Wat is het stil in het Belgische kamp, Kim heeft een fout gemaakt. In zo'n explosief nummer word je daar onmiddellijk voor afgestraft. Weer een afscheid waarvan het scenario afwijkt van wat we graag gezien zouden hebben. Ze verdiende die finale meer dan ooit. Een nieuw Belgische record was zelfs mogelijk. En dan dat ene kleine foutje. Wij zaten hoog in het stadium, ter hoogte van de start, hingen bijna boven haar. Het was zo duidelijk te zien, die naast haar maakt een kleine contractie, zij reageert erop, valt een klein beetje naar achter en net op dat moment schiet de starter. Onmogelijk om dit nog goed te maken. Atletiek op dit niveau kan niet zonder foutjes. Je hebt maar één kans, geen 90' lang, geen tweede service, geen 25 punten per set, 1 moment, iets langer dan 11" waarvoor je maanden, jaren hard moet labeuren. Hoe hard? Kijk naar het resultaat, kijk naar haar lijf door de jaren gebeiteld door de trainingprogramma's van Rudi. Getuned voor dit moment, het had haar moment moeten zijn. Vanavond zoekt ze troost bij Djeke. Straks moeten we weer vroeg op voor de reeksen van de 400 individueel. Ze (Kevin, Jonathan en Cédric met Warimer in zijn reeks) starten om 9.00, een dik uur later is is Kristof aan de beurt voor de reeksen van de 200. Bolt zit in zijn reeks.
Michel vertrekt uiteindelijk dinsdagavond, er zijn geen vluchten op maandag. Hij was met ons mee in het stadium maar is er stilekes tussen uitgeknepen. De finale steeple was nog wat te vroeg na de uitschakeling van Veerle. De wonde is nog te vers. Hij heeft de wedstrijduitslag op het internet gezien.
Van internet gesproken. We komen terug van het stadium en surfen naar de reacties van Kim op sporza. Vraagt die journalist toch weer 'kan je ze dan niet meer inhalen?' AUB, beseft die dan niet wat spurten is? Met alle respect voor deze journalist -hij deed dat tot hier toe redelijk goed - maar zo'n vraag slaagt alles natuurlijk. Zodra de raketten afgevuurd zijn, kan je ze enkel nog nakijken. Hoe kan je die mensen duidelijk maken waar het hier over gaat. Lang leve de bbc die ex-toppers in dienst hebben om zo'n vragen te vermijden.
De Belgische balans is voorlopig niet wat voordien verhoopt werd. Wij als actoren in de moeder der sporten, vrezen nu één ding, het meest rampzalige scenario: de voetballers gaan naar huis met het beste resultaat van de ploeg. Stel je voor. Het spelletje zou winnen van de echte sporten (de onze, zwemmen, turnen,...). Sta dan maar eens aan het hoofd van een sportbeleid, je zou voor minder je ontslag indienen.
Het was een kort nachtje. Pieter moest vanmorgen om 9:30 de piste op voor zijn wedstrijd. Voor deze wedstrijd had ik 1 toegangskaart. Na een rondvraag op het appartement, bleek er niemand te willen of te kunnen. Michel kotst voor het moment alles wat met steeple te maken heeft gewoon uit. Kurt ging trainen met Nathalie, Peter en Patrick moesten met Fei naar het politieburo zich laten registreren en gingen nadien een fietske kopen dus,.. kon ik voor de eerste keer de tempel der tempels betreden.
Per fiets naar het stadium duurt zon 10 (die fietsjes zijn echt een godsgeschenk), weer staalblauwe hemel (gisterenavond en deze avond staat de maan vol en we kunnen ze zien zonder smog), zalig temperatuurtje (net boven de 30°), matige vochtigheid (45%).
Je vergeet in deze omstandigheden onmiddellijk het slaapgebrek.
Weer veel volk, stuk voor stuk trotse chinezen, die allen een stukje mee willen snoepen van de zalige Olympische sfeer.
Het olympic park beantwoordt van binnen wat het van buitenaf laat vermoeden.
Gigantisch maar sfeervol afgewerkt.
Ik loop eerst richting opwarmingsterrein en heb eventjes de gelegenheid om zowel Pieter (kort) als Christophe (iets langer) te spreken (weliswaar vanuit hogen tenenstand om boven de olymische banners uit te komen).
Het stadium is van binnenuit gewoon gigantisch en weer boemvol, nooit gezien op de eerste voormiddagen van een Olympische toernooi, dat er zo veel volk komt.
Het is wel duidelijk dat de chinezen geen kaas hebben gegeten van atletiek, ze weten echt niet wat er voor hen afspeelt. Tussen de rijen staan cheerleaders die het publiek tonen wanneer en hoe ze bv een aanloop ritmisch moeten ondersteunen.
Je kan vrij rondwandelen in het stadium, geen probleem voor onze persoonlijke trainers die toch min of meer in de buurt kunnen komen om te coachen.
Enkel de hoofd- en de perstribune is hermetisch afgesloten. Verder zijn er 2 afgebakende zones voor de atleten maar je kan aan de ingang er van.
Ik zit vandaag op de eerste (van drie) verdieping thv de start van de 200, 50 m van de start van de steeple (den bak ligt aan den binnenkant van de piste) ideaal om Pieter aan te moedigen.
Een zelfde scenario als bij de vorige fondlopers, ze komen vandaag in deze omstandigheden te kort om zich te meten met de absolute top.Jammer ik had de fond gegund, ze hebben het nodig.
Toevallig zit ik naast Dirk Van Tichelt die met zijn familie naar ons aller Kim komt kijken.
Kim, hoe zeer gaan we die missen. De manier waarop ze de reeksen loopt, grote klasse, wat sommige gepensioneerde journalisten ook mogen beweren.
Na haar reeks, loop ik richting atletentribune in de hoop wat Belgen tegen te komen. Ik heb geluk, de halve ploeg is naar Kim komen kijken. Beetje bijgepraat, Pieter was ook al boven. Hij vertelde dat hij het tempo goed de baas kon tot 1500, 1600 m, nadien zat hij met lome benen en kon het tempo niet meer aan.
Ik heb hollanders aangesproken waar zij aan hun kaarten geraakten, ze spraken van het Hollands huis. Ik ben er vannamiddag naar toe gefietst, uurke op en uurke af.
Van de 5de ring naar de 3de om er dan een stukje op te blijven. Een fiets blijft het ideale verplaatsingsmiddel om een stad te verkennen. Zalig weertje, mooie brede lanen, overal een rijvak enkel voor fietsers, luxe. Desalniettemin komt mijn ervaring als motard als defensieve weggebruiker uitermate goed van pas. De autos hier hebben hun eigen verkeersregels, hoe duurder de wagen hoe meer voorrang, het is constant uitkijken geblazen. ondertussen heeft Bolt hier spurtgeschiedenis geschreven nieuw WR en hoe, hij loopt maar 70m, loopt hij door dan zit hij onder de 9.65!!! dit even ter zijde.
Na een uurtje bereik ik het hollands huis, heb wat moeten discuteren om binnen te kunnen, maar gelukt.
Helaas ook daar valt niets meer te rapen.
Op mijn gemak terug (die fietsjes gaan gewoon niet rapper dan 20 km/u), genietend van al het moois.
Net op tijd om te gaan eten bij nen echte Chinees, heel lekker zodat we op tijd voor den tv kunnen zitten voor de ½ finale 100m mannen, ¼ van Kim en finale 100 mannen.
Zelfde liedje als gisteren, zolang er geen finales zijn in het vogelnest, krijg je geen beelden van de reeksen, ½ finales en dergelijke,...
Weer volgen op internet. Kim weer keigoed, de beelden komen vanaf de kogel finale dames, en dan het koningsnummer historisch!!
Voor de volgende dagen heb ik weer wat meer kaarten. De kans is groot de tijd ontbreekt om alles bij te bloggen. Laten we er van uit gaan dat geen nieuws goed nieuws is.
Tot ooit
Ps: De Russen rijden hier rond met zeker een 30-tal audis Q7, herkenbaar door het Russische logo en het grote Russian Olympic comity insigne. De Russische maffia zit dus ook daar.
Na de zware regen van eergisteren was het gisteren een mooie zonnige dag, zonder de drukkende vochtigheid. Mooie blauwe lucht, je ziet aan de horizon zelfs de bergen liggen.
Het was gisteren druk, de eerste competities, aankomst van Peter en Patrick, deel 335 van de queeste naar de tickets, onderhoud met Christophe over de aanpak van de volgende dagen.
Voor Kurt hadden we een dagpas voor het dorp voorzien zodat hij de ganse dag met Nathalie kon doorbrengen, voor beiden een belangrijk punt. Michel had in de voormiddag nog was losmaakwerk met Veerle, hij is na de middag al vertrokken o.a. om de echtgenoot en de familie van Veerle te begeleiden in het openbaar vervoernetwerk.
s Middag is Jempi langs gekomen op het appartement, heel waarschijnlijk heeft hij ook nog wat kaarten (lets hope and pray).
Jempi (runnersscan) heeft hier al 10 jaar een filiaal, heeft een heleboel zakenpartners waar hij nog wat kan peilen naar niet verbruikte tickets.
Maandelijks komt hij 1 à 2 keer naar Beijing, hij heeft hier nog nooit een blauwe lucht gezien. Patrick en Peter zijn in 2 shiften toegekomen. Patrick op het voorziene uur (16.00u), Peter is eerst mee naar het dorp gegaan om daar zijn P-accreditatie te regelen. Met zon accreditatie heeft hij toegang tot de trainingsoorden en kan hij Kevin nog begeleiden in de laatste technische training. Tegen 19.00 was hij hier. In allerijl zijn we dan vlug nog de gebruikelijke boodschappen gaan doen (ontbijt benodigdheden) om op tijd terug te zijn voor Veerle haar reeks.
We waren iets te laat we hebben in de supermarkt ons beste chinees naar boven gehaald om tegen vandaag 2 fietsen te bestellen, dit ging verre van vlot vandaar dat we iets te laat op het appartement waren om de volledige reeks te zien. Onze haast was echter tevergeefs, op geen enkel kanaal gaven ze atletiek. Er zijn er een 10-tal, kanaal 1: een chintok,, 2: een chintok, 3: één of andere chintok, 4: weer een chintok, Veel chintokken dus en nooit dezelfde, ze moeten dus echt wel met veel zijn.
We hebben de wedstrijd via de IAAF-site gevolgd. Zo kwamen we dan te weten dat Veerle eerder achteruit gelopen had dan vooruit.
Live streamen via sporza gaat hier niet omdat de vrt enkel uitzendrechten heeft voor België.
We hebben dan maar naar de volleybal gekeken (op topniveau is dit een alternatief) in de hoop dat ze om 22.45 zouden overschakelen naar de finale van de 10 000.
Tot op het laatste moment hebben ze gewacht, maar ons geduld werd beloond, de 10000m integraal op TV.
De trend werd meteen gezet, snoeihard vertrekken, zelden al van af de start zon lint gezien.
Dat Kiplagat zich zou opblazen wisten we vooraf, maar door haar aanvangstempo werd er wel een wereldkoers neergezet.
Nathalie deed haar ding, ze liep sneller dan in Osaka, al bij al niet slecht in zon wereldkoers (2de beste tijd allertijden is eigenlijk een wereldrecord want dat staat nog altijd op naam van de Chinese die toentertijd betrapt werd op doping.
Een uurke of 2 later kwam Michel binnen, Total loss, in al zijn expertise kan hij de prestatie van Veerle niet verklaren. Op training loopt ze tijden om een Belgisch record te lopen, Hij heeft er geen uitleg voor en het vreet echt aan hem.
Hij had hun afscheid (Veerle stopt, hij ook) op de piste liever anders gezien. Ik had te doen met hem.
We zijn blijven nakaarten tot diep in de nacht (een uur of 3), veel gingen die mannen toch niet slapen.
Nu we internet hebben op het appartement dacht ik de chinese stilte hier wat op te fleuren door een vlaamse radio te streamen via het internet.
Ikke content over mezelf dat ik hier aan dacht. Ik surf naar mijn favoriete zender www.stubru.be , klik enthousiast op luister live, wacht de nodige microsoftseconden, en wacht, en wacht en wacht, ruimschoots over de microsoftmarge, .. Niets dan een zwart scherm waar bovendien geen geluid uitkomt.
Misschien is stubru te progressief voor dit verre oosten, ik surf naar radio één, hetzelfde. Ik surf naar de vrtsite om te checken of ik daar kan streamen, geen probleem noch voor klank, noch voor beeld, hier kan ik de vrtnieuwsbeelden streamen zonder probleem.
De temperatuur in het appartement begint stilaan te verhogen. En dit heeft niets met de weersomstandigheden buiten te maken. We zitten op 1 dag van de start van de competitie. Kurt en Michel, de respectievelijke trainers van Nathalie (10000m) en Veerle (3000Mst),bijten de spits af met hun producten. Eerst Veerle om 20.37 (tweede reeks) en dan om 22:45 Nathalie, rechtstreekse finale.
Vooral bij Kurt begint het te kriebelen, Michel is een oude rot in het vak en heeft al meer meegemaakt dan dit.
Gisterenavond zijn we voor de eerste keer uit eten gegaan. Je hebt hier keuze te over, voor elk wat wils, vlees, vis, vegetarisch. We proberen ons te houden aan een paar basisregels, gekookte groenten, geen ijsblokjes in de drankjes,
We hadden alles bij elkaar voor 18,7.
Nadien terug wat inkopen gedaan (de meeste winkels zijn open tot tien of elf s avonds). In de grote supermarkt vind je zowat alles, zo vallen we per toeval op de sport-, en speelgoedafdeling waar ook fietsen worden verkocht. Ik had al de intentie om Fei te vragen of hij geen adres kende waar we fietsen kunnen huren (elke grote avenue is voorzien van een brede rijstrook voor fietsers, met de fiets ben je sneller door het verkeer dan een taxi of bus). Dit hoef ik nu niet meer te doen, na het bekijken van de prijzen, besloten we om ze gewoon te kopen. Vanaf 300 yuan heb je een fiets - 30!! degelijk, zonder versnellingen weliswaar. Kurt merkt dat er ook plooifietsjes zijn zonder versnellingen 679 yuan, met 960 yuan (delen door 10 voor de euros).
Kurt en ik besluiten om ons er eentje aan te schaffen met versnellingen. Als we hem opplooien kan hij in onze grote adidaszak, hij weegt net geen 9 kg, ideaal om naar huis mee te nemen. Voor onze kleren koop ik wel een extra reiszak
We moeten de volgende dag terugkeren want de technieker is al naar huis.
Zo gezegd zo gedaan, vanmorgen zijn we 2 fietsen gaan kopen. De technieker heeft er nog 1 uur aan gewerkt om al de vijsjes en moeren aan te spannen en de versnellingen af te stellen.
Mijn ticket zoektocht zal een stukje makkelijker verlopen met een fietske.
Na de middag stonden de hemelsluizen weer open, het verfrist dan wel enorm, maar het komt er echt met bakken uit, net nu ik mijn ticketqueeste wou verder zetten.
Het zag er niet naar uit dat het onmiddellijk zou stoppen. Veranderen van kledij, zo weinig mogelijk aan en als je iets aan doet, iets dat snel weer opdroogt. Teva-sandaaltjes, allemaal lycra spulletjes (short en t-shirt) en toch maar een regenvestje om het bovenlijf en het hoofd droog te houden.
De afvoerpijpen van de dakgoten komen rechtstreeks op straat terecht, het water zoekt dan een weg naar een rioolput. Binnen de kortste keren staan de straten hier blank. Soms tot 20 cm water. Op waterskis zou ik er vandaag ook geraakt zijn.
Eigenlijk is dit iets wat ik echt graag doe, bewegen in zon tropische stortbui (het allerliefst zelfs zonder kleren maar waar kom ik dan terecht). Bakken warm water over je heen, rij door plassen dan baden je voeten in warm water, zalig.
Na het stadcentrum gisteren te hebben afgeschuimd, zoek ik mijn geluk noordwaarts, richting Olympic park. We zitten er een boogscheut van, althans van de omtrek ervan.
Barcelona, Atlanta, Athene, waren al gigantisch, dit is mega-gigantisch. Het Olympisch park herbergt een tiental sporten o.a. de atletiek (vogelneststadium) en het zwemmen (de watercube in de gietende regen eens wat anders - ). Het is ontzettend groot, te groot eigenlijk, de wolken hangen vrij laag, ik ben benieuwd hoe dit er uit ziet wanneer het weer helderder is. Ik heb geprobeerd om er helemaal rondom te fietsen maar ik ben er niet geraakt. De noordelijke kant gaat voorbij de 5de ring en dus weg van het centrum, de kans dat je daar tickets zou vinden is vrij onbestaand. Kurt heeft het vanmorgen gelopen, hij heeft er iets minder dan een uurtje over gedaan; Ik ga er vanuit dat de omtrek een 15-tal km lang is.
Elk huisje waar ook maar iets van Olympische insigne wad opgekleefd, ben ik binnengestapt. Tevergeefs, enkel voor softbal (who the fuck cares for softball?)vind je hier en daar nog kaarten. Voor de rest is alles uitverkocht of opgekocht door grote boitten. Jan modaal (vrij vertaald tille) geraakt nergens meer aan.
De vraag overtreft ettelijke keren het aanbod, de prijzen op de zwarte markt zullen onbetaalbaar zijn.
Ik kan hier dus niet iedereen elke dag naar het stadium sturen, er zullen een paar (reken mij hier ook maar onder) serieus ontgoocheld zijn. We zullen een democratische beurtrol moeten opmaken.
metro en hoera hoera: internet vanaf het appartement
Vers van de pers: we hebben internet op het appartement. De router bleek niet veel waard te zijn, ander bakske gezet en zowaar het wonder geschiedt: connectie met het thuisfront. Minder geïsoleerd, informatie van alle sites, een ongekende luxe.
Chinese metro:
Net nadat je een metrostation binnenstapt, moet je je (hand)bagage laten doorlichten zoals op de luchthavens. Ook hier zijn bommen niet toegestaan op de metro. Ik voel me meteen een stukje veiliger. Overal hangen camera's, diegenen die dan toch een bom binnensmokkelt, zal gespot worden. Of hij/zij het nog zal kunnen navertellen is weer de vraag. Een ticket kost 2 Yuan, omgerekend 0,20 of twee keer niets. Wanneer je een Omympisch inkomticket hebt, mag je gratis het openbaar vervoer gebruiken.
In de stations zelf heb je geen airco, de airco in de wagons draait wel op volle toeren en dat is maar best ook, de metro's zitten overvol. Ik durf het mij niet voorstellen dat deze even zou haperen, je valt meteen in de patatten bij gebrek aan zuurstof.
De warmte (vandaag 31° - het heeft vannacht niet geregend en de warmte is een stuk drukkender dan gisteren en eergisteren) overvalt je telkens de metrodeuren openen. Het eerste stuk van de metro verloopt hier bovengronds (op een hoge viaduct weliswaar), een ideale hoogte om de ware aard van de omgeving te ontdekken. Ze hebben hun best gedaan, alles ziet er proper uit, zelfs achter de 'panelen' ziet het er behoorlijk uit. Dit genoegen (om vanuit te hoogte - letterlijk - te observeren) is echter van korte duur, na een 2-tal minuutjes duiken we onder de grond. Sommige gedeelten van de tunnels zijn voorzien van honderden meters elektronische borden. Die zijn zo gesynchroniseerd op de snelheid van de metro dat je een 'animatiefilmpje' te zien krijgt met de olympische mascottes. Weer een stunt van die chinezen. De metro is een degelijk alternatief, zeker na het taxiritje van 10'. De chinese chauffeurs lappen de verkeersregels aan hun laars. Zij laveren constant van links naar rechts en omgekeerd. Het kleinste gaatje tussen 2 auto's of tussen de rijstroken wordt onmiddellijk ingepikt. Verkeerslichten zijn eerder decoratie dan verkeersregelaars. Ik heb meer dan eens mijn oogskes toegeknepen, hopend dat we niet zouden botsen.
Nog 2 keer slapen en de moeder aller sporten schiet uit haar startblokken.
De hoeveelheid tickets die ik via via vanuit belgië besteld had, blijkt niet te zijn wat het had moeten zijn. Normaal zou ik vanaf de 18de telkens 6 tickets hebben gehad voor het avondprogramma, ik heb er enkel voor de 19de, 20ste, 21ste en 22ste en soms 4 en 5 ipv de gevraagde 6. Voorlopig geen kaarten voor de finale van Pieter (steeple) en Tia (hoog) en de 4x400ploeg. Den 18de blijkt helemaal uitverkocht te zijn, de Chinese hordelopen moet daar gans het gewicht van de natie torsen op atletiekvlak, hij krijgt de assistentie van 91000 enthousiaste chinezen.
Kurt (trainer van Nathalie) en Michel (trainer van Veerle) zijn gisteren in de namiddag iets voor 17.00 u aangekomen.
Na het uitpakken, zijn we inkopen gaan doen zodat ze wat te eten hebben (ontbijt en lunch, er zijn hier genoeg restaurantjes waar we s avonds iets kunnen gaan eten).
Zij hebben nog geprobeerd te wandelen tot aan het dorp maar zoals verwacht is dit hermetisch afgesloten. In vogelvlucht zitten we er een goede 20 stappen van, maar je moet er helemaal rond om aan de hoofdingang te geraken. Te voet duurt dit een dik uur.
Morgen proberen ze opnieuw, ik hoop dat ik mee kan, t zal afhangen wanneer de internettechnieker langs komt.
Het internet op het appartement is een probleem, Fei en ik hebben gisteravond nog al de mogelijke combinaties uitgeprobeerd (Fei kan het routermenu wel lezen) maar helaas, we geraken niet naar buiten. Fei moet een technieker van de provider laten komen om het in orde te brengen.
Vannacht heb ik lang wakker gelegen (lang leve sudoku) tegen een uur of 4 ben ik dan toch in slaap geraakt.
Ik had vanmorgen een afspraak in het BOIC-hotel zijn om nog aan inkomkaarten te geraken. Het BOIC-hotel ligt aan de 2de ring, wij logeren in de buurt van de 5de ring. Ik heb voor de eerste keer de metro genomen om tot ginder te geraken. 1 x overstappen en 45 later was ik aan het (op de kaart althans) metrostation, het dichtst in de buurt van het hotel. Snugger als ik ben, had ik aan Fei gevraagd om mij de chinese vertaling van het Jiaguo garden hotel op te schrijven zodat ik het ter plekke kon vragen. Eén van de gevolgen van de smog is dat je de zon zelden ziet, je hebt bij het verlaten van een metrostation geen benul wat noord, oost, zuid en west is (een kompas zit niet in mijn standaarduitrusting om naar atletiekwedstrijden te kijken). Ik vraag aan den eerste beste volunteer welke richting ik uit moet en begin moedig te stappen (10 had hij gezegd en trots vermeldde hij nog even dat hij het engels machtig was voor diegenen die het niet zouden gemerkt hebben). Na 15 stappen kom ik toe, ik bel mijn contact. Ze vraagt mij om naar het 2de verdiep te komen, daar aangekomen stel ik vast dat er enkel kamers zijn. Ik bel opnieuw, contact beweert dat er op deze verdieping geen kamers zijn, maar ik zie duidelijk hotelkamers. Ikke terug naar beneden, aan de balie gevraagd of ik wel juist ben. Ik zit wel degelijk in het Jiaguo hotel maar niet in het Jiaguo garden hotel. Fei had enkel Jiaguo vertaald zonder garden. Blijkt dat ik vanaf het metrostation de verkeerde richting ben gestapt. Ik kies nu voor een taxi, 10 later sta ik aan het goede hotel. Wat ik bestelde ligt er maar niet meer dan dat. Ik had gehoopt dat ik wat gaten kon opvullen, jammer maar helaas. Ik zal elders terecht moeten, ik begin te vrezen voor een goede afloop.
Ik wacht voor t moment op den internettechnieker. Kurt en Michel zijn met hun portable naar de Starbuck.
Christophe (de voor ons 'enige officiële' link met het olympisch dorp) heeft mij gisterenavond wakker gebeld (om 21:40) ik kwam regelrecht van een andere planeet, wist eerst niet wat er gebeurde, na een tijdje besefte ik dat er iemand gebeld had. Ik heb dan maar teruggebeld.
Vrijwel onmiddellijk terug ingeslapen. Rond 1 uur maakt mijn gsm mij wakker omdat ik moet gaan spinnen. Mijn pda laat ik op belgisch uur maar ik heb er natuurlijk niet aan gedacht om al mijn herinneringen uit te schakelen. Ik doe dit maar meteen voor de volgende 2 weken.
Na wat patience val ik terug in slaap. Wakker om 3u, een ongelofelijk onweer, meer dan oude wijven, de hemelsluizen worden opengezet (waarschijnlijk letterlijk).
Nu duurt het iets langer om terug in slaap te vallen.
Uiteindelijk val ik weer in slaap en slaap ik door tot 9u30. Ondanks de vele mensen die hier wonen, is het hier vrij rustig, geen spelende kinderen, geen tv-lawaai, geen radios. Zelfs de appartementsmuren laten weinig door.
Doucheke, ontbijt en wederom boodschappen, nu ga ik voor de grote flessen water. Ik moet in meerdere etappes gaan om dat het toch een dikke 10 stappen is.
De zon komt er door en dan loopt het zweet automatisch.
Vanaf de middag moet ik stand by zijn in het appartement want één of ander via via contact komt een eerste lading tickets brengen.
Ik kan de eerste groep dus niet gaan opwachten in de luchthaven, spijtig.
De laatste uurtjes dat ik hier alleen spendeer lopen op zijn einde, ik ben benieuwd wat het hier gaat geven wanneer we voltallig zullen zijn (maximum met 7).
Vanaf we de vlieger verlieten werden we opgewacht door 1 vriendelijke chinees, die in t chinees gebaarde dat we hem moesten volgen.
Bij de bagage stond de onze al op 1 kar en konden we onmiddellijk naar buiten.
Daar werden we al weer opgewacht door een troep vriendelijke chinezen (ze komen altijd in groepjes van 3 waarvan minstens 1 ervan basic english kan).
Galle en haar troep liep haar contact gewoon straal voorbij als ik ze niet benader, weten ze niet waar naartoe.
Om de een of andere reden sta ik ook op een lijst en wordt ik naar het appartement gebracht in een officiële skoda volledig bekleefd met de logos van de spelen. Gelijk een grote madam word ik naar mijn bestemming geleid.
Beijing slaapt nog, mijn chauffeur maakt gebruik van de Olympic lane, op dit uur is het zinloos.
Veel groen, overal langs de pechstrook zie je bloembakken, loofbomen, sparachtigen, treurwilgen, de begroeiing hier verschilt niet veel van de onze.
Ik zie audis, volkswagens, skodas, fiats, en een enorme Ikea.
De skyline van Beijing daagt stillaan op uit de ochtendnevel.
t Is weer zover, 10 uur in de vlieger rond de 900 per uur, je bevindt aan het uiterste oosten van ons euro-aziatisch continent en het draait hier om dezelfde merken als ettelijke duizenden kilometers westwaarts.
De chauffeur kent duidelijk de streek niet maar hij blijft supervriendelijk
Hij moet een paar keer vragen waar het juist is, uiteindelijk komen we ter plekke.
Intussen krijgik een telefoon van ene Fei, die mij ook staat op te wachten op de vlieghaven. Hij maakt er geen probleem van dat ik al ter plekke ben, ik wacht hem op om binnen te kunnen op het appartement.
Het binnenplein ziet er in werkelijkheid heel anders uit dan de foto liet vermoeden (niets nieuws onder de zon). Het lijkt hier een soort modelwijk. Piepkleine appartementjes, veel mensen op een kleine ruimte? Ik begin te vrezen over de staat van het appartement.
Er hangt ook een eigenaardige geur, een mengeling van wokkruiden en beerputachtige aromas.
Na een dik halfuur verschijnt hij. Hij blijkt ook Frans te spreken (heeft 2 jaar in Marseille gestudeerd).
Ook weer supervriendelijk. Het appartement is klein maar volledig vernieuwd, nieuwe ramen, vloer, meubels. De properheid is uiterst oppervlakkig, een goede bezemronde doet wonderen. De bedden zijn groot genoeg (mijn vrees was onterecht), de badkamer is piepklein: open douche, (westerse oef) wc en lavabo
Fei overhandigd mij al het gevraagde (telefoonkaarten, contracten, ), ik betaal het nodige. Hij heeft zelfs een adsl-modem mee maar kan hem nog niet installeren omdat hij de code op bureel heeft laten liggen. Dit zou goed nieuws zijn, hopelijk krijgt hij het geïnstalleerd. Ik heb later geprobeerd mijn codes in te voeren op de router maar ik geraak niet wijs uit het chinees menu.
We maken afspraak rond 9u om mij te registreren bij de gemeentelijke politie als tijdelijke residente (een noodzaak hier in China). Ik neem in afwachting een douche in de hoop de vermoeidheid wat weg te spoelen. Dit lukt vrij goed vooral omdat er geen warm water uit de kraan komt.
Fei is iets na 9 present, ik probeer mij te concentreren zodat ik mijn weg hier wat ken.
Na de nodige formaliteiten op het politieburo, toont Fei mij een groot winkelcentrum waar ik de hoogst nodige inkopen doe (wc-papier, wat kuisgerief en drinken).
Het is bewolkt en drukkend warm, maar te doen.
Bij de terugkomst op het appartement, belt Fei naar de eigenaar om het warm water aan de praat te krijgen.
Rond de middag heb ik een dutje (meer dan een beauty sleep) gedaan na 24 u wakker. Ik heb moeten vechten om na anderhalf uur wakker te worden. Als ik zou toegeven aan mijn slaap, geraak ik nooit in het chinese ritme.
Ik doe een paar telefoons om aan de ingangsticketten te geraken, dit lijkt te lukken maar ik ga nooit aan tickets geraken voor al de dagen voor al de logés. We zien wel.
Nog eens boodschappen doen, ik heb gemerkt dat er hier geen bestek is, geen tassen, geen glazen,
Het wordt moeilijker en moeilijker om wakker te blijven. Hans had gevraagd om te gaan eten maar ik pas.
Ik probeer mijn ogen open te houden tot 20:00 u, de tv helpt wel wat (er zijn hier een stuk of 10 tv-kanalen die continu de spelen uitzenden) maar of en toe betrap ik mezelf erop dat ik hier en daar een stukje gemist heb.
We (muttie, va en ik) waren goed op tijd in Zaventem. Naar goede gewoonte liep Fran al rond in de buurt van de check-in zone.
Bleek dat Bob Verbeeck en zijn gehele familie ook op dezelfde vliegr zat. Nog andere bekenden: Paul Rowe, Carla Galle, Lode Grossen en zijn voorzitter, een hele delegatie hockeysupporter met o.a. ook de federatievoorzitter.
Fran had mij een superplaats bezorgd. Eerste zetel van de middenbeuk, geen stoelenrij voor mij, geen last van mensen die opstaan. Links van mij zitten Lode en zijn voorzitter.
Het vliegtuigpersoneel was uitermate vriendelijk. De purser was vrij jong (zag er althans jong uit) en volgens mij de enige die engels sprak. Op de een of andere manier weten ze dat we voor de Spelen naar ginder gaan met als gevolg dat we een zo goed als vip-behandeling krijgen (drinken zo veel je maar wil, 1000 keer komen ze vragen of we nog iets nodig hebben,...). Op het einde van de vlucht vragen ze of wij (Lode en ik) samen met hen op de foto willen.
Ondanks meerdere pogingen kom ik niet tot een deugdoend dutje. Veel gelezen, 2 filmpjes gezien, de keuze was niet vrij indrukwekkend, geen nieuwe kaskrakers maar wel een paar degelijke klassiekers (zowel chinese als amerikaanse).
De landing duurde heel lang, we hebben een paar toerkes boven Beijing gecirkeld eer we naar beneden mochten. Tot groot jolijt van een dame een paar zetels voor mij, 1 kotszakje was lang niet genoeg (een krant of 3 zijn er doorgegaan).
Na een paar laatste hindernissen (1u30 in de vlieger zonder airco in sydney moeten wachten omwille van elektronicaproblemen - 30 minuten boven londen gecirkeld vanwege de mist - daardoor mijn connectie in londen gemist, vlieger van 2 uur later moeten pakken -in brussel bagage niet mee,...) toch thuis gearriveerd. Het doet altijd deugd om terug thuis te komen, in je eigen bedje slapen. Ik heb zelfs een lange nacht gehad (9uur geslapen) maar toch mis ik de ozzie-mentaliteit. In londen al werd je geconfronteerd met gelaatuitsdrukkingen die op onweer stonden, onvriendelijkheid, stress,... daar was ik meer dan 7 weken van gespaard gebleven. Je geeft, volledig onopzettelijk, iemand een duwtje bij het aanschuiven in een of andere rij, en onmiddellijk word je doodgebliksemd. Deep down under zou de enige reactie een 'no worries mate' zijn en een perfecte reden om een gesprek te starten, als die al niet gestart was. Het is duidelijk dat de europeaan op de toppen van zijn tenen leeft en hierin mogen we zeker een voorbeeld nemen aan onze tegenvoeters. Ze hebben natuurlijk hun klimaat mee. Iedereen is ook hier, automatisch beter geluimd wanneer het weer beter is. Dat is hun ongekend voordeel. Maar laat het geen goedkoop excuus zijn, minder goed weer mag geen verontschuldiging zijn voor een slecht humeur. Hun communicatievaardigheden, sociale contacten zijn veel beter dan de onze. Uiteraard ook meer gedwongen door hun geografie dan wij. In zo'n uitgestrekt land en dor klimaat moet je kunnen rekenen op je medemens. Onze maatschappij is dusdanig ge-'evolueerd' dat dit niet meer een noodzaak is. Hoeveel mensen groeten elkaar nog spontaan, kennen hun buren,... In ozzieland spreekt iedereen iedereen aan en peilen ze met interesse vanwaar je komt, hoe lang je blijft, wat je plannen zijn. Wij hebben dit waarschijnlijk door tijdsgebrek, helemaal verleerd. Heel waarschijnlijk maak ik van deze blogsite een bundel in pdf-formaat en plaats ik hem ergens op het net als reisgids voor iedereen die ooit plannen maakt om zelf richting tegenvoeters te vliegen. Het was mij een waar genoegen om mijn enthousiasme over wat ik ginder meemaakte, te delen met jullie via deze blogsite. Ik heb ontzettend genoten van jullie fijne reacties. Zo brachten jullie telkens een stukje thuis aan de andere kant van de 'globe'. Bedankt allemaal en tot ooit ...
Het gevreesde is gebeurd. Ik heb de connectie in londen niet gehaald, bloody hell. Het had nog gekund maar er hangt hier mist en we hebben ongeveer 20 minuten rondgecirkeld boven londen voor we mochten landen. Spurten naar de flight connections centre, gate zoeken, dDoor de douane - op zo'n momenten biept dat ding natuurlijk, heb ik mijn handbagage mogen uitladen - om dan vast te stellen dat ze de laatste oproep door de vertrekhal laten klinken voor de vlucht waar ik niet meer op kan (ik wel maar de bagage niet dus ik niet). Wat is internet dan toch een troost. Het (sport)nieuws op mijn gemak doorlezen, mijn mails lezen - altijd de moeite omdat er toch heel wat mensen zijn die mij een persoonlijke boodschap achterlaten, ... weer wat tijd doden. Ik ben nu geboekt voor de vlucht van 11.50 en kom waarschijnlijk rond 13.00 uur in brussel toe. Niets aan te doen, no worries mate.
'to kill some time', heb ik wat hier (in Sydney, breedband, snelle pc,s, tijd,..) foto's kunnen opladen. Je kan ze vinden op de gekende ftp-site onder de submap (in de hoofdmap httdocs - en dan de map oceanie) 22-04-07. Als je de gekende weg niet meer kent, scroll dan wat in het archief waar alles 2 of 3 keer wordt uitgelegd. Ik ben hier om 6.15u geland, ben richting 't stad vertrokken en heb ontbeten op de operahousekade met de harbour bridge als achtergrond. Gewoon een kwestie hier stijlvol te vertrekken.
Een geluk dat ik tijd heb tussen landen en terug vliegen. Ik ben in het 'domestic' gedeelte geland en moest naar het internationaal gedeelte, waar ik mijn bagage wou achterlaten op dezelfde plaats waar ik 4 weken geleden al een zak heb achtergelaten. De twee vlieghavens kan je bereiken per trein. Het heeft iets meer dan een uurtje geduurd eer ik het allemaal uitgedokterd had. Als je minder dan een uur hebt tussen nationaal en internationaal, haal je het gewoon niet.
Ik vertrek nu stillekes richting international airport. Doucke, wat eten, alles (gsm, ipod, camera) nog eens opladen, bagage definitief schikken (betalen voor overgewicht?), inchecken en dan wegvliegen om 17.00. Tussenlanding na ca 8 uur vliegen in Singapore, dik uurke wachten, 14u vliegen naar londen, kleine 2 uurkes wachten in london, uurke vliegen en dan landen in 'my backyard' rond 11.00 maandagmorgen. Nagenietend van mijn zalige 43-daagse deep down under met een jetlagkater en heel waarschijnlijk met de oceanicblues.
We zijn hier om 17.30 u toegekomen, iedereen afgezet aan zijn/haar des betreffende backpack. Ik had hier geen nacht geboekt maar ik had 3 dagen geleden wel een backpacker gecontacteerd om daar een douche te mogen nemen. Dat bleek geen enkel probleem te zijn. Ik hier zonder enige problemen mij mogen verfrissen, zonder iet of te wat te moeten betalen. Op en top australische mentaliteit. Gisterennacht nog een laatste keer buiten geslapen, een laatste keer geprofiteerd van de sterrenhemel vanaf het zuidelijk halfrond. Je ziet hier ook meer sterren dan aan de noorderkant. Het was een ware kermis, de geseling ervan resulteert in een heleboel insektenbeten, voornamelijk in het gezicht (kaak, oren, nek) en de slaapzak was ook redelijk vochtig vanmorgen. Dit laatste was snel opgelost door de opkomende zon. De insektenbeten kunnen dienen als souvenierke van weer een zalig nachtje. Ik zal er nog lang aan kunnen terugdenken. We zitten hier in een tropisch klimaat en ik kende het risico, de 'insectrepellent' heeft zijn werk niet of in ieder geval onvoldoende gedaan. Tijdens het ontbijt vlogen er weer meerdere zwarte kakeroe's met rode staart over, zo zeldzaam zijn ze dan toch niet of ik moet heel veel geluk hebben om ze 2 keer gezien te hebben tijdens mijn verblijf hier. Katherine gorge was maar een half uurke rijden. Ik heb gekozen voor de 2 uur durende cruis omdat de wandeling een gewone bushwalk was en maar de eerste 100m in de gorge lag. Een goede keuze bleek achteraf. We zaten met z'n 65 op zo'n bootje ( rijtjes van 3 links en rechts. De gids was een native aboriginal met een enorm gevoel voor humor. We hebben een paar keer goed platgelegen. De gorge op zich is mooi, minder magisch dan milford zound in nieuw zeeland maar het mag er zijn. Rotswanden tot 200 m hoog, tropische begroeiing, je vraag je soms af hoe die bomen zich kunnen hechten in de steile wanden. Veel vogels, buizerds, visarends (eentje hebben we zien duiken naar een visje en hij/zij had prijs, een streling voor het oog, helaas veel te flitsachtig voor de camera, eer je hem klaar hebt, is de vogel letterlijk en figuurlijk gaan vliegen). Katherine gorge bestaat uit 13 gorges waarvan we er vandaag 2 gezien hebben. En op mijn laatste dag hier heb ik mijn eerste echte 'wilde' krokodil gezien. Een sweetie van 3 m (zoetwaterkrokodil) zoals ze hier genoemd worden die zich voornamelijk voeden met vis en de mens gerust laat als de mens de croc gerust laat. Ze worden maximum 3m50, diegene die we gezien hebben was ne redelijke grote. De saltie is andere koek, die beesten worden tot 7m lang en kunnen tot 1000 kg wegen en die laten steken af en toe wel ne mens achter hun kiezen. We hebben ook daar geluncht. Nadien de weg naar darwin verder gezet met maar 2 tussenstoppen meer: Adelaide river, een dorpje op 100 km van darwin met een pub uiteraard. De attractie hier is een opgezette buffel, diegene die te zien was in Crocedile Dundee (Paul hogan kruipt met de journaliste de bush in, op de weg staat een buffel, Hogan 'hypnotiseert ' de buffel, die valt om en ze kunnen verder rijden). Als het maar volk trekt, ze zijn hier heel goed in. In the middle of nowhere is elk excuus groot genoeg om volk aan te trekken. De laatste stop was aan de edith falls. Alweer een zwemgelegenhied, de 'vijver' met waterval was groot genoeg. Ik ben naar de watervallen gezwommen en heb er, heen en terug, een 40 minuten over gedaan. In totaal hebben we vandaag maar 300 km gereden. Te doen. In het noorden zijn de 'flods' nog maar een 2-tal weken geleden gepasseerd, en in elke creek die je overrijdt zit dan ook water. Een reuzegroot verschil met 'the red centre'. De pacific nog eens mogen aanschouwen, juist op tijd voor de zonsondergang (weer eentje). Darwin is een gezellig stadje, iets minder gezellig dan Alice. Meer hoogbouw met voornamelijk de gekende hotelketens (novotel, hollyday inn,...), dambordpatroon zoals de andere steden. Het hoogseizoen begint hier nu want in hun zomer is het hier te warm. In hun zomer (nat seizoen) wonen hier 30 000 mensen, in hun winter (droog seizoen) 110 000.
10 000 km in Oceanie in 43 dagen (3500 in NZ en 6500 in Australie), het geeft een idee over de 2 landen maar niet meer dan dat. Mijn mening over nieuw zeeland kon je al eerder te weten komen. Australie is geen land maar een continent. En iedereen die hier vertoeft, keert met tegenzin terug of je hier nu 2 weken, 2 maand of 2 jaar zit. Iedereen heeft de indruk dat ze tijd te kort hadden om alles te zien. En dit kan ook niet anders. Zo'n groot continent kan je zelfs in 2 jaar niet helemaal rond krijgen. De combinatie van zo'n oppervlakte met het kleine aantal inwoners (18 miljoen) blijft fascineren. Steden van meer dan een miljoen inwoners tegenover dorpjes met 2 inwoners. 90% van de inwoners wonen op maximum 20 kilometer van de pacific. Een immens binnenland, het echte australie. De droogte, de woestijn, uitgestrektheid, ....
De ozzies zijn gezellige mensen, hebben gevoel voor humor, en beheersen een heel stressloze levensfilosofie. 'No worries' is het motto van dit continent en elke keer ze het uitspreken menen ze het ook. Ze zijn spontaan, gastvrij, staan open voor heel veel. De mannen zijn meer macho dan in NZ, bier boven alles, de pub is hun eerste thuis en dan pas de rest. Drinken wordt ook aangemoedigd en wordt nog steeds als statussymbool erkent. Hoe meer hoe liever. Australie is nog een echt 'cowboyland' waar de 'straffe' verhalen aan de toog worden verteld. De 'verwesterde' steden vind je aan de oostkust (brisbane, sydney, melbourne) en of je daar rondwandelt of in een europese stad, een stad is een stad. Ze hebben echter het voordeel allemaal aan de pacific te liggen en dat maakt dat je er mooiere plaatjes kan nemen. De aboriginals is een heel ander verhaal. Hier in het noorden zie je er veel meer en dat is ook logisch. De eerste blanken zijn hier pas toegekomen eind 1800, de generatie van mijn overgrootouders. In 'the centre' heeft het zelfs tot de jaren 70 geduurd eer iedere aboriginalnatie een blanke had gezien. De generatie van mijn ouders zouden in dat geval nog volledig 'van de bush' geleefd hebben. Ik zou er mijn eerste levensjaren nog in hebben doorgebracht. Heel recente geschiedenis, heel schrikwekkend dichtbij. Dan heb je nog diegenen van de 'lost generation'. Tot 1960 werden er aboriginalkinderen 'geplaatst', 1000den km ver van hun eigen ouders en omgeving. Als je dan weet dat hun omgeving alles is (geschiedenis, religie, leefwereld, eten, drinken) zijn dit toch heel ingrijpende gebeurtenissen voor die generatie. Geen wonder dat de 50, 60-jarige aboriginals dronken ronddwalen, ze zijn nergens thuis. De meeste volkeren voeren hun ceremonies en hun riten nog uit, gaan nog de bush in om te jagen (met het geweer ipv de boomerang) en om voedsel en medicijnen te vergaren maar leven 'verwesterd'. In huizen wonen, dragen kleren, hebben geld (waar ze nooit hebbenleren mee omgaan). Het is ontzettend erg te moeten vaststellen dat een volk dat minstens 60 000 jaar in volledige harmonie dit zeer woest land heeft bewoond en erin slaagde erin te overleven, de co-habitatie met de blanke man niet zal overleven. De laatste 100 jaar is de harmonie verwoest door de kolonisten. De huidige generatie heeft daar weinig schuld aan. Er zijn die er heel bewust mee om gaan en respect tonen voor hun levenswijze maar het kwaad is geschied en onomkeerbaar. Een stuk van onze oergeschiedenis gaat verloren in onze tijd, die mensen konden ons zo veel leren en nu vrees ik dat het te laat is. Er lopen nog ouderen rond die al de kennis nog bezitten maar het zijn maar delen van de grote encyclopedie. En wat ze prijs geven is maar een fractie, heel wat van hun verhalen blijven hun geheim en zullen ze nooit delen met de witte man. Hun kennis zal niet meer doorgegeven worden.
Al bij al blijft australie een zeer boeiend continent. Het geniet een zalig klimaat, het wordt bewoond door blanken zoals jij en ik, ze zien er alleen wat bruiner -en dus ook beter - uit. Ze spreken een sappig taaltje, gebruiken soms zalige alternatieven voor de 'Oxford english standards' (breakfast= brekkie, 'alrightie', weakie= wake up, ....). Ik ben nen ontzettende gelukzak om er mogen van geproefd te hebben. Het zal hopelijk altijd een zeer zoete nasmaak blijven. Nu kom ik naar huis om jullie warm te maken om ooit zelf de overtocht te wagen en het met elk lichaamscelletje te komen ervaren. tot straks.
Het was gisteren niet alleen ontzettend vroeg maar de ontgoocheling was heel groot wanneer de bus de hoek omdraaide om ons (Gary, ene van de 8-daagse en mijzelf) op te pikken. Het bleek een bus te zijn voor 53 passagiers. Daarbovenop waren we de eersten en heeft het tot 7.30 u geduurd eer iedereen opgeladen was, 2.30u van mijn dierbare slaap en avond gestolen!. 37 mensen aan boord, voornamelijk jong tot zeer jong volk. Shit Shit Shit, what a mistake. Heb ik daarvoor gisterenavond het gezellige restaurant verlaten om toch wat nachtrust te genieten? What a mistake. De gids/chauffeur, stelde deze trip voor als een 'chill-out-trip', bloody hell! Ik had even goed een dagje langer in het gezellige Alice kunnen blijven 'chillen', dan de greyhound of trein naar Darwin genomen om nog een dagje te kunnen spenderen in darwin voor mijn nachtvlucht naar Sydney. But no worries, niets meer aan te doen, afkicken van de zalige 8-daagse. Ik kon mij troosten met het feit dat ik een bank voor mij alleen heb (tijdens het opladen van de andere passagiers heb ik een donderwolk op mijn gezicht gezet en het heeft geholpen). Gelukkig denkt Gary er ook zo over en kunnen we elkaar mits een gebaar of blik begrijpen (Gary is een 26-jaar oude ier en zit al 2 jaar in ozzieland - gezellige kerel). De gids was een flauwe plezante en de eerste indruk die hij mij liet was sterk beinvloed door de ontgoocheling. Een 'toilet-brake' duurt hier een halfuur (37 mensen die aanschuiven), weer meer tijdsverspilling. Een uurtje boven Darwin ligt de steenbokskeerkring, onze eerste stop. Foto - hop in again, het 'if-this-is-tuesday-this-must-be-belgium' gevoel was heel sterk aanwezig. Lucnhbreak aan de devils marbles, grote ronde granietrotsen (geoxideerd door het rijkelijk aanwezige ijzer) die de erosie op een adembenemende manier overleefd hebben. Wederom een heilige aboriginalsite waar gevraagd wordt om de stenen niet te beklimmen, en altijd zijn er onnozelaars die het toch doen. Gelukkig mocht je overal foto's nemen wat niet het geval was wanneer we rond de rots wandelden, daar was praktisch de gehele zone "non-photo-zone'. Een shop-stop in Tennant Creek, een stadje dat ontstaan is als telegraafstation zoals praktisch alle de stadjes in the 'Northern terrorty (NT) . NT is ook de staat waar verhoudingsgewijs de meeste aboriginals leven, in sommige streken zelfs meer dan de blanken. Velen dwalend over straat, anderen boodschappend in de supermarkten. Dit internetcafe wordt gerund door een aboriginal. Woensdagavons ben ik alleen te voet teruggekeerd naar de BBH (ca 2 km wandelen) en dan was ik toch niet echt op mijn gemak met al de aboriginals, waarvan de meesten in gezegende toestand. De nacht doorgebracht in tenten, maar ik heb mijn matras buiten gelegd en zonder swag, enkel in mijn dunne slaapzak onder alweer een grandioze hemel, slapen geslapen. We sliepen op een camping ground van een cattlestation. 100 000 vierkante kilometer groot (1/3 van Belgie), 60 000 koeien en ze geven 135 man werk. Een klein feitje om de grootheid van dit land nog maar eens te benadrukken. De kans is dus duizend keer groter dat je een koe bent wanneer je hier woont. 500 km gereden donderdag. Vanmorgen (vrijdag) om 6.00 eruit om om 7.00 te kunnen vertrekken. 700 km voor de boeg. Een korte koffiestop, lunchstop om 11.30 in Daily Waters, de oudste pub in australie. Een plaatsje waar de eerste "overseas' KlM- en qantasvluchten landden. Doorrgereden tot Mataranka, een warmwaterbron (24 graden) waar je kan inplonsen en dat moeten ze ons geen twee keer zeggen. We slapen in Katherine (300 km ten zuiden van Darwin) om morgen vroeg de Katherine Gorges te bezoeken (cruise, te voet of heli). Laatste nacht slapen op australische grond, volgende nacht hang ik er zo'n 10 000 m boven). Het begint zeker te korten, het feit dat deze trip wat tegenvalt (alhoewel ik er mij al wel eengedacht heb van gemaakt en weer volop geniet van de scenery die geleidelijk overgaat naar tropische begroeiing) maakt het vertrek wat makkelijker. Maar in ieder geval heb ik een stuk van mijn hart verloren in weer een stukje (om niet te zeggen een groot stuk) van het zuidelijk halfrond.. Nadine, mijn vlucht vanuit londen is BA392 en normaal land maandag ik om 11.00 u stipt. Dikke dikke zoen aan iedereen en see you all very very soon.
Gedoucht, was ingestoken, en nu ff internetten om alles up te daten. Om 19.00 u met de groep afgesproken om samen te gaan eten in de gids zijn favoriet restaurant. Alice springs is zijn thuishaven, het zal wel dik in orde zijn. Vanmorgen zijn we met 4 van de groep een uurke gaan 'quadden' in de bush. Heel technisch parcours, heel hard labeur om die quadjes in de zandgleuven te houden maar weer heel leuk. We kwamen als rode stofmonsters uit de bush gelukkig zonder kleerscheuren. Een korte lunchstop en een stop ergens op 100 km van alice om de zingende dingo 'dinky' te aanschouwen (onder mijn pianobegeleiding - ik heb geprobeerd om de familie-eer hoog te houden maar ik vrees dat ik er niet echt in geslaagd ben - broeder jacob en annemarieke is mijn beperkt repertorium). Rond 16.00 u in Alice toegekomen, iedereen afgezet aan zijn BBH om vanavond deze trip op de gepaste wijze af te sluiten. Iedereen is even enthousiast over de laatste 8 dagen, echt een 'must' al je ooit de oversteek waagt. Helaas geen foto's om dit alles een beetje te staven, maar we halen dit weldra in, want binnen 4 dagen ben ik thuis. Ik ga hier niet graag weg maar ik zie er naar uit om jullie allen terug te zien. Het is zeer de moeite geweest en ik moet de zon al niet meebrengen, jullie genieten daar ook van een zalig weertje. Ideaal om mijn jetlag te verteren. Morgenvoeg hoop ik dat ik wakker wordt, ze komen mij hier om 5.40 u oppikken om de laatste trip richting darwin aan te vatten. De BBH is hier heel sympathiek zoals het stadje trouwens. Voor mij mocht het nu eigenlijk gedaan zijn omdat deze trip fenomenaal goed was, het kan onmogelijk beter. Ik vrees dat de volgende 3 dagen een anticlimax kunnen worden. 1500 km in 3 dagen tegenover 2500 in 8, we zien wel. In ieder geval tot ooit heel binnenkort. Dikke bruinverbrande, zonnige, zalige, gelukkige, hartelijke, gezonde, ... kussen vanuit Alice springs
Laatste avond van de weer-zeer-de-moeite - 8-daagse. Laatste avond met een fijne groep. Vvanmorgn ealweer een early rise voor nog een sunrise aan de rots. Deze keer met de zon in de rug zodat je de rots in zijn meest populair moment te zien krijgt. Minder intimiteit dan de ochtend voordien maar de kleuren vergeven de drukte. Hopelijk geven de foto's de juiste impressies weer en zoniet, boek een reis naar hier en maak het live mee. Ondanks het feit dat je dit al 100de keren gezien hebt en het een 'simpele' rots is, is de live-experience heel speciaal. 300 km verder te rijden tot kings canyon, een bergketen van een 300 miljoen jaren oud. Om 12.30 aangekomen en na een lunch, klaargestoomd voor alweer een veelbelovende wandeling. De thermometer gaf 38 graden in de schaduw. Liters water meesleuren is de boodschap. De wandeling start meteen keizwaar. Dit stukje kreeg de naam 'hard attack climb' en ik kan je verzekeren dat ze haar naam niet gestolen heeft. Een kuitenbijter om U tegen te zeggen. In het totaal heb ik 3 liter gedronken voor een inspanning van 3 uur. Maar als we zweten zijn we gelukkig. Normaal konden we haverwege een duikje nemen in een natuurlijk vijvertje maar de 'rangers' waren onderhoudswerken aan het uitvoeren en sit gedeelte was gesloten, juist voor vandaag.Geen nood, na de wandeling hebben we een zwembadje onveilig gemaakt en hebben we ons daar kunnen verfrissen ('t was wel nodig). Een beetje verder was onze 'camping ground'. De laatste nacht in een 'swag' aan het kampvuur met een ongekende sterrenhemel, ik ga die dingen missen. Lekker gegeten, gezellig onderonsje aan het vuur, napraten tot in de te late uurtjes. Een ideale afsluiter voor deze groep.
Ik slaap ontzettend zalig n die swags. DeZe keer heb ik zelfs een iets breder model, nog beter. Vanmorgen (5.30) hebben ze mij echt moeten wakker schudden om mij wakker te krijgen (ik slaap wel met oordopjes, maar ik zat heel ver weg). De zonsopgang was de moeite. Je ziet de zon links van de rots opkomen. Je kan dan enkel het silhouet zien maar het blijft een spektakel. nadien zijn we doorgereden naar de Kata Tjuti formaties, een iets oudere bergketen dan uluru (500 milj ipv 400 milj) met 36 ronde toppen. De bergwandeling was er eentje van3 uur. Op en neer onder een bloedhete zon, het kan tellen. Om het uur heb je watertanken op deze paden om je water bij te vullen en dat is maar goed ook. Het enige waar ik de laatste 6 dagen geld aan uit geef is drinken, drinken en nog eens drinken. Een fles water is hier trouwens duurder dan een fles limonade (zelfde inhoud). Weer goed gezweet.
Na de lunch hadden we wat vrije tijd. Ik heb mij aan een deugdoend beautysleepje gewaagd, anderen zijn het dorpje Yularu gaan verkennen. Tegen 14.00 zaten we in een cultureel centrrum, perfect gerund door zowel aboriginas als blanken. Heel mooi gebouw, volledig in de kleuren van de streek (dieprode aardekleuren) . Je krijgt er info over de verhalen, de levenswijze van de aboriginals, welke planten ze aten,welke ze gebruikten als medicijn, de werkverdeling mannen vrouwen,... En ze vragen nogmaals met aandrang de rots niet te beklimmen. Mijn besluit was zowieso al genomen, ik zou er niet opklauteren. Om 15.30 stonden we dan vlak voor de rots. Heel indrukwekkend. Het dieprode, oranje tegen een staalblauwe hemel, zijn al redenen genoeg om er van onder de indruk te zijn. Het voelt er even energetisch als een plaats zoals lourdes.
Twee van de groep hebben de rots beklommen, wij hebben de omtrek gewandeld, een kleine 10 km in een alweer zengende hitte. Wat erosie doet op deze rots is onbeschrijfelijk. Jullie zullen moeten wachten op de foto's, al zullen die allicht niet hetzelfde weergeven. Morgen doen we nog een zonsopgang maar vanaf een andere plaats, iets populairder - dus meer volk - maar dichter bij de rots. Weer vroeg uit de veren.
Nadien rijden we door naar Kings Canyon. In vogelvlucht 100 km hier vandaan, maar als niet geveugelde wezens moeten we er 300 voor afleggen. We slapen daar weer in een swag en rijden dan woensdag naar alice springs. Donderdag weer vroeg op om de laatste 3-daagse trip aan te vatten naar het meest noordelijke gedeelte vanmijn verblijf in australie: Darwin.
En dan zit het erop, tot hier toe een meer dan geslaagde onderneming die ik alleen maar kan promoten voor iedereen. Australie is een zeer uitgestrekt land maar er zijn voldoende alternatieven om die afstanden op een aangename mainer te overbrugggen, aangepast aan elke leeftijdscategorie en aan elke graad van ondernemingszin. De taal is voor ons geen barriere dus begin maar te sparen om ooit aan de lijve te ondervinden wat jullie de laatste weken gelezen hebben. Het is het meer dan waard.
