Hey allemaal,

ja ja, het is bijna zo ver. Mijn zenuwstel haalt zijn hoogtepunt.
Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest als nu voor deze reis.
En ik mag toch zeggen dat ik redelijk wat ervaring heb.

Ik ben nog steeds niet in het bezit van mijn visums. Ongelofelijk he. Dat is nu elke keer met mij.
Maar ik weet wel dat ze klaar zijn, en goedgekeurd.
Een collega van mijn vrouw heeft ze in haar bezit. Zij heeft ze al afgehaald. En donderdag,  ja ja dat lees je goed, nu donderdag
zouden ze in mijn bezit moeten zijn. Hopelijk dan maar, want anders gaat het hele verhaal niet door.

Ik ben er in geslaagd om 11kg af te vallen. Dat is toch al iets, he. Het was niet alleen voor deze reis, hoor.
Er was suikerziekte vastgesteld bij mij, en ja, dan is er niet veel anders aan te doen, he.

Ik ben ook zo veel mogelijk gaan stappen.
Ik hoop nu echt dat ik een beetje kan volgen daar.

Ik heb uiteindelijk ook kunnen beslissen welk fotomateriaal ik ga mee nemen. Dat heeft weer wat in gehad, zeg.
Een luxe probleem misschien?
Mijn vrouwtje, Anja, heeft weer alles mooi klaar gemaakt voor mij. Tot zelfs mijn fotorugzak, dat is niet mis, he.
Wat is zij toch een schatje.

Ik ga ze missen ... heel erg missen ... dat weet ik nu al. En ook de kids ga ik missen, dat gevoel heb ik ook nu al.
Maar ik ga zo veel moois in de plaats te zien krijgen, dat ik hopelijk dat allemaal een beetje vergeet, en er niet veel tijd zal voor hebben.

Anja heeft vandaag ook mijn medicatie klaar gemaakt om mee te nemen. Daar ga ik maar geen foto van maken. Want ik lijk wel een reizende apotheker, zeg. Maar dat is een beetje de schuld van mijn medische toestand.

Ik heb ondertussen ook besloten om me aan het raften te wagen in Nepal.
Ik ga dat doen op de Trisuli rivier, spannend zeg. Ik kijk er al naar uit.
Ik ga ook een tocht ondernemen op de rug van een olifant, dat schijnt heel spectaculair te zijn.
En een vlucht boven de Mount Everest zal zeker niet mankeren.

Je leest het al, he, ik ga weer niet uitgeschreven geraken.
Als mijn avonden maar lang genoeg zijn om mijn blog bij te houden.
En mijn vingers gaan weer pijn doen van het tikken.

Hopelijk is het bier daar lekker en fris, want daar geniet ik wel van als ik aan het bloggen ben.

Ik heb ook mijn vlucht schema nu.
Ik vlieg nu vrijdagochtend om 8h00, eerst naar Parijs, vanuit Schiphol.
En dan om 10h30 vlieg ik door naar Dehli, waar ik plaatselijke tijd, omstreeks middernacht zal landen.

Ik moet wel erg vroeg vertrekken hier, 3h30 in de nacht. Maar dat lukt wel.
Ik heb een leuke taxi gezorgd. Anja gaat me weg brengen.

Zo, ik ga nu nog even mijn tas wegen, en hoop onder de 15 a 16kg te zitten. En anders......uitladen die handel.
En maar weer bekijken wat ik kan thuis laten.

Ik ga misschien nog eenmaal een berichtje laten vanuit Belgie.
En anders zal mijn volgend bericht vanuit India zijn.

Ik wil eerst en vooral nog een klein dankwoordje uit brengen aan iedereen die het mede mogelijk gemaakt heeft om mij deze prachtige reis te laten maken.

Eerst en vooral aan Anja en de kids, want zij moeten mij een maand missen.
Dan, aan mijn familie, die mij allemaal gesteund hebben, en bijdrage geleverd hebben, via verjaardagskado's.
Ook mijn rechtstreekse chef, die mijn, te lange, verlof moet goedkeuren.
En zeker niet te vergeten mijn collega's op mijn werk. Die toch een groot stuk van mijn dagelijks werk gaan overnemen.

Aan iedereen.....dank hiervoor, heel veel dank.

mvg
Staf

Voorlopig nog uit Belgie.

29-01-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hallo allemaal,

Laatste controle gedaan op bagage en papieren.
Afscheid genomen van de kids, want ik moet al vroeg op. Dat was erger dan ik dacht; het was wel hartverscheurend.
Op zo’n momenten voel, en zie je pas echt hoeveel je van je vrouw en kids houdt. En dat is heel veel bij mij, geloof me maar.

Om 3h00 vannacht liep de wekker al af. Erg vroeg, zeg.

Maar ik heb slecht geslapen, jongens, heel slecht.
En Anja nog minder. Die heeft niet geslapen! Zij was bang dat we ons zouden verslapen.

Snel nog een kop koffie gedronken, en dan maar beginnen in te laden.

Het gaat nu wel echt beginnen. Het voelt weer raar aan.
D – Day komt er aan. Het avontuur gaat beginnen.

De rit naar Schiphol verloopt heel rustig. Het is dan ook midden in de nacht.
Net voor we Schiphol binnenrijden, begint het al.
De bibber komt op mijn lijf. Ik zie tranen in de ogen van Anja.
Ja, het is nu echt, he.

Het liedje “Afscheid nemen” van Borsato dreunt door mijn hoofd. Ik krijg het niet weg. Pure waarheid is het.
Ik krijg een krop in mijn keel, en wil helemaal niet meer weg.
Anja maakt haar sterk, en pept me op. Ik fluister in haar oor dat ik veel van haar hou. En ik zeg haar: dit doe ik nooit meer.

Ik krijg erg veel steun van haar.
Een stoere avonturier die op het laatst zou terug krabbelen. Zo voel ik mij. En dat kan niet meer nu.

We nemen afscheid aan de balie. En dan gaat het beginnen.

Ik was maar net door de douane, en miste haar al! Erg zeg.

De vlucht naar Parijs was snel voorbij, maar bevatte heel veel turbulentie.
De piloot deed zijn uiterste best om dit te vermijden. Je voelde dat het vliegtuig steeg en dan weer daalde.
Hij zocht zich een juiste hoogte.
In Charles De Gaulle aangekomen, heb ik niet veel tijd om te zoeken waar ik moet zijn voor mijn volgende vlucht.
Gelukkig voor mij valt het allemaal nog redelijk mee.

Ik vlieg met een Boeing 777 – 300ER.
Het lijkt wel een voetbalveld dat de lucht in geblazen wordt. Zo groot is dat wel.

Het vliegtuig is reuze en we krijgen wel twee maal lekker eten.
Ook tijdens deze vlucht weer heel wat turbulentie, zeg.

Ik zit naast een Indieër. Hij wil maar niet snappen dat ik alleen reis; vreemd he.
Ik probeer al zoveel mogelijk informatie van India vast te krijgen. Het voornaamste natuurlijk, weet je wel.
Welk bier drink ik het best? Wat zijn de beste prijzen voor bier? En waar kan ik er zeker krijgen?
Alleen zijn Engels klinkt als een ijzeren moersleutel die je in een draaiende grasmachine gooit.
Het rammelt hard, maar je begrijpt er niets van.

Het is heel raar als je vroeg in de dag vertrekt en je vliegt dan de nacht in. Een rare ervaring, zeg.
De tijd staat hier ongeveer 5h verder.

Na een harde landing op zoek gegaan naar mijn bagage, en dan werd ik netjes afgehaald, zoals geregeld.
Eerst nog even snel geld afhalen ... ow, dat lukt niet ... wat heeft dit nu weer te betekenen??
*zucht* Dan zo maar naar het hotel. Ik probeer het morgen wel in Delhi stad.

In het hotel aangekomen, nog even de bar opgezocht, en nog een lekker pilsje ... lees bierflesje van 640ml ... gedronken. Zalig, na zo een dag.

Het thuisfront nog even ingelicht, en dan maar in mijn bedje gedoken, want het is na een paar uurtjes al terug tijd om op te staan, en aan het echt avontuur te beginnen.

Staf in India Nepal.

01-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey! Mijn eerste dag in India.

Ik heb heel slecht geslapen, zeg. Het was 4h plaatselijke tijd voor ik in mijn bed kroop.
Ik voelde het dadelijk als ik in mijn bed kwam. Koud, koud, vriezenskoud. Ik kreeg maar geen warm.
Om de haverklap werd ik wakker. India is dus ook geen stil land; dat had ik ook al dadelijk door.

Om 8h liep mijn wekker al weer af. Opstaan was geen probleem. Later in de middag echter….dat was weer wat anders.

Het ontbijt konden we op het dak van het hotel nuttigen. Maar het dak en het ontbijt stelt hier in dit hotel niet veel voor.
Maar magertjes, hoor.

De bedoeling was om een “Tuc tuc” te huren en de stad in te trekken. Maar dat werd al snel een auto met chauffeur.
Het was al meteen een moeilijke onderhandeling. Gelukkig had ik al veel gelezen van andere mensen die hier geweest waren, en van sommige zelfs tips gekregen.

Ik denk dat we redelijk onderhandeld hadden. Want we hadden voor 1500 roepies een auto met driver.
500 roepie voor de auto, 800 roepie parkings kosten, en voor de driver moesten we 200 roepie.
Dat wil zeggen dat die man ons de ganse dag rond heeft gereden voor zo maar eens 2,5 euro… moet kunnen he.

Rijden? Het is te zeggen. Aanschuiven en overal tussendoor proberen te geraken. Het verkeer hier is ongelofelijk.
Je tussen huifkarren van kamelen en ezels en tuc tucs zien door te geraken. Een spektakel op zichzelf.
En maar claxoneren, zeg. Je wordt er gewoon gek van.

Onderweg lekker wat banaantjes gekocht! Heerlijk zeg. Dat durf ik hier al te eten, de rest nog niet.

Ondanks de drukte hebben we vandaag toch heel wat km’s afgelegd, en toch al heel veel gezien.
We hebben in Old Dehli veel gedaan, maar we zijn ook nog snel naar New Dehli gereden om toch maar een glimp
op te vangen van die prachtige mooie Lotus Tempel. Hij was de moeite, hoor, meer dan de moeite.

Ik ben wel heel moe geweest vandaag. En tijdens het bezoek van het grote fort, heb ik me even op een bank neergezet
in het midden van een park in de zon. Ik ben moeten rechtstaan, want mijn nek begon pijn te doen omdat mijn hoofd zo dikwijls neerplofte!! Kan je nagaan hoe moe ik was.

Om 19h gaan we een restaurant opzoeken. Ik heb intussen contact gemaakt met een heel vriendelijk en tof Nederlands koppel.
Het eten in het restaurant bevalt me wel. Het is heel lekker, en het bier ... heb ik intussen ontdekt... is heel koud hier.

Omstreeks 22h30, na nog een pintje gedronken te hebben, zijn we terug naar het hotel gegaan.

Anja was al ongerust omdat ik niets meer laten horen had. We waren dan ook druk bezig met die grote flessen, he.

Toch maar snel naar huis gebeld. Voor de eerste maal gebeld via internet. Dat ging wel redelijk goed, en het is nog goedkoop ook.

Vandaag heb ik ook geprobeerd om op verschillende plaatsen in Delhi geld af te halen, maar dat lukte maar niet, zeg!
Hoe kan dat nu? We zijn zelfs tussen kerst en nieuw speciaal ons gaan informeren op de bank. En toch lukt het niet.
Zit niets anders op dan het thuisfront in te schakelen!!

Ik ben maar net hier en ik mis Anja en kids al heel erg.

Ik ben toch wel blij als ik zie wat we vandaag al gezien hebben, en mogen mee maken hebben. Het was wel aan een heel hoog tempo.

How Staf, rustig ... je moet nog 27 dagen verder kunnen gaan, he.

Mijn eerste indruk van Dehli…..

Hoe kunnen mensen in zo een puinhoop, vuilnisbelt en chaos leven.
Dat vraag ik me echt wel af. Druk, vuil en stinken.

Afval van de dag wordt gewoon 's avonds op de straat verbrand. Mijn neus en keel doen 's avonds pijn van de ganse dag die vuile smog
in te ademen.

Smog is erg hier, heel erg.

Zo, dat is het voor vandaag.

Tot morgen, voor het volgende avontuur.

02-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

De foto's van dag 2: Delhi.

02-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Zo, hier zijn we weer.

Vannacht redelijk goed geslapen.

Na meermaals naar een extra deken gevraagd te hebben, uiteindelijk dan toch eentje gekregen. Dat voelt toch al iets warmer aan dan, he.

Al om 5h30 word ik weer wakker van het Indisch lawaai. Zij houden wel met niets of niemand rekening, he.
Geprobeerd van nog een beetje te slapen, maar dat lukte niet meer.

Dan maar opgestaan, en aan mijn dagelijks ritueel begonnen. Wassen, plassen, rugzak in orde maken en tas nemen om verder te trekken.

Het ontbijt was weer maar een slappe zaak, zeg. Jammer. Maar toch vandaag "koffie black" gevraagd. En dat was toch al iets beter.
Want als je koffie met melk vraagt, dan brengen ze iets wat in mijn ogen niet te zui ... ... drinken valt.

Al om 9h00 worden we afgehaald in het hotel. We hebben geluk. Het vervoer is niet met een busje geregeld, maar met een heuse grand chique wagen. Deze zal onze tweede thuis worden hier in India.

We verlaten vandaag Dehli, en vervolgen onze rondreis naar Shekhawati. We maken gelijk kennis met het Indiase verkeer.
Heilige koeien, kamelen en ezels met karren, kleine en grote moto’s en brommers, komen we allemaal tegen.
Onze chauffeur ontwijkt heel handig alle fietsriksja’s en autoverkeer.

Shekhawati is van oudsher gelegen op de kruising van een aantal belangrijke handelsroutes. Handelaars verdienden een klein fortuin aan de verkoop van opium, katoen en kruiden en lieten prachtige ‘haveli’s’ (koopmanshuizen) bouwen. Ook de heersers van de regio verdienden aan de welvaart en lieten grote Rajput-forten en – paleizen bouwen. Hoewel Shekhawati door zijn ligging vroeger een veel bezochte stad was, is het nu niet meer aangesloten op de belangrijkste verkeersaders van India. De bewoners maken voornamelijk gebruik van
kamelen- en ezelkarren!

Maar druk, druk, dat hou je niet voor mogelijk. Het lijkt alsof de hele mensheid van de wereld naar hier gekomen is.

Het mooie is, dat zoveel te verder je van de steden als Dehli wegrijdt, je ook de smog ziet verminderen. Maar die keert telkens als je een dorp of stadje nadert, weer terug. Wat je allemaal te zien krijgt onderweg, grenst aan het ongelofelijke.

Dan komt er goed nieuws. We naderen stilaan het fort, waar we gaan overnachten. Ik weet niet wat ik me hier moet bij gaan voorstellen.

Wanneer we het dorpje binnenrijden, waar het fort zich bevindt, weet ik het al. Ik heb mijn vooroordeel al gemaakt.
Ik denk al hardop: waar gaan we nu in godsnaam terecht komen.
Totdat de we ergens voor een grote muur komen te staan, en er een grote poort is. Na weer maar eens een heel luid getoeter, komt er een bewakingsagent de poort openen.

Mijn mond valt open van de verbazing.  Dit is een heus opgemaakt fort. Prachtig, zeg.
De porters komen al aangesneld en vliegen op mijn bagage. Ja ja, die kerels kunnen hier 10 roepie verdienen die ze dan onder hun drie of twee gaan verdelen. 10 roepie…euh….dat is welgeteld ongeveer 0,13 cent. Wij zouden er onze schoenen niet aan verslijten, zeg.

Eenmaal in het fort binnen gekomen, krijg ik mijn kamer toegewezen. Wat mooi, zeg. Ik krijg er eentje met een mooi, groot rond bed in.
We krijgen ook dadelijk een rondleiding in het fort. En vooral boven op het dak, wat ik heel mooi vind.
Je kan er heel ver over het dorp heen kijken. We gaan ook nog een rondje lopen in het dorp.

Als ik zeg dat het hier op Bokrijk lijkt…dan lieg ik. Want je moet voor veel dingen, nog veel verder in de tijd gaan.
Heilige koeien, paarden en kamelen ... je kan het niet gek genoeg bedenken. Dat loopt hier allemaal tussen de mensen rond.
En, oh ja, er is hier ook nog een lokale markt aan de gang. Heerlijk vertoeven daar, zeg. Je zou er blijven rondhangen voor de geur
alleen al, zegt men. Ja watte, zeg. Zellie wel, ikke niet, zalle.

' s Avonds kunnen we gaan eten in het restaurant van het fort. We worden getrakteerd op muziek van het live ensemble van het dorp.
Ze waren helemaal in echte klederdracht. Mooi, zeg. Er waren zelfs een paar kleine meisjes bij die dansten. Ik heb ervan genoten.
En van het lekkere eten ook. Het viel heel goed mee.

Ik ben dan maar naar mijn kamer getrokken waar ik stiekem de verwarming opgezet had, die ik toevallig ergens in de gang gevonden had,
ha ha. Ik was er toch blij mee, want het koelt hier 's avonds wel heel erg af. Zeg maar, het wordt hier heel koud 's avonds.

Ik voel me al een echte soldaat... hier in dit fort ... maar eentje, die nu wel heel moe is en wil gaan slapen.

Tot morgen, voor een nieuw verhaal uit India.

Staf

03-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

03-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf