Ondertussen ben ik al 10 maanden geworden en is er weer heel wat gebeurd. Tijd om jullie op de hoogte te brengen, niet?
Ik heb weer een nieuw speelkameraadje bijgekregen: CAS het zoontje van Joost&Michelle werd juist negen maanden na mij geboren. Een jaar later dan Iske (mijn buurmeisje). De pronostiek werd weer door vava gewonnen. Proficiat! Hij kan er wat van ... maar na zelf 7 kinderen op de wereld gezet te hebben, is dat misschien logisch? ;-) Maar wie gaat dit nadoen om dit uit te testen?
Met mij gaat het prima, ik ontwikkel gewoon stilletjes verder. Mijn eerste tand is een feit. Op vrijdag 22 januari, na drie dagen hoge koorts (39°) zijn mijn mams&paps toch maar met mij naar de dokter gegaan. Ik at heel goed en sliep voortreffelijk, speelde vlotjes op mijn mat en met mijn speelkameraadjes in de crèche, maar mijn koorts ging maar niet omlaag. Na een onderzoekje bij de dokter kreeg ik het verdict 'mijn eerste tand was een feit'. Nog niet te zien, maar wel degelijk te voelen. Het is scherp volgens mijn mama. Bij tandjes kan de koorts oplopen tot 38,8° maar 39° is toch uitzonderlijk. Ik weer eh
Verder trek ik mij al een hele poos omhoog aan alles wat ik tegen kom en wat ik kan vastnemen. In het begin waren dit voornamelijk de spijlen van mijn park. En dan maar wippen op mijn benen. Ik dans er op los. Sinds vorige week, dus net toen ik 10 maanden geworden ben, ben ik er op uit getrokken. Ik kruip op mijn eigenste manier rond namelijk op een knie en op een beentje dat naar voor geplooid ligt en dat is best grappig want mijn mama en papa liggen vaak in een deuk. Maar niet zo goed voor mij
Vandaag ben ik voor de eerste keer naar de kinesist, Bettie in Mol geweest. Zij heeft mij onderzocht nadat de verpleegster van K&G aan mijn mama verteld had dat zij mij moest stimuleren om te kruipen omdat ik deze fase anders wel eens dreigde over te slaan. Ik vind het namelijk super om op mijn benen te staan en verder te stappen aan de hand van mijn mama, papa, moeke&vake. Maar vanaf vandaag mogen ze dat niet meer met mij doen. Wel moeten ze met me spelen op de mat, mij op mijn buikje leggen en mij zoveel mogelijk stimuleren om op mijn buik te spelen met mijn lievelingsspeelgoed. Mij altijd opnieuw symmetrisch leggen en mij op mijn knieën zetten. Deze namiddag heeft mijn mama deze spelletjes al gespeeld met mij en ik ben flink geweest. Ik ben niet meteen beginnen huilen, dus dat was al goed. Verder moeten ze mij op een speciale manier oppakken. Niet gewoon onder mijn poep, maar één arm tussen mijn twee benen en één been omhoog heffen zodat mijn ander been hangt. Het is misschien niet echt een zicht maar als het mij helpt om mij beter te leren kruipen zal ik het maar tolereren zeker. Volgende week woensdag moet mijn papa opnieuw met mij naar de kinesist, zij gaat mij dan helpen om beter te leren kruipen. Ik kijk er al naar uit.
Ik brabbel er nog stevig op los. Vooral papa vind ik geweldig om te zeggen. Ondertussen ken ik mama ook al en begin ik gericht te reageren op mijn naam en op boodschappen. Ik ben heel gevoelig voor positieve feedback! Dan glunder ik als mijn mama of papa bravo roepen als ik weer iets goed gedaan heb Vandaag heb ik ook geleerd dat ik niet aan sommige dingen mag komen, bijvoorbeeld mijn fotokader onder de tv want als ik die laat vallen dan breekt het glaasje. Verder vind ik knuffelen het einde. Ik aai en knuffel er op los en begin hard te lachen als ze mij kriebelen, in mijn nekje of op mijn buik! SUPER
Buiten is het guur weer, de winter staat voor de deur! Ik heb afgelopen week dan ook mijn eerste antibioticakuur achter de rug en dit zal zeker mijn laatste nog niet zijn. Hoesten, heel erg hard hoesten moest ik! Soms zo hard dat mijn melk er terug uitkwam. Niet fijn!
Ondertussen ben ik acht maanden oud en zit ik alleen. Mijn mama en papa leggen voor alle zekerheid mijn rups rond me zodat als ik achterover val, ik zacht land. Van kruipen nog belange geen sprake, ik sta liever recht. Als ik thuis ben, rijd ik dan ook rond in mijn racemobiel (gekregen van Seb). Zo kom ik overal en ontdek ik het hele huis. Alle gevaarlijke spullen omhoog, jullie zijn gewaarschuwd. Maar ik speel ook graag op de mat of in het park, al zittend manipuleer ik mijn speelgoed of steek ik het in mijn mond. Alles moet er aan geloven. Tijdens mijn spel maak ik heel wat geluidjes soms stil maar ik kan ook heel luid! Tien dagen geleden zei ik voor de eerste keer pap-pa, ... GEWELDIG eh! Mijn papa is zo fier als een ... ! Maar op commando zeg ik het niet.
Donderdag heb ik mijn eerste evaluatie gekregen in de crèche! Volgens Dorien ben ik een vrolijke baby die altijd lacht en speelt. Fijn eh ... Gisteren kwam de Sint in de crèche, mijn mama&papa en ik zijn hem een bezoekje gaan brengen. Ik heb op zijn schoot gezeten en heb NIET geweend. Flink eh! Mijn eerste Sinterklaascadeautje was een feit.
Vanmorgen stond ik op en had de Sint nog meer spulletjes gebracht. Ik kon mijn ogen niet geloven! Wat lag er allemaal op de tafel? Allemaal spulletjes zoals boxen om mijn speelgoed in op te bergen en speelgoedjes om er in te doen. Vanaf nu kan ik gaan verzamelen ...
Morgen moet ik naar moeke&vake, zou de Sint daar ook iets gebracht hebben?
Er zijn nog enkele familieleden die geen pronostiek doorgegeven hebben voor het baby'tje van Joost&Michelle! Het wordt hoog tijd want als ze de voorgangers nadoet, kan het voor elk moment zijn ...
Stijn en An zijn in actie geschoten en hebben hun stemmen doorgegeven via nonkel Marc. Hier hun prognose ... zouden zij al meer weten???
Stijn: een meisje op 22.12.2009 van 3kg 650 gram An: een meisje op 23.12.2009 van 3kg 800 gram
... ben ik geboren en ondertussen is er al heel wat gebeurd. Ik ga sinds 18 augustus naar het kinderdagverblijf 'doremi'. Ann, Dorien of Sanne zorgen hier heel goed voor me, ik heb tot nog toe nog niet gehuild! Elke dag kan ik hier naar de andere kinderen kijken en spelen met heel veel speelgoed en vriendjes. Het nadeel is dat ik al twee keer ziek ben geweest. De eerste keer had ik diarree, zo erg dat mijn poepje heel erg pijn deed. Gelukkig had mijn moeke een wonderzalfje! De tweede keer moest ik heel erg hoesten en zat mijn neusje verstopt waardoor ik niet goed kon ademen en dus vaak wakker werd 's nachts. Maar momenteel gaat alles okidoki met me!
Sinds 09.09.09 rol ik van mijn rug op mijn buik. Geweldig om me bezig te zien, stil zitten is voorbij. Mijn beentjes gaan op en neer en spartelen in de lucht. Ik vind het ook geweldig om rechtop op mijn voetjes te staan en te wippen door mijn benen. Alleen kan ik nog niet zitten, wel in mijn trip trap en in de zetel, maar ik val dan nog heel grappig naar links of rechts ...
Vorige week zondag (20.09.2009) ben ik gedoopt in de Sint-Martinuskerk. Nu ben ik een grote meid. Ik ben heel flink geweest en gelachen. Fijn eh Daarna hebben we bij mij thuis een leuk feestje gehouden.
Gisteren heb ik voor de eerste keer mijn 120 gram groentenpapje (champignonnen met aardappelen) helemaal opgegeten. Knap van me
Nonkel Wouter en tante Kristien zijn ondertussen getrouwd en aan het genieten van hun honeymoon in Portugal, samen met Seb. Ze hebben al een prachtige foto doorgestuurd van Seb, genietend in een badje in de zon! Het feest was spetterend en de openingsdans SUBLIEM!
De geboorte van het derde achterkleinkind staat er aan te komen en dus heeft de familie op het feest een nieuwe pronostiek gemaakt. Hier de voorspellingen, ik ben benieuwd ... ik krijg een speelkameraadje, maar zal het een meisje of een jongen zijn
Het is vandaag zondag 26 april 2009 en we vieren twee zaken:
Ten eerste ben ik vandaag 1 maand oud. Mijn mama kan het niet geloven, het gaat ontzettend snel. Omdat elke reden goed is om te feesten, heeft mijn mama mijn eerste kroontje geknutseld. Ben ik er niet fantastisch mee?
Eergisteren ben ik voor de eerste keer op consultatie geweest bij kind&gezin. Mijn tweede toets was een feit namelijk 'de gehoortest'. Met mijn oren is alles okidoki, ik hoor prima. Een hele opluchting voor mama. Daarna leggen ze mij op de weegschaal: 3kg 660 en meten ze me in zo'n bakje: 51 cm. Ik ben al 5 cm gegroeid en bijna een kg dikker en mijn hoofdje meet 35,5 cm. Ik krijg opnieuw te horen dat er 'pit' in me zit. Als dat nog niet mag ...
En ten tweede werd vandaag mijn neefje 'Seb' gedoopt in de kerk van de Berg. Na de plechtigheden is het natuurlijk groot feest. Tante Kristien en nonkel Wouter hebben er werk van gemaakt, er staat een tent in de tuin en de eerste bbq is een feit. Mijn mama is meter van Seb en krijgt een mooi cadeau namelijk een kleurrijk fotoboek om foto's van Seb en mij in te plakken. Daarom hebben we maar meteen een foto van het vier geslacht genomen. Seb heeft ook een cadeautje gekregen namelijk speelgoed voor in het zand en het water en zwembandjes voor zijn vakantie in Portugal. Mooi hoor.
In de kerk en op het feest ben ik heel flink geweest. Ik heb goed geslapen en gedronken, mijn mama en papa waren fier op mij. En iedereen heeft gezegd dat ik een heel rustige meid ben, fijn eh
Normaal gezien werd ik vandaag geboren: op 16 april, maar zelf dacht ik daar anders over... Hoog tijd om de blog wat de updaten en dat kan moeilijk zonder het verslag van 'DE BEVALLING' (klinkt zo'n beetje tv-achtig niet )
Om 18.00 uur het verdict na het (pijnlijke) inwendig onderzoek: nog steeds maar 3 cm opening. Bijgevolg: een infuus in mijn hand met een middeltje die de weeën gaan opwekken. Ik maak me ondertussen toch wat zorgen, het gaat ontzettend traag, pff ... het gaat nog een tijdje duren en eigenlijk ben ik nu al moe! Maar ik heb geen keuze, ik moet dat kleintje op de wereld zetten!
Tot nog toe was het allemaal 'EASY', maar om 21.00 uur denk ik daar heel anders over. De ene wee volgt de andere op en ik heb toch wel pijn. Krijg ik aub een spuitje tegen de pijn ... Ik kreun en ik zie alle hoeken van het bed (ik lig nog steeds op de kamer, geen arbeidskamer met bal, bad, ... voor mij). De vroedvrouw die nachtdienst heeft, mag meteen in actie schieten. De weeën volgen elkaar zodanig snel op dat Mona geen tijd krijgt om op adem te komen. De monitor registreert haar hartslag niet langer, met als gevolg dat ze inwendig een napje op haar hoofdje gaan plaatsen. Dit napje zorgt ervoor dat ze haar hartslag rechtstreeks kunnen volgen. Nadeel voor mij, geen verdoving want ze moeten nog een halfuurtje registreren op de monitor. Pff... ondertussen zie ik verder af en tegen dat ze eindelijk tijd hebben voor de verdoving, blijkt dat ik reeds 9 cm opening heb -> niet meer de moeite voor epidurale!
Nu gaat het allemaal heel snel, enkele minuten later heb ik 10 cm opening! Joepie, ik mag beginnen persen. Wat een opluchting! Ze rijden mijn bed de gang op, richting bevallingskamer. Daar mag ik heb bed uit en in de bevallingsstoel plaatsnemen. Een dik halfuur later, ligt onze 'prachtige' dochter op mijn buik!
Een raar gevoel ... ik was zo opgelucht dat ze eruit was en dat alles okidoki met haar was. De kinderarts heeft haar onmiddellijk onderzocht en even later hebben ze haar in de couveuse gelegd. Het arme schaapje heeft 3 uur gehuild in de couveuse. Pas als ze bij mij mocht om te komen genieten van haar eerste maaltijd, werd ze rustiger.
Het werd een vermoeide nacht: om 00.30 uur waren we terug op de kamer. Eerst naar mijn ouders gebeld om hen het heuglijke nieuws te melden en daarna de peter uit zijn bed gezet! Seb heeft een nichtje! Daarna naar de andere grootouders gebeld en naar de meter. Nog enkele berichtjes ... waarvan eentje naar de collega's in d'Ardennen. Later verneem ik dat er serieus gevierd is geworden en de foto's spreken voor zich
En dan genieten van onze spruit in haar glazen huisje! Ik kan er blijven naar kijken, in een roes, want ik ben moe, maar kan helemaal niet slapen. Om 3.00 uur voor de eerste keer aan de borst, zowel voor Mona als voor mij een hele ervaring. Hoe onwennig in het begin
Om 3.30 uur mag ik eindelijk onder de douche, een verademing! Heerlijk, het water dat over mijn lichaal stroomt! Alleen doet alles nog heel erg veel pijn en met die infuus in mijn hand en de bijhorende kabeltjes maken het douche niet zo gemakkelijk!
Voor ik het weet is het 8.00 uur 's morgens en stuur ik de eerste sms-jes rond om de wereld te wekken met dit toch wel verrassende nieuws!
We zijn ondertussen een klein weekje thuis en na een bezoekje van de zelfstandige vroedvrouw, Monique, zijn we min of meer gesetteld. De eerste nacht was het zoeken! Mona at veel te vaak en te kleine hoeveelheden, zoals het er ook aan toe ging in het ziekenhuis. Hierdoor ben ik heel de tijd aan het eten geven en kreeg ik té weinig slaap! Heel vermoeiend, maar een mens kan veel aan.
Papa dacht dat Mona de dag voor de nacht nam, maar volgens Monique is Mona een klein profiteurtje die graag dichtbij mama is! Doordat ze drie weken te vroeg is, is haar vakantie voorbij, want nu moet ze zelf werken voor haar eten. Na een klein uurtje hebben de kersverse mama en papa een hoopvol tips gekregen en zijn ze heel wat advies rijker! Eens benieuwd of we het kunnen waarmaken ...
Ondertussen slaapt Mona meestal drie uur (soms iets langer, soms iets korter) en drinkt en eet ze goed. Haar geboortegewicht heeft ze op vrijdag overschreden, toen woog ze 2kg 900 gram. Ze huilt alleen maar als ze honger heeft (fingers crossed dat dit zo blijft). Ze is een droom van een baby ...
Met het mooie weer van de afgelopen dagen hebben we elke dag een wandeling gemaakt. Dinsdag zijn papa, mama en Mona langs de Goorhoeve gewandeld voor een lekker ijsje. De andere dagen hebben we vooral genoten van de eerste warme zonnestralen, zodat onze dochter haar mooie, bruine kleur behoudt.
Morgen is ze al 10 dagen oud en dan kan ze last hebben van een groeispurt, honger, honger en nog eens honger. Ik ben op het ergste voorbereid ... namelijk een hele dag eten geven ... en misschien slapen ...
We hebben de afgelopen week al heel wat bezoek gekregen, dat is fijn, maar ook wel vermoeiend. Volgende week lassen we een weekje rust in voor ons gezinnetje en het afwerken van het huis zodat we snel kunnen verhuizen. Want het té weinig aan ruimte, licht en zonnestralen in onze studio maken het moeilijk om veel volk over de vloer te krijgen. Na Pasen verwelkomen we hopelijk onze gasten in onze ruime en volledige woning. Dus het is niet dat we onze prachtige dochter niet willen showen, maar we kunnen niet heel de dag mensen ontvangen en ook de laatste afwerking van onze woning in orde maken.
Maandagnamiddag mag kleine Mona mee naar ons huisje! Dus vanaf dan kan je ons in het ziekenhuis nier meer vinden! Bij een bezoekje thuis graag eerst even een seintje.
46 cm en 2,880 kg, 10 vingertjes en 10 teentjes, alles erop en eraan! Net voot middernacht: donderdag 26 maart om 23u46 zag ze het kunstlicht van de verloskamer!
Ze heeft iedereen op het verkeerde been gezet door zo vroeg te komen, zelfs de ouders! De geboortekaartjes zullen bijgevolg pas voor na het weekend zijn. Wij dachten immers dat we nog tijd genoeg hadden, niet dus!
Een verslag van de bevalling volgt nog in de loop van de dag, als we de tijd vinden. Dit geldt ook voor een foto.
Voor degenen die niet kunnen wachten om iets te kopen van de babylijst: www.ellebel.be log-in: nelleke paswoord: wes
Degenen die persoonlijk willen langsgaan bij Ellebel, deze is gevestigd in Gallerij De Ware Vrienden in het centrum van Hasselt.
Wie bij ons wil langskomen: Salvator ziekenhuis Hasselt, materniteit, kamer 93.
Op drie weken van mijn bevalling en volkomen in de waan dat ik eerder ga overdragen dan dat de baby vroeger gaat komen, schrijf ik mij in voor het driedaags congres! Het onderwerp voor de cursisten van het derde jaar Profs is 'functioneringsgesprekken' en dat wil ik eigenlijk niet missen.
We vertrekken dinsdagnamiddag op ons gemakske zodat we geen last hebben van het drukke verkeer in Luik. 's Avonds genoten van een lekker koud buffet en een gezellige babbel met de collega's in de bar. Op tijd mijn bed in (rond 12u00) want ik heb de afgelopen nachten niet zo goed geslapen. De bedden in Houffalize liggen zalig, een heerlijke nachtrust gehad en 's morgens genoten van een ontspannende douche! Ik ben helemaal klaar voor de zware dag, want woensdag is toch dé vermoeiendste dag!
Het congres start met een openingsshow en een intervieuw met Marc Vandelooverbosch en Mieke Van Hecke, een leerrijke start. Daarna splitsen we op en beginnen we met Profs 3 aan de eerste drie sessies over functie- en functioneringsgesprekken. Tijdens de laatste sessie begint de baby toch wel heel erg beweeglijk te worden. Mijn buik wordt hard en beweegt als een écht waterbed, dit blijft duren tijdens de maaltijd. Ik besluit om mee te wandelen naar het kerkje in Houffalize op zo'n 1,5 km van het verblijf voor het bezinningsmoment. Een beetje beweging en buitenlucht zullen me goed doen. Vandaag zeker op tijd in bed want morgen is er karaoke in de disco, dat willen we niet missen! Maar daar dacht het kleine prutske hierbinnen anders over!
Vanmorgen lekker gaan ontbijten, maar na het ontbijt verlies ik vocht en wanneer ik toch nog maar snel naar het toilet ga voor ik naar de sessie afzak, merk ik 'roos vocht'. Oepsie, een beetje paniek! Is dit vruchtwater of niet? Een telefoontje later raadt Annelies (dokter Camps) me aan om naar de kraamafdeling te gaan en een testje te laten doen. 't Ja, dat wordt moeilijker want ik zit namelijk in dardennen!
Dan maar naar het secretariaat waar Ann en Hilde zitten om hen in te lichten. We nemen geen risico en zullen naar Luik naar de kraamafdeling rijden voor een onderzoek. Na 45 minuten auto komen we (Lieve, Ann, Hilde en ik) aan in Luik. Ik moet het daar in het Frans uitleggen en ik ben daar dus absoluut NIET sterk in! Gelukkig kan Ann zich goed behelpen in het Frans. Omdat er in dit ziekenhuis geen kraamafdeling is, wordt er beslist om me met de ziekenwagen naar de materniteit te brengen.
De ambulanciers zijn vriendelijke mannen en kunnen Nederlands, een hele opluchting. In de materniteit krijg ik een inwendig onderzoekje en word ik nadien aan de monitor gehangen. Na een halfuurtje het verdict: 1 cm opening en inderdaad een scheurtje in de 'babyzak'; het was inderdaad vruchtwater dat ik verloren had. Mijn collega's mogen me naar Hasselt voeren, maar ik mag niet meer naar huis.
Dus bellen naar de papa, je mag je klaarmaken, ons baby'tje gaat eraan komen. Naast het bed ligt het lijstje met de spulletjes die we nodig hebben.
Dolle pret onderweg, alle anekdotes van de gebeurtenissen in het ziekenhuis (het rijden met een oude rolstoel die écht niet draait, de moeilijke converstaties in het Frans, ...) zorgen voor hilarische momenten. We gibberen er op los, zeker na de fantastische uitspraak van Lieve aan de telefoon tegen Chris dat ik een scheurtje in mijn 'babyzak' heb en we onderweg zijn naar Hasselt!
In Hasselt leggen we ons avontuur uit en hangen ze me meteen terug aan de monitor: met de baby alles in orde. Na een pijnlijk, inwendig onderzoekje krijgen we te horen dat ik ondertussen toch al drie centimeter opening heb. Het is ondertussen 15.00 uur. De monitor mag voorlopig af, om 17.00 uur hangen ze me opnieuw aan de monitor en krijg ik opnieuw een inwendig onderzoekje. Echte weeën heb ik nog niet, mijn onderbuik trekt vaak samen en ik heb de pijnen die je tijdens de menstruatie ook voelt, maar dan toch wel sterker.
Rond 16.00 uur komt dokter Janklevich binnen en lijkt een beetje verrast dat ik ontspannen achter mijn laptop zit. Ze gaan het onderzoek van 17.00 afwachten om te zien of ik medicatie bijkrijg voor het opwekken van de weeën. Dus dit kan elk moment plaatsvinden ...
Gisteren al vroeg wakker en omdat Wes moest slapen door de dag, heb ik me maar nuttig bezig gehouden met het verven van de kleurtjes op de bovenverdieping. Wes en papa hadden gisteren de bovenverdieping afgewerkt met het wit. Nu enkel nog enkele muren met een laagje kleur: onze slaapkamer heeft een muur in wasabigroen gekregen, de badkamer een muur in okergeel en de kinderkamer krijgt bollen in verschillende groottes en in tinten geel en oranje. Een hele karwei maar het resultaat gaat er mogen zijn!
Vandaag mijn laatste werkweek gestart. Het geeft een raar gevoel! Het school loslaten en ook weer niet. Een aantal taken moet ik toch blijven opvolgen, maar de belangrijkste plaats is vanaf nu toch de zorg voor mezelf (op tijd eens rusten en genieten van de laatste loodjes in de zwangerschap en daarna genieten van het prinsje of prinsesje dat mijn leven helemaal gaat veranderen). Morgennamiddag vertrekken we naar Houffalize voor het driedaags congres met de directeurs basisonderwijs van Limburg. Drie dagen aan de slag rond functioneringsgesprekken en we eindigen op vrijdag met Jan Leyers, die wat komt vertellen over 'de weg naar Mekka'. Om 16.00 uur moet ik opnieuw bij Kathy zijn voor een volgende les! Ik kijk al uit naar de buikmassage
Zaterdag heb ik nog overleg met mijn vervanger en vanaf dan kan ik mij volledig voorbereiden op de komst van ... Het is nodig want de geboortekaartjes moeten nog besteld worden (het ontwerp is natuurlijk wel klaar), mijn valies en de valies voor de kleine spruit is nog helemaal niet gepakt, de bollen in de kinderkamer moeten nog afgewerkt worden, de kaartjes voor de babyborrel moeten nog worden gedrukt, ... Dus de baby kan écht niet veel té vroeg komen want ik heb nog heel wat karweitjes te doen!
Maandag 16 maart 2009 Een nieuwe afspraak bij dokter Dens om 17.15 uur. Het is ontzettend druk op de weg, ik was me al een beetje aan 't opjagen, maar dat helpt natuurlijk niet want het gaat er toch niet sneller door! In de wachtkamer nog twee wachtenden voor ons ... maar wij waren toch de volgende. Joepie!
Zoals altijd eerst op de weegschaal, het verdict = gewicht is hetzelfde gebleven. Pff... dat is al een opluchting. Daarna nemen we, samen met de gynaecoloog een kijkje: het ziet er allemaal goed uit. Het gewicht van de baby 2,400 kg. En tenslotte het minst prettige: een inwendig onderzoek! Volgens dokter Dens heeft het baby'tje de natuurlijke weg al gevonden, het hoofdje is al een beetje ingedaald. Daar is ze blij voor, een goed teken. En alles zit nog dicht, ik heb nog geen opening. Ik zit volledig op schema!
Woensdag 18 maart 2009 De volgende les bij Kathy: de arbeid in praktijk! Zoals elke les starten we met de buikmassage, heerlijk ontspannend! Daarna aan de slag ... de houdingen die je wanneer best aanneemt, de ademhaling onder controle houden en vooral met de buik ademhalen! Amai, er komt heel wat bij kijken. Mijn grootste zorg: het allemaal kunnen onthouden. Mijn geheugen is een zeef!
Vanavond gaan eten met Kate, ze had goed nieuws bij. Bauke krijgt een broertje of zusje in november. Wat een geweldig nieuws! Dikke proficiat aan de familie Thoen.
Vrijdag 20 maart 2009 Het aftellen is begonnen, maandag was het nog precies 4 weken (als ik op datum beval natuurlijk ) Voor de tweede keer deze week naar Kathy: hoe puffen? Ik vind het toch een beetje onwennig zo liggen ademhalen, rekening houden met je houdingen. Gelukkig geeft Kathy me steeds een schouderklopje, je doet het heel goed! Ze stelt me voortdurend op mijn gemak. Een pluim voor haar, ze doet haar job uitstekend. Ik zou ze zo meenemen naar het ziekenhuis, maar dat gaat natuurlijk niet. Binnenkort mag de Wes mee zodat ook hij weet hoe alles in zijn werk gaat en hoe hij mij kan ondersteunen. Dat is ook al een hele opluchting en geruststelling!
Zondagochtend om 9.00 uur wakker geworden, na een korte nachtrust! Het scoutsbal was leuk omdat je mensen die je al een hele poos niet meer gezien hebt, terug ziet en even kan bijbabbelen! Maar anderzijds voelde ik me daar toch wat oud, er liepen al kapoenen van mijn laatste scoutsjaar rond! Even een kleine 'reality'schok!
Bij het ontwaken voelde ik me niet zo kiplekker, ik dacht in het begin dat ik gewoon honger had en nieuwe energie moest opdoen. Een stukje stokbrood en een puddingke later, werd het alleen maar erger. Ik ben terug in bed gekropen en ben daar niet meer uit geweest! Enkel voor een bezoekje aan het toilet! Even een dipje, ik voelde mijn lichaam vechten tegen de ziektekiemen en ik raakte er zelf uitgeput van, amai! Ook de baby heeft het flink gevoeld, hij/zij was ontzettend onrustig en bewoog voortdurend waardoor ik extra belast werd! De baby drukte door de vele bewegingen extra op mijn maag, niet zo'n leuk gevoel. Na een vrij goede nachtrust, was het maandagochtend toch wat beter met me, maar ik ben toch maar naar de dokter geweest, het verdict: een maag- en darminfectie of maagonsteking. Weinig tegen te beginnen, enkel rusten! Dus die raad maar opgevolgd en maandagvoormiddag en -namiddag vooral geslapen. Vanaf gisterenavond mijn eetlust terug en dat is een zeer goed teken !
Gevolg: vandaag gaat het weer wat beter! Voortdurend in tweestrijd met mezelf: ga ik op school werken of doe ik dit thuis? Ik heb toch maar voor mezelf en de baby gekozen. Nog een extra dagje rust zal me goed doen, maar ik heb toch al wat gewerkt voor school (betalingen uitgevoerd, de secretariaatsmensen aan het werk gezet met documenten voor de schoolraad, ... ) en wat emails rondgestuurd. Nu ga ik nog enkele verslagen typen voor school en dan zal het wel bijna middag zijn.
Ondertussen is papa ook al weer bezig met het in elkaar puzzelen van de keukenkastjes. En dat het soms écht puzzelen is, is gisteren gebleken bij de kast waar de combi-oven in komt! Die zit toch nog niet helemaal in elkaar zoals het hoort. Maar ik vertrouw erop dat het allemaal in de sjakosch komt.
Vanavond op kraambezoek en morgen een volgende les bij Kathy, in de loop van de week: het volgende verslagske!
Buiten is het guur weer, de winter staat voor de deur! Ik heb afgelopen week dan ook mijn eerste antibioticakuur achter de rug en dit zal zeker mijn laatste nog niet zijn. Hoesten, heel erg hard hoesten moest ik! Soms zo hard dat mijn melk er terug uitkwam. Niet fijn! 
Het is vandaag zondag 26 april 2009 en we vieren twee zaken: 
! 
