‘Sommige mensen hebben een duwtje nodig om in actie te schieten’. Dat lijkt zowat het kernthema achter het activeren van mensen in armoede. Zalven, kansen geven, maar ook een flinke tik uitdelen wanneer mensen geen stappen ondernemen in de goede richting.

Als je een goede tik geeft op een ontspannen veer, dan springt die omhoog. Tot zover klopt het uitgangspunt. Maar wanneer de veer zwaar onder spanning staat, dan krijg je quasi geen reactie meer. Een nog wat hardere tik en inderdaad….

Bij heel wat mensen in armoede staat de veer heel zwaar onder druk, of is die gebroken door vroegere negatieve ervaringen. Een maatschappelijke tik doet dan alleen nog heel veel pijn. Mensen kruipen in hun schulp of worden agressief. Van opspringen en in actie schieten in de gewenste richting is in elk geval geen sprake. Een tik leidt niet zomaar tot tewerkstelling.

Hetzelfde geldt voor de lastigen, de onbegeleidbaren in de hulpverlening. Druk zetten vanuit de hulpverlening heeft bij sommigen effect, maar werkt bij velen juist omgekeerd: het vergroot alleen de pijn en dus ook de weerstand.

Laten we het daarbij of gaan we ook eens nadenken over een andere, bredere aanpak? Het wordt hoog tijd dat het beleid eens gaat nadenken over het lot van die mensen bij wie een tik niet meer werkt. De voorzitter van het OCMW van Antwerpen heeft alvast de verdienste dat zij een aanzet gegeven heeft tot dit debat.

Gezinnen in armoede hebben nood aan een asielplaats waar ze met een gerust hart bij anderen terecht kunnen. Zo krijgen ze de kans om weer op krachten te komen, weer wat veerkracht op te bouwen, vooraleer zij op een aantal vlakken in actie kunnen schieten.

18-09-2008 om 00:00 geschreven door de redactie  

De ervaring spreekt voor zich: in onze vereniging zijn er geen mensen in armoede met een diploma hoger onderwijs, zelfs nagenoeg niet met een technisch of middelbaar diploma. Hun deelname aan het maatschappelijk leven is erg beperkt, zeker in termen van persoonlijke ontwikkeling.

Omgekeerd komen laaggeschoolden veel moeilijker aan de bak op de arbeidsmarkt. Ze maken dus veel meer kans om in armoede terecht te komen.

Maar onze werking leert ook dat veel mensen in armoede niet laaggetalenteerd zijn. Ze zijn vaak erg taalvaardig, hebben soms verrassend scherpe inzichten, sommigen hebben een fijn muzikaal aanvoelen, anderen zijn visueel erg sterk. Alleen weten ze vaak niet van zichzelf dat ze die mogelijkheden hebben, Zijn ze om één of andere reden nooit aangesproken op hun kunnen of hebben dit nooit zo ervaren.

De diversiteit in talenten in T’ Hope is vermoedelijk dezelfde als die in de maatschappij in zijn geheel. Het is dan ook pijnlijk om vast te stellen dat de oogst in schoolse termen zo laag uitvalt.

En zeg niet dat al deze mensen als jongere geen interesse hadden om hun talenten te ontwikkelen of om bij te leren. Ook daar is onze ervaring anders in toneel, interne vorming, poëzieproject enzovoort. Ze vonden evenwel als kind hun weg niet op school noch in de samenleving. Velen zijn daardoor getekend.

04-09-2008 om 00:00 geschreven door de redactie  

Het zal ondertussen genoegzaam bekend zijn dat vele mensen in armoede niet op reis kunnen. Dit terwijl de gemiddelde Vlaming onder de dalende koopkracht zijn uitgaven beperkt, behalve wat betreft zijn jaarlijkse vakanties. Dat vernemen we in de media.

Organisaties zoals Vakantieparticipatie of Gandalf verrichten pionierswerk om toch één en ander mogelijk te maken voor zij die in armoede leven. Waarvoor dank, want iedereen heeft het recht om er eens uit te zijn, zeker als je dagelijks in de miserie leeft.

Maar daarmee is niet alles gezegd. Verlof betekent ‘niet gaan werken’. Maar wat als je geen job hebt? Verlof betekent ‘eens terugplooien en genieten’. Maar wat als je je dagelijkse problemen niet achter je kunt laten en de geneugten van het leven niet kunt betalen? Verlof betekent ‘eens niet moeten’ maar wat als je geld toch weer op is voor het einde van de maand? Genieten van een leven zonder drukte, met een pilsje op het terras, lijkt eerder een verre droom dan een vakantieactiviteit.

Heel wat gezinnen die in armoede leven, zien op tegen de vakantieperiode. De kinderen zijn thuis maar het huis is in slechte staat en er is geen tuin. Als er iets gebeurt, kun je niemand bereiken, hulpverleners en vrijwilligers zijn op vakantie. De confrontatie met het ‘er niet uit kunnen’ is groot.

Armoede kent geen verlof, kent geen pauze, het gaat steeds door. Wie het zich kan permitteren, trekt zich terug uit de drukte of zoekt andere oorden op om de batterijen op te laden. De druk van de armoede laat dit, voor een groeiend aantal gezinnen, zelden toe.

21-08-2008 om 00:00 geschreven door de redactie