Hey! Hier de soldaat uit het fort.

Ik werd vanmorgen gewekt door een enorm lawaai. Het leek wel alsof het oorlog was.
Ik dacht nog: zou dit bij de show van het fort horen. Maar al snel begreep ik dat het een enorm onweer was, dat net boven het fort hing.
Wat een gedonder, zeg. Je zou voor minder bang krijgen. Maar ik ben dapper….soms, he.
Het was een onweer waar je donder kon op zeggen.

Snel sta ik op, en ga kijken wat er allemaal aan de hand is. De elektriciteit valt om de haverklap uit. Maar daar hoeft het hier geen onweer voor te zijn. Dat gebeurt zo ook wel regelmatig.

Na mijn douchepartij, ga ik een kijkje nemen buiten. Het restaurant is nog niet open.

Ik word dadelijk door iemand van het fort uitgenodigd voor een ochtendwandeling op het dak. Dit sla ik niet af. Mooi zeg. Je zag echt de onweersbui in de verte hangen. Je kon ook netjes de regen zien op je afkomen. Ik kreeg al dadelijk buiten op het terras een koffie aan geboden. Ik vond het wel mooi.

Na een lekker en stevig ontbijt is mijn reis dan maar weer begonnen.

Er staat ons weer een stevige rit te wachten van alles samen wel een acht-tal uren. Het mooie eraan is dat we vandaag door een woestijn
gaan rijden. En niet zomaar een woestijn. De locals hebben hier geprobeerd van de zandbergen plat te maken, en er dan bomen op te zetten. Ik vond ze er nogal dor uit zien. Maar het zal wel zijn reden hebben, zeker.

Onderweg is het weer een drukte van jewelste. Je kan het zo gek niet bedenken of je ziet het hier wel te voorschijn komen.

Het is ongeveer 3h rijden tot onze eerste stop. En dan gaan we fietsen. Ja, we gaan tussen de locals fietsen, en plaatselijke huizen van rijke mensen bekijken, die nu hun onderkomen ergens anders hebben. Er staat trouwens nog een huisje bij van iemand die wij kennen; de grote Indische baas van Arcelor.

De fietstocht is heel mooi en tof. Maar wat je onderweg ziet en ruikt, dat wil je niet weten. Hoe kunnen mensen op zo een vuilnisbelt en in zo een chaos wonen. Ik blijf het me afvragen.

We hebben ook een plaatselijk museum bezocht, meer dan de moeite waard, alleen al voor de gids daar. Hij was redelijk goed bij de
pinken, hoor. Als je even niet luisterde of oplette, kreeg je een opmerking en vroeg hij streng;”Wat heb ik net gezegd?”
“Euh ja…wat” en daar stond je dan met je mond vol tanden.  Hij wist echt je aandacht vast te houden, en het was heel interessant wat hij vertelde.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Jaipur. Een rit van nog eens een 3-tal uur. Dus vandaag hebben we onze km’s en onze reistijd wel gehaald.

Vandaag logeer ik in een gastenhuis. De mensen hier zijn wel heel vriendelijk. We hebben hier ook lekker mogen eten.
Een mixt-schotel met wel zes verschillende gerechten op. Kleintjes dan, he. Het valt mee. Het is heel lekker.
Ik heb vandaag ook voor de eerste maal weer rauwe groentjes gegeten. Ik ben benieuwd wat dat gaat worden, zeg.

Morgen gaan we de echte roze stad in. Wederom een fort bezoeken dat boven op een berg staat. Ik heb een tip gekregen om de tocht naar boven met een olifant te maken. Ik kijk nog even de kat uit de boom, want ik heb het zo niet op olifanten.

Het gaat weer een hele drukke dag worden.

Ik krijg ook niet alles neergepend hier. Mijn brein staat op springen.

Je hoeft hier niet te werken, maar toch ben je heel moe 's avonds. Ik denk dat dat is van zo veel mogelijk te zien, en in je brein op te nemen. Het is ook echt een cultuurshock dan, he.

Maar daar doen we voor …. ADVENTURE.

Staf van uit India.

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey,

Vandaag alweer om 6hoo opgestaan.

Het belooft weer een spannende en drukke dag te worden.

Vannacht heeft het weer flink geregend en is er weer een mooi onweer langs geweest. Dat belooft, dacht ik nog.  

Het kan alleen nog maar een grotere rotzooi worden. En het is hier rotzooi, geloof me maar.

Wij weten nog niet half hoe goed wij het wel hebben in ons Belgenlandje.

Maar ik hoop wel dat het straks beter weer wordt, want we gaan een olifanten rit maken, helemaal de heuvels op naar een fort.

Het ontbijt valt wel redelijk mee in het gasthuis, niets speciaals.

Al om 8h30 worden we opgepikt door onze chauffeur voor deze trip.

We hebben plannen. Jaja, echte plannen….
Maar allereerst ... geld afhalen! Of toch proberen. Ik heb bericht gekregen dat mijn kaart nu in orde zou moeten zijn, dus ...
direct proberen. En jaaaa ... het lukt. Een pak van mijn hart!!

En nu ... onze plannen.
Het fort en het waterpaleis gaan we zeker bezoeken. En ook nog een tuin die vol met astrologische apparaten staat.

Duh, ken ik niet veel van. Maar we gaan toch maar een kijkje nemen.

Eerst worden we door de stad gereden om even kennis te maken met Jaipur.

Als we nu bij ons zouden zeggen ... we gaan even over het containerpark rijden ... dat dan 1000 keer erger ...is wat je hier te zien krijgt.

Ongelofelijk, ik dacht dat ik al veel gezien had. Maar dit is er over.

Een drukte van jewelste hier. Soms kan je hier wel een uur staan aanschuiven voor je een kruispunt kan over steken. Hier geldt één verkeersregel, en die is: IK EERST.

Iedereen duwt zich gewoon ergens door. Tuc tuc, auto’s, paard met kar, kameel met kar, brommers, fietsers en voetgangers.
En toch gebeurt hier eigenlijk heel weinig.

De stad Jaipur (roze stad) was oorspronkelijk gebouwd voor 1 miljoen inwoners, maar nu wonen er al 6 miljoen. Die mensen leven gewoon op mekaar. Dat kan niet anders zijn.

Er is dan ook nog eens geen waterleiding in die stad. Dus moet je nog aan de bron ergens gaan water halen met een kan.

Na de kleine stadstour zijn we dadelijk door gereden naar het Amberfort. Want daar stonden de olifanten ons al op te wachten.

Heel apart zeg, zo met een olifant mee rijden. Ik had eigenlijk wel bang van dat dier.  Wat een kolos, zeg. Je wordt ook wel
helemaal door mekaar geschud.

En ik had dan nog een piloot die steeds de anderen maar wou voorbij rijden. Heel apart.

Het Amber fort was ook wel de moeite. We hebben een heel mooie rondleiding gekregen. Maar die uitleg ga ik allemaal niet geven.  

Na het Amberfort zijn we door gereden naar het waterpaleis. Wat een pracht, zeg.

Wel heel jammer dat ook dit weer staat te verkommeren in de vuiligheid.

Het mooie water rond het paleis, is eigenlijk het afvalwater dat van Jaipur komt.

Zelfs de vissen, katvissen, konden er niet tegen, want die lagen in grote getale dood in het water.

Ik heb er toch mooie foto’s van kunnen nemen. Jammer dat ik jullie niet kan laten meegenieten van de omgeving. Getoeter, gerochel, en getuf, en vooral, heel veel stank.

De job van onze gids en chauffeur zat er op.

We hebben dan maar besloten om eens een wandeling door de stad te maken.

FOUT. Dat lukt niet. We werden voordurend overvallen door venters, en tuc tuc drivers, die ons maar al te graag de stad wilden laten zien. Ons plan was om te stappen, maar ja….

Er was er eentje bij die ons voor 40 roepies de stad wou laten zien. Pas op, dat is wel bijna een halve euro, he.  

Daar hebben we dan toch maar heel lang over nagedacht…

Het is tenslotte toch ook niet niks, he, een halve euro…

OK, let's go, we gaan er voor. Die man natuurlijk heel blij. Welkom in mijn helikopter, zei hij nog. En ja, hij heeft wel een beetje gelijk,
daar lijkt het wel op. En ook de manier waarop je er in zit.

Hij was wel een slimme man, want hij wilde natuurlijk ook wel een centje verdienen. Hij stelde ons dan ook 1001 dingen voor.

Doe maar je eigen ding, zeiden we hem nog. Maar of dat wel slim was?

Vandaag werd ik ook meerdere keren aangeklampt met de vraag of ik een Bollywood acteur was.

Ik leek er op, naar het schijnt.  Was dat nu een compliment? Of hadden ze het over iemand die er eigenlijk maar verschrikkelijk
uit zag? Kiezen jullie maar.

Verschillende mensen wouden ook graag mijn jas hebben. Zij kwamen mij gewoon openlijk zeggen dat ze die tof vonden. En dat ze die in de bergen ook wel konden gebruiken. Er was zelfs een verkoper, van een toch wel sjiekere zaak, die dat vroeg, terwijl hij zijn uitleg over tapijten aan het doen was.

Ik voelde mij dus wel een echt Bollywood ster op dat moment.

Het is ook fijn dat ik twee reisgezellen heb, Liz en Cor. Het klikt wel goed tussen ons. Het zijn ook zij die me verder geholpen hebben met geld. Want ik kon gewoon geen enkele frank uit die verdomde kastjes krijgen. Cor heeft me er trouwens nu een nieuwe naam voor geleerd. Een flappentapper is het nu. Veel dank hiervoor, Liz en Cor.

Ik heb vandaag een kadootje gekocht voor Anja.  Euh neen, nog niet. Ik heb mezelf getrakteerd met een klein kadootje.
Een polsarmbandje. Dat vind ik altijd wel leuk.

Egoïstisch, he, zo ben ik wel.  Nee nee, dat voor Anja komt nog wel.

Vervolgens heeft de tuc tuc driver ons de stad laten zien op zijn manier. Hij heeft ons wel een paar maal naar zijn vrienden gereden, die dan toevallig toch wel een winkel hadden, zeker.  Een juwelierszaak, een tapijtenwinkel, en dan natuurlijk nog een textielwinkel. Hij
heeft ons ook wel de plaats laten zien, waar oude olifanten verzorgd werden. We hebben er mooie foto’s mogen nemen. We mochten ook onder de slurf gaan staan voor een foto.

Ik vond het wel leuk, want overal waar we kwamen kregen we bier.

De tuc tuc heeft ons wel helemaal door mekaar geschud, maar we hebben enorm veel plezier gemaakt en gelachen.

Ik hoop dat er zo nog veel dagen gaan komen.

Gewoon ons eigen ding doen ... een tuc tuc voor een dag ... en we zien wel waar we uitkomen.

Een prachtige dag vandaag, die ik heb afgesloten met nog maar een pintje op het terras van ons gasthuis. En dan nog één,
en dat had ik maar beter niet gedaan….

Ik ben naar mijn kamer gesukkeld en als een blok in slaap gevallen. Zonder eerst nog naar huis te bellen, en dat was niet de afspraak.
Maar dat maak ik wel goed.

Uw Indiër, Staf.

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hallo allemaal, weer een berichtje uit India.

Ik begin me al stilaan een Indiër te voelen. Ik hoop dat dat snel weer over gaat, zeg. Want dit is wel niet het beloofde land.

Vandaag al weer om 7hoo opgestaan.

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Het is zo ver.

Vandaag ga ik de Taj Mahal te zien krijgen.
Ik ben al opgewonden als ik aan het ontbijt begin. Tot vier maal toe ben ik door mijn kamer heen en weer gelopen.
Heb ik alles? Heb ik niet teveel? Want we hadden een tip gekregen dat we niets mee naar binnen mochten nemen.
Dus alles moest in de broekzakken.

Om stipt 6hoo vertrokken we al. Onze driver was netjes op tijd.

Jongens, wat is het koud hier nu, zeg.
Ik voelde het al gisterenavond en vannacht in mijn bed. Ik heb deze nacht heel lang en dikwijls wakker gelegen, en gebibberd tegen de sterren op. Ik heb meteen dekens bij gevraagd. De bediendes moesten wel een beetje lachen, maar dat kon me niets schelen. Ik wil deze nacht wel wat warmer hebben, zeg.

De rit naar de Taj Mahal duurt niet zo lang, omdat ons hotel waar we verblijven eigenlijk redelijk dichtbij ligt.
Al snel merken we dat we daar niet alleen gaan zijn. Maar het valt eigenlijk nog wel mee.
We hebben de Westpoort als ingang gekozen, omdat deze ons het beste in de richting lag.

Nu maar even aanschuiven voor een ticket. 75O roepie voor de wit-neuzen (wij dus), en 10 roepie voor de zwarten. Eerlijk? Neen, vind ik niet, maar ja, het is zo. Wel grappig, zeg. Wat een verschil.

Na de nodige controles en aftasten, mochten we er dan toch in. Zouden ze hier misschien een oorlog verwachten dan?

Mijn hart begon steeds sneller en harder te slaan. Het kon weer niet vlug genoeg gaan voor mij.

Mijn eerste blik door de immens grote poort werd me al bijna fataal.
Emoties overvielen mij en ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik heb mezelf een paar keer in de wang geknepen, om te zien of dit wel allemaal echt was. Misschien was ik wel aan het dromen? Neen hoor, ik stond daar. Ja jongens, ik stond daar.
Wie had dit ooit verwacht? Dat ik dit mocht mee maken. Mooi zeg. Je kan niet geloven hoe dankbaar ik Anja daar voor ben.

Nu mis ik Anja wel heel erg. Zulke dingen wil ik toch zo graag met haar delen. Dat verdient ze ook. Maar zij verkoos om het nu nog niet te doen.

Mijn mond staat wijd open. En dat gaat zo nog wel een tijdje door. Want hoe dichterbij je komt, hoe meer je van die ongelofelijke details ziet. En dan pas zie je hoe groot en hij knap hij gemaakt is, zeg. Gewoon een meesterwerk. Niet moeilijk dat men dit een wereldwonder noemt.

Na een uitvoerig bezoek aan de Taj, worden we buiten alweer opgewacht door onze driver. Want we hebben hem voor de ganse dag ingehuurd. Hij is ook wel een toffe kerel.

Ons volgend bezoek is het Amberfort.
Dit heeft wel een meer dan sterke gelijkenis met fort dat we gisteren in de spookstad bezocht hadden. Zelfs onze gids, die we vandaag ook weer gevraagd hadden, en die ook zo maar eens even 200 roepie’s vroeg, vertelde vandaag bijna het zelfde verhaal. Eigenaardig toch, he.

Na ons bezoek aan het fort, staat de driver al weer te wuiven naar ons.
Wat een luxe om zo een vaste driver te hebben. Nergens geen problemen mee. Hij weet alles.
Konden we dat soms thuis ook maar eens hebben. Maar dat is wel wat duurder dan.
Vervolgens hebben we ons weer maar eens voor de leeuwen gegooid. Het verkeer getrotseerd, genoten van de verschrikkelijke views, en bijbehorende geuren.
Raar dat mensen zoals ik daar geld voor over hebben he…..

Volgende stop is Baby Taj Mahal.
Hier hebben we alleen maar wat rond gekeken. We hadden even genoeg van al die moskeeën.
Vervolgens zijn we maar op souvenierspad gegaan.
Geen probleem voor onze driver, want hij wil ook wel graag zijn graantje mee pikken.
Na weer even wat door de stad gecrost te hebben, zijn we op zoek gegaan naar een juwelier. Eentje die zelf juwelen maakt, waarin de beroemde steen “Black star of Agra” verwerkt word.
We kregen een mooie uitleg van die man daar. En dan komt het moment om te kiezen.
Maar het leukste moet dan nog komen. Het onderhandelen.
Ik heb voor Anja een hele mooie steen gekocht. Hij zit in zilver verwerkt.
Liefde en een gelukkig leven. Dat is de betekenis van deze steen.
De koning van de Taj Mahal heeft ook zo een steen aan zijn geliefde gegeven.
Dus waarom zou ik dat dan niet doen voor mijn prinses. Ik hoop echt dat ze er blij mee zal zijn.

We hebben vandaag ook iets gedaan hier, wat echt niet mag, en wat ook bijna niet mogelijk is.
We hebben gevraagd aan de driver of hij bier voor ons kon zorgen. Geen probleem, zei hij.
Ergens op een plaats gestopt en wij hadden direct bier.
Toen vonden we dat we maar ergens langs de straat in de zon moesten gaan zitten om dat op te drinken.
Onze driver kreeg zweetdruppels op z'n hoofd, en begon angstig in het rond te kijken.
Dit is dus niet toe gelaten in India. Ze mogen eigenlijk zelfs geen bier verkopen.
Hij heeft speciaal voor ons in het oog gehouden of er geen politie in de buurt was.
Ha ha, goed gedaan jongen. We hebben toch weer wat lol gehad.

Dan zijn we door gereden naar de andere kant van de rivier. Hier kan je genieten van de prachtige zonsondergang, die de kleur van het marmer van de Taj in een andere kleur doet veranderen. Heel speciaal. Ik heb er leuke foto’s van.

Dan hebben we maar een restaurant opgezocht. Het lijkt telkens dat het voor de obers de eerste keer is dat ze hun werk doen.
Zes man rond je tafel. Eentje om de borden goed te zetten. Een ander komt ze dan weer verplaatsen. Dan komt ene vragen wat je wil drinken, en loopt dan weer weg. Een andere ziet dat, en komt aan een andere persoon van ons vragen wat hij wil drinken. Dan komt de eerste terug om te vragen of het wel echt is, dat we nu drie pintjes moeten hebben. En zo gaat het nog een tijdje door. Leuk toch. Maar eigenlijk WIL IK EEN PINTJE.
We proberen er hier wat aan te doen. Maar ze willen het maar niet snappen.

En ik ga net niet lang genoeg hier blijven om ze het te leren denk ik, gelukkig ...

King Staf
Uit Agra naast de Taj Mahal.

Ps. Ik kreeg voor ik vertrok van iemand een tip, om toch maar een zaklamp mee te nemen, want de electriciteit zou om de haverklap uitvallen in de hotels.
En gelukkig dat ik er eentje bij heb. Want terwijl ik dit zit te typen, is hij al tweemaal uitgevallen. En dat was al bijna zo in elk hotel waar ik al geweest ben.
Trouwens, dit is al het vierde hotel.

08-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hallo, weer een berichtje.

Vandaag werden we al om 8h30 opgepikt aan het hotel. Het zou weer een hele lange reis gaan worden.

We reizen dan ook tegen een razend tempo door India, zeg. We willen zien ... veel zien en beleven. Maar ook best wel heel vermoeiend.

Al snel merk ik dat de natuur heel anders, mooier en groener begint te worden. Dat doet wel een beetje deugd. Geen nood hoor, de rotzooi en stank blijft evenzeer.

Toen we over een heel brede rivier moesten, stopte de chauffeur plots. Hij nam een geldstuk en gooide dit in het water terwijl hij een hindoeteken maakte. Dat schijnt geluk te brengen hier.

Het valt ook op dat het hier op de meeste plaatsen wel ietsje rustiger is om te rijden, ook een beetje een verademing. En zeker als je weer een uurtje of acht op de baan bent.

We rijden door een soort woestijn gebied. Hier zouden meerdere echte bendes verdoken wonen. Nu maar hopen dat we hier geen ongeluk maken. Dan zouden we een makkelijke prooi worden voor hun.

De staat van de wegen hier ... daar ga ik me maar niet over uitspreken. Je kan het vergelijken met wat we bij ons een heel zwaar cross-parcour zouden noemen. Je hotst van links naar rechts, en van boven naar onder. Je moet je goed vast houden of je vliegt met je snuit of hoofd tegen de venster. Geen moment rust.

We zijn deze middag eens speciaal in een Indische eettent gestopt voor de verandering. Dit viel best mee, en zeker de prijzen. Het kost hier maar een derde van wat ze elders vragen.

We komen uiteindelijk weer in een prachtig complex aan, met uitzicht op een grote rivier. Hier zijn allemaal lodges. Mooi, zeg. Ik heb weer een extra grotekamer, met zitkamer en al eraan.

We willen toch nog het kleine dorpje dat iets verder op ligt gaan bezoeken voor het avondmaal.

Bij het naar buiten gaan ziet de chauffeur ons, en vraagt hij ons waar we naar toe gaan. Spontaan biedt hij zich aan om ons naar daar te rijden en ons te gidsen. Dit kunnen we niet afslaan natuurlijk.

Eerst zijn we nog maar eens een fort gaan bezoeken. Dat was ook al een tijdje geleden, natuurlijk.  Ik had er alweer behoefte aan.
Neen, hoor. De forten komen me nu wel stilaan m'n oren uit!!

Vervolgens zijn we door gereden naar een zeer oude tempel. Deze was vlak tegen de rivier gelegen. Trouwens hij kleurde heel mooi op door het zonlicht van de ondergaande zon. Toe kreeg ik een plaats in het oog aan de waterkant die zwart zag. Jep, onze eerste crematieplaats gevonden.

Deze word nog steeds gebruikt. Het lichaam wordt hier helemaal verbrand. Echt alles wordt verbrand. Behalve de nagels. Die worden er achteraf uitgezocht door de familieleden, en dan samen met de as in de rivier gegooid.  Rare jongens toch, die hindoe’s.

Het was ondertussen al laat geworden. De chauffeur nodigde ons uit om samen met hem naar de gebedstempel te gaan. Het was vrijdag, en dan kwamen er heel veel mensen bidden, zei hij. Ja, dit kunnen we weer niet afslaan, he.

Na heel wat gedoe en poespas en ruzie-gemaak, mocht ik ook mee binnen. Ik had mijn camera bij en mocht er niet in van de oudste hindoe. Moest je hem horen lelijk doen tegen mij, zeg.  Ik werd dadelijk in bescherming genomen door onze chauffeur. Het was echt nodig.

Toen ging dat spel daar beginnen. Dit had ik nog nooit gezien. Die mensen werden gek toen het deurtje daar helemaal vooraan open ging. Ze begonnen te duwen. Dat kun je niet geloven. Ik kreeg haast geen adem meer. Ik werd bang ...heel bang ...echt waar. Onze chauffeur zag het. En greep meteen in. Hij heeft me in die massa vast genomen en zich helemaal rond mij gegooid. En zolang we moesten aanschuiven, heeft hij mij niet meer losgelaten.
Die mensen zijn gek. Die duwen mekaar de dood in om gaan te offeren.  Maar ja, zij zeggen: als je een goede karma hebt, overkomt je niets. Ik had blijkbaar geen goede karma, maar wel redelijk verstand, als je het mij vraagt.

Eénmaal en nooit meer! Wees daar maar zeker van.

Dit belooft voor Varanasi. Daar is dit jaar -net nu wij hier zijn-  het 12-jarige festival aan de gang. Dan komen al die pipo’s naar hier om te vieren en te offeren. Met wel honderdduizenden. Ik hoop dat we iets kunnen regelen dat we op afstand kunnen blijven, want anders ga ik toch passen, denk ik. Drukte….niets meer voor mij. Misschien als het veilig is wel. Maar hier…neen hoor, niets veilig.

'S avonds zijn we lekker gezellig gaan eten in het complex hier. Wat een prachtige locatie is dat. We hebben dan achteraf nog maar eens samen een lekker biertje gevat. Euh…. eentje? Ai, ik zal maar niet zeggen hoeveel. En die flessen zijn al zo groot.

Ik denk dat Anja al weet en hoorde hoeveel ik er op had. Want ik ben nog een tijdje samen met haar op het net geweest. Deze keer met beeld er bij.

Mooi toch, he. Dat internet. Anders zou ik ze nog veel meer missen, denk ik.

Dat was mijn dag weer. Niet min, he.

Tot morgen.

Staf uit Orchha in India.

08-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey,

Ondanks dat het gisteren heel laat geworden is, ben ik toch alweer heel vroeg wakker. Niet moeilijk hier, zeg.

Die mannen kunnen ook eens niets stillekes doen, he.
Altijd maar weer lawaai maken, en als ze iets zeggen, dan roepen ze.

Ik besluit om het deze voormiddag eens een beetje rustiger aan te doen. Ik heb wat rust nodig, dat begin ik te voelen.

Ik zou graag mijn blog een beetje bijwerken, en mijn foto’s een beetje in orde maken, speciaal voor iedereen die dit leest.

Ik ben er bijna drie uur mee bezig geweest en krijg dan maar een deeltje verstuurd. Dat is balen, zeg.  Maar we houden vol.

Ik besluit dan om toch nog een wandeling te maken langs de rivier. En hoop dan wat vogels te spotten.
Ik neem mijn grotere lens en vertrek op pad.

De wandeling langs de rivier was heel mooi, maar ik heb geen vogels gespot.

Wel mensen die zich kwamen wassen, en hun was kwamen doen. Mooi zeg. De eentje wast zich in het water waar de andere kledij aan het wassen is. Inclusief mondje spoelen en tandjes poetsen, hoor. Wat? Mooi? Deuh, bwha…

Om 10H30 hebben we afgesproken voor vertrek. Ditmaal nog meer het centraal India in. We rijden nu door het prachtige platte land. De natuur wordt steeds mooier. De temperatuur door de dag wordt als maar warmer. Maar…'s nachts wordt het alsmaar kouder.

De trip vandaag is in km niet zolang ... een kleine 200 km maar. Dat is eigenlijk niets voor zulk een groot land. Maar de tijd die we er over moeten doen ... dat is weer wat anders.

Er zijn plaatsen bij waar we een half uur doen over 1 km. Niet te geloven, he.

De wegen worden ook nog breder. Ze zijn op sommige plaatsen wel in iets betere staat. Maar wees gerust...ons ontbijt hoeven we niet te kauwen. Het wordt voor ons wel deftig gemixt. Shaky shaky boem boem, zeg maar.

Vandaag ook afscheid genomen van onze chauffeur. Dat ging snel, zeg. Ofwel wilde hij zo snel hij kon weer elders wat gaan verdienen. Ofwel hebben we hem niet genoeg fooi gegeven. Maakt niet uit. Ik vond dat ik genoeg gegeven heb.

Vanmiddag ook weer ergens gestopt voor een lunch. Ik was als eerste binnen, en had alvast plaats genomen. Ik werd dadelijk aangesproken door een Canadees koppel. Zij vroegen me of ik alleen reisde. Want dan stelde ze voor om met hen verder te reizen. Zij hadden toch al een auto en chauffeur. En andere keer misschien, lach ik hen nog toe.

We zijn nu weer in een prachtig hotel aangekomen. Zeer grote tuin, met een heel mooi proper zwembad. Ik ga nog niet zwemmen, denk ik. Ik rust nog maar even, er komen weer drukke dagen aan.

Seffens ga ik een fiets huren. Want morgen trekken we er de ganse dag op uit met de fiets. Op zoek naar de erotische tempels. Die schijnen allemaal afbeeldingen van de kamasutra te bevatten. Ik ben in ieder geval al benieuwd. Er zouden zo een 22 tempels zijn. Die ga ik toch maar niet allemaal bezoeken, denk ik.

Maar dat is voor morgen.

De temperatuur is hier nu zo een 25°. Dat is al netjes, he.

Ik ga me nu buiten even naast het zwembad op het terras zetten.

En er zal wel weer een pintje bij te pas komen, zeker.

Sorry Anja...ik heb er zin in. En ik begin wel weer terug met mijn dieet als ik thuis ben.

Het is heel moeilijk hier om dat te volgen. Ik doe er echt mijn best voor, hoor.

Met eten, let ik goed op. Maar af en toe een pintje of een colaatje. Ik weet anders niet wat ik hier moet drinken, hoor.

Je kan toch niet altijd water drinken, he.

'S avonds nog lekker gezellig gaan eten in het restaurant van het hotel. Was netjes en heel lekker.

En nu op tijd naar bed, want het is nodig. Ik ben moe.

Staf

09-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Erotiek met de fiets.

Tof he, zo een titel.

Kunnen wij ons echt niet inbeelden, wat je hier op die tempels te zien krijgt.

Ik heb eindelijk eens een rustige nacht gehad, zeg. Dat was alweer even geleden.

Ik was meer dan doodmoe gisterenavond. En ben dan ook als een blok in slaap gevallen.

De fietsen zijn gisterenavond al aangekomen. Zo dadelijk ga ik de mijne even inspecteren.

Want wie weet met wat ze ons hier op de baan sturen.

Oh ja, ik heb al enkele dagen zelf voor mijn ontbijt gezorgd. Zelf koffie gezet, koekje er bij, banaantje er bij.
Oeps, sorry dokter, sorry Anja.

Ik vind hier echt niets anders. Ik snak naar een bruine boterham met een stukje vlees of kaas ertussen. En de ontbijten in de hotels hier stellen ook niet zo veel voor. Althans voor mij dan toch niet. Alles is zoet, ofwel Indisch, en dat is dan weer veel te veel en te vettig en zwaar. We reizen heel veel, en dan kan dat niet.

Al om 9h00 gaan we van start met de fiets, op weg naar de erotische tempels.

Ik ben alvast heel benieuwd, zeg.

Mijn fiets is alvast heel goed in orde. Raar model, zo een Engelse hoogzitter met een smal stuur.

Ik lijk nu wel een echte Indiër.

Het wordt hier met de dag warmer. Vandaag kan ik spreken van tropisch. Ik denk dat het rond de 26 graden is.

Al na een paar km’s fietsen...lees: ons door het drukke verkeer van auto’s en vooral brommers, maar ook veel voetgangers, gewrongen te hebben ... ik leer het al een beetje, hoor... komen we al aan de eerste tempels aan.

Ik spot ze al in de verte. Ik wil natuurlijk alweer sneller gaan trappen, maar dat laat het drukke verkeer niet toe.

Wat een pracht, zeg. Maar ja, dat mag ook wel, na 25 jaar werken met ongeveer 16000 mensen.

Maar wat een vulgaire koning en volkje moet dat wel niet geweest zijn. Je moet die afbeeldingen zien. Zelfs sex met dieren vond hij ok voor zijn soldaten, als die lang van huis waren. Ik mag er niet aan denken, zeg.

Maar hij vond dat sex open moest zijn. En hij deed het om zogezegd de populatie wat aan te dikken. Er waren niet genoeg mensen in die tijd toen, zei hij.

Zal hij nu wel spijt van hebben, als hij kon zien wat er nu hier allemaal gaande is.

Ik heb alvast maar een handleiding van de kamasutra gekocht.
Hou u maar vast, Anja. Wat ik hier gezien heb, vergt nog wel heel wat training, hoor.

En wie weet, leer ik er misschien nog wel wat uit.

Verder hebben we dan maar weer onze eigen weg gevolgd. En zijn we maar weer eens de dorpjes in gefietst. En het blijft wederom heel spectaculair wat je dan allemaal te zien krijgt. Weer heel mooie, maar ook straffe dingen gezien. Die dingen kunnen wij gewoon niet begrijpen, gelukkig maar zeg.

Aan de waterkant is het altijd heel mooi, he. De één wast, de ander plast. Er zijn er die zwemmen. Een ander staat zijn tanden te poetsen, en dan zie je daarnaast iemand staan die zijn mond aan het spoelen is. Het is soms zo erg, dat ik me moest omdraaien om zelf niet te moeten overgeven. Niet te geloven.

In de namiddag hadden we een stop gehouden aan zo een Indische tent waar ze frisdrank verkochten. Een lekker koud colaatje van een halve liter gedronken voor 25 roepie. Ja, het moet niet altijd bier zijn, he! Sssst, niet doorvertellen, maar ze hadden geen bier, want anders…?

Dat is dan wel weer leuk, die prijzen.

In de meeste restaurants hebben we al lekker gegeten, maar de rekening….dat is altijd wel weer iets. Ze blijven proberen, he. Elke keer moet ik goed mijn rekening nazien. Want ze tellen altijd wel meer dan dat je genomen hebt.

Ik heb vandaag weer lekker spotgoedkoop gegeten. Voor nog geen 4 euro.

Dat ga ik alvast in België invoeren ... die prijzen dan, he.

Als we terug aan het hotel aangekomen zijn, ga ik lekker aan het zwembad zitten, met een heerlijke zelf gezette tas koffie. Daar staan jullie van te kijken, hé?! Moet kunnen, niet?

Vanavond gaan we terug in het zelfde restaurant iets eten. We gaan er te voet naar toe. Een goede training voor mij. Want de trekking komt er nu stilaan aan, he.

We hebben ons laten vertellen dat het vanaf nu alleen maar drukker, maar ook zeker mooier gaat worden. De richting die we nu uitrijden is Alahabad en Varanasi.

Hier is momenteel een festival aan de gang, dat maar om de 12 jaar plaatsvindt. Het festival heet “De Cumb”. Het duurt 56 dagen, en er komen meer dan 440 miljoen mensen naar toe. Hallo zeg, dat is 40 X België ongeveer.

YEAH, en net nu ik hier ben, dat is een meevaller. Dat ik dat mag mee maken.

Ik ga me alvast niet laten kopje onder duwen in de Ghanges. Ik heb al genoeg gezien. Maar onze vriend die onze begeleider is, gaat dat wel doen. En hij gaat het regelen dat we er bij mogen zijn.

Ik word wel met de dag zenuwachtiger, want de trekking komt er nu wel echt aan.

Dit is mijn jongensdroom, en voor mij het hoogtepunt van deze India - Nepal reis.

Ik heb vandaag vernomen, dat onze trekkers tenten gaan mee zeulen. Dus ik zal 5 nachten in een tent doorbrengen. Ik kijk er naar uit. Ze hebben me ook al verwittigd dat het koud zal zijn, iets meer dan koud nog. Ze spreken er van om donskleren mee te nemen. Ik moet nog wel een goede slaapzak gaan kopen, want die heb ik niet meegebracht. Maar dat zal wel lukken in Pokhara. Daar heb ik een afspraak met de Himalaya gids en porter. Porter, een mooier woord voor drager en sjerpa, he.

Ik zie eigenlijk heel veel rotzooi en ellende. Maar toch voel ik mij gelukkig dat ik dit nog mag mee maken. Ik voel me vereerd.

Bedankt familie.

Ik mis wel iedereen, vooral mijn Anja. Maar ik ga doorbijten. Ik voel me nog heel sterk.

Vanuit Khajuraho in India.

Staf

10-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf