...de deur openzwiepte en ik gemompel en gestommel hoorde op de gang. Ik dacht dat een roomie van me aangekomen was maar blijkbaar had hij het niet zo begrepen op mij want even snel hij binnenkwam was hij ook terug weg. We hadden nu al onderdak gevonden tijd voor de volgende basisbehoefte te bevredigen: voedsel nuttigen, het was immers van op het vliegtuig geleden dat we nog iets hadden gegeten. Stevig hongerend gingen we op zoek naar een supermarkt. Onze zoektocht werd brutaal gestuit door een gigantische taalbarrière, het duurde een eeuwigheid voor er iemand ons de weg wist te wijzen naar een winkel, de K-market. Net 12 uur aangekomen en we waren weer een desillusie rijker, de prijzen in de K-market waren enorm hoog. We waren wel gewaarschuwd maar prijzen die makkelijk de helft duurder waren als in Vlaanderen stegen wel net boven onze verwachtingen uit. In de namiddag spraken we in Lahti centrum af met Matias onze superbehulpzame studentenbegeleider (kortweg tutor op z'n engels) hij gidste ons doorheen de stad en liet ons de school, studentenbureau, winkels en uitgaansplaatsen tonen. In de mexicaans getinte bar Santa Fé konden we voor het eerst proeven van Fins bier. Santa Fé was de plaats waar je volgens Matias het goedkoopste bier vond, hij hopt er elke dag wel een paar keer binnen. Als belg voelde ik me echter op mijn tenen getrapt om 4,5 neertetellen voor een halve liter Finse kattepis. De volgende dag beloofde een sportieve dag te worden. We jogden tot Lahti en spaarde zo meteen 2,60 uit, de prijs voor een enkel heenreis. Terplekke spraken we weer met Matias af om te fitnessen. Hold it right their. De meeste lezers kennen mij niet echt als een notoir sportmens. Maar Philippe is dat des te meer, hij is een vleesgeworden sportzak, geen enkele sport dat hij nog niet heeft gedaan. Maar hij is vooral een Thai-bokser en heeft zich voorgenomen in Lahti in een club zijn vorm op peil te houden. Hij wil ook een een gevecht organiseren tussen een plaatselijke held die het mag opnemen tegen de Leuvense wereldkampioen Jan De Keyzer. Dus in het licht van mijn reisgezel zijn sportieve ambities ga ik proberen ook wat te bewegen. Die dag stond er ook een avondje uit gepland want woensdag is net als in Leuven een studentenavond. Die kennen zo een beetje hetzelfde verloop als in België, je troept samen op het kot van iemand waar men "indrinkt" na enige tijd begeeft men zich in kolone naar een drankgelegenheid. Het verschil met België is dat je bij de indrinkfase je eigen drank meeneemt. We waren gelukkig gewaarschuwd!Wij gingen naar Onela, een soort Colff maar dan groter. Voor 1 uur waren de pintjes (4dl!) hier maar voor 1! Achter de rest van de avond moet je niet vragen want ook in Finland heb ik last van zwarte gaten. Donderdag begon de dag wegens bovenstaande reden veel later als gebruikelijk. We wandelden weer naar de stadskern van Lahti, dat was een goede gewoonte geworden die ons al veel geld heeft uitgespaard. Je moet er wel 45 minuten wandelen voor over hebben. Ondertussen had Philippe al een kamergenoot gekregen, ik was hem bijna vergeten te vemelden. Edouard (edu) is een 23 jarige grafisch ontwerper in spé die het warme sfeervolle Barcelona in ruilde voor grauwe Lahti. Een timide, onopvallende jongen met weinig noden: hij nam gsm noch laptop mee en verkoos zijn bankkaart thuis te laten. In het centrum kochten we Finse simkaarten omdat de tarieven hier belachelijk laag zijn door de enorme concurrentie tussen de verschillende operatoren. Dit is het ultieme gsmland: het eerste land waar er meer mobiele aansluitingen waren dan inwoners. Ze houden hier sinds kort ook een WK gsm gooien. http://www.savonlinnafestivals.com/en_index.htm Vrijdag moesten we om 10u op school zijn voor onze eerste orienteringsessie zoals dat heet. We maakten kennis met onze klasgenoten: 2 Lithouwse en 2 Franse meisjes. Straks sluiten ook nog 2 Duitsers aan bij ons, zij zullen de bezetters zijn van de ander 2 plaatsen in mijn flat. Ze mogen komen hoor, daar niets van, maar liefst niet allemaal tegelijk. Een korte introductie van het gehandhaafde creditsysteem bracht voor ons nieuwigheden mee. We kregen te horen dat een semester niet meer afgesloten werd voor de kerstvakantie maar pas in Februari. Praktisch zou dit betekenen dat ik hier 2 maand langer zou moeten blijven dan gepland tenzij ik mijn vooropgestelde studiepunten op 3 maand kan halen, dan zou ik al naar huis kunnen gaan op Sinterklaas. Mijn lessenrooster zou dan enorm zwaar aangezien vele vakken overlappen. Uniformiteit is ook echt zoek in de uitwisselingsprojecten, de Franse studenten moet maar 16 studiepunten halen terwijl de Belgische blijkbaar meer als het dubbele (33)moeten halen op dezelfde tijd. Wordt vervolgd...
Terve (finse hallo), Voilà eindelijk na een paar maand er rijkhalzend naar uitgekeken te hebben ben ik in Finland. Het avontuur begon gisteren op onze nationale luchthaven van Helsinki. De eerste uitdaging was de bagageweging: SN Brussels had bepaald dat wij maar 20 kilo mee mochten nemen, ze gedogen een marge van 5 kilo tot 25 kilo. En das absoluut niets teveel, pak maar eens je spullen bijeen die je denkt nodig heb voor 4 maand en je zit makkelijk aan het dubbele. Uiteindelijk stapte ik op het vliegtuig met 4 lagen kleding en een bagage die net 600 gram onder de limiet bleef. Philippe, mijn reis(studie)genoot, had minder geluk en kwam er ruim boven uit en mocht bijbetalen. Alhoewel hij dat bedrag kon beperken door 3 truien boven zijn 3 t-shirts aan te doen. Het puffen op het vliegtuig namen we er wel bij, een tax-free nieuwsblad kon de tijd doden. Toen we moesten landen bleek dat een onweer boven Helsinki roet in de landingsplannen van onze airbus zou strooien. Het vliegtuig moest een half uur lang rondcirkelen boven de hoofstad vooreer er geland mocht worden. Ondertussen konden we genieten van vogelperspectief panoramas van dit ruwe land. Duizenden rotsen en (schier)eilanden liggen geparkeerd voor de kust. Al snel werd ook duidelijk waarom dit het land van de 1001 meren noemt, net of God na het scheppen van de hemellichamen even boven Finland is komen zeiken. In werkelijkheid liggen er pakweg 60.000 meren bezaaid over Finland. Ma na een luchttrip van 3 uur was iedereen blij om te landen...dachten we. Onmiddellijk na de tarmakcontact snelden branweerwagens naar ons vliegtuig, we kregen te horen dat de remmen overhit waren. 5 minuten en een remdouche later mochten we eindelijk voet zetten op suomigrond. Door al het gelanterfant schoot er nog 2 minuten over om op de bus te ziten die ons naar Lahti, 100 kilometer verder in het binneland, zou voeren. Op de valreep sprongen we erop waar we plots ieder 16 lichter werden gemaakt voor het ticket. In een poging de prijs te reduceren toverde ik mijn studentenkaart van de KHL boven. De achterlijke chauffeur hapte toe en de prijs halveerde... Donker was gevallen toen we aan het busstation van Lahti werden buitengezet. Hier zouden 2 locals ons komen ophalen maar niemand was te zien. Net op het moment dat we in geen hulp meer geloofde daagde onze begeleiders toch op. Afzonderlijk werden we naar onze verblijfplaats gevoerd omdat de boxen in hun tot boomcar omgevormde Mazda 323 uit 1994 te groot waren. Na een hartelijk babbel trokken we onze oostblokachtige flat in. Philippe zit in het D gedeelte op het gelijkvloers, ik in het C gedeelte op het 2de verdiep van het zelfde gebouw op . De avond werd afgesloten met The Ring 2. De griezelfilm spookte nog rond in mijn hoofd toen ik snachts alleen naar mijn verlaten flat liep. S'ochtends schrok ik me dan ook rot toen plots...
Terve (finse hallo),
