Familietrip naar Juigalpa is afgelast, er is iets stuk aan de waterleiding, waardoor de mama thuis moet blijven om de werken te superviseren. Dan maar een luie dag thuis, tot smiddags allesins.
El mercado Oriental, een permanente markt van ongeveer 40 huizenblokken, en daarmee één van de grootste van centraal amerika! Vorige donderdag echter, is er kortsluiting ontstaan, en zijn er meer dan 4 huizenblokken platgebrand. Waarom? Omdat de straten tussen die huizenblokken ook zijn volgestouwd met kraampjes die al evenveel weg hebben van huizen, waardoor de brandweer dus niet door kon. Als je het niet kent, verdwaal je, en keer waarschijnlijk nog zonder geld terug ook. Broertje Oswaldo kent z'n weg daar wel, en samen zijn we dus wa ramptoerist gaan spelen. Volgende keer ga ik een nieuw fototoestel kopen, je hebt daar alles: duur-goedkoop, nieuw-tweedehands-gestolen, ... .
's Avonds met de zus en nicht naar de braderij (het zijn stadsfeesten van 1 tot 10 augustus), zo'n beetje iets tussen kermis, bobejaanland, rommelmarkt en Bokrijk. Best wel gezellig, ook weer een andere rum geprobeerd, Flor de caña centenario!
Besluit van de dag: mercado Oriental, een plek naar m'n hart.
Na een kortje nacht, en met een misselijke maag bezoeken we de kathedraal van Léon, en nemen we de bus naar San Jacinto. Een stadje van 2 keer niets, maar het huisvest wel een natuurfenomeentje: hervidores! Wat zijn dat? Door al de vulkanische activiteit, en de bijhorende bergachtige streek, word op deze plek de grond enorm opgewarmd door de onderliggende lava. Is dat nu de moeite, wat warme grond? Toch wel, want het water in de grond wordt zo tussen de 150 en 250 graden warm, waardoor het dus kookt. Daardoor hebt ge een veld vol putten waar kokende modder in zit te pruttelen. Grappig detail: de plaatselijke bevolking komt z'n eten daarop koken.
Besluit van de dag: iets verkeerd eten is ni leuk, want dan ben je de dag erna nog steeds misselijk, maar dat wist u waarschijnlijk al wel
Vanuit Léon trekken we meteen richting Poneloya, een kuststadje. We eten geweldig lekker, maar ook vrij dure scampis, en gaan daarna zwemmen. En niet zomeer in de pacifische oceaan, maar op het gevaarlijkste stuk strand van Nicaragua, yeah! In Léon is er 's avonds een gratis reggea-concertje, en de presentator woont toch wel niet 6 maanden per jaar in Nederland zeker... 's nachts blijkt dat de er toch iets slecht in de scampis zat, want ze komen er langs de verkeerde kant weer uit.
In de voormiddag de saaiste les ooit gekregen: ontwikkeling van de democratie in Centraal America, met de spotlight op Nicaragua. Als dat geenboeiend onderwerp is, en dan nog in het spaans
De namiddag brengt niet veel boeienders, bezoek aan een schooltje dat bijlessen geeft in groep. We voelen ons een beetje in een dierentuin, wat binnenkijken in klasjes, en uiteindelijk de naam te weten komen van al die kindjes. Daar zijn we zon 2u mee zoet geweest, voor we het eindelijk af trapten.
Besluit van de dag: morgen vertrek ik met Noortje voor 2 dagen naar Léon en omstreken, jeej, echt vakantie! En zaterdag en zondag ga ik met de familie naar Juigalpa. En maandag vertrek ik voor een week naar Matiguas, het einde van de wereld, naar wat ik mij er momenteel bij voorstel.
Emotioneel afscheid van iedereen in San Juan de Oriente. Het plan is om terug te komen voor de verjaardag van Jose, op 14 september. We keren terug naar Managua, en voor de rest gebeurt er niet veel meer.
Besluit van de week: San Juan de Oriente is toch een iets plezantere plek dan Managua; toffer klimaat, toffere sfeer, ... Om samen te vatten: het fluitende dorp waar deuren geen slot hebben, en geluk meer waard is dan geld!
Een beetje toeristisch city-trippen in Managua zelf, de buurt rond de dijk van het Managua-meer. Het palacio nacional, la casa de los pueblos, el parque Ruben Dario, el parque Juan Pablo 2, ... er valt nog wel wat te ontdekken, maar zoals ik wel verwacht had, is het allemaal niet zo uitgebreid, en is voorbij wandelen meestal het enige dat er te doen is. Beetje bij beetje geraken we in een rum-roes in een cubaans cafe, heerlijk toch, goedkope en best lekkere rum!
Besluit van de dag: toffe plek, die dijk: fris windje, parkje, terrasjes, ...
Met Norlan, Jose, Pedro en Bert naar Masaya, een snelle edoch efectieve tour, zo hebben we het graag. We komen met de groep samen in de mirador del pollo, en gaan naar de feesten in Niquinohomo, waar ze ook met die stierenlullen vechten, en op een zotte manier vuurwerk afsteken.
Over de familie: 2 gastheren: Norlan en Jose. Norlan is 23 en heeft samen met Magalis (22) een dochter van 6 (Xochilt). Heel raar om hem als leeftijdsgenoot te zien, want hij lijkt veel volwassener dan ik, meer dan 3 jaar. Hij zou ook nog ergens een minnares hebben, waarvan Magalis liever niet had dat ze kwam inwonen.
Jose daarentegen, woont wel samen met zijn 2 vrouwen en 3 kinderen. De ene mag wel niet zoveel buiten komen, net zoals de kinderen daarvan.
Besluit van de dag: een pintje bij de voetbal went snel, en een tuut-geluid in je oren helaas ook.
Een luie dag, in de namiddag ga ik met La Reina del banano (ik ben El Rey del banano) een pintje drinken aan de mirador de Catarina.
Besluit van de dag: als je op familie-uitstap gaat, is het vrij lachwekkend om s avonds met 3 generatie naar de disco te gaan: een 6jarige, haar ouders, en haar grootouders.
We leggen de bloemen te drogen, schilderen wat aan onze aardewerken potten, en gaan in de namiddag terug naar het meer. Superverfrissend, maar tegen dat we terug boven zijn is elk spoor van die frisheid al terug verdwenen.
Tijdens de stadfeesten, is het hier trouwens traditie om elkaar te bevechten met een gehardde stierenlul. Het ziet er vrij pijnlijk uit, met losgerukte stukken vel eerder als regel dan als uitzondering.
We gaan s avonds rum drinken aan de mirador de Catarina, waar Dries toch nog wat aan moet wennen
Besluit van de dag: ik vraag me af waarom ik niet hier blijf en foert zeg tegen al de rest, ik voel me hier enorm goed.
Met een hele bende bezoeken ze vulkaan Mombacho, en wandelen we de puma-trail, de hardste tocht van allen, maar ook met de mooiste uitzichten. Helaas hebben we pech, en is het heel de dag bewolkt. De stouterik van een Jose pikt 2 bloemen mee uit het natuurpark, bromelias.
Besluit van de dag: als je besluit te gaan drinken s avonds, en het ineens begint te regenen, blijf je gewoon binnen. Tenminste als je tegen een deftig gesprek over godsdienst en geloof kan.
Mario, een familievriend, en tevens professioneel landbouwer, neemt ons mee naar zijn velden. Resultaat: verse cocosnoot drinken.
We wandelen langs het meer naar een tante en nonkel, waar we mamones en mangos plukken, en uiteraard ook eten. We wandelen terug langs een oud treinspoor, de trein crashte 2 maal (1keer viel de hele trein in een afgerond en in het meer, er is nooit iets van terug gevonden). Daarna besloot de regering om alles het materiaal te verkopen. We zien ook onze eerste wilde aap!
Als we terug aankomen wordt op straat een zatlap afgeslagen; de politie is te ver weg om de zatlap op te pakken, dus neemt het volk het recht maar in eigen handen.
Besluit van de dag: avondeten wordt eens zo geinig als er ineens 2 vleermuizen door de eetkamer vliegen.
Met een hele bende vertrekken we naar lago de Apoyo, een wandeling van een uurtje over een junglepaadje. Daar aangekomen springen we met zn allen in het water dat lekker verwarmt wordt door de thermische activiteit van vulkaan Mombacho. Het is dan ook een vulkanisch meer, wat zoveel wil zeggen dat het vrij steile wanden heeft, en zelfs ik al snel niet meer kan staan.
Zoals elke avond, wordt er ook vanavond voetbal gespeeld in het dorp, een pintje erbij, en de dag kan alweer niet meer stuk.
Besluit van de dag: gezien zoveel mensen elkaar hier kennen, en het te luidruchtig is om steeds Hallo, of da-ag te roepen, heeft iedereen hier zijn persoonlijke fluitsignaal. Echt te geweldig, ik amuseer me te pletter door heel de godganse dag rond te fluiten.
Samen met Bert wordt ik bij 1 gezin afgezet. Mijn eerst indruk: ze leven hier in iets dat voor ons een vervallen tuinhuis zou kunnen zijn. Door de manier waarop we onthaald worden, met zoveel geluk dat van hun afstraalt, komt het woord arm niet eens in me op. Al snel ontdek ik dat het in dit dorp bijna iedereen iedereen kent, en de helft van de mensen nog eens familie is ook.
Ze nemen ons s avonds al meteen mee naar de Mirador de Catarina, vanwaar je uitzicht hebt over el Lago de Apoyo, Granada en Lago de Managua.
Besluit van de dag: ongelooflijk hoe veel iemand kan geven terwijl hij zo weinig heeft
