|
Als je denkt dat alles super is - vergeet het. Het feit dat ik me weer top voelde was blijkbaar een teken dat mijn gezwel terug aan het groeien is.
Bij de scan van vorige week stelde men vast dat het gezwel alweer een halve centimeter toegenomen is, van 14 mm in maart tot 21 mm nu. Men had al gezien dat er in juli en september een lichte toename was, maw studiemedicatie heeft niet veel gedaan behalve de groei min of meer geremd. Volgens de prof mag ik van geluk spreken dat het een traag groeiende variant is van synoviaal sarcoom. Moest dus terug naar de prof op consultatie om te bespreken hoe het nu verder moet, ik was heel heel bang dat ik weer chemo zou moeten krijgen. Nu de bespreking viel in die zin mee dat ik nog 2 andere opties had behalve chemo, nl operatief verwijderen of bestraling. Gezien ik weet wat een operatie inhoud heb ik voor dit gekozen. Aan de ene kant was ik ergens beetje opgelucht, stom, maar joepi enkel operatie. Het herstel na operatie is veel korter en beter dan na chemo; zou dezelfde geweest zijn van de laatste keer met telkens 5 dagen ziekenhuis. Aan de andere kant maak ik me heel veel zorgen, dit wordt nu de derde keer dat ze een sarcoom weghalen, het is steeds teruggekeerd binnen het jaar, dus blijft mijn grote zorg what's next ? Het stomme van heel de zaak is dat je niet eens voelt, je leven gaat zijn gangetje, je werkt, doet je huishouden, probeert hier en daar iets ontspannends mee te pikken, na zo'n nieuws staat heel je wereld weer voor enkele weken op z'n kop, je voelt vanalles maar weet niet wat, loopt als een kieken zonder kop rond. Het drukt je opnieuw op het feit dat mijn soort niet te genezen is, vroeg of laat zijn er geen opties meer ... Ik moet dringend eens werk maken van een bezoek aan de psycholoog, denk dat dit geen overbodige luxe meer is. Ik vind ook één iets heel moeilijk nu, het vertellen aan mijn moeder. Die sukkelt momenteel met hoge bloeddruk, als ik 't haar vertel zal ze weer helemaal over haar toeren zijn en da's echt niet positief als haar bloeddruk zo hoog staat, zal de huisarts inschakelen denk ik. Ik hou niet van al die aandacht om mijn persoontje, het liefst trek ik me terug nu in 't gezelschap van man en dochter, maar aan de andere kant moet ik erover praten volgens deskundigen ...
Volgende week dinsdag (21/11) ga ik onder 't mes, één iets positiefs, het kan onder de vorm van dagopname, 's morgens binnen en 's avonds terug naar huis. Het zal waarschijnlijk niet zo evident zijn om 's avonds na de operatie een kleine 2 uur in de wagen te zitten, maar allé, 't zal wel moeten.
Vandaag naar Leuven voor echo van mijn hart - moet in Leuven omdat dit ook voor de studie moet gebeuren - deze maand gaan we 5 keer op en neer geweest zijn naar Leuven, onze auto zijn kilometers tellen hoor en de benzine ook.
wordt vervolgd ...
|
