‘Sommige mensen hebben een duwtje nodig om in actie te schieten’. Dat lijkt zowat het kernthema achter het activeren van mensen in armoede. Zalven, kansen geven, maar ook een flinke tik uitdelen wanneer mensen geen stappen ondernemen in de goede richting.

Als je een goede tik geeft op een ontspannen veer, dan springt die omhoog. Tot zover klopt het uitgangspunt. Maar wanneer de veer zwaar onder spanning staat, dan krijg je quasi geen reactie meer. Een nog wat hardere tik en inderdaad….

Bij heel wat mensen in armoede staat de veer heel zwaar onder druk, of is die gebroken door vroegere negatieve ervaringen. Een maatschappelijke tik doet dan alleen nog heel veel pijn. Mensen kruipen in hun schulp of worden agressief. Van opspringen en in actie schieten in de gewenste richting is in elk geval geen sprake. Een tik leidt niet zomaar tot tewerkstelling.

Hetzelfde geldt voor de lastigen, de onbegeleidbaren in de hulpverlening. Druk zetten vanuit de hulpverlening heeft bij sommigen effect, maar werkt bij velen juist omgekeerd: het vergroot alleen de pijn en dus ook de weerstand.

Laten we het daarbij of gaan we ook eens nadenken over een andere, bredere aanpak? Het wordt hoog tijd dat het beleid eens gaat nadenken over het lot van die mensen bij wie een tik niet meer werkt. De voorzitter van het OCMW van Antwerpen heeft alvast de verdienste dat zij een aanzet gegeven heeft tot dit debat.

Gezinnen in armoede hebben nood aan een asielplaats waar ze met een gerust hart bij anderen terecht kunnen. Zo krijgen ze de kans om weer op krachten te komen, weer wat veerkracht op te bouwen, vooraleer zij op een aantal vlakken in actie kunnen schieten.

18-09-2008 om 00:00 geschreven door de redactie