Toen ik eerder deze week in een Hollandse krant werd geconfronteerd met een artikel over mountainbikers werd ik plots herinnerd aan een voorval op één van de afgelopen Zondagtrainingen, om precies te zijn de training van nu twee weken geleden.
In dit artikel stond geschreven dat juist deze groep sporters zich zo voorbeeldig gedragen in vergelijking tot andere sportende groepen, zij hebben blijkbaar in Holland de status van fatsoensrakkers te pakken.
Nu weten wij wellicht allen, dat onze groep straffe lopers een aantal fanatieke mountainbikers binnen de gelederen heeft, ondanks dit feit durf ik te stellen dat de kwalificatie fatsoensrakkers zeker niet geld voor de gemiddelde Belgische mountainbiker.
De reden dat ik deze stelling durf in te nemen, is mede gebaseerd op hetgeen op onze Zondagtraining gebeurde, de details volgen later.
Wat deze Zondagtraining nog veel interessanter maakte was afgezien van de terugkeer van ons Manou, het feit dat onze Staf zich liet ontvallen, met lede ogen te moeten constateren dat het groepsgevoelbinnen ons groep STrAFfelopers tanende is.
Nader verklaard is onze Staf van mening dat ons clubke uit elkaar dreigt te vallen, of dit nu komt door de blijvende absentie van dun Prcie is niet duidelijk, er zou sprake zijn van kliekjesvorming, door toedoen van Alain, werd er vervolgens zelfs openlijk gefilosofeerd over jawel, een op handen zijnde A groep en B groep.
Nu moet ik bekennen dat naast onze Staf ook ik door deze ontwikkelingen behoorlijk van mijn stuk gebracht ben, temeer omdat men al babbelend tot de conclusie kwam dat de grens tussen de op handen zijnde A groep en B groep juist bij mijn persoontje getrokken diende te worden, en jawel ik mocht mij verheugen op de kwalificering B top.
Met andere woorden, juist mijn prestaties blijken maatgevend in deze voor ons straffe lopers dramatische ontwikkeling, zoals ons Staf fijntjes opmerkte Rob het is bij uw vlees noch vis.
Juist op dat moment vond ons Manou het nodig ( zij had van de lopende gesprekken waarschijnlijk weinig begrepen) zich los te weken uit het toch al bedroevend kleine clubje straffelopers dat zich voor deze Zondagtraining had gemeld, door in Vordenstein alleen een buitenlus te gaan lopen.
Staf liep op dat moment met de blik in de ogen van een zeehond die op het punt staat doodgeknuppeld te worden door de eerste de beste Eskimo (vergeef me deze kwalificering) zijn rondje Vordenstijn, en vroeg vertwijfeld aan de overige nog resterende straffelopers, slechts vier in getal wat gaat ons Manou nu doen??????????????, waarop ons Esther waarschijnlijk onbedoeld Staf de spreekwoordelijke genadeklap toediende (zij speelde even voor Eskimo) , door te zeggen Manou vormt haar eigen groepje.
Bij Staf ging op dat moment even het licht uit, ik doorzag dit tijdig, en was ik in staat ons Staf op de been te houden, gelukkig bleek korte tijd later dat de lus welke Manou aan het lopen was toch weer richting ons groepje leide, zodat we weer compleet waren.
Voor degene die niet bij deze training aanwezig waren (en dit waren er vele), is het nu waarschijnlijk duidelijk in wat voor een stemming wij daar rondliepen, ik zou de kwalificering aangeslagen zeker in de mond durven nemen, sterker nog dit is een understatement.
Nu kom ik terug op het voorval met de eerder genoemde mountainbiker, dit vond plaats korte tijd na hetgeen hierboven is beschreven.
De training liep op zijn eind, toen er op een bospad vanuit tegenovergestelde richting een ogenschijnlijk onschuldige mountainbiker naderde, zoals gewoonlijk gaf de koploper dit door aan de overige leden van de groep(je), als bij automatisme schoof deze in elkaar teneinde plaats te maken voor naderende biker, tot zover niets aan het handje.
Echter bleek bij het passeren dat onze vriend op zijn mountainbike van mening was dat de door ons geboden ruimte verre van toereikend was (kon waarschijnlijk niet sturen), in het voorbijgaan fietste hij eerst mij, en vervolgens ons Esther nagenoeg ondersteboven, even voor alle duidelijkheid we hadden hier niet te maken met een aanhanger van Vlaamsbelang, die het op een stel Ollanders had voorzien, dit stond tenslotte niet op ons voorhoofd geschreven.
Als door een bij gestoken reageerde twee van onze straffe lopers, door direct rechtsomkeer te maken en de achtervolging op deze gek in te zetten, ik durf te stellen dat dankzij koelbloedig optreden van ons Staf een bloedbad voorkomen is.
Door zijn vaderlijke optreden lukte het Staf door te dringen tot de twee straffelopers (ik zal geen namen noemen) die al tierend en scheldend met gebalde vuisten de wegvluchtende biker te lijf gingen,
Zichtbaar onder de indruk van dit haantjes gedrag vervolgde de groep zijn weg richting piste, tot genoegen van Staf bleek het groepsgevoel nog voldoende aanwezig op momenten als deze.
Beste sceptici, ik weiger te geloven dat dit haantjes gedrag van deze twee straffe lopers uitsluitend bedoeld was om indruk te maken op de vrouwelijke lopers in de groep, nee hier was sprake van wat je noemt, het enige echte GROEPSGEVOEL.
Tot slot beste collegas, laten wij er samen voor zorgen dat de groep STrAFfelopers ééngroep blijft, zodat ons Staf weer rustig kan gaan slapen, hij is tenslotte ook niet meer de jongste.
Gisteren, maandag 9 november, een dagje kliniek doorgebracht om allerlei scans te laten uitvoeren. MRI-scan had ik 3 weken geleden al gehad, nu kwamen er een botscan en EMG (met naald in uw been om zenuwbanen te testen)bij. Het resultaat is geworden dat het ook om een stressfractuur zou gaan in m'n bovenbeen. Een hernia (L5 S1) heb ik en dat wisten we al, maar die had of zou niet te maken hebben met de pijn die ik voelde tijdens de voorbije maanden. Wat de oorzaak zou kunnen zijn van die stressfractuur is nog onduidelijk, maar een overbelasting, een val, onrechtstreeks door hernia-probleem anders lopen, of ......... zijn de mogelijkheden. Maaaaar, men wil nu nog een CT-scan laten uitvoeren om in allgeval zekerheid te krijgen of de oorzaak niet een ciste of gezwel zou kunnen zijn. Men gaat er nu vanuit dat het zo goed als de andere redenen zal zijn, maar men wil toch het andere met zekerheid kunnen uitsluiten. Stressfractuur daar kan men dus niets (medisch) aanverhelpen, dat geneest alleen met .............rust. Het bijkomende negatieve kantje is dat een stressfractuur makkelijk kan terugkomen en dat daar geen signalen voor zijn. Dus oppassen is de boodschap en in alle geval rustig opbouwen. Wanneer ik daar aan kan beginnen zal of vn de CT-scan afhangen of in overleg met kiné, maar daar moet ik nog naar toe.
B.
.
