Vandaag moeten we een lange 700 km verteren om de afstand Coober pedy - Uluru te overwinnen. Net buiten coober pedy een paar stops ingelast om de breakaway formaties te bekijken. Rotsformaties die de erosie wat langer hebben doorstaan dan hun directe omgeving. Mooie kleuren en in the middle of nowhere zeker de moeite om even de benen te strekken. We overbruggen de afstand over de stuart highway, een geasfalteerde weg, iets minder stoffig en lawaaierig. Een dode kangoeroe op de weg is het ontbijt van de wegded tial eagle. Een beest van 25 kg zwaar, vleugels van 2m80. Een spektakel. Een stuk of 5 zaten aan het karkas te vreten. De foto's tonen nooit wat het was maar het geeft een idee. Impressionant om deze gevleugde beesten van dichtbij te kunnen obeserveren. Er zat zelfs een dingo mee aan de dis. Het is de bedoeling om tegen zonsondergang aan DE rots (ayers rock) toe te komen waar we an in openlucht de nacht doorbrengen. tot ooit
tot mijn grote verbazing staat hier een pc'tje, buiten zanderig maar 't werkt. We waren hier ruim voor zonsondergang, eerst ons kamp opgezet om dan de zonsondergang te bekijken op de rots (staat in het oosten - zon dus aan de andere kant). De trip naar hier viel mee. We hebben onderweg een poging ondernomen om een aboriginal dorp te bezoeken maar in het infocentrum was gesloten, al de moeite voor niets. 't was wel interessant om door een aboriginal dorp te rijden. Veel stof, veel sloopvuil, simpele huisjes. Eigenlijk willen ze enkel een afdak boven hun hoofd en niets meer. Ze verblijven een poosje in het dorp en trekken dan weer de bush in.
Morgen om 5 uur op om de zonsopgang boven de rock mee te maken, een bergwandeling een 30 km verderop, bezoekje aan een aboriginal infocentrum en danrond de rots of erop. De meningen zijn verdeeld in de groep. Voor de aboriginals is het een soort heiligschennis om er op te gaan, anderen beweren vanniet. Ik denk dat ik hun wil ga respecteren. Onze gids is er uit respect voor de aboriginals ook nog nooit op geweest.Ik beslis definitief na de aboriginal rondleiding.
Vanaf vanavond slapen we altijd buiten, perfecte timing, nieuwe maan dus excellente sterrenhemel.
Ik ben de oudste in de groep, iedereen is jonger dan 40 (tss 20 en ik)
Bon, ik ben weer bij. Vanmorgen wakker geworden eerst door de schitterend opkomende zon, 10 minuten later door de vliegen. Hier zijn ze echt niet te harden, met 100den komen ze op je zitten en ze zijn heel opdringerig. Ik denk dat ik er gek van zou worden. Het was gisterenavond ook al zo maar eens de zon verdwijnt, zijn ze ook weg en dan heb je nog wat tijd zonder hen voor je in je swag kruipt. We konden vanochtend dus niet vroeg genoeg vertrekken. Een kleine 200 km tot Coober pedy. Heel de tijd rij je door 'Anna Creek Station' een farm die vee teelt op een oppervlakte zo groot als Belgie. De woestijn kleurt nu rood en is weer warm. De aankomst in coober pedy is magisch, na dagen geen stad te zien, kom je er hier eentje tegen omwille van de opaalmijnen. Gemiddelde temperatuur is 40 graden maar 70% van de bevolking slaapt hier onder onder de grond, in de rotsen. wij ook vannacht. We hebben een rondleiding gekregen in de stad en in een opaalmuseum en ik zit nu in de bibliotheek achter een pc. Morgen hebben we 700 km voor de boeg, het zal geen lachtertje worden. Iedereen (ik incluis) wordt moe maar nog niet vervelend. Het zal tot alice duren eer ik weer iets zal kunnen laten weten. Foro's opladen zal helemaal niet meer kunnen. Hou jullie ginder allemaal goed. Ik zit hier nog juist 1 week en dan kom ik terug naar het noorden. Mijn haar wordt vervelend lang. Christiane, geniet nog 1 week van douche nr 1, daarna is het weer de wet van de sterkste. Ik moet er hier uit, tot ooit - dikke zoen allemaal
Iets meer dan 400 km afgelegd over onverharde weg. De eerste 10 km hebben we fietsend afgelegd. Tevens ook de laatste 10 km van het berglandschap. Vanaf nu enkel vlaktes. Het eten gisteravond (in het ziekenhuis) was overheerlijk, veel verse groenten (steken allemaal in de bus in frigo's), voor de vegetariers (we zijn met 3) is er altijd een lekker alternatief, en vlees. Op het menu stond kangaroevlees, ik het ervan geproefd en het smaakte niet slecht, maar als niet vleeseter voel ik mij niet geplaatst om er een kwaliteitsoordeel over te vellen. De fietsen waren in bedenkelijke toestand net zoals de weg. Een en al gebibber en gebots, ideaal om goed wakker te worden. Het was warm vandaag en de airco in de bus werkt niet meer naar behoren. We zweten heel wat. We moesten ook voor 2 dagen water voorzien want de plaats waar we zouden 'swaggen', is het water niet drinkbaar. Onderweg een paar stopjes ingelast om 't een en 't ander te bekijken. In de woestijn is elke ding reden genoeg om te stoppen. Een oud treinstation, Aboriginal art, Tlc Alf, een imens zoutmeer, en een stumped tail lizard. Geslapen in Williams creek (2 inwoners) weer onder de bloten hemel maar nu in de vlakte, nog beter dan eergisteren. Perfect getimed, bijna nieuwe maan, je zou hier onmiddellijk een sterrenkijkcentrum zetten, het gebrek aan water neem je er maar bij.
Heel veel te vertellen sinds de aankomst in wilpena Pound, het begin van flinders national park. Ginds zaten we op een camping ground (kampeerterrein). Na het 'ontladen' van de bus (valiezen, boxen met eten, bestek, en al de rimram), kregen we allen een 'swag' toebedeeld. Een canvashoes waar onderaan een matje is in verwerkt, je kruipt er met je slaapzak in en je 'slaapkamer'klaar is klaar. Een verrassing voor mij want ik wist niet dat er op deze trip 'gekampeerd' werd. Na het lekkere eten, buiten uiteraard en, in het gezelschap van een paar kangoeroe's die hun schuchterheid ergens verloren hebben, kroop ik onder de wol. Zaaaalig, een ongelofelijke sterrenhemel (deze keer wel de magelaanse wolken gezien) een koel brisje over je gezicht. Normaal als je 's nachts effe wakker wordt, vloek je intern, deze keer niet. Elk wakker moment was een geschenk om zo'n plafond te mogen aanschouwen, om nooit meer te vergeten. De kraaien dienden als wekker (6.00 - volle bak - enhet is echt met overtuiging). Ontbijt buiten, klaargestoomd om de berg 'Ohlssen bagge' te beklimmen, 900 m omhoog. De ochtendzon was nog niet te warm en zodra we geen boomschaduw meer hadden, was er een windje. Boven was het een wondermooi spektakel. Een prachtig overzicht over een groot deel van het nationaal park, met een wigged tail eagle, zwevend boven ons. Iets meer dan 2 uurtjes geklommen, een dik uur afgedaald. Ideaal om een middagmaal te overmeesteren, na een welverdiende douche. De organisatie van deze trip valt zeer goed mee. Alles wordt meegesleurd. Niet alleen onze bagage maar ook potten en pannen, container water, zelfs de mueslikoekjes waren voorzien om de suikertoevoer te voorzien tijdens de beklimming. Australie is ongelofelijk, gisteren hebben we onderweg geluncht op een openbare BBQ. In elke dorpje bevindt er zich een openbare BBQ, die voor iedereen gratis beschikbaar is. En bovenal, onderhouden wordt door de gemeente, als je hem zelf niet proper maakt, doet de gemeente het voor je. In de namiddag hebben we het nationale park volledig doorkruist, onverharde weg, vol kuilen en bulten, creeks die af en toe vol lopen en de weg nog hobbeliger maken. De weg onderhouden is hier een neverending story. Gemiddelde snelheid: 20km/u. Af en toe hebben we een paar gorges te voet doorgestapt om nog meer te kunnen geniieten van hun schoonheid. Dit is het echte australie, mooi, zanderig, droog, warm maar soms bloedmooi. De avond brachten we door in een ex-tbcziekenhuis voor oorlagsveteranen, buiten slapen is beter.
we hebben net 500 km achter de kiezen en zijn aanbeland in flinders nationaal Park. We zijn van een vlak landschap, stilletjes over gegaaj naar heuvelachtig om nu te eindigen in een soort 'massive centrale'. Onderweg kunnen genieten van de uitgestrektheid die je ook kon terugvinden in patagonie. Alleen de kleuren zijn anders. De aarde kleurt donkerder en donkerder en soms echt een diep oranje. De struiken zijn iets hoger en iets groener. De machtige gumbomen volgen de lijnen van het water. Maar al de 'creeks' staan droog. Naar het schijnt stond er tot vorige maand redelijk wat water. De gumbomen hebben elke keer een andere vorm, een soort 'multi-stam, waar dan drie of vier hoofdtakken uit vertrekken, heel impossant. Als iemand mij de vertaling kan doorsturen van een 'gumtree', please do. Elke eucalytpusboom is een gumboom, maar niet alle gumbomen zijn eucalyptussen. De densiteit van de kangaroe's verhoogt stillaan, midden op de weg zagen we een 'bearded dragon lizard, een 50 cm lange hagedis die aan het zonnebaden was. Het is warm maar de wind maakt de hitte dragelijk. De groep bestaat uit 16 man, canada, duitsland, nederland, ierland en ikke, zijn de verschillende nationaliteiten. De bus is medium comfortabel. Eigenlijk is het een vrachtwagen waar ze op het laadgedeelte een soort box met zitplaatsen hebben gezet. De bus zit vol en dat is jammer want het zitkussen van mijn zetel zit los en dit is niet zo praktisch. Ik schuif voortdurend naar voor. Ik ga het hier bij laten ik zit in een winkeltje en dit gaat sluiten. tot ooit
Adelaide: the driest (of is het dryest?) town, in the driest state of the driest country in the word, Welcome! Vandaag de warmste dag van mijn gehele doortocht en ik moet nog helemaal naar het noorden. Dat belooft, een geluk dat het weer ook mee valt bij jullie, anders zou dit een te groot contrast zijn. Sorry Tina, ondanks het vele gerij in de bus en de kortere stops, begin ik toch wel wat kleur te krijgen. Eén troost, ik loop hier rond in short en t-shirt, het zijn dus eerder de kleuren van een wielrenner (genre geert en chris) dan van iemand die op het strand ligt. Mijn haar begint goed te witten maar wordt redeijk lang, zeker voor rond te lopen in deze temperaturen. Ik heb helaas geen gaatjes meer om het hier ergens te laten knippen. De vorige backpacjer was een juweeltje, een oud victoriaans huis, helemaal opgekalvaterd, een welkome afwisseling want de laatsten waren niet om over naar huis te schrijven (die van vanavond trouwens ook niet - maar een goed douchke vergeeft weer veel). Hoge plafonds, ruime kamers, grote keuken, zeer ruime douches, proper en aangename mensen die het uitbaten. Kingston south east (er is er nog eentje in 'on the murray' en uiteraard in jamaica) was de eerste halte, een vissershaventje waar vooral kreeft wordt gekweekt (Casje moet hier zeker ooit eens passeren). Op de hoofdweg hebben ze zo een reuze glasvezel model neergezet als tourist trap. De tweede stop was aan de granieten 'walvisrotsen', 3 grote granieten rotsen die op het strand liggen van het coorong nationaal park. De coorong is een rivier die doorheen het gehele nat. park stroomt, en was de levensader van de 'nurungderi people', de aboriginal-natie die hier vroeger leefden vooral tijdens de warme maanden. Coorang betekent lange nek en duidt op dit gedeelte van de rivier waar ze de tekening in vonden van de nek. Ze vergeleken de gehele rivier nl met een lichaam. We kregen een korte 'bushwalk' onder de deskundige leiding van Gordy, een rasechte aboriginal afstammeling. En diegenen die mij een beetje kennen, weten dan dat ik elk woordje dat hij lost, probeer te absorberen en te onthouden. Hij toonde ons een 7-tal planten en vertelde ons wat zijn 'volk' (1 van de ooit 410) er mee deed. Eentje tegen de verkoudheden, tegen atritis, eentje om de vervelende vliegen weg te houden (tested en aproved!), eentje waar je 4 dagen kan op even wanneer je zonder water komt in de bush, eentje tegen zonnebrand en insektenbeten en tenslotte eentje dat diende als rood/roze kleurstof. Gordy gaf ook grif toe dat hij tot 7 jaar geleden verslaafd was aan alcohol maar nu betere tijden kent. We kregen nog een dvdtje te zien over de oorsprong van zijn volk. Die verhalen zijn atijd heel spirirtueel, worden vaak verteld door een aboriginal in moeilijk te verstaan engels en vragen 100% concentratie om ze te kunnen blijven volgen (dreamtime stories). Interessant. De weg werd verder gezet over een onverharde weg en dat hebben we geweten, na een 10-ta kilometer heeft een steentje de achterruit verbrijzeld in de gekende 1000 stukjes. Ik was de enige die tape mee had (sporttape weliswaar) waar ze iets mee konden doen om er een stuk karton tegen te plakken. Tape komt atijd van pas. Op die weg lag ook een pas overreden wombat (het bloed sijpelde nog uit zijn oren en neus), geraakt door een auto en op slag dood. Het beestje (alhoewel, ze zijn redelijk groot) heeft niet moeten afzien. Het landschap dat volgde was heel vlak, heel duidelijk dat de zee ooit tot hier was gekomen maar met een palet aan kleuren. Ondanks de droogte zie je groen, wit, geel, grijs, rode tinten, oranje,... en maakt het niet saai. Schapen en koeien grazen wat ze kunnen. Een overzet zette ons aan de overkant van de murray rivier die uitmondt in het grootste zoetwater eer van austraie: Lake Albertina. Groot maar niet diep, maximaal 2m50. Adelaide naderend werd de omgeving wat groener, wijngaarden en amandelplantages. Voor je aan de kust komt moet je over heuvels en dan wordt het pas echt groen. De heuvels, niet hoger dan 400 m, houden bijkbaar toch een groot deel vocht tegen want je waande je in een andere wereld. Het contrast met de droge vlakten was groot. Grote loofbomen, groene grasweiden,.... Morgen vertrek ik naar het echte australie: de outback - het eigenlijke doel van mijn reis (voor het australische gedeelte althans). Het belooft warm te worden. Gordy wenstte mij alvast een cynisch g'dluck en verklaarde mij eigenlijk gek om in zo'n hitte naar het noorden te trekken. Binnen een 10-tal dagen zal ik hem ongelijk of gelijk kunnen geven. Verschiet dus niet wanneer jullie niets meer van mij horen of lezen. Vanaf morgen is er geen gsm-netwerk meer tot in Alice Springs, en ik vrees hetzefde wat internet betreft. Maar weet dat ik zal genieten met elke celletje van mijn lichaam (en dat is gezien de oppervlakte heeeeeeel veeeeeel) dikke warme knuffels vanuit het warme adelaide
Het hoogtepunt van vandaag was zeker het zodiactoertje naar de zeeleeuwkolonie. 25$ om het voorrecht te hebben honderden zeeleeuwen in hun natuurlijk biotoop te mogen observeren. Op de rotsen drogend in het zalig zonnetje of ravottend in het water, sommigen durven het zelfs aan om uit nieuwsgierigheid de boot te benaderen. Die digitale fototoestelletjes laten het niet toe om de foto te trekken op het moment dat jij het wilt, springende robben heb ik niet kunnen vastleggen omwille van de traagheid van die camera's. Het was een heerlijkheid om er zo veel te zien. Een mooi ding dat er niet meer op de pels gejaagd mag worden, nu zijn ze een toeristische attractie geworden en brengen ze ook geld in het laadje. We hebben vandaag ook weer een 'interstate' grens overschreden: we zitten nu in south australie (victoria verlaten). We krijgen er zowaar een halfuur cado bij (zonder bij te moeten betalen). Hier loopt de klok een halfuurke achter op victoria en new south wales. Ik zit nu nog maar 7.30u voor op jullie. Na de middag hebben we een kratermeer bezocht en wat 'grotten' die uitge-erodeerd zijn in de kalkrotsen. We rijden nu al zo'n 1000 km langs de kust, altijd kalkrostsen met allerhande rotsformaties als gevolg. De ene al mooier als de andere. In het Canunda nationaal park hebben we een uurke op het gemak rondgewandeld, bovenop kliffen. Het was hoog nodig want iedereen viel praktisch in slaap. Ondanks dat je fysiek niet veel uitspookt, ben je altijd wel vrij vermoeid na zo'n dag en ben je blij dat je onder een douchke kan kruipen. Ik denk dat het te maken heeft met de concentratie die je een ganse dag probeert op te brengen. Je kijkt uren achter elkaar naar het voorbijrazende landschap zonder dat je een vierkante centimeter wilt overslaan. Ik heb vandaag mijn eerste dode wegkangaroe gezien. Ik heb er vandaag meer dood langs de weg zien liggen dan levend huppelend in de weiden of bossen. Onderweg de zeer zeldzame 'red tail black' kaketoe zien overvliegen (ze waren met 4), ze zijn zo zeldzaam dat je het moet melden wanneer je er gezien hebt (een jobke voor de gids). Tegen 17.30 aangekomen in robe, met alweer een schitterende zonsondergang. Het is hier voor 't moment 27 graden, morgen geven ze nog warmer. Ondanks deze temperaturen, valt de herfst, heel veel - vooral de loofbomen - bomen verkleuren. Heel raar om dit bij deze temperaturen te mogen vaststellen. Een voordeel van het feit dat de avond snel valt, is dat je niet moet opblijven om een schitterende sterrenhemel te zien. De laatse 10 dagen heb ik elke avond de melkweg gezien. En hier in robe is de sterrenhemel nog imposanter, Robe is een klein stadje aan zee, heel weinig lichtvervuiling. Elke astroloog zou hiervoor willen tekenen. De diesel wordt hier in south australie aan dezelfde prijs verkocht als de loodvrije benzine, dit was niet het geval in victoria of new south wales. Morgen aankomst in Adelaide waar ik alleen maar overnacht. Woesdagmorgen vertrekt de trip naar central australie, 8 dagen door de outback. De rest van de dagen die ik hier nog ga doorbrengen zullen allemaal in de bus zijn op 1 na. Ik heb 1 'vrije' dag in alice Springs binnen 9 dagen (hip hoi!) 2600 km zijn al afgelegd op australische bodem, nog een 3500 te gaan. slaap wel allemaal
Wat een start!: Anderlecht staat los aan kop en Guibertin wint van Averbode! Chique Emilio nen 3-2, da moet gespannen hebben! Ik heb trouwems op Petr gestemd voor beste speler van het jaar - wie durft er mij ongelijk geven! De tennisers hebben het niet gehaald tegen de duitsers ondanks de wereldexpertise van de terreinbouwer - die trouwens te spotten is op het internet - zo zie je van deep down under je vader rondlopen op een tennisterrein- je vindt het filmpje terug ergens in de webtv rubriek op de site van het nieuwsblad. HIer bestaat de krant uit meer sporpagina's dan ander nieuws: ozzie football (heel 'big' in victoria), criquet (je ziet jong en oud het spelen in de tuin, op straat, op het strand,...), rugby, en dan pas de rest. Ik moet mij klaarmaken voor het vertrek, vanavond hopelijk meer bij de aankomst in Robe (1 dag van Adelaide) tot ooit (ik ben zo blij, zo blij dat mijn neus van voren staat en niet opzij, zo blij, ...- naar toon hermans -)
De tweede dag zit erop (van de eigenlijk 11 want ik blijf maar 1 nacht in adelaide en sluit mijn volgende 8-daagse onmiddellijk aan). De great ocean road ook. De dag ingezet met een korte (1 uurke) wandeling door een stukje regenwoud. Ondanks het pakket NZ, blijft het een mooi biotoop om door te wandelen. Voor velen van de groep was het een eerste kennismaking en dan ga je terug mee in hun verwondering. Het palet aan vogelkleuren is oneindig en zeer moeilijk te fotograferen. Wij zijn in hun ogen waarschijnlijk een kudde olifanten en voor je ze ziet, zijn ze al weg. De ocean raod verdergezet en dan kom je aan rotsformaties (wegge-erodeerde kalkrotsen) die ze hier de '12 apostelen' heten. Erg toepasselijk voor een paasweekend. Voor 60$ kon je een heliflight van 10 minuten krijgen. Ik vond dit een zeer redelijk prijsje en ben aldus (nog eens) van de grond gegaan., De kleuren (rotsen - oceaan - branding,...) , weer adembenemend mooi. Een heli voor 3 personen. Ik zat naast de piloot en dan heb je 'glas' aan je voeten zodat je panorama redelijk breed is. Weer zeer de moeite. Ongeveer elke 500 m deden we een 'scenic' stop om nog andere rotsformaties te bekijken (london bridge - grotto - bay of islands - lorche,...) ze krijgen hier allemaal een naam. Het is ook hier dat ik voor de eerste keer 'last' heb gehad van de gekende australische vliegen. Het typische 'vlieggebaar' rondom mijn hoofd redelijk veel moeten toepassen. Na het beeidigen van de ocean road, hebben we het nationaal park 'tower hill'(250 hectare groot) bezocht. Een park rond een oude vulkaan, waar heel wat 'native animals' te bespeuren vallen. Emu's (minder schuter deze keer en goede foto's van), Kangoe's, een soort stekelvarken met een grote lange bek: echidna, en massa's koala's, de eerste die ik in de vrije natuur zie. Ontzettend schattige dieren, die ongestoord eucalyptus bladeren blijven eten of zalig liggen te maffen hoog in een boom. Zeer hoog knuffel gehalte. De zonsondergangen zijn hier weliswaar vroeg maar ze zijn schitterend. Elke 5 minuten zie je andere kleuren, andere wolken, ... De groep valt goed mee, de brit van rond de 50 blijkt nen amerikaan te zijn uit Santa Cruz (in de buurt van frisco). De gids is net 46 geworden (zo zijn er nog dit jaar), zijn humor gehalte is dikwijls kinderlijk flauw, maar hij weet veel te vertellen over fauna en flora en wordt het hem vergeven. Morgen zeeleeuwen (en misschien dolfijnen), en rijden tot robe, 1 dag ver van adelaide. Ze geven 27 graden (!). Het zal een tijdje duren eer ik weer foto's zal kunnen opladen, aan de machines hier te zijn, verwijderen we ons weg van de beschaving. Ik begin stilletjesaan de trekvogels te snappen die van noord naar zuid (of omgekeerd) gaan om altijd ne zomer te hebben. Misschien wordt ik er ook zo eentje. Een bijkomend bewijs dat op het zuidelijk halfrond alles omgekeerd is: De etalages hangen hier vol met winterkledij bij een tempertuur van 25 graden, wie kan je dat wijsmaken? Nog een paar weetjes over de ozzies: - Hondendrollen kom je hier niet tegen om de eenvoudige reden dat de ozzies (en de kiwi's) altijd een plastiek zakje meedragen om de behoeften van hun hond in weg te bergen. Voorbeeldig - Je kan zorgeloos op eender welk grasperk wandelen zonder je zorgen te moeten maken of er iets onaangenaams aan je zolen blijft kleven. - Zoals je in Argentinie iedereen zag rondlopen met zijn/haar matte thee, zie je hier elke kiwi of ozzie rondlopen met een 'take-away-cup-of-coffe', een beker met een dekseltje waar je via een openingetje, zonder te morsen, kan slurpen aan je dagelijkse dosis zwart vergif. - Je ziet hier zo goed als geen akkerbouw, alles wordt besteed voor veeteelt (naar wat ik hier zie 95% vee, 5% akkerbouw). Mega sproei-installaties enkel en alleen om het gras te doen groeien zodat de beesten wat groens kunnen grazen. tot ooit en nog ne goeie pasen
We'r on the move again. Stipt vertrokken om 13.30u aan het 'victorian arts centre' (operahuis en concertzaal) in melbounre. De bus is een stuk comfortabeler dan de vorige, hogere rugleuning, betere kussens, iets meer beenruimte - toch aan de rechterkant. De groep is 12 mensen groot + chauffeur (philip - ik schat hem rond de 40, klein, type gymnast). Wederom een mengelmoes van leeftijden: een duits koppel van rond de 60, een fransman (±50 - werkt in Parijs - woont in Pau - jaja le sud ouest), een 50 jarige man van de UK, de rest ik is jonger dan ik, 2 duitse sympatieke meisjes waarvan eentje ook de trip naar alice springs doet, een 20-jarige israeliet, nog een brit (±25), 2 hollanders, (jongen (18) en meisje (24) - een brits meisje (20) en een japanese (±30). Deze namiddag hebben we een kleine 250 km afgemaald, maar met redelijk wat 'scenic' stops. We volgen de 'great ocean road'. Grote oceaan, kleine weg. Een 2-vaksbaan (eentje voor elke rijrichting) met heel veel volk op. Een weg gemaakt om de oorlogsveteranen van WOI werk te kunnen bieden, af en toe zie ook memorials om de gevallen soldaten te herdenken. Een slingerende baan die voortdurend de kustlijn volgt, met af en toe hoge kliffen (tot 100m hoog). En waar het ook maar kan wordt er gesurft door jong en oud. Nu het paasweekend is, wordt er geen plekje onbenut gelaten. De golven zien zwart van de wetsuits. De eerste voorziene stop aan Bells Beach - DE surfplaats van de oostkust - werd al meteen afgeblazen omwille van de RipCurl pro competiton. 's Wereld grootste van het surfcircuit (beweren ze hier natuurlijk) en deze periode onbereikbaar voor de modale dagjestoerist. De eerste echte stop was in Torquay, de wieg van 2 grote surfmerken 'rip curl' en 'quicksilver' (eerst vrienden die samen rip curl oprichtten maar na een split is er eentje quicksilver begonnen - alle twee goed af zou ik zo zeggen). Zelfs nu, zaterdag, zijn al de winkels toe. Spijtig want de zomercollectie is hier nog altijd in solden maar zo blijft mijn portemonnee zwaarder en mijn rugzak lichter. De weg is adembenemd mooi, de steeds wisselende kleuren van de oceaan (alle tinten tussen blauw en groen), zalige stranden, rotsen waar de pacific voortdurend tegen aan beukt, dat alles gecombineerd met een heerlijk zonnetje en de geuren van de oceaan. Wat heeft ne mens meer nodig om te gelukkig te zijn. We slapen in een bbh in apollo bay, redelijk maar ik heb er al beter gehad. Morgen ontbijt om 7 - we zullen geen tijd hebben om paaseieren te rapen. op het programma: een korte wandeling door een of ander regenwoud, de 12 apostelen (rotsfomaties in de zee) en de rest weet ik niet meer, maar kunnen jullie hopelijk te weten komen in het verslag van morgen. Het begint hier serieus in te korten. Ik ben vandaag tot het besef gekomen dat ik hier nog maar 2 volle weekends ga doorbrengen en dan is het verhaaltje over (al good things comes to an end - een spreuk die je in reuze van letters op de vlieghaven van wellington terugvindt - hoe kunnen ze het weten). Zo ver zijn we nog niet, de volgende 2 weken nog alle zintuigen wijd openzetten om met elke lichaamscelletje te genieten van het prachtige oceanie. G'day, slaap wel en vang de paasklokken.
Ik heb weer wat foto's kunnen opladen. Ze staan op de gebruikelijke plaats ttz: ftp://arg.reginapacis.eu username: condor Password: veelgezien alles in kleine letters en zonder spaties Ga naar de volgende mappen: httpdocs - oceanie - 07-04-07 (waar die van vandaag staan)
Het klassieke ochtendritueel toegepast zeker wanneer er tijd voor is, slapen tot 9.00, ontbijten, teetje en ondertussen kijken wat er in de wereld gebeurd via internet. De blogsite nadert de magische 3000 bezoeken, wie had dat ooit kunnen denken. Misschien moet ik dan toch de 'tilliaanse kloosterorde' oprichten, we zouden met veel volk zijn. Ook hier goede vrijdag maar met goed weer. Alles is hier zo dood als ne pier (naar analogie met wat er op goede vrijdag gebeurd is). Maar met zo'n weertje zijn er alternatieven genoeg. St kilda heeft een strand, de keuze was rap gemaakt, ik heb daar een uurtje gezond (eerste keer sinds ik weg ben) en heb dan een duikje (eerste keer in de pacific) genomen. Heb mij wandelend door het zonnetje laten drogen, baden in de branding (beste manier om bruin te worden - geen paniek tina, mits af en toe een zonnebankje kan je nog concurreren). Ik ben blijven wandelen en heb gans de kustlijn gedaan tot ik niet verder meer kon omwille van de monding van de Yarra rivier in de pacific. Je komt dan westelijk voorbij het centrum (iets te ver dus). Tegen beter weten in ben ik dan toch maar naar het Melbourne Park gestapt (oude olympische site - waar je niets meer van terugvindt - maar ook daar waar the open australien worden gespeeld) en in het kader van onze te spelen daviscup dit weekend, volgde ik mijn geweten om het te gaan bekijken. Zeker wel 30 tennisterrreinen en alle 30 even leeg, geen kat te zien, het gehele centrum was afgesloten. De Imax filmsessies waren allemaal volgeboekt (hoe kan het ook anders, 't is ongeveer het enige wat hier open is), dan maar door de stad terug beginnen te wandelen, richting St Kilda. De mensen in Melbourne zijn inderdaad vriendelijker dan in Sydney. Melbourne is een propere stad. Maar dat gegeven is tot hier toe een constante geweest zowel hier als in NZ. Ik ben nog geen enkele vuile toilet tegengekomen, noch in de BBH (backpackerHostel), noch langs de baan, zelfs niet in de openbare toiletten. 'T is altijd deugdoend om op je gemak op het gemak te kunnen zitten. Al de NZ-landse en australische verkeerslichten zijn uitgerust met een geluidssyteem voor de blinden, Het is trouwens opvallend hoe alles - in beide landen - is voorzien voor mindervaliden. Tot in de BBH vind je douches voor rolstoelgebruikers. De ozzies hebben ook gevoel voor humor - de opschriften op t-shirten doen je af en toe glimlachen; in een eettent waar vnl kip werd gegegeten lopen de mannelijke obers rond met 'I make chiks hot'. Het is minder subtiel dan dat van de NZ maar het mag er zijn. Morgenvoormiddag probeer ik nog wat foto's op te laden. Ik moet pas om 13.00 uur aan het Victorian art centre zijn voor het vertrek van de 3,5 daagse naar Adelaide. Ik heb er de tijd voor, hopelijk vind ik een pc waar ik mijn foto's kan comprimeren. Het grote voordeel van deze blogsite is dat ik bij mijn thuiskomst jullie niets meer hoef te vertellen, jullie hebben alles al gelezen. Dan heb ik rustig de tijd om te bekomen van mijn jetlag. Ik hoor en lees dat meerdere onder jullie mij beginnen te missen. Het is wederzijds maar mijn dagen zijn hier zo gevuld dat ik er vergeet bij stil te staan en 's avonds val ik - na een 24-aflevering - gelijk nen blok in slaap. Vannacht droomde ik dat Gust mij nen dikke knuffel gaf, en het eerste wat er vanmorgen op mijn gsm vescheen was een smsje om te zeggen dat hij mij miste. Je ziet, zelfs al ben je 20 000 km ver, de 'telepathie' blijft werken. Voor jullie allemaal: Ne hele zalige Pasen, eet niet te veel chocolade en bedankt voor de blooooemengreacties.
Ben net terug van een dag slenteren door de stad. De BBH ligt hier in st kilda, een goede 10 km uit het centrum van melbourne. Vanmorgen via de kustlijn naar melbourne centrum gestapt (het equivalent van de afstand wemmel brussel-centrum - geen mens op aarde die er aan denkt om dat te voet te doen - nog maar eens het bewijs dat alles hier op het zuidelijk halfrond omgekeerd is). Onderweg even binnen gestapt in het memorial gebouw (eengebouw opgezet ter ere van al de ozzies die in een of andere oorlog zijn omgekomen) - eerder omdat ik dringend moest plassen dan iets anders, maar het was interessanter dan ik dacht en ben er iets langer gebleven. Het ligt trouwens bovenop een heuveltje en je hebt er een mooi overzicht over de stad. Aangekomen in het centrum, ben ik op de circle city tram gesprongen (zo vlot ging dat niet meer na die 10 km wandeling - of ligt het aan de leeftijd?) , een (gratis) toertje rond het centrum van Melbourne met wat uitleg over wat je tegenkomt. De tram zelf is er eentje van een 40-tal jaar geleden, met een kleine facelift (automatische deuren, soundsystem voor info,..) Morgen is hier alles dicht (goede vrijdag), het museum hier sluit maar op 1 dag en die is dus morgen. Vanmiddag heeft het hier geregend en ik ben dan maar gevlucht in het museum. De secties:Dino's, body and mind en het tropische regenwooud ben ik doorgevlamd, voor het australische gedeelte heb ik mijn tijd genomen. Veel geschiedenis en verhalen over en door de aboriginals. Het resultaat was dat ik daar gezeten heb tot na 17.00 u, en dan is al de rest toe. Nog wat rondgewandeld en geinformeerd naar het programma van de imax bioscoop want dat is ongeveer het enige dat morgen open is. Onze vorige gids heeft ons liggen, hij beweerde dat deze bbh een pick-up-point was voor mijn volgende trip, nu blijkt dit zo te zijn en moet ik zaterdagmiddag richting centrum melbourne. Er loopt gelukkig een tramlijn en bij het terug naar hier komen heb ik ze getimed om zaterdag zeker niet te laat te zijn (40 min.) Melbourne is inderdaad europees getint, alhoewel ik weinig europese steden ken met zoveel groen. Het albertpark is een groene oase middenin de stad waar je kan zeilen, joggen, fiesten,..., Het aquatic centrum waar vorige week de wereldkampioenschappen zwemmen plaats hadden, is er ook gevestigd. In de voorstad zie je veel 'victoriaanse huisjes', kleine voortuintjes met veel groen, pitoreske kantjes en hekjes, de britse invloed is nooit ver weg. Verder is elke straat (toch al diegenen die ik vandaag gedaan heb) voorzien van een voetpad met een apart fietspad ernaast. Weeral een bewijs dat de bewegingscultuur hier hoger staat aangeschreven dan bij ons. Ik stap morgen naar het rod leaver tennispark in de hoop dat ze er ook morgen rondleidingen geven maar ik vrees van niet, eerst zien en daarna geloven is dan maar het motto. Ik sluit de dag af met nog eenlichte maaltijd, nog wat lezen om nadien weg te zinken in dromenland. cu later mates!
Hi guys, Om 18.00 zijn we aangekomen in melbourne, de 2de grootste stad van australie, maar naar het schijnt de meest europees getinte. Ik zal dat de volgende dagen ontkrachten of bevestigen. Er woedt naar het schijnt een eeuwige strijd op alle vlakken tussen melbourne en sydney, ze willen elkaar constant de loef afsteken. We zijn vanmorgen weer op een sabbatjaar-onmenselijk vroeg uur moeten opstaan (6.00u) zodat we om 6.30 zouden kunnen vertrekken. In de buurt van lake entrance een heuvel opgereden tot aan een look-out-point waar we de hele uitleg kregen over lake entrance, de enige ingang van een groot meer dat een hele tijd parallel loopt met de langste kustlijn van australie (120 km). De menging van zout met zoet zorgt weer voor een specifieke fauna en flora. Weer een paar pelikanen en redelijk wat zwarte zwanen (machtige dieren met een rode bek) gespot. Nadien de weg verder gezet richting het nationaal park wilsons promentary, een schiereiland met heel wat granieten rotsen en meteen ook het meest zuidelijke punt van australie. In het park heel wat skippy's, emoe's (zeer schuchtere beesten en ze lopen weg wanneer je dichter komt dan 100m) en zeer uitzonderlijk - zeker overdag want het zijn nachtdieren- : wormbats, gezien. Je ziet wel overal roadsigns van die beesten maar ik had ze niet zo groot verwacht. Het is familie van de koala maar ze leven in pijpen onder de grond. Ze zijn bijna zo groot als een varken (zeker de mannetjes) en hebben een zeer hoog knuffelgehalte. In het park nog een 5km lange (korte?) wandeling gedaan, via de granieten rotsen en over een redelijk groot strand (zalig temperatuurke, great surfing waves - maar geen wetsuit mee, noch zwempak, 't zat trouwens vol met roze kwalletjes en omdat de gids niet meewandelde (om ons op te pikken aan het einde van de wandeling), wist ik niet of ze kwaad konden of niet en ben ik zelfs niet met mijn voeten in het water gegaan (het zekere voor het onzekere, alhoewel dat het wreed pikte). De laatse 250 km naar melbourne in enen trek (met een paar plaspauzes) gereden met als resultaat dat ik nu weer zit in te tikken op de pc's van den backbacker (brother, deze keer zijn het hp's). Morgen nen grasse matinee en op t gemak melbourne en omstreken onveilig maken. Het enige wat mij tegensteekt op het zuiderlijk halfrond, is het vroeg vallen van de nacht om 18.00 is alles hier donker. CU xxxxxxxx
Opgestaan om 7.00, heel lekker ontbijt. We reden vandaag zo'n 500 m, waarvan 120 over anverharde weg. Na het stevige ontbijt over de charlotte pass (hoogst gelegen weg van australie) naar boven (kosciusko national park) gereden. Een park van velle 1000den hectare groot waarvan 3% geexploiteerd zijn voor het skitoerisme. De enige plek in australie waar je kan wintersporten. Antony kan zin liefde voor dit oord niet verbergen, hij kent elk heokske en kantje van dit skigebied. Niet verwonderlijk, heeft hier als skimonitor, gewerkt en geleefd en wordt nu nog gesponsord door salomon voor demo's en materiaaltests. Boven gestopt voor een bergwandeling naar the blue lake (10 km heen en terug). Eigenlijk een grote afdaling en een grote klim en dan terug. Volle bak genoten van de fysieke inspanning. HIer ligt ook het gebied waar the snowy river (the man from snowy river) ontspringt om 500 km verder uit te monden in de pacific. Geluncht in Jindabyne, en via de barry way onze tocht door de blauwe bergen verder gezet. De 120 km onverharde hard hebben we 3 uur mogen ondergaan maar het was dik de moeite. Ongekende fauna en flora, anders dan NZ maar zeker even boeiend. Het nationaal park gaat over in alpine nationaal park, ongeveer daar waar we de provinciegens naar victoria state overschrijden. In 2003 heeft een bosbrand meer dan 100 000 hectare verteerd en de sporen zijn nog duidelijk aanwezig, maar de natuur is volop bezig zich te herstellen. Het bos bestaat voor 90% uit eucalytusbomen van verschillende soorten (blijkbaar komt onze saunaeucalyptus van de pepermunteucalyptus). Na de nationale parken kom je terecht in Buchan, een dorpje dat bekent staat voor het spotten van kangaroe's en de grotten (ik weet niet of we hier een causaal verband moeten zoeken). Skippy's zin beesten die niet in staat zijn om achteruit te vorderen (net zoals emoe's) en hun sterke staart is geen verlenging van het staartbeentje maar is een gewricht, voorzien van pezen en ligamenten.We hebben er een paar gespot maar blijkbaar minder dan gewoonlijk. Een super kort bezoekje aan een even klein grotje was de tweede attractie van dit dorpje. We slapen in een bbh (ettelijke categorien minder dan de vorige - 1 douche en toilet voor 12) in de buurt van lake entrance waar ze ons morgen van alles over gaan wijsmaken. Buiten de kangaroe's heb ik vandaag kakatoe's, emoe's, verschillende soorten papegaaien, pelikanen , soort van kraanvogels, en zwatrte zwanen gezien. Een rijkelijk gevulde dag dus. Intussen heb ik en verkoudheid opgelopen, waarschijnlijk een gratis soeveniertje van een of andere kamergenote in de bbh van Sydney, er was er eentje constant aan niezen en hoesten, mijn solidariteit is grenzeloos. De (onwettelijk vergaarde) eucalyptusbladeren hebben een kans om hun heilzame werking te bewijzen. Ik kruip onder de wol, morgen moeten we hier om 6.00 (oerhard voor iemand die in een sabbaatjaar zit) vertrekken, een van de gevolgen van de gecomprimeerde versie van deze trip. tot ooit
1 uur te vroeg wakker (beter dan een uur te laat). Uitgechekt in de bbh, ingechekt voor de 3 (ipv de voorziene 4 - vanaf 1 april wordt de toer gecomprimeerd naar 3 dagen) - daagse naar Melbourne (zonder omwegen ca 900 km). Busje van 20 man met remorkske voor de bagage (die ze ten andere niet cheken op gewicht). Chauffeur: Antony - Tom en Jacky een brits koppeltje (beiden 22), Chris (23) eveneens een brit, cahty nog een britse en Edith (60) een zwitserse van Bern. Plaats zat op het busje, het zou veel minder zijn bij een volle kar, de zeteljes zijn klein en staan dicht tegen elkaar. Autostrade naar Canberra, 2 rijvakken, rondom de stad is er tol te betalen. Fietsers zijn toegelaten en je ziet er regelmatig op de pechstrook rijden. De files voor het inkomend verkeer naar sydney zijn al even erg als die van Brussel, gelukkig rijden we Sydney uit. Een eerste stop is aan een meer dat volledig droog ligt. Australie ondergaat de droogste periode sinds de blanken hier arriveerden. Tweede stop: Canberra (aboriginals voor meeting place) hoofstad van de natie. Grote stad, heel brede wegen, veel groen, geen hoogbouw. Als hoofdstad gebombardeerd als compromis om niet te moeten kiezen, begin 1900, voor Sydney of Melbourne. Een rondleiding van een uurke in het parlement, pas 19 jaar in gebruik, helemaal ingekapseld in een heuvel, Groot gebouw, geen gebrek aan plaats hier om zo iets neer te zetten. Britsachtige outlook van de 2 kamers (senaat en vertegenwoordigers) maar uiteraard australisch getint. Doorgereden door begin van de blauwe bergen. Derde stop was een bezoekje aan een 'snowyhydro' museumpje, waar ze alles toelichten hoe ze de snowy mountains gebruiken om de grote steden van elekticiteit te voorzien. Een technische hoogstandje (200 km pijpen die in tunnels liggen, 7 dammen,....). Na een 600 km toegekomen in Jindabyne, het skioord (enige) in australie, aan de voet van de hoogste berg mt Kosciusko (2228m - niet echt om naar huis over te schrijven). Het logement was super de luxe, ruime kamer van 8, echte handdoeken, minikeuken, tv,... De groep is klein en gezellig en het is reuze om te kunnen genieten van het landschap zonder op de weg te moeten letten. Volop tijd om door de verrekijker te gluren of foto's te trekken. Antony weet ontzettend veel over de aboriginals, ik hang aan zijn lippen (neer figuurlijk, niet letterlijk)
snel een update van de laatste 2 dagen. gisteren vroeg vertrokken, een gropeje van 6 (4 jonge britten en 1 oudere zwitserse dame), 1 gids op een bus van 20 - we zitten comfortabel. gisteren een stop in canberra, parlement bezocht - groot nieuw gebouw - een kopie van the house of lords met een ozzietintje.doorgereden tot jindabyrne - het skioord van de oziies, Vanmorgen een zeer mooie wandeling naar the blue lake - 10km in de bergen - weer de moeite. via barry way naar lake entrance - waar we nu slapen - De barry way is een onverharde weg van 120 km waar we 3 uur over gedaan hebben en ligt midden op de grens tss new sout wales en victoria. 2 grote staten in australie. Morgen om 6.00 vertrekken naar melbourne met weer een wandeling in een nationaal park. de 4-daagsse trip werd sinds 1/4 ingekort tot 3 dagen, we hebben te maken met een gecomprimeerde versie, beetje spijtig maar niets aan te doen. dit betekent 1 dag langer in melbourne - nog 1 minuut voor ik er uitgesmeten word. see you.
De avond valt al over Sydney, en mijn activiteiten voor vandaag zitten erop. Vanmorgen heb ik een geleid bezoek gevolgd in het Operahouse. Het is nooit slecht om wat achtergrondinformatie te vergaren, de meeste feiten vind je wel op het internet maar de anekdotes en het te horen krijgen van het sappig gesproken ozzies-engels maakt het weer uniek. En ook aan de binnenkant mag het er ook zijn. Vandaar de ferry genomen om sydney vanaf het water gade te slaan, met een tussenstop aan de Tangoroe zoo. De tussenstop is een volledige namiddag geworden. Het is een hele grote zoo, ingekapseld op een heuvel met weer een stevig stukje wandelen als gevolg. Al de werelddelen worden vertegenwoordigd en je ziet een allegaartje aan beesten, vissen, amfibieen, vogels,.... In het naar buiten zag ik als allerlaatste dier een Andescondor opgesloten in een kooi, helemaal met zijn hoofd tussen zijn schouders, triest. Geef ze mij maar zwevend boven patagonie in hun volle glorie. Morgen om 7.00 uur op het appel voor de eerste van de vier geplande tripjes van stad naar stad. Eerste trip gaat van Sydney naar Melbourne en daar doen we drie dagen over. Over Canberra dwars door de blauwe bergen. Praktisch het enige gedeelte van gans Australie waar het hoger is dan 1000m. Voor de rest is het australische continent zo plat als een vijg (een platgestampte dan toch). Ik schat dat er onder de deelnemers weer veel jong volk zal tussenzitten, we zien wel. In de backpacker hangen er in ieder geval affiches van de organisatie. Raar maar waar, overmorgen zit ik over den helft van mijn trip down under, ik kan moeilijk geloven dat alles zo snel verloopt. Het is alsof ik nog maar net vertrokken ben. Ik mis jullie wel en ik merk dat ik vrij emotioneel reageer wanneer ik geconfronteerd word met liefelijke taferelen (afscheid en/of blij weerzien op een luchthaven enz...) maar verder dan dat gaat het niet. Ik snap nu wel waarom al die deelnemers aan een of ander expeditie (robinson ofzo) bij het minste beginnen te janken wanneer ze mogen bellen met hun familie, met mij zou het niet anders zijn. Ik zie wel hoe het verder verloopt om de blogsite bij te houden de volgende dagen. tot ooit PS: op de ftp staan weer een paar foto's van beesten, gelijkenissen met bestaande personen zijn puur toeval.
