Terve (finse hallo), Voilà eindelijk na een paar maand er rijkhalzend naar uitgekeken te hebben ben ik in Finland. Het avontuur begon gisteren op onze nationale luchthaven van Helsinki. De eerste uitdaging was de bagageweging: SN Brussels had bepaald dat wij maar 20 kilo mee mochten nemen, ze gedogen een marge van 5 kilo tot 25 kilo. En das absoluut niets teveel, pak maar eens je spullen bijeen die je denkt nodig heb voor 4 maand en je zit makkelijk aan het dubbele. Uiteindelijk stapte ik op het vliegtuig met 4 lagen kleding en een bagage die net 600 gram onder de limiet bleef. Philippe, mijn reis(studie)genoot, had minder geluk en kwam er ruim boven uit en mocht bijbetalen. Alhoewel hij dat bedrag kon beperken door 3 truien boven zijn 3 t-shirts aan te doen. Het puffen op het vliegtuig namen we er wel bij, een tax-free nieuwsblad kon de tijd doden. Toen we moesten landen bleek dat een onweer boven Helsinki roet in de landingsplannen van onze airbus zou strooien. Het vliegtuig moest een half uur lang rondcirkelen boven de hoofstad vooreer er geland mocht worden. Ondertussen konden we genieten van vogelperspectief panoramas van dit ruwe land. Duizenden rotsen en (schier)eilanden liggen geparkeerd voor de kust. Al snel werd ook duidelijk waarom dit het land van de 1001 meren noemt, net of God na het scheppen van de hemellichamen even boven Finland is komen zeiken. In werkelijkheid liggen er pakweg 60.000 meren bezaaid over Finland. Ma na een luchttrip van 3 uur was iedereen blij om te landen...dachten we. Onmiddellijk na de tarmakcontact snelden branweerwagens naar ons vliegtuig, we kregen te horen dat de remmen overhit waren. 5 minuten en een remdouche later mochten we eindelijk voet zetten op suomigrond. Door al het gelanterfant schoot er nog 2 minuten over om op de bus te ziten die ons naar Lahti, 100 kilometer verder in het binneland, zou voeren. Op de valreep sprongen we erop waar we plots ieder 16 lichter werden gemaakt voor het ticket. In een poging de prijs te reduceren toverde ik mijn studentenkaart van de KHL boven. De achterlijke chauffeur hapte toe en de prijs halveerde... Donker was gevallen toen we aan het busstation van Lahti werden buitengezet. Hier zouden 2 locals ons komen ophalen maar niemand was te zien. Net op het moment dat we in geen hulp meer geloofde daagde onze begeleiders toch op. Afzonderlijk werden we naar onze verblijfplaats gevoerd omdat de boxen in hun tot boomcar omgevormde Mazda 323 uit 1994 te groot waren. Na een hartelijk babbel trokken we onze oostblokachtige flat in. Philippe zit in het D gedeelte op het gelijkvloers, ik in het C gedeelte op het 2de verdiep van het zelfde gebouw op . De avond werd afgesloten met The Ring 2. De griezelfilm spookte nog rond in mijn hoofd toen ik snachts alleen naar mijn verlaten flat liep. S'ochtends schrok ik me dan ook rot toen plots...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Terve (finse hallo),
