zozo een tijdje geleden dat ik nog iets heb gepost;
heb een zware periode achter de rug - de 4e kuur was heel belastend, ik was nochtans goed hersteld na de vorige, ben 2 dagen helemaal weggeweest als gevolg van het neurotoxisch effect van de chemo. Ik ben drie keer gevallen, heb heel veel overgegeven maar ik weet er niets meer van. Is een heel raar gevoel, je hebt dingen gedaan die je je niet eens kan herinneren. Het herstel na kuur 4 liep ook niet echt goed, heb de week erna bijna niets kunnen eten, geen stoelgang, dat hangt samen geen stoelgang staat gelijk als super weinig eten, er moet eerst weer plaats zijn. Pas na het weekend is het stilletjes aan beginnen betergaan. Net voor de communie van mijn dochter, ik heb heel eventjes gepanikeerd - mijn bloedwaarden super laag, moest bijna terug naar 't ziekenhuis. Gelukkig is het gekeerd en ben ik geleidelijk aan beter geworden. Het weekend van de communie was super, mooie mis - duurde wel ietwat lang, op zondag tuinfeest, veel werk maar het loonde. We hebben met z'n allen genoten. Mijn bovenbenen deden pijn van het veel heen en weer geloop. De maandag erna was 't wel vroeg uit de veren, op naar Leuven voor kuur nr 5. Mijn benen deden massa's pijn en ik zag het echt niet zitten. Na controle van mijn bloedwaarden - welke niet zo goed waren - heb ik 2 zakjes bloed gekregen (mijn rode bloedcellen waar blijkbaar veel te laag), de witte ook niet te goed en opnieuw kalium tekort, en dit maal veel te kort. De vorige keren was het op het nippertje geweest. Ik kreeg precies een klopke van den hamer. In de namiddag nog scan , die was wel goed, de gezwellen waren opnieuw gekrompen. Wat kuur nr 5 betrof: het wordt riskant om nog chemo toe te dienen, mijn waarden die zo laag staan, mijn nierfunctie die erop achteruitgaat. Vandaar samen met de prof besloten dat we de stekker (van de chemo wel te verstaan) eruit trekken, mijn lichaam terug op zijn plooi laten komen en in augustus opnieuw controle. De chemo heeft zijn werk gedaan, zij de gezwellen doen krimpen, en het product blijft nog wat in mijn lichaam waardoor ook mijn nierfunctie nog wat zal afnemen. Een 5e kuur zou een proces van de nierfunctie ingang zetten welke onomkeerbaar is, dus is het wijselijk om dit niet te doen. Aan de ene kant was ik blij dat ik van de chemo af was, aan de andere kant wel geschrokken dat mijn lichaam er zo slecht aan toe was. Ik had de zondag nog alles (allé toch bijna) gegeven op het feest van mijn dochter, en dan de dag erna dit.
Ondertussen ben ik een maand verder, ben ik lichamelijk er toch al een stuk op vooruit gegaan, ik kan al iets meer huishoudelijk werk doen, ben al ietwat minder uitgeput na een inspanning. Ik ben er nog niet maar het gaat toch de goeie kant uit. Ik had ook emotioneel een duw gekregen, maar geraak er nu toch wel uit, was efkes mijn moed kwijtgespeeld, met het idee van wat volgt nu. Ik probeer te genieten van alle goeie momenten zoals nu, het mooie weer, mijn dochter die goede punten scoort op haar testen van dictie en hoorn, onze woef en al de kleine dingetjes. Ik kom ook weer meer buiten, ontmoet terug mensen. Ik heb me zowat een kleine maand opgesloten, wilde niemand zien of horen.
Wat ook een domper op mijn gemoed is te horen dat er alweer iemand overleden is aan kanker, laatst een ex collega van me die ongeveer dezelfde tijd ziek is geworden, dan iemand waarbij ze opnieuw uitzaaiingen gevonden hebben, iemand die naar een palliatieve afdeling gaat. Dan ben ik ergens blij dat ik alles doorsta, telkens opnieuw de gezwellen verminderen en ik dan toch enkele maanden goed ben, want het einde - daar ben ik toch heel bang voor. Maar laten we daar niet teveel aan denken - genieten van het moment - pluk de dag !
