neem ik me voor om met mijn ouders te spreken, en hen duidelijk te laten weten dat, wanneer zij me verder verbieden voor mezelf op te komen, ik niet meer uitgenodigd wil worden voor zulke events. Want dat ik veel te gevoelig ben om heel haar systeem en de mentale en verbale mishandeling van haar dochters alsook deze tegenover mij, aan te kunnen! Hoe heel dat systeem bij mij verder werkt is me ook nog niet helemaal duidelijk, ik weet echter wel zeker dat dit een belangrijk patroon is, dat voor een erg grote verandering kan zorgen in mijn geestelijke beleving van allerhande zaken.
Nog altijd zo fier als een gieter, heb ik natuurlijk iedereen op de hoogte gebracht van het slagen in mijn examen! Ik ga nu even verder met het afwerken van mijn scripties, zodat ik ook deze kan verzenden en ook deze beoordeelt kunnen worden. Ik ben best wel benieuwd wat hierop de commentaar zal zijn.
Intussen moet ik me voorbereiden op onze trip naar de Ardennen dit weekend. Samen met al mijn zussen en broers ben ik namelijk door m'n ouders uitgenodigd in de Ardennen. Mijn vader wordt dit jaar 65, mijn moeder 60 en m'n pa gaat dan ook nog eens met pensioen! Dat willen ze graag vieren! Benieuwd wat heel dat weekend zal brengen, voor mijn zoontje zal het heel leuk zijn, er staat daar namelijke een kermis, zijn weekend kan dus al niet meer stuk. Maar voor mij? Het zou mooi zijn als ik er een positief zicht op had, maar met onze familie weet je nooit hoe het zal draaien! Ons laatste kerstfeest samen is er gevochten! Ik en m'n broer hebben ons daar achteraf kreupel mee gelachen! Mijn pa zijn gebit gebroken, m'n schoonbroer een blauw oog en allebei maar doen alsof ze achteraf niet meer wisten wat er gebeurt was. Blij dat ik dat niet heb zien gebeuren.
Al de was is gedaan, oef, ik wist niet dat wij met ons twee zoveel vuil maakten! Vandaag nog enkel mijn spullen inpakken, een beetje poetsen en de bagage naar m'n ouders brengen. Ook nog een bezoekje aan mijn dokter, bweik, voor een behandeling i.v.m. met mijn hpv-virus. Dat voel ik namelijk alweer enkele weken ontwikkelen. Soms s steken in m'n buik, enz... Ik ben toch wel bang voor de resultaten van vorige keer, en dat niet alleen, ik voel me al zo moe deze week en dan nog die behandeling met TCA er nog bij. Ik hoop dat ik er niet teveel last van heb deze keer, maar dat is een beetje ijdele hoop!
Voor vandaag laat ik jullie, we gaan ons klaarmaken om naar school te gaan. Groetjes,
Vandaag heb ik opnieuw een controle in het Universitair ziekenhuis zoals altijd ben ik toch wel nerveus. Sinds ik behandeld word met TCA is er toch een duidelijke verandering merkbaar. Na elke behandeling zijn mijn waardes steeds allemaal op nul. Wat toch wel positief is, vooral omdat ik einde november een hoog risico tak van de hpv familie heb bijgekregen. Letsels zijn er nog wel te zien.
Het mooie vandaag was dat ik eindelijk opnieuw zelf m'n onderzoek op het computerscherm kon volgen. Dat vind ik toch altijd een hele opsteker, dat je ook echt kan zien wat er mis is in mijn lichaam.
Ik krijg opnieuw een nieuwe behandeling en dien deze keer maar in september terug te komen, na jaren maandelijks op controle te komen vind ik drie maanden tussen de behandelingen toch wel heel erg lang. Maar ik bekijk het allemaal positief deze keer, drie maanden rust, geen geknoei met allerlei toestanden, even heel het hpv gebeuren achter me laten. Zal me deugd doen!
Als voorbereiding op m'n examen doe ik helemaal niets, ik ga ervan uit dat alles dat ik nog zou herhalen gewoon kan bevestigen hoeveel dingen ik niet meer weet, en daar word ik alleen maar extra nerveus van. Ik beslis dus niets te herhalen en te zien hoe het loopt! Trouwens als ik niet geslaagd ben, kan ik altijd herkansen in september.
Voor mij is het goed meegevallen, het examen dan, geen te grote stress vooraf, achteraf nog gezellig samen gezeten met m'n collega studenten, wat mezze gegeten, iets gedronken en hop naar huis. normaal weet ik volgende week of ik geslaagd ben! Ik ben alvast heel benieuwd.
Al zondag vind ik een mailtje in m'n inbox, de uitslag is er al! En wonder boven wonder, ik geslaagd! 75% heb ik gehaald. Ongelooflijk fier ben ik nu op mezelf, zoveel moeite gedaan om die stof in m'n hoofd te krijgen, mezelf in actie te zetten, de praktijkdagen bij te wonen, die studiegroepen te doen! En dat alles super vermoeid, super vergeetachtig en niet in staat me te concentreren! Echt fier ben ik, dat ik door heel dit rotjaar er toch in ben geslaagd zulk een prestatie neer te zetten. Nu kan ik de vruchten van plukken van al mijn inspanningen! Ik kijk al uit naar het moment dat ik mijn diploma kan inkaderen en aan de muur kan hangen!
Allé de kogel is door de kerk! Na heel het weekend duizelig te zijn geweest is het nu wel overduidelijk dat ik echt niet kan gaan werken! Ik zal eerst nog meer bezig moeten zijn met uitzoeken waar m'n grenzen liggen, want die voel ik dus blijkbaar echt niet meer!
Ondanks dat had ik al wel het gevoel dat dit deels te wijten is aan prestatiedrang! Sommige van de plaatsen waar ik ging poetsen, waren zo tevreden over mijn prestaties dat ik telkens nog harder m'n best ga doen om te zorgen dat ze tevreden blijven! Raar vind je niet? Misschien moet ik dat ook maar eens gaan uitzoeken!
Intussen loop ik hier een beetje rond in huis, vooral m'n rust te zoeken (letterlijk!). Echt vervelend word ik van nooit eens rustig te kunnen gaan zitten en even met "niets" bezig zijn. Hiervoor heb ik intussen al wel een oplossing gevonden! Ik heb me deze week terug getrokken op m'n slaapkamer en heb me daar gezellig in m'n bedje gevleit! Héél de namiddag heb ik geslapen, heerlijk was dat. 'S avonds was ik wel een beetje bezorgd dat ik geen oog zou dichtdoen, maar gelukkig is dit niet gebeurt!
Vrijdag heb ik normaal m'n examen bij de academie, ik hoop dat ik me dan goed genoeg voel om het met succes af te leggen. In elk geval ben ik al wel heel trots op mezelf dat ik heel het jaar heb uitgedaan. En ook dat ik alle stof begrepen heb.
Zoals jullie waarschijnlijk al wel weten, volg ik een opleiding tot coach en counselor (psychologisch consulent). Wel, gisteren had ik m'n laatste praktijkdag voor dit schooljaar, en ik had dus een hele stapel evaluaties voor mensen waarmee ik geoefend heb bij. En ik kreeg dus ook een heleboel evaluaties over mijn presteren binnen de studiegroepen! Ik kan je wel zeggen dat ik al deze reacties samen ga nemen en inlijsten! Nog nooit heb ik zoveel positieve feedback gekregen van mensen!
Uit de studiegroepen kwam vooral naar voor: - Een positief kritische houding, zin voor betekenis, zoeken naar drijfveren, humor, doorzetter, bewust, kent eigen kunnen/tekorten - Zorgzaam, goede en zinnige feedback, goede luisterhouding, prettig persoon, - heeft het counselen in de genen, echt, empatisch, respectvol, professioneel - gevoelig, gedreven, zorgzaam, scherpe vraagstelling - Straalt rust en zelfvertrouwen uit, vraagt goed door, spontaan en positief - echt en direct.
Over mijn persoonlijkheid: -vrolijk, doorzetter, leerhonger, prettig persoon, dat ik helemaal ok ben, spontaan en positief, sterk, krachtig, taktvol, eerlijk, oprecht, betrouwbaar, dapper, boeiend om mee te praten, gezellig in de omgang, integer, mooi gevoelsmens, warm, zalig mens, goed bezig, doortastend, integer, grappig, tof.
Ongelooflijk hé, dat al die verschillende mensen, al die verschillende kwaliteiten in mij herkennen! Ik krijg er in elk geval een warm gevoel van! Eigenlijk had ik ook nooit verwacht dat zoveel mensen, zo positief over me dachten! Een aantal van die opmerkingen herken ik wel, maar er zijn er toch velen waarvan ik geen idee had! Mijn zelfbeeld moet ik dus even bijsturen! Vooral dan "hoe ik denk" dat anderen mij zien, want blijkbaar zien zij me allemaal veel positiever!! Ik ga dan ook al deze positieve kwaliteiten uittypen, afdrukken en mooi in m'n badkamer hangen, zodat ik ze alle dagen kan zien!
Trouwens, kreeg ik nog geheel uit onverwachte hoek, een compliment over m'n kleding en voorkomen. Een student waar ik niet zoveel contact mee heb gehad, heeft me verteld dat ze vind dat ik toch altijd zo leuk aangekleed ben, soms een beetje gewaagd (in termen van combinatie) maar dat het me wel altijd zo goed staat. Geweldig toch!! Hier kan ik ook nog wel even op verder teren!
Een moeilijk dilemma voor mij! Voor velen zou ziekte een goede aanleiding zijn om even te rusten, voor mij echter, treed er een heel mechanisme van schuldgevoel, mensen in de steek laten, en nog zo veel meer dingen in werking. Raar eigenlijk, na m'n eerste week part-time werken, werd ik al gelijk ziek, heel de week erna ben ik erg emotioneel geweest (duidelijk dat ik momenteel héél erg veel aan het verwerken ben!). En deze week "tolt" m'n hoofd letterlijk, duizelingen, tintelingen in m'n aangezicht, armen en nu opeens kan ik moeilijk duidelijk zien. Ik had al contact gehad met m'n huisarts, en we hadden al afgesproken dat ik na week twee, opnieuw op consultatie zou komen en we zouden bespreken of ik niet in de ziektewet zou gaan. Wel die afspraak ben ik niet nagekomen en ik heb me vervolgens een ganse week afgevraagd of ik mezelf niet iets aan het aanpraten was, niet nog even moest proberen, enz... . Dan vergeet ik nog even al die mensen die ik in de steek laat! Hebben ze net een nieuwe poetsvrouw gevonden, en wordt die al onmiddellijk ziek.
Niet echt verstandig van mij dus, want nu zit ik hier, rustig even m'n blog aan te vullen en krijg ik amper gelezen wat ik aan het typen ben! Als ik rechtsta om even iets te nemen, heb ik de ene duizeling na de andere, en heel sterk het gevoel dat ik op elk ogenblik, niet alleen kan omvallen maar ook dat ik in "zware" coma zou vallen en niet meer wakker wordt. Heel beangstigend, dat kan ik wel zeggen! Foto's van m'n nek zijn vorig jaar al genomen, behalve een ontstekking op een pees in m'n schouder hebben de artsen niets gevonden! Voor mij is het echter wel duidelijk dat er in m'n nek iets niet klopt, ik vermoed dat alle stress zich hierop zal vastzetten en daardoor m'n aders versmallen en ik aldus geen bloedtoevoer genoeg heb in m'n hoofd. Maar ik kan dat allemaal wel veronderstellen, maar daarmee is er aan heel dit probleem nog niets verholpen. Ik ben "denk ik" alweer over m'n grens gegaan, zonder het zelf te merken. En wat kan ik in de toekomst dan nog wel doen? Part-time werken kan ik momenteel niet. Zou dit te maken kunnen hebben met de al eerder genoemde chronische vermoeidheid? Mij valt het in elk geval erg zwaar om mij neer te leggen bij de beperkingen die m'n lichaam aan me stelt. Zeker als je weet dat ik altijd erg actief en sportief ben geweest. Ik vraag me dan ook af, waar anderen dan die grens trekken en ook hoe het komt dat ik pas na 5 jaar zie dat ik constant op m'n reserves heb geleefd. Is dit nog te herstellen? Of wacht me een hele martelgang van therapieën om er weer bovenop te komen? Intussen heb ik wel de datum voor m'n internistische onderzoeken voor chronische vermoeidheid gekregen, op 3 oktober 2008. Tot dan moet ik toch proberen me te redden met de middelen of reserves die ik "nog wel heb". En liever dan een actieplan op te stellen om m'n huiselijke taken gedaan te krijgen, stel ik een actieplan op, om meer rust in m'n leven te krijgen, maar dan wel "echte" rust! Geen rust in termen van "niets doen", maar wel rust in termen van, dingen doen die me tot rust kunnen brengen. Dus geen tv meer kijken, terwijl ik achter de pc zit. Geen telefoontjes meer als ik intussen poets, geen multitasking meer. Om dan hopelijk in het revalidatieprogramma voor chronisch vermoeiden opgenomen te worden. Waarna het "echte" werk zal beginnen, stoppen met roken, afkicken van m'n cola-verslaving (dit is namelijk het enige beetje suiker, dat me recht houd tijdens de dag) en vooral opnieuw m'n fysiek aanscherpen. Je hoort het al, nog een heel actieboek vol plannen, of zou daar misschien ook een probleem inzitten? Heb ik nog teveel dingen die ik wil doen? Ik bedenk me dan, dat een mens toch helemaal niet kan zonder plannen, perspectieven. Hoe zou een mens dan 90 worden? We zouden (eigenlijk bedoel: ik) sterven van verveling. Of ben ik nu net van die verveling bang, houd die me tegen om ook werkelijk iets te veranderen? Vroeg of laat kom ik er wel achter! En als ik erachter kom, dan wacht me een heel moeilijke periode, waarna ik me wel helemaal ok zie worden (met beperkingen), en helemaal goed in m'n vel zal voelen! M'n ultieme droom!!!!
Vanochtend is m'n ex, zijn zoontje komen halen! Zij zullen met hem naar het schoolfeest gaan. Ik ga dit jaar enkel maar naar de voorstelling, en sla dus de uitgestippelde poëzieroute over. Spijtig vind ik, tot hiertoe zijn de schoolfeesten altijd al in zijn weekend gevallen, en heb ik dus nog nooit echt m'n kindje kunnen bestoefen over zijn prestaties. Ik leer er wel mee leven. En ik heb toch de voorstelling gezien, welk toch het leukste stuk is!
Ik herkende m'n eigen kind bijna niet!! Hij had allemaal nieuwe kleding aan!! Zelfs nieuwe schoenen hebben ze gekocht, zal hun een ferme duit hebben gekost! Geen moeite teveel voor hun zoontje zeker (sarcasme)? Zal zeker iets te maken hebben met hun plannen om zelf het hoederecht te krijgen? Ach ik kon er wel om lachen, zal hem niet makkelijk gevallen zijn om zich in de school te laten zien, zelfs van de vriendjes van Vincent kon hij niet snel genoeg gaan lopen. Ik denk dus niet dat het één van zijn top dagen was! Ik leg het jullie even verder uit: Vorig jaar, na de terugkomst van Vincent's vakantie bij de papa, had hij erg veel last van tics (stress), 's nachts slaapwandelen en huilend door het huis lopen, minutenlang naar hetzelfde punt op de muur staren, ongecontroleerd met z'n ogen knipperen en z'n tong uitsteken en ga zo maar door. Het nieuwe schooljaar begon, en ik wilde toch graag dat ze hem daar extra in het oog hielden, ik ben dan naar de directrice gestapt met die vraag alsook hen te verzoeken alle info met betrekking tot Vincent en de school, zeker aan z'n papa door te geven. . Kreeg ik daar toch zeker wel te horen dat Vincent's papa toch al een aantal keer contact met hen had opgenomen om te vragen wat er allemaal te doen was, ivm het oudercontact, waar hij dan ook duidelijk maakte dat ik hem die info (zogezegd) niet doorgaf, enz... De directrice bekeek dat allemaal nogal nuchter en vertelde me dat ze tegen deze mensen gewoon zei, dat ze toch ook de brochure hadden gekregen bij de aanvang van het nieuwe schooljaar, en altijd internet kunnen raadplegen om de agenda te bekijken.
Nu twee weken geleden, blijkt hij hier voor de deur (zie vorige artikel) mij te staan verwijten dat ik hem ben gaan zwartmaken in de school. Hij heeft dus blijkbaar, naar de school gebeld om een afspraak te maken voor een oudercontact. En de directie heeft hem dus op de hoogte gebracht van mijn verhaal aan haar, dat ik dus met hem geen contact meer wens, enz... Ik blij natuurlijk, nu ben ik tenminste zeker dat ik hem hiervan niet meer op de hoogte dien te brengen. Maar vooral omdat hij nu eens goed weet, dat zijn acties consequenties hebben. Vandaag in de school heeft hij dus erg veel moeite gedaan om de ouders van de vriendjes van Vincent te ontlopen. Probeerde hij ervoor te zorgen dat ik niets tegen Vincent kon zeggen, door plots de andere richting uit te gaan. Allé, hij was echt weer op z'n best. Ik ben dan maar naar huis gegaan en heb m'n vloertje verder gelegd.
Eigenlijk ben ik te moe om een zinnig woord op papier te krijgen! Ik zit er helemaal door, kan geen pap meer zeggen, en heb net als heel de week, erg veel last van draainissen, tintelingen en het gevoel elk ogenblik door m'n benen te kunnen gaan. Na de eerste week werken ben ik al direct ziek geworden. Eigenlijk moest ik van de dokter deze week al thuisblijven, maar ik durfde niet. Stom hé, weten dat je heel die job niet aankan (zelfs niet part-time) en de moed niet hebben om ermee te stoppen, ik werk me blijkbaar liever de dieperik in! Heel deze week dus ziek gaan werken, vandaag de vloer gelegd, en nu hier alweer op m'n blogje aan het schrijven. Blijkbaar zie ik mezelf niet graag genoeg om aan de alarmbel te trekken en aan een ander en vooral aan mezelf toe te geven dat ik het niet kan bolwerken. Ik heb wel goei nieuws gekregen van het CVS-centrum, ik mag testen gaan afleggen in september. Is ook dubbel hé, een mens die blij is omdat hij zich mag laten testen op chronische vermoeidheid. Ik ben er in elk geval héél blij mee. Eindelijk kan ik alles eens laten doorlichten, als er ergens lichamelijk iets niet ok is, zullen ze het daar zeker opmerken. Hopelijk gaat de tijd een beetje snel zodat het snel september is.
Ik ga stoppen met m'n verwarde verhalen, en mij even op de zetel leggen, misschien doe ik wel een heerlijk dutje.
