Vanmorgen alweer heel vroeg op pad vertrokken, voor mijn eerste safari van vandaag.

Ik ben met een kano de rivier op gegaan en zo de jungle ingetrokken, op zoek naar wilde beesten. Eigenlijk heb ik weer maar eens geluk, want in dit subtropisch gebied regent het meer dan 85% van de tijd. En net nu, is het zo'n 28 à 30 graden. Mooi toch!?

De kanotocht is mooi. Je ziet het water overal dampen. Geruisloos glijden we over de rivier. Ik krijg een verscheidenheid aan vogels te zien, waaronder de prachtige Kingfisher. Ik heb deze al de hele maand in de vorm van bier gedronken!!! Maar nu krijg ik 'm als vogel te zien. Wat een prachtstuk!

Er zitten momenteel heel veel Siberische Ducks. Deze verblijven hier ongeveer een zestal maanden. Ook prachtige beesten, hoor. Ik krijg ook nog hertjes en antilopen te zien en witte reigers bij de vleet. Te veel om op te noemen. En dan ... ja dan ... krijg ik het ongelofelijke te zien. 2 Giganten van krokodillen liggen aan de kant te zonnen. Even voel ik me zelfs niet veilig in de kano. Het zijn echt wel grote beesten, hoor! Gelukkig zijn het visetende krokodillen.  

Op het einde van de kano-tocht trekken we door de jungle terug. Ik krijg ook hier heel wat dieren te zien, maar jammer genoeg geen beer of Indische tijger. Maar ik ben tevreden, hoor. Ik heb heel wat mogen zien.

En dan komen we aan de badplaats van de olifanten. Prahlad houdt zijn woord en regelt onmiddellijk voor mij een olifantendouche. Wat was dit allemaal, zeg? Dit had ik nooit durven dromen. De olifant kwam me afhalen aan de kant van het water. Ik moest langs zijn slurf omhoog kruipen, over zijn hoofd, en dan in zijn nek gaan zitten. De olifant-man riep toen een paar onverstaanbare woorden naar de olifant en toen begon de kermis. Ik kreeg de ene na de andere douche! De olifant zuigt water op met zijn slurf en krolt deze vervolgens achteruit en blaast al het water eruit! Er zit toch redelijk wat druk achter, hoor. Daar schrok ik wel van. En dan het ongelofelijke! Terwijl ik op de olifant zijn rug zit, stapt deze naar het midden van de rivier, naar het diepe water. Dan laat hij zich gewoon op zijn zij vallen en rol ik de rivier in. Daar stond wel een stevige stroming, dus ik moest ferm zwemmen om terug bij de olifant te geraken. De olifant-man hielp me terug op de olifant, maar deze liet zich opnieuw vallen. Dit zo'n 4 -5 maal na mekaar. Een fantastische ervaring toch wel! Zoiets vergeet je nooit meer. Dit zouden mijn kids ook geweldig vinden! 

Terwijl ik dit zit te schrijven, hoor ik hem of een andere toeteren. Alsof hij wil zeggen: kom Witneus, ik wil je nog een douche geven!! Kletsnat ben ik dan maar naar mijn lodge gewandeld voor het middagmaal. Want al om 3 uur vertrekken we alweer voor een andere safaritocht. Ditmaal weer op de rug van een olifant. We werden met een open jeep naar de startplaats van de safari gebracht. Dit was al een avontuur op zich. Vooral heel veel stof vreten en heel veel shaky-shaky-boem-boem. Plezant wel, hoor!

Eenmaal in de jungle aangekomen, waren er torentjes gebouwd. Hier konden de olifanten met hun driver zich 'parkeren'. Zo kon je makkelijk instappen. Ik zat samen met een Japanner en jaja, een echt Rus in het platformpje op de rug van de olifant.

Met de rus had ik dadelijk contact. Niet moeilijk, he, ik ken een paar woorden. Hij nodigde me dadelijk uit om een bezoek te brengen aan zijn stad. Het ging allemaal zo snel. Misschien had ik daar eigenlijk moeten op ingaan ... of had ik eerder misschien ergens vermeld dat ik dit niet meer ging doen. Ik weet het niet meer.

Maar het loopt op zijn einde en dan durf je alweer beginnen plannen maken, zonder dat je het zelf beseft!

De Japanner op zijn beurt ging bijna op de grond liggen, om mij te groeten, toen ik hem vertelde dat ik voor Panasonic in België werkte. Grappig, he! Heel grappig!!

De olifantenrit op zich was weer heel spectaculair. Dat moet je meemaken. Dan weet je pas, wat Hannibal met zijn leger meegemaakt heeft, daar in de bergen. Dat moet vreselijk geweest zijn. Ik was het na een kleine 2 uur meer dan kotsbeu. Je hotst van links naar rechts en van onder naar boven. Je kan je gewoon niet houden. Het is een kwelling. Geen pleziertocht. Alles doet pijn, na een paar uur.  

Het is heel spectaculair als je olifant het pad verlaat en gewoon los de jungle intrekt. Die duwt gewoon alles om wat op zijn pad ligt. Hij trekt takken met verse bladeren van de bomen. Takken, die wij amper met een snoeischaar kunnen losmaken. Dat doet hij losjes met zijn slurf! Oersterk zijn die olifanten.

Na de tocht worden we met open jeep naar de lodge gebracht. Weer stof vreten!!! En ook hier wonen alle mensen weer vlak tegen de weg.

Dan nog genoten van een zeer prachtige zonsondergang met een lekkere Ghorka (Nepalees biertje). Ook nog lekker gegeten en dan maar naar bed, want morgen staat er alweer een zeer lange reisdag te wachten.

Staf uit Chitwan.

25-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Marathon reis van 25h00.

Zo, het Chitwan avontuur heb ik alweer achter mij gelaten. Het zit er al op.

Dit was wel een unieke gebeurtenis en ervaring. Dat moet ik wel toegeven.

Vanmorgen om 7h00 had ik al afgesproken voor vertrek. Mijn laatste dag Nepal zit er dus al op. De reis zou zo een kleine 24h a 25h gaan duren. Geen klein bier dus. Je zou voor minder je moed even verliezen.

We moeten nog een kleine 5h00 rijden tot aan de grens van Nepal naar India.

Langs de ene kant doet mijn hart wel een beetje pijn, omdat ik nu Nepal moet verlaten, en mijn Himalaya avontuur nu echt voorbij zal zijn. Maar daar tegenover staat, dat ik nu stilaan een beetje blij ben, dat er einde komt aan mijn avontuur en reis. Ik hunker nu toch wel een beetje naar huis, naar mijn Anja en de kids. Ik wil nu eigenlijk wel een beetje dat ik bij hen kon zijn.

Ik ben heel stil in de auto. En ik probeer, op mijn manier dan, nog zo veel als ik kan in me op te nemen, en te genieten van Nepal en zijn Himalaya. Want ik zal hier dadelijk wel niet meer terug komen, denk ik.

We naderen de grens. Ik zoek al naar mijn paspoort, en hou het alvast klaar.

En ja, het is weer het zelfde circus om er uit te geraken, als dat ik er wou in komen.

Ik neem nu ook afscheid van mijn Nepalese chauffeur. Hij was een beleefde en zeer toffe jongeman. Wie weet zie ik hem ooit nog weer. Van mij mag het zeker wel.

Daar komt de ritska al aangereden. Hij roept al van ver. Want je moet hier te voet de grens oversteken. Dat wisten jullie al van mijn intrede in Nepal, denk ik. Nu weer die formulieren invullen, zeg. En het moet allemaal wel heel juist zijn. Ik krijg de mijne alvast terug. Ik heb geen geldig adres van verblijf in Dheli ingevuld, en dat moet er staan. Even ben ik in paniek, want ik sta daar maar alleen...en weet geen adres.  

Dan komt dan toch mijn reisbegeleider in zicht. Hij is weer maar eens mijn reddende engel. Gelukkig, zeg, want die ambtenaar begon al moeilijk te doen. Hij rook weer roepie’s, denk ik. Ha ha, te laat man, ik heb iemand die me gratis helpt.

Zo, dan maar weer een stukje te voet India in. En ja hoor...weer maar eens netjes geregeld. Daar staat de volgende mooie auto, met chauffeur, alweer klaar om ons een heel stuk India in te rijden. We moeten nu naar Gorakhpur. Daar is een groot station. En van daar neem ik dan de nachttrein naar Delhi.

Terug in India. Je ziet, ruikt, en hoort het onmiddellijk. Er gonst ook weer dadelijk een liedje door mijn hoofd. En dat ga ik ook dadelijk weer zingen als ik in europa land, denk ik. En dat is: Als de rook om je hoofd is verdwenen.

Het zal zalig zijn, denk ik. Weer gewoon volop doorademen. Geen smog, geen stinkende rook van vuurtjes, geen urine geur. Het zal een hemel op aarde zijn. Tijd om naar huis te gaan, denk ik. Ik droom al bijna luidop.

Wanneer we in Gorakhpur aankomen, hebben we nog wel even tijd om ook deze stad te verkennen. Ik heb al veel gezeurd over vuil en stinken. Maar ook hier verdienen ze een prijs. Ik denk dat dit toch wel echt de vuilste stad is waar ik geweest ben. De mensen zijn hier ook echt niet gemanierd. Ze hebben ook helemaal geen ervaring met westerlingen of toeristen. Dat merk je heel duidelijk. En nieuwsgierig als ze zijn, komen ze ook heel dicht bij je staan en proberen ze je aan te raken. Ze willen ook allemaal een gesprek met je aangaan.

Ik doe snel wat inkopen en spoed me dan maar weer naar het station. Daar voel ik me dan tenminste toch terug een beetje veilig. De kadavers van dieren liggen hier gewoon tussen de eetkraampjes te rotten. Niet te geloven. En zij vinden dat nog allemaal normaal ook. Echt nog een stuk India waar nog veel werk is, hoor.

Dan is het zo ver. Onze trein komt er aan. Verstand op nul en blik op oneindig. Dat is het beste wat je kan doen als je op deze trein stapt. Dat is echt wel nodig. Nu waan je je toch wel een paar honderd jaar terug. En dan nog op een set waar ze zo een oude film draaien.

Mooi om mee te maken. Anja wees maar blij dat je er hier niet bij bent. Want je zou gaan lopen, denk ik. Maar ja, waar naar toe dan? Want het is hier nergens beter.

Even gaan zitten en alles een beetje laten bezinken….dat is het beste wat je hier kan doen op dit moment.

Dan komt de redding. Cor heeft een fles rhum meegenomen. Dit gaat een heel stuk helpen, denk ik.

Normaal drink ik deze dranken nooit, maar voor nu ga ik een uitzondering maken.

We proberen aan bekers te geraken, want die hebben we niet. We spreken dadelijk de man aan die met thee rondkomt in de trein. Hij wil er ons wel verkopen, maar dan moeten we de prijs betalen die normaal een thee kost. Anders wil hij er geen geven. Geen probleem, zeg, dat willen we graag betalen.

In India mag je geen alcohol drinken. En daar begint het eerste plezier al. Cor duikt onder de lakens om onze bekers te vullen. De Indiërs begrijpen niet wat er allemaal gebeurt. Ze kijken hun ogen uit hun hoofd. Vooral mijn fototoestel heeft heel veel beziens. Het valt duidelijk op dat we hier in een zeer arme buurt zitten, waar men nog niet veel heeft gezien.

Na een kleine 25h00 reizen, ben ik dan in mijn hotel in Dehli aangekomen. Bekaf was ik. Want slapen in zo een nacht trein? Vergeet dat maar, hoor. Er is veel te veel op en af geloop.

Het hotel is hetzelfde als waar ik mijn toer gestart ben. Het stelde toen niet veel voor, en het is er niet op verbeterd. En zeker niet nu ik al zo veel andere hotels gezien heb.

De definitie van Nepal is: Never ending peace and love.

Op naar nog twee dagen India, Delhi.

Staf, nu terug van uit India.

26-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Na mijn aankomst in mijn hotel hier in Delhi ben ik maar dadelijk op zoek gegaan
naar een lekker ontbijt.

Ik heb er niet teveel tijd aan besteed, want ik wou nog wel enkele dingen gaan zien hier in Delhi.

Ik koos er voor om de metro eens te gebruiken. Dat is altijd wel eens plezant om te weten hoe dat in deze landen te werk gaat.

Toch geen goede keuze. Dat bleek maar achteraf, hoor, als je het al aan den lijve ondervonden hebt. Lang moeten zoeken hoe het eigenlijk werkt, en welke richting ik moest nemen, en waar er van af te gaan. En dan druk, druk ... amai, dat had ik nog nooit gezien. We werden als beesten in een kooi geduwd. Ik kon nog amper adem halen. Laat staan dat ik iets kon zien.

Maar voor de prijs moest je het niet laten. Het is al het goedkoopste vervoermiddel dat ik hier in India gebruikt heb, zeg. Het kostte zo goed als niets. En….het was toch ook weer eens een belevenis.

Na een tijdje door de straten gekuierd te hebben, besluit ik om op zoek te gaan naar de sihks tempel. Ik had al ergens gehoord dat deze toch ook wel eens de moeite zou zijn.

En ja hoor, dat was zeker niet gelogen. Het is zelfs iets meer dan de moeite. Toch weer heel anders dan al die andere tempels die ik hier al gezien heb.

Na deze tempel besluit ik maar om eens op zoek te gaan naar een pilsje. Daar had ik eigenlijk wel zin in. En ik heb het zo een beetje gehad met al die tempels hier.

Toch echt niet gemakkelijk hier, zeg, pils te vinden. Maar….wie zoekt, die vindt. Toch ook wel weer wat moeilijkheden gehad met die verkoper, omdat ik die ook weer zo maar langs de straat wou gaan opdrinken.

Uiteindelijk werd ik weggeleid door iemand van de winkel. Hij bracht mij naar een klein steegje, een beetje achterin. Hier kon ik rustig mijn biertje opdrinken, zei hij me nog. En voor het eerst heb ik dan maar langs de straat ook wat eten besteld. Er kon me nu toch niet veel meer gebeuren, hoopte ik dan toch.

Het eten viel reuze mee. Het was echt wel heel lekker. Ik had al spijt dat ik dit niet meer gedaan heb. Te bang geweest misschien?

Vandaag heb ik ook een akefietje gehad met een iets te ijverige schoenpoetser. Hij had zonder ik het merkte een bruine smurrie op één van mijn schoenen gesmeerd. En toen liep hij me achterna alsof er niets gebeurd was. Hij maakte mij er zelfs attent op. En toen vroeg hij mij of hij mijn schoenen mocht poetsen. Ik speelde het spel een beetje mee, ondanks dat ik wel zeker wist dat hij ze besmeurd had. Ik wilde hem zelfs een beetje geld geven omdat hij ze dan toch proper gemaakt had. Tot hij opeens zelf geld vroeg, en dan nog een belachelijk hoog bedrag.

Ik werd toen kwaad ... heel kwaad zelf ... en heb hem toen op zijn Belgisch op zijn plaats gezet. En een beetje tegen hem geroepen. Of hij er iets van verstaan heeft? Dat weet ik niet. Maar hij wist verdomd goed waar ik het over had. Want hij werd klein, heel klein. En hij maakt zich ook nog eens zeer snel uit de voeten. Grappig zeg. Ik moest er echt mee lachen.  

Ik heb vandaag maar eens het avondmaal overgeslagen, want ik was iets meer dan doodop. Die weinige en slechte nachtrust van gisteren zit nog overduidelijk in mijn knoken, zeg.

Ik ben dan maar om 19h00 gaan slapen. En dat was nodig ... meer dan nodig zelfs.

Op nu naar mijn allerlaatste dag in Delhi, India.

Van uit Delhi in India.

Staf

27-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Mijn aller ... aller ... allerlaatste dag in Delhi India.

Het mag gaan gebeuren nu. Ik heb het gehad hier. Ik heb het mooi gehad, heel veel gezien en meegemaakt. Ik heb het ook gehad met die viezigheid en smog, en zeker die opdringerige indiërs.

Ik snak naar een verse bruine boterham met beleg en een zeer lekkere tas koffie er bij. HHHMMMM.

Een proper wc, propere douche, tanden poetsen met kraantjes water en lekker frisse lakens. En geen vochtige kamers meer. Kortom, mijn neus staat op naar huis gaan. Ja ja, Anja en kids, het is zo ver. Ik wil naar huis, ik mis jullie, wil jullie terug vast nemen en knuffelen. Het heeft lang genoeg geduurd nu.

Zo dadelijk ga ik nog een allerlaatste keer Delhi in. Ik ga nog een beetje souveniers kopen.

En dan ga ik me voorbereiden op de terugreis. Want er moet toch wel weer het één en ander gereorganiseerd worden in mijn rugzak.

Terwijl ik me door Delhi laat voeren met een tuc tuc vraagt de driver of ik misschien nog een tempel wil zien. Ik gebaar hem dat de tempels nu wel langs mijn oren uit komen. Maar hij dringt aan. Hij weet nog iets speciaals, zegt hij mij. Ik stem dan toch maar toe, want ik wil ook niets missen, he. En al goed, want hij wist er toch weer maar eens een net iets andere uit te vissen voor mij.

Dan laat ik me maar naar een buurt brengen waar heel wat souveniers winkeltjes zijn. Want ik heb de kids nog iets beloofd.

Na wat rond getoerd te hebben, krijg ik ineens een soort Indische Mac Donalds in mijn vizier. Dit is ook wel eens speciaal, denk ik. Ik laat de driver stoppen, en ga hier maar eens naar binnen.

Ik kies hier voor een Chinese schotel op zijn Mac Donalds. Het valt wel reuze mee voor een keer.

Na het eten besluit ik van nog even te voet te gaan richting hotel.

Maar al snel staat mijn besluit vast. Het is nu wel op, met mijn avontuur. Iedereen blijft je aanklampen en iedereen wil je naar de bazaars brengen. Want dan kunnen zij ook weer wat verdien natuurlijk.

Ik besluit nu om de eerste en beste tuc tuc te nemen en me dan naar het hotel te brengen om wat uit te rusten. Niet gemakkelijk, hoor. Ze willen je allemaal gratis naar de bazaars brengen.

Ik maak me druk en loop weg. Ik denk: dan ga ik maar te voet.

En dan ineens word ik aangesproken door een vriendelijke jonge driver. Ik wil dat wel doen, zegt hij. En nog goedkoop ook. Hij wilde persé wat centen hebben, denk ik. Gelukkig maar.

In het hotel aangekomen, heb ik maar het dakterras opgezocht.

Ik heb hier dan maar mijn allerlaatste Indische biertjes besteld. En daar maar rustig opgedronken. Het laatste Indisch geld moet toch op, he.

Spijt? Neen hoor. Belgie, ik kom er aan.

Ik ben dan ook nog een laatste maal naar een Indisch restaurant gestapt om er een laatste keer lekker te gaan eten.

Eénmaal terug in mijn hotel. Lekker douchen, en klaarmaken voor vertrek.

Toen ik 's nachts in de luchthaven aankwam en mijn tas woog, schrok ik toch wel even, hoor. Ik ben vertrokken met 17.5kg, en nu zat ik aan 24.5kg. Gelukkig werd er niets gezegd, want ik zat over mijn kilo’s.

Nu maar wachten, en dan boarden. Joepie naar huis.

De laatste keer uit India.

Staf

28-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Mijn definitie van India is als volgt:

-      Every Stone is a temple

-      Every man is a doctor

-      Every corner is a toilet

-      Every time is tea time

Het is definitief nu.

Ik vlieg naar huis. Voorlopig niet te veel problemen gehad, en alles verloopt vlotjes.

Om 22h00 werd ik afgehaald aan het hotel.

Mijn laatste Indisch eten en mijn laatste Kingfisher is nu een feit. Oef, ja toch he. Oef, weg uit die drukte en lawaai.

Rust! Rust, dat is alles wat ik nu zou willen. En de rochelaars, dat ben ik ook beu. Terug alles clean. Weg met die smetvrees. Het heeft lang genoeg geduurd. Weg ... stinkende en rottende geuren. Weg ...  viezigheid op straat.

Dag India. Dag Dehli. Ik heb jullie nu gezien en beleefd. Dat is wat ik graag wou.

Nu terug naar mijn dagelijkse leventje. Mijn gezin, ons huisje, zelfs mijn werk begon ik al een beetje te missen.

Je wordt hier in India eigenlijk wel eens terug met je twee voetjes op de grond gezet. Ik ga nu zeker helemaal anders tegen het leven, mijn vrouw en kinderen aan zien.

Ik ga zeker meer beseffen wat ik bij ons in Belgie heb en kan doen. Ik ga van alles wat ik gezien en beleefd heb, proberen een beetje over te brengen naar de kinderen toe. Zodat zij zeker beseffen dat toch alles maar niet zo vanzelfsprekend is. Zoals wonen, hygiene, proper en stromend water, verwarming, eten en centen...

Wat dat betreft, is het zeker goed geweest voor mij, om dit ook eens te beleven.

De mentaliteit en het kastensysteem van de Indiërs? Dat vind ik maar helemaal niets hoor. Maar het is hun cultuur. Zij moeten daarmee leven, niet ik. En daar moet ik me bij neerleggen, vind ik. Ik kan daar toch niets aan veranderen.

Ik ga nu landen in Parijs. Eindelijk! Het was een lange vlucht.

Nu even wachten, en dan nog een kleine vlucht naar Amsterdam. Het komt steeds dichter en dichter. Ik kijk er echt naar uit.

Ik heb het nu bijna beleefd, en vooral mogen beleven.

Nogmaals mijn dank aan iedereen die dit mede mogelijk gemaakt heeft voor mij. En dan zeker heel speciaal een dank u wel voor Anja.

Ik heb mijn avontuur gehad. Onvergetelijk dat kan ik al wel zeggen. Getekend voor het leven, in de goede zin dan.

Hopelijk lezen jullie nog allemaal een beetje mee. En hopelijk hebben jullie er ook iets van opgestoken. Ik alvast wel, hoor.

Tot een volgend schrijven.

Maar dan van uit Belgie.

Staf

01-03-2013 om 00:00 geschreven door Staf