Vanmorgen bezocht ik het Auckland national War museum. 3 verdiepingen mooie dingen. Gelijkvloers: alles over de maori's, 1ste: fauna en flora (huidige en ooit geweest) van NZ, 2de: alles over plaatselijke en wereldoorlogen.
De maori's kwamen met machtige kano's (dat moet wel om de pacific aan te kunnen) een 1000-tal jaar geleden vanuit midden amerkia en met de nodige tussenstops via de pacific hier aan.
Op fauna en floraverdieping kan je een paar opgezette uitgestorven beesten of skeletten ervan aanschouwen. Een ervan is een mastodont van een struisvogel van meer dan 3 meters hoog. Liever dood dan levend tegenkomen.
Rond de middag Aukland gelaten voor wat het was en zuidwaarts getrokken. Het landschap is heuvelachtig (kleinere - soms megamolshopen - en grotere) waar af en toe een vulkaan uitsteekt. 1000 groene tinten. Op 2 wielen moet hetnog indrukwekkender zijn, den enen bocht na den andere, zalig.
De hemel klaarde helemaal op en ik kon genieten van een heerlijk nazomers zonnetje.
De begroeing voelt heel 'oerbossig' aan. Grote varens, mega 'kamerplanten', de combinatie van naaldbomen, loofbomen, palmbomen en deze varens maken het allemaal een beetje surrealistisch. Geen wonder dat Peter Jackson NZ koos voor de verfilming van zijn trilogie. Soms denk je dat je geland bent in de hobbitwereld.
Ik heb mijn eerste (weliswaar overreden) kiwi's en struisvogels (in weide weliswaar) gezien. De afritten op de autostraden (zelfs 1 rijvak li en re is hier een autostrade) worden doorgenummerd. Afritten als 445 en 389 zijn geen uitzonderingen. Hetzelfde principe geldt voor de huisnummers. Het hoogst geziene huisnummer lag tegen de 80 000.
Het links rijden vlot beter en beter maar vraagt toch nog de nodige concentratie. Het rechts instappen daarentegen is nog niet ingeburgerd.
Voor mijn verjaardag heb ik mezelf getrakteerd op een fm-tranmittor voor mijn Ipod. Zo kan ik via de autoradio naar mijn Ipod luisteren wat het geheel nog mooier maakt. Een voordeel van solo te reizen is dat ik niemand lastig val met mijn aria's. Het enige wat ik riskeer is regen en daar lijkt het niet op. De ruitenwissers en de pinkers zijn hier trouwens ook omgekeerd en dat heb ik ook nog niet helemaal onder de knie.
Na een 2-tal uurkes ben ik aangekomen in Waitomo. Wai = water en tomo (duik naar beneden) is de plaats waar er net voor en na de vorige eeuwwiseling grotten zijn ontdekt. De Aranui grot en de glowwormes grot. Het was lang geleden dat ik nog eens een grot had bezocht en het blijft altijd een mooie ervaring. Kathedralen van meer dan 20 m hoog, Stalagmieten en -tieten die aan een tempo van 2.5 cm/500 jaar aangroeien, het doet ne mens den tijd in een ander daglicht stellen. De kathedraal van de gloeiwormen doet soms dienst als optreed-ruimte, Kiri te Kanawa heeft hier al ooit eens het beste van zichzelf gegeven.
De gloeiwormen waren indrukwekkend. Met 1000den hangen ze aan het plafond en lokken insekten met hun lichtjes om ze nadien op te eten. Als bezoeker moest je stil zijn, enkel het klutsend water tegen de boot, maakte het nog intenser. Soms waren ze met zoveel dat het leek of de volle maan scheen bij heldere hemel.
Nadien ben ik doorgereden naar Rotoroma en ben aangeland in een motel.
18/03 Rotoroma
Omdat ze hier vannacht zijn overgeschakelt naar het winteruur (weer omgekeerd- het verschil met jullie is nu tijdelijk 13 uur) was ik vanmorgen een uurtje te vroeg aan het Whakarewarena-park. Met een lichte ochtendwandeling heb ik de tijd overbrugd. Dit park is waarschijnlijk de meest bezochte toeristische attractie van NZ en ik had wat schrik dat het een toeristrap zou zijn.
Het is een maori vestiging temidden van geisers, borrelende plassen en modderpoelen met de bijhorende zwavelgeuren (rotte eieren maar gelukkig niet altijd zo sterk). We werden deskundig rondgeleid, rond de middag kregen we een maori concert voorgeschoteld waar de traditionele haka uiteraard niet ontbrak.
Deze namiddag had ik wat kick-activiteiten gepland (ludge van een helling en/of in een grote bal een helling afdonderen) maar het regent wat heviger vandaar dat ik hier zit te tikken. Misschien heb ik gisteren dan toch enkele weergoden geergerd met mijn gezangen.
Morgen ga ik naar Taupo nog altijd richting zuiden.
T' is al van datte, ik ben nog geen 3 dagen weg og ik ben al een jaarke ouder en dan nog 12 uur rapper dan gewoonlijk. Heeft Einstein dan toch gelijk met zijn relativiteitstheorie? Enfin, ik heb ne volle nacht gemaft, af en toe wel wakker maar al bij al ni al te veel last van mijn dag en nachtritme (eerlijk gezegd is dat iets dat totaal ontbreekt in een sabbatjaar, als ge dan vertrekt kan je daar dan geen last van hebben). Het is vandaag wat bewolkt, ik ga mij ni kunnen missen in west en oost. Alles is hier terug omgekeerd; noord wordt zuid, links wordt rechts. Vooral dat laatste wordt oppassen geblazen. Ik rij ni alleen met ne jeanettewagen, ge zou mij moeten zien parkeren. Een echte Marina aan het stuur. Ook hier geldt de enige echte wet: alles ik omgekeerd. Ik vertrek nu naar het Nationaal museum dat op nen heuvel ligt met een prachtig zicht op de stad, nadien richting waitomocaves met de wagen. Ik heb op den ftp-site een paar foto's upgeload surf naar: ftp://arg.reginapacis.eu/httpdocs gebruikersnaam; condor - paswoord: veel gezien Ga naar de map oceanie en kijk.
Vanmiddag (plaatselijke tijd) aangekomen, auto afgehaald, richting stad. Links rijden valt echt niet mee, vraagt heel veel concentratie vooral het linker gedeelte van den auto lijkt eindeloos groot. Hopelijk wordt het wat makkelijker na een goede nachtrust. Bagage is niet achtergebleven, ook weer een meevaller. Ben onmiddellijk richting stad gereden, de vlieghaven ligt zo ongeveer een 20' van het centrum. Ik heb de les mills studio meteen gevonden, heb onder speciale begeleiding het hele gebeuren bezocht. Ze waren uitermate gecharmeerd dat ik een les mills instructor ben en ik werd uitgenodigd om een les mee te volgen. De studio's (voor pump, jam, step, ...) zijn ook in het echt gigantisch. De rpmstudio is nog kleiner dan ze al toont op de dvd's. Morgenvroeg is er een sessie om 7.00 met glen maar ze is volgeboekt. Het was anders een mooie start geweest ,geef toe. Na het parkeren van de wagen, heb ik het centrum te voet verkend. De winkels, den toren, de haven - heb het belgisch cafe nog niet gezien - het maritiem museum met al de pracht en praal van het nieuw-zeelands zeilen. Ik heb zonet gegeten en dat had ik niet mogen doen want ik krijg hier ne klop om ni goe van te zijn. Mijn rugzak was nochtans volledig gevuld, ik had niet verwacht de de 'Jean' nog een plaatske zou gevonden hebben om mee te glippen. Ik rij nu richting hotel en vanaf morgen verplaats ik mij met een witte nissan richting zuiden. De 'densiteit' van de internetcafes zal wel afnemen, dus ook het opvolgen van mijn blog. tot de volgende
Het heeft wat geduurd in frankfurt maar het loonde de moeite. Van het moment dat je op de vlieger stapt (lang geleden dat ik nog eens op ne goed oude jumbojet 747 zat), zit je al in de sfeer van deep down under. De purser verwelkomt je hartelijk met het typische australisch accent en humor, geeft eigen grappige interpretaties van de security instructions en al de rest. Elke zetel heeft een lcd-schermpje en je kan je eigen menuutje keizen (spelletjes, soaps, films, docu's, muziek,...). Zeer aangename vlucht, redelijk wat kunnen slapen. Al 10.600 km achter de kiezen, na europa nu in azie, straks in oceanie, nog 9000 km te gaan. tot ooit
De piloot was blijkbaar gehaast want we zijn een halfuurke vroeger geland dan voorzien. Kleine vlieger, weinig volk, redelijk wat turbulentie. Frankfurt blijft een mastodont van een vlieghaven. 5 terminals, shuttletreintjes tussen de verschillende terminals. Ik kom toe op terminal 1 en wat is het eerste dat ik zie - het zal Tina plezieren - volledig geshockeerd moet ik in het land van Adi Dassler himself geconfronteerd worden met een mega-Nikeshop. Er zijn geen waarheden meer op deze wereld, althans niet meer op het noordelijk halfrond. Zodra ik jullie onderkant zal aanschouwen, laat ik weten of dit ook geldt voor het zuidelijk halfrond. Veel liefsa en tot ooit.
