Las piedrecitas, een rustig familieparkje at the edge of town, en met een uitzicht over Laguna de Asososca, een waterreservoir voor Managua. Het uitzicht over al dat moois wordt echter verhinderd door een omheining en planten... Gelukkig vind deze meesterinbreker een gat in de omheining, en kom ik toch nog tot mooie uitzichplaatsjes! Museum Las Huellas de Acahualinca, is helaas al gesloten voor vandaag, dus trek ik maar meteen verder naar Parque de la Paz, waar een heleboel geweren en zelfs een tank zijn ingecementeerd. Knap om te zien, volgens al de locals wel beregevaarlijk vanaf 17u, volgens mij uiteraard niet. 's Avonds nodigd de gastbroer me eindelijk uit om pinten te gaan pakken met zijn maten, dolle pret!
Morgen plan ik mijn reis naar de Atlantische kust aan te vangen, en probeer ik al zeker in Siuna aan te komen, een uitdaging!
Een dag zonder plan, is een dag zonder avontuur. Wachten om de oma naar de luchthaven te brengen, wachten tot ze moet inchecken, wachten op Flor van de UCA om af te spreken... Kortom, een saaie dag! Tegen dat ik ga slapen voel ik me dan ook redelijk miserabel. De gastvrouwen hebben geen zin om uit te gaan, wel om 'de wereld te veroveren'. Klinkt spannend, maar wilt eigenlijk gewoon zeggen 'tv kijken en gaan slapen'.
Kwestie van niet te negatief te klinken, de plannen: eerst plande ik om naar de atlantische kust te gaan, door de rio coco af te varen, maar gezien ik daar heb afgesproken op 2 september, zou ik daar nooit op tijd geraken. Daarom ga ik proberen met de bus de tocht te maken, wat maar een dag zou duren, hoezee!
Laat het avontuur beginnen...maar dan wel met een beetje vertraging, de vrouw waarmee ik men reisje naar Puerto Cabezas regel (aan de atlantische kust), komt niet opdagen. Joder mujer! Morgen nog eens proberen, en vooral blijven hopen. Kwestie van niet heel de dag te wachten op morgen, bezoek ik de Loma de Tiscapa, van waaruit je een mooi uitzicht over de stad hebt. Er is ook een museumpje over Sandino, met de nadruk op '-je'. Op weg naar huis kom ik 'toevallig' langs de nieuwe kathedraal, die ik dan ook maar bezoek, raar ding... 's Avonds sleep ik gastzus en -nicht mee naar de cinema, naar Elisabeth: the golden age, een historische film, absoluut geen cliche-hollywood. Uiteraard zitten we alleen in de zaal.
Kleren wassen, tv kijken, en internetten, het kan niet alle dagen iets te maken hebben met een vulkaan, een surfboard of een eiland.
Vandaag is tevens de dag dat ik afscheid neem van de rest van de groep, die vertrekt namelijk morgenvroeg weer naar huis huis.
Besluit van de dag: vanaf nu heb ik alle vrijheid om te doen wat ik wil Besluit van de week: ik ga stoppen met al die besluitjes, want ik word ze zelf ook een beetje beu Besluit van de eerste maand: laat het echte avontuur beginnen!
Terugkeer naar Managua, op de bus, op de boot, in de taxi, en nog eens op de bus. Moraal van de verhaal, vlotte verbinding tot 'thuis'.
Besluit van de dag: wa wilt ge dat ik nu besluit vandaag? We hebben verdorie bijna niks gedaan! Oja, mss dat het openbaar vervoer hier wel vlot gaat, maar dat had u al wel door.
Na het ontbijt ontvluchten we de toeristen richting Altagracia, een saaie plek volgens de reisgids, rust verzekerd! We vinden een klein hottelletjes, gerund door een sympathieke familie, zeker een aanrader. Op aanraden van Don Mario wandelen we langs het mooie strand naar Ojo de Agua, een stuk rivier dat is ingericht als zwembad, paradise!Ons hottelletje is ook ontdekt door 2 Zwitsersen, en een Nederlandse (die zitten echt overal die Hollanders) schipper op pensioen.
Besluit van de dag: mijn reisgezellin haar gedrag is een beetje omgeslagen de laatste dagen, de lokroep van het thuisfront komt dichtbij. En misschien maar best ook, want heel leuk is het niet om te reizen met iemand die meer slechte dan goeie dingen ziet.
Na het ontbijt vertrekken we richting Rivas, en van daaruit naar San Jorge, om daar de boot te nemen naar Moyogalpa, op het eiland Omotepe. Op de boot vallen we in een volgende teleurstelling: het plekje waarvan wij dachten dat het toeristloos zou zijn, blijkt een topbestemming te zijn, ook voor die groep van 5 domme Amerikaanse grieten. We belanden uit puur financiele redenen met hen in een minibusje tot Merida. Gezien dat dorpje enkel bestaat uit dat ene hotel, hebben we geen keuze. Tijdens het eten dringt een debiele Engelsman zich aan ons op, en voor we het weten vergezeld hij ons op onze wandeling naar de waterval van San Ramon. Wat hij hier doet is ons niet duidelijk, want over heel Latijns Amerika heeft hij niets positiefs te vertellen.
Bij terugkomst in het hotel ontmoeten we gelukkig 2 gezellige Nederlanders, die er voor een jaartje op uit zijn (www.reisomdewereld.eu), en waar we gezellig u raad het al- een pint mee drinken.
Besluit van de dag: waarom reizen we? Waar zijn we naar op zoek? Wat doen we hier, we hebben alle mogelijke luxe thuis? Wat wil ik?
Er zijn er die op 4 dagen een mening vormen over een land, zoals Richard de Engelsman. Er zijn er die 4 weken naar Latijns Amerika komen om hun 2e taal, het Spaans te oefenen, om dan vooral toeristenbestemmingen te bezoeken, en Engels te praten, zoals de Amerikanen. Er zijn er die volgens een vooropgesteld schema reizen, Latijns Amerika door, zoals de 2 Hollanders. Er zijn er die 14 maanden rondtrekken, daar waar het gras het groenste is, zoals een Duits koppel.
We nemen een shuttle-busje naar Maderas, een strandje met surfgolven. Ik wou wel eens checken wat die surflessen van ettelijke jaren geleden nog waard zijn, blijkt niet zo heel veel. Het was wel een troost dat zelfs goede surfers niet al te goed op hun plank bleven staan, allemaal door de golven, niet met mijn talent te maken,hehe.
Tegen het vallen van de avond zijn we San Juan de Sur al kotsbeu, veel te toeristisch voor ons, zeker in vergelijking met onze verblijfplaatsen van de afgelopen weken.Helaas realiseren we ons dat pas nadat we de komende nacht in het hotel al betaald hebben.
Besluit van de dag: na het surfen heb ik het aangename gevoel van geschuurde tepeltjes en buik, en uiteraard ook een lichtjes verbrande rug en schouders, mannelijk als ik ben had ik uiteraard geen zonnecreme nodig.
Met bus en taxi geraken we tot San Juan de Sur, the place to be als je een cliché-caraibische vakantie wilt hebben. Na onze rugzak in het goedkoopste hotel zetten, gaan we even plonsen in de baai, we drinken een margarita op het strand, in zon typisch stro-hutje, uitgebaat door een Amerikaan. Na een douche besluiten we ons eens te verwennen, en chique te gaan eten, als apperitief een caipirinha met nachos, en als hoofdgerecht verse kreeftjes in een looksausje voor de volle 200cordobas, wat neerkomt op nog geen 7euro Veruit de duurste maaltijd tot hiertoe, en ineens goed voor het budget-gevoel, vanaf back to basics!
Besluit van de dag: vandaag de 2e keer dat ik crustaceeen eet, en de tweede keer dat mijn maag niet zo geweldig voelt achteraf. Zou het toeval zijn? Ik dacht het niet.
