Na een aantal dagen paginastilte toch even wat over afgelopen week en weekend. Zowat woensdag was ik eindelijk terug fris van dat vermoeiende weekendje en meteen stond een nieuwe opgave gepland. Doorheen de weken hebben we hier een goede vriendschapsband opgebouwd met de 7 Franse uitwisselingstudenten die ook veel met ons les hebben. Eén ervan eist wel vaak wat meer de aandacht en dat is de hyperkinetische Valentine. Ze heeft geen laptop en geen vrienden meegenomen van Parijs en daarenboven leeft ze alleen nadat de pooier van haar Lithouwse kamergenoten de meisjes terug is komen opeisen. Daarom valt Valentine zo nu en dan eens iedereen lastig voor wat aandacht. Vorige week kwam ze op het idee met een groep van 12 in een pizzarestaurant, de RAX, het all-you-can-eat buffet te nemen. Dat liep op een sisser af want de enigste werknemer jaagde ons buiten omdat we met te veel waren. Deze woensdag daagde Valentine Philippe en mij dan maar uit voor een wedstrijd om ter meeste pizzastukken eten in de RAX. Ze maakte zich sterk dat ze meer als ons zou eten, waar wij in het begin goed mee konden lachen want Valentine was niet meteen van het obesitas-type en al zeker niet speciaal groot. Wat we niet wisten is dat ze van het valspeel-type was. Na ongeveer anderhalf uur gaf ik met 9 stukken en met een bijna tot mijn luchtpijp gevulde slokdarm op. Met verbasend gemak bleef de Française Philippe volgen tot 15 stukken. 3 uur van puffen en zweten en het sluitingsuur naderde. Het 16^de stuk was blijkbaar een kaap te ver voor Valentine die geen hap meer binnenkreeg. Maar opeens was dat stuk toch verdwenen, we roken onraad. En inderdaad, weggemoffeld in een servet lag het naast haar bord!  Later zou ze toegeven dat ze zo vele stukken pizza naar de vuilnisbak kunnen smokkelen heeft, alleen maar om te kunnen winnen. Vooral Philippe was furieus omdat hij de stukken wel allemaal had opgegeten en daarna 2 dagen oprispingen had.

Vrijdag was het nog eens tijd voor een geweldig gangfeestje en deze keer moesten bureaulades eraan want die bleken uitstekend als trom te werken: de Mukkula fanfare was een feit! Dat avondje eindigde nog enigszins verassend want op weg naar onze kamers moesten Philippe en ik langs de sauna van ons gebouw. Die stond open en vroeg erom betreden te worden en zo ontdekten we nog een positief effect van het saunabaden: door de warmte vielen we na 4 seconden als een blok in slaap. Dat weekend gingen vele van onze vrienden trippen in de stad Tampere, wij niet en organiseerde voor de achterblijvers een geslaagd filmavondje. Zondagmiddag gingen we naar de plaatselijke Brabanthal waar een Fitness expo en Thaiboxgevechten gepland waren. Het aantal opgespoten fokstieren terplekke liep in de honderden. Finnen hebben een traditie van krachtsporten zoals gewichtheffen en hamerslingeren, daar horen spieren bij. De business voor paramedische middeltjes om body te krijgen is echt zotgroot: hordes opgespoten fokstieren dartelden tussen de tientallen standhouders annex dierenartsen op zoek naar het juiste krachtvoer. Voor de rest zagen we bloedstollende Freefight- en Thaiboxkampen wat de goesting van Philippe om mee te doen losmaakte. Binnekort een Belgisch – Fins gevecht Keldermans?

Wat vast staat is dat Vietnamezen erg gastvrije mensen zijn. Zondagavond werden we door onze Vietnamese vriend Lam uitgenodigd op zijn verjaardagsfeestje/Vietnamparty. Aangezien er een aanzienlijke kolonie van 25 van deze spleetogen op onze faculteit rondzwerft en het toen de feestdag Tet trung thu was organiseerde de school een coming together. Tet trung thu of middenherfstfeest is een landelijk feest ter ere van de maan. En ze hadden er tijd ingestoken hoor: alles was tot in de details versierd en met blikjes hadden ze lampjes gemaakt. Iedereen had blijkbaar ook eten mee genomen voor een groot buffet. We vielen een klein beetje heel hard uit de toon omdat we zowat de enigste Europeanen daar waren en we er niets beter op hadden gevonden een sextet bier mee te nemen. Het buffet met plaatselijke rijstgerechten was overheerlijk, de desserten waren echt walgelijk en enkel door de enorme groepsdruk kregen we ze binnen. We konden deze mensen teleurstellen. De buikjes vol, de pret kon beginnen. Een mini volksfeestje met Vietnamese liedjes en spelletjes barstte los: hilarisch om die bende noedelfretters uit hun dak te zien gaan! Een feeërieke wandeling met kaarsen sloot dit multicultureel weekend in stijl af.

10-10-2006 om 02:17 geschreven door Tibby  

S'avonds kwamen we dan terug aan in Marienhamn na een hele dag van hot naar her gereden te hebben. Dat was al een klein beetje vermoeiend geworden en slaap zat er niet direct aan te komen want we hadden onze ferry pas terug om 3u zondagochtend. De maag begon stilletjes aan te knagen gelukkig dat ook Hesburgers zijn weg naar die verre eiland had gevonden. De Duitsers, die deze hamburgerketen kennen uit Duitsland, waren er verzot op en hebben op 48 uur 3 keer ginds gegeten met het argument dat ze tenminste wisten wat ze binnen kregen. (foto) Vervolgens hebben we 45 minuten  rondgereden op zoek naar een tankstation met een toilet omdat de Duitse heren absoluut nergens zich publiek wouden laten vertonen zonder dat hun haar goed zat. Op zaterdagavond kwam de jeugd blijkbaar massaal uit alle kieren en gaten van het eiland gekropen om een stapje in de wereld te zetten, er was aardig wat te doen. Heel ironisch was de Ibiza-tribute fuif: zo konden de eilandjongeren eens de sfeer op snuiven van collega eiland waar het niet doods is. 10 euro inkom was iets te veel daarom besloten we maar een gewone bar op te zoeken. Het volgende verhaal was iets minder gewoon en eigenlijk vrij ongelofelijk onverwacht voor mij. Bij het binnenkomen sprak ik iemand willekeurig aan de toog aan in het engels hoeveel een pint hier kostte. Ik kreeg als antwoord “ma manneke ge moogt het int Nederlands zeggen ze”. Na 4 weken was ik gewend aan het idee dat ik met hoogstens 2 mensen Nederlands ging praten de komend 4 maand. Ik viel dus bijna letterlijk achterover van verbazing: hier zat een Vlaming! Nog steeds geen idee waarom deze man meteen wist dat ik een taalgenoot was maar de daarop volgende uren waren er van Vlaamse verbroedering. 6 mannen van rond de 50 die onder het mom van een viswedstrijd het thuis afgetrapt waren om hier te gaan tooghangen. Spilfiguur was “de Leo” een Turnhoutse turfgroothandelaar die door zijn Finse zakenvrienden uitgenodigd werd voor een iets informeler weekje. Vervolgens nodigde Leo 3 buren en 3 van zijn werknemers uit en zo moest iedereen zich maar op zijn werk ziek melden. Bier en tooggelal maakte het Vlaams onderonsje compleet.
S’ochtends werd ik met een knagende maag wakker achter een gokautomaat op de ferry (was zo slecht niet de vorige keer). Achtergelaten door mijn Duitse makkers en in de waan dat de trip nog lang zou duren schoof ik dan maar aan het buffet. Heel even was ik heel gelukkig toen niemand mij geld vroeg maar na 2 minuten meldde een infostem dat we in Turku waren aangekomen. Zwaar in paniek wegens geen GSM-nummers begon ik het hele schip te doorzoeken naar de Duitsers. Op die 5 minuten had ik meer van het schip gezien dan de voorgaande 10 uren. Toen iedereen al lang het schip had verlaten werd de Belg pas gemist en rinkelde mijn GSM dan toch. In de jeugdherberg vroegen we en kregen we toelating om te gaan douchen want iedereen voelde zich wel een beetje ranzig na de uitspattingen van de laatste 24 uren. Na een kleine rundfahrt door Turku om reden we zondagmiddag terug naar Mukkula om dringend ons bioritme in orde te krijgen voor de week.  

09-10-2006 om 03:15 geschreven door Tibby