|
Hoy luytjes,
voilà - kuur drie zit er ook weer op. Volgens de dokter doorspartel ik alles heel goed, mijn bloedwaarden aan het begin zijn quasi normaal, alsof ik nooit chemo kreeg - allé ik heb 't toch gevoeld hoor. Ik krijg het maximum aan medicatie om de misselijkheid te onderdrukken. Desondanks goed nieuws, ook het gezwel vermindert voelbaar. Ik begin er wel tegenop te zien om 4 dagen van huis weg te zijn. Ik had er toch weer wat last van op de vierde dag, net zoals vorige keer maar nu ietsje minder.
We hebben het afgelopen weekend leuke zen momenten met ons gezinnetje gecreëerd - een wandeling, bezoek (ik maak heel graag een lekker menu'tje klaar voor een stel genodigden), mijn kleindochter eens stevig vastnemen - dat mis ik wel als ik in Leuven lig. Ik wil vanalles plannen in die paar dagen dat ik beter ben, ik kom subiet nog tijd tekort. Jammer genoeg lag ik niet bij mijn room mate van vorige keer. Dit keer bij een dametje van 65j, klein mager vrouwtje die naar 't einde toe een kranige dame leek.
Voor de eerste keer spookte de gedachte van 't 'einde' door mijn hoofd. Mijn room mate hadden ze nog een 6-tal maanden gegeven, longkanker, haar hart was sterk verzwakt en er zat heel veel vocht rond haar longen en andere organen. Maar een weekje Leuven had haar toch al heel wat aangesterkt zodat ze de maandag erop een nieuwe soort chemo kuur konden starten, op voorwaarde dat ze het zag zitten. Dan sta je even stil bij: wat kies ik; nog eens afzien - dat weet je niet op voorhand hoe zwaar de chemo wordt, of niets doen en je laten gaan. Ieder van ons die wat overlevingsinstinct in zich heeft gaat voor de eerste optie toch. Het deed ook raar om iemand naast me te hebben die haar haren kwijtgespeeld was en waarvan ze nu heel lichtjes opnieuw begonnen te groeien - back to reality. Vandaar mijn gedachtengang waarschijnlijk. De behandelend arts (assistent van de professor) kwam haar ook uitleg geven over palliatieve zorgen en over welke formaliteiten dienen te gebeuren om ondersteuning en allerlei aan te vragen. Dan sta je er wel eventjes bij stil ja ... Maar in mijn geval: ik wil nog zoveel doen, zoveel plannen, zoveel beleven. Soms wordt je wel eens bang dat het mezelf ook overkomt, ze niets meer hebben om mijn 'soort' kanker te genezen ... Op TV maakten ze reclame over de voorstelling van het leven van Edith Piaff, overleden aan kanker op 47j leeftijd ; ik dacht zo jong tot ik bij mezelf even stilstond; ik ben nog jonger. We gaan er het hier nu verder niet meer over hebben - positief blijven is de boodschap en de moed erin houden.
Momenteel zorgt de hoeveelheid cortisone die ik krijg ervoor dat ik niet kan slapen, ik ontvang miljoenen prikkels in mijn hoofd , en ja die houden me bezig waardoor ik de slaap niet kan vatten. Dan schiet mijn 'planningsinstinct' opnieuw in gang, ga ik van alles regelen en plannen - eigenlijk beetje 'te' maar soit , het waait wel weer over. Zal toch blij zijn als we 3 maanden verder zijn. Volgende keer moet ik onder de scanner, moet al om 8u in Leuven zijn - pff dat wordt heel vroeg opstaan - maar zo zijn we voor de files ter plaatse - allé toch iets positiefs. Ben heel benieuwd wat ze gaan zien en wat het vervolg zal zijn.
Ik plaats wel nog iets voor ik terug moet - want er komt een super te gekken Halloweentocht aan en een avondje met vrienden die ik omgedoopt heb in 'Chafra's kaas, wijn en bierproefavond'.
toedeloe
bibi
|
