De idee wordt al een tijd bepleit op Europees niveau, maar nu duikt die voor het eerst op in onze Vlaamse verkiezingsstrijd: laat zelfstandige ondernemers in het welzijnsaanbod voorzien. Het grote argument zou zijn dat dit veel goedkoper is. Een vals argument want personeel, gebouwen en energie kosten evenveel in een private onderneming als in een gesubsidieerde voorziening. Het verschil ligt er alleen in dat de staat minder betaalt en dat het aandeel van de gebruikers die dan klanten of consumenten worden de rest bijpassen. Als kinderopvang 18 keer goedkoper wordt voor de staat, dan betalen de gebruikers gewoonweg 18 keer meer. Zo eenvoudig is dat.
Er zijn natuurlijk allerlei recepten om die 18 keer meer naar beneden te halen: besparen op de weddes van het personeel, besparen op veiligheid en inrichting, meer kinderen laten opvangen door hetzelfde aantal personeelsleden en zo kunnen we nog even doorgaan. Grotere ondernemingen zullen zich specialiseren in een standaardaanbod, dat is immers kostenbesparend.
De gevolgen voor de gebruiker zijn hoe dan ook voorspelbaar. De privé markt biedt enkel die onderdelen van de welzijnsmarkt aan die winstgevend zijn. Ze richt zich naar de minst moeilijke situaties want die vragen het minste personeelstijd. Om winst te maken moet de privé markt zich bovendien afstemmen op een publiek dat die dienstverlening kan betalen. Wie minder vermogend is, komt er dus niet in..
Laten we die redenering eens toepassen op hulpverlening aan arme gezinnen en het effect is helder en niet verkeerd te verstaan: de armoedeproblematiek is complex en onvoorspelbaar en dus niet zomaar in een begroting of een tijdsbestek te vangen. Het hoeft verder geen betoog dat armen hun eigen hulpverlening niet kunnen betalen.
Om terug te keren naar de geprivatiseerde kinderopvang: kinderen uit arme gezinnen komen er niet in omdat ze extra zorgen vragen, naast het feit dat ze private opvang hoe dan ook niet kunnen betalen. Of zij die het kunnen betalen beter af zijn laat ik hier nog in het midden dat zal er wellicht van af hangen hoeveel je kunt betalen - maar arme gezinnen worden bij deze nog eens uitgesloten.
Zo komen we tot de kern van het vraagstuk over hulpverlening aan gezinnen in armoede: bij arme gezinnen is een specifiek aanbod vereist op lange termijn. In termen van privatisering gaat het hier om ambachtelijk maatwerk en dit is enkel voor de hogere inkomensklasse betaalbaar.
De overheid staat hier voor een fundamentele keuze. Privatisering installeert een samenleving met verschillende snelheden waar de armen uitgesloten worden. Kiezen voor armoedebestrijding is dus investeren in maatwerk en dit geldt evengoed voor andere complexe problemen. Privatisering staat daar haaks tegenover. Een onderscheid waar politieke partijen haarfijn kunnen op beoordeeld worden
.
02-06-2009 om 00:36
geschreven door de redactie 
|
