Vandaag heb ik een afspraak met de psychiater, dit om de effecten van de medicatie die ik neem te bespreken. Ik word hier namelijk hyper nerveus van en wil deze niet langer nemen. Helpen doen ze niet en echt vooruit ben ik ook niet gekomen sinds ik ze neem.
Ik dus in mijn auto, (nadat mijn ex onze zoon is komen halen hij blijft daar tot einde juli) en hop naar de dokter! Misselijk en duizelig van een geblokkeerde nek, sta ik dus bij deze temperatuur gezellig in de file. Bellen durf ik niet, ik voel me namelijk al slecht genoeg door mijn nek, dat het mij niet verantwoord lijkt om ook nog eens te gaan bellen (ik zal al blij zijn dat ik in deze toestand veilig ter plaatse raak). Ik kom dus een kwartier te laat, en laat aan de receptie weten dat ik toegekomen ben, de dokter, tja die is echter al vertrokken. Ik krijg dus echt een toeval, ik heb net 3 kwartier in een snikhete wagen staan aanschuiven, m'n brandstoftank helemaal leeg-gereden alleen maar om toe te komen en te horen dat de dokter er niet is! Ik heb daar dan ook de hele blok bij elkaar geroepen, ik had werkelijk geen weerstand meer, die receptioniste zal het ook niet al te leuk hebben gevonden en ze probeert me duidelijk te maken dat ik wel diegene ben die te laat is! tja dat had ze nou niet moeten doen, want de volgende tirade is alweer in gang. Hoe het in godsnaam kan het dat mensen van het secretariaat me in de namiddag nog opbellen om te bevestigen of ik op de afspraak zal zijn en dat de dokter nog geen academisch kwartier kan respecteren en even wachten. Je kan het je waarschijnlijk al voorstellen. Terwijl ik het schrijf, voel ik mezelf terug in dezelfde boosheid, woede en uitputting vallen als toen het zich voordeed. Echt smakeloos vind ik het! Ok ik was te laat, maar als ze mij persoonlijk bellen om de afspraak te bevestigen om drie uur en de dokter nog geen kwartier kan wachten, vind ik het allemaal heel zielig worden en ik kan dan ook niet anders als heel dit fiasco en dan bedoel ik inderdaad van het begin van mijn therapie daar tot dit laatste voorval, op zijn plaats zetten en hiermee gewoon ophouden. Het heeft me niet geholpen of toch wel, het heeft me geholpen om nog 10 keer depressiever te worden en ik houd hier dan ook mee op! Het enige dat mij is bijgebleven van heel die periode is dat je je als cliënt moet excuseren (tot je erbij neervalt) als je per ongeluk 5 minuten te laat bent, te horen krijgt of je wel gemotiveerd bent, of je inderdaad last hebt van AL die bijwerkingen enz,... enz,... heb ik het nu wel echt gehad. Verantwoordelijk om op tijd te zijn heb ik alleen, dat je 3 kwartier op voorhand in je auto stapt om ergens op tijd te zijn en 10 minuten voor de aanvang gebeld wordt om te zeggen dat de sessie niet door kan gaan omdat ze een dubbele boeking hebben, daar moet je je gewoon bij kunnen neerleggen. Ik zal dus mijn heil elders moeten gaan zoeken! Want echt stoppen zie ik niet zitten, maar nog door een bende studenten zonder ervaring de dieperik in geholpen worden, zie ik echt niet meer zitten (ik heb blijkbaar echt veel te weinig zelfvertrouwen, anders zou ik hier veel eerder mee opgehouden zijn).
Pffff, dit weekend was ik uitgenodigd door mijn ouders om met alle broers en zussen (en hun kinderen) een weekendje naar de Ardennen te gaan. Een heel zwaar gebeuren vind ik, en heb me dan ook weken mentaal voorbereid op dit weekend. Vooral in mijn oudste zus maakte ik me zorgen. Zij schept er haar per- soonlijk genoegen in om anderen te vernederen, zodat zij zichzelf beter kan voelen. Dit weekend was daarop geen uitzondering. Naar goede gewoonte heeft zij met gezicht tot op de grond, alles zitten afkeuren! Niets was goed en vooral ook niemand was goed.
Voor mij echter een heel leerrijk weekend! Voor de eerste keer heb ik mezelf niet onder controle gehad en mijn zus mijn idee eens gezegd! Vond ik heel erg interessant, vooral hoe zij na deze aanvaring verder is gegaan met haar gewoonlijk systeem. Ik begrijp nu veel beter hoe het er aan toe gaat bij haar. Eerst een vies gezicht, dan een anders leven en humeur bekritiseren en vergallen,... Maar wat ik tot hiertoe nog nooit opgemerkt heb, is dat zij aanvaringen uitlokt om haar verhaal kwijt te kunnen, want nadat ik mijn zeg eens gedaan heb, begint zij tegen de rest van de familie te vertellen over al haar problemen, met de kinderen, dat haar ex rottig komt doen! Iedereen natuurlijk medelijden en inderdaad ik begin me ook slecht te voelen, ik vraag me af waarom ik dat doe! Een beter staaltje van toneel kan je je niet inbeelden en toch is nu mijn humeur voor de rest van het weekend onder nul gezakt. En zij, zij heeft wat ze wilde, de aandacht die ze nodig had, (of die nu positief of negatief is; schijnt haar niet te kunnen interesseren) en het belangrijkste ben ik nog vergeten! Een ander (ik dus) voelt zich nu slecht en dat verschaft haar altijd heel veel plezier!
Voor mezelf vraag ik me af hoe het eigenlijk kan dat ik telkens zo reageer! En dan bedoel ik dat ik me letterlijk in de grond laat boren, wel ik denk dat dat komt door een combinatie van verschillende factoren. Als wij klein waren, dan was m'n oudste zus (wij verschillen vier jaar in leeftijd) altijd een erg dominant persoon, die er systematisch voor probeerde te zorgen dat ik (haar kleinste zus en makkelijkste slachtoffer) haar taken en klussen deed. Nu had ze aan mij nooit het gemakelijkste doelwit en of ze nu dreigde met een pak slaag, me de grond inboorde of god weet wat voor lelijkst probeerde om mij te dwingen, ik heb het nooit gedaan. Ik herinner me ook nog dat zij als we gingen zwemmen zij er steevast een spelletje van maakte om mij zo lang mogelijk te verdrinken, dan stak ze mijn hoofd onder water en net als ik echt helemaal zonder lucht dreigde te raken liet ze me even bovenkomen en duwde ze me terug onder. Tot vandaag heb ik hierdoor nog steeds angst in het water en kan niet verdragen dat iemand te dicht in mijn buurt komt zwemmen. Deze dingen herinneren heeft me ervan bewust gemaakt dat ik mij veel te goed kan inleven in het leven van haar kinderen en hoe ze haar dochters behandeld. Als zij zo blaft en snauwt tegen haar kinderen triggert dit onbewust bij mij iets, waardoor ik zoveel medelijden krijg met haar dochters en me zo machteloos voel (net als in mijn kinderen- jaren) dat ik mezelf zo in een klein hoekje zie zitten. Hierna zal ik mezelf steevast terugtrekken en me zo weinig mogelijk zichtbaar maken (ik verstop me) om haar aanvallen te ontwijken. Ik moet zeggen dat het me erg raakt om heel die vicieuse cirkel te zien die dit bij mij veroorzaakt. En heb me dan ook dit weekend danig alleen en in de steek gelaten gevoeld. Een aantal goeie dingen zullen er echter wel uit voort komen. Zo neem ik me voor om met mijn ouders te spreken, en hen duidelijk te laten weten dat, wanneer zij me verder verbieden voor mezelf op te komen, ik niet meer uitgenodigd wil worden voor zulke events. Want dat ik veel te gevoelig ben om heel haar systeem en de mentale en verbale mishandeling van haar dochters alsook deze tegenover mij, aan te kunnen! Hoe heel dat systeem bij mij verder werkt is me ook nog niet helemaal duidelijk, ik weet echter wel zeker dat dit een belangrijk patroon is, dat voor een erg grote verandering kan zorgen in mijn geestelijke beleving van allerhande zaken.
Nog altijd zo fier als een gieter, heb ik natuurlijk iedereen op de hoogte gebracht van het slagen in mijn examen! Ik ga nu even verder met het afwerken van mijn scripties, zodat ik ook deze kan verzenden en ook deze beoordeelt kunnen worden. Ik ben best wel benieuwd wat hierop de commentaar zal zijn.
Intussen moet ik me voorbereiden op onze trip naar de Ardennen dit weekend. Samen met al mijn zussen en broers ben ik namelijk door m'n ouders uitgenodigd in de Ardennen. Mijn vader wordt dit jaar 65, mijn moeder 60 en m'n pa gaat dan ook nog eens met pensioen! Dat willen ze graag vieren! Benieuwd wat heel dat weekend zal brengen, voor mijn zoontje zal het heel leuk zijn, er staat daar namelijke een kermis, zijn weekend kan dus al niet meer stuk. Maar voor mij? Het zou mooi zijn als ik er een positief zicht op had, maar met onze familie weet je nooit hoe het zal draaien! Ons laatste kerstfeest samen is er gevochten! Ik en m'n broer hebben ons daar achteraf kreupel mee gelachen! Mijn pa zijn gebit gebroken, m'n schoonbroer een blauw oog en allebei maar doen alsof ze achteraf niet meer wisten wat er gebeurt was. Blij dat ik dat niet heb zien gebeuren.
Al de was is gedaan, oef, ik wist niet dat wij met ons twee zoveel vuil maakten! Vandaag nog enkel mijn spullen inpakken, een beetje poetsen en de bagage naar m'n ouders brengen. Ook nog een bezoekje aan mijn dokter, bweik, voor een behandeling i.v.m. met mijn hpv-virus. Dat voel ik namelijk alweer enkele weken ontwikkelen. Soms s steken in m'n buik, enz... Ik ben toch wel bang voor de resultaten van vorige keer, en dat niet alleen, ik voel me al zo moe deze week en dan nog die behandeling met TCA er nog bij. Ik hoop dat ik er niet teveel last van heb deze keer, maar dat is een beetje ijdele hoop!
Voor vandaag laat ik jullie, we gaan ons klaarmaken om naar school te gaan. Groetjes,
Vandaag heb ik opnieuw een controle in het Universitair ziekenhuis zoals altijd ben ik toch wel nerveus. Sinds ik behandeld word met TCA is er toch een duidelijke verandering merkbaar. Na elke behandeling zijn mijn waardes steeds allemaal op nul. Wat toch wel positief is, vooral omdat ik einde november een hoog risico tak van de hpv familie heb bijgekregen. Letsels zijn er nog wel te zien.
Het mooie vandaag was dat ik eindelijk opnieuw zelf m'n onderzoek op het computerscherm kon volgen. Dat vind ik toch altijd een hele opsteker, dat je ook echt kan zien wat er mis is in mijn lichaam.
Ik krijg opnieuw een nieuwe behandeling en dien deze keer maar in september terug te komen, na jaren maandelijks op controle te komen vind ik drie maanden tussen de behandelingen toch wel heel erg lang. Maar ik bekijk het allemaal positief deze keer, drie maanden rust, geen geknoei met allerlei toestanden, even heel het hpv gebeuren achter me laten. Zal me deugd doen!
Als voorbereiding op m'n examen doe ik helemaal niets, ik ga ervan uit dat alles dat ik nog zou herhalen gewoon kan bevestigen hoeveel dingen ik niet meer weet, en daar word ik alleen maar extra nerveus van. Ik beslis dus niets te herhalen en te zien hoe het loopt! Trouwens als ik niet geslaagd ben, kan ik altijd herkansen in september.
Voor mij is het goed meegevallen, het examen dan, geen te grote stress vooraf, achteraf nog gezellig samen gezeten met m'n collega studenten, wat mezze gegeten, iets gedronken en hop naar huis. normaal weet ik volgende week of ik geslaagd ben! Ik ben alvast heel benieuwd.
Al zondag vind ik een mailtje in m'n inbox, de uitslag is er al! En wonder boven wonder, ik geslaagd! 75% heb ik gehaald. Ongelooflijk fier ben ik nu op mezelf, zoveel moeite gedaan om die stof in m'n hoofd te krijgen, mezelf in actie te zetten, de praktijkdagen bij te wonen, die studiegroepen te doen! En dat alles super vermoeid, super vergeetachtig en niet in staat me te concentreren! Echt fier ben ik, dat ik door heel dit rotjaar er toch in ben geslaagd zulk een prestatie neer te zetten. Nu kan ik de vruchten van plukken van al mijn inspanningen! Ik kijk al uit naar het moment dat ik mijn diploma kan inkaderen en aan de muur kan hangen!
Allé de kogel is door de kerk! Na heel het weekend duizelig te zijn geweest is het nu wel overduidelijk dat ik echt niet kan gaan werken! Ik zal eerst nog meer bezig moeten zijn met uitzoeken waar m'n grenzen liggen, want die voel ik dus blijkbaar echt niet meer!
Ondanks dat had ik al wel het gevoel dat dit deels te wijten is aan prestatiedrang! Sommige van de plaatsen waar ik ging poetsen, waren zo tevreden over mijn prestaties dat ik telkens nog harder m'n best ga doen om te zorgen dat ze tevreden blijven! Raar vind je niet? Misschien moet ik dat ook maar eens gaan uitzoeken!
Intussen loop ik hier een beetje rond in huis, vooral m'n rust te zoeken (letterlijk!). Echt vervelend word ik van nooit eens rustig te kunnen gaan zitten en even met "niets" bezig zijn. Hiervoor heb ik intussen al wel een oplossing gevonden! Ik heb me deze week terug getrokken op m'n slaapkamer en heb me daar gezellig in m'n bedje gevleit! Héél de namiddag heb ik geslapen, heerlijk was dat. 'S avonds was ik wel een beetje bezorgd dat ik geen oog zou dichtdoen, maar gelukkig is dit niet gebeurt!
Vrijdag heb ik normaal m'n examen bij de academie, ik hoop dat ik me dan goed genoeg voel om het met succes af te leggen. In elk geval ben ik al wel heel trots op mezelf dat ik heel het jaar heb uitgedaan. En ook dat ik alle stof begrepen heb.
Zoals jullie waarschijnlijk al wel weten, volg ik een opleiding tot coach en counselor (psychologisch consulent). Wel, gisteren had ik m'n laatste praktijkdag voor dit schooljaar, en ik had dus een hele stapel evaluaties voor mensen waarmee ik geoefend heb bij. En ik kreeg dus ook een heleboel evaluaties over mijn presteren binnen de studiegroepen! Ik kan je wel zeggen dat ik al deze reacties samen ga nemen en inlijsten! Nog nooit heb ik zoveel positieve feedback gekregen van mensen!
Uit de studiegroepen kwam vooral naar voor: - Een positief kritische houding, zin voor betekenis, zoeken naar drijfveren, humor, doorzetter, bewust, kent eigen kunnen/tekorten - Zorgzaam, goede en zinnige feedback, goede luisterhouding, prettig persoon, - heeft het counselen in de genen, echt, empatisch, respectvol, professioneel - gevoelig, gedreven, zorgzaam, scherpe vraagstelling - Straalt rust en zelfvertrouwen uit, vraagt goed door, spontaan en positief - echt en direct.
Over mijn persoonlijkheid: -vrolijk, doorzetter, leerhonger, prettig persoon, dat ik helemaal ok ben, spontaan en positief, sterk, krachtig, taktvol, eerlijk, oprecht, betrouwbaar, dapper, boeiend om mee te praten, gezellig in de omgang, integer, mooi gevoelsmens, warm, zalig mens, goed bezig, doortastend, integer, grappig, tof.
Ongelooflijk hé, dat al die verschillende mensen, al die verschillende kwaliteiten in mij herkennen! Ik krijg er in elk geval een warm gevoel van! Eigenlijk had ik ook nooit verwacht dat zoveel mensen, zo positief over me dachten! Een aantal van die opmerkingen herken ik wel, maar er zijn er toch velen waarvan ik geen idee had! Mijn zelfbeeld moet ik dus even bijsturen! Vooral dan "hoe ik denk" dat anderen mij zien, want blijkbaar zien zij me allemaal veel positiever!! Ik ga dan ook al deze positieve kwaliteiten uittypen, afdrukken en mooi in m'n badkamer hangen, zodat ik ze alle dagen kan zien!
Trouwens, kreeg ik nog geheel uit onverwachte hoek, een compliment over m'n kleding en voorkomen. Een student waar ik niet zoveel contact mee heb gehad, heeft me verteld dat ze vind dat ik toch altijd zo leuk aangekleed ben, soms een beetje gewaagd (in termen van combinatie) maar dat het me wel altijd zo goed staat. Geweldig toch!! Hier kan ik ook nog wel even op verder teren!
Een moeilijk dilemma voor mij! Voor velen zou ziekte een goede aanleiding zijn om even te rusten, voor mij echter, treed er een heel mechanisme van schuldgevoel, mensen in de steek laten, en nog zo veel meer dingen in werking. Raar eigenlijk, na m'n eerste week part-time werken, werd ik al gelijk ziek, heel de week erna ben ik erg emotioneel geweest (duidelijk dat ik momenteel héél erg veel aan het verwerken ben!). En deze week "tolt" m'n hoofd letterlijk, duizelingen, tintelingen in m'n aangezicht, armen en nu opeens kan ik moeilijk duidelijk zien. Ik had al contact gehad met m'n huisarts, en we hadden al afgesproken dat ik na week twee, opnieuw op consultatie zou komen en we zouden bespreken of ik niet in de ziektewet zou gaan. Wel die afspraak ben ik niet nagekomen en ik heb me vervolgens een ganse week afgevraagd of ik mezelf niet iets aan het aanpraten was, niet nog even moest proberen, enz... . Dan vergeet ik nog even al die mensen die ik in de steek laat! Hebben ze net een nieuwe poetsvrouw gevonden, en wordt die al onmiddellijk ziek.
Niet echt verstandig van mij dus, want nu zit ik hier, rustig even m'n blog aan te vullen en krijg ik amper gelezen wat ik aan het typen ben! Als ik rechtsta om even iets te nemen, heb ik de ene duizeling na de andere, en heel sterk het gevoel dat ik op elk ogenblik, niet alleen kan omvallen maar ook dat ik in "zware" coma zou vallen en niet meer wakker wordt. Heel beangstigend, dat kan ik wel zeggen! Foto's van m'n nek zijn vorig jaar al genomen, behalve een ontstekking op een pees in m'n schouder hebben de artsen niets gevonden! Voor mij is het echter wel duidelijk dat er in m'n nek iets niet klopt, ik vermoed dat alle stress zich hierop zal vastzetten en daardoor m'n aders versmallen en ik aldus geen bloedtoevoer genoeg heb in m'n hoofd. Maar ik kan dat allemaal wel veronderstellen, maar daarmee is er aan heel dit probleem nog niets verholpen. Ik ben "denk ik" alweer over m'n grens gegaan, zonder het zelf te merken. En wat kan ik in de toekomst dan nog wel doen? Part-time werken kan ik momenteel niet. Zou dit te maken kunnen hebben met de al eerder genoemde chronische vermoeidheid? Mij valt het in elk geval erg zwaar om mij neer te leggen bij de beperkingen die m'n lichaam aan me stelt. Zeker als je weet dat ik altijd erg actief en sportief ben geweest. Ik vraag me dan ook af, waar anderen dan die grens trekken en ook hoe het komt dat ik pas na 5 jaar zie dat ik constant op m'n reserves heb geleefd. Is dit nog te herstellen? Of wacht me een hele martelgang van therapieën om er weer bovenop te komen? Intussen heb ik wel de datum voor m'n internistische onderzoeken voor chronische vermoeidheid gekregen, op 3 oktober 2008. Tot dan moet ik toch proberen me te redden met de middelen of reserves die ik "nog wel heb". En liever dan een actieplan op te stellen om m'n huiselijke taken gedaan te krijgen, stel ik een actieplan op, om meer rust in m'n leven te krijgen, maar dan wel "echte" rust! Geen rust in termen van "niets doen", maar wel rust in termen van, dingen doen die me tot rust kunnen brengen. Dus geen tv meer kijken, terwijl ik achter de pc zit. Geen telefoontjes meer als ik intussen poets, geen multitasking meer. Om dan hopelijk in het revalidatieprogramma voor chronisch vermoeiden opgenomen te worden. Waarna het "echte" werk zal beginnen, stoppen met roken, afkicken van m'n cola-verslaving (dit is namelijk het enige beetje suiker, dat me recht houd tijdens de dag) en vooral opnieuw m'n fysiek aanscherpen. Je hoort het al, nog een heel actieboek vol plannen, of zou daar misschien ook een probleem inzitten? Heb ik nog teveel dingen die ik wil doen? Ik bedenk me dan, dat een mens toch helemaal niet kan zonder plannen, perspectieven. Hoe zou een mens dan 90 worden? We zouden (eigenlijk bedoel: ik) sterven van verveling. Of ben ik nu net van die verveling bang, houd die me tegen om ook werkelijk iets te veranderen? Vroeg of laat kom ik er wel achter! En als ik erachter kom, dan wacht me een heel moeilijke periode, waarna ik me wel helemaal ok zie worden (met beperkingen), en helemaal goed in m'n vel zal voelen! M'n ultieme droom!!!!
Vanochtend is m'n ex, zijn zoontje komen halen! Zij zullen met hem naar het schoolfeest gaan. Ik ga dit jaar enkel maar naar de voorstelling, en sla dus de uitgestippelde poëzieroute over. Spijtig vind ik, tot hiertoe zijn de schoolfeesten altijd al in zijn weekend gevallen, en heb ik dus nog nooit echt m'n kindje kunnen bestoefen over zijn prestaties. Ik leer er wel mee leven. En ik heb toch de voorstelling gezien, welk toch het leukste stuk is!
Ik herkende m'n eigen kind bijna niet!! Hij had allemaal nieuwe kleding aan!! Zelfs nieuwe schoenen hebben ze gekocht, zal hun een ferme duit hebben gekost! Geen moeite teveel voor hun zoontje zeker (sarcasme)? Zal zeker iets te maken hebben met hun plannen om zelf het hoederecht te krijgen? Ach ik kon er wel om lachen, zal hem niet makkelijk gevallen zijn om zich in de school te laten zien, zelfs van de vriendjes van Vincent kon hij niet snel genoeg gaan lopen. Ik denk dus niet dat het één van zijn top dagen was! Ik leg het jullie even verder uit: Vorig jaar, na de terugkomst van Vincent's vakantie bij de papa, had hij erg veel last van tics (stress), 's nachts slaapwandelen en huilend door het huis lopen, minutenlang naar hetzelfde punt op de muur staren, ongecontroleerd met z'n ogen knipperen en z'n tong uitsteken en ga zo maar door. Het nieuwe schooljaar begon, en ik wilde toch graag dat ze hem daar extra in het oog hielden, ik ben dan naar de directrice gestapt met die vraag alsook hen te verzoeken alle info met betrekking tot Vincent en de school, zeker aan z'n papa door te geven. . Kreeg ik daar toch zeker wel te horen dat Vincent's papa toch al een aantal keer contact met hen had opgenomen om te vragen wat er allemaal te doen was, ivm het oudercontact, waar hij dan ook duidelijk maakte dat ik hem die info (zogezegd) niet doorgaf, enz... De directrice bekeek dat allemaal nogal nuchter en vertelde me dat ze tegen deze mensen gewoon zei, dat ze toch ook de brochure hadden gekregen bij de aanvang van het nieuwe schooljaar, en altijd internet kunnen raadplegen om de agenda te bekijken.
Nu twee weken geleden, blijkt hij hier voor de deur (zie vorige artikel) mij te staan verwijten dat ik hem ben gaan zwartmaken in de school. Hij heeft dus blijkbaar, naar de school gebeld om een afspraak te maken voor een oudercontact. En de directie heeft hem dus op de hoogte gebracht van mijn verhaal aan haar, dat ik dus met hem geen contact meer wens, enz... Ik blij natuurlijk, nu ben ik tenminste zeker dat ik hem hiervan niet meer op de hoogte dien te brengen. Maar vooral omdat hij nu eens goed weet, dat zijn acties consequenties hebben. Vandaag in de school heeft hij dus erg veel moeite gedaan om de ouders van de vriendjes van Vincent te ontlopen. Probeerde hij ervoor te zorgen dat ik niets tegen Vincent kon zeggen, door plots de andere richting uit te gaan. Allé, hij was echt weer op z'n best. Ik ben dan maar naar huis gegaan en heb m'n vloertje verder gelegd.
Eigenlijk ben ik te moe om een zinnig woord op papier te krijgen! Ik zit er helemaal door, kan geen pap meer zeggen, en heb net als heel de week, erg veel last van draainissen, tintelingen en het gevoel elk ogenblik door m'n benen te kunnen gaan. Na de eerste week werken ben ik al direct ziek geworden. Eigenlijk moest ik van de dokter deze week al thuisblijven, maar ik durfde niet. Stom hé, weten dat je heel die job niet aankan (zelfs niet part-time) en de moed niet hebben om ermee te stoppen, ik werk me blijkbaar liever de dieperik in! Heel deze week dus ziek gaan werken, vandaag de vloer gelegd, en nu hier alweer op m'n blogje aan het schrijven. Blijkbaar zie ik mezelf niet graag genoeg om aan de alarmbel te trekken en aan een ander en vooral aan mezelf toe te geven dat ik het niet kan bolwerken. Ik heb wel goei nieuws gekregen van het CVS-centrum, ik mag testen gaan afleggen in september. Is ook dubbel hé, een mens die blij is omdat hij zich mag laten testen op chronische vermoeidheid. Ik ben er in elk geval héél blij mee. Eindelijk kan ik alles eens laten doorlichten, als er ergens lichamelijk iets niet ok is, zullen ze het daar zeker opmerken. Hopelijk gaat de tijd een beetje snel zodat het snel september is.
Ik ga stoppen met m'n verwarde verhalen, en mij even op de zetel leggen, misschien doe ik wel een heerlijk dutje.
Zoals ik al gedacht had, is er een vervolg aan heel het doopsel verhaal.
Hoe raar toch dat ik bijna m'n klok gelijk kan zetten, met zijn systeem van telkens opnieuw iets nieuws verzinnen! Hij wil weer eens even met me praten, (praten niet echt eigenlijk, mij dwingen te doen wat hij wil, is het eerder). Ik geef jullie even een idee van de conversatie:
hij: "Dit kan niet meer door de beugel, kijk eens naar deze sokken, er zitten gaten in, het kan toch niet dat jij als moeder je kind zo meegeeft" ik: "en die kapotte sokken had hij aan toen hij naar jullie kwam?" (Ik weet namelijk dat Vincent een gloeiende hekel heeft aan een gat in zijn sokken, hij om één of andere reden, niet blootvoets wil rondlopen, en zelfs gaat slapen met z'n sokken. Als er ook nog maar een mm niet in orde is aan z'n sokken gaat hij compleet door het lint, hij wil dat niet, en zal zeuren tot hij er goeie heeft. Hij: "ja, en jij als moeder zou zoiets niet mogen toelaten!" ik: "vincent leert zichzelf aankleden, misschien heeft hij die kapotte sokken aangetrokken, ik kan het me niet voorstellen, want daar heeft hij een bloedhekel aan." hij: "zelfs dan is het jou verantwoordelijkheid om hem na te kijken, zodat hij proper meekomt". "Wat voor een moeder ben jij, als je dat nog niet kan?" ik: "Een goeie moeder misschien, is je kind niet gelukkig? Heeft hij geen goeie manieren?" "Of vind je mij misschien een slechte moeder?" hij: "dat weet ik niet hé, ik zie niet hoe jij hem behandelt!" hij: "je hebt zelf al gezegd dat je geen tijd genoeg hebt om voor onze zoon te zorgen" ik: "pardon" hij: "ja, weet je niet meer, toen je vertelde dat je nooit tijd hebt om te zorgen dat je gewassen hebt, zodat hij proper met me mee kan!" ik: "pardon" hij: "daarom lijkt het me een beter idee als Vincent bij ons komt wonen!" ik: "pardon?", "hoe kom je daar bij" hij: "ja, het gaat toch niet goed met jou, dat heb je zelf al gezegd, dit is dus voor ons allebei de perfecte oplossing!" ik: "sorry, maar dat gebeurt dus niet!!!" hij: "het is wel duidelijk dat je niet alles op een rij hebt, en dat onze zoon naar de psychologe is gemoeten, omdat jij problemen hebt en niet omdat wij niet overeen komen." ik: "sorry????", ik wil deze conversatie niet meer verder zetten, hij blijft gewoon bij mij wonen, daarover ga ik niet discussiëren!!!" Ik doe de deur dicht.
Later op de avond telefoon: dat ik toch zelf toegegeven zou hebben, dat ik gelogen heb tegen de politie (ivm een aantal klachten van mij voor intimidatie en bedreiging)! En dat het beter is voor ons kind, als hij bij hen gaat wonen, zijn nieuwe vriendin heeft namelijk wel tijd om altijd te zorgen dat Vincent propere kleding aanheeft, waar ik duidelijk niet in slaag. En nogmaals dat Vincent naar de psychologe is gemoeten omdat ik problemen heb. Ik zet dit soort conversatie dus echt niet verder, Vincent blijft gewoon bij mij wonen. hij: "dat ik toch zeker wel begrijp, dat als Vincent bij hem komt wonen, hij ook het hoederecht krijgt! Want dat spreekt toch vanzelf hé, ik mag hem wel om het andere weekend zien, zoals de regeling nu voor hem is!" ik: "daaag," en ik hang op!
Ongelooflijk, hoe die gast, alles dat je zegt kan omdraaien in zijn voordeel! Benieuwd wanneer hij hiermee naar de rechtbank gaat. Blijkbaar heeft hij de ideale moeder voor zijn kind gevonden, en dat ben ik dus duidelijk niet!!! Zal allicht iets te maken hebben met het feit dat hij opnieuw gaan samenwonen is, en nu blijkt te vinden dat hij een veel stabieler gezinsleven kan bieden. Ach ja, "el acehole" zo noem ik hem inmiddels, zal ook nooit zijn spelletjes stoppen zeker! Wel straf dat hij niet eens z'n mond open doet wanneer ik visite heb. Ben benieuwd met wat voor degoutants hij zijn zaak zal gaan pleiten in de rechtbank.
Een aantal maanden geleden reed ik langs het landelijk dienstencoöperatief. Deze organisatie verzorgt poetshulpen voor particulieren. Ik dacht zo, waarom eigenlijk niet, ik hoef me mentaal niet te belasten en als ik maar part-time werk, heb ik nog tijd genoeg om te recupereren en mij op m'n studies te concentreren. Intussen kan ik blijkbaar m'n uren zo regelen dat ik helemaal geen kinderopvang meer nodig heb. Alleen maar voordelen voor mij dus! Ik dus binnengestapt en mij aangemeld voor een job! Moest ik daar allerlei cases oplossen en een heel sollicitatieformulier invullen. Ik voelde me terug 21j, grappig eigenlijk, dat die systemen voor arbeiders nog niets verandert zijn. Ik kreeg een intervieuw om te peilen naar mijn motivatie en vervolgens kon ik beschikken. Ze zouden mij nog contacteren of ik al dan niet kon beginnen. Ik dus naar huis met een bang hartje, dat ik misschien niet zou aangenomen worden, grappig eigenlijk! De week erop kreeg ik telefoon, dat ik in dienst mag komen indien het me nog steeds interesseert (nou interesseren niet, maar de voordelen wegen zwaarder dan het werk). Ok dus, we spreken af dat ik na m'n cursus assertiviteit (broodnodig als je bedenkt dat ik amper geklaagd heb toen ik geen loon kreeg) zal beginnen. Een uitnodiging voor een medisch onderzoek volgt, waar ik dus woensdag geweest ben. En nu komt het!!!!! Ik moest een attest van goed gedrag en zeden meebrengen! Heb ik dat nog wel na de perikelen met m'n vorige baas (zie vorige artikels)? Ik dus met een bang hartje naar de gemeente, (op den duur begin je zelfs daar aan te twijfelen) maar gelukkig, geen veroordelingen. Dat is al een meevaller, op den duur begin je dus echt te denken dat je misschien zonder het zelf te weten, toch veroordeelt bent voor god weet wat. Er wordt ook gevraagd naar m'n vakantieattesten. Waarover ik dus niet beschik aangezien m'n vorige baas weigert deze af te leveren. Ik maak hier melding van en zou dan een kopie van m'n c4 moeten binnenbrengen. Ok, ik denk dat ik dat wel kan aanvragen, ik krijg een voorlopige uitkering, dus ik vermoed dat ze mijn c4 wel doorgegeven zal hebben aan de RVA. Ik laat haar weten dat ik deze op het plaatselijk kantoor zal binnenbrengen. Ik ga vrijdag naar het kantoor van Herentals en breng alvast m'n getuigschrift binnen. Die C4 volgt later, vertel ik hen, deze moet ik nog ophalen bij het acv, aangezien ik deze zelf niet ontvangen heb. Intussen twijfel ik ook welke reden m'n vorige baas op deze c4 zal vermeld hebben. Ik heb "contractbreuk uit hoofde van de werkgever ingeroepen", deze procedure was rond op 30 juli 07. Maar tijdens de helft van augustus kreeg ik van haar een ontslagbrief, waarin zij de reden "diefstal" aanhaalde. Ik ben eigenlijk wel bang om die c4 in te dienen, vooral omdat vertrouwen toch een belangrijke factor is als je in andermans huis gaat poetsen, en ik kan het niet helpen te denken dat m'n toekomstige werkgever best wel vraagtekens zal plaatsen bij zo'n c4. Ik dus naar het acv, "of ze mij misschien een kopie van m'n c4 kunnen bezorgen"? Ik maak van de gelegenheid gebruik om m'n aanvraagformulieren voor een deeltijdse bijpassing in te dienen. Ik leg dus m'n formulieren bij haar op het bureau, en ze herkent toch zeker m'n naam wel zeker! Blijk ik maandag om de 14 dagen bij haar te moeten poetsen!!! Is dit nog toeval????? Ervan uitgaant dat ik beter zelf vertel waar het om gaat, dan dat ze dit van de RVA verneemt, voel ik me verplicht ook hier m'n verhaal te doen.(Die zal zeker stof genoeg hebben om dit weekend over na te denken). Om het belachelijke van heel deze situatie nog eens extra in de verf te zetten, blijkt m'n vorige werkgever dus toch geen c4 ingediend te hebben, en heb ik dus heel m'n verhaal voor niets gedaan. Ik krijg dus die voorlopige uitkering enkel en alleen omdat er voor de arbeidsrechtbank een zaak door mij is ingediend en ik tevens klacht heb neergelegd voor fraude tegen m'n vorige werkgever.
Intussen is dus m'n moraal ALWEER zwaar onder nul terechtgekomen, ik voel me letterlijk in m'n blootje gezet, vernedert, boos, enz.... Ik twijfel de laatste tijd ook veel vaker aan m'n eigen geestelijke vermogens, loop verloren tussen alle details die ik "moet" onthouden, en twijfel steeds meer en meer aan mezelf. Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat als ik m'n gedachten niet zo onder controle zou kunnen houden, ik klaar zou zijn voor het gesticht! Hoofdpijn steekt de kop op, en intussen moet ik erg veel moeite doen om even te hergroeperen en door te gaan met de rest van m'n taken voor vandaag. Vanavond heb ik dan ook nog een studiegroep, dus tijd om nog even m'n rust terug te vinden, zal ik vandaag niet meer vinden. Morgen dan ook nog met de buurvrouw en haar Hell's angel van een kind, "gezellig" naar de Boomsesteenweg. Zal ook weer een ramp worden! Huilen tieren en brullen om z'n zin te krijgen, en zij die uiteindelijk toch zal toegeven. Begrijp me niet verkeerd, een hele fijne vrouw, maar een relaxe namiddag shoppen met "dat kind" erbij, hoort dus ook niet meer bij de mogelijkheden.
Mijn ex is intussen gearriveerd, dus zal ik jullie moeten laten. En vergeet niet, als jullie m'n blogje interessant vinden, om deze te forwarden naar jullie contacten?
Een tijdje geleden heb ik me aangemeld bij een instantie die voornamelijk bezig is het ongeboren leven te beschermen. Zij geven telefonische- en persoonlijke ondersteuning aan vrouwen welke ongepland of ongewenst zwanger zijn. Daar ik in de toekomst graag zelf voordrachten en voorlichting wil gaan geven, dacht ik dat het geen slecht idee was om zelf bij een instantie al ervaring hierin op te doen! Ik dus een afspraak gemaakt bij de verantwoordelijke om mij hiervoor aan te melden. Dit gesprek verloopt voorspoedig, en er wordt afgesproken dat ik nog een extra gesprek heb met de psycholoog van de organisatie om te kijken hoeveel draagkracht ik heb. Dit vooral omdat ikzelf op mijn 17 beslist heb om een ongeplande zwangerschap af te breken.
Ik dus vanochtend om half elf afspraak bij de psycholoog van dienst! Een erg verhelderend gesprek is dat geworden en ik heb weer een hele dosis zelfkennis opgedaan. Ze peilde vooral naar mijn persoonlijke motivatie, mijn gedrevenheid, en natuurlijk ook naar de mogelijke struikelblokken voor mij. Dit soort gesprekken zou iedereen op regelmatige basis moeten kunnen voeren. Ik zit er in elk geval al jaren op te wachten, mijn missing link, die heb ik denk ik gevonden. HET stukje zelfkennis waar ik al jaren naar zoek, HET stukje zelfkennis dat die ene schakel is die onbewust de aanleiding vormt voor "eigenlijk al mijn problemen"! Ik laat jullie even meekijken naar de belangrijkste punten: - Als ik spreek doe ik dat vanuit een helicopterpositie, dat houd in dat ik naar mezelf kan kijken, heel zelfonderzoekend ben, duidelijk weet hoe ik bepaalde situaties moet inschatten en aanpakken. Dit is duidelijk mijn sterkte! - Dit wil ook zeggen dat ik door heel sterk cognitief te zijn ook wel vergeet om mijn emotie te laten meespelen. Je raad het al, dit is dus gelijk ook mijn grootste zwakte. Want dit heeft als gevolg dat ik, eens geconfonteerd met de pijn van anderen, volledig vanuit mijn gevoel zal gaan reageren en op die manier de pijn van anderen wil gaan dragen. Welk me erg kwetsbaar maakt en ik elk soort feedback persoonlijk zal gaan nemen! - Mijn uitdaging is dan ook om opnieuw te gaan leren om mijn emotie in balans te brengen met m'n denken. Want duidelijk is ook geworden dat ik het heel hard nodig heb om net dit denken onder controle te houden om m'n pedalen niet te verliezen. Geen makkelijke opdracht DENK ik zo, wat zegt m'n gevoel eigenlijk?
Het advies van de psycholoog is dan ook, om eerst even mee te lopen, de intervisies mee te doen, al mee voordrachten bij te wonen, misschien op hun website een anonieme getuigenis te plaatsen en van daaruit even te kijken of de visie van de vzw wel echt aansluit bij mijn verwachtingen. Lijkt me een goed idee! Volgende week contacteer ik de verantwoordelijke opnieuw en vraag ik even na of dit mogelijk is. Die getuigenis, daar ben ik echter al zeker van: dat doe ik niet, of tenminste niet op hun website (dat privilege houdt ik voor m'n eigen blog). Deze vzw is namelijk erg begaan met het menselijke leven (wat ik erg bewonder), en handelt ook vanuit die visie, zij vechten dan ook vooral VOOR het ongeboren leven. Ik ben daarin wat genuanceerder, elke vrouw moet deze beslissing voor zichzelf nemen, en dit kan enkel door de juiste info, de juiste voorlichting mbt mogelijke opties, vooral om later ook achter deze beslissing kunnen staan. Want wat is een kind zonder gemotiveerde ouder, en wat is een ouder zonder de juiste motivatie? Een interessante vraag vind ik zelf.
Mijn getuigenis, die zal voor later zijn, het verwerkingsproces ook. Voor vandaag hebben jullie toch al wat meer info over mij, inclusief sterktes en zwaktes!
Vandaag heb ik het vervolg van m'n politie avontuur vorige week. Om 10u wordt ik op hun bureau verwacht, om de in beslag genomen goederen te overlopen en hieromtrent opnieuw een verklaring af te leggen. Ik sta alweer te trillen van de zenuwen, want hoewel ik heel goed weet, welke spullen ik van m'n vorige baas heb, heb ik er bij m'n vorige verklaring toch nog een aantal over het hoofd gezien. Moest ik daar eerst nog een half uur wachten, bweik, zitten te zitten! Cigaretje gaan roken, nog een cigaretje roken. Tot ik uiteindelijk binnen geroepen werd.
Punt voor punt gaan we de in beslag genomen artikels af en daarna de lijst met in beslag genomen documenten. De vervalsingen dus, staat er ergens op zo'n lijst toch zeker wel dat ik toch loon ontvangen zou hebben! En dan ontplof ik ik zie het alweer voor me, al die moeite voor niets, staat er op zo'n stom papier dat m'n baas gebruikte om haar investeerder te misleiden toch zeker zulk een vermelding en heel mijn zaak voor de arbeidsrechtbank valt aan diggelen. Ik begin te roepen en te tieren, te huilen en natuurlijk m'n ex-baas uit te maken voor rotte vis. Denkt die agent toch zeker dat het over hem gaat, en zegt "mevrouwtje als we zo gaan beginnen...". Tijdens heel m'n tirade moet ik dan ook nog me verontschuldigen en uitleggen dat het niet tegen hem was.
Ik kom in elk geval niet meer tot rust en heb ook moeite met ademen, dan maar even naar buiten om te kalmeren. Nog een geluk dat ik dadelijk kan doorrijden naar m'n therapeut, en dus niet alleen met al die gevoelens en emoties naar huis moet. Alle stress van de laatste maanden komt eindelijk naar boven, gelukkig ben ik toch niet helemaal dood vanbinnen.
Om te vermijden dat de tegenpartij zou kunnen zeggen dat ik mezelf tegenspreek vraag ik de agent om steeds te verwijzen naar mijn eerdere verklaring bij de Gerechterlijke politie van Brussel, waar ik deze zaken al beter heb toegelicht. Ik vraag me trouwens af wat die agent denkt, hoewel ik daar eigenlijk helemaal niet mee bezig zou moeten zijn. Als laatste vraag ik nog wat meer uitleg rond onderzoeksdaden, men had mij uitgelegt dat ik mocht vragen om onderzoeksdaden te stellen. Daar veel het materiaal dat m'n ex-baas als gestolen heeft opgegeven, bij hemzelf staat. Vraag ik of ze dan niet eens daar kunnen gaan kijken. De agente bevestigt me dat ik dat niet moet vragen, maar dit automatisch wel zal gebeuren. Het is dan nog te hopen dat ze de goederen intussen niet elders gestockeerd heeft en mijn verklaring bevestigt wordt.
Na deze foltering rijd ik rechtstreeks door naar mijn therapeut, daar heb ik nog een goeie huilbui, en ik moet zeggen dat ik me daar toch wel beter bij voel.
Ik heb gezien dat er al een aantal mensen mijn blog beoordeelt hebben, thx daarvoor, het doet me veel plezier!!
Ik heb ook een link geplaatst naar tell someone, een website die handelt over het hpv-virus, wat ik dus heb! Nu ben ik natuurlijk de uitzondering die de regel bevestigt en blijft dus deze aandoening bij mij maar aanslepen, al vijf jaar intussen. Regelmatige controles, medicatie die depressie in de hand werkt, steeds maar opnieuw en opnieuw en opnieuw. Een hele strijd is het al geweest, nodeloos te zeggen dat ik blijkbaar echt wel een sterk karakter heb! Indien je hier dus meer info over zou wensen kan je bij deze instantie al héél veel nalezen. Natuurlijk kunnen jullie ook bij mij terecht, intussen zou je kunnen zeggen dat ik hiermee al meer ervaring heb, als de meeste huisartsen en gynaecologen.
Waarover ik nog niet spreek is de weinige info, en duidelijkheid die dokters hieromtrent verstrekken. Het is waar je kan veel lezen op internet, maar echt begrepen waar het juist om ging heb ik de eerste paar jaar toch niet. "De letsels zijn teruggekomen" is zowat de enige uitleg die ik kreeg. De vele beloften dat het deze keer echt wel weg zou zijn, heb ik nog niet meegerekend. Het psychologisch aspect is ook wel belangrijk. Uiterlijk zie je aan mij niets, ben ik helemaal gezond, maar innerlijk (mentaal) vreten de vele behandelingen danig aan mijn zelfvertrouwen, ben ik constant vermoeid en moet ik intussen maar zorgen dat ik probeer te werken, de moed erin te houden, en natuurlijk wil ik liever geen kanker krijgen zodat ik mijn zoon kan zien opgroeien. De druk die hierdoor op mijn schouders ligt is dus heel groot, er gaat geen dag meer voorbij zonder dat ik me bewust ben van de vele gevolgen die dit virus dagelijks op mijn leven uitoefent. Vermoeidheid, concentratiestoornissen, coördinatiestoornissen, een geblokkeerde nek (draainissen, misselijkheid, een slapend gevoel aan de linkerkant van m'n gezicht, geen relatie,....). Intussen ben ik mede door vooraf geposte verhalen in een diep gat gevallen, welk me dwingt om eens goed naar m'n leven te kijken en de nodige aanpassingen te doen. Relativeren kan ik als de beste, maar m'n gevoel, daar ben ik niet meer "echt" mee vertouwd. Logisch eigenlijk, ik kan mezelf al bijna niet meer herinneren wanneer ik me echt nog eens goed gevoeld heb, lichamelijk dan, en geestelijk begint het ook steeds moeilijker te worden om mijzelf het beeld van "hoe Vicky werkelijk is" voor ogen te houden. Ooit (intussen bijna 2j geleden) heb ik heel even een aantal maanden geweten hoe ik vroeger was, was ik helemaal Vicky, ik kon terug alles onthouden, voelde me lichamelijk en geestelijk opnieuw op m'n oude niveau. Optimistisch, vol levenslust, sociaal, altijd een luisterend oor, energie te over, enz.... Dit heeft maar een 1.5 maand geduurd, het gat daarna was des te groter. Vooral omdat je even herinnert bent aan hoe het vroeger was. Als ik dit artikel zelf overlees, vraag ik me af of ik de laatste jaren zelf nog wel plezier in m'n leven heb? Jawel hoor, ik kan best nog lachen en plezier maken, alleen wel op mijn tempo. Niet teveel dus (hihihii).
Wat ik moeilijk te begrijpen en los te laten vind is dat er mensen zijn, die heel mijn historiek kennen, en toch nog beslissen om door de huisdokter doorverwezen te worden naar een gynaecoloog die ze helemaal niet kennen. Terwijl dit mij echt niet logisch lijkt, ik zit aan de bron van competente hulpverlening, ken de artsen waar ik moet aankloppen, weet waar iemand "echt goed advies en een duidelijke uitleg" kan krijgen. En toch beslist men, om wat voor reden dan ook, dit naast zich neer te leggen. Begrijpen wie begrijpen wil, ik besef dat ik me moet blijven realiseren dat mensen nu eenmaal zelf hun beslissingen nemen en ik ze niet met hun neus op de feiten kan drukken als ze dat zelf niet willen (welk me overigens wel zwaar valt).
Dat terzijde gelaten, heb ik intussen een aantal héél leuke vriendinnen, dan denk ik vooral aan 1 iemand in het speciaal, welke mij steunt, mij af en toe even terug in de realiteit zet en nooit veroordelend, angstig of laagdunkend doen over heel deze situatie. Terwijl ik dit schrijf schiet de krop in mijn keel, en ben ik ongelooflijk blij en ontroerd, dat zij in tegenstelling soms tot mezelf, mij nog wel de moeite waard vind, mij respecteert en vertrouwt, en ook dat zij als mij de moed ontbreekt een hart onder de riem steekt.
Mannen, voor diegenen die het begrijpen, liggen voor mij niet meer zo voor de hand. Ondanks dat heb ik al een hele tijd 1 hele goeie vriend, nog nooit heeft hij me veroordeeld, maakt niet uit wat ik vertel, hij is nooit verbaasd over mijn verhalen, wij kunnen heerlijk praten over relaties, lachen en kan ik gewoon mezelf zijn. om het zo te noemen een "partner in crime". Doet me goed om hem te kennen, ondanks dat dit alles vriendschappelijk is bewonder ik hem voor wie hij is, vind ik het heerlijk om van gedachten te wisselen, naar zijn verhalen te luisteren, samen te lachen en te huilen.
Mijn zoontje heeft hier intussen dringend een goeie portie aandacht nodig, welk ik hem graag geef. En heel de dag achter dit ding zitten is ook niet aan te raden, buiten zijn echte mensen, waar ik me nu dus even terug tussen ga begeven.
Woensdag is intussen voorbij en ik heb vandaag afgesproken met m'n ma, om iets moois te gaan kopen om morgen te gaan solliciteren. Wij dus naar de C&A, ik pas een paar vestjes, een hoop kleedjes en rokjes, ik natuurlijk al helemaal blij, een mooi rokje gevonden! We kijken nog eventjes verder en plots valt m'n frank, "m'n handtas, waar is mijn handtas??????" Wij terug naar het pashokje, heel de winkel door, en ineens zie ik m'n ma nergens meer. (Ik sta nu dus zowat wezenloos in de middengang, mij af te vragen of ik ze wel nog allemaal op een rij heb. Eigenlijk wil ik het liefst huilend en tierend de winkel doorlopen, maar ik vraag me af of ze me dan niet in een dwangbuis zullen afvoeren.) Hoe ben ik in deze winkel geraakt, hoe ben ik in Herentals geraakt, heb ik misschien gedroomd dat we samen zijn gekomen? Zeker 10 minuten sta ik mij de wildste fantasieën in te beelden. Telkens probeer ik opnieuw rust te vinden, mij te realiseren dat dit gewoon nog een gevolg is van dinsdag, de stress mij toch danig parten speelt. Oef ik zie haar de winkel binnenkomen, ze is in de wagen gaan kijken of ik ze misschien daar niet heb gelaten. Card stop gebeld, m'n telefoon laten blokkeren, en even iets gaan drinken om m'n schock weg te spoelen. Het ergste zijn nog m'n sleutels, reserve heb ik nog wel, m'n identiteitskaart en rijbewijs zaten niet in m'n handtas, en hopelijk ook geen andere adresgegevens. Ik weet nu al, dat het weer maanden zal duren voor ik me weer opnieuw gerust zal voelen in m'n huisje!
Slapen kon ik niet, maar dat niet nieuws. Vandaag heb ik m'n sollicitatiegesprek, en vanochtend sta ik nog te trillen van de zenuwen! Hoe moet ik dat in godsnaam tot een goed einde brengen? Ik heb er geen idee van. Even hergroeperen, m'n agenda nakijken en hop de auto in naar Lier, een nieuwe sim-kaart gaan halen in de base shop, zodat ik toch al opnieuw bereikbaar ben. Net op tijd op m'n sollicitatiegesprek, welk verassend genoeg goed loopt (hoe een mens zich controleren kan), aanstaande woensdag zien ze nog een kandidaat en eventueel mag ik daarna nog even een assesment doen bij een selectiekantoor. We zien wel hoe het loopt, ik wil de job graag, maar of ik ze ook effectief aan zal kunnen, daar heb ik nog m'n twijfels over, zoals ik functioneer momenteel geef ik het weinig kans, maar verder moet ik toch! Stilstand is achteruitgang enzo!
Voor m'n inbeslaggenomen pc heb ik tijdelijk een oplossing kunnen bedenken. De buren hebben er nog 1 met een virus op, m'n broer weet hoe hij dit moet oplossen, dus na m'n sollicitatie even daarlangs. Ook nog een afspraak met een collega student ivm een eventuele samenwerking. Best een interessant gesprek en ik krijg ook een aantal interessante tips over hoe ik dit zou kunnen aanpakken. Joepie, ik heb de eerste stap gezet naar een positief nieuw doel!!!!
Alweer veel geschreven vandaag, en terwijl ik schrijf, bedenk ik me dat ik nog zoveel dingen te zeggen of schrijven heb dat ik jullie nog een hele tijd zal kunnen animeren met m'n belevenissen. Voor nu ga ik er echter mee ophouden, dadelijk moet ik me namelijk klaarmaken voor de praktijkdag van de opleiding die ik volg (coaching en counseling) en dat zal niet lukken als ik hier blijf verder typen.
Hier mijn tweede bijdrage voor mijn superspannende blog.
De week begon heerlijk, verlengd weekend, de kinderen van m'n zus die kwamen spelen, heel de dag familie die spontaan binnenviel. Relax dus, en de zon deed haar werk ook goed! Leuke dag, heerlijk geslapen, en daar kwam dinsdag.
Dinsdagochtend de normale ochtendrituelen, eten, aankleden, Vincent klaarmaken voor school, wegbrengen, daarna doorwerken aan mijn praktijkscriptie. Eens de middag gepasseerd kwam m'n buurman bellen, of ik zijn novilon nog wilde? Tuurlijk wel, ik zag in mijn gedachten m'n kamer al mooi ingericht. Hij vroeg me nog even advies over de voegen die hij wilde gebruiken, toen we plots drie mensen aan de deur zagen staan. Ik mij naar huis gehaast, om te vermijden dat die onbekenden zomaar binnen zouden komen. Ik vraag hen wat ze komen doen, en ze stellen zich voor, 3 rechercheurs van de politie. Ai ai, wat staat me nu te wachten. Ze vragen me beleefd doch streng of ik hen misschien naar het bureel wil vergezellen, om een verhoor van mij af te nemen.
Die nemen het ernstig, ik mag met m'n eigen wagen rijden, oef en oei (ik maak me al zorgen dat ze deze in beslag zullen nemen), ik ben namelijk al een hele tijd een echte zenuwpees, altijd maar zorgen maken om alles, ook al weet ik dat ik er niets fouts is gebeurt. Ik stap dus in mijn auto en vertrek, zij volgen. Ik maak een pitstop bij het benzinestation om snel te tanken, en een cola te kopen. Ik vertrek opnieuw, intussen zijn de rechercheurs mij natuurlijk voorbij gereden, net voor de lichten staan ze netjes te wachten tot ik voorbij kom. Ik krijg vandaag dus echt een escorte. De aanleiding hiervoor vragen jullie je wellicht af? Ik schets het even kort: mijn vorige werkgever heeft geweigerd mij loon uit te betalen. Voor deze firma had ik tevens een opslagruimte gehuurd op mijn naam en een aantal zaken opgeborgen in deze opslagruimte. Daar ik geen loon ontving kon ik ook de rekening niet betalen en kwamen al snel de aanmanningen van een advocatenbureau op mijn adres. Een laatste herinnering, nog een laatste herinnering, nog eens een laatste herinnering. Je begrijpt, geen ideale situatie voor mij, ik zag dit alles al voor een rechtbank verschijnen en hoorde de strenge rechter mij al toespreken "mevrouwtje, die opslagplaats staat toch op uw naam! Dan bent u ook verplicht om de facturen te voldoen". Dit in gedachten houdend, heb ik dan logisch gehandeld en een andere "betaalbare" oplossing gezocht. Een aantal vrienden gecontacteerd om te helpen met spullen verhuizen, en klaar was kees, geen hoge facturen meer, en een dikke schuld aan een ex-vriendje rijker. Net op dat ogenblik vertelde iemand me dat ik "contractbreuk uit hoofde van de werkgever" kon inroepen. Ikke dus naar het acv, kort geschetst wat het probleem was en dan naar huis om even na te denken over de nieuwe info. Ik licht alvast het sociaal bureau in over mijn naderende gesprek en hoe ik dit best aanpak, er nog steeds vanuit gaand dat ik deze situatie wel op een goeie manier kon uitklaren met m'n werkgever. Think again Vicky "niet dus". De donderdag die daarop volgde heb ik een gesprek met m'n chef, zij vind dat als ik zo eisen blijf stellen, ik dus niet in staat ben nog voor haar te werken en dus beter uitkijk naar een nieuwe job! Een heel dispuut, dat ik inderdaad beter niet voor haar kan blijven werken, aangezien ik toch geen loon krijg, en vertel haar dus dat ze mij dan beter kan ontslagen. Nog geen 10 minuten later krijg ik een mailtje in m'n inbox, met het volgende bericht: aangezien ik niet meer voor haar wil werken, dat ze graag wil dat ik dit ook even per aangetekend schrijven laat weten! En of ik haar dat zal laten weten! Ik dus terug naar de vakbond (fantastische mensen overigens) en de procedure laten inzetten. 30 juli is mijn contract definitief ten einde. Een aantal weken later krijg ik een aangetekende zending dat ze me ontslaat voor diefstal. ONGELOOFLIJK!! Dit jaar legt ze zelfs een klacht neer bij de procureur, voor heling van gestolen goederen, misbruik van vertrouwen, enz... Ik zit natuurlijk nog steeds te wachten op mijn loon,
Allé, om m'n verhaal even te vervolgen: We komen aan op het politiebureau, en de agenten beginnen mij de wet Franchement (of zoiets) voor te lezen, dat dit alles op vrijwillige basis gebeurt, weg kan wanneer ik wil, (maar dat als ik dat zou doen, zij natuurlijk de procureur eerst zullen vragen of dit wel kan), en ik zie me daar al in de boeien staan. Heel m'n verhaal gedaan, vragen ze me of ik vrijwillig een huiszoeking wil toestaan. (In mijn achterhoofd zit, liever vrijwillig dan één dezer dagen een heel korps voor m'n deur) Dus ik stem toe, ik dus alweer met begeleidende escorte naar m'n huisje. Eerst moet ik papieren onderteken voor zij zelfs een voet binnen mogen zetten, ik doe dat dus maar, ik denk dat ik niet eens gelezen heb wat er allemaal instaat! Zo nerveus was ik, bibberen en beven, en intussen kwaaier en kwaaier worden op m'n ex baas natuurlijk. Ik spreek mezelf wat moed in, en ineens blijkt dat ze ook m'n pc in beslag zullen nemen (bovenop de goederen die uit de opslagruimte kwamen), heel m'n scriptie staat daarop, ongelooflijk!!!! Gelukkig heb ik de gegevens over m'n studie wel op een memorystick geplaatst en kan deze wel bij mij blijven. Alsof dat enig verschil uitmaakt, zonder pc kan ik niet verder werken natuurlijk! Benieuwd wanneer ik deze terug zal krijgen.
Uigeput ben ik hierdoor, trillen op m'n benen en wat er allemaal door m'n hoofd gaat! Nu denk ik even dat als we haar allemaal samen dezelfde behandeling toewensen , ze die misschien ook krijgt. Een ongelooflijk SLECHT mens, Een vrouw met een kindje zomaar, zonder een frank de dieperik induwen, ik begrijp het nog steeds niet, misschien is het ook niet te begrijpen. Telkens ik het gevoel heb uit m'n putje te kruipen, gebeurt er iets nieuws en duwen ze me gelijk weer de dieperik in (stressen, stressen, stressen) en bang afwachten wanneer hier nu eigenlijk een eind aan komt. Wanneer de chef nu eindelijk eens opgepakt word voor alle vuile spelletjes die hij dagelijks met mensen speelt.
Zo een dag!! Ik wens het niemand toe, behalve m'n ex-baas natuurlijk!! M'n dag is nu wel voorbij, de week spijtig genoeg nog niet! Maar daar vertel ik jullie een volgende keer alles over!
Recent heb ik beslist een blog te gaan bijhouden over "mijn leven als soap" en mijn pogingen alles terug recht te trekken. Zelf ben ik heel benieuwd wat dat allemaal zal inhouden. In elk geval, als jullie mijn verhaal "ongelooflijk" vinden, zeker reageren en remember voor mij is het ook nog steeds ongelooflijk. In plaats van simpeler te worden, lijkt het alsmaar ingewikkelder te worden.
Ik stel mezelf misschien even voor?!
Een jonge vrouw van 33 met een zoontje van 5 (hij is erg knap en slim, al zeg ik het natuurlijk zelf). Ik hou van studeren, momenteel volg ik dan ook een opleiding tot academisch coach en counselor, welk aansluit bij mijn passie voor mensen, de begeleiding ervan bij persoonlijke doelen, enz... Ik volg deze opleiding om meer inzicht te krijgen in "hoe mensen functioneren" want daar begrijp ik helemaal niets meer van! Het doel dat ik wil bereiken is workshops organiseren, voordrachten en voorlichting aanbieden aan geïnteresseerde partijen. Voor het geval jullie denken dat deze blog een commercieel doel heeft, think again, en natuurlijk lees rustig verder! Verder hou ik van mijn poezen Rossie (originele naam voor mijn rosse poes) en Dries Karel (mijn grijze poes, mijn zoontje gaf ze haar naam, Dries was de voornaam en Karel werd haar familienaam, schattig hé die kinderen!). Aan beiden ben ik erg gehecht, het allergezelligst vind ik dat ze 's avonds gezellig naast me komen liggen in de zetel. Momenteel werk ik niet, door een combinatie van verschillende redenen, vooral omdat ik natuurlijk een job wil vinden die aansluit bij m'n studie. Welk niet zo makkelijk is als ik eerst dacht. In elk geval, gezien het mooie weer de laatste week, kan ik er niet rouwig om zijn. Intussen heb ik al een mooi kleurtje, heb ik de afgelopen maanden alles opnieuw ingericht, en geniet van de tijd die ik met m'n zoontje kan doorbrengen. Na 5 jaar ben ik nog steeds single, ik bepaal zelf hoe ik leef, wat ik kook, wanneer ik thuiskom, waaraan ik m'n geld uitgeef, enz... . Waarom ik al zolang single ben? Tja, enerzijds geen zin om energie en tijd in een partner te stoppen, anderzijds is mijn leven momenteel zo ingewikkeld dat ik er onmogelijk een vriend bij zou kunnen hebben. Eigenlijk is ook mijn vertrouwen in mannen door mijn vorige relatie ernstig geschaadt. Ik ben namelijk al alleen sinds een maand na mijn zoon's geboorte. Maar dat is een verhaal dat ik voor jullie morgen even vertel. Verder sport ik graag en hou wel van een gezellig terrasje met een goei biertje!
Hopelijk hebben jullie toch al een eerste indruk gekregen en komen jullie later nog eens kijken naar de bijgevoegde artikels.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
