Om 4u30 vertrekt mijn bus, rechtstreeks tot Puerto Cabezas. De zonsopgang in de bergen overstijgt de anale pijnen van de busreis, als het licht zachtjes opstijgt van achter de bomen, en dromerige nevelslierten in de valleien opklaren. Ik kan alleen maar dromen van hoe de zonsopgang boven de atlantische oceaan zal zijn. Onderweg passeren we een riviertje, waarin een aantal mensen gedoopt worden, bangelijk pitoresk, net een bijbeltafereel! Gezien de geweldige staat waarin onze bus verkeerd, moet de motor aan elk riviertje afgekoeld worden, handig, kan ik even m´n benen strekken en poep laten rusten. Ik leer ook Allen kennen, een boekhouder die in Puerto Cabezas woont, maar in een klein dorpje werkt. Hij wijst me op de heuvels, waar enkel kale bomen op staan, het resultaat van Orkaan Felix die hier bijna exact een jaar geleden passeerde. Allen lijkt me een sympatieke vent, zeker wanneer hij me bij aankomst (17u) uitnodigd om bij hem te komen logeren, wat ik als gierige rugzak-zwerver zeker weet te apprecieren. Mijn gastheer komt vandaag thuis, na een maand weg te zijn geweest naar zijn werk; donderdag vertrekt hij terug voor een maand... en dat terwijl hij een vrouw (Anielka) en kind van 10maanden heeft!
ps: na een busrit van 14uur, en nog een busrit van 12,5u, heb je toch wel het gevoel dat je alles aankan qua transport, zeker als ooit op een bus van hier gezeten hebt, en dan nog op niet verharde wegen, in de zon!
Rond 9u zit ik eindelijk op de bus richting Boaco. Daar aangekomen koop ik een hangmat voor 55cordobas, die nog goed van pas zal komen, alvorens op de bus richting Rio Blanco te stappen (jaja, ik passeerde Matiguas). Vanuit Rio Blanco spring ik dan op de bus richting Siuna, waar ik tegen 23u aankom. Gierig en avontuurlijk als ik ben, besluit mijn hangmat tussen een bende zielsgenoten op te hangen, in de busterminal, het is uiteindelijk toch maar voor een nachtje. De voeding vandaag was alles behalve, een droog broodje met water hier, een stukje watermeloen daar, en als avondeten een blikje "tonijn met groenten", lelijk, maar het stilt te honger!
Siuna ligt trouwens in "Las Minas", volgens mijn reisgids het wilde westen van Nicaragua, met guerilleros die overvallen doen op alles dat passeerd. Hier lig ik dan, in een hangmat, op een busterminal, in oorlogsgebied. Gelukkig is mijn boek gepubliceerd in 2001, en is alles hier momenteel terug rustig, 15 jaar geleden, werd in deze streek de revolutie stevig uitgevochten, waardoor de stad Puerto Cabezas van 5000 inwoners steeg tot 30.000, mijn doel voor morgen...
Las piedrecitas, een rustig familieparkje at the edge of town, en met een uitzicht over Laguna de Asososca, een waterreservoir voor Managua. Het uitzicht over al dat moois wordt echter verhinderd door een omheining en planten... Gelukkig vind deze meesterinbreker een gat in de omheining, en kom ik toch nog tot mooie uitzichplaatsjes! Museum Las Huellas de Acahualinca, is helaas al gesloten voor vandaag, dus trek ik maar meteen verder naar Parque de la Paz, waar een heleboel geweren en zelfs een tank zijn ingecementeerd. Knap om te zien, volgens al de locals wel beregevaarlijk vanaf 17u, volgens mij uiteraard niet. 's Avonds nodigd de gastbroer me eindelijk uit om pinten te gaan pakken met zijn maten, dolle pret!
Morgen plan ik mijn reis naar de Atlantische kust aan te vangen, en probeer ik al zeker in Siuna aan te komen, een uitdaging!
Een dag zonder plan, is een dag zonder avontuur. Wachten om de oma naar de luchthaven te brengen, wachten tot ze moet inchecken, wachten op Flor van de UCA om af te spreken... Kortom, een saaie dag! Tegen dat ik ga slapen voel ik me dan ook redelijk miserabel. De gastvrouwen hebben geen zin om uit te gaan, wel om 'de wereld te veroveren'. Klinkt spannend, maar wilt eigenlijk gewoon zeggen 'tv kijken en gaan slapen'.
Kwestie van niet te negatief te klinken, de plannen: eerst plande ik om naar de atlantische kust te gaan, door de rio coco af te varen, maar gezien ik daar heb afgesproken op 2 september, zou ik daar nooit op tijd geraken. Daarom ga ik proberen met de bus de tocht te maken, wat maar een dag zou duren, hoezee!
Laat het avontuur beginnen...maar dan wel met een beetje vertraging, de vrouw waarmee ik men reisje naar Puerto Cabezas regel (aan de atlantische kust), komt niet opdagen. Joder mujer! Morgen nog eens proberen, en vooral blijven hopen. Kwestie van niet heel de dag te wachten op morgen, bezoek ik de Loma de Tiscapa, van waaruit je een mooi uitzicht over de stad hebt. Er is ook een museumpje over Sandino, met de nadruk op '-je'. Op weg naar huis kom ik 'toevallig' langs de nieuwe kathedraal, die ik dan ook maar bezoek, raar ding... 's Avonds sleep ik gastzus en -nicht mee naar de cinema, naar Elisabeth: the golden age, een historische film, absoluut geen cliche-hollywood. Uiteraard zitten we alleen in de zaal.
Kleren wassen, tv kijken, en internetten, het kan niet alle dagen iets te maken hebben met een vulkaan, een surfboard of een eiland.
Vandaag is tevens de dag dat ik afscheid neem van de rest van de groep, die vertrekt namelijk morgenvroeg weer naar huis huis.
Besluit van de dag: vanaf nu heb ik alle vrijheid om te doen wat ik wil Besluit van de week: ik ga stoppen met al die besluitjes, want ik word ze zelf ook een beetje beu Besluit van de eerste maand: laat het echte avontuur beginnen!
Terugkeer naar Managua, op de bus, op de boot, in de taxi, en nog eens op de bus. Moraal van de verhaal, vlotte verbinding tot 'thuis'.
Besluit van de dag: wa wilt ge dat ik nu besluit vandaag? We hebben verdorie bijna niks gedaan! Oja, mss dat het openbaar vervoer hier wel vlot gaat, maar dat had u al wel door.
Na het ontbijt ontvluchten we de toeristen richting Altagracia, een saaie plek volgens de reisgids, rust verzekerd! We vinden een klein hottelletjes, gerund door een sympathieke familie, zeker een aanrader. Op aanraden van Don Mario wandelen we langs het mooie strand naar Ojo de Agua, een stuk rivier dat is ingericht als zwembad, paradise!Ons hottelletje is ook ontdekt door 2 Zwitsersen, en een Nederlandse (die zitten echt overal die Hollanders) schipper op pensioen.
Besluit van de dag: mijn reisgezellin haar gedrag is een beetje omgeslagen de laatste dagen, de lokroep van het thuisfront komt dichtbij. En misschien maar best ook, want heel leuk is het niet om te reizen met iemand die meer slechte dan goeie dingen ziet.
Na het ontbijt vertrekken we richting Rivas, en van daaruit naar San Jorge, om daar de boot te nemen naar Moyogalpa, op het eiland Omotepe. Op de boot vallen we in een volgende teleurstelling: het plekje waarvan wij dachten dat het toeristloos zou zijn, blijkt een topbestemming te zijn, ook voor die groep van 5 domme Amerikaanse grieten. We belanden uit puur financiele redenen met hen in een minibusje tot Merida. Gezien dat dorpje enkel bestaat uit dat ene hotel, hebben we geen keuze. Tijdens het eten dringt een debiele Engelsman zich aan ons op, en voor we het weten vergezeld hij ons op onze wandeling naar de waterval van San Ramon. Wat hij hier doet is ons niet duidelijk, want over heel Latijns Amerika heeft hij niets positiefs te vertellen.
Bij terugkomst in het hotel ontmoeten we gelukkig 2 gezellige Nederlanders, die er voor een jaartje op uit zijn (www.reisomdewereld.eu), en waar we gezellig u raad het al- een pint mee drinken.
Besluit van de dag: waarom reizen we? Waar zijn we naar op zoek? Wat doen we hier, we hebben alle mogelijke luxe thuis? Wat wil ik?
Er zijn er die op 4 dagen een mening vormen over een land, zoals Richard de Engelsman. Er zijn er die 4 weken naar Latijns Amerika komen om hun 2e taal, het Spaans te oefenen, om dan vooral toeristenbestemmingen te bezoeken, en Engels te praten, zoals de Amerikanen. Er zijn er die volgens een vooropgesteld schema reizen, Latijns Amerika door, zoals de 2 Hollanders. Er zijn er die 14 maanden rondtrekken, daar waar het gras het groenste is, zoals een Duits koppel.
We nemen een shuttle-busje naar Maderas, een strandje met surfgolven. Ik wou wel eens checken wat die surflessen van ettelijke jaren geleden nog waard zijn, blijkt niet zo heel veel. Het was wel een troost dat zelfs goede surfers niet al te goed op hun plank bleven staan, allemaal door de golven, niet met mijn talent te maken,hehe.
Tegen het vallen van de avond zijn we San Juan de Sur al kotsbeu, veel te toeristisch voor ons, zeker in vergelijking met onze verblijfplaatsen van de afgelopen weken.Helaas realiseren we ons dat pas nadat we de komende nacht in het hotel al betaald hebben.
Besluit van de dag: na het surfen heb ik het aangename gevoel van geschuurde tepeltjes en buik, en uiteraard ook een lichtjes verbrande rug en schouders, mannelijk als ik ben had ik uiteraard geen zonnecreme nodig.
Met bus en taxi geraken we tot San Juan de Sur, the place to be als je een cliché-caraibische vakantie wilt hebben. Na onze rugzak in het goedkoopste hotel zetten, gaan we even plonsen in de baai, we drinken een margarita op het strand, in zon typisch stro-hutje, uitgebaat door een Amerikaan. Na een douche besluiten we ons eens te verwennen, en chique te gaan eten, als apperitief een caipirinha met nachos, en als hoofdgerecht verse kreeftjes in een looksausje voor de volle 200cordobas, wat neerkomt op nog geen 7euro Veruit de duurste maaltijd tot hiertoe, en ineens goed voor het budget-gevoel, vanaf back to basics!
Besluit van de dag: vandaag de 2e keer dat ik crustaceeen eet, en de tweede keer dat mijn maag niet zo geweldig voelt achteraf. Zou het toeval zijn? Ik dacht het niet.
Fototoestel werkt niet... Op naar de zwarte markt, en een '2e hands'machientje kopen. Bangelijk toch, als je weet de zwarte markt hier echt een plek is waar je binnen en buiten kan lopen! Verder met de bus naar Masaya, HET dorpje om souverniers te shoppen. Uiteraard weer veel te veel t-shirts gekocht (sorry mama) Daarna nog lekker tacos gaan eten, HEERLIJK!
Besluit van de dag: cultuurshock! Gisteren zat ik nog in the middle of nowhere hardcore in te leven, en vandaag zit ik een superamerikaanse film (wanted) te zien in de cinema... shocking!
Het plan: met de melktruck de rivier oversteken, een dagje chillen in La Patriota, de volgende ochtend de hele groep op wachten, en om 7u smorgens de bus richting Matiguas, Boaca en Managua nemen.
De realiteit: we zijn alle 3 moe, omdat het begrip bed hier toch een hardere en minder comfortabele defenitie heeft dan in Belgie. In La Patriota valt geen zak te beleven, en ik loop al een 4-tal dagen rond met een stevige verkoudheid. Daarom besluiten we na het middageten de bus al te nemen richting thuis. We laten een berichtje achter aan de rest, gaan na de lange rit langs mc donalds, en trekken allemaal huiswaarts.
Besluit van de dag: ik ben blij dat we een dag vroeger naar huis zijn gekomen.
Besluit van de week: ik denk er serieus over, of ik hier gelukkig zou kunnen leven. Wat koeien houden, en enkel moeten werken om te voorzien in mn levensonderhoud, zonder stress, en met alle vrijheid die je wilt.
Gedurende de hitte van de dag, u raad het al, lekker niksen, en zelfs de douche demonteren om wat met de tuinslang te kunnen spelen. s Avonds fiesta belga, eten dat niet zo speciaal lekker is, maar waar wel speciaal een kipje voor geslacht werd We hebben een fles rum, cola en ijs voorzien, en wat nica-vrienden komen gitaar spelen, maar helaas zijn enkel wij het die drinken. Na flink wat moeite en kerkelijke liederen, geven we het op, en kruipen we om 20u45 in bed, hier al redelijk laat.
Besluit van de dag: een feest is geen feest met christelijke bullshit muziek.
Vandaag voelen we ons actief, we besluiten een tocht te ondernemen naar La Patriota! Te voet waden we door de rivier. Daar aangekomen blijkt er niet zoveel te doen, dus gaan we maar lekker belgisch op café, en dat al om 10u s ochtends de barvrouw waarschuwt ons voor de onheilspellende gevolgen van een derde pintje, bakkes en schenken vrouw!.
We gaan wat zwemmen in een riviertje, dwalen nog wat door het dorpje (stel jezelf er een stoffige western straat bij voor met paarden ipv autos).
Besluit van de dag: als je vrouwen laat wandelen, beginnen ze te zagen, en in mijn ogen nog geen klein beetje. Als ze hier zo graag zijn, waarom zagen ze dan toch zoveel? Ik heb het gevoel van met 2 menstruerende pubers op stap te zijn. Het doet me wel beseffen hoe gelukkig ik wel niet ben met Tessa.
Na een slechte nachtrust (een klok die elk uur een irritant luid en electronisch melodietje afspeelt), ga ik met Noortje wat cadootjes afgeven in de plaatstelijke school.
In de namiddag gaan we bij Sandra de film zwartboek bekijken, helaas wel in het spaans.
Besluit van de dag: niets doen heeft ook zo zn charme.
Om 6u opstaan, de koeien bijeen drijven, en uiteraard met de hand- melken.
Papa Carlos is het levende bewijs dat analfabetisme niet gelijk is aan tofheid of intelligentie. Hij is de meest spontane, realistische en vooruitstrevendste mens van de buurt. Tevens is hij 1 van de 2 paardencastreerders van heel de buurt. Toevallig moet er vandaag ergens een hengst gecastreerd worden, grellig om te zien. Maar dat doet deze man hier dus zonder middelbare school-diploma In your face, dierenartsen!
Besluit van de dag: hier staat men trouwens op een strak dieet: rijst, tortilla, bonen en cuajada (een soort niet al te lekkere kaas).
Schrik bij het opstaan: mijn pols is helemaal opgezwollen, en ik knip mijn armbandjes af omdat ik zelfs de knopen niet meer loskrijg.
De hele dag niets doen, beetje wandelen en craschen in de penthouse: het leven op het platteland is zwaar!
Besluit van de dag: relationeel gezien is het hier 1 grote incestsoep, liefjes worden bijna enkel gevonden in het eigen dorpje, en dat is al niet zo groot
Om 5u30 stappen we op de melktruck, het leven begint vroeg op de boerderijen. De truck rijdt rond op wegen, waar de melkboeren verzamelen om hun verse melk af te geven. Het pitoreske aan de hele zaak, is dat alles met paarden en ezels gebeurt. Iedereen heeft hier zn paard, en ezels worden gebruikt om de melk van heinde ende verre aan te voeren tot aan de weg.
Ik kom terecht in een gezin met papa Carlos (die pas morgen thuiskomt) en mama Candida. Ze hebben een heleboel kinderen, en er blijft bijna elke dag iemand anders slapen, omdat je hier na het donker gemakkelijker blijft slapen dan terug naar huis te gaan. De wegen zijn niet verlicht (enkel hier en daar electriciteit met een zonnepaneeltje). Samen met Juan (een zoon) ga ik suikerriet planten (easy), en prikkeldraad repareren, die door een regenbui en vallende bomen beschadigd was.
Al snel komen Sandra en Noortje op bezoek, want bij hen valt er niet veel te beleven. Mijn huisje heeft een eerste verdieping, met terras, en hangmat! Als snel vinden we een dromerige pose, en liggen we de rest van de dag te niksen op onze penthouse. De hoeveelheid muggen laten echter van zich horen, en zekerheidshalve neem ik s avonds maar een zyrtecje.
Besluit van de dag: de vrouwen blijven hier heel de dag thuis, om te koken en te wassen, een leven hebben ze in onze ogen niet. De mannen mogen daarentegen doen wat ze willen, heaven!
