24/08/08 wederom âall good things come to an endâ
Zoals verwacht was niet laat maar vroeg. Rond een uur of kwart na vijf lag ik erin. Piet moest rond een uur of zes vertrekken naar de luchthaven voor zijn vlucht? We delen de kamer maar ik heb niets gehoord, oordoppen doen wonderen.
Ondanks de vermoeidheid was ik toch wakker rond een uur of acht. Eens in een ritme, is het moeilijk om dit te doorbreken.
Nathalie was hier blijven slapen en uiteraard hadden zij er al een training op zitten.
Wat nagepraat met Nathalie en Kurt. Rond elf was Jean le marteau weer fysiek aanwezig en ik ben er terug ingekropen tot half twee.
We hadden vandaag de nobele doelstelling om de summer temple te bezoeken maar het lichaam protesteerde te fel.
Nog wat laatste boodschapjes om morgen te overleven.
We hebben de fiets in de grote adidaszak gekregen. Voor onze kledij hebben we een soort canvaszak gekocht, goedkoop en stevig genoeg om eenmaal de trip naar Brussel te overleven.
Gaan eten in onze favoriete chinees, kijken naar de sluitingsceremonie, nu wat bloggen. Eigenlijk wachten we op nieuws vanuit het dorp om er nog ene te gaanpakken.
Elke keer wanneer ik terugdenk aan gisteren komt mijn ware aard naar boven: kippenvel.
Drie dagen geleden had ik mijn pronostiek aan Wim kenbaar gemaakt: zilver met 2.03. Wim antwoordde onmiddellijk: hier teken ik niet voor.Meer had ik niet nodig.
Gisteren voormiddag was er weer eentje zonder competitie. Wat tijd om mijn visakaart te plunderen. Velen onder jullie weten dat ik lijd aan een ongeneselijke chronischeziekte: adidasitis. Een onweerstaanbare drang om adidasgerief te kopen.
Van mijn therapeut moet ik er aan toegeven, de gevolgen om er niet aan toe te geven zouden ondragelijk worden voor de mensen in mijn directe omgeving. Met dank aan google maps, kwam ik te weten dat er hier op 500 m een adidas winkel is.
Adidas is medesponsor van de spelen, de enige limiet is het aantal kilos dat we mogen inchecken (valt natuurlijk tegen als we de fietsen meebrengen).
Bloedmooie dingen in die winkel natuurlijk. Onder andere een climacool wit polootje met de 3 gebruikelijke strepen maar in het goud.
Fase 1 van het succes is er in geloven. Ik vertrek naar het stadium in het goud uitgedost.
Ik was er redelijk vroeg, ik wou nog even via het opwarmingsterrein passeren om Wim en Tia te zien.
Vlasic aan de ene kant, Wim en Tia aan de andere kant, de oorlog was al begonnen.
Ik sta aan de kant van Blanka. Diepe ademhalingsteug en dan brullen, ze horen mij en komen naar mij toe.
Ze straalt, ik vertel haar dat ik moe ben en dat er niet veel zal mogen gebeuren om mij te doen janken. Tia: Tille, ik zorg ervoor dat ge vandaag bleit!.
Nog even een intermezzo met Van Aken en dan naar de hoogspringstand.
Ik mag daar natuurlijk weer niet zitten (enkel fotografen en geaccrediteerden), maar ik had mijn kaart gehouden van de kwalificaties, 2 blokken meer naar rechts. De truk is dat je je kaart toont maar toevallig hou je je duim op de datum, geen kat die iets merkt.
Mits wat klim en klauterwerk geraak ik tot bij Wim (uiteraard in volle ornaat horens en vlag maar naar ik heb mogen besluiten op basis van de berichtgeving, hebben jullie mij allemaal gezien).
De rest is gouden geschiedenis. Gans de ploeg stond in de buurt, dikken ambiance. De reden waarom ik vandaag geen stem meer heb.
Het beste voor het laatste, goud, de 4x4 die voor het eerst onder de 3 minuten zit, de hele wereld heeft gezien dat ze de eerste 1200 in tweede positie liepen. Zonder afbreuk te doen aan Arnauld. Hij heeft zijn record verpulverd. De keuze van de loopvolgorde was puur tactisch om de tumult in de aflossingszone zo veel mogelijk te vermijden.
De tactiek werkte perfect. Nieuw Br en onder de 3.
Een van de sponsors van Jaco had in één of andere decadente boitte een lange tafel gereserveerd waar we allemaal voor uitgenodigd werden.
Om je te kaderen hoe decadent, David Beckham zat de tafel naast ons (in Atlanta zat ik naast Stevie Wonder). Fotos nemen mocht niet. Maar er zijn getuigen, de Belgische atletiekploeg.
Tia hebben we niet meer gezien, opgeëist door de media, de bobos (IOC, ambassade, regering, .).
De zilveren meiden daarentegen wel en met medaille. Ik heb ze even vast gehad. Ik ga niet proberen te beschrijven hoe het voelt om er zo eentje vast te nemen, maar het kippenvel komt terug gewoon al van er aan te denken.
Jullie kunnen niet geloven hoe deugddoen het is om terug naar belgië te keren als meest succesvolle sporttak. De moeder der sporten laat België zien dat ze inderdaad de moeder der sporten is. Off the record zei de chef de mission (Philippe Rogge) tegen Wim dat een atletiekmedaille er 2 waard zijn in de andere sporten. Ik zou het nuanceren, niet al de sporten maar ik vind er toch niet meer dan 3.
Sorry voor mijn sportroots, maar hier in de atletiekploeg kunnen ze niet begrijpen dat de 2 beachers zo vet staan. Ze hebben er mee geleefd in Yantai, ze weten waar ze over spreken.
En ik geef ze overschot van gelijk.
In de atletiek mag je geen enkel aspect onberoerd laten of succes is uitgesloten (zelfs breedsucces, top 16, finale, ...). In andere sporten blijkt dit nog niet steeds het geval.
De chinezen hebben mij verbaasd. Ongelofelijk vriendelijk van s morgens tot s avonds, een diep gemeende vriendelijkheid.
Je kon discussiëren met de meeste officials, het was niet altijd even gemakkelijk, maar naar de buitenlanders toe was er tolerantie.
Ik moet mijn visie over het oosten bijsturen, ik zou moeten terugkeren zonder spelen en dan oordelen. De taalbarrière is echter te groot om te weten wat je zou willen weten. In ieder geval moet de natuur buiten de steden magnifiek zijn. Dat zal misschien voor een volgend sabbatjaar zijn.
Voor de sportieve balans mogen we ons niet blindstaren op het eremetaal. Er zit rek op maar er moet bijgestuurd worden op redelijk wat vlakken.
Ik zal weten wat te doen de volgende 4 jaar maar dankzij de resultaten sta ik sterker wanneer er moet gediscussieerd worden. Tot slot was weer een waar genoegen om op deze manier met jullie te communiceren. Ik heb genoten van elke reactie van het thuisfront zowel via het gastenboek, sms als via email. Net zoals vorig jaar voel ik de warmte van jullie vriendschap via dit kanaal ondanks dat we duizende kilometers van elkaar verwijderd zijn. Mercikes daarvoor en TOT OOIT.
Voor de geïnteresseerden: Wij landen dinsdagmorgen om 6:10 vlucht HU7977
GOOOOOOOUUUUUUDDDDD!!!!!! goud goud goud goud goud goud Oh what a night te moe en te laat (of te vroeg) voor een lang verslag maar goed ook want hier zijn geen woorden voor. van genieten en nog eens genieten.
Na een te korte nacht, sta ik op. Zoals elke ochtend, wens ik de reeds wakkeren (vandaag Piet en Kurt) een goede morgen en wil ik net zoals al de andere ochtenden gaan plassen en een verfrissende douche nemen.
In al de emotie van gisteren heb ik jullie gisteren onthouden van een niet onbelangrijke chinese ervaring.
Eerst wat voorgeschiedenis.
Een dag of 4 geleden, zitten Peter en ik alleen op het appartement in de living. De living is een ruimte van 3 op 3 waar een tafel met 4 stoelen staat en een tv. Tegen de 2 muren heb ik 3 kamerstoelen geplaatst die dienst doen als zetels zodat we op zn minst allemaal samen kunnen zitten. In de hoek ervan staat een klein tafeltje dat moet voldoen pc-ruimte. De telefoonlijn waar de router is aan gekoppeld ligt daar en er is een stroomstekker.
Peter zit op dat moment te surfen. Ik wacht op het einde van een machine was en breng de tijd lezend door.
Op een bepaald moment begint het serieus naar rotte eieren te stinken. Mijn maag darmstelsel is hier redelijk ok maar ik verdenk Peter er van dat hij er wat meer last van heeft.
In eerste instantie reageer ik niet. De geuren gaan echter geleidelijk in crescendo en vraag ik of hij soms rotte eieren gegeten heeft.
Hij begint te lachen want hij dacht dat ik de schuldige was maar hij was zo tactvol om niet te reageren.
De geur wordt sterker met de minuut. Vermits de wasmachine aan het spoelen is denk ik dat er een of ander reflux opgetreden is in de afvoerbuizen die deze geur veroorzaakt.
Eergisteren kwam er bij het wassen via de afvoerbuis al wat viezigheid terecht in de keuken. We kuisen dat op en besluiten om de wasmachine niet meer te gebruiken.
Gisterenmiddag had ik een afspraak met een cameraploeg in het oosten van Peking (maken een documentaire war ze de parallellen proberen aan te tonen tussen sport en kunst). Ze hadden nog een interview nodig en vonden het ginds een mooie locatie.
Mijn volgende afspraak was om 18:00op de Olympische site met Ivo Van Aken.
Gisteren was het weer bloedheet en bij mijn terugkomst op het appartement, heb ik nog de tijd om mij af te spoelen onder de douche.
Ik kan meteen mijn plannen opbergen. De viezigheid van de dag voordien is terug. Alles wat je wegspoelt via de badkamer komt in de keuken terecht. We zaten letterlijk in de shit.
Geen douche dus.
Ik verwittig Fei, die stuurt onmiddellijk iemand om het probleem te verhelpen. Na 10 staat er al iemand. Fei tolkt wat via de telefoon. De technieker zou vanavond terugkomen met materiaal om het probleem op te lossen.
Wablieft, vanavond, geen denken aan. Ik leg Fei uit dat ik een afspraak heb en twee dat we een kans maken op een medaille en dat we absoluut in het stadium moeten zijn. Fei stelt voor om er de eigenaar bij te halen die kan blijven tot de werken gedaan zijn.
Een beetje later staan ze terug aan de deur en hebben een voorhistorisch ding bij om de buizen te ontstoppen.
Overal viezigheid, een uurtje later is het probleem verholpen maar ik heb geen tijd meer om even te douchen.
Spurten naar het stadium, daar aangekomen ontvang ik een sms van Ivo die onverwacht moest deelnemen aan en debat en de afspraak verplaatst naar vandaag.
Tot zover de voor geschiedenis.
Ik sta op, nog altijd lichtjes euforisch na het succes van gisteren. Ik zie meteen aan Kurts gezicht dat er iets is.
En inderdaad, niet alleen de keuken staat onder maar nu ook de badkamer. De geur is om dood te vallen.
Weer bellen naar Fei, iets later staan ze hier weer nu met iets zwaarder geschut.
Ze zijn nu al een uurke bezig. We moeten nu letterlijk en figuurlijk onze pis en kak inhouden. Ik kan je verzekeren dat het een karaktertraining betekent, na al het bier dat gisteren rijkelijk vloeide.
Voor diegenen die het zouden gemist hebben. België heeft een zilveren medaille en neen niet in het voetbal maar wel in de moeder der sporten: de atletiek.
Today was a good day to die.
2 belgische records, plaatsing voor een finale en last but not least (en dat laatste is een understatement) een zilveren medaille.
32 jaar na Van Damme en Lismont, brengt België eremetaal naar huis als ik mij niet vergis is het de eerste vrouwelijke Olympische atletiek medaille voor België (Ivo corrigeer mij wanneer ik fout ben).
Vandaag schreven we geschiedenis. De atletiek redt het blazoen van de belgen, het meest perfecte scenario voor onze sport.
Al het gezeik en gediscussieer om toch maar te mogen investeren in deze 2 projecten wordt verloond.
Niemand geloofde nog in Cé, morgen loopt hij wel samen met drie 20-jarige gastjes een Olympische finale. We hebben geantwoord daar waar we moesten: op de Olympische piste! Ze mogen morgen het tornooi afsluiten in baan 8, naast Jamaica, Amerika, Britten, russen, bahama, polen. Stuk voor stuk wereldgrootheden in de atletiek en wij belgen staan er middenin. En ze hebben hun kwalificatie zeker niet gestolen. Stuk voor stuk hebben ze er alles uitgeperst wat er in zat. Net niet onder de 3 minuten, Belgisch record - perfect scenario.
Wat gaan we nog mogen meemaken met zon jonge ploeg.
Naar mate het avondprogramma verder verliep, steeg geleidelijk mijn hartslag.
Vandaag zat ik op het eerste verdiep aan de start van de 200, rij 23, redelijk ver van de afsluiting.
De chinezen passen s avonds zeer strikt de regels toe. In de juiste blok, juiste rij, juiste stoel, iets anders is niet mogelijk.
Het is een tantaluskwelling. Zo dichtbij en toch ver af. Ik koester de ambitie om naar beneden te lopen wanneer de meisjes naar hun aflossingszone worden begeleid.
Ik licht jullie eerst even toe hoe ik hier al 2 weken rondloop (een nieuwe trend bij de high performance directors): 3-kleurige duivelspet, horens inbegrepen, een grote driekleurvlag als cape rond de schouders. De chinezen vinden dit schitterend, om de haverklap vragen ze of ze een foto mogen maken. Maar echt onopvallend of anoniem kan je dit niet noemen.
Het valt dus onmiddellijk op wanneer ik naar beneden ga zodra de meisjes het stadium betreden. Kim en Olivia zijn te ver weg, maar Elo en Hanna passeren hier. Ik moet mijn beste chinees bovenhalen om de officials uit te leggen dat ik hier maar eventjes zal blijven. Hanna en Elo spotten mij, ik kan ze nog wat aanmoedigen en spurt terug naar mijn plaats.
Ik heb Patrick ook voorzien van een vlag zodat Hanna hem snel kan vinden ter hoogte van haar aflossingszone.
Hanna barst van de zenuwen. Ze zet haar merktekens uit, is zo gespannen dat ze niet merkt dat ze in de baan van Jamaica bezig is. Kwestie van de juiste ambities te koesteren als profatlete. Patrick zag en keek dat het goed was.
Bij de voorstelling van de ploeg brul ik het uit, ik krijg hierdoor de sympathie van de chinezen.
Een goede start van Olivia, perfecte wissel met Hanna (zo perfect dat de stok geen 3cm korter mocht zijn of het was al afgelopen perfectie en faling lagen nog nooit zo dicht bij elkaar). Ik blijf Hanna volgen maar in mijn periferie zie ik rommel. De jamaicanen en de britten liggen er uit. Onmiddellijk besef ik dat we nu zeker een medaille hebben.
Elo geeft na een schitterende bocht de stok door in 2de positie!!!. Even geeft Kim de indruk van over de Russin te gaan (goud?!) maar deze houdt stand.
Wijle 2de in een nieuw BR 42 54.
Ik kan het niet geloven, meer dan ik durfde dromen.
Aflossingen zijn zo tricky dat er altijd wel wat gebeurt en dan hoop je altijd maar dat het jouw ploeg niet overkomt.
Ik spurt weer naar beneden in de hoop dat ze mij zien. De officials willen mij onmiddellijk wegsturen maar ik gebruik al mijn kilos om te blijven staan. Ik haal weer mijn beste chinees boven en kan hen overtuigen om te mogen blijven staan.
De ereronde duurt een eeuwigheid, de meisjes stoppen telkens ze een Belgische vlag zien (meer belgen in Peking dan op een BK). En dan komen ze recht op mij af, een gigantische groepsknuffel, roepen, juichen, tieren, bleiten. Wat een intens moment.
We hebben weer het boeltje gesloten, geen kat meer te zien wanneer we de Olympische site verlaten. Op het appartement surfen we nog naar reacties, veel napraten is er niet, wij zijn allemaal moe maar zo tevreden.
Het is nu 4 uur maar ik wou dit moment zeker delen met jullie. Zo'n ervaring weegt bijlange niet op tegen een paar uurtjes slaap.
Morgen is er nog Tia en de finale 4x400 - Ik reken weer op jullie steun, dus voor een tweede maal: roep er tier ze naar de streep of over de lat. Vandaag hebben jullie het bewijs gehad dat het helpt.
Mijn blafeturen vallen toe maar ik moet de laatste 2 dagen nog weergeven. Ik probeer en zie wel hoever ik kom. 's Voormiddags was er geen competitie (wat de atletiek betreft toch), zoals aangekondigd zijn we het fietske opgekropen om het tienanmenplein en de verboden stad te bezichtigen. Een dik uur fietsen door Peking, het kan tellen als ervaring. Van een uiterst brede boulevard wordt het alsmaar smaller en drukker. Tot je aan de grote boulvard uit komt waar we rechts moeten afslaan richting de 'attracties'. Er is al ooit iemand geland met een Cesna op het rode plein in Moskou, hier kan je rustig een landing wagen met de nieuwste airbus (den dubbeldekker). Door de smog zie je amper het einde van het tienanmenplein en de muren van de verboden stad (geeft trouwens heel slecht licht om te fotograferen). Het plein van de hemelse tanken ligt links, de verboden stad rechts. We zijn niet overgestoken om op het plein te wandelen (je weet maar nooit hoeveel tanken er plots zouden kunnen verschijnen), het leek ons niet echt de moeite. Fietske geparkeerd en op naar de verboden stad. Zoals je kan verwachten van dit oord, kon je op de koppen lopen. Gelukkig is de verboden stad dusdanig groot dat het volk verdwijnt in de groot(s)heid van het ding. Ik heb bijna al de tv-programma's gevolgd over china in de aanloop van de spelen. De documentaires op national geographic channel gezien en toch is er steeds die verwondering wanneer je het ter plekke kan aanschouwen. Het is gewoon immens. Je loopt door een poort, de volgende zie je amper vanwege de afstand dan weer een poort , net hetzelfde,... Mij gaf het de indruk dat je in een reuzen matruschakapop zit waar er nog eens 10 andere inzitten. Het is onmogelijk om op 4 uur alles te hebben gezien. Wat je wel beseft is de enorme oppervlakte die dit ding bestrijkt. Nu ooit leefden hier 30000 eunechen, dat het dan zo groot is als een gemiddeld Belgisch dorp is eigenlijk niet eens abnormaal. We hebben nadien nog even rondgetoerd in een nabij gelegen park om dan de terugtocht aan te vatten. In 't totaal hebben we toch bijna 4 uur gefietst (meestal een gezapig tempo, af en toe een kleine demarrage van de enen of den andere - we zijne n blijven nu eenmaal competiebeesten), mijn longen, neus, en ogen hebben het geweten. Alles geïrriteerd door de smog. Hier moet je geen roker zijn om te sterven van een of andere longaandoening.
De vrees van de warmte was overschat, de luchtvervuiling is onderschat. En dan mogen we van geluk spreken dat de Olympische site zich op de 5de ring bevindt, ver weg van het stadscentrum. Hier voel je het wel constant, in het centrum is elke fysieke inspanning een hypotheek op de lengte van je leven.
Qua prestaies was het gisteren een slechte dag. Kevin noch Monder konden zich plaatsen en zijzelf gaan niet geheel vrijuit.
Monder zat ik een luxepositie door te kunnen starten in de 3de reeks en dan weet je hoe snel er gelopen is in de vorige reeksen. Je moet desnoods zelf de wedstrijd maken om je te plaatsen op basis van tijd. HIj doet dit niet. Meer zelfs, er is een Zwitser die dit wel begrijpt en het probeert, niemand die meegaat. Monder is geen snelle finisher, zijn enige kans tot kwalificatie was mee te gaan met de Zwitser. Punt. Kevin was voor mij de kroniek van een aangekondigde niet kwalificatie. Dit is interne koek en is te complex om helemaal te verhelderen (wie het echt wil weten, kan mij altijd inhuren tegen een vriendenprijsje natuurlijk). Uiteraard was de nabespreking op het appartement heel intens (Peter, de trainer van Kevin, logeert op het appartement) en soms heel bitsig en natuurlijk weer heel laat.
Het deed dus zeer om vanmorgen uit mijn bed te vallen. Het programma was echter te veel op mijn maat om er ook maar 1 minuutje van te missen (kwalif. speer mannen, kwalificatie hoog vrouwen en start 10-kamp). Geef toe, ge zou voor minder ' s morgens je gezicht platstrijken). Ik ben wakker geworden van het geluid van de regen. Het goot weer net zo hard als 1 week geleden met het gekende gevolg. De straten blank en onmogelijk om je droog te houden, ongeacht het vervoersmiddel waarvoor je kiest. Net als vorige keer heb ik mij weer zo licht mogelijk gekleed (naakt blijft voor mij uiteraard de beste oplossing) maar het was vandaag frisser, het gevoel van een 'warme' regen ontbrak. In het stadium aangekomen heb ik een droge t-shirt aangetrokken, het duurde te lang eer de natte opdroogde. Ik zat in het blok achter de hoogspringstanden, ideaal om de wedstrijd van Tia te volgen (mijn broeder en zijn nageslacht zijn nu groen - ik kon de 'poepkes' aanraken). De wedstrijd was 1 uur uitgesteld omwille van de regen (ik had 1 uur langer kunnen slapen!). Na wat geschuif ben ik uiteindelijk naast Wim gaan zitten, maar eigenlijk mag je daar zonder accreditatie niet zijn (ik versta echt geen chinees, de onschuldigheid zelve). Tia liet een heel goede indruk. Ze heeft wat gepokerd door elke sprong in haar lange tights te springen (net alsof je aan het opwarmen bent) en de concurrenten hebben het gemerkt. Ze gaat door, eerste opdracht volbracht, zaterdag herbegint ze vanop nul. Het zal mooi weer zijn en dan voelt iedereen zich wel beter. We zien wel het, er zit een medaillekans in maar een 8ste plaats kan ook.
Hans was goed weg in de 100 maar dan zie je zo na 60 meter dat er een pijnscheut is. Ondanks dit loopt hij 10/100 van zijn record, fysiek zit hij zeer goed. Er zijn echter geen wonderen, met pijn kan je geen topprestaties neerzetten. Hij heeft het geprobeerd tot en met het hoog maar het heeft niet mogen baten. De kans dat hij hier vandaag een stressbreuk heeft opgelopen is vrij hoog. zowel hij als Fred zitten nu bij den dok voor nen echo. Fredje had last van zijn knie en heeft door compensatie in het hoog waarschijnlijk een spierscheur opgelopen. Weg spelen, weg droom. De laatse 3 maanden hebben deze 2 constant samen getraind, tot in hun miserie blijven ze vandaag solidair.
We eindigen echter in schoonheid. Een reeksoverwinning voor onze 'madammen' en hoe!! 3de tijd over de 2 reeksen, USA die er uit ligt (als ge de stok laat liggen, mag je ' r naast gaan liggen), morgen baan 5 voor ons, baan 4 voor de russen (6/100 sneller), baan 6 jamaica - buitenaards niveau - baan 7 de britten die nog altijd 'pissed' zijn omdat we in Osaka hun 'brons' hebben gepikt en nu nog meer. De concurrentie ligt bij de britten. Het zal afhangen van de kwaliteit van de wissels.
Weer de moeite om voor jullie tv te hangen. Finale 4x 100 en reeksen 4x400. Haal toeters en bellen naar boven, roep en tier ze naar de finish, wij horen jullie tot hier.
Het is eigenlijk al veel te laat om er nog aan te beginnen maar we moeten het kersverse belgische record alle eer aan doen. Voor de eerste keer in de atletiekkgeschiedenis loopt er een belg onder de 45". Als dat geen reden is om de nacht nog wat korter te maken dan hij al zal zijn. 44"88, de chinezen zouden gek worden van zo'n getallencombinatie. Cédric ontroont, Kevin de nieuwe leeuw. Wat een talent!! 20 jaar oud en een Olympische finale waard! Kim is haar vaandel nog niet kwijt en Kevin staat al te springen. Wat een aflossing (en die moeten nog starten). Na de wedstrijd zijn we met een deeltje van de belgische ploeg in het stadium blijven hangen (Cédric, ouders en vriendin, Kristof, Nils, Pieter, Rudi, Maarten, Christof, Patrick, Peter,Piet en den dok, Johan die er zeer moe uitzag). Heerlijk terrasjesweer maar nergens een terras te bespeuren. 1 kraampke vonden we nog die nog wat wilden verkopen, net genoeg om de vochtbalans weer in evenwicht te brengen. De sfeer zit goed in het Belgisch atletiekkamp. Morgen (straks) 2 belgen, Monder - (5000) en Kevin (polsstok). Hopelijk wordt de positieve trend verder gezet en kunnen ze zich kwalificeren voor hun respectievelijke finales. Monder start in de 3de reeks en dat is gunstig want dan weet hij welke tijden er gelopen zijn. Met zijn prestatei van Heusden moet hi zich via een 'strakke' koers weten te plaatsen. We zien wel. De polsstok wordt 1 grote loterij. Elke poging zal mee tellen voor het resultaat. De officiële kwalificatielimiet is 5m75, er zullen er geen 12 zijn die dat gaan halen en dan telt de onderliggende hoogte in combinatie met het aantal mislukt sprongen (hoe minder, hoe beter).
Derde atletiekdag, goede atletiekdag. Voormiddag de drie musketiers van de 400 gaan alle drie een ronde verder. Cédric plaatst zich rechtstreeks als derde in zijn reeks. De tweelingbroertjes Borlée worden opgevist als snelste verliezers. Het woord verliezer is slecht gekozen. Jonathan loopt zijn PR en Kevin benadert het zijne.
Cédric liep uitzonderlijk vlot door tot op het einde, hij is absoluut geen ochtendmens. Er zit nog wat rek op. Afwachten hoe ze alle 3 recuperen, maar het belooft voor morgenavond.
De vierde musketier van de voormiddag (en ook vierde teamlid van de 4 x 400 ploeg) Kristof, loopt vlot naar de kwartfinale ondanks een rotte baan 2 in een zeer behoorlijke 20.50.
Daar zijn ze weer denken jullie dan, het gezeik over die binnenbanen. Het stadium is schitterend maar de bochten zijn hier zeer scherp. Het is niet voor niets dat ze baan 1 meestal open laten en tot en met baan 9 vullen. De lopers klagen echt dat ze alles moeten doen om in de baan te blijven.
Kristof heeft vanavond een zeer goede kwartfinale gelopen, plaatst zich rechtsreeks bij de beste 16 van de wereld.
Morgen start hij in baan 8, zijn favoriete stek, ideaal om er een pr uit te persen.
De 400m jongens lopen telkens in hun halve finale (3 halve finales, beste 3 gaan door met beste verliezende tijd) in baan 3.
Voor diegenen die het nog niet door hebben nog een laatste 3 voor vandaag;
De derde atletiekdag wordt afgesloten met een wereldrecord bij de inderdaad 3de poging.
Diegenen die mij beter kennen weten dat 3 mijn getal is today was a good day yo die.
Nog 4 dagen genieten van het mooiste der mooiste.
Intussen is mijn kaartenzoektocht herleidt tot nog 2 gaten. Ik moet nog 1 kaart voor vrijdagavond bemachtigen en 1 kaart voor zaterdagavond. Ik heb er al een paar gevonden op de zwarte markt door te ruilen wat ik te veel had (voor 1 bepaalde ochtend had ik er 11 maar niets voor s avonds). Je moet echt durven onderhandelen met de chinezen. Ze willen geld maar ik geef hen enkel kaarten.
De prijzen zullen wel zakken zeker nu Liu (hun volksheld) uit de hordenkoers ligt.
Nu de atletiek weer wat scoort, krijgen we misschien wat meer krediet en hopelijk vallen er nog kaarten van de camion.
Het is intussen alweer dinsdag.
Het zijn hier korte nachtjes. Morgen weer vroeg op, naar de kwalificatie speer gaan kijken. Ik hoop in de namiddag even wat tijd te hebben voor wat te winkelen. Er schijnt hier in de buurt van waar we wonen een megagrote adidaswinkel te zijn. Spiksplinternieuw, even groot als in Parijs. Daar moet ik echt naar toe (weer een 3, deze keer van de 3 strepen).
Met het fietske moet dat lukken om er te geraken.
Woensdagmorgen is er niets te doen. We gaan ons met de appartementbende aan een culturele uitstap wagen. Het Tienanmenplein en de verboden stad liggen hier op een uurke fietsen. Dit is toch het minste wat we moeten gezien hebben.
PS: Als je ingeschreven bent voor een nummer (ik zeg zo maar lukraak bv een 200m), moet je een medische reden hebben om je uit te schrijven, zo niet wordt je voor een tijdje geschorst. Als je dan een paar maanden voor de spelen met pezen sukkelt, kan je er tijdens natuurlijk ook last van hebben tijdens,... dit is een medische reden. Een goede verstaander weet nu wat hij moet weten. Tegen de aflossingen zijn de pezen van Kim tiptop.
