Hier mijn tweede bijdrage voor mijn superspannende blog.
De week begon heerlijk, verlengd weekend, de kinderen van m'n zus die kwamen spelen, heel de dag familie die spontaan binnenviel. Relax dus, en de zon deed haar werk ook goed! Leuke dag, heerlijk geslapen, en daar kwam dinsdag.
Dinsdagochtend de normale ochtendrituelen, eten, aankleden, Vincent klaarmaken voor school, wegbrengen, daarna doorwerken aan mijn praktijkscriptie. Eens de middag gepasseerd kwam m'n buurman bellen, of ik zijn novilon nog wilde? Tuurlijk wel, ik zag in mijn gedachten m'n kamer al mooi ingericht. Hij vroeg me nog even advies over de voegen die hij wilde gebruiken, toen we plots drie mensen aan de deur zagen staan. Ik mij naar huis gehaast, om te vermijden dat die onbekenden zomaar binnen zouden komen. Ik vraag hen wat ze komen doen, en ze stellen zich voor, 3 rechercheurs van de politie. Ai ai, wat staat me nu te wachten. Ze vragen me beleefd doch streng of ik hen misschien naar het bureel wil vergezellen, om een verhoor van mij af te nemen.
Die nemen het ernstig, ik mag met m'n eigen wagen rijden, oef en oei (ik maak me al zorgen dat ze deze in beslag zullen nemen), ik ben namelijk al een hele tijd een echte zenuwpees, altijd maar zorgen maken om alles, ook al weet ik dat ik er niets fouts is gebeurt. Ik stap dus in mijn auto en vertrek, zij volgen. Ik maak een pitstop bij het benzinestation om snel te tanken, en een cola te kopen. Ik vertrek opnieuw, intussen zijn de rechercheurs mij natuurlijk voorbij gereden, net voor de lichten staan ze netjes te wachten tot ik voorbij kom. Ik krijg vandaag dus echt een escorte. De aanleiding hiervoor vragen jullie je wellicht af? Ik schets het even kort: mijn vorige werkgever heeft geweigerd mij loon uit te betalen. Voor deze firma had ik tevens een opslagruimte gehuurd op mijn naam en een aantal zaken opgeborgen in deze opslagruimte. Daar ik geen loon ontving kon ik ook de rekening niet betalen en kwamen al snel de aanmanningen van een advocatenbureau op mijn adres. Een laatste herinnering, nog een laatste herinnering, nog eens een laatste herinnering. Je begrijpt, geen ideale situatie voor mij, ik zag dit alles al voor een rechtbank verschijnen en hoorde de strenge rechter mij al toespreken "mevrouwtje, die opslagplaats staat toch op uw naam! Dan bent u ook verplicht om de facturen te voldoen". Dit in gedachten houdend, heb ik dan logisch gehandeld en een andere "betaalbare" oplossing gezocht. Een aantal vrienden gecontacteerd om te helpen met spullen verhuizen, en klaar was kees, geen hoge facturen meer, en een dikke schuld aan een ex-vriendje rijker. Net op dat ogenblik vertelde iemand me dat ik "contractbreuk uit hoofde van de werkgever" kon inroepen. Ikke dus naar het acv, kort geschetst wat het probleem was en dan naar huis om even na te denken over de nieuwe info. Ik licht alvast het sociaal bureau in over mijn naderende gesprek en hoe ik dit best aanpak, er nog steeds vanuit gaand dat ik deze situatie wel op een goeie manier kon uitklaren met m'n werkgever. Think again Vicky "niet dus". De donderdag die daarop volgde heb ik een gesprek met m'n chef, zij vind dat als ik zo eisen blijf stellen, ik dus niet in staat ben nog voor haar te werken en dus beter uitkijk naar een nieuwe job! Een heel dispuut, dat ik inderdaad beter niet voor haar kan blijven werken, aangezien ik toch geen loon krijg, en vertel haar dus dat ze mij dan beter kan ontslagen. Nog geen 10 minuten later krijg ik een mailtje in m'n inbox, met het volgende bericht: aangezien ik niet meer voor haar wil werken, dat ze graag wil dat ik dit ook even per aangetekend schrijven laat weten! En of ik haar dat zal laten weten! Ik dus terug naar de vakbond (fantastische mensen overigens) en de procedure laten inzetten. 30 juli is mijn contract definitief ten einde. Een aantal weken later krijg ik een aangetekende zending dat ze me ontslaat voor diefstal. ONGELOOFLIJK!! Dit jaar legt ze zelfs een klacht neer bij de procureur, voor heling van gestolen goederen, misbruik van vertrouwen, enz... Ik zit natuurlijk nog steeds te wachten op mijn loon,
Allé, om m'n verhaal even te vervolgen: We komen aan op het politiebureau, en de agenten beginnen mij de wet Franchement (of zoiets) voor te lezen, dat dit alles op vrijwillige basis gebeurt, weg kan wanneer ik wil, (maar dat als ik dat zou doen, zij natuurlijk de procureur eerst zullen vragen of dit wel kan), en ik zie me daar al in de boeien staan. Heel m'n verhaal gedaan, vragen ze me of ik vrijwillig een huiszoeking wil toestaan. (In mijn achterhoofd zit, liever vrijwillig dan één dezer dagen een heel korps voor m'n deur) Dus ik stem toe, ik dus alweer met begeleidende escorte naar m'n huisje. Eerst moet ik papieren onderteken voor zij zelfs een voet binnen mogen zetten, ik doe dat dus maar, ik denk dat ik niet eens gelezen heb wat er allemaal instaat! Zo nerveus was ik, bibberen en beven, en intussen kwaaier en kwaaier worden op m'n ex baas natuurlijk. Ik spreek mezelf wat moed in, en ineens blijkt dat ze ook m'n pc in beslag zullen nemen (bovenop de goederen die uit de opslagruimte kwamen), heel m'n scriptie staat daarop, ongelooflijk!!!! Gelukkig heb ik de gegevens over m'n studie wel op een memorystick geplaatst en kan deze wel bij mij blijven. Alsof dat enig verschil uitmaakt, zonder pc kan ik niet verder werken natuurlijk! Benieuwd wanneer ik deze terug zal krijgen.
Uigeput ben ik hierdoor, trillen op m'n benen en wat er allemaal door m'n hoofd gaat! Nu denk ik even dat als we haar allemaal samen dezelfde behandeling toewensen , ze die misschien ook krijgt. Een ongelooflijk SLECHT mens, Een vrouw met een kindje zomaar, zonder een frank de dieperik induwen, ik begrijp het nog steeds niet, misschien is het ook niet te begrijpen. Telkens ik het gevoel heb uit m'n putje te kruipen, gebeurt er iets nieuws en duwen ze me gelijk weer de dieperik in (stressen, stressen, stressen) en bang afwachten wanneer hier nu eigenlijk een eind aan komt. Wanneer de chef nu eindelijk eens opgepakt word voor alle vuile spelletjes die hij dagelijks met mensen speelt.
Zo een dag!! Ik wens het niemand toe, behalve m'n ex-baas natuurlijk!! M'n dag is nu wel voorbij, de week spijtig genoeg nog niet! Maar daar vertel ik jullie een volgende keer alles over!
Recent heb ik beslist een blog te gaan bijhouden over "mijn leven als soap" en mijn pogingen alles terug recht te trekken. Zelf ben ik heel benieuwd wat dat allemaal zal inhouden. In elk geval, als jullie mijn verhaal "ongelooflijk" vinden, zeker reageren en remember voor mij is het ook nog steeds ongelooflijk. In plaats van simpeler te worden, lijkt het alsmaar ingewikkelder te worden.
Ik stel mezelf misschien even voor?!
Een jonge vrouw van 33 met een zoontje van 5 (hij is erg knap en slim, al zeg ik het natuurlijk zelf). Ik hou van studeren, momenteel volg ik dan ook een opleiding tot academisch coach en counselor, welk aansluit bij mijn passie voor mensen, de begeleiding ervan bij persoonlijke doelen, enz... Ik volg deze opleiding om meer inzicht te krijgen in "hoe mensen functioneren" want daar begrijp ik helemaal niets meer van! Het doel dat ik wil bereiken is workshops organiseren, voordrachten en voorlichting aanbieden aan geïnteresseerde partijen. Voor het geval jullie denken dat deze blog een commercieel doel heeft, think again, en natuurlijk lees rustig verder! Verder hou ik van mijn poezen Rossie (originele naam voor mijn rosse poes) en Dries Karel (mijn grijze poes, mijn zoontje gaf ze haar naam, Dries was de voornaam en Karel werd haar familienaam, schattig hé die kinderen!). Aan beiden ben ik erg gehecht, het allergezelligst vind ik dat ze 's avonds gezellig naast me komen liggen in de zetel. Momenteel werk ik niet, door een combinatie van verschillende redenen, vooral omdat ik natuurlijk een job wil vinden die aansluit bij m'n studie. Welk niet zo makkelijk is als ik eerst dacht. In elk geval, gezien het mooie weer de laatste week, kan ik er niet rouwig om zijn. Intussen heb ik al een mooi kleurtje, heb ik de afgelopen maanden alles opnieuw ingericht, en geniet van de tijd die ik met m'n zoontje kan doorbrengen. Na 5 jaar ben ik nog steeds single, ik bepaal zelf hoe ik leef, wat ik kook, wanneer ik thuiskom, waaraan ik m'n geld uitgeef, enz... . Waarom ik al zolang single ben? Tja, enerzijds geen zin om energie en tijd in een partner te stoppen, anderzijds is mijn leven momenteel zo ingewikkeld dat ik er onmogelijk een vriend bij zou kunnen hebben. Eigenlijk is ook mijn vertrouwen in mannen door mijn vorige relatie ernstig geschaadt. Ik ben namelijk al alleen sinds een maand na mijn zoon's geboorte. Maar dat is een verhaal dat ik voor jullie morgen even vertel. Verder sport ik graag en hou wel van een gezellig terrasje met een goei biertje!
Hopelijk hebben jullie toch al een eerste indruk gekregen en komen jullie later nog eens kijken naar de bijgevoegde artikels.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
