Al heel vroeg weer wakker geworden ... van de kou natuurlijk ...

Ik kom er nu pas achter dat ik deze lodges geen handdoeken te vinden zijn. Fijn, hoor, ik wist weer nergens van.
Moet mij weer overkomen!

Electriciteit? Niet te bespeuren, dus scheren? Nee, vergeet het maar. Tot overmaat van ramp krijgen we bij het ontbijt te horen, dat er een grote grondverschuiving geweest is tijdens de nacht, vlakbij ... vanwege de zware regens. Er is nu nergens electriciteit, dus zitten we in het donker aan het ontbijt. Als ik me dan toch een beetje wil gaan opfrissen en mijn tanden wil gaan poetsen, beginnen de Nepalezen spontaan te lachen. No water!! Frozen!!! - 8 gradenC!!! Mooi, eh? Daar sta je dan. Ach ja, denk ik dan ... da's ook gemakkelijk en het is dan ook maar voor 5 dagen, eh!!

Ik wrijf me met m'n handen door m'n gezicht en door m'n haren ... zo moet het dan maar goed zijn en hop ... weer maar door!

Ik heb het koud ... bitter koud. Al de kleren die ik bij me had, heb ik aangetrokken. Maar ik heb nog koud.

Ik ben ondertussen ook ziek geworden. Ik denk van de koude en het steeds nat zijn. Maar ik ben eigenlijk, zonder het zelf te beseffen, hoogteziek geworden. Ik heb vreselijke hoofdpijn en moet constant overgeven. Dat is minder, natuurlijk. Maar erger nog, is de trekking van vandaag. Deze is voor mij zwaar ... eigenlijk veel te zwaar. Het is de ganse dag stijgen ... almaar trappen lopen.
Vreselijk, zeg!

Wanneer de gids merkt, dat ik de symptomen vertoon van hoogteziekte, stelt hij voor om mijn rugzak over te nemen. Eerst weiger ik, want ik wil dit zelf doen, maar na een tijdje moet ik toch toegeven. Het lukt niet meer! Zo ziek zijn, en altijd maar stijgen ... ik heb het wat onderschat!!!

Ik denk zelfs aan teruggaan, maar dat kan niet. De gids begeleidt me en spreekt me constant moed in. Ik moet en zal verder gaan. Er zit niets anders op. Terug kan niet meer ... uitgesloten.

Wanneer we eindelijk in het dorpje aankomen, waar we overnachten, ben ik blij ... heel blij ... maar snel komt er een verrassing. Ik krijg het nieuws dat we eerst heel het dorp doormoeten, nog maar stijgen, nog maar trappen, ... ik heb het nu echt gehad met trappen en stijgen ... ik ben doodmoe. Ik geraak zelfs niet op mijn kamer, maar blijf aan de eettafel zitten tot ik een beetje bekomen ben. De gids draagt mijn spullen naar mijn kamer en maakt mijn bedje in orde.

Hij is een opperbeste kerel, en doet alles voor mij. Hij brengt zelfs mijn eten en drinken tot aan mijn tafel, zodat ik niet moest rechtstaan. Hij lacht me toe ... met zo'n warme glimlach ... alsof hij wil zeggen: rust maar, ik regel het wel voor jou! Ben ik blij dat er nog zo'n mensen zijn!!! Ik had het anders nooit gehaald.

Bijna ondersteunend, ben ik naar mijn kamer gegaan om te gaan slapen. Trouwens om 20.00 uur 's avonds gaan de lichten hier uit en ligt iedereen in bed ... niet ik alleen, iedereen is kapot! Je hebt hier je rust wel meer dan nodig. Slaapwel!

Op naar morgen ... een nieuwe, ongetwijfeld mooie maar harde dag!

Staf

18-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Vannacht was het 1 gr. in mijn lodge. Koud ... ijskoud ... wees daar maar zeker van.

Gisterenavond had ik al besloten om vanochtend niet mee "Poonhill" te beklimmen. Ik voel me er te ziek voor en ben te fel vermoeid door de tocht van gisteren (die met dit weer toch loodzwaar was).

Het was vanochtend buiten -10 graden. Er was in de logdes zelfs geen water voor de toiletten. Alles bevrozen! De pad naar Poonhill was 1 ijsbaan. Dat had ik al van anderen gehoord. Gevaarlijk dus ... heel gevaarlijk! Het is dan ook een heel steile klim, dus ik koos voor het zekere.

Vandaag is mijn jongste dochter jarig! Ik probeer haar een sms'je te sturen! Proberen, want ten eerste is er amper netwerk-dekking, en ten tweede weigert mijn gsm-toestel dienst vanwege de kou. Maar het lukt! Ik krijg het sms'je erdoor! Gelukkige verjaardag, kleine Liesje! Ik denk aan jou!

Al vroeg na het ontbijt gaat mijn tocht alweer verder. Ik moet nu als eerste weer een berg beklimmen, en deze is nog steiler en hoger dan Poonhill. Ik krijg dezelfde zichten te zien, zegt de gids me. Het is ook zo ... gewoon wondermooi die zichten ... geen woorden voor. De zonsopgang heb ik trouwens mooi kunnen vastleggen van op mijn kamer ... wondermooi!!

Ik onderschat wederom de tocht van vandaag. De sneeuw ligt overal 40 tot 50 cm dik. Een nadeel is ook nog dat hij bevroren is. Een levensgevaarlijke ijsbaan dus. De temperatuur is -8 gr als ik vertrek. Ik zie enorm hard af van de kou. De kou in de Himalaya is bijtend, en niet te vergelijken met die van ons. Het is heftig!

De gids neemt weer mijn rugzak voor zijn rekening. Hij heeft gisteren genoeg gezien, zegt hij. Ook een paar mede-trekkers bevestigen dit. Ik was kapot ... zo zag ik er ook uit. Ik ben de gids zeer dankbaar en laat dit ook merken met mijn fooi. Dit is het enige waarmee je hen kan bedanken. Hij doet echt alles voor mij. Hij zorgt bij deze koude voor extra dekens, want met de slaapzak alleen? Daar trek je het niet mee.

De tocht is mooi, maar alweer loodzwaar. Het vreemde hier is, dat je 4 klimaten in 1 dag hebt. 's Ochtends bijtende koude. 2 Uur later komt de zon op en is het lente. Tegen de middag is het stikheet en speel je alles uit als je zit te eten op een terrasje, en tegen dat je vertrekt, begint het herfst te worden. En hou je jas maar klaar voor een fikse regenbui in de namiddag en voor je het weet, bibber je weer uit je vel en moet je al je kleren weer bij mekaar zoeken om warm te krijgen.

Na de zware klim gaan we dalen. Deze paden zijn nog gevaarlijker. Spiegelglad zijn ze! We zien zelfs een porter (drager) die uitgegleden is met zijn vracht. Hij ligt zo'n 10 meter lager in de afgrond. Meteen snellen alle porters die in de buurt zijn ernaartoe, om hem te helpen. Mooi is dat. Met heel wat mankracht wordt hij, met zijn vracht, naar boven gehesen. Nooit zo'n menslievende behulpzaamheid gezien.

Na 9 uur stappen, kom ik stikdood in onze lodge aan. Hoera!!! Hier brandt een kachel in het restaurant. Een wonder!! Onmiddellijk kruipt iedereen eromheen, om zich te warmen en zijn spullen te laten drogen. Vroege binnenkomers staan spontaan hun plaats af, als ze zo'n verkleumd manneke als ik, zien binnenkomen. Wat mooi toch, eh!!

Mijn gids vraagt me wat ik wil eten. Ik ben doodop en bestel een mix-spagetti. Ik denk nog ... wat zal dit worden? Maar het valt uiteindelijk heel goed mee. Heel lekker!

Om 19.30 uur vertrek ik weer richting slaapkamer. Standaard ritueel hier. Je hebt het ook nodig hier ... meer dan nodig ... je nachtrust!

Vandaag ook weer heel veel steun gehad van mijn gids en porter. Gelukkig, anders had ik het nooit gehaald. Nogmaals dank je wel ... Bhim en Raoul!

Staf vanuit de Himalaya.

19-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Vanmorgen alweer heel vroeg wakker. Niet moeilijk als je elke dag om 8 uur gaat slapen en het 3 graden is op je kamer!!

Ik stond er weer van te kijken hoe stil de nachten hier zijn. Dat kan je je niet voorstellen! Ook zie je hier ook enorm veel sterren. Dat kan je je niet voorstellen. Dat is bij ons niet meer!

Mijn gids vertelt me dat ik vandaag niet hoef te klimmen. Oef! Alleen dalen, ik ben benieuwd.

Om 7.30 uur ontbijt en dan weer de sneeuw in. Ik hoop dat mijn schoenen en sokken een beetje droog zijn. Die waren doorweekt gisterenavond! Ik heb ze gisterenavond stiekem aan het kacheltje laten staan.

Toen ik vanmorgen de zon zag opkomen achter de bergen, wilde ik daar nog snel een foto van nemen. Nietsvermoedend nam ik mijn camera en snelde naar beneden. Ik had niet in de gaten dat de buitentrap een ijsspiegel was. Want het heeft hier weer flink gevroren vannacht ... - 9 graden. Jongens, maak ik me daar een 'totter' van jewelste!! Ik maakte een slipper op de trap en viel achterover op mijn rug en viel naar beneden. Gelukkig kon ik mijn camera omhoog houden en is er niets aan. Ik werd dadelijk terug op de been geholpen door 3 nationaliteiten; een Australiër, een Engelsman en een Tsjech! Dat begon al goed. Gelukkig had ik niet teveel pijn.  

Toen ik na het ontbijt buiten stond te wachten voor het vertrek, stond ik daar gewoon te bibberen van de kou. Niet te doen! En toch kwamen de mensen van de keuken, gewoon buiten op het terras hun ontbijt nemen. Ik wist niet wat ik zag. Het vroor toen nog steeds -3!! Toen ik vroeg of zij het niet koud hadden, moesten ze lachen. Koud? Nee hoor, zei de kok, ik heb gewoon de soep iets meer spicy gemaakt en dan krijgen we het vanzelf warm!! Wat een verwende nesten zijn wij toch.

Een deur dichtdoen bv. ... dat doen ze hier niet. "Hallo? Dat doen we alleen als het koud is!! DUH!!!"

Yep, ik begin er aan. De tocht is weer begonnen. Jongens, deze was voor mij loodzwaar. Bijna even zwaar als het stijgen! We dalen van 2850m naar 1300m. En dit allemaal via kleine paadjes en vooral trappen ... heel veel trappen. Onderweg heb ik nog een zware val gemaakt. Ik slipte op een brugje en viel plat op mijn schouder. Wederom geluk ... want mijn camera is nog heel. Maar mijn carbon-Leiki-wandelstick is gewoon in 2 gebroken. Ik ben er niet goed van. Ik had deze speciaal voor deze trip gekregen!

Om 17.30 u komen we eindelijk in onze lodge aan. Ik ben stikdood en kan gewoon geen pap meer zeggen. Nu voel ik het pas. Ik ben oververmoeid. Morgen nog een kleine tocht naar het eindpunt. Gelukkig, ik hoop dat ik het nog haal.

Ook vandaag weer ben ik opgepept door mijn gids en mijn porter. Voor wat het nog hielp ... amai, wat is dit zwaar!!

Himalaya-Staf

20-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Mijn laatste trekking-dag.

De lodge die ik gisteren toegewezen kreeg, was wel het neusje van de zalm. Er is zelfs een eigen kleine badkamer aan. Wat een luxe, zeg! Had ik nu maar een handdoek bij!! Hahaha, gelukkig heeft mijn god (gids) ook dit weer voor mij geregeld. Hij heeft een soort theedoek losgepeuterd bij de kok, dus ik kon me toch wassen ... vooral afdrogen!!

Het was er wel maar heel rustig. Boven in de andere lodges kwam je trekkers van alle landen tegen, maar hier waren we maar alleen. Dan moet je de gezelligheid maar zelf maken!

Toen ik vanochtend uit mijn bed kroop, voelde ik het al. Er was geen enkel plaatsje aan mijn lichaam dat geen pijn deed. En ook mijn rechterschouder deed enorm pijn van mijn laatste valpartij. Maar ja, niet aan te doen. We moeten toch verder. Het einde is in zicht.

Ik kan je nu wel verzekeren, dat de Himalaya niet met zich laat sollen. Wees voorbereid en sterk. Temperaturen schommelen hier op 1 dag van -10 tot +30 graden. Dus heel moeilijk om je te kleden.

De tocht vandaag is levendig en loopt door het dagelijkse leven van de Himalaya. En dat vind ik wel heel fijn, en vooral heel leerrijk. Als je dan ziet, met wat die mensen moeten werken en hoe die mensen moeten werken, zijn wij echte luxe-paardjes.

Onderweg spreek ik met mijn gids en porter af, om nog een laatste stop te maken en een laatste biertje te drinken in de Himalaya. Blij dat het gedaan is. Moe ... heel moe, maar voldaan.

Ik deed het toch maar. Niet zonder moeite en heb heel veel afgezien. Maar dit ... dit nemen ze me nooit meer af. Wat ik hier gezien heb, geleerd heb en meegemaakt heb, blijft me bij ... voor de rest van mijn leven. Je ziet dit wel in films, maar hier zijn ... het meemaken ... het voelen ... het is nog wat anders!!

Ik zet dan toch mijn tocht maar verder. Want ik wil het meer nog zien in Pokhara.

Eenmaal in Pokhara breng ik maar eerst mijn kleren naar de laundry. Raar systeem hier, zeg. Mijn vuile was wordt gewogen, en ik moet 400 roepie betalen voor 3 kg. Da's ongeveer 130 Roepie per kilo ... net geen Euro!

Vervolgens heb ik een wandeling gemaakt naar het meer, voor de zonsondergang. Wat een prachtig zicht, zeg. Ik heb er zelf een terrasje gebouwd om een pilsje te drinken, terwijl ik lekker op z'n Belgisch van de zonsondergang geniet. Wat een pracht en wat een zalig gevoel. De pijn van de Himalaya is inmiddels alweer bijna verdwenen. Nu op naar Katmandu!

Groetjes,

Staf x

21-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey, wat vreemd nu ineens, zeg! Ik realiseer me nu, dat er stilaan een eind komt aan mijn avontuur.

Jammer, maar toch zal ik blij zijn om terug bij Anja en de kinderen te zijn.

Al vroeg vertrek ik vanuit Pokhara naar Kathmandu. Het zou, met een beetje geluk, een rit van zo'n 6 à 7 uur gaan worden. Het is wel een zeer mooie rit. Dwars door de Himalaya. Ik word door prachtige omgevingen gereden. En ik zou overal wel willen stoppen om een plaatje te maken, maar dat kan helaas niet. Want anders komen we er nooit. De rit is zwaar en loopt over allemaal kleine bergpassen. Slingerend van links naar rechts en op en neer. Het wegdek is overal heel slecht en regelmatig vlieg ik dan ook uit mijn zitje. Ik zit nl. helemaal vooraan, naast de chauffeur. Heel speciaal. Zo beleef ik het ook veel intenser.

De omgeving wordt nu stilaan tropischer. De temperatuur is nu zo'n 28 graden. Best te doen, maar niet als je moet rijden. Unieke beelden krijg ik te zien. Ik voel me dan ook helemaal in mijn nopjes!!

Wanneer we Kathmandu naderen, merk ik al meteen dat het hier politiek en sociaal heel onrustig is. Overal duiken vrachtwagens met gewapende militairen op, bijna op elke straathoek. Toch maar een beetje voorzichtig zijn, denk ik dan, vooral straks als het donker is.  

Ik ga nu even de stad in om wat rond te neuzen. De stad valt me tegen. Ze is vies, vuil en heel druk. Een beetje vergelijkbaar met Delhi. Voor morgenvroeg is mijn 'mountain-vlucht' al geboekt. Om 6 uur word ik aan het hotel afgehaald en om 7 uur ga ik de lucht in voor een vlucht van zo'n uurtje boven de Himalaya. Heel spectaculair! Dank je, Anja! Dit draag ik mijn hele leven mee; dat weet ik nu al!

Nu nog een beetje op souvenier-jacht, een lekker pintje drinken en dan na het avondmaal maar weer naar bed. Want het morgen weer vroeg dag!

Staf vanuit Kathmandu.

22-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Zo, al heel vroeg wakker geworden, want vandaag gaat het gebeuren. Mijn droomvlucht boven de Himalaya!

Mijn eerste gedachten vanmorgen gaan naar mijn dochter, Gitte. Zij is jarig vandaag, en ik kan er niet bij zijn. Jammer, maar dat maak ik wel eens goed!

Het is nog steeds te doen bij mij, maar het aftellen is nu wel echt begonnen. Alhoewel, er staan me nog wel prachtige dingen te wachten, hoor!

Chitwan, het natuurreservaat, moet nog komen. Ik ga een heel speciale olifantenrit krijgen, heeft Prahlad de gids me al verteld. Hij gaat voor een specialiteit zorgen. Hij gaat me namelijk een olifantdouche regelen. Dat zou pas iets uniek zijn, zeg!! Maar nu eerst mijn vlucht boven de Himalaya!

Toen ik gisteren op deze kamer aankwam, vond ik iets heel vreemd. Ik zag op het bureeltje en op de badkamer een kaars staan, met lucifers bij. Ik dacht nog ... waar zou dat nu voor zijn? Maar toen ik gisterenavond na het eten thuiskwam, wist ik meteen waarvoor deze dienden. Jaja, geen electriciteit! Romantisch? Dat denk je, tot je om 5.00 uur 's ochtends moet opstaan om je spullen in te pakken om tijdig klaar te zijn voor het vertrek. Een ramp is dat zeg ... je weet niet wat je eerst moet nemen ... je ziet niets! Het was wel mijn eerste douche-partij ooit bij kaarslicht!! Mooi was dat wel!

Toch netjes op tijd naar de luchthaven kunnen vertrekken. Alle formaliteiten in orde gebracht. Toen onze vluchttijd eraan kwam, werden we in een bus gezet. En toen begon het wachten. Ik had al eens over het vliegveld gekeken en zag dat er wat nevel hing. Maar ik dacht nog even ... och, de bergen zijn toch nog een beetje verder weg, dus daar zal het wel open zijn.  

Maar ja, toen kwam het eerst verdict eraan. Start uitgesteld; de top van de Mount Everest niet goed zichtbaar; vertrek 10 min. uitgesteld.  Uiteindelijk nog 20 minuten gewacht en toen kwam men ons vertellen dat het zicht nog verslechterd was. Vlucht afgelast!!  Wat een teleurstelling, zeg! Ik kon wel janken.  Ik zat bijna in het vliegtuig. Tsja, niets aan te doen. Wel fair dat ze het zo regelden. Ik
kreeg zelfs mijn geld terug, zelfs de luchthaventaks die ik ook al betaald had.

Dan hebben we met ons drieën maar een taxi geregeld voor de ganse dag. We hadden een prijs afgesproken van 2000 Roepie. Eerst zijn we naar Bhaktapur gereden. Dat is 1 van de 3 koningssteden in Kathmandu. Ik ben meteen op zoek gegaan naar een ontbijt. Ik had ondertussen wel honger! De eerste zaak waar we binnengingen, vroegen ze wel 4 x meer dan wat ik gewend was voor een ontbijt. Ik zei ze vlakaf dat ik dat te duur vond, en wilde verder gaan. Toen kreeg ik prompt een andere menu-kaart aangeboden, maar ik vond dit nog te duur. Afzetters! Ik ben gewoon weggegaan en heb iets anders gezocht.

Bhaktapur is eigenlijk wel een mooie oude stad en veel minder hectisch en druk dan Kathmandu. Ik ben hier tot een heel stuk in de namiddag gebleven, tot veel ongenoegen van de taxi-chauffeur. Want hij vond dat hij veel te lang moest wachten. Haha!

Dan heb ik me uiteindelijk ... tot grote vreugde van de chauffeur ... laten doorrijden naar de Monkey tempel. Daar moet je geweest zijn, als je in Kathmandu bent. Daar ben ik aan de klim naar de Stupa begonnen. Wat een klim, zeg, maar wel een heel mooi zicht over Kathmandu. Deze Stupa schijnt ook meteen 1 van de grootste Boedha-tempels te zijn.

Daarna maar weer op souvenier-jacht gegaan en een goed plaatsje gezocht voor een fris pilsje!

Ik vond trouwens een heel toffe Tibetaanse eetplaats. Lekker en gezellig, zeg, en ... natuurlijk weer heel goedkoop! Mijn biertje was weer duurder dan mijn eten. Gek, he? Maar toch plezant!

Staf.

23-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Het kort nu wel echt af! Anja en kids ... ik kom er bijna aan, hoor!

Vandaag verlaat ik al heel vroeg Kathmandu. Geen spijt van, hoor! Kathmandu valt me een beetje tegen. Druk, vuil en luidruchtig! Te luidruchtig voor mij, althans!

Ik rijd nu richting Chitwan. Dit is tropisch gebied. Ik ben benieuwd wat ik hier weer allemaal ga beleven. Al om 8.30 uur vertrekken we voor een rit van 5 à 6 uur. De rit loopt terug een heel groot gedeelte door de Himalaya. Ik voel me dus weer in mijn nopjes. Als we eenmaal de hoge Himalaya uitrijden, valt het me op dat alles buiten weer verandert. Bomen worden palmbomen en bananenbomen. Het wordt ook steeds maar warmer; zeg maar, heter en vochtiger. En het begint ook weer enorm te gaan stoffen. Niet te geloven dat de mensen hier naast die wegen willen gaan wonen. Je ziet ze amper staan van het stof! Sommige kinderen dragen hier stofmaskers, maar lang niet allemaal. Ze zouden het beter wel doen. Echt niet normaal hier! Dit is gewoon niet leefbaar. Echt wel erg!

Eenmaal aangekomen vanmiddag, gewoon op het terras aan mijn lodge gezeten en genoten van het goede weer. Om 16.30 uur ben ik naar de rivier getrokken om de zonsondergang te zien. Wat een prachtige, zeg! Ik had geluk, er waren nog enkele olifanten bezig met hun dagelijks bad. Echt heel mooi.

Natuurlijk weer een terrasje gebouwd en een lekker biertje gedronken. Even genieten en tot rust komen!

Dan maar op tijd gaan zoeken naar een avondmaal en op tijd mijn bedje in getrokken, want ik was moe. En morgen is het alweer vroeg opstaan voor de safari die we gaan doen. Ik kijk er alvast naar uit.

Groetjes,

Staf uit Chitwan.

24-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf