Laat het avontuur beginnen...maar dan wel met een beetje vertraging, de vrouw waarmee ik men reisje naar Puerto Cabezas regel (aan de atlantische kust), komt niet opdagen. Joder mujer! Morgen nog eens proberen, en vooral blijven hopen. Kwestie van niet heel de dag te wachten op morgen, bezoek ik de Loma de Tiscapa, van waaruit je een mooi uitzicht over de stad hebt. Er is ook een museumpje over Sandino, met de nadruk op '-je'. Op weg naar huis kom ik 'toevallig' langs de nieuwe kathedraal, die ik dan ook maar bezoek, raar ding... 's Avonds sleep ik gastzus en -nicht mee naar de cinema, naar Elisabeth: the golden age, een historische film, absoluut geen cliche-hollywood. Uiteraard zitten we alleen in de zaal.
Kleren wassen, tv kijken, en internetten, het kan niet alle dagen iets te maken hebben met een vulkaan, een surfboard of een eiland.
Vandaag is tevens de dag dat ik afscheid neem van de rest van de groep, die vertrekt namelijk morgenvroeg weer naar huis huis.
Besluit van de dag: vanaf nu heb ik alle vrijheid om te doen wat ik wil Besluit van de week: ik ga stoppen met al die besluitjes, want ik word ze zelf ook een beetje beu Besluit van de eerste maand: laat het echte avontuur beginnen!
Terugkeer naar Managua, op de bus, op de boot, in de taxi, en nog eens op de bus. Moraal van de verhaal, vlotte verbinding tot 'thuis'.
Besluit van de dag: wa wilt ge dat ik nu besluit vandaag? We hebben verdorie bijna niks gedaan! Oja, mss dat het openbaar vervoer hier wel vlot gaat, maar dat had u al wel door.
Na het ontbijt ontvluchten we de toeristen richting Altagracia, een saaie plek volgens de reisgids, rust verzekerd! We vinden een klein hottelletjes, gerund door een sympathieke familie, zeker een aanrader. Op aanraden van Don Mario wandelen we langs het mooie strand naar Ojo de Agua, een stuk rivier dat is ingericht als zwembad, paradise!Ons hottelletje is ook ontdekt door 2 Zwitsersen, en een Nederlandse (die zitten echt overal die Hollanders) schipper op pensioen.
Besluit van de dag: mijn reisgezellin haar gedrag is een beetje omgeslagen de laatste dagen, de lokroep van het thuisfront komt dichtbij. En misschien maar best ook, want heel leuk is het niet om te reizen met iemand die meer slechte dan goeie dingen ziet.
Na het ontbijt vertrekken we richting Rivas, en van daaruit naar San Jorge, om daar de boot te nemen naar Moyogalpa, op het eiland Omotepe. Op de boot vallen we in een volgende teleurstelling: het plekje waarvan wij dachten dat het toeristloos zou zijn, blijkt een topbestemming te zijn, ook voor die groep van 5 domme Amerikaanse grieten. We belanden uit puur financiele redenen met hen in een minibusje tot Merida. Gezien dat dorpje enkel bestaat uit dat ene hotel, hebben we geen keuze. Tijdens het eten dringt een debiele Engelsman zich aan ons op, en voor we het weten vergezeld hij ons op onze wandeling naar de waterval van San Ramon. Wat hij hier doet is ons niet duidelijk, want over heel Latijns Amerika heeft hij niets positiefs te vertellen.
Bij terugkomst in het hotel ontmoeten we gelukkig 2 gezellige Nederlanders, die er voor een jaartje op uit zijn (www.reisomdewereld.eu), en waar we gezellig u raad het al- een pint mee drinken.
Besluit van de dag: waarom reizen we? Waar zijn we naar op zoek? Wat doen we hier, we hebben alle mogelijke luxe thuis? Wat wil ik?
Er zijn er die op 4 dagen een mening vormen over een land, zoals Richard de Engelsman. Er zijn er die 4 weken naar Latijns Amerika komen om hun 2e taal, het Spaans te oefenen, om dan vooral toeristenbestemmingen te bezoeken, en Engels te praten, zoals de Amerikanen. Er zijn er die volgens een vooropgesteld schema reizen, Latijns Amerika door, zoals de 2 Hollanders. Er zijn er die 14 maanden rondtrekken, daar waar het gras het groenste is, zoals een Duits koppel.
We nemen een shuttle-busje naar Maderas, een strandje met surfgolven. Ik wou wel eens checken wat die surflessen van ettelijke jaren geleden nog waard zijn, blijkt niet zo heel veel. Het was wel een troost dat zelfs goede surfers niet al te goed op hun plank bleven staan, allemaal door de golven, niet met mijn talent te maken,hehe.
Tegen het vallen van de avond zijn we San Juan de Sur al kotsbeu, veel te toeristisch voor ons, zeker in vergelijking met onze verblijfplaatsen van de afgelopen weken.Helaas realiseren we ons dat pas nadat we de komende nacht in het hotel al betaald hebben.
Besluit van de dag: na het surfen heb ik het aangename gevoel van geschuurde tepeltjes en buik, en uiteraard ook een lichtjes verbrande rug en schouders, mannelijk als ik ben had ik uiteraard geen zonnecreme nodig.
Met bus en taxi geraken we tot San Juan de Sur, the place to be als je een cliché-caraibische vakantie wilt hebben. Na onze rugzak in het goedkoopste hotel zetten, gaan we even plonsen in de baai, we drinken een margarita op het strand, in zon typisch stro-hutje, uitgebaat door een Amerikaan. Na een douche besluiten we ons eens te verwennen, en chique te gaan eten, als apperitief een caipirinha met nachos, en als hoofdgerecht verse kreeftjes in een looksausje voor de volle 200cordobas, wat neerkomt op nog geen 7euro Veruit de duurste maaltijd tot hiertoe, en ineens goed voor het budget-gevoel, vanaf back to basics!
Besluit van de dag: vandaag de 2e keer dat ik crustaceeen eet, en de tweede keer dat mijn maag niet zo geweldig voelt achteraf. Zou het toeval zijn? Ik dacht het niet.
Fototoestel werkt niet... Op naar de zwarte markt, en een '2e hands'machientje kopen. Bangelijk toch, als je weet de zwarte markt hier echt een plek is waar je binnen en buiten kan lopen! Verder met de bus naar Masaya, HET dorpje om souverniers te shoppen. Uiteraard weer veel te veel t-shirts gekocht (sorry mama) Daarna nog lekker tacos gaan eten, HEERLIJK!
Besluit van de dag: cultuurshock! Gisteren zat ik nog in the middle of nowhere hardcore in te leven, en vandaag zit ik een superamerikaanse film (wanted) te zien in de cinema... shocking!
Het plan: met de melktruck de rivier oversteken, een dagje chillen in La Patriota, de volgende ochtend de hele groep op wachten, en om 7u smorgens de bus richting Matiguas, Boaca en Managua nemen.
De realiteit: we zijn alle 3 moe, omdat het begrip bed hier toch een hardere en minder comfortabele defenitie heeft dan in Belgie. In La Patriota valt geen zak te beleven, en ik loop al een 4-tal dagen rond met een stevige verkoudheid. Daarom besluiten we na het middageten de bus al te nemen richting thuis. We laten een berichtje achter aan de rest, gaan na de lange rit langs mc donalds, en trekken allemaal huiswaarts.
Besluit van de dag: ik ben blij dat we een dag vroeger naar huis zijn gekomen.
Besluit van de week: ik denk er serieus over, of ik hier gelukkig zou kunnen leven. Wat koeien houden, en enkel moeten werken om te voorzien in mn levensonderhoud, zonder stress, en met alle vrijheid die je wilt.
Gedurende de hitte van de dag, u raad het al, lekker niksen, en zelfs de douche demonteren om wat met de tuinslang te kunnen spelen. s Avonds fiesta belga, eten dat niet zo speciaal lekker is, maar waar wel speciaal een kipje voor geslacht werd We hebben een fles rum, cola en ijs voorzien, en wat nica-vrienden komen gitaar spelen, maar helaas zijn enkel wij het die drinken. Na flink wat moeite en kerkelijke liederen, geven we het op, en kruipen we om 20u45 in bed, hier al redelijk laat.
Besluit van de dag: een feest is geen feest met christelijke bullshit muziek.
Vandaag voelen we ons actief, we besluiten een tocht te ondernemen naar La Patriota! Te voet waden we door de rivier. Daar aangekomen blijkt er niet zoveel te doen, dus gaan we maar lekker belgisch op café, en dat al om 10u s ochtends de barvrouw waarschuwt ons voor de onheilspellende gevolgen van een derde pintje, bakkes en schenken vrouw!.
We gaan wat zwemmen in een riviertje, dwalen nog wat door het dorpje (stel jezelf er een stoffige western straat bij voor met paarden ipv autos).
Besluit van de dag: als je vrouwen laat wandelen, beginnen ze te zagen, en in mijn ogen nog geen klein beetje. Als ze hier zo graag zijn, waarom zagen ze dan toch zoveel? Ik heb het gevoel van met 2 menstruerende pubers op stap te zijn. Het doet me wel beseffen hoe gelukkig ik wel niet ben met Tessa.
Na een slechte nachtrust (een klok die elk uur een irritant luid en electronisch melodietje afspeelt), ga ik met Noortje wat cadootjes afgeven in de plaatstelijke school.
In de namiddag gaan we bij Sandra de film zwartboek bekijken, helaas wel in het spaans.
Besluit van de dag: niets doen heeft ook zo zn charme.
Om 6u opstaan, de koeien bijeen drijven, en uiteraard met de hand- melken.
Papa Carlos is het levende bewijs dat analfabetisme niet gelijk is aan tofheid of intelligentie. Hij is de meest spontane, realistische en vooruitstrevendste mens van de buurt. Tevens is hij 1 van de 2 paardencastreerders van heel de buurt. Toevallig moet er vandaag ergens een hengst gecastreerd worden, grellig om te zien. Maar dat doet deze man hier dus zonder middelbare school-diploma In your face, dierenartsen!
Besluit van de dag: hier staat men trouwens op een strak dieet: rijst, tortilla, bonen en cuajada (een soort niet al te lekkere kaas).
Schrik bij het opstaan: mijn pols is helemaal opgezwollen, en ik knip mijn armbandjes af omdat ik zelfs de knopen niet meer loskrijg.
De hele dag niets doen, beetje wandelen en craschen in de penthouse: het leven op het platteland is zwaar!
Besluit van de dag: relationeel gezien is het hier 1 grote incestsoep, liefjes worden bijna enkel gevonden in het eigen dorpje, en dat is al niet zo groot
Om 5u30 stappen we op de melktruck, het leven begint vroeg op de boerderijen. De truck rijdt rond op wegen, waar de melkboeren verzamelen om hun verse melk af te geven. Het pitoreske aan de hele zaak, is dat alles met paarden en ezels gebeurt. Iedereen heeft hier zn paard, en ezels worden gebruikt om de melk van heinde ende verre aan te voeren tot aan de weg.
Ik kom terecht in een gezin met papa Carlos (die pas morgen thuiskomt) en mama Candida. Ze hebben een heleboel kinderen, en er blijft bijna elke dag iemand anders slapen, omdat je hier na het donker gemakkelijker blijft slapen dan terug naar huis te gaan. De wegen zijn niet verlicht (enkel hier en daar electriciteit met een zonnepaneeltje). Samen met Juan (een zoon) ga ik suikerriet planten (easy), en prikkeldraad repareren, die door een regenbui en vallende bomen beschadigd was.
Al snel komen Sandra en Noortje op bezoek, want bij hen valt er niet veel te beleven. Mijn huisje heeft een eerste verdieping, met terras, en hangmat! Als snel vinden we een dromerige pose, en liggen we de rest van de dag te niksen op onze penthouse. De hoeveelheid muggen laten echter van zich horen, en zekerheidshalve neem ik s avonds maar een zyrtecje.
Besluit van de dag: de vrouwen blijven hier heel de dag thuis, om te koken en te wassen, een leven hebben ze in onze ogen niet. De mannen mogen daarentegen doen wat ze willen, heaven!
We vertrekken naar het dorpje La Patriota, 2u rijden op onverharde wegen van Matiguas. Het staat op geen enkele kaart die ik vind, en de wildste verhalen doen de ronde. Maar hoe vaak werden zelfs de wildste verhalen niet ontkracht door de realiteit? Toch vertrek ik met genoeg toekomstperspectieven naar ginder om al gelukkig te zijn voor er aan te komen. We zitten met 8 in een pick up, met 4 in open lucht vanachter, met alle bagage: lekker krap, het gebrek aan roetfilters valt bij aankomst van onze kleren te vegen, en uit onze longen te hoesten.
In La Patriota wordt iedereen naar zijn gezin gebracht: Bert ergens in de bergen, Tine normaal ook, maar die komen ze morgen pas ophalen. Dries, Dorien en Nele worden naar hun gezinnen gebracht, die niet bepaald op de hoogte zijn van hun komst. Samen met Noortje en Sandra word ik tot aan een rivier gereden, die door de regen te hoog staat om te paseren.
Besluit van de dag: we blijven vannacht in La Patriota slapen, en gaan morgen met de melkcamion El Lechero naar de overkant.
Hipica, een soort jaarlijkse stoet om de 10-daagse Santo Domingo feesten af te sluiten. De eerste echt souveniers worden verzameld: een groot bierglas en een grote bierfles uit plastiek, driewerf hoera, dat gaat mooi staan op de kast! Nefast voor de feestvreugde, terwijl we rustig pintjes aan het pakken zijn, wordt Dries vakkundig ontdaan van zijn portefeuille, en Dorien nog vakkundiger van haar fotocamera. Niets aan te doen, life goes on.
Nog even melden dat den deze tot volgenden dinsdag niet van zich zal laten weten, omdat hij naar Matiguas trekt voor een week, en daar zijn niet eens verhardde wegen... Tot gauw
Besluit van de dag: drukte + drank = diefstal
Besluit van de week: ik ben blij dat ik beslist heb om nog een maand langer te blijven, ik gaan mij hier amuseren!
Familietrip naar Juigalpa is afgelast, er is iets stuk aan de waterleiding, waardoor de mama thuis moet blijven om de werken te superviseren. Dan maar een luie dag thuis, tot smiddags allesins.
El mercado Oriental, een permanente markt van ongeveer 40 huizenblokken, en daarmee één van de grootste van centraal amerika! Vorige donderdag echter, is er kortsluiting ontstaan, en zijn er meer dan 4 huizenblokken platgebrand. Waarom? Omdat de straten tussen die huizenblokken ook zijn volgestouwd met kraampjes die al evenveel weg hebben van huizen, waardoor de brandweer dus niet door kon. Als je het niet kent, verdwaal je, en keer waarschijnlijk nog zonder geld terug ook. Broertje Oswaldo kent z'n weg daar wel, en samen zijn we dus wa ramptoerist gaan spelen. Volgende keer ga ik een nieuw fototoestel kopen, je hebt daar alles: duur-goedkoop, nieuw-tweedehands-gestolen, ... .
's Avonds met de zus en nicht naar de braderij (het zijn stadsfeesten van 1 tot 10 augustus), zo'n beetje iets tussen kermis, bobejaanland, rommelmarkt en Bokrijk. Best wel gezellig, ook weer een andere rum geprobeerd, Flor de caña centenario!
Besluit van de dag: mercado Oriental, een plek naar m'n hart.
Na een kortje nacht, en met een misselijke maag bezoeken we de kathedraal van Léon, en nemen we de bus naar San Jacinto. Een stadje van 2 keer niets, maar het huisvest wel een natuurfenomeentje: hervidores! Wat zijn dat? Door al de vulkanische activiteit, en de bijhorende bergachtige streek, word op deze plek de grond enorm opgewarmd door de onderliggende lava. Is dat nu de moeite, wat warme grond? Toch wel, want het water in de grond wordt zo tussen de 150 en 250 graden warm, waardoor het dus kookt. Daardoor hebt ge een veld vol putten waar kokende modder in zit te pruttelen. Grappig detail: de plaatselijke bevolking komt z'n eten daarop koken.
Besluit van de dag: iets verkeerd eten is ni leuk, want dan ben je de dag erna nog steeds misselijk, maar dat wist u waarschijnlijk al wel
