syno2011

Ik ben sedert vrijdag effectief gestart met de medicatie van de studie, 4 pillekes 's morgens en 4 's avonds, het uur noteren waarop ik ze inneem en de bijwerkingen die ik voel noteren. Voorlopig vallen deze laatste vrij goed mee. Soms wat duizelig, maar daar blijft het bij, dus dat is toch al iets heel positiefs.

Alleen mijn gemoed is in een neerwaartse spiraal aan 't draaien, me neerleggen bij het feit dat het nooit meer wordt als vroeger, dat ik fysiek nooit maar dan ook nooit meer de oude zal zijn is iets waar ik me heel moeilijk kan bij neerleggen. Ergens blijft je hopen van tot dan eindigt het en wordt alles terug beter. Helaas is het niet zo, ik blijf moe, mijn spieren voelen soms zo loom aan, springen is nog bijlange niet aan de orde. Na een uur fysieke inspanning moet ik rusten, misschien wil ik te vlug dat alles min of meer terug normaal draait, er zijn tenslotte pas drie maanden gepasseerd na mijn laatste behandeling. Mijn dochter wil spelen maar ik kan het gewoon nog niet zoals zij het zou willen, 't is allemaal nog met mate. Ik geraak ook niet af van de spuitjes bloedverdunner, en ik hoorde vrijdag in Leuven dat dat ook nog niet voor direct zal zijn, de bloedklonter is amper vermindert en met mijn ziekte zou mijn bloed dikker zijn, het risico als ze stoppen met de spuiten op een nieuwe bloedklonter is te groot, dus m.a.w de regelmaat van iedere dag een prik in mijn buik blijft behouden en ik begin ze echt wel beu te worden.

Wanneer ik dan in Leuven ben en ik zie al die andere gevallen denk ik bij mezelf dat het voor mij nog wel allemaal meevalt, er zijn er die er stukken slechter aan toe zijn. Maar aan de andere kant ben ik het 'getjool' heen en terug naar de kliniek moe aan 't worden, 't is een supergoeie plaats om de kanker die ik heb te behandelen maar 't is potverdorie ver, tussen anderhalf en drie uur rijden per rit is lang, dan zitten we daar soms nog een vijftal uur, je dag is om zonder dat je het goed en wel beseft.

Afgelopen vrijdag voelde mijn dochter zich niet goed, ze was al drie dagen aan het hoesten, op de middag belden ze van school dat Danitza zich echt niet goed voelde, of ze naar huis kon of bij een familielid - ik was 't liefst van al thuis geweest om haar op te vangen - maar we zaten helaas vast in Leuven en konden binnen de vier uur nog thuis geraken; het was voor ons allemaal een lange dag; ben er mee naar de dokter geweest rond 20u, daarna apotheker, daarna eindelijk naar huis.