Tegen het einde van de week broeide het plan om in het
weekend een tweedaagse trip te doen naar Turku en Aland Island. Turku is een
beetje het Antwerpen van Finland. Het is de tweede grootste stad van Finland en
is rijk geworden door zijn havenactiviteiten. De inwoners van Turku zijn heel
fiere mensen en vinden zich belangrijk omdat voor de Russische bezetting Turku
de hoofdstad van Finland was. Door zijn rijke geschiedenis is het dus een
publiekstrekker. Aland Island is eigenlijk een archipel in de Oostzee die van groot
strategisch belang was omdat het een bruggenhoofd vormt tussen Finland en
Zweden. Vele zeeslagen zijn hier gestreden geweest tussen Vikingen, Russen,
Zweden en alles wat daar in de buurt zit dat goesting had om amok te maken. De
turbulente geschiedenis van deze eilandengroep heeft er voor gezorgd dat het
een van de ingewikkeldste en meeste bestudeerde staatstructurenter wereld kreeg toebedeeld. De amper 50.000
inwoners hebben een eigen parlement met eigen wetten en één vast europees
parlementslid. Desondanks dat de meeste van zijn inwoners Zweedse roots hebben is
Aland Island een autonome staat binnen Finland. Ik weet niet waarom ik dit allemaal vermeld want
uiteindelijk ben ik toch in Lahti gebleven dit weekend. J Vrijdagavond hing de zomer once again in de lucht en zakten
we af naar de steiger aan het meer voor een frisse duik. Onder een ponton
troffen we een losgeslagen roeibootje aan, dat konden we niet ongemoeid laten.
Met de beste 7 stuurlui voorhanden in Mukkula kozen we voor open water. Het
duurde een tijdje en veel coördinatie om het ding in één richting te laten
varen, een en het ander had te maken met het feit dat we met onze armen moesten
peddelen. Ons doel was een klein eilandje 300 meter verder in het
meer. Eens aangekomen bleek het een echt Lost-achtig eilandje te zijn met een
elektriciteitscabine (?) met vreemde opschriften. We lieten ons niet
intimideren en gingen op schattenjacht. Geen goud gevonden maar 2 aangespoelde
peddels die hun nut bewezen bij de terugtocht. Het was een prachtige avond met
een schitterende zonsondergang op het meer die de gemiste trip naar Turku helemaal
liet vergeten. Later op de avond ging ik met mijn Duitse roomie Tobias nog mee
naar een Techno-avond in een keet downtown. Niet dat Technomuziek me zo bezighoud
maar Tobias is een DJ die dat genre draait en eerder had hij een andere Duitse
DJ ontmoet die hem de kans zou geven te draaien. Niets zo saai als 2 Duitsers
horen discussiëren over Techno, mijn nachtje stappen zat erop. Of toch niet? In
Lahti is een filiaal van de blijkbaar wijdverspreide hamburgerketen Hesburger.
Daar is niets speciaal aan ware het niet dat ze nooit sluiten! Geniaal, want
iedereen heeft wel eens gewenst dat de Mac Donalds op de Oude Markt nog (al)
open zou zijn om 5u30 in de morgen?
Maandag konden we nog wat uitblazen van het weekend want we
werden pas op de middag verwacht voor een introductieles Finse cultuur. Een
verplicht nummer want we zegden eerder de Finse taalles goodbye wegens een onderscheiding
in nutteloosheid en aanwezigheid op één van die twee lessen was vereist. We
kwamen een paar markante feiten te weten over de Finse samenleving. Die moet
echt de meest vrouwvriendelijke zijn ter wereld. Het loonverschil tussen beide
geslachten is haast nul. En zo was er in 2004 even sprake dat zowel de
president en de eerste minister een vrouw zouden zijn. Sinds decennia regeert
de partij van de Zweedse minderheid (5%) standaard mee in de regering. Wij
hebben een goed sociaal zekerheidssysteem maar de Finnen doen er nog een schep
bovenop. Een nieuw gebit kost je maximaal 125. Ben je student dan krijg je
hier elke maand 450 naar je hoofd gesmeten. Enkel de diepvriestemperaturen
houd de Marokkanen hier buiten.
Uitgekeken op onze vergeelde muren reden we dinsdag namiddag
naar een gigantische tweedehands winkel voor decoratie. Ik kwam echter buiten
met een fashionable paar pastelroze Diadora-gympjes uit de eighties. Ze waren
nauwelijks gebruikt en kosten maar 1 euro! Voor amper 2 kocht ik ook een
bamboe rolluikje om de zon buiten te houden, hopen maar dat ze op de huisvestingsdienst
kunnen lachen met mijn uitgebouwd raamkozijn. Die dag ging ik na het zwemmen
ook naar de openbare sauna van het zwembad. Ze was leeg en ik had de smaak te
pakken. Na 5 minuten rust kwam er toch een Fin binnen. Hij posteerde zich in
het hoogste en dus heetste gedeelte. Net toen ik dacht dat de man het aangenaam
warm moest hebben begon hij prompt liters water naar beneden te gooien. Te koud
voor hem dus maar mijn longen waren wel aan het verbranden en mijn
contactlenzen vielen van het vochttekort in mijn ogen uit. Think twice als je
in een publieke sauna waagt!
Zozo, de zomer was dan toch niet gedaan in België op 1 Augustus? Wij mochten afgelopen week en weekend ook nog genieten van naar Scandinavische normen mooie nazomerse dagen. Veel zon en maxima tot 22 graden, barbequeweer dus. Wij hebben als enigste van het hele gebouw een klein barbequetoestelletje op ons terras ter onzer beschikking. Al de appartementen verschillen hier sterk van inrichting: de studenten van vorige jaren schaften zich soms een luxegoed zoals een televisie of decoratie-artikelen aan die dan bleven staan omdat ze niet mee terug konden. Blijkbaar hebben in ons flatje welgestelde studenten gewoond. De aanwezigheid van een BBQ en het mooie weer gaven me maandag het idee een verassingsbarbeque te houden voor mijn Duitse Mitbewohners. Ze vonden het zo " ganz superklasse" dat ze me woensdag op hetzelfde trakteerden. Vrijdag was het dan weer de beurt aan Philippe om zijn kookunsten te etaleren. De steak met peperroomsaus was zo heerlijk dat we nog vele gezellige uren aan de tafel plakten kwestie van ons weekend met stijl in te zetten. Eigenlijk is het hier wel altijd een beetje weekend, zeker nu we weten welk lessenrooster we ontlopen door onze emmigratie naar Finland. BBQ en peperroomsaus lijken mischien niet typisch van hier, sauna destemeer. Ons gebouw is voorzien van een sauna in de kelder die men kan reserveren. Zelf ben ik er al 2 maal ingekropen en kan ik sauna echt iedereen aanraden, het is aangenaam en werkt reinigend voor het lichaam. Jongens en meisjes zouden gescheiden moeten gaan maar omdat iedereen hier zijn broek gelukkig nog aanhoud oppert niemand hier een scheiding. Onze vrijetijd vullen we hier nuttig in. Buiten 2 tot 3 keer zwemmen per week heb ik me laten overhalen om met Philippe te gaan joggen. Zaterdag, op een van onze tochten in deze Ardennenachtige omgeving merkten we een vos op in het bos. Mooi, nooit eerder zagen wij een wilde vos live. Voor onze zaterdagavonden lijkt een nieuwe traditie in de maak: elke blok is op zijn beurt gastheer voor een coming together van alle internationale studenten. Deze week was het de kamer van Philippe en zijn kamergenoten die het decor vormden van een erg succesvolle soiree met wel 50 mensen die kwamen opdagen. Het gerucht verspreidde dat we toch niet de enigste Belgen waren in Mukkula. We vonden hem in de gedaante van de kalende Marco. We konden hem eigenlijk bezwaarlijk een echte Belg noemen: hij dronk niet graag bier, had een Italiaanse naam en is een tweetalige waal. Ik kom dus niet meer terug op Marco. Die avond rook ik de geur in mijn gang die ik wel eens op festivalsweides aantref. Maar dat was niet het enige vreemde dat ik die nacht aantrof in mijn gang. Toen Tobias en ik de deur van onze blok opentrokken vlamde plots een gemutst heerschap naarbuiten in bezit van een koevoet. Het was het uur niet meer voor snelle interventies maar na een tijd beseften we dat dit wel eens een dief kon zijn geweest. Uiteindelijk hebben we dan toch de achtervolging ingezet. Hij rende naar een taxi waar een andere vriend hem opwachtte daar vroegen we de man wat hij uitspookte. Omdat er enkel Fins gebrabbel uitkwam lieten we ze toch gaan. Na onderzoek bleek dat er ook niks was gestolen of opengebroken. Maar het fabeltje van het criminaliteitsloze Finland is toch doorprikt.
Terwijl iedereen nog spannend op de uitslag van zijn tweede
zit wacht, de opening van het nieuwe scoutsjaar voorbereid of geniet van een
welverdiende vakantie breekt voor mij mijn derde week hier al aan. Ik ben hier
dus al een tijdje en steeds meer eigenaardigheden van de Finnen vallen me op.
Finland word beschouwt als een van de meest welvarende landen ter wereld toch
geld hier nog een verplichte militaire dienst van 12 maanden voor alle mannen
tussen 19 en 25 jaar oud. Matias bleef wat langer in het Finse leger en maakte
er een kleine carrière. Hij mocht op 20 jarige leeftijd een bataljon nieuwe
cadetten trainen en met peperdure antitankbazookas schieten. Ook in Duitsland
is er een legerplicht van 9 maand. Tobias vond het er blijkbaar geweldig want
hij bleef 2 jaar daar en klom op tot officier. Elk zijn ding want Timm
daarentegen muisde eronder uit door zich te laten afkeuren met een
lichte voetbalkwetsuur. Telkens we hier in de kelders van het schoolgebouw naar de
wc gaan moeten we zware metalen deuren opentrekken. Een kleine navraag leerde
ons dat de Finse wetgeving voorziet in schuilkelders met kluisdeuren in alle
openbare gebouwen tegen kernaanvallen. Al deze koude oorlog maatregelen klinken
anno 2006 bizar maar hier zijn ze gewoon nog steeds bang van de Russen. Woensdag was het nogmaals presentation skills, lachen geblazen dus. We moesten
onszelf kort voorstellen aan de klas.Philippe en ik kozen blijkbaar als enigste voor het baanbrekende
powerpoint, ongezien en revolutionair. De meeste medeleerlingen kwamen niet
verder dan 40 seconden een tekstje van een papier proberen te lezen. Een meisje
vertelde over haar huisdier de fruitvlieg, een andere over hoe chocolade haar
leven veranderde en haar vriendinnetje vertelde hoe Heinz ketchup dat deed bij
haar. We lachten ons zo onopvallend mogelijk een deuk. Finnen hebben een
communicatieprobleem: ze zijn stil, verlegen, afstandelijk en kunnen over hun
problemen niet praten. No wonder dat het zelfmoordcijfer hier zo hoog is en dat
de straten krioelen van strontzatte mensen. Finnen zijn bezig hun
communicatieprobleem te overwinnen: Nokia connecting people is hun oplossing.
Telefoneren gebeurt zonder direct visueel contact en schakelt zo hun
mensenangst uit. Ook SMS is een Finse uitvinding. Donderdagavond moesten we in Frans onze geboortestad
voorstellen. De leerkracht had voor ons een kleine verassing: een infobrochure
van Leuven uit 2001 die ze tijdens een trip in Brussel meenam. We waren
eigenlijk wat vereerd want niemand kent Leuven echt. Ook Stella Artois liet bij
weinige een belletje rinkelen. Hoegaarden, Duvel en Leffe zijn de meeste
bekende Belgische bieren ginds. In de winkel troffen we zelfs enkele flesjes
Kriek Lindemans aan!In de laatste namiddag van de week bezocht ik een markt en kocht er
heerlijke gerookte zalm. Dat wou ik al een tijdje doen want op een markt vind
je zoveel meer extras dan bij de gewone retailer, maar deze was de eerste dat
ik tegenkwam sinds ik hier ben. Anders dan bijvoorbeeld de zondagsmarkt van Heverlee
is deze niet wekelijks maar jaarlijks. Finland is het meest supermarketizede
land ter wereld, nog meer dan in de USA kiezen Finnen voor hun boodschappen
voor een supermarkt. Daarom dat markten hier erg schaars zijn. Of vergen
markten teveel menselijk contact en kiezen ze liever voor de anonieme
supermarkt? (de foto is van die keer dat we een bootje kaapten "the mukkula inn")
Jep jep ook in Finland valt niet te ontsnappen aan voetbal. Toch komt het hier niet op de eerste plaats want die moet het laten aan het razend populaire ijshockey. Dat weerhoud de bewoners er niet van terecht trots te zijn op het eersteklasse team dat zij afvaardigen. Finnen die sjotten, dat wouden we wel nog wel eens zien. Zondagavond hield onze sightseeingtour dan ook halt aan de voet van de skischansen bij de voetbaltempel van Lahti voor een live duel tussen FC Lahti en FC haka. Laatsgenoemde stond net iets hoger geklasseerd en daarom liep het stadion aardig vol in de hoop dat het thuisvoordeel Lahti aan de winst zou helpen. Vanaf het eerste fluitsignaal was het zonneklaar dat het niveau erg zwak was, te vergelijken met Dendergem - Lovenjoel ofzo. De bezoekers kwamen voor de rust op voorsprong en ook daarna domineerden ze. Niets wees er dan ook op dat de bordjes terug gelijk zouden hangen in de 60ste minuut. Het doelpunt gaf de thuisploeg hoop en gingen dan ook op zoek naar de overwinning. Een pareltje van een afstandschot recht in de winkelhaak vanop 25 meter 2 minuten voor tijd moest het nekschot zijn voor Haka. De thuiself waren nog aan het vieren toen de late gelijkmaker in de allerlaatste seconde een feit was. Een koude douche voor Lahti maar een spannende partij voor de neutrale supporter. Meer fotos van mijn uitspattingen vinden jullie op http://finni-island.tobitobsn.de . Een spoedcursus Duits kan helpen want dit is de fraaie homepage van mijn Duitse mitgenosser. Tschüss!
Lahti claimt de grootste muzikale fontein van Scandinavië te hebben. Muzikale fontein? Uhu. De fontein telt 600 sproeiers, 250 lichtjes en kan daardoor op verschillende muzieksoorten dansen door in ritme water te spuiten. So the legend goes... tot dusver hebben we het ding nog niet in actie gezien en vonden we het eerder zielig want het spoot echt niet harder als een paar tuinsprinklers. De fontein is gelegen in het prachtige Kariniemi park...waar ik elke dag voorbij fiets. Even boffen hoor.
De Sibilius Hall is absoluut één van de uithangborden van het provinciale Lahti. De Sibilius Hall is een concertzaal bijna volledig opgetrokken uit hout en daardoor wereldvermaard voor zijn uitstekende akoestiek. De concertzaal werd pas 6 jaar geleden gebouwd en is genoemd naar een bekende Finse componist. Het behoort tot de grootste houten bouwwerken ter wereld. Het bouwwerk ligt midden in de moderne poepsjieke havenwijk waar ik elke dag met mijn fietsje door peddel. Lucky me!
De titel van deze post naar het Nederlands vertaald is vrijdag en zaterdag. Het is al een tijdje geleden dat ik iets heb kunnen neertikken. Als je je amuseert dan vliegt de tijd natuurlijk snel. Ik ga dan ook vanaf nu wat meer de momenten uitpikken. Vrijdagavond gingen we met heel europa nog eens een stapje in de wereld zetten. De Duitsers bleken weer eens de grootste biergenieters te zijn en de Fransen de hardste fuivers. Wij combineerden dan maar de talenten van onze buurlanden, de ingrediënten voor een geslaagde avond!Zaterdag was een druilerige dag en we besloten dan maar boodschappen te gaan doen. We waren niet alleen verrast hier een Lidl tegen te komen, we kwamen hier zelfs nog een oud-bekende tegen. Een Finse die ons nog bleek te kennen van de internationale week van onze school. Zo zie je maar dat de wereld heel klein is . Die avond stond er nog een klein uitje op het programma. Onze klasgenote Valentine nodigde ons uit voor een kleine apéro zoals de Fransen dat zo graag zeggen. Maar toen we aankwamen zagen we plots tientallen mensen voor haar flat staan. (foto) Het nieuws van de ontmoeting moest zijn uitgelekt en als een vuurtje zijn verspreid. Een uitgelezen kans om nieuwe erasmussers te leren kennen. We waren nog steeds de enigste Nederlandstaligen in het gebouw maar een Spanjaard die trots zijn Pukkelpopbandje toonde ontlokte heel even een vlaag van patriotisme bij ons. Die avond werd er nog veel verteld, gedronken en gezongen. Zondag stond een heuse sightseeing tour doorheen Lahti op het programma. Omdat ik precies maar één foto per post erop kan zetten ga ik van de belangrijkste zaken een foto erop zetten zodat jullie kunnen zien wat Lahti zoal te bieden heeft.
Zaterdagochtend, weekend dus en studiezorgen leken opeens mijlenver weg. Net voor de middag arriveerden de Duitsers die de komende 3 maand plee en keuken zullen delen met mij . Tobias en Timm hadden er een reis opzitten van meer dan 36 uur en zagen er dan ook wat belabberd uit. First impresion! Ze hadden eerst met hun Twingootje vanuit Hamburg naar de Duitse kust gereden om op een ferry te stappen die er een nacht en een dag over deed om de haven van Helsinki binnen te varen. Met hun kleine, volgestouwde Renault bolden ze dan tot in Mukula, Lahti. De trip heen en terug met de ferry kost hen in totaal 1.000. Opde vraag waarom ze niet gewoon met het vliegtuig waren gekomen antwoorden ze dat ze anders niet genoeg kilo bagage konden meenemen. Echte luxusmenschen blijkt den Duits hier te zijn. Die namiddag nam ik ze op sleeptouw doorheen Lahti met de auto. We bezochten een groot Marka-achtig ding waar onze oosterburen meteen nieuw beddegoed, matjes en decoratie kochten omdat het ander niet nieuw was en bijgevolg vies. In de late namiddag was het de allereerste training Thaibox van Philippe op Finse bodem. Best spannend, want we hadden er het raden naar hoe goed de lokale vechters waren. Eens op dreef had Philippe geen enkel probleem met het niveau en werd er met grote ogen geloerd naar de flitsende techniek van die vreemdeling. Die avond zat de sfeer er goed in, er werd een francobelgisch-duits-spaanse alliantie gesloten en met een gepaste fiesta bezworen. We gingen met z'n allen naar het onderkomen van enkel Fransen, die later een perfecte uitvalsbasis bleek voor een avondje Lahti by night. Zondag josdag = rustdag, en dat werd serieus genomen door iedereen door meteen slaap aan siësta te koppelen. In de late namiddag broeide het plan om te gaan zwemmen in het meer. Op een mooie, verlaten steiger hadden we een majestueus zicht op dit gigantische meer. Meteen viel op dat door de zuivere Finse lucht je veel verder kan kijken naar de horizon zonder een gele ranzige smoglaag te zien. In de winter vormt datzelfde meer een expressweg naar het stadcentrum omdat het dan dichtgevroren is. Ondanks een op zijn laatste benen lopend zomerzonnetje trotseerden maar 3 helden het water. S'avonds werd er nog afscheid genomen van de Fransen die voor een halve week een verplichte kampeersessie van hun sportfaculteit gingen afwerken. En wanneer er wat te beleven valt met de Fransen dan hoort daar un apéro bij! Maandag konden Philip en ik alvast goed uitslapen want ons zelf bijeen geschraapt lessenrooster voorzag, op onze eerste echte lesdag, al meteen een vrije voormiddag. Toch was er genoeg administratorganisatorisch werk te verzetten. Die middag kwam een eind aan de lange wandelingen naar Lahti, vanaf nu kon ik rekenen op een heuse Finse koersfiets die ik voor een habbekrats op de kop kon tikken. Onze eerste les was Current Topics, een actualiteitsles waar bijzonder weinig belangstelling voor was. Sirkka-Liisa Lehti-Waller probeert ze ons te onderwijzen. Het doet vaak denken aan Jurassic Park wanneer ze zwaar gesticulerend een engelse klank uit haar indrukwekkende klankkast stoot (diplodocus!). Ieder diertje zijn pleziertje maar de Duitsers gaan er los over. Thuisgekomen bleek dat ze 170 kilometer hadden gereden naar een Ikea in Helsinki om de juiste decoratie te vinden voor hun verblijfje. Eentje kocht zelfs een cactus! Ganz toll ja. In de avond volgde een verplicht nummer: Finish survival course. Amper 6 mensen kwamen in het volwassenonderwijscentrum van lahti voor deze cursus overlevingsfins opdagen. Het werkte wel eeen beetje op je zenuwen als je opnieuw een alfabet en woordjes als "hallo" moet leren. Ons lessenrooster ligt hopenlijk in een definitieve plooi. Hyvää iltaa!
...de deur openzwiepte en ik gemompel en gestommel hoorde op de gang. Ik dacht dat een roomie van me aangekomen was maar blijkbaar had hij het niet zo begrepen op mij want even snel hij binnenkwam was hij ook terug weg. We hadden nu al onderdak gevonden tijd voor de volgende basisbehoefte te bevredigen: voedsel nuttigen, het was immers van op het vliegtuig geleden dat we nog iets hadden gegeten. Stevig hongerend gingen we op zoek naar een supermarkt. Onze zoektocht werd brutaal gestuit door een gigantische taalbarrière, het duurde een eeuwigheid voor er iemand ons de weg wist te wijzen naar een winkel, de K-market. Net 12 uur aangekomen en we waren weer een desillusie rijker, de prijzen in de K-market waren enorm hoog. We waren wel gewaarschuwd maar prijzen die makkelijk de helft duurder waren als in Vlaanderen stegen wel net boven onze verwachtingen uit. In de namiddag spraken we in Lahti centrum af met Matias onze superbehulpzame studentenbegeleider (kortweg tutor op z'n engels) hij gidste ons doorheen de stad en liet ons de school, studentenbureau, winkels en uitgaansplaatsen tonen. In de mexicaans getinte bar Santa Fé konden we voor het eerst proeven van Fins bier. Santa Fé was de plaats waar je volgens Matias het goedkoopste bier vond, hij hopt er elke dag wel een paar keer binnen. Als belg voelde ik me echter op mijn tenen getrapt om 4,5 neertetellen voor een halve liter Finse kattepis. De volgende dag beloofde een sportieve dag te worden. We jogden tot Lahti en spaarde zo meteen 2,60 uit, de prijs voor een enkel heenreis. Terplekke spraken we weer met Matias af om te fitnessen. Hold it right their. De meeste lezers kennen mij niet echt als een notoir sportmens. Maar Philippe is dat des te meer, hij is een vleesgeworden sportzak, geen enkele sport dat hij nog niet heeft gedaan. Maar hij is vooral een Thai-bokser en heeft zich voorgenomen in Lahti in een club zijn vorm op peil te houden. Hij wil ook een een gevecht organiseren tussen een plaatselijke held die het mag opnemen tegen de Leuvense wereldkampioen Jan De Keyzer. Dus in het licht van mijn reisgezel zijn sportieve ambities ga ik proberen ook wat te bewegen. Die dag stond er ook een avondje uit gepland want woensdag is net als in Leuven een studentenavond. Die kennen zo een beetje hetzelfde verloop als in België, je troept samen op het kot van iemand waar men "indrinkt" na enige tijd begeeft men zich in kolone naar een drankgelegenheid. Het verschil met België is dat je bij de indrinkfase je eigen drank meeneemt. We waren gelukkig gewaarschuwd!Wij gingen naar Onela, een soort Colff maar dan groter. Voor 1 uur waren de pintjes (4dl!) hier maar voor 1! Achter de rest van de avond moet je niet vragen want ook in Finland heb ik last van zwarte gaten. Donderdag begon de dag wegens bovenstaande reden veel later als gebruikelijk. We wandelden weer naar de stadskern van Lahti, dat was een goede gewoonte geworden die ons al veel geld heeft uitgespaard. Je moet er wel 45 minuten wandelen voor over hebben. Ondertussen had Philippe al een kamergenoot gekregen, ik was hem bijna vergeten te vemelden. Edouard (edu) is een 23 jarige grafisch ontwerper in spé die het warme sfeervolle Barcelona in ruilde voor grauwe Lahti. Een timide, onopvallende jongen met weinig noden: hij nam gsm noch laptop mee en verkoos zijn bankkaart thuis te laten. In het centrum kochten we Finse simkaarten omdat de tarieven hier belachelijk laag zijn door de enorme concurrentie tussen de verschillende operatoren. Dit is het ultieme gsmland: het eerste land waar er meer mobiele aansluitingen waren dan inwoners. Ze houden hier sinds kort ook een WK gsm gooien. http://www.savonlinnafestivals.com/en_index.htm Vrijdag moesten we om 10u op school zijn voor onze eerste orienteringsessie zoals dat heet. We maakten kennis met onze klasgenoten: 2 Lithouwse en 2 Franse meisjes. Straks sluiten ook nog 2 Duitsers aan bij ons, zij zullen de bezetters zijn van de ander 2 plaatsen in mijn flat. Ze mogen komen hoor, daar niets van, maar liefst niet allemaal tegelijk. Een korte introductie van het gehandhaafde creditsysteem bracht voor ons nieuwigheden mee. We kregen te horen dat een semester niet meer afgesloten werd voor de kerstvakantie maar pas in Februari. Praktisch zou dit betekenen dat ik hier 2 maand langer zou moeten blijven dan gepland tenzij ik mijn vooropgestelde studiepunten op 3 maand kan halen, dan zou ik al naar huis kunnen gaan op Sinterklaas. Mijn lessenrooster zou dan enorm zwaar aangezien vele vakken overlappen. Uniformiteit is ook echt zoek in de uitwisselingsprojecten, de Franse studenten moet maar 16 studiepunten halen terwijl de Belgische blijkbaar meer als het dubbele (33)moeten halen op dezelfde tijd. Wordt vervolgd...
Terve (finse hallo), Voilà eindelijk na een paar maand er rijkhalzend naar uitgekeken te hebben ben ik in Finland. Het avontuur begon gisteren op onze nationale luchthaven van Helsinki. De eerste uitdaging was de bagageweging: SN Brussels had bepaald dat wij maar 20 kilo mee mochten nemen, ze gedogen een marge van 5 kilo tot 25 kilo. En das absoluut niets teveel, pak maar eens je spullen bijeen die je denkt nodig heb voor 4 maand en je zit makkelijk aan het dubbele. Uiteindelijk stapte ik op het vliegtuig met 4 lagen kleding en een bagage die net 600 gram onder de limiet bleef. Philippe, mijn reis(studie)genoot, had minder geluk en kwam er ruim boven uit en mocht bijbetalen. Alhoewel hij dat bedrag kon beperken door 3 truien boven zijn 3 t-shirts aan te doen. Het puffen op het vliegtuig namen we er wel bij, een tax-free nieuwsblad kon de tijd doden. Toen we moesten landen bleek dat een onweer boven Helsinki roet in de landingsplannen van onze airbus zou strooien. Het vliegtuig moest een half uur lang rondcirkelen boven de hoofstad vooreer er geland mocht worden. Ondertussen konden we genieten van vogelperspectief panoramas van dit ruwe land. Duizenden rotsen en (schier)eilanden liggen geparkeerd voor de kust. Al snel werd ook duidelijk waarom dit het land van de 1001 meren noemt, net of God na het scheppen van de hemellichamen even boven Finland is komen zeiken. In werkelijkheid liggen er pakweg 60.000 meren bezaaid over Finland. Ma na een luchttrip van 3 uur was iedereen blij om te landen...dachten we. Onmiddellijk na de tarmakcontact snelden branweerwagens naar ons vliegtuig, we kregen te horen dat de remmen overhit waren. 5 minuten en een remdouche later mochten we eindelijk voet zetten op suomigrond. Door al het gelanterfant schoot er nog 2 minuten over om op de bus te ziten die ons naar Lahti, 100 kilometer verder in het binneland, zou voeren. Op de valreep sprongen we erop waar we plots ieder 16 lichter werden gemaakt voor het ticket. In een poging de prijs te reduceren toverde ik mijn studentenkaart van de KHL boven. De achterlijke chauffeur hapte toe en de prijs halveerde... Donker was gevallen toen we aan het busstation van Lahti werden buitengezet. Hier zouden 2 locals ons komen ophalen maar niemand was te zien. Net op het moment dat we in geen hulp meer geloofde daagde onze begeleiders toch op. Afzonderlijk werden we naar onze verblijfplaats gevoerd omdat de boxen in hun tot boomcar omgevormde Mazda 323 uit 1994 te groot waren. Na een hartelijk babbel trokken we onze oostblokachtige flat in. Philippe zit in het D gedeelte op het gelijkvloers, ik in het C gedeelte op het 2de verdiep van het zelfde gebouw op . De avond werd afgesloten met The Ring 2. De griezelfilm spookte nog rond in mijn hoofd toen ik snachts alleen naar mijn verlaten flat liep. S'ochtends schrok ik me dan ook rot toen plots...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Zaterdagochtend, weekend dus en studiezorgen leken opeens mijlenver weg. Net voor de middag arriveerden de Duitsers die de komende 3 maand plee en keuken zullen delen met mij . Tobias en Timm hadden er een reis opzitten van meer dan 36 uur en zagen er dan ook wat belabberd uit. First impresion! Ze hadden eerst met hun Twingootje vanuit Hamburg naar de Duitse kust gereden om op een ferry te stappen die er een nacht en een dag over deed om de haven van Helsinki binnen te varen. Met hun kleine, volgestouwde Renault bolden ze dan tot in Mukula, Lahti. De trip heen en terug met de ferry kost hen in totaal 1.000. Opde vraag waarom ze niet gewoon met het vliegtuig waren gekomen antwoorden ze dat ze anders niet genoeg kilo bagage konden meenemen. Echte luxusmenschen blijkt den Duits hier te zijn. Die namiddag nam ik ze op sleeptouw doorheen Lahti met de auto. We bezochten een groot Marka-achtig ding waar onze oosterburen meteen nieuw beddegoed, matjes en decoratie kochten omdat het ander niet nieuw was en bijgevolg vies. In de late namiddag was het de allereerste training Thaibox van Philippe op Finse bodem. Best spannend, want we hadden er het raden naar hoe goed de lokale vechters waren. Eens op dreef had Philippe geen enkel probleem met het niveau en werd er met grote ogen geloerd naar de flitsende techniek van die vreemdeling. Die avond zat de sfeer er goed in, er werd een francobelgisch-duits-spaanse alliantie gesloten en met een gepaste fiesta bezworen. We gingen met z'n allen naar het onderkomen van enkel Fransen, die later een perfecte uitvalsbasis bleek voor een avondje Lahti by night. 
Terve (finse hallo),
