felicitations pour Tom - an al de andere met goede cijfers
Félicitations, Tommyboy. Je suis tres fière de toi. Tu vois que quand tu t'y mets, tu as des resultats. Tu merriteras bien tes vacances de pacques. C'est chouette que britje vient te visiter, vous vous amuserez bien les deux. Gros Gros bissous et peut-être que tu pourrais venir chez mois un weekend prolongé en mai. Demande à Anne si ce serrait possible. (Romanisten:gelieve mij te verontschuldigen voor al de grammaticafouten, nobody's perfect - maail mij de verbeterde versie maar door. - het ontbreken van accenten is een gevolg dat ik moet typen op qwerty-toetsenborden en ik ben de asci-codes vergeten voor de letters met accenten - op een paar na) Aan al de anderen die een goed rapport hadden (GUst, Cas, Brit, Tomas,...) doe zo voort, en op naar nog betere cijfers in juni.
Sydney is een wereldstad (het leven is hier weer heel wat duurder - ik schat zeker zo'n 30% meer dan in NZ) en het is ff wennen na het gemoedelijke NZ. Ik heb vandaag mijn benen onder mijn lijf gewandeld en ben blij dat ik nu op een stoel in een internetcafe zit. Het is hier al een uur donker en het avondleven wordt hier ingezet. In de stad vind je een mengelmoes van aziaten (alle soorten: chinezen, jappen, indiers, maleysiers, koreanen,...) en europeanen. Op vele winkelvensters zie je een of andere oosters schrifteken naast de engelse (en dan ben ik nog niet eens in chinatown geraakt). Overdag zie je geen aboriginals, enkel wat straatmuzikanten en ik heb een enkele dame gespot die een t-shirt droeg van een of andere aboriginal dansgroep. Nu de nacht valt zie je meerdere aboriginals maar spijtig genoeg de minder positieven. Ze liggen op straat te bedelen of lopen ladderzat in zichzelf te praten. Hoe een zo rijk volk, zo moet eindigen na het contact met de blanke man, die hun evenwichtige leven met de natuur volledig heeft verstoort (waar hebben we dat nog gehoord?). Ik ben uiteindelijk tot aan de haven geraakt. Deze is heel levendig, heel veel volk (maar niet dat je op de koppen moet lopen), veel straatanimatie, veel sfeer. De harbourbridge en het operahouse lijken zo familiair omdat je ze 1000 keer op foto gezien hebt, toch maken ze indruk als je er voor,op of naast staat. Het zalige zonnetje (24 graden) maakt het allemaal compleet. Ik had de intenties om de bridgewalk (geleide beklimming van de boog van de brug) te doen tot ik informeerde naar de prijs. Het ochtenddealtje - de goedkoopste) om 6.00 u 's morgens komt op 265 AD. Halloooo, das meer dan mijn skydiven in NZ. Omdat het zonnetje hier zo van haar gat geeft en omdat de organisatie van de geplande trips het vraagt - ne mens moet toch altijd een geldende reden hebben om geld op te doen - , heb ik mij vandaag een 'summerbreeze hat' gekocht, eentje waar er veel lucht door kan. Ik heb een deel van bagage in een depot kunnen laten (oef), 23 dagen vonden ze daar vrij lang, laat ons hopen dat ik het binnen 3 weken daar nog terug zie. Ik ben er vannamiddag trouwens nog wat boeken gaan deponeren om nog wat meer gewicht te sparen - ik geef wel toe dat ik er hier al een paar gekocht had. . Het openbaar vervoer mag er zijn. Je merkt dat dit voor de spelen een serieuze facelift heeft ondergaan met het resultaat dat we er 7 jaar later nog volop van kunnen genieten. De intercity trein heeft zelfs zeteltjes waarvan je de rugleuningen kan 'klikken zodat je altijd in de rijrichting kan meer reizen (of tegen de rijrichting natuurlijk - naar eigen voorkeur). De donsdeken die je ziet zijn niet gevuld met dons van eenden maar met de wol van de schapen natuurlijk (ik zag nl een dame op de trein die er net eentje had gekocht). Omdat ik nu maar 8 uur meer voorloop op jullie, moeten jullie mijn dagverslagje wat later dan gewoonlijk verwachten, meer tegen jullie middag aan. Ideaal net voor of tijdens de lunch. Morgen op het programma (betaalbare): rondleiding in operahouse, ferrietocht en eventueel een bezoek aan een of andere zoo.
Nen hele gelukkige, Tomas!! Ik heb je deze nacht proberen te bereken maar je gsmnummer is blijkbaar van hieruit geblokkeerd. Ik ben vanochtend op een onmenselijk uur (3.15u astablief!!) moeten opstaan om de vlieger van 6.00 u naar sydney te halen. Content dat ik mij niet overslapen heb, met als gevolg dat ik nu als ne zombie door sydney kuier. De backpacker is een megagroot, midden in 't stad (den hilton van de backpackers), met niets anders dan jeugd. Ze bekijken mij daar trouwens als nen alien (waar niet eigenlijk?). But who cares, ik heb een bed en nen douche. Ik probeer wandelend aan de haven te geraken om de wereldbefaamde brug en dito operahouse te bekijken. Ik heb de statistieken van de blogsite wat zitten doorscrollen en moet jullie allemaal proficiat wensen. Er werden tot nu toe 465 unieke bezoekers geregistreerd, waw!. Aantal pageviews: over de 2500! Ik had sponsors moeten vragen, het had mijn reiskosten wat geminderd. 58 bezoekers per dag gemiddeld met een piek van 73 op 21 maart. Vanaf volgende week, is het niet zeker of ik de blogsite dagelijks zal kunnen uploaden. Alles hangt af van waar we gaan slapen, en hoe laat we daar telkens zullen toekomen. Morgen nog een dagje sydney, maandag vroeg uit de veren om de eerste driedaagse aan te vatten op weg naar melbourne (van de ene olympische site naar de andere). Thanks aan al diegenen die reageren op deze blog, al dan niet via het gastenboek of mail. Ah ja ik zit nu 2 tijdszones dichter. Wij lopen hier nu 8 uur voor op jullie. tot ooit
Een degelijk cybercafe gevonden en dit betekent foto's opgeladen ('t zijn wel dellpc's maar ne mens moet af en toe compromissen kunnen maken) Voor diegenen die het al kennen, fris je geheugen op, diegenen die het nog niet kennen: onderneem de volgende stappen: surf naar ftp://arg.reginapacis.eu gebruikersnaam: 'condor' wachtwoord: 'veelgezien' - alles in kleine letters zonder spatie ga naar de map: httpdocs (let op er is een httpsdocs - map maar dat is niet de juiste) Kies daar voor de map oceanie - de foto's van de derde week zitten in de folder: 'Week3' tot ooit
Heb zalig goed geslape. Nadien het nu al geldend ochtendritueel toegepast ttz: ontbijtje klaargemaakt, teetje gedronken terwijl ik de reacties, mails en de virtuele gazet nalees. Op mijn gemak tegen 9.30 vertrokken om het stadje wat te verkennen. De t-shirt die ik tot nu toe enkel in wellington gezien heb, vind ik nergens anders. Ik vrees dat ik deze namiddag onvoldoende tijd heb om die terug te vinden in de stad. Tegen 11.00 u bagage ingechecked, autootje ingeleverd en teruggewandeld naar de ferry. Ik zit nu binnen, buiten is het echt warm en ik heb mijn botinnes aan, lange broek, kwestie om wat gewicht te sparen in de bagage. Om mijn gemak alles nagekeken voor de trips in Australie (wanneer ik moet bevestigen, wat slaapmogelijkheden voor de verblijfjes tusse de trips door,...). Ik hoop dat ik nde luchthaven van Sydney een locker kan huren waar ik een deel van de bagage kan achterlaten zo niet zit ik in de problemen om onder de 15kg te geraken voor de bustrips. Ik zie eigenlijk geen enkele reden waarom dit niet zou bestaan maar vanmorgen vond ik nog maar eens het bewijs dat alles hier omgekeerd is: meer dan de helft van de deurklinken worden hier onderste boven gemonteerd. Vraag mij niet waarom maar het is zo. De zee ziet er kalm uit (alhoewel je dit van hieruit nog niet kan zien), het wordt een mooie overtocht.
Het rijden ging zo vlot dat ik meteen ben doorgereden naar Picton (ferrystad).Ik slaap in ne spiksplinternieuwe backpacker, alles er op en er aan. Zo verzorgd dat ik me in een 4* hotel waan. Nu ik hier al ben, heb ik morgen een rustige voormiddag en kan ik nog wat rondslenteren voor ik de ferry op ga (de zee zag er vandaag iets onrustiger uit als in het heenkomen - ik hoop het beste en anders is er nog altijd de goeien ouwe touristil). Nog 1 dag op nieuw-zeelandse bodem (min de 4 uur overzettijd), tijd om een resume op te maken van dit land. De mensen. Je mag van geluk spreken wanneer je in NZ als mens door het leven mag gaan. De kans is namelijk 6 x groter dat je een schaap zou zijn (en wanneer er gelammerd wordt, verhoogt die kans naar 1/10). Desalniettemin zijn de kiwi's een zeer aangenaam volk. Ongedwongen in al hun doen en laten. Ongedwongen in hun kleding. Je ziet zelden mannen rondlopen met pak en das, sportief maar verzorgd (vaak zie je er blootsvoets rondlopen maar ik ben dit niet tegengekomen in een of andere werksfeer). Zeer vriendelijk maar nooit opdringerig, en heel belangrijk ze hebben gevoel voor humor. Een multiculturele maatschappij; maori's, blanken, aziaten, je vindt de drie categorien in alle beroepen (dan toch die beroepen waar je als toerist een kijk op krijgt). Ze zijn vroeg uit de veren, de winkels zijn vaak 7/7 en van 8 tot 8 open. In elke stad vind je wel een supermarkt die tot middernacht open is. Kiwi's zijn outdoomensen. En dan sta ik versteld dat het fitnessconcern van les mills zo succesvol is. Je zou dit eerder verwachten van een land waar de verstedelijking hoog tij viert. Ook hier (20.000 km ver - den andere kant van de wereldbol) zie je de rage van de trampolines in de tuinen. Het doet je nadenken over hoe klein ons planeetje eigenlijk maar is en hoe alles zo met elkaar verbonden is. de school Elke school die ik ben tegengekomen had een 'bewegingsrijke' speelplaats, ongeacht de grootte ervan. Overal vond je klim- en klautertuigen, klimtouwen, balsportmogelijkheden, ... Hier wordt gewerkt aan de psychomotorische ontwikkeling van de jeugd. De humaniorastudenten lopen allemaal keurig rond in uniform, tot kousen en schoenen toe. Hun lesdag eindigt rond 16.00. de wegen Door de sterke erosie waarmee ze hier te maken hebben, vragen de wegen een intensief onderhoudsbeleid. Dit resulteert in een mooi en goed onderhouden wegennetwerk. Enkel in de toeloop van grote steden (Auckland, Christchurh,...) zijn de highways voorzien van 2 baanvakken per rijrichting. Elders worden ze beperkt tot 1 baanvak. In de bergen heb je vaak de aanwezigheid van 'passingsites' waar je tijdelijk beschikt over 2 baanvakken om het traag verkeer voorbij te steken. Je ziet hier zo goed als geen verkeerslichten, enkel heel af en toe in de grootsteden. De platgereden opossums doen hier dienst als natuurlijke verkeersdrempels Om de kilometer ligt er wel atijd eentje maar ze zijn zo schadelijk voor de natuur en zijn hier zo talrijk aanwezig, dat elke kiwi je feliciteert wanneer je er eentje hebt geraakt. de natuur Woorden komen hier tekort om neer te schrijven wat je ziet. Het is waar wanneer ze zeggen dat het landschap hier verandert bij elke bocht die je neemt. En ik heb er heel wat genomen. Het enige wat je hier niet vind is woestijngebied (dit zal de volgende weken ruimschoots gecompenseerd worden in den outback), voor de rest hebben ze alles wat je hartje maar kan wensen. En het is nooit veraf. Daarenboven is het klimaat aangenaam. De mens heeft in het verleden al veel kwaad gedaan (zoals overal). Ontbossing op grote schaal, importeren van beesten waar de plaatselijke flora en fauna niet tegen gekant was, maar de hedendaagse kiwi is heel milieubewust en doen wat ze kunnen om de fouten terug recht te zetten. Besluit Nieuw-zeeland heeft er een mega-grote fan bij. Ik raad iedereen aan om hier ooit eens te komen. Het is het land bij uittek om een actieve vakantie door te brengen. De lange reistijd wordt uitermate gecompenseerd door al het moois dat je hier te zien krijgt. Ik probeer in ieder geval de opgedane impressies te accumuleren en op te slaan om er in mijn dagdromen terug van te kunnen genieten.
dikke knuffel en tot in australie kiwitille
ps: er zitten nog een paar nieuwe zeeleeuwen op de fotosite
Ik heb weer wat foto's kunnen uploaden op de ftp-side (in de vorige fotoberichten kan je lezen hoe je hier op geraakt). Volgende keer zit ik waarschijnlijk in australie en moet ik weer afwachten hoe vlot het ginder loopt om het dagboek bij te houden en/of foto's up te loaden. Ik zie wel. Sluuuukes!
Na een stevige wandeling van 2 uur, met wederom een redelijk steile klim van 1 uur, was ik boven op Bob's peak. De mountain victoria van Queenstown. Een goed stuk boven de stad (460m om precies te zijn), het vergezicht was weer navenant. Clear blue sky, volle bak zon, goed gezweet (Op mijn lijst favoriete geluiden, heb ik er eentje toegevoegd: Het kraken van mijn wandelbotinnes - even zalig als het kraken van sneeuw onder de ski's). Kloddernat van 't zweet toegekomen, een geluk dat er boven niet veel wind zat, want ik had geen droge t-shirt mee. De klim eindigt daar waar de 'scenic-helikopters' opstijgen (het lawaai van deze heli's is soms storend tijdens de wandelingen - ook zo op de fox en de frans jozef). Met een klein zetelliftje kom je nog een stukje hoger en kan je 'lugen' naar beneden (= onderaan zeteliftje). Er zijn 2 omlopen, de scenic en de advanced. De scenic gaat wat trager en hier kan je genieten van het zicht. De advanced is wat meer spelen met snelheid. Ik heb beiden gedaan en heb mij goed geamuseerd. Deze uitstap is een must voor families met kinderen alhoewel de 'grote' kinderen hier evenveel plezier hebben. Bovenaan de zetellift vertrekken de paragliders om 10 minuten later te landen op het rugbyveld (tegenover de backpacker waar ik slaap). Ik heb het overwogen om een sprong te doen, maar in vergelijking met het skydiven vond ik de prijs te duur. Ik slaap vannacht voor een laatste keer in Queenstown en vertrek dan naar het noorden. Ik doe er dan 2 dagen over ipv 3 maar ik denk dat dit goed te doen is (in totaal zo'n 800km). 'T weer is hier te goed om er niet van te profiteren. Ik heb de ferry voor vrijdagmiddag gereserveerd in picton, om dan rond 16.00 u aan te komen in wellington.
Yep, I did it - I embraced the fear ' I must not fear, fear is the mind killer Fear is the little death that brings total obliteration I will face my fear I will permit it to pass over and through me And when it has gone past, I will turn the ineer eye to see its path Where the fear has gone, there will be nothing Only I will remain' (Frank Gerbert - www.nzone.biz) De geplande 8.30 werd weer gecanceled omwille van te veel nevel, terug herboekt (hopend dat de derde keer de goede keer zou zijn) naar 10.30. Nog wat rondgewandeld in queenstown (ocharme mijne portemonne!). De briefing moest ik gelukkig niet meer doen, afspraak aan het busje om 11.00 - weer wandelen, weer wachten, weer ocharme mijne portemonnee. De route naar ginder, kende ik onderhand al wel. Het busje zat eivol en had moeite om de hellingen op te rijden. Twee shiften heb ik moeten wachten eer het onze (samen met 2 engelse dames van rond de 30) beurt was. Je krijgt een overal, een potske, een bril en een harnas dat de instructor volledig zelf aansjort. Nog een laatste demo hoe je uit het vliegtuig moet kruipen (banaantechniek), een checkup van je harnas en nadat de vlieger nog een tankbeurt onderging: 'hop on!. Het vliegertje is echt klein, geen zetels, je zit op de grond tussen de benen van je instructor. Mijn instructor heette Sasha, van geboorte joegoeslaaf maar al een tijdje in NZ en beschouwt zich ne kiwi, hij moet tegen de 2 m groot zijn. Ik was in veilige handen - voor zover je kan spreken van veiligheid wanneer je je lot overlaat aan de handen van 1 enkele man. Je klimt zowat 15' vooraleer je de springhoogte (12000 ft) bereikt. Je kan de klim trouwens goed volgen op de hoogtemeter van de instructor. Dit zijn de momenten waar je je afvraagt met wat je bezig bent - but there is no way back. Ondanks de bedenkingen heb ik zo goed en zo kwaad als het kon proberen te genieten van de prachtige scenary. Ik zat als eerste en dan heb je het voordeel dat je aan de doorkijkdeur zit en veel meer kan zien dan diegenen die achteraan zitten. Het was superhelder weer, al de ochtendnevel was weg en ik heb zelfs mount Cook (200 km verder) kunnen spotten. Op 11000 ft klit de instructor je vast aan zijn harnas en dan weet je dat het moment zeer nabij is. Mijn filmster Nicky, opent de deur en gaat als eerste. Ze hangt acrobatisch buiten aan het vliegtuig om mijn eerste 'luchtpassen' te filmen en vast te leggen op de gevoelige plaat. Eens de deur opent, gaat alles vrij vlot , voor je 't weet hang je in de lucht (ach meneer een mooie vogel wil ik zijn, met sterke vleugels aub meneer merlijn, een mooie vogel in de lucht met 1000....Tim vistrin). De vrije val duurt ± 45" maar die vliegen (letterlijk en figuurlijk) voorbij alsof het er 5 zijn. Je bereikt een maximum snelheid van 200km/u. Geen kriebels in de buik zoals in een bungee of een dalton terror maar wel zalig genieten/vliegen. Ik had verwacht dat het ademen moeilijk zou zijn maar ik heb daar niet bij moeten stilstaan, het ging vanzelf. Je hoort heel goed wanneer de instructor de parachute opentrekt, onmiddellijk voel je dat je vanaf dan gedragen wordt door het harnas, weg vrijheid, terug naar moeder aarde. Ze maken er geen paragliding van maar ondanks dat hang je toch een minuut of 8 aan de parachute. Moeder aarde komt ondanks de chute toch vrij snel dichterbij. Bij de landing vraagt de instructor om je benen te heffen om even later te lopen. Zachte landing. Mijn maag was onderste boven, niet van de vrije val maar Sasha heeft wat zitten spelen met de parachute en ik heb hem laten doen (daar waren af en toe wel wat buikkriebels). Vanaf nu ga ik ge-skydive-doopt door het leven! Ik heb alles laten vastleggen op foto en dvd maar ik heb het zelf nog niet kunnen bekijken. Voor ik reclame maak, wil ik dit toch eerst zelf bekijken. Rond 15.00 u waren we terug in queens. Van daaruit hebik het kiwibirdhuis bezocht. Ik vind dat ik NZ moeilijk kan verlaten zonder die beesten gezien te hebben. Ze zijn zo zeldzaam geworden dat je ze praktisch niet meer kan vinden in de vrije natuur. Het zijn trouwens nachtdieren en dan lig ik languit te pitten. Het birdhouse was de moeite waard, er zaten nog wat andere vogels, de meeste waren ooit binnengebracht nadat ze een vleugel of zo gebroken hadden en niet meer konden overleven in de vrije natuur (dat is toch wat ze ons probeerden wijs te maken). Nu ga ik eten, douchen - ondertussen is mijne was gedaan en steekt alles in den droger. Morgen beklim ik Bob's peak (je kan ook de eitjes pakken) en ludge ik naar beneden (als er nog plaats is). See you all!!! - Live strong!!
Vanmorgen de cruise gedaan op de milford sound. 2 uur genieten van de rust en de schoonheid van een uitzondelijk fjord (1 van de 14 die je hier aan de westkust kan vinden). Dolfijnen en pinguins waren vandaag niet van de partij wel zeeleeuwen, Jan-van-genten, andere zeemeeuw-achtige en last but not least een albatros. Deze laatste kregen we als reisgezel wanneer we op de tasmaanse zee zaten (stuk tussen NZ en Aus). Da beest volgt (spijtig genoeg van op redelijke afstand - net te ver voor een mooie foto) gewoon nen boot enkel en allleen op de thermiek van de zee zonder 1 enkele vleugelslag. En wij maar diesel stoken. De rostwanden reiken tot 2km boven je uit. De hoogste die het water raakt, bijna 1700 m hoog. Indrukwekkend!! Redelijk veel watervalletjes (de rotswanden die traantjes laten) waarvan je denkt dat ze amper 20m hoog zijn maar dan blijkt dat ze 200m lang zijn. Je hebt geen enkele referentie om notie te krijgen van breedte en hoogte (en hopelijk laten ze dat ook zo). Weer heel veel vocht, dus groen en veel bomen op die rotswanden en je vraagt je af hoe die hun wortels kunnen ingraven in de rotsen. Sommige bomen groeien op echt zeer steile stukken (ik schat soms meer dan 65 graden steil). Hier spreken ze dan ook niet van sneeuw- of rotslawines maar van boom lawines. No zo'n boomlawine duurt het tot 400 jaar eer zo'n plek weer volledig hersteld is. Af en toe bespeur je sporen van koper, goud, mineralen in de rotsen maar gelukkig is dit een nationaal park en mag geen mens hier aan raken. In een of ander baaike heben ze een onderwaterobservatorium geinstalleerd, waar je de gelegenheid krijgt om eventjes te piepen onder de zeespiegel (20m om precies te zijn). Een van de merkwaardigheden die ze pas een 10-tal jaar geleden hebben ontdekt, is het voorkomen van zwart koraal. Zeer ongewoon op deze ondiepe 'hoogte'. Spijtig genoeg is mijn fototoestelletje daar zonder jus gevallen en kon ik niets meer op de gevoelige plaat vastleggen. Ik zit nu 2 nachten in queenstown. Heb geboekt in weer nen backpacker waar ik dit alles nu intik. De pc beschikt wel over cardreaders maar over geen enkel programma om ze te bekijken. Ik zal morgen in 't stad weer proberen wat foto's op te laden.
Nog een bewijs dat alles hier omgekeerd is: Een wassende maan ('t is hier nu halve maan) is hier de sikkel waar je een 'd' van maakt (bij ons dernier dus dalende maan) en en dalende maan een 'p' (bij ons premier - groeiende maan). Ze zullen zich hier moeten behelpen met andere afkortingen. De sterrenhemels zijn hier ook zeer helder, je ziet praktisch elke avond de melkweg, de magelaanse wolken heb ik nog niet terug gevonden. tot morgen - als de parachute opengaat natuurlijk.
Ik heb mijn plannen wat dooreen gegooid omwille van 2 keer dezelfde reden. Vanmorgen wou ik boeken voor een skydive-sessie in Wanaka maar daar vlogen ze niet vandaag omdat er te veel wind stond. Ik heb wanaka dan maar gelaten voor wat het was en ben via de kortere maar mooiere route naar Queenstown gereden in de hoop daar meer geluk te hebben. Een uurtje later zat ik in Queenstown. Ik vond het bookingsagentschap vrij meteen en mocht nog mee voor de sessie van 12.30. Ik had nog anderhalfuur om de tijd te doden. Het is een leuk en gezellig stadje, maar ... alles is hier gesoldeerd. Elke winkel is hier nen outdoor sportwinkel, heeeel gevaarlijk voor mijne portemonnee. Een geluk dat ik voor het gedeelte australie maar 12 kg mag meenemen want dit stadje is echt ni goed voor mensen zoals ik. Enfin ik kom hier na milford nog terug. Om 12.30 was ik present, ze doen je weer een papier tekenen met heel kleine lettertjes dus je weet weer waar je aan begint. Na een dvd-introductie wordt je ginder al wat gebrieft wat je moet doen. Na een halfuurke voerden ze ons naar het vliegveldje, een 20-tal minuten van queenstown. Op het moment dat wij toekwamen, steeg er juist een vlieger op met een paar gelukzakken in. Het waren de laatsten die vandaag zouden opstijgen. Ze hebben ons nog anderhalf uurke laten twijfelen vooraleer ze al de geplande vluchten annuleerden. Zonde van al de adrenaline die tot dan toe door mijn aders hadgespoten, want hoe graag je dit ook wilt doen, er spookt van alles door je hoofd. Ik heb mijn boeking dan maar naar overmorgen (dinsdagvoormiddag) overgeheveld. De trip naar milford sound (fjordland) was dan het logische vervolg. De rit was weer - ik weet dat ik in herhaling val maar het is nu eenmaal zo - onbeschrijfelijk mooi. Je rijdt terug richting westkust. De uitlopers van de zuideralpen laat je links liggen. Hoe meer naar het westen hoe vochtiger en hoe groener. Eenmaal de stad Te Anau voorbij, kom je eigenlijk al tussen de steile rotsen, voorlopers van de fjorden. De wolken blijven laag in de valleien hangen en maken dat je af en toe je ruitenwisser (geen pinkers!) moet gebruiken om het vocht wat weg te spoelen. Mystieke sfeer alom, heel steile bergwanden, waar constant kleine watervalletjes af donderen (de bergwanden lijken te huilen), lage wolken, volledige stilte... Na een tweetal uurtjes bereik je milford sound. Geen stad, enkel een paar lodges en een tankstation waar ze 30% meer tellen voor een liter benzine. De backpacker had ik deze middag al geboekt en is reuze groot. Om 23.00 zetten ze de generator af, dus gene poeier meer voor wat dan ook. Zo afgelegen ligt dit hier, zelfs elektriciteit is hier geen evidentie. Morgen hebben we dat niet nodig om te genieten van de fjorden (de hoogste fjord ter wereld - mitres piek 1600 en meter hoog), de dolfijnen, zeerobben, pinguins, en een belgisch varkentje. Ik hou jullie in een volgend verslagje op de hoogte van wat ik al dan niet gezien zal hebben. Als ik na dinsdag niets meer van mij laat horen is de parachute niet opengegaan. But no worries, ik zal er van genoten hebben, dikke zoen en tot ooit
Hi there, how are you today - de typische aanspreking van eender wie aan eender wie hier in kiwiland. Ben wat later aangekomen dan voorzien maar er was ne motard verongelukt en de weg was geblokkeerd totdat de helicopter hem komen halen is. Ik hoop voor hem dat het goed afloopt, maar ja da komt ervan als ge met nen Harley rijdt. Meer respect voor al diegenen die je hier ziet op nen Harley trapson. Je ziet ze in alle kleuren (meestal hebben ze wel een fluovestje aan) en maten en over geheel NZ (noord en zuid). Je ziet er bepakt en beladen met al hun hebben en houwen, anderen hebben enkel een drinkbus bij. Baanfietsen, mountainbikes, citybikes (ja zelfs een enkeling met er eentje uit de oude doos, groot voorwiel, klein achterwiel). Als je dan weet dat je hier geen 100m achter elkaar een vlak stuk vindt,... dit verdient respect. De fiets is dus 1 populaire manier om NZ te verkennen. Een andere manier is de huurwagen (zoals ik). Ik wed dat meer dan de helft van de wagens die je tegenkomt (met een uitzondering voor de grootsteden natuurlijk), huurwagens zijn, waarvan nen helen boel mobilehomes. Van een oud hippievolkswagencamionettje tot de meest recent luxe mobilehome met alles op en aan. Ik heb de dag vandaag ingezet met een paar kippenvelmomentne. Ik was de dertigste (en laatste) deelnemer voor de 1/2 dag (5 uurkes) geltsjerwandeling op de Fox Glazier. The foxtrotwalk zoals ze hier genoemd wordt. We zijn om 8.00 u vertrokken en stapten het eerste anderhalfuur door het regenwoud (het blijft een surrealistische bedoening, de combinatie regenwoud/gletsjer - je komt dit maar op een paar plaatsen ter wereld tegen). Na een stevige klim, mochten we onze klimijzers aantrekken om de gletjer op te trekken. We zaten zo'n 500m boven de neus van de gletsjer. Al de ijsblokken die ik in Patagonie heb zien drijven op de verschillende meren, kreeg ik nu op de gletsjer zelf voorgeschoteld. Kippenvel alom. Nadien richting wanaka gereden (2de grootste meer na lake Taupo en ook weer een Lord OFTR-locatie). Deze regio is gekend voor het skydiven. Morgen eens horen naar de prijs en als het iet of wat betaalbaar is, doe ik het. De westkant van het zuidereiland is veel groener omdat de zuideralpen al het vocht komende van de pacific en australie, tegenhoudt. Vandaar ook dat de gletsjers voor het moment aan het groeien zijn. Vandaag trouwens een blik kunnen werpen op mount Cook (3750 en hoogste van NZ) en Mount Tasman). Ik laat jullie morgen wel weten of ik uit ne vlieger gesprongen ben. Hou jullie goed (Helenetje- doe het goed ginder in t oosten en verzorg je schoudertje - ik spreek een beetje uit ervaring) Pumpers en rpmmers: laat mij weten wat julie van de nieuwe release vinden, voor de pumpers: I walked on water today (gletsjer) - squatnr van 61. dikke knuffels
Heb in fox glazier een bedje geboekt om te bekomen van mijn elfde dag. De fox heb ik nog niet bezocht wel de frans jozef. Deze was minder impressionant dan de moeder aller gletjers nl de perito moreno maar toch nog wel de moeite om naar hier te komen. Hij mondt uit in een brede rivierbedding zodat je er to vrij dichtbij kan naar toe wandelen. Onder begeleiding van een gids nag je d'er zelfs op maar da's misschinen iets voor morgen omdat ik vandaag te laat toegekomen ben om dit nog te kunnen doen. Het doorsteken van de Albert Pass ging vlotter dan verwacht. Ik dacht dat er nog meer bochtwerk ging zijn en dat de wegen smaller gingen zijn. Dit was wel vaak het geval maar minder dan ik mij had voorgesteld. Omwille van wolken in de bergen (het leven in de bergenis hard) heb ik mij niet gewaagd aan een bergwandeling. Af en toe gestopt om te genieten van het mooie was dan de boodschap. Op een van die stops ben ik op kea's gevallen. De enige papagaai die je in de bergen terugvindt. Een vogel tot 60 cm hoog, groene veren aan de buitenkant, binnenkant vleugels zijn oranje, korte staart (in ieder geval niet zolang als de ara). En ze laten zich zeer gewillig fotograferen. Wel oppassen geblazen voor al wat los kan aan de wagen (ruitenwissers, antennes, rubber van de vensters,...). Blijkbaar is het losmaken van dit alles met hun scherpe bek, hun lievelingstijdsvedrijf. Het zonnetje was weer heel de dag van de partij. Ik heb er meestal van genoten van achter het raam van de wagen. Als je buiten wandelt, verdraag je gemakkelijk een fleeceke. Dus tot hier toe moeten jullie niet jaloers zijn op bruin verbrande benen en armen want die hebben (voorlopig) nog geen zon gezien. Nu nog een goed douchke om (weer nen goeien) den dag af te sluiten. PS: elke avond bekijk ik in bed, een aflevering op mijnen Ipod (lang leve David en lang leve mp4-formaat). vanavond kijk ik naar de 10de (en helaas de laatst gedownloadde) aflevering vanhet 3de seizoen. En ik moet elke aflevering vechten tegen de slaap om het einde te halen. Dikke gletjerachtige knuffels
Ik heb weer een paar foto's kunnen uploaden. een paar beesten in de vrije natuur (foto's van mezelf zijn moeilijk te nemen), en een paar impressies van het noordelijk gedeelte van zuidereiland. Ik rij voor 't moment over de glazierhighway richting de gletjsers maar dat hadden jullie wel kunnen raden. Ja Casje, ik heb al een paar locaties herkend van de Lords (o.a.Tongariro nationaal park). Een cowboyhoed met slangen ben ik nog niet tegengekomen, ik zoek verder maar als ik het niet vind, wordt het ne gewone met riempjes (bij nader inzicht is het toch geen goed idee om met slanen op je hoofd rond te lopen). tot ooit - dikke zoen
Alo alo, de belgische kiwi is terug effe online - vandaag heb ik 2 primeurs voor jullie - eigenlijk is de primeur voor mij bedoeld want: - Ik heb mijnen eerste levende, in de vrije natuur vliegende albatros gezien (geen foto's) - Ik mijnen eerste levende in de natuur liggende zeerob gezien (wel foto's) Een stevige ochtendwandeling (±45') met pak en zak door wellington naar de ferry, was ideaal om wakker te worden. Het was vroeg (6.30) maar wellington is dan al volop aan 't leven. Ik heb den indruk dat de kiwi's hun dagen altijd vroeg starten. De zee was redelijk te doen (ik schat tussen 4 a 5 beaufort). Ik heb inieder geval geen last gehad van zeeziekte (lang leve touristil). Naast mij zaten mensen van Brisbane en heb er een uurke of 2 mee zitten babbelen over koetjes en kalfjes. De overzet is inderdaad bij mooi weer, weer zeer de moeite. Het gedeelte over volle zee is beperkt tot ongeveer de helft van de tijd en we hebben altijd land gezien (noord of zuid). De ander helft is manoevreren tussen al de eilandjes en schiereilandjes van het noorderlijk gedeelte van het zuidereiland. Ongeveer halverwege de oversteek (in volle zee), kruisen we een vissersboot en ofwel was de boot heel klein ofwel was den albatros groot. Ik kies natuurlijk voor het laatste. Het ophalen van de wagen was geen probleem. Uiteraard terug ne Jap maar nu iets degelijker nl nen (weeral) witte toyota carolla ipv de nissan pulsar. De eerste indruk van het zuidereiland is minder groen. Al de hellingen zijn ooit ontbost geweest en dienen nu als graasweiden voor de schapen. Al het groen is verdord door de zomer of weggevreten door de schapen. Het heuvelachtige blijft uiteraard en maakt het weer heel mooi om naar te kijken (vaak te mooi om de baan altijd te houden). De trip ging zuidwaarts (nog altijd maar verder weg van jullie - ik schat nu rond de 20.000 km ver) langs de ooskust van het noordelijk gedeelte van het zuidereiland (kan je nog volgen?). De kalmere kant van het eiland qua wind en klimaat. Je rijdt ook voortdurend door de wijngaarden wat bewijst dat het hier warm genoeg is voor druiventeelt. Het wordt ook weer wat groener. Je rijdt een heel stuk langs de kust (soms bijna in het water) en jawel daar lag hij. Ne zeerob, te drogen in de zon, volop zijn toilet aan het maken. Ik heb de auto aan de kant gezet (een geluk dat het daar kon) en heb hem vastgelegd op de gevoelige plaat. Dichter dan 5m ben ik niet gegaan, ik wou meneer niet meer storen dan ik al had gedaan. Christchurch heb ik links laten liggen en ben meteen westwaarts gereden, op naar de westkust van het zuidereiland, dwars door de zuiderse alpen. Maar dat is iets voor morgen. Ik heb mij moeten reppen om nog iets te vinden om te slapen voor het donker werd (de nacht valt hier vrij snel). Het is nen B&B geworden, splinternieuw bij een al iets ouder koppel die deze B&B nog maar 16 maanden runnen. Iets duurder dan gewoonlijk maar je krijgt er de luxe bij en als het alternatief maffen in den auto is, is de keuze snel gemaakt. Een juist gedouchte tille - dikke knuffel
foto's op de ftp-site!! een selectie van de eerste week
Zweet, bloed , geen tranen maar heel veel geduld heeft het gekost om op nen ouwen bak wat foto's te conprimeren en ze up te loaden naar de ftp-site. Voor diegenen die hier niet mee vertrouwd zijn: Een ftp-site is weblocatie waar je toegang tot hebt (als je over de juiste logins beschikt) om zaken (in dit geval wat foto's) down te loaden. Zodra je toegang hebt, kan je de foto's downloaden op je eigen computer en ze dan bekijken. Je kan ze ook rechtstreeks op de ftp-site bekijken maar verschiet dan niet wanneer het een tijdje duurt. Om het server verkeer van Davids site te ontlasten is het beter om ze eerst te downloaden op jouw pc en dan te bekijken. Je tikt in je webbrowser het volgende adres (of je klikt deze link aan): ftp://arg.reginapacis.eu (ipv http) dan de gebruikersnaam = condor - en het wachtwoord = veel gezien. Je komt nu in de hoofdmap terecht, je kiest voor de submap: httpdocs , daar kies je voor de map: ocanie
aie aie aie - al de bakken draaien hier op winMe - PII pctjes en een trage (iets tss naloog en wireless) internetverbinding. Voor dat je bent ingelogd, zijn er al 5 min gepasseerd. Enfin een geluk da ne mens wa tijd heeft op congé, anders was het ni te doen. Wat ik ook al ontdekt heb, is dat ik mijn verslagjes binnen de 20 min moet versturen want anders is mijn sessie verlopen en al het tikwerk verloren. Van de voormiddag heb ik de botanische tuin bezocht, een pareltje en weer iets fysieks. De tuinen liggen op den top van een heuvel maar je moet constant op en neer om van t' een naar t' ander te gaan. De foto's sprken voor zich - wat niet voor zich spreekt is wanneer jullie die foto's kunnen zien. Op de middag mijn wagentje ingeleverd en jawel een mooi souveniertje van de NZpolitie achter de ruitenwisser: een parkeerboete recht voor de deur van mijn Backbackershotel. Blijkbaar ligt dit in een residentiele wijk en moet je inwoner zijn om daar te parkeren - inwoner voor 2 nachten telt dus niet. Ik moet dat gaan betalen in een post binnen de 28 dagen - 40$ da valt nog mee maar daar had ik liever iets anders mee gedaan. Op de middag ben ik het te papa museum binnengestapt en ben daar eigenlijk pas buiten. Het heeft zijn reputatie alle eer aangedaan. In de reisgidsen beschrijven ze als een van 's werelds mooiste, ik kan maar vergelijken met wat ik weet maar het staat aan de top. Mooi gebouw, open ingericht (6 verdiepingen), heel interactief, speciale ruimten voor kinderen,...alles wat je mag verwachten van een recent gebouwd museum. Perfecte combinatie van natuur, mens (ook wat mens met deze natuur doet), kunst (oude en hedendaagse), alles in t engels en maorisch. Morgenvroeg stap ik te voet met pak en zak naar de ferry (30 min), het weerbericht ziet er gunstig uit voor den oversteek en zo niet zal een pilleke touristil zijn /haar werk moeten doen.
Voila hier ist weer herfst, al zou je het nie zeggen. vollen bak zon. Nog rap een paar opmerkingen ivm met nz: -1 De prijs van den benzine is hier overal hetzelfde, ongeacht de maatschappij, noord of zuid, oost of west (of is het nu omgekeerd?). Altijdl 1.559 per liter. Vree gemakkelijk want zo moet je geen onnodige U-bochten uitvoeren om aan de overkant te gaan tanken voor een paar centiemen goedkoper. - 2 In elke gebouw, openbaar of prive, hangen hier evacuatieschama's die je vertellen waar je moet gan en wat je moet doen bij een vulkaanuitbarsting. -3 De ferry gaat van het zuiden van het noordereiland naar het noorden van het zuidereiland. Denk daar maar is over na. Voor de rest doet het echt veel plezier om al jullie berichtjes te lezen, het is een stukje thuis dat je overal tegenkomt no matter where you are. vandaag bezoek ik wellington on foot. De stad ligt op de flanken van massa gestold magma. Het wordt eerder een bergwandeling dan een rustige stadswandeling, maar ondertussen onderhoud ik mijne fysiek, da zal nodig zijn wil ik binnen enkele weken weer in staat zijn om wat velocitylessen te geven. Mijn sessie zit erop, ik moet afsluiten. dezen bak was ne winME - veel te traag om alles in 30 mi. gezegd te krijgen.
De route van het nationaal park naar Wellington - ik val in herhaling - was weer zeer de moeite. Door de valeien door, de heuvels zijn niet te tellen, en dit alles in de 1000 groentinten. Een trip van iets minder dan 400 km, waar je toch bijna 5 uur voor moet rekenen. Het weer is weer helemaal opgeklaard en hier aan de pacific waan ik mij midden zomer. 'K ga straks een terraske doen en iets in mijnen eetbak smijten. Mijn bed is al gereserveerd, de ferry ook. Morgen breng ik mijn Marinawagen binnen. En bezoek ik het naar het schijnt niet te missen Te papa museum. Donderdagmorgen de 'kotsovertocht' en het na het ophalen van waarschijnlijk weer een marinacar, de tocht zuidwaarts (tot christchurch) verderzetten. Als ik kan zoek ik hier ergens een plaatske waar ik wat foto's kan opladen maar er zijn weinig computers waar je aan den bak zelf kan. Ik wens de examengangers veel moed en succes. Morgen start hier de herfst.
Vanmorgen bezocht ik het Auckland national War museum. 3 verdiepingen mooie dingen. Gelijkvloers: alles over de maori's, 1ste: fauna en flora (huidige en ooit geweest) van NZ, 2de: alles over plaatselijke en wereldoorlogen.
De maori's kwamen met machtige kano's (dat moet wel om de pacific aan te kunnen) een 1000-tal jaar geleden vanuit midden amerkia en met de nodige tussenstops via de pacific hier aan.
Op fauna en floraverdieping kan je een paar opgezette uitgestorven beesten of skeletten ervan aanschouwen. Een ervan is een mastodont van een struisvogel van meer dan 3 meters hoog. Liever dood dan levend tegenkomen.
Rond de middag Aukland gelaten voor wat het was en zuidwaarts getrokken. Het landschap is heuvelachtig (kleinere - soms megamolshopen - en grotere) waar af en toe een vulkaan uitsteekt. 1000 groene tinten. Op 2 wielen moet hetnog indrukwekkender zijn, den enen bocht na den andere, zalig.
De hemel klaarde helemaal op en ik kon genieten van een heerlijk nazomers zonnetje.
De begroeing voelt heel 'oerbossig' aan. Grote varens, mega 'kamerplanten', de combinatie van naaldbomen, loofbomen, palmbomen en deze varens maken het allemaal een beetje surrealistisch. Geen wonder dat Peter Jackson NZ koos voor de verfilming van zijn trilogie. Soms denk je dat je geland bent in de hobbitwereld.
Ik heb mijn eerste (weliswaar overreden) kiwi's en struisvogels (in weide weliswaar) gezien. De afritten op de autostraden (zelfs 1 rijvak li en re is hier een autostrade) worden doorgenummerd. Afritten als 445 en 389 zijn geen uitzonderingen. Hetzelfde principe geldt voor de huisnummers. Het hoogst geziene huisnummer lag tegen de 80 000.
Het links rijden vlot beter en beter maar vraagt toch nog de nodige concentratie. Het rechts instappen daarentegen is nog niet ingeburgerd.
Voor mijn verjaardag heb ik mezelf getrakteerd op een fm-tranmittor voor mijn Ipod. Zo kan ik via de autoradio naar mijn Ipod luisteren wat het geheel nog mooier maakt. Een voordeel van solo te reizen is dat ik niemand lastig val met mijn aria's. Het enige wat ik riskeer is regen en daar lijkt het niet op. De ruitenwissers en de pinkers zijn hier trouwens ook omgekeerd en dat heb ik ook nog niet helemaal onder de knie.
Na een 2-tal uurkes ben ik aangekomen in Waitomo. Wai = water en tomo (duik naar beneden) is de plaats waar er net voor en na de vorige eeuwwiseling grotten zijn ontdekt. De Aranui grot en de glowwormes grot. Het was lang geleden dat ik nog eens een grot had bezocht en het blijft altijd een mooie ervaring. Kathedralen van meer dan 20 m hoog, Stalagmieten en -tieten die aan een tempo van 2.5 cm/500 jaar aangroeien, het doet ne mens den tijd in een ander daglicht stellen. De kathedraal van de gloeiwormen doet soms dienst als optreed-ruimte, Kiri te Kanawa heeft hier al ooit eens het beste van zichzelf gegeven.
De gloeiwormen waren indrukwekkend. Met 1000den hangen ze aan het plafond en lokken insekten met hun lichtjes om ze nadien op te eten. Als bezoeker moest je stil zijn, enkel het klutsend water tegen de boot, maakte het nog intenser. Soms waren ze met zoveel dat het leek of de volle maan scheen bij heldere hemel.
Nadien ben ik doorgereden naar Rotoroma en ben aangeland in een motel.
18/03 Rotoroma
Omdat ze hier vannacht zijn overgeschakelt naar het winteruur (weer omgekeerd- het verschil met jullie is nu tijdelijk 13 uur) was ik vanmorgen een uurtje te vroeg aan het Whakarewarena-park. Met een lichte ochtendwandeling heb ik de tijd overbrugd. Dit park is waarschijnlijk de meest bezochte toeristische attractie van NZ en ik had wat schrik dat het een toeristrap zou zijn.
Het is een maori vestiging temidden van geisers, borrelende plassen en modderpoelen met de bijhorende zwavelgeuren (rotte eieren maar gelukkig niet altijd zo sterk). We werden deskundig rondgeleid, rond de middag kregen we een maori concert voorgeschoteld waar de traditionele haka uiteraard niet ontbrak.
Deze namiddag had ik wat kick-activiteiten gepland (ludge van een helling en/of in een grote bal een helling afdonderen) maar het regent wat heviger vandaar dat ik hier zit te tikken. Misschien heb ik gisteren dan toch enkele weergoden geergerd met mijn gezangen.
Morgen ga ik naar Taupo nog altijd richting zuiden.
gevonden en dit betekent foto's opgeladen ('t zijn wel dellpc's maar ne mens moet af en toe compromissen kunnen maken)
