Vandaag moeten we een lange 700 km verteren om de afstand Coober pedy - Uluru te overwinnen. Net buiten coober pedy een paar stops ingelast om de breakaway formaties te bekijken. Rotsformaties die de erosie wat langer hebben doorstaan dan hun directe omgeving. Mooie kleuren en in the middle of nowhere zeker de moeite om even de benen te strekken. We overbruggen de afstand over de stuart highway, een geasfalteerde weg, iets minder stoffig en lawaaierig. Een dode kangoeroe op de weg is het ontbijt van de wegded tial eagle. Een beest van 25 kg zwaar, vleugels van 2m80. Een spektakel. Een stuk of 5 zaten aan het karkas te vreten. De foto's tonen nooit wat het was maar het geeft een idee. Impressionant om deze gevleugde beesten van dichtbij te kunnen obeserveren. Er zat zelfs een dingo mee aan de dis. Het is de bedoeling om tegen zonsondergang aan DE rots (ayers rock) toe te komen waar we an in openlucht de nacht doorbrengen. tot ooit
tot mijn grote verbazing staat hier een pc'tje, buiten zanderig maar 't werkt. We waren hier ruim voor zonsondergang, eerst ons kamp opgezet om dan de zonsondergang te bekijken op de rots (staat in het oosten - zon dus aan de andere kant). De trip naar hier viel mee. We hebben onderweg een poging ondernomen om een aboriginal dorp te bezoeken maar in het infocentrum was gesloten, al de moeite voor niets. 't was wel interessant om door een aboriginal dorp te rijden. Veel stof, veel sloopvuil, simpele huisjes. Eigenlijk willen ze enkel een afdak boven hun hoofd en niets meer. Ze verblijven een poosje in het dorp en trekken dan weer de bush in.
Morgen om 5 uur op om de zonsopgang boven de rock mee te maken, een bergwandeling een 30 km verderop, bezoekje aan een aboriginal infocentrum en danrond de rots of erop. De meningen zijn verdeeld in de groep. Voor de aboriginals is het een soort heiligschennis om er op te gaan, anderen beweren vanniet. Ik denk dat ik hun wil ga respecteren. Onze gids is er uit respect voor de aboriginals ook nog nooit op geweest.Ik beslis definitief na de aboriginal rondleiding.
Vanaf vanavond slapen we altijd buiten, perfecte timing, nieuwe maan dus excellente sterrenhemel.
Ik ben de oudste in de groep, iedereen is jonger dan 40 (tss 20 en ik)
Bon, ik ben weer bij. Vanmorgen wakker geworden eerst door de schitterend opkomende zon, 10 minuten later door de vliegen. Hier zijn ze echt niet te harden, met 100den komen ze op je zitten en ze zijn heel opdringerig. Ik denk dat ik er gek van zou worden. Het was gisterenavond ook al zo maar eens de zon verdwijnt, zijn ze ook weg en dan heb je nog wat tijd zonder hen voor je in je swag kruipt. We konden vanochtend dus niet vroeg genoeg vertrekken. Een kleine 200 km tot Coober pedy. Heel de tijd rij je door 'Anna Creek Station' een farm die vee teelt op een oppervlakte zo groot als Belgie. De woestijn kleurt nu rood en is weer warm. De aankomst in coober pedy is magisch, na dagen geen stad te zien, kom je er hier eentje tegen omwille van de opaalmijnen. Gemiddelde temperatuur is 40 graden maar 70% van de bevolking slaapt hier onder onder de grond, in de rotsen. wij ook vannacht. We hebben een rondleiding gekregen in de stad en in een opaalmuseum en ik zit nu in de bibliotheek achter een pc. Morgen hebben we 700 km voor de boeg, het zal geen lachtertje worden. Iedereen (ik incluis) wordt moe maar nog niet vervelend. Het zal tot alice duren eer ik weer iets zal kunnen laten weten. Foro's opladen zal helemaal niet meer kunnen. Hou jullie ginder allemaal goed. Ik zit hier nog juist 1 week en dan kom ik terug naar het noorden. Mijn haar wordt vervelend lang. Christiane, geniet nog 1 week van douche nr 1, daarna is het weer de wet van de sterkste. Ik moet er hier uit, tot ooit - dikke zoen allemaal
Iets meer dan 400 km afgelegd over onverharde weg. De eerste 10 km hebben we fietsend afgelegd. Tevens ook de laatste 10 km van het berglandschap. Vanaf nu enkel vlaktes. Het eten gisteravond (in het ziekenhuis) was overheerlijk, veel verse groenten (steken allemaal in de bus in frigo's), voor de vegetariers (we zijn met 3) is er altijd een lekker alternatief, en vlees. Op het menu stond kangaroevlees, ik het ervan geproefd en het smaakte niet slecht, maar als niet vleeseter voel ik mij niet geplaatst om er een kwaliteitsoordeel over te vellen. De fietsen waren in bedenkelijke toestand net zoals de weg. Een en al gebibber en gebots, ideaal om goed wakker te worden. Het was warm vandaag en de airco in de bus werkt niet meer naar behoren. We zweten heel wat. We moesten ook voor 2 dagen water voorzien want de plaats waar we zouden 'swaggen', is het water niet drinkbaar. Onderweg een paar stopjes ingelast om 't een en 't ander te bekijken. In de woestijn is elke ding reden genoeg om te stoppen. Een oud treinstation, Aboriginal art, Tlc Alf, een imens zoutmeer, en een stumped tail lizard. Geslapen in Williams creek (2 inwoners) weer onder de bloten hemel maar nu in de vlakte, nog beter dan eergisteren. Perfect getimed, bijna nieuwe maan, je zou hier onmiddellijk een sterrenkijkcentrum zetten, het gebrek aan water neem je er maar bij.
Heel veel te vertellen sinds de aankomst in wilpena Pound, het begin van flinders national park. Ginds zaten we op een camping ground (kampeerterrein). Na het 'ontladen' van de bus (valiezen, boxen met eten, bestek, en al de rimram), kregen we allen een 'swag' toebedeeld. Een canvashoes waar onderaan een matje is in verwerkt, je kruipt er met je slaapzak in en je 'slaapkamer'klaar is klaar. Een verrassing voor mij want ik wist niet dat er op deze trip 'gekampeerd' werd. Na het lekkere eten, buiten uiteraard en, in het gezelschap van een paar kangoeroe's die hun schuchterheid ergens verloren hebben, kroop ik onder de wol. Zaaaalig, een ongelofelijke sterrenhemel (deze keer wel de magelaanse wolken gezien) een koel brisje over je gezicht. Normaal als je 's nachts effe wakker wordt, vloek je intern, deze keer niet. Elk wakker moment was een geschenk om zo'n plafond te mogen aanschouwen, om nooit meer te vergeten. De kraaien dienden als wekker (6.00 - volle bak - enhet is echt met overtuiging). Ontbijt buiten, klaargestoomd om de berg 'Ohlssen bagge' te beklimmen, 900 m omhoog. De ochtendzon was nog niet te warm en zodra we geen boomschaduw meer hadden, was er een windje. Boven was het een wondermooi spektakel. Een prachtig overzicht over een groot deel van het nationaal park, met een wigged tail eagle, zwevend boven ons. Iets meer dan 2 uurtjes geklommen, een dik uur afgedaald. Ideaal om een middagmaal te overmeesteren, na een welverdiende douche. De organisatie van deze trip valt zeer goed mee. Alles wordt meegesleurd. Niet alleen onze bagage maar ook potten en pannen, container water, zelfs de mueslikoekjes waren voorzien om de suikertoevoer te voorzien tijdens de beklimming. Australie is ongelofelijk, gisteren hebben we onderweg geluncht op een openbare BBQ. In elke dorpje bevindt er zich een openbare BBQ, die voor iedereen gratis beschikbaar is. En bovenal, onderhouden wordt door de gemeente, als je hem zelf niet proper maakt, doet de gemeente het voor je. In de namiddag hebben we het nationale park volledig doorkruist, onverharde weg, vol kuilen en bulten, creeks die af en toe vol lopen en de weg nog hobbeliger maken. De weg onderhouden is hier een neverending story. Gemiddelde snelheid: 20km/u. Af en toe hebben we een paar gorges te voet doorgestapt om nog meer te kunnen geniieten van hun schoonheid. Dit is het echte australie, mooi, zanderig, droog, warm maar soms bloedmooi. De avond brachten we door in een ex-tbcziekenhuis voor oorlagsveteranen, buiten slapen is beter.
we hebben net 500 km achter de kiezen en zijn aanbeland in flinders nationaal Park. We zijn van een vlak landschap, stilletjes over gegaaj naar heuvelachtig om nu te eindigen in een soort 'massive centrale'. Onderweg kunnen genieten van de uitgestrektheid die je ook kon terugvinden in patagonie. Alleen de kleuren zijn anders. De aarde kleurt donkerder en donkerder en soms echt een diep oranje. De struiken zijn iets hoger en iets groener. De machtige gumbomen volgen de lijnen van het water. Maar al de 'creeks' staan droog. Naar het schijnt stond er tot vorige maand redelijk wat water. De gumbomen hebben elke keer een andere vorm, een soort 'multi-stam, waar dan drie of vier hoofdtakken uit vertrekken, heel impossant. Als iemand mij de vertaling kan doorsturen van een 'gumtree', please do. Elke eucalytpusboom is een gumboom, maar niet alle gumbomen zijn eucalyptussen. De densiteit van de kangaroe's verhoogt stillaan, midden op de weg zagen we een 'bearded dragon lizard, een 50 cm lange hagedis die aan het zonnebaden was. Het is warm maar de wind maakt de hitte dragelijk. De groep bestaat uit 16 man, canada, duitsland, nederland, ierland en ikke, zijn de verschillende nationaliteiten. De bus is medium comfortabel. Eigenlijk is het een vrachtwagen waar ze op het laadgedeelte een soort box met zitplaatsen hebben gezet. De bus zit vol en dat is jammer want het zitkussen van mijn zetel zit los en dit is niet zo praktisch. Ik schuif voortdurend naar voor. Ik ga het hier bij laten ik zit in een winkeltje en dit gaat sluiten. tot ooit
Adelaide: the driest (of is het dryest?) town, in the driest state of the driest country in the word, Welcome! Vandaag de warmste dag van mijn gehele doortocht en ik moet nog helemaal naar het noorden. Dat belooft, een geluk dat het weer ook mee valt bij jullie, anders zou dit een te groot contrast zijn. Sorry Tina, ondanks het vele gerij in de bus en de kortere stops, begin ik toch wel wat kleur te krijgen. Eén troost, ik loop hier rond in short en t-shirt, het zijn dus eerder de kleuren van een wielrenner (genre geert en chris) dan van iemand die op het strand ligt. Mijn haar begint goed te witten maar wordt redeijk lang, zeker voor rond te lopen in deze temperaturen. Ik heb helaas geen gaatjes meer om het hier ergens te laten knippen. De vorige backpacjer was een juweeltje, een oud victoriaans huis, helemaal opgekalvaterd, een welkome afwisseling want de laatsten waren niet om over naar huis te schrijven (die van vanavond trouwens ook niet - maar een goed douchke vergeeft weer veel). Hoge plafonds, ruime kamers, grote keuken, zeer ruime douches, proper en aangename mensen die het uitbaten. Kingston south east (er is er nog eentje in 'on the murray' en uiteraard in jamaica) was de eerste halte, een vissershaventje waar vooral kreeft wordt gekweekt (Casje moet hier zeker ooit eens passeren). Op de hoofdweg hebben ze zo een reuze glasvezel model neergezet als tourist trap. De tweede stop was aan de granieten 'walvisrotsen', 3 grote granieten rotsen die op het strand liggen van het coorong nationaal park. De coorong is een rivier die doorheen het gehele nat. park stroomt, en was de levensader van de 'nurungderi people', de aboriginal-natie die hier vroeger leefden vooral tijdens de warme maanden. Coorang betekent lange nek en duidt op dit gedeelte van de rivier waar ze de tekening in vonden van de nek. Ze vergeleken de gehele rivier nl met een lichaam. We kregen een korte 'bushwalk' onder de deskundige leiding van Gordy, een rasechte aboriginal afstammeling. En diegenen die mij een beetje kennen, weten dan dat ik elk woordje dat hij lost, probeer te absorberen en te onthouden. Hij toonde ons een 7-tal planten en vertelde ons wat zijn 'volk' (1 van de ooit 410) er mee deed. Eentje tegen de verkoudheden, tegen atritis, eentje om de vervelende vliegen weg te houden (tested en aproved!), eentje waar je 4 dagen kan op even wanneer je zonder water komt in de bush, eentje tegen zonnebrand en insektenbeten en tenslotte eentje dat diende als rood/roze kleurstof. Gordy gaf ook grif toe dat hij tot 7 jaar geleden verslaafd was aan alcohol maar nu betere tijden kent. We kregen nog een dvdtje te zien over de oorsprong van zijn volk. Die verhalen zijn atijd heel spirirtueel, worden vaak verteld door een aboriginal in moeilijk te verstaan engels en vragen 100% concentratie om ze te kunnen blijven volgen (dreamtime stories). Interessant. De weg werd verder gezet over een onverharde weg en dat hebben we geweten, na een 10-ta kilometer heeft een steentje de achterruit verbrijzeld in de gekende 1000 stukjes. Ik was de enige die tape mee had (sporttape weliswaar) waar ze iets mee konden doen om er een stuk karton tegen te plakken. Tape komt atijd van pas. Op die weg lag ook een pas overreden wombat (het bloed sijpelde nog uit zijn oren en neus), geraakt door een auto en op slag dood. Het beestje (alhoewel, ze zijn redelijk groot) heeft niet moeten afzien. Het landschap dat volgde was heel vlak, heel duidelijk dat de zee ooit tot hier was gekomen maar met een palet aan kleuren. Ondanks de droogte zie je groen, wit, geel, grijs, rode tinten, oranje,... en maakt het niet saai. Schapen en koeien grazen wat ze kunnen. Een overzet zette ons aan de overkant van de murray rivier die uitmondt in het grootste zoetwater eer van austraie: Lake Albertina. Groot maar niet diep, maximaal 2m50. Adelaide naderend werd de omgeving wat groener, wijngaarden en amandelplantages. Voor je aan de kust komt moet je over heuvels en dan wordt het pas echt groen. De heuvels, niet hoger dan 400 m, houden bijkbaar toch een groot deel vocht tegen want je waande je in een andere wereld. Het contrast met de droge vlakten was groot. Grote loofbomen, groene grasweiden,.... Morgen vertrek ik naar het echte australie: de outback - het eigenlijke doel van mijn reis (voor het australische gedeelte althans). Het belooft warm te worden. Gordy wenstte mij alvast een cynisch g'dluck en verklaarde mij eigenlijk gek om in zo'n hitte naar het noorden te trekken. Binnen een 10-tal dagen zal ik hem ongelijk of gelijk kunnen geven. Verschiet dus niet wanneer jullie niets meer van mij horen of lezen. Vanaf morgen is er geen gsm-netwerk meer tot in Alice Springs, en ik vrees hetzefde wat internet betreft. Maar weet dat ik zal genieten met elke celletje van mijn lichaam (en dat is gezien de oppervlakte heeeeeeel veeeeeel) dikke warme knuffels vanuit het warme adelaide
Het hoogtepunt van vandaag was zeker het zodiactoertje naar de zeeleeuwkolonie. 25$ om het voorrecht te hebben honderden zeeleeuwen in hun natuurlijk biotoop te mogen observeren. Op de rotsen drogend in het zalig zonnetje of ravottend in het water, sommigen durven het zelfs aan om uit nieuwsgierigheid de boot te benaderen. Die digitale fototoestelletjes laten het niet toe om de foto te trekken op het moment dat jij het wilt, springende robben heb ik niet kunnen vastleggen omwille van de traagheid van die camera's. Het was een heerlijkheid om er zo veel te zien. Een mooi ding dat er niet meer op de pels gejaagd mag worden, nu zijn ze een toeristische attractie geworden en brengen ze ook geld in het laadje. We hebben vandaag ook weer een 'interstate' grens overschreden: we zitten nu in south australie (victoria verlaten). We krijgen er zowaar een halfuur cado bij (zonder bij te moeten betalen). Hier loopt de klok een halfuurke achter op victoria en new south wales. Ik zit nu nog maar 7.30u voor op jullie. Na de middag hebben we een kratermeer bezocht en wat 'grotten' die uitge-erodeerd zijn in de kalkrotsen. We rijden nu al zo'n 1000 km langs de kust, altijd kalkrostsen met allerhande rotsformaties als gevolg. De ene al mooier als de andere. In het Canunda nationaal park hebben we een uurke op het gemak rondgewandeld, bovenop kliffen. Het was hoog nodig want iedereen viel praktisch in slaap. Ondanks dat je fysiek niet veel uitspookt, ben je altijd wel vrij vermoeid na zo'n dag en ben je blij dat je onder een douchke kan kruipen. Ik denk dat het te maken heeft met de concentratie die je een ganse dag probeert op te brengen. Je kijkt uren achter elkaar naar het voorbijrazende landschap zonder dat je een vierkante centimeter wilt overslaan. Ik heb vandaag mijn eerste dode wegkangaroe gezien. Ik heb er vandaag meer dood langs de weg zien liggen dan levend huppelend in de weiden of bossen. Onderweg de zeer zeldzame 'red tail black' kaketoe zien overvliegen (ze waren met 4), ze zijn zo zeldzaam dat je het moet melden wanneer je er gezien hebt (een jobke voor de gids). Tegen 17.30 aangekomen in robe, met alweer een schitterende zonsondergang. Het is hier voor 't moment 27 graden, morgen geven ze nog warmer. Ondanks deze temperaturen, valt de herfst, heel veel - vooral de loofbomen - bomen verkleuren. Heel raar om dit bij deze temperaturen te mogen vaststellen. Een voordeel van het feit dat de avond snel valt, is dat je niet moet opblijven om een schitterende sterrenhemel te zien. De laatse 10 dagen heb ik elke avond de melkweg gezien. En hier in robe is de sterrenhemel nog imposanter, Robe is een klein stadje aan zee, heel weinig lichtvervuiling. Elke astroloog zou hiervoor willen tekenen. De diesel wordt hier in south australie aan dezelfde prijs verkocht als de loodvrije benzine, dit was niet het geval in victoria of new south wales. Morgen aankomst in Adelaide waar ik alleen maar overnacht. Woesdagmorgen vertrekt de trip naar central australie, 8 dagen door de outback. De rest van de dagen die ik hier nog ga doorbrengen zullen allemaal in de bus zijn op 1 na. Ik heb 1 'vrije' dag in alice Springs binnen 9 dagen (hip hoi!) 2600 km zijn al afgelegd op australische bodem, nog een 3500 te gaan. slaap wel allemaal
