Het is net een week geleden ...
... dat ik in de namiddag een kleine bloeding heb gekregen, de tweede op enkele dagen. Omdat ik niet iemand ben die snel in paniek schiet, maakte ik me weinig zorgen. Tot ik later in de namiddag ook menstruatiepijnen kreeg. Na er met de buurvrouw over te praten, ben ik op internet beginnen surfen. Daar kwam ik angstaanjagende boodschappen over miskramen tegen.

... om zeker te zijn, heb ik contact opgenomen met Annelies. Zij stelde me onmiddelijk gerust. Ze zei wel dat als ik zeker wilde zijn en ongerust was ik best even belde met de gynaecoloog. Dokter Dens is nog in verlof en dus heb ik naar het ziekenhuis gebeld. Daar zeiden ze me dat ik me via spoed moest aanmelden. Na een uurtje heeft dokter Vansteelandt me onderzocht en heeft zij ons het trieste nieuws meegedeeld.

... het zusje of broertje van Mona is iets na de eerste echo gestopt met leven. De gynaecoloog wist ons te melden dat het hoogstwarschijnlijk een chromosonale afwijking had en dat de natuur beslist heeft dat het beter was om dit leven te beëindigen. Het nieuws kwam zowel voor de papa als voor mezelf hard aan. De weg van Hasselt naar huis heb ik in een roes beleeft, wat er dan allemaal door je hoofd spookt. Het is zo tegenstrijdig! Je verstand zegt je dat het goed is, maar je emoties vertellen je iets anders en die nemen de overhand.

Gelukkig mocht ik donderdag onmiddellijk binnenkomen voor een curitage. Na lang wachten was ik aan de beurt. Van de operatie op zich weet je niets en heb je achteraf ook weinig tot geen lichamelijke klachten. Ik heb het 's avonds nog wel lastig gehad met mijn emoties. Maar na een goede nachtrust zie je alles weer wat rooskleurig en geniet je dubbel van de aanwezigheid van de kleine Mona. Gelukkig is zij er en is ze gezond.

Voorlopig gaat alles goed met me en ik hoop van harte dat dit zo blijft.

13-10-2010, 20:03 geschreven door Wes&Nelle