06-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hallo allemaal, weer een berichtje uit India.

Ik begin me al stilaan een Indiër te voelen. Ik hoop dat dat snel weer over gaat, zeg. Want dit is wel niet het beloofde land.

Vandaag al weer om 7hoo opgestaan.

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey,

Vandaag alweer om 6hoo opgestaan.

Het belooft weer een spannende en drukke dag te worden.

Vannacht heeft het weer flink geregend en is er weer een mooi onweer langs geweest. Dat belooft, dacht ik nog.  

Het kan alleen nog maar een grotere rotzooi worden. En het is hier rotzooi, geloof me maar.

Wij weten nog niet half hoe goed wij het wel hebben in ons Belgenlandje.

Maar ik hoop wel dat het straks beter weer wordt, want we gaan een olifanten rit maken, helemaal de heuvels op naar een fort.

Het ontbijt valt wel redelijk mee in het gasthuis, niets speciaals.

Al om 8h30 worden we opgepikt door onze chauffeur voor deze trip.

We hebben plannen. Jaja, echte plannen….
Maar allereerst ... geld afhalen! Of toch proberen. Ik heb bericht gekregen dat mijn kaart nu in orde zou moeten zijn, dus ...
direct proberen. En jaaaa ... het lukt. Een pak van mijn hart!!

En nu ... onze plannen.
Het fort en het waterpaleis gaan we zeker bezoeken. En ook nog een tuin die vol met astrologische apparaten staat.

Duh, ken ik niet veel van. Maar we gaan toch maar een kijkje nemen.

Eerst worden we door de stad gereden om even kennis te maken met Jaipur.

Als we nu bij ons zouden zeggen ... we gaan even over het containerpark rijden ... dat dan 1000 keer erger ...is wat je hier te zien krijgt.

Ongelofelijk, ik dacht dat ik al veel gezien had. Maar dit is er over.

Een drukte van jewelste hier. Soms kan je hier wel een uur staan aanschuiven voor je een kruispunt kan over steken. Hier geldt één verkeersregel, en die is: IK EERST.

Iedereen duwt zich gewoon ergens door. Tuc tuc, auto’s, paard met kar, kameel met kar, brommers, fietsers en voetgangers.
En toch gebeurt hier eigenlijk heel weinig.

De stad Jaipur (roze stad) was oorspronkelijk gebouwd voor 1 miljoen inwoners, maar nu wonen er al 6 miljoen. Die mensen leven gewoon op mekaar. Dat kan niet anders zijn.

Er is dan ook nog eens geen waterleiding in die stad. Dus moet je nog aan de bron ergens gaan water halen met een kan.

Na de kleine stadstour zijn we dadelijk door gereden naar het Amberfort. Want daar stonden de olifanten ons al op te wachten.

Heel apart zeg, zo met een olifant mee rijden. Ik had eigenlijk wel bang van dat dier.  Wat een kolos, zeg. Je wordt ook wel
helemaal door mekaar geschud.

En ik had dan nog een piloot die steeds de anderen maar wou voorbij rijden. Heel apart.

Het Amber fort was ook wel de moeite. We hebben een heel mooie rondleiding gekregen. Maar die uitleg ga ik allemaal niet geven.  

Na het Amberfort zijn we door gereden naar het waterpaleis. Wat een pracht, zeg.

Wel heel jammer dat ook dit weer staat te verkommeren in de vuiligheid.

Het mooie water rond het paleis, is eigenlijk het afvalwater dat van Jaipur komt.

Zelfs de vissen, katvissen, konden er niet tegen, want die lagen in grote getale dood in het water.

Ik heb er toch mooie foto’s van kunnen nemen. Jammer dat ik jullie niet kan laten meegenieten van de omgeving. Getoeter, gerochel, en getuf, en vooral, heel veel stank.

De job van onze gids en chauffeur zat er op.

We hebben dan maar besloten om eens een wandeling door de stad te maken.

FOUT. Dat lukt niet. We werden voordurend overvallen door venters, en tuc tuc drivers, die ons maar al te graag de stad wilden laten zien. Ons plan was om te stappen, maar ja….

Er was er eentje bij die ons voor 40 roepies de stad wou laten zien. Pas op, dat is wel bijna een halve euro, he.  

Daar hebben we dan toch maar heel lang over nagedacht…

Het is tenslotte toch ook niet niks, he, een halve euro…

OK, let's go, we gaan er voor. Die man natuurlijk heel blij. Welkom in mijn helikopter, zei hij nog. En ja, hij heeft wel een beetje gelijk,
daar lijkt het wel op. En ook de manier waarop je er in zit.

Hij was wel een slimme man, want hij wilde natuurlijk ook wel een centje verdienen. Hij stelde ons dan ook 1001 dingen voor.

Doe maar je eigen ding, zeiden we hem nog. Maar of dat wel slim was?

Vandaag werd ik ook meerdere keren aangeklampt met de vraag of ik een Bollywood acteur was.

Ik leek er op, naar het schijnt.  Was dat nu een compliment? Of hadden ze het over iemand die er eigenlijk maar verschrikkelijk
uit zag? Kiezen jullie maar.

Verschillende mensen wouden ook graag mijn jas hebben. Zij kwamen mij gewoon openlijk zeggen dat ze die tof vonden. En dat ze die in de bergen ook wel konden gebruiken. Er was zelfs een verkoper, van een toch wel sjiekere zaak, die dat vroeg, terwijl hij zijn uitleg over tapijten aan het doen was.

Ik voelde mij dus wel een echt Bollywood ster op dat moment.

Het is ook fijn dat ik twee reisgezellen heb, Liz en Cor. Het klikt wel goed tussen ons. Het zijn ook zij die me verder geholpen hebben met geld. Want ik kon gewoon geen enkele frank uit die verdomde kastjes krijgen. Cor heeft me er trouwens nu een nieuwe naam voor geleerd. Een flappentapper is het nu. Veel dank hiervoor, Liz en Cor.

Ik heb vandaag een kadootje gekocht voor Anja.  Euh neen, nog niet. Ik heb mezelf getrakteerd met een klein kadootje.
Een polsarmbandje. Dat vind ik altijd wel leuk.

Egoïstisch, he, zo ben ik wel.  Nee nee, dat voor Anja komt nog wel.

Vervolgens heeft de tuc tuc driver ons de stad laten zien op zijn manier. Hij heeft ons wel een paar maal naar zijn vrienden gereden, die dan toevallig toch wel een winkel hadden, zeker.  Een juwelierszaak, een tapijtenwinkel, en dan natuurlijk nog een textielwinkel. Hij
heeft ons ook wel de plaats laten zien, waar oude olifanten verzorgd werden. We hebben er mooie foto’s mogen nemen. We mochten ook onder de slurf gaan staan voor een foto.

Ik vond het wel leuk, want overal waar we kwamen kregen we bier.

De tuc tuc heeft ons wel helemaal door mekaar geschud, maar we hebben enorm veel plezier gemaakt en gelachen.

Ik hoop dat er zo nog veel dagen gaan komen.

Gewoon ons eigen ding doen ... een tuc tuc voor een dag ... en we zien wel waar we uitkomen.

Een prachtige dag vandaag, die ik heb afgesloten met nog maar een pintje op het terras van ons gasthuis. En dan nog één,
en dat had ik maar beter niet gedaan….

Ik ben naar mijn kamer gesukkeld en als een blok in slaap gevallen. Zonder eerst nog naar huis te bellen, en dat was niet de afspraak.
Maar dat maak ik wel goed.

Uw Indiër, Staf.

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey! Hier de soldaat uit het fort.

Ik werd vanmorgen gewekt door een enorm lawaai. Het leek wel alsof het oorlog was.
Ik dacht nog: zou dit bij de show van het fort horen. Maar al snel begreep ik dat het een enorm onweer was, dat net boven het fort hing.
Wat een gedonder, zeg. Je zou voor minder bang krijgen. Maar ik ben dapper….soms, he.
Het was een onweer waar je donder kon op zeggen.

Snel sta ik op, en ga kijken wat er allemaal aan de hand is. De elektriciteit valt om de haverklap uit. Maar daar hoeft het hier geen onweer voor te zijn. Dat gebeurt zo ook wel regelmatig.

Na mijn douchepartij, ga ik een kijkje nemen buiten. Het restaurant is nog niet open.

Ik word dadelijk door iemand van het fort uitgenodigd voor een ochtendwandeling op het dak. Dit sla ik niet af. Mooi zeg. Je zag echt de onweersbui in de verte hangen. Je kon ook netjes de regen zien op je afkomen. Ik kreeg al dadelijk buiten op het terras een koffie aan geboden. Ik vond het wel mooi.

Na een lekker en stevig ontbijt is mijn reis dan maar weer begonnen.

Er staat ons weer een stevige rit te wachten van alles samen wel een acht-tal uren. Het mooie eraan is dat we vandaag door een woestijn
gaan rijden. En niet zomaar een woestijn. De locals hebben hier geprobeerd van de zandbergen plat te maken, en er dan bomen op te zetten. Ik vond ze er nogal dor uit zien. Maar het zal wel zijn reden hebben, zeker.

Onderweg is het weer een drukte van jewelste. Je kan het zo gek niet bedenken of je ziet het hier wel te voorschijn komen.

Het is ongeveer 3h rijden tot onze eerste stop. En dan gaan we fietsen. Ja, we gaan tussen de locals fietsen, en plaatselijke huizen van rijke mensen bekijken, die nu hun onderkomen ergens anders hebben. Er staat trouwens nog een huisje bij van iemand die wij kennen; de grote Indische baas van Arcelor.

De fietstocht is heel mooi en tof. Maar wat je onderweg ziet en ruikt, dat wil je niet weten. Hoe kunnen mensen op zo een vuilnisbelt en in zo een chaos wonen. Ik blijf het me afvragen.

We hebben ook een plaatselijk museum bezocht, meer dan de moeite waard, alleen al voor de gids daar. Hij was redelijk goed bij de
pinken, hoor. Als je even niet luisterde of oplette, kreeg je een opmerking en vroeg hij streng;”Wat heb ik net gezegd?”
“Euh ja…wat” en daar stond je dan met je mond vol tanden.  Hij wist echt je aandacht vast te houden, en het was heel interessant wat hij vertelde.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Jaipur. Een rit van nog eens een 3-tal uur. Dus vandaag hebben we onze km’s en onze reistijd wel gehaald.

Vandaag logeer ik in een gastenhuis. De mensen hier zijn wel heel vriendelijk. We hebben hier ook lekker mogen eten.
Een mixt-schotel met wel zes verschillende gerechten op. Kleintjes dan, he. Het valt mee. Het is heel lekker.
Ik heb vandaag ook voor de eerste maal weer rauwe groentjes gegeten. Ik ben benieuwd wat dat gaat worden, zeg.

Morgen gaan we de echte roze stad in. Wederom een fort bezoeken dat boven op een berg staat. Ik heb een tip gekregen om de tocht naar boven met een olifant te maken. Ik kijk nog even de kat uit de boom, want ik heb het zo niet op olifanten.

Het gaat weer een hele drukke dag worden.

Ik krijg ook niet alles neergepend hier. Mijn brein staat op springen.

Je hoeft hier niet te werken, maar toch ben je heel moe 's avonds. Ik denk dat dat is van zo veel mogelijk te zien, en in je brein op te nemen. Het is ook echt een cultuurshock dan, he.

Maar daar doen we voor …. ADVENTURE.

Staf van uit India.

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

03-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Zo, hier zijn we weer.

Vannacht redelijk goed geslapen.

Na meermaals naar een extra deken gevraagd te hebben, uiteindelijk dan toch eentje gekregen. Dat voelt toch al iets warmer aan dan, he.

Al om 5h30 word ik weer wakker van het Indisch lawaai. Zij houden wel met niets of niemand rekening, he.
Geprobeerd van nog een beetje te slapen, maar dat lukte niet meer.

Dan maar opgestaan, en aan mijn dagelijks ritueel begonnen. Wassen, plassen, rugzak in orde maken en tas nemen om verder te trekken.

Het ontbijt was weer maar een slappe zaak, zeg. Jammer. Maar toch vandaag "koffie black" gevraagd. En dat was toch al iets beter.
Want als je koffie met melk vraagt, dan brengen ze iets wat in mijn ogen niet te zui ... ... drinken valt.

Al om 9h00 worden we afgehaald in het hotel. We hebben geluk. Het vervoer is niet met een busje geregeld, maar met een heuse grand chique wagen. Deze zal onze tweede thuis worden hier in India.

We verlaten vandaag Dehli, en vervolgen onze rondreis naar Shekhawati. We maken gelijk kennis met het Indiase verkeer.
Heilige koeien, kamelen en ezels met karren, kleine en grote moto’s en brommers, komen we allemaal tegen.
Onze chauffeur ontwijkt heel handig alle fietsriksja’s en autoverkeer.

Shekhawati is van oudsher gelegen op de kruising van een aantal belangrijke handelsroutes. Handelaars verdienden een klein fortuin aan de verkoop van opium, katoen en kruiden en lieten prachtige ‘haveli’s’ (koopmanshuizen) bouwen. Ook de heersers van de regio verdienden aan de welvaart en lieten grote Rajput-forten en – paleizen bouwen. Hoewel Shekhawati door zijn ligging vroeger een veel bezochte stad was, is het nu niet meer aangesloten op de belangrijkste verkeersaders van India. De bewoners maken voornamelijk gebruik van
kamelen- en ezelkarren!

Maar druk, druk, dat hou je niet voor mogelijk. Het lijkt alsof de hele mensheid van de wereld naar hier gekomen is.

Het mooie is, dat zoveel te verder je van de steden als Dehli wegrijdt, je ook de smog ziet verminderen. Maar die keert telkens als je een dorp of stadje nadert, weer terug. Wat je allemaal te zien krijgt onderweg, grenst aan het ongelofelijke.

Dan komt er goed nieuws. We naderen stilaan het fort, waar we gaan overnachten. Ik weet niet wat ik me hier moet bij gaan voorstellen.

Wanneer we het dorpje binnenrijden, waar het fort zich bevindt, weet ik het al. Ik heb mijn vooroordeel al gemaakt.
Ik denk al hardop: waar gaan we nu in godsnaam terecht komen.
Totdat de we ergens voor een grote muur komen te staan, en er een grote poort is. Na weer maar eens een heel luid getoeter, komt er een bewakingsagent de poort openen.

Mijn mond valt open van de verbazing.  Dit is een heus opgemaakt fort. Prachtig, zeg.
De porters komen al aangesneld en vliegen op mijn bagage. Ja ja, die kerels kunnen hier 10 roepie verdienen die ze dan onder hun drie of twee gaan verdelen. 10 roepie…euh….dat is welgeteld ongeveer 0,13 cent. Wij zouden er onze schoenen niet aan verslijten, zeg.

Eenmaal in het fort binnen gekomen, krijg ik mijn kamer toegewezen. Wat mooi, zeg. Ik krijg er eentje met een mooi, groot rond bed in.
We krijgen ook dadelijk een rondleiding in het fort. En vooral boven op het dak, wat ik heel mooi vind.
Je kan er heel ver over het dorp heen kijken. We gaan ook nog een rondje lopen in het dorp.

Als ik zeg dat het hier op Bokrijk lijkt…dan lieg ik. Want je moet voor veel dingen, nog veel verder in de tijd gaan.
Heilige koeien, paarden en kamelen ... je kan het niet gek genoeg bedenken. Dat loopt hier allemaal tussen de mensen rond.
En, oh ja, er is hier ook nog een lokale markt aan de gang. Heerlijk vertoeven daar, zeg. Je zou er blijven rondhangen voor de geur
alleen al, zegt men. Ja watte, zeg. Zellie wel, ikke niet, zalle.

' s Avonds kunnen we gaan eten in het restaurant van het fort. We worden getrakteerd op muziek van het live ensemble van het dorp.
Ze waren helemaal in echte klederdracht. Mooi, zeg. Er waren zelfs een paar kleine meisjes bij die dansten. Ik heb ervan genoten.
En van het lekkere eten ook. Het viel heel goed mee.

Ik ben dan maar naar mijn kamer getrokken waar ik stiekem de verwarming opgezet had, die ik toevallig ergens in de gang gevonden had,
ha ha. Ik was er toch blij mee, want het koelt hier 's avonds wel heel erg af. Zeg maar, het wordt hier heel koud 's avonds.

Ik voel me al een echte soldaat... hier in dit fort ... maar eentje, die nu wel heel moe is en wil gaan slapen.

Tot morgen, voor een nieuw verhaal uit India.

Staf

03-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

De foto's van dag 2: Delhi.

02-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey! Mijn eerste dag in India.

Ik heb heel slecht geslapen, zeg. Het was 4h plaatselijke tijd voor ik in mijn bed kroop.
Ik voelde het dadelijk als ik in mijn bed kwam. Koud, koud, vriezenskoud. Ik kreeg maar geen warm.
Om de haverklap werd ik wakker. India is dus ook geen stil land; dat had ik ook al dadelijk door.

Om 8h liep mijn wekker al weer af. Opstaan was geen probleem. Later in de middag echter….dat was weer wat anders.

Het ontbijt konden we op het dak van het hotel nuttigen. Maar het dak en het ontbijt stelt hier in dit hotel niet veel voor.
Maar magertjes, hoor.

De bedoeling was om een “Tuc tuc” te huren en de stad in te trekken. Maar dat werd al snel een auto met chauffeur.
Het was al meteen een moeilijke onderhandeling. Gelukkig had ik al veel gelezen van andere mensen die hier geweest waren, en van sommige zelfs tips gekregen.

Ik denk dat we redelijk onderhandeld hadden. Want we hadden voor 1500 roepies een auto met driver.
500 roepie voor de auto, 800 roepie parkings kosten, en voor de driver moesten we 200 roepie.
Dat wil zeggen dat die man ons de ganse dag rond heeft gereden voor zo maar eens 2,5 euro… moet kunnen he.

Rijden? Het is te zeggen. Aanschuiven en overal tussendoor proberen te geraken. Het verkeer hier is ongelofelijk.
Je tussen huifkarren van kamelen en ezels en tuc tucs zien door te geraken. Een spektakel op zichzelf.
En maar claxoneren, zeg. Je wordt er gewoon gek van.

Onderweg lekker wat banaantjes gekocht! Heerlijk zeg. Dat durf ik hier al te eten, de rest nog niet.

Ondanks de drukte hebben we vandaag toch heel wat km’s afgelegd, en toch al heel veel gezien.
We hebben in Old Dehli veel gedaan, maar we zijn ook nog snel naar New Dehli gereden om toch maar een glimp
op te vangen van die prachtige mooie Lotus Tempel. Hij was de moeite, hoor, meer dan de moeite.

Ik ben wel heel moe geweest vandaag. En tijdens het bezoek van het grote fort, heb ik me even op een bank neergezet
in het midden van een park in de zon. Ik ben moeten rechtstaan, want mijn nek begon pijn te doen omdat mijn hoofd zo dikwijls neerplofte!! Kan je nagaan hoe moe ik was.

Om 19h gaan we een restaurant opzoeken. Ik heb intussen contact gemaakt met een heel vriendelijk en tof Nederlands koppel.
Het eten in het restaurant bevalt me wel. Het is heel lekker, en het bier ... heb ik intussen ontdekt... is heel koud hier.

Omstreeks 22h30, na nog een pintje gedronken te hebben, zijn we terug naar het hotel gegaan.

Anja was al ongerust omdat ik niets meer laten horen had. We waren dan ook druk bezig met die grote flessen, he.

Toch maar snel naar huis gebeld. Voor de eerste maal gebeld via internet. Dat ging wel redelijk goed, en het is nog goedkoop ook.

Vandaag heb ik ook geprobeerd om op verschillende plaatsen in Delhi geld af te halen, maar dat lukte maar niet, zeg!
Hoe kan dat nu? We zijn zelfs tussen kerst en nieuw speciaal ons gaan informeren op de bank. En toch lukt het niet.
Zit niets anders op dan het thuisfront in te schakelen!!

Ik ben maar net hier en ik mis Anja en kids al heel erg.

Ik ben toch wel blij als ik zie wat we vandaag al gezien hebben, en mogen mee maken hebben. Het was wel aan een heel hoog tempo.

How Staf, rustig ... je moet nog 27 dagen verder kunnen gaan, he.

Mijn eerste indruk van Dehli…..

Hoe kunnen mensen in zo een puinhoop, vuilnisbelt en chaos leven.
Dat vraag ik me echt wel af. Druk, vuil en stinken.

Afval van de dag wordt gewoon 's avonds op de straat verbrand. Mijn neus en keel doen 's avonds pijn van de ganse dag die vuile smog
in te ademen.

Smog is erg hier, heel erg.

Zo, dat is het voor vandaag.

Tot morgen, voor het volgende avontuur.

02-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hallo allemaal,

Laatste controle gedaan op bagage en papieren.
Afscheid genomen van de kids, want ik moet al vroeg op. Dat was erger dan ik dacht; het was wel hartverscheurend.
Op zo’n momenten voel, en zie je pas echt hoeveel je van je vrouw en kids houdt. En dat is heel veel bij mij, geloof me maar.

Om 3h00 vannacht liep de wekker al af. Erg vroeg, zeg.

Maar ik heb slecht geslapen, jongens, heel slecht.
En Anja nog minder. Die heeft niet geslapen! Zij was bang dat we ons zouden verslapen.

Snel nog een kop koffie gedronken, en dan maar beginnen in te laden.

Het gaat nu wel echt beginnen. Het voelt weer raar aan.
D – Day komt er aan. Het avontuur gaat beginnen.

De rit naar Schiphol verloopt heel rustig. Het is dan ook midden in de nacht.
Net voor we Schiphol binnenrijden, begint het al.
De bibber komt op mijn lijf. Ik zie tranen in de ogen van Anja.
Ja, het is nu echt, he.

Het liedje “Afscheid nemen” van Borsato dreunt door mijn hoofd. Ik krijg het niet weg. Pure waarheid is het.
Ik krijg een krop in mijn keel, en wil helemaal niet meer weg.
Anja maakt haar sterk, en pept me op. Ik fluister in haar oor dat ik veel van haar hou. En ik zeg haar: dit doe ik nooit meer.

Ik krijg erg veel steun van haar.
Een stoere avonturier die op het laatst zou terug krabbelen. Zo voel ik mij. En dat kan niet meer nu.

We nemen afscheid aan de balie. En dan gaat het beginnen.

Ik was maar net door de douane, en miste haar al! Erg zeg.

De vlucht naar Parijs was snel voorbij, maar bevatte heel veel turbulentie.
De piloot deed zijn uiterste best om dit te vermijden. Je voelde dat het vliegtuig steeg en dan weer daalde.
Hij zocht zich een juiste hoogte.
In Charles De Gaulle aangekomen, heb ik niet veel tijd om te zoeken waar ik moet zijn voor mijn volgende vlucht.
Gelukkig voor mij valt het allemaal nog redelijk mee.

Ik vlieg met een Boeing 777 – 300ER.
Het lijkt wel een voetbalveld dat de lucht in geblazen wordt. Zo groot is dat wel.

Het vliegtuig is reuze en we krijgen wel twee maal lekker eten.
Ook tijdens deze vlucht weer heel wat turbulentie, zeg.

Ik zit naast een Indieër. Hij wil maar niet snappen dat ik alleen reis; vreemd he.
Ik probeer al zoveel mogelijk informatie van India vast te krijgen. Het voornaamste natuurlijk, weet je wel.
Welk bier drink ik het best? Wat zijn de beste prijzen voor bier? En waar kan ik er zeker krijgen?
Alleen zijn Engels klinkt als een ijzeren moersleutel die je in een draaiende grasmachine gooit.
Het rammelt hard, maar je begrijpt er niets van.

Het is heel raar als je vroeg in de dag vertrekt en je vliegt dan de nacht in. Een rare ervaring, zeg.
De tijd staat hier ongeveer 5h verder.

Na een harde landing op zoek gegaan naar mijn bagage, en dan werd ik netjes afgehaald, zoals geregeld.
Eerst nog even snel geld afhalen ... ow, dat lukt niet ... wat heeft dit nu weer te betekenen??
*zucht* Dan zo maar naar het hotel. Ik probeer het morgen wel in Delhi stad.

In het hotel aangekomen, nog even de bar opgezocht, en nog een lekker pilsje ... lees bierflesje van 640ml ... gedronken. Zalig, na zo een dag.

Het thuisfront nog even ingelicht, en dan maar in mijn bedje gedoken, want het is na een paar uurtjes al terug tijd om op te staan, en aan het echt avontuur te beginnen.

Staf in India Nepal.

01-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey allemaal,

ja ja, het is bijna zo ver. Mijn zenuwstel haalt zijn hoogtepunt.
Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest als nu voor deze reis.
En ik mag toch zeggen dat ik redelijk wat ervaring heb.

Ik ben nog steeds niet in het bezit van mijn visums. Ongelofelijk he. Dat is nu elke keer met mij.
Maar ik weet wel dat ze klaar zijn, en goedgekeurd.
Een collega van mijn vrouw heeft ze in haar bezit. Zij heeft ze al afgehaald. En donderdag,  ja ja dat lees je goed, nu donderdag
zouden ze in mijn bezit moeten zijn. Hopelijk dan maar, want anders gaat het hele verhaal niet door.

Ik ben er in geslaagd om 11kg af te vallen. Dat is toch al iets, he. Het was niet alleen voor deze reis, hoor.
Er was suikerziekte vastgesteld bij mij, en ja, dan is er niet veel anders aan te doen, he.

Ik ben ook zo veel mogelijk gaan stappen.
Ik hoop nu echt dat ik een beetje kan volgen daar.

Ik heb uiteindelijk ook kunnen beslissen welk fotomateriaal ik ga mee nemen. Dat heeft weer wat in gehad, zeg.
Een luxe probleem misschien?
Mijn vrouwtje, Anja, heeft weer alles mooi klaar gemaakt voor mij. Tot zelfs mijn fotorugzak, dat is niet mis, he.
Wat is zij toch een schatje.

Ik ga ze missen ... heel erg missen ... dat weet ik nu al. En ook de kids ga ik missen, dat gevoel heb ik ook nu al.
Maar ik ga zo veel moois in de plaats te zien krijgen, dat ik hopelijk dat allemaal een beetje vergeet, en er niet veel tijd zal voor hebben.

Anja heeft vandaag ook mijn medicatie klaar gemaakt om mee te nemen. Daar ga ik maar geen foto van maken. Want ik lijk wel een reizende apotheker, zeg. Maar dat is een beetje de schuld van mijn medische toestand.

Ik heb ondertussen ook besloten om me aan het raften te wagen in Nepal.
Ik ga dat doen op de Trisuli rivier, spannend zeg. Ik kijk er al naar uit.
Ik ga ook een tocht ondernemen op de rug van een olifant, dat schijnt heel spectaculair te zijn.
En een vlucht boven de Mount Everest zal zeker niet mankeren.

Je leest het al, he, ik ga weer niet uitgeschreven geraken.
Als mijn avonden maar lang genoeg zijn om mijn blog bij te houden.
En mijn vingers gaan weer pijn doen van het tikken.

Hopelijk is het bier daar lekker en fris, want daar geniet ik wel van als ik aan het bloggen ben.

Ik heb ook mijn vlucht schema nu.
Ik vlieg nu vrijdagochtend om 8h00, eerst naar Parijs, vanuit Schiphol.
En dan om 10h30 vlieg ik door naar Dehli, waar ik plaatselijke tijd, omstreeks middernacht zal landen.

Ik moet wel erg vroeg vertrekken hier, 3h30 in de nacht. Maar dat lukt wel.
Ik heb een leuke taxi gezorgd. Anja gaat me weg brengen.

Zo, ik ga nu nog even mijn tas wegen, en hoop onder de 15 a 16kg te zitten. En anders......uitladen die handel.
En maar weer bekijken wat ik kan thuis laten.

Ik ga misschien nog eenmaal een berichtje laten vanuit Belgie.
En anders zal mijn volgend bericht vanuit India zijn.

Ik wil eerst en vooral nog een klein dankwoordje uit brengen aan iedereen die het mede mogelijk gemaakt heeft om mij deze prachtige reis te laten maken.

Eerst en vooral aan Anja en de kids, want zij moeten mij een maand missen.
Dan, aan mijn familie, die mij allemaal gesteund hebben, en bijdrage geleverd hebben, via verjaardagskado's.
Ook mijn rechtstreekse chef, die mijn, te lange, verlof moet goedkeuren.
En zeker niet te vergeten mijn collega's op mijn werk. Die toch een groot stuk van mijn dagelijks werk gaan overnemen.

Aan iedereen.....dank hiervoor, heel veel dank.

mvg
Staf

Voorlopig nog uit Belgie.

29-01-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey, aan iedereen die dit gaat lezen.

1 Februari 2013 is het weer zo ver.
Ik ga Belgie maar weer eens verlaten.
En ik mag van mijn familie een geliefkoosde droomplaats uitkiezen.

Mijn grote liefde is al altijd uitgegaan naar de Himalaya.
Ik ben er al eens naar toe geweest en dat is me zeer bevallen.
Ik heb nog het geluk mogen hebben om ongestoord in Tibet te kunnen vertoeven. Dat was een hemels geschenk.
Het is gewoon een prachtig land.

Mijn keuze nu is gevallen op India en Nepal.
Ik ga in totaal een 3 tal weken vertoeven in India en een anderhalve week in Nepal. Ik ben dus een dikke maand onderweg.

Waarvoor zeker mijn oprechte dank aan mijn vrouwtje Anja, die het toch maar weer klaarspeelt om dit alles zo te regelen voor mij.
Ik hoop dat ze mij niet te hard gaan missen.....of ik hun.

Met een zesdaagse trektocht met rugzak en twee sherpa's - een gids en een drager - door een deel van de Himalaya.
Ik ga vooral langs het Anapurna gebergte trekken, met een beklimming naar Poon hill.
Eenmaal op deze top krijg je een ongelofelijk mooi beeld op de immens hoge toppen en kammen van het Anapurma gebergte.
Hemels zeg! Ik krijg al kippenvel als ik er nog maar aan denk.
Onderweg slapen we bij mensen thuis of in lodges.

Ik zal landen in Delhi, en na daar twee dagen vertoefd te hebben, gaat mijn reis diep India in, richting Nepal.
Ik ga plaatsen als Shekhawati, Jaipur, Khajuraho, Allahabad, Varanasi en Lumbini in India bezoeken,
waaronder ook de beruchte Taj Mahal zit.
Dan vervolgens Nepal binnen naar Pokhara, waar mijn zesdaagse trip met de rugzak begint. De sherpa's zullen mij daar opwachten.
We gaan dan richting Birethanti, Tikheghunga, Ghorepani met beklimming Poon Hill, dan naar Banthanti, Tadapani, Bhasikharka, Ghandruk, en dan terug naar Birethanti waar de Jeep moet klaar staan om mij naar het sprookjesachtige Kathmandu te brengen.

En dan zal ik helemaal door mekaar geschud zijn, denk ik. Als je die bergpassen ziet waar ik door moet... dat belooft.

Vervolgens breng ik dan nog een paar dagen door in het prachtige nationaal park in Chitwan. Dit moet ook ongelofelijk mooi zijn.

Ge ziet ... het zal nen dikke boterham worden, he.

Ik ben me al volop aan het voorbereiden op deze reis.
Ik heb nog nooit zo hard gestapt om mijn conditie op peil te krijgen als nu.
Elke dag ga ik mijn km's stappen, en vanaf vandaag of morgen gaat ook mijn rugzak en ander materiaal mee, als test.
Ik moet er voor zorgen dat ik alles op en top onder de knie heb, want ginder is geen plaats voor losers. Dat is de regel.
Je kan je daar niet permiteren om achterop te blijven, want dan gaat het fout.

Ik heb me een nieuwe oerdegelijke rugzak aangeschaft en wandelstokken van carbon, om toch maar het gewicht te beperken.
De sherpa neemt ook wel een deel voor zich, maar dan zit ik nog met mijn dagrugzak, en mijn fotografie materiaal.

Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik allemaal ga mee nemen. Welke lenzen? Welke body? Maar dat komt nog wel.

Ik werk ook hard aan mijn gezondheid en gewicht.
Ik probeer toe te komen met zo weinig mogelijk voedsel.
Ik ben ook al een zestal kg verloren, en probeer om er nog zes af te krijgen voor ik vertrek.
Die moet ik dan al niet mee boven op Poon Hill sleuren, he.

Er komt weer heel wat bij kijken he.

Vandaag heb ik mijn reispas al aangevraagd. Ik ben er ditmaal goed op tijd bij.
Nu moet ik nog een visum voor India en Nepal gaan halen.
En dan in Nepal moet ik mij nog een permit aanschaffen om de Himalaya in te mogen. Nogal een gedoe zeg.

En dan spreek ik nog niet van de dure inentingen die ik moet halen, maar dat ga ik zeker en vast vergeten, ha ha.

Zo, ik kijk er alvast naar uit.
Jullie ook?
Laat het dan maar zeker weten hier op mijn blog of via mail.

Ik ga seffens nog verder werken aan mijn materiaal, en mijn dagelijks rondje lopen als training.

Ik plaats al enkele foto's van mijn trip.
Deze zijn van het net geplukt.

mvg
Staf

Bijlagen:
nep_route2.jpg (48.8 KB)