Zonsondergang en -opgang in de Ghats.

Eerst en vooral een fijne Valentijnsdag voor iedereen die hier mijn verhalen komt lezen. En dan vooral eentje voor Anja en de kids.

Vanmorgen al stipt om 6h00 vertrek ik met een gids naar de Ghats. Er zijn er zo'n 48 hier, in de heilige stad Varnasi, die tevens de oudste stad ter wereld blijkt te zijn.

We zijn hier weer niet alleen. Dat valt me al dadelijk weer op.

Want bijna al de mensen die naar de “Cumb”  gaan in Alahabad, reizen dan meteen door naar hier, Varanasi. Met z'n duizenden lopen ze in groepjes, gepakt en gezakt, al zingend en roepend naar de heilige Ghanges toe. Wat een spektakel zeg. Ik krijg eerst een kleine uitleg, en daarna vertrek ik met een bootje de Ghanges op. Prachtige foto’s ga ik hier kunnen nemen. Dat zie ik al dadelijk.

Maar ook zie ik hier al meteen het vuilste en smerigste van wat ik al gezien heb hier in India. Vies, heeeel vies.

Ik krijg geen lucht. Ik wil hier weg. De mensen beginnen ook hier weer spontaan gaan te duwen als het niet snel genoeg gaat naar hun zin. Walgelijk is dit. Ze denken niet na! Maar ja, hun karma helpt hen wel.

Als ik eenmaal op het water ben, gaat het alweer een beetje beter. Hier heb ik mijn persoonlijke ruimte weer.

Er zijn ook goede dingen om te vertellen. Ik heb geluk; er hangt vandaag geen mist.

Ik zie dan ook de zon opkomen; wat een zicht, zeg. Gewoon uniek en prachtig. Ik krijg er kippenvel van. Wat een uitzicht hier op de Ghanges.

Ik zie duizenden mensen die er hun onderdompeling komen doen of er een bad komen nemen. Heel indrukwekkend is het.

Ik laat me nu doorvaren naar de aanlegplaats. Onderweg spot ik al de eerste lijken die naar de Ghats gebracht worden. Ze zitten ingewikkeld in een soort blinkende stof. En ze worden op hun schouders gedragen. Ze gaan er mee naar de oever, dompelen dan het lijk eerst onder water, en vervolgens besprenkelen ze het met het heilig water. Dan gaan ze er mee naar de brandstapel en verbranden het.

De geur van het verbranden valt mee. Er wordt zo veel van iets anders aan het vuur toegevoegd, dat je de rest nog niet meer ruikt.

Ik laat me aanmeren aan één van de grootste verbrandingsplaatsen. Het ligt hier vol met hout.

Al snel zien we weer mensen afkomen met een lijk. Ik word uitgenodigd om een ceremonie bij te wonen. Dit wil ik wel eens meemaken. Ik mag wel niet fotograferen; dat wordt me uitdrukkelijk gevraagd. Het is interessant. Tot ineens die toffe meneer over geld begint te zeuren. Hij heeft het over een donatie. Ik geef hem wat geld, maar dat is blijkbaar niet genoeg voor hem. Wanneer is het wel genoeg, als je zo maar iets geeft, he? Hij blijft aandringen, maar ik word boos, heel boos.

Opeens mag ik wel foto’s nemen, maar ik moet er dan wel 1000 Roepies voor betalen. Spreek ik hier nu nog over godsdienst? Of is het misschien, zelfverrijking?

Ik ben nu echt boos en wil hier weg. Die man houdt me tegen. Nu word ik echt kwaad en scheld hem uit. En dan opeens, moet ik daar weg. Ik ben er niet meer welkom. Geen probleem, jongen, hoe sneller weg, hoe liever.

Ik merk dat ze nu onder mekaar woorden hebben. Want de één wou het toe laten om foto’s te nemen, en een ander probeerde er zo meer geld uit te halen. Spreek ik nu eigenlijk nog over een godsdienst? Ze proberen me zelfs nog terug te roepen, maar ik weiger dat en loop weg.

Mijn tocht gaat nu verder door een aantal zeer kleine steegjes. Hier hangt een geur ... dat wil je niet weten.

Ik kokhals en kan het niet meer houden. Ik moet overgeven en het stopt niet meer.

Ik loop er weg zo snel ik kan. Ik weet het nu zeker. Ik heb het hier wel gehad. Ik wil nu alleen nog naar mijn hotel. Ik wil me opfrissen.
Laat me verder met rust.

Ik ga dan toch maar ontbijten. Daarna ga ik op zoek naar een internet café. Want in de hotels is het internet maar bagger.

Rond de middag besluit ik om het moderne Varanasi eens gaan op te zoeken. Ik neem een ritska en laat me tot daar voeren. Dit is een hele verademing, zeg. Totaal anders. Vaste prijzen, geen gezeur voor fooien. Proper eten en fatsoenlijk, proper geklede mensen. Ik kuier hier de ganse namiddag maar wat rond.

Dan laat ik me maar terug naar het hotel voeren. De fietser probeert om ook z'n graantje mee te pikken, maar dat laat ik niet gebeuren. Ik zeg hem kordaat: naar het hotel of niets. Hij gaat akkoord. Onderweg haalt de arme man een euro uit z'n zakken en laat me deze zien. Hij vraagt me of ik die munt ken.

Natuurlijk ken ik die. Dan smeekt hij mij bijna om deze munt om te zetten in Roepies. Natuurlijk zeg, waarom zou ik dit niet doen. Hij is zo blij en dankt me uitvoerig. Jij bent een goed mens, zegt hij nog. Jij hebt me heel goed geholpen. Welke idioot geeft die arme man nu een Euro? Daar kan hij niets mee doen; niet mee kopen daar. En omwisselen ook niet!

Vervolgens word ik nog aangesproken door het hotelpersoneel, met de vraag of ik mijn zonnecreme niet wil verkopen… … Raar he.
Neen hoor, dat doe ik niet, zeg ik hem, want ik reis door naar Nepal. En daar zal ik die meer dan nodig hebben. Wat een avontuur weer, zeg.

Om 17h00 heb ik weer een afspraak met een gids.

Hij zou me de stad, de avonddrukte en de avondceremonie laten zien van op de Ghanges. Ik ga terug naar de Ghats. Om te kotsen? …neen hoor, ik hoop het niet.

Ik rijd nu met een ritska door de stad. Het is nu nog eens zo druk als vanochtend.

We gaan ook nu weer een boottocht doen. Deze is bijna niet te doen van de muggen op het water.

Op de oevers van de Ghanges is het nu nog drukker. Je ziet van ver al de vuren die ze aansteken voor de verbranding. Ik tel er al snel 12. Heel speciaal, zeg.

Dan wil ik terug naar het hotel. Ik word gek van al dat getoeter en geroep. Ik kan er niet meer tegen ... ik wil hier weg.

Ja ja, mijn laatste avond in India gaat beginnen. Zo ver zijn we al. Ik kom binnen 14 dagen nog wel voor twee dagen terug naar Dehli, maar nu ga ik eerst naar het dakterras. Ik drink hier nog twee pilsjes en ga dan maar m'n bedje in. Want voor morgen staat er een flinke reis voor de boeg. Ik ga zeker 9 uur in de auto moeten zitten, dus mijn rust zal welkom zijn.

Vanuit Varanasi in India.

Staf

14-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Al om 7h00 vanochtend vertrek ik voor een heel lange reis naar Lumbini in Nepal.

Het komt wel erg dichtbij nu, he...de Himalaya!

Ik word nerveuzer met de dag. Het lijkt wel of ik een examen moet gaan doen, zeg.  Waarom, dat weet ik niet. Natuur, zeker?

Onze Indische driver rijdt ons als een gek door India. Tot 2 x toe hebben we een kleine aanrijding.  Maar dat deert hem niet.
Hij trekt zich dat geeneens aan. Blijkbaar is zijn karma vandaag dan toch niet zo in orde.

Ik ben blij dat we straks afscheid nemen van hem. Eénmaal aan de Nepalese grens komt er een andere auto en driver aan.

Onderweg gaan de wegen en de dorpjes van kwaad naar erger. Nu geloof je je eigen ogen niet meer. Het is nu echt wel heeeel erg, hoor. Hoe willen of kunnen mensen in zo een rotzooi leven in godsnaam? Ik ben blij dat ik India verlaat.

De rit is zwaar vandaag. We krijgen geen moment rust.

Eenmaal aan de grens aangekomen, stopt de rikska al bij mij. Mijn bagage wordt er op geladen en dan moet ik te voet de grenspost over steken. Raar he….

Na een hoop formaliteiten ingevuld te hebben, mogen we te voet verder naar de volgende grenspost.

Na op 2 plaatsen weer een hoop papierwerk in orde gebracht te hebben ... dat vinden ze wel fijn hier al dat papier werk ... kunnen we te voet verder naar ons volgend vervoermiddel. Het valt mee. Het is een Toyota cruiser, en de driver valt ook wel mee.

Hij rijdt alleszins al een heel pak rustiger en kijkt beter uit wat hij doet.

Het valt me dadelijk op dat het landschap en de omgeving nu wel heel hard veranderd. Het wordt mooier en properder, zeg maar.

Bergen zie ik nog niet. Er hangt wat nevel. Het weer is hier eigenlijk niet zo goed.

Het is hier ook een stuk rustiger op de wegen als in India. En het getoeter….dat mis ik al helemaal niet. Ik ben echt blij dat het wat rustiger is. Ik begin me ook al een beetje beter te voelen.

Ik heb vandaag al een inkomkaart gekocht om de geboorteplaats van Boedha te bezoeken. Dat hoef ik morgen al niet meer te doen dan. Want ik wil die tempel heel vroeg in de ochtend al bezoeken.

Lumbini is dan ook de geboortestad van Boedha.

Zo, eerst morgenvroeg nog deze tempel. En dan op naar de Himalaya. Weer een rit van een achttal uren, hoor. Ik word het nog gewoon.

YEAH Himalaya…..ik kom er aan hoor.

Vanuit Lumbini in Nepal.

Staf

15-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Van Lumbini, de tempel, naar het mooie Phokara. Heel
mooi gelegen tussen de bergen aan een meer.

Al om 7hoo vertrekken we weer aan het hotel. Want ik wil eerst die tempel nog gaan bezoeken.

Het zal een rit worden van 8hoo. Maar ze belooft mooi te worden, heel spectaculair, slingerend over smalle bergpassen.

De geuren, lees het stinken, zijn hier al een heel stuk beter. Het is zelfs al bijna weg.

De tempel met de geboorteplaats van Boedha was weer uniek. Ik heb wat geld gegooid naar een steen op de plaats waar hij geboren is. Dan mag je een wens doen, en heb ik ook zeker wel gedaan.

Dan zijn we maar aan onze mooie, lange prachtige rit begonnen naar Phokara.

Wat een verademing, zeg! Vergeleken met India, lijkt dit wel een paradijs.

Prachtige rivieren komen in mijn gezichtsveld.

En dan , ja….dan is het zo ver. De Himalaya komt in zicht.

Hier deed ik het voor.

Kan weer mijn tranen niet bedwingen van emotie en geluk.

Ik voel me nu in mijn nopjes, maar dan begint het punt ... donkere wolken pakken zich samen ... het begint te regenen .. hard te regenen. Ik ben stil, heel stil.

Wat nu, vraag ik mij af?

Rond 16.30 komen we al in Pokhara aan en al dadelijk krijgen we het slechte nieuws te horen.

Geen trekking!! Het weer is te slecht, te gevaarlijk. Ik dacht dat ik door de grond zakte. Wat een teleurstelling!!!

Onmiddellijk begint mijn Indische begeleider in het rond te bellen. Om 17.00 uur zal er een crisisvergadering volgen.

Daar worden we gebrieft over hoe de toestand momenteel is in de bergen.

Slecht ... heel slecht ... heel veel sneeuw, ijsvorming en slipperig. Toch krijg ik groen licht, maar ik moet wel zelf beslissen...dus zelf de verantwoordelijkheid nemen. Wanneer ik 'yes' zeg, waarschuwt hij mij om warme ... heeeeel warme kleren mee te nemen. Oke, yes, zeg ik, ik ga ervoor.

Het gaat gebeuren nu. Onmiddellijk schiet ik in actie. Ik moet toch nog wel wat extra gaan kopen, want veel van wat ik nodig had voor de bergen, had Anja in mijn tas gestopt, maar ik vond dat te veel ... overbodig... dus ik gooide dat er weer uit.
Hoe dom kan ik toch zijn om niet naar mijn Anja te luisteren.

Vooruit, op naar de winkel ... die zijn er zat hier.

Pokhara is dan ook een echt backpackers-oord. Ik koop warm ondergoed en vergeet ook zeker geen Nepalese muts te kopen.

Deze gaat dadelijk op mijn hoofd, want ik bibber nu al uit mijn vel.

Zou het dan toch zo erg zijn?

Yes, nu de rugzak klaarmaken ... spulletjes pakken, batterijen laden, en dan mijn bed in ... hier in die koude kelder, voor een goede nachtrust. Die zal ik nodig hebben, zegt men.

Ik ben nerveus, maar voel me goed en sterk. Mijn jongensdroom gaat in vervulling. Dank aan iedereen die dit mogelijk gemaakt heeft.

Staf vanuit Pokhara.

16-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Laatste voorbereidingen voor de trektocht.

Ik ben al heel vroeg wakker en ga meteen aan de slag. Het lukt aardig, ik heb dan ook al iets of wat trekkerservaring.
Ik wacht op de jeep die me naar Birethani zal brengen. Daar is het startpunt.

Wanneer ik in Birethani aankom, regent het weer pijpenstelen. Het bliksemt en dondert tegen de sterren op. Ik twijfel of het wel verstandig is, om te starten. Maar ja, het is een droom ... wat kan me nu nog tegenhouden.  
De gids overtuigt me en spreekt me moed in. En dan ... yes! ... het startsein wordt gegeven en we zijn weg!! 

De gids en drager voorop. Het gaat goed. Het stopt zelfs even met regenen. Na een uurtje stappen begint het weer ... regen regen regen ... We zijn in een eettent even gaan schuilen. Regen, onweer, ... je kon duidelijk merken dat het gratis was daarboven!!

We besluiten om door te gaan. Nat, zijn we, tot op ons bloot vlees. En dan spreek ik nog niet over de temperatuur hier. Het is ongelofelijk hard. Ik heb al veel meegemaakt, maar dit slaat alles. Ik heb het nog nooit zo koud gehad! Ik draag 3-laags kledij en bibber nog uit mijn broek.

De lodge? Een tent was misschien beter geweest. Het lijkt wel alsof je gewoon buiten ligt. Ik wist dat de Himalaya hard was, maar deze koude is bijtend ... dag en nacht. Niets verwarming in de lodge, tot we zeggen dat we elders willen gaan eten, omdat het daar te koud is. Dan mogen we plots in de keuken gaan zitten, waar ze een piepklein vuurtje branden hebben. Zij vonden het nog lang niet koud genoeg om een vuur te maken.  

De wandeling was mooi. Af en toe zag ik al besneeuwde toppen. Het was zwaar, en zeker met die regen erbij.

Toch lekker gegeten en een lekker biertje gedronken. En dan ... die ijskelder in ... ik draag nu lekker warm thermisch ondergoed en mijn pyjama erover. Ik lig in een donsslaapzak en onder een extra donsdeken en ... ik heb het koud ... heeeeel koud!!

Vanuit Nepal, de Himalaya,

Staf

17-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Al heel vroeg weer wakker geworden ... van de kou natuurlijk ...

Ik kom er nu pas achter dat ik deze lodges geen handdoeken te vinden zijn. Fijn, hoor, ik wist weer nergens van.
Moet mij weer overkomen!

Electriciteit? Niet te bespeuren, dus scheren? Nee, vergeet het maar. Tot overmaat van ramp krijgen we bij het ontbijt te horen, dat er een grote grondverschuiving geweest is tijdens de nacht, vlakbij ... vanwege de zware regens. Er is nu nergens electriciteit, dus zitten we in het donker aan het ontbijt. Als ik me dan toch een beetje wil gaan opfrissen en mijn tanden wil gaan poetsen, beginnen de Nepalezen spontaan te lachen. No water!! Frozen!!! - 8 gradenC!!! Mooi, eh? Daar sta je dan. Ach ja, denk ik dan ... da's ook gemakkelijk en het is dan ook maar voor 5 dagen, eh!!

Ik wrijf me met m'n handen door m'n gezicht en door m'n haren ... zo moet het dan maar goed zijn en hop ... weer maar door!

Ik heb het koud ... bitter koud. Al de kleren die ik bij me had, heb ik aangetrokken. Maar ik heb nog koud.

Ik ben ondertussen ook ziek geworden. Ik denk van de koude en het steeds nat zijn. Maar ik ben eigenlijk, zonder het zelf te beseffen, hoogteziek geworden. Ik heb vreselijke hoofdpijn en moet constant overgeven. Dat is minder, natuurlijk. Maar erger nog, is de trekking van vandaag. Deze is voor mij zwaar ... eigenlijk veel te zwaar. Het is de ganse dag stijgen ... almaar trappen lopen.
Vreselijk, zeg!

Wanneer de gids merkt, dat ik de symptomen vertoon van hoogteziekte, stelt hij voor om mijn rugzak over te nemen. Eerst weiger ik, want ik wil dit zelf doen, maar na een tijdje moet ik toch toegeven. Het lukt niet meer! Zo ziek zijn, en altijd maar stijgen ... ik heb het wat onderschat!!!

Ik denk zelfs aan teruggaan, maar dat kan niet. De gids begeleidt me en spreekt me constant moed in. Ik moet en zal verder gaan. Er zit niets anders op. Terug kan niet meer ... uitgesloten.

Wanneer we eindelijk in het dorpje aankomen, waar we overnachten, ben ik blij ... heel blij ... maar snel komt er een verrassing. Ik krijg het nieuws dat we eerst heel het dorp doormoeten, nog maar stijgen, nog maar trappen, ... ik heb het nu echt gehad met trappen en stijgen ... ik ben doodmoe. Ik geraak zelfs niet op mijn kamer, maar blijf aan de eettafel zitten tot ik een beetje bekomen ben. De gids draagt mijn spullen naar mijn kamer en maakt mijn bedje in orde.

Hij is een opperbeste kerel, en doet alles voor mij. Hij brengt zelfs mijn eten en drinken tot aan mijn tafel, zodat ik niet moest rechtstaan. Hij lacht me toe ... met zo'n warme glimlach ... alsof hij wil zeggen: rust maar, ik regel het wel voor jou! Ben ik blij dat er nog zo'n mensen zijn!!! Ik had het anders nooit gehaald.

Bijna ondersteunend, ben ik naar mijn kamer gegaan om te gaan slapen. Trouwens om 20.00 uur 's avonds gaan de lichten hier uit en ligt iedereen in bed ... niet ik alleen, iedereen is kapot! Je hebt hier je rust wel meer dan nodig. Slaapwel!

Op naar morgen ... een nieuwe, ongetwijfeld mooie maar harde dag!

Staf

18-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Vannacht was het 1 gr. in mijn lodge. Koud ... ijskoud ... wees daar maar zeker van.

Gisterenavond had ik al besloten om vanochtend niet mee "Poonhill" te beklimmen. Ik voel me er te ziek voor en ben te fel vermoeid door de tocht van gisteren (die met dit weer toch loodzwaar was).

Het was vanochtend buiten -10 graden. Er was in de logdes zelfs geen water voor de toiletten. Alles bevrozen! De pad naar Poonhill was 1 ijsbaan. Dat had ik al van anderen gehoord. Gevaarlijk dus ... heel gevaarlijk! Het is dan ook een heel steile klim, dus ik koos voor het zekere.

Vandaag is mijn jongste dochter jarig! Ik probeer haar een sms'je te sturen! Proberen, want ten eerste is er amper netwerk-dekking, en ten tweede weigert mijn gsm-toestel dienst vanwege de kou. Maar het lukt! Ik krijg het sms'je erdoor! Gelukkige verjaardag, kleine Liesje! Ik denk aan jou!

Al vroeg na het ontbijt gaat mijn tocht alweer verder. Ik moet nu als eerste weer een berg beklimmen, en deze is nog steiler en hoger dan Poonhill. Ik krijg dezelfde zichten te zien, zegt de gids me. Het is ook zo ... gewoon wondermooi die zichten ... geen woorden voor. De zonsopgang heb ik trouwens mooi kunnen vastleggen van op mijn kamer ... wondermooi!!

Ik onderschat wederom de tocht van vandaag. De sneeuw ligt overal 40 tot 50 cm dik. Een nadeel is ook nog dat hij bevroren is. Een levensgevaarlijke ijsbaan dus. De temperatuur is -8 gr als ik vertrek. Ik zie enorm hard af van de kou. De kou in de Himalaya is bijtend, en niet te vergelijken met die van ons. Het is heftig!

De gids neemt weer mijn rugzak voor zijn rekening. Hij heeft gisteren genoeg gezien, zegt hij. Ook een paar mede-trekkers bevestigen dit. Ik was kapot ... zo zag ik er ook uit. Ik ben de gids zeer dankbaar en laat dit ook merken met mijn fooi. Dit is het enige waarmee je hen kan bedanken. Hij doet echt alles voor mij. Hij zorgt bij deze koude voor extra dekens, want met de slaapzak alleen? Daar trek je het niet mee.

De tocht is mooi, maar alweer loodzwaar. Het vreemde hier is, dat je 4 klimaten in 1 dag hebt. 's Ochtends bijtende koude. 2 Uur later komt de zon op en is het lente. Tegen de middag is het stikheet en speel je alles uit als je zit te eten op een terrasje, en tegen dat je vertrekt, begint het herfst te worden. En hou je jas maar klaar voor een fikse regenbui in de namiddag en voor je het weet, bibber je weer uit je vel en moet je al je kleren weer bij mekaar zoeken om warm te krijgen.

Na de zware klim gaan we dalen. Deze paden zijn nog gevaarlijker. Spiegelglad zijn ze! We zien zelfs een porter (drager) die uitgegleden is met zijn vracht. Hij ligt zo'n 10 meter lager in de afgrond. Meteen snellen alle porters die in de buurt zijn ernaartoe, om hem te helpen. Mooi is dat. Met heel wat mankracht wordt hij, met zijn vracht, naar boven gehesen. Nooit zo'n menslievende behulpzaamheid gezien.

Na 9 uur stappen, kom ik stikdood in onze lodge aan. Hoera!!! Hier brandt een kachel in het restaurant. Een wonder!! Onmiddellijk kruipt iedereen eromheen, om zich te warmen en zijn spullen te laten drogen. Vroege binnenkomers staan spontaan hun plaats af, als ze zo'n verkleumd manneke als ik, zien binnenkomen. Wat mooi toch, eh!!

Mijn gids vraagt me wat ik wil eten. Ik ben doodop en bestel een mix-spagetti. Ik denk nog ... wat zal dit worden? Maar het valt uiteindelijk heel goed mee. Heel lekker!

Om 19.30 uur vertrek ik weer richting slaapkamer. Standaard ritueel hier. Je hebt het ook nodig hier ... meer dan nodig ... je nachtrust!

Vandaag ook weer heel veel steun gehad van mijn gids en porter. Gelukkig, anders had ik het nooit gehaald. Nogmaals dank je wel ... Bhim en Raoul!

Staf vanuit de Himalaya.

19-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Vanmorgen alweer heel vroeg wakker. Niet moeilijk als je elke dag om 8 uur gaat slapen en het 3 graden is op je kamer!!

Ik stond er weer van te kijken hoe stil de nachten hier zijn. Dat kan je je niet voorstellen! Ook zie je hier ook enorm veel sterren. Dat kan je je niet voorstellen. Dat is bij ons niet meer!

Mijn gids vertelt me dat ik vandaag niet hoef te klimmen. Oef! Alleen dalen, ik ben benieuwd.

Om 7.30 uur ontbijt en dan weer de sneeuw in. Ik hoop dat mijn schoenen en sokken een beetje droog zijn. Die waren doorweekt gisterenavond! Ik heb ze gisterenavond stiekem aan het kacheltje laten staan.

Toen ik vanmorgen de zon zag opkomen achter de bergen, wilde ik daar nog snel een foto van nemen. Nietsvermoedend nam ik mijn camera en snelde naar beneden. Ik had niet in de gaten dat de buitentrap een ijsspiegel was. Want het heeft hier weer flink gevroren vannacht ... - 9 graden. Jongens, maak ik me daar een 'totter' van jewelste!! Ik maakte een slipper op de trap en viel achterover op mijn rug en viel naar beneden. Gelukkig kon ik mijn camera omhoog houden en is er niets aan. Ik werd dadelijk terug op de been geholpen door 3 nationaliteiten; een Australiër, een Engelsman en een Tsjech! Dat begon al goed. Gelukkig had ik niet teveel pijn.  

Toen ik na het ontbijt buiten stond te wachten voor het vertrek, stond ik daar gewoon te bibberen van de kou. Niet te doen! En toch kwamen de mensen van de keuken, gewoon buiten op het terras hun ontbijt nemen. Ik wist niet wat ik zag. Het vroor toen nog steeds -3!! Toen ik vroeg of zij het niet koud hadden, moesten ze lachen. Koud? Nee hoor, zei de kok, ik heb gewoon de soep iets meer spicy gemaakt en dan krijgen we het vanzelf warm!! Wat een verwende nesten zijn wij toch.

Een deur dichtdoen bv. ... dat doen ze hier niet. "Hallo? Dat doen we alleen als het koud is!! DUH!!!"

Yep, ik begin er aan. De tocht is weer begonnen. Jongens, deze was voor mij loodzwaar. Bijna even zwaar als het stijgen! We dalen van 2850m naar 1300m. En dit allemaal via kleine paadjes en vooral trappen ... heel veel trappen. Onderweg heb ik nog een zware val gemaakt. Ik slipte op een brugje en viel plat op mijn schouder. Wederom geluk ... want mijn camera is nog heel. Maar mijn carbon-Leiki-wandelstick is gewoon in 2 gebroken. Ik ben er niet goed van. Ik had deze speciaal voor deze trip gekregen!

Om 17.30 u komen we eindelijk in onze lodge aan. Ik ben stikdood en kan gewoon geen pap meer zeggen. Nu voel ik het pas. Ik ben oververmoeid. Morgen nog een kleine tocht naar het eindpunt. Gelukkig, ik hoop dat ik het nog haal.

Ook vandaag weer ben ik opgepept door mijn gids en mijn porter. Voor wat het nog hielp ... amai, wat is dit zwaar!!

Himalaya-Staf

20-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Mijn laatste trekking-dag.

De lodge die ik gisteren toegewezen kreeg, was wel het neusje van de zalm. Er is zelfs een eigen kleine badkamer aan. Wat een luxe, zeg! Had ik nu maar een handdoek bij!! Hahaha, gelukkig heeft mijn god (gids) ook dit weer voor mij geregeld. Hij heeft een soort theedoek losgepeuterd bij de kok, dus ik kon me toch wassen ... vooral afdrogen!!

Het was er wel maar heel rustig. Boven in de andere lodges kwam je trekkers van alle landen tegen, maar hier waren we maar alleen. Dan moet je de gezelligheid maar zelf maken!

Toen ik vanochtend uit mijn bed kroop, voelde ik het al. Er was geen enkel plaatsje aan mijn lichaam dat geen pijn deed. En ook mijn rechterschouder deed enorm pijn van mijn laatste valpartij. Maar ja, niet aan te doen. We moeten toch verder. Het einde is in zicht.

Ik kan je nu wel verzekeren, dat de Himalaya niet met zich laat sollen. Wees voorbereid en sterk. Temperaturen schommelen hier op 1 dag van -10 tot +30 graden. Dus heel moeilijk om je te kleden.

De tocht vandaag is levendig en loopt door het dagelijkse leven van de Himalaya. En dat vind ik wel heel fijn, en vooral heel leerrijk. Als je dan ziet, met wat die mensen moeten werken en hoe die mensen moeten werken, zijn wij echte luxe-paardjes.

Onderweg spreek ik met mijn gids en porter af, om nog een laatste stop te maken en een laatste biertje te drinken in de Himalaya. Blij dat het gedaan is. Moe ... heel moe, maar voldaan.

Ik deed het toch maar. Niet zonder moeite en heb heel veel afgezien. Maar dit ... dit nemen ze me nooit meer af. Wat ik hier gezien heb, geleerd heb en meegemaakt heb, blijft me bij ... voor de rest van mijn leven. Je ziet dit wel in films, maar hier zijn ... het meemaken ... het voelen ... het is nog wat anders!!

Ik zet dan toch mijn tocht maar verder. Want ik wil het meer nog zien in Pokhara.

Eenmaal in Pokhara breng ik maar eerst mijn kleren naar de laundry. Raar systeem hier, zeg. Mijn vuile was wordt gewogen, en ik moet 400 roepie betalen voor 3 kg. Da's ongeveer 130 Roepie per kilo ... net geen Euro!

Vervolgens heb ik een wandeling gemaakt naar het meer, voor de zonsondergang. Wat een prachtig zicht, zeg. Ik heb er zelf een terrasje gebouwd om een pilsje te drinken, terwijl ik lekker op z'n Belgisch van de zonsondergang geniet. Wat een pracht en wat een zalig gevoel. De pijn van de Himalaya is inmiddels alweer bijna verdwenen. Nu op naar Katmandu!

Groetjes,

Staf x

21-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey, wat vreemd nu ineens, zeg! Ik realiseer me nu, dat er stilaan een eind komt aan mijn avontuur.

Jammer, maar toch zal ik blij zijn om terug bij Anja en de kinderen te zijn.

Al vroeg vertrek ik vanuit Pokhara naar Kathmandu. Het zou, met een beetje geluk, een rit van zo'n 6 à 7 uur gaan worden. Het is wel een zeer mooie rit. Dwars door de Himalaya. Ik word door prachtige omgevingen gereden. En ik zou overal wel willen stoppen om een plaatje te maken, maar dat kan helaas niet. Want anders komen we er nooit. De rit is zwaar en loopt over allemaal kleine bergpassen. Slingerend van links naar rechts en op en neer. Het wegdek is overal heel slecht en regelmatig vlieg ik dan ook uit mijn zitje. Ik zit nl. helemaal vooraan, naast de chauffeur. Heel speciaal. Zo beleef ik het ook veel intenser.

De omgeving wordt nu stilaan tropischer. De temperatuur is nu zo'n 28 graden. Best te doen, maar niet als je moet rijden. Unieke beelden krijg ik te zien. Ik voel me dan ook helemaal in mijn nopjes!!

Wanneer we Kathmandu naderen, merk ik al meteen dat het hier politiek en sociaal heel onrustig is. Overal duiken vrachtwagens met gewapende militairen op, bijna op elke straathoek. Toch maar een beetje voorzichtig zijn, denk ik dan, vooral straks als het donker is.  

Ik ga nu even de stad in om wat rond te neuzen. De stad valt me tegen. Ze is vies, vuil en heel druk. Een beetje vergelijkbaar met Delhi. Voor morgenvroeg is mijn 'mountain-vlucht' al geboekt. Om 6 uur word ik aan het hotel afgehaald en om 7 uur ga ik de lucht in voor een vlucht van zo'n uurtje boven de Himalaya. Heel spectaculair! Dank je, Anja! Dit draag ik mijn hele leven mee; dat weet ik nu al!

Nu nog een beetje op souvenier-jacht, een lekker pintje drinken en dan na het avondmaal maar weer naar bed. Want het morgen weer vroeg dag!

Staf vanuit Kathmandu.

22-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Zo, al heel vroeg wakker geworden, want vandaag gaat het gebeuren. Mijn droomvlucht boven de Himalaya!

Mijn eerste gedachten vanmorgen gaan naar mijn dochter, Gitte. Zij is jarig vandaag, en ik kan er niet bij zijn. Jammer, maar dat maak ik wel eens goed!

Het is nog steeds te doen bij mij, maar het aftellen is nu wel echt begonnen. Alhoewel, er staan me nog wel prachtige dingen te wachten, hoor!

Chitwan, het natuurreservaat, moet nog komen. Ik ga een heel speciale olifantenrit krijgen, heeft Prahlad de gids me al verteld. Hij gaat voor een specialiteit zorgen. Hij gaat me namelijk een olifantdouche regelen. Dat zou pas iets uniek zijn, zeg!! Maar nu eerst mijn vlucht boven de Himalaya!

Toen ik gisteren op deze kamer aankwam, vond ik iets heel vreemd. Ik zag op het bureeltje en op de badkamer een kaars staan, met lucifers bij. Ik dacht nog ... waar zou dat nu voor zijn? Maar toen ik gisterenavond na het eten thuiskwam, wist ik meteen waarvoor deze dienden. Jaja, geen electriciteit! Romantisch? Dat denk je, tot je om 5.00 uur 's ochtends moet opstaan om je spullen in te pakken om tijdig klaar te zijn voor het vertrek. Een ramp is dat zeg ... je weet niet wat je eerst moet nemen ... je ziet niets! Het was wel mijn eerste douche-partij ooit bij kaarslicht!! Mooi was dat wel!

Toch netjes op tijd naar de luchthaven kunnen vertrekken. Alle formaliteiten in orde gebracht. Toen onze vluchttijd eraan kwam, werden we in een bus gezet. En toen begon het wachten. Ik had al eens over het vliegveld gekeken en zag dat er wat nevel hing. Maar ik dacht nog even ... och, de bergen zijn toch nog een beetje verder weg, dus daar zal het wel open zijn.  

Maar ja, toen kwam het eerst verdict eraan. Start uitgesteld; de top van de Mount Everest niet goed zichtbaar; vertrek 10 min. uitgesteld.  Uiteindelijk nog 20 minuten gewacht en toen kwam men ons vertellen dat het zicht nog verslechterd was. Vlucht afgelast!!  Wat een teleurstelling, zeg! Ik kon wel janken.  Ik zat bijna in het vliegtuig. Tsja, niets aan te doen. Wel fair dat ze het zo regelden. Ik
kreeg zelfs mijn geld terug, zelfs de luchthaventaks die ik ook al betaald had.

Dan hebben we met ons drieën maar een taxi geregeld voor de ganse dag. We hadden een prijs afgesproken van 2000 Roepie. Eerst zijn we naar Bhaktapur gereden. Dat is 1 van de 3 koningssteden in Kathmandu. Ik ben meteen op zoek gegaan naar een ontbijt. Ik had ondertussen wel honger! De eerste zaak waar we binnengingen, vroegen ze wel 4 x meer dan wat ik gewend was voor een ontbijt. Ik zei ze vlakaf dat ik dat te duur vond, en wilde verder gaan. Toen kreeg ik prompt een andere menu-kaart aangeboden, maar ik vond dit nog te duur. Afzetters! Ik ben gewoon weggegaan en heb iets anders gezocht.

Bhaktapur is eigenlijk wel een mooie oude stad en veel minder hectisch en druk dan Kathmandu. Ik ben hier tot een heel stuk in de namiddag gebleven, tot veel ongenoegen van de taxi-chauffeur. Want hij vond dat hij veel te lang moest wachten. Haha!

Dan heb ik me uiteindelijk ... tot grote vreugde van de chauffeur ... laten doorrijden naar de Monkey tempel. Daar moet je geweest zijn, als je in Kathmandu bent. Daar ben ik aan de klim naar de Stupa begonnen. Wat een klim, zeg, maar wel een heel mooi zicht over Kathmandu. Deze Stupa schijnt ook meteen 1 van de grootste Boedha-tempels te zijn.

Daarna maar weer op souvenier-jacht gegaan en een goed plaatsje gezocht voor een fris pilsje!

Ik vond trouwens een heel toffe Tibetaanse eetplaats. Lekker en gezellig, zeg, en ... natuurlijk weer heel goedkoop! Mijn biertje was weer duurder dan mijn eten. Gek, he? Maar toch plezant!

Staf.

23-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Het kort nu wel echt af! Anja en kids ... ik kom er bijna aan, hoor!

Vandaag verlaat ik al heel vroeg Kathmandu. Geen spijt van, hoor! Kathmandu valt me een beetje tegen. Druk, vuil en luidruchtig! Te luidruchtig voor mij, althans!

Ik rijd nu richting Chitwan. Dit is tropisch gebied. Ik ben benieuwd wat ik hier weer allemaal ga beleven. Al om 8.30 uur vertrekken we voor een rit van 5 à 6 uur. De rit loopt terug een heel groot gedeelte door de Himalaya. Ik voel me dus weer in mijn nopjes. Als we eenmaal de hoge Himalaya uitrijden, valt het me op dat alles buiten weer verandert. Bomen worden palmbomen en bananenbomen. Het wordt ook steeds maar warmer; zeg maar, heter en vochtiger. En het begint ook weer enorm te gaan stoffen. Niet te geloven dat de mensen hier naast die wegen willen gaan wonen. Je ziet ze amper staan van het stof! Sommige kinderen dragen hier stofmaskers, maar lang niet allemaal. Ze zouden het beter wel doen. Echt niet normaal hier! Dit is gewoon niet leefbaar. Echt wel erg!

Eenmaal aangekomen vanmiddag, gewoon op het terras aan mijn lodge gezeten en genoten van het goede weer. Om 16.30 uur ben ik naar de rivier getrokken om de zonsondergang te zien. Wat een prachtige, zeg! Ik had geluk, er waren nog enkele olifanten bezig met hun dagelijks bad. Echt heel mooi.

Natuurlijk weer een terrasje gebouwd en een lekker biertje gedronken. Even genieten en tot rust komen!

Dan maar op tijd gaan zoeken naar een avondmaal en op tijd mijn bedje in getrokken, want ik was moe. En morgen is het alweer vroeg opstaan voor de safari die we gaan doen. Ik kijk er alvast naar uit.

Groetjes,

Staf uit Chitwan.

24-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Vanmorgen alweer heel vroeg op pad vertrokken, voor mijn eerste safari van vandaag.

Ik ben met een kano de rivier op gegaan en zo de jungle ingetrokken, op zoek naar wilde beesten. Eigenlijk heb ik weer maar eens geluk, want in dit subtropisch gebied regent het meer dan 85% van de tijd. En net nu, is het zo'n 28 à 30 graden. Mooi toch!?

De kanotocht is mooi. Je ziet het water overal dampen. Geruisloos glijden we over de rivier. Ik krijg een verscheidenheid aan vogels te zien, waaronder de prachtige Kingfisher. Ik heb deze al de hele maand in de vorm van bier gedronken!!! Maar nu krijg ik 'm als vogel te zien. Wat een prachtstuk!

Er zitten momenteel heel veel Siberische Ducks. Deze verblijven hier ongeveer een zestal maanden. Ook prachtige beesten, hoor. Ik krijg ook nog hertjes en antilopen te zien en witte reigers bij de vleet. Te veel om op te noemen. En dan ... ja dan ... krijg ik het ongelofelijke te zien. 2 Giganten van krokodillen liggen aan de kant te zonnen. Even voel ik me zelfs niet veilig in de kano. Het zijn echt wel grote beesten, hoor! Gelukkig zijn het visetende krokodillen.  

Op het einde van de kano-tocht trekken we door de jungle terug. Ik krijg ook hier heel wat dieren te zien, maar jammer genoeg geen beer of Indische tijger. Maar ik ben tevreden, hoor. Ik heb heel wat mogen zien.

En dan komen we aan de badplaats van de olifanten. Prahlad houdt zijn woord en regelt onmiddellijk voor mij een olifantendouche. Wat was dit allemaal, zeg? Dit had ik nooit durven dromen. De olifant kwam me afhalen aan de kant van het water. Ik moest langs zijn slurf omhoog kruipen, over zijn hoofd, en dan in zijn nek gaan zitten. De olifant-man riep toen een paar onverstaanbare woorden naar de olifant en toen begon de kermis. Ik kreeg de ene na de andere douche! De olifant zuigt water op met zijn slurf en krolt deze vervolgens achteruit en blaast al het water eruit! Er zit toch redelijk wat druk achter, hoor. Daar schrok ik wel van. En dan het ongelofelijke! Terwijl ik op de olifant zijn rug zit, stapt deze naar het midden van de rivier, naar het diepe water. Dan laat hij zich gewoon op zijn zij vallen en rol ik de rivier in. Daar stond wel een stevige stroming, dus ik moest ferm zwemmen om terug bij de olifant te geraken. De olifant-man hielp me terug op de olifant, maar deze liet zich opnieuw vallen. Dit zo'n 4 -5 maal na mekaar. Een fantastische ervaring toch wel! Zoiets vergeet je nooit meer. Dit zouden mijn kids ook geweldig vinden! 

Terwijl ik dit zit te schrijven, hoor ik hem of een andere toeteren. Alsof hij wil zeggen: kom Witneus, ik wil je nog een douche geven!! Kletsnat ben ik dan maar naar mijn lodge gewandeld voor het middagmaal. Want al om 3 uur vertrekken we alweer voor een andere safaritocht. Ditmaal weer op de rug van een olifant. We werden met een open jeep naar de startplaats van de safari gebracht. Dit was al een avontuur op zich. Vooral heel veel stof vreten en heel veel shaky-shaky-boem-boem. Plezant wel, hoor!

Eenmaal in de jungle aangekomen, waren er torentjes gebouwd. Hier konden de olifanten met hun driver zich 'parkeren'. Zo kon je makkelijk instappen. Ik zat samen met een Japanner en jaja, een echt Rus in het platformpje op de rug van de olifant.

Met de rus had ik dadelijk contact. Niet moeilijk, he, ik ken een paar woorden. Hij nodigde me dadelijk uit om een bezoek te brengen aan zijn stad. Het ging allemaal zo snel. Misschien had ik daar eigenlijk moeten op ingaan ... of had ik eerder misschien ergens vermeld dat ik dit niet meer ging doen. Ik weet het niet meer.

Maar het loopt op zijn einde en dan durf je alweer beginnen plannen maken, zonder dat je het zelf beseft!

De Japanner op zijn beurt ging bijna op de grond liggen, om mij te groeten, toen ik hem vertelde dat ik voor Panasonic in België werkte. Grappig, he! Heel grappig!!

De olifantenrit op zich was weer heel spectaculair. Dat moet je meemaken. Dan weet je pas, wat Hannibal met zijn leger meegemaakt heeft, daar in de bergen. Dat moet vreselijk geweest zijn. Ik was het na een kleine 2 uur meer dan kotsbeu. Je hotst van links naar rechts en van onder naar boven. Je kan je gewoon niet houden. Het is een kwelling. Geen pleziertocht. Alles doet pijn, na een paar uur.  

Het is heel spectaculair als je olifant het pad verlaat en gewoon los de jungle intrekt. Die duwt gewoon alles om wat op zijn pad ligt. Hij trekt takken met verse bladeren van de bomen. Takken, die wij amper met een snoeischaar kunnen losmaken. Dat doet hij losjes met zijn slurf! Oersterk zijn die olifanten.

Na de tocht worden we met open jeep naar de lodge gebracht. Weer stof vreten!!! En ook hier wonen alle mensen weer vlak tegen de weg.

Dan nog genoten van een zeer prachtige zonsondergang met een lekkere Ghorka (Nepalees biertje). Ook nog lekker gegeten en dan maar naar bed, want morgen staat er alweer een zeer lange reisdag te wachten.

Staf uit Chitwan.

25-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Marathon reis van 25h00.

Zo, het Chitwan avontuur heb ik alweer achter mij gelaten. Het zit er al op.

Dit was wel een unieke gebeurtenis en ervaring. Dat moet ik wel toegeven.

Vanmorgen om 7h00 had ik al afgesproken voor vertrek. Mijn laatste dag Nepal zit er dus al op. De reis zou zo een kleine 24h a 25h gaan duren. Geen klein bier dus. Je zou voor minder je moed even verliezen.

We moeten nog een kleine 5h00 rijden tot aan de grens van Nepal naar India.

Langs de ene kant doet mijn hart wel een beetje pijn, omdat ik nu Nepal moet verlaten, en mijn Himalaya avontuur nu echt voorbij zal zijn. Maar daar tegenover staat, dat ik nu stilaan een beetje blij ben, dat er einde komt aan mijn avontuur en reis. Ik hunker nu toch wel een beetje naar huis, naar mijn Anja en de kids. Ik wil nu eigenlijk wel een beetje dat ik bij hen kon zijn.

Ik ben heel stil in de auto. En ik probeer, op mijn manier dan, nog zo veel als ik kan in me op te nemen, en te genieten van Nepal en zijn Himalaya. Want ik zal hier dadelijk wel niet meer terug komen, denk ik.

We naderen de grens. Ik zoek al naar mijn paspoort, en hou het alvast klaar.

En ja, het is weer het zelfde circus om er uit te geraken, als dat ik er wou in komen.

Ik neem nu ook afscheid van mijn Nepalese chauffeur. Hij was een beleefde en zeer toffe jongeman. Wie weet zie ik hem ooit nog weer. Van mij mag het zeker wel.

Daar komt de ritska al aangereden. Hij roept al van ver. Want je moet hier te voet de grens oversteken. Dat wisten jullie al van mijn intrede in Nepal, denk ik. Nu weer die formulieren invullen, zeg. En het moet allemaal wel heel juist zijn. Ik krijg de mijne alvast terug. Ik heb geen geldig adres van verblijf in Dheli ingevuld, en dat moet er staan. Even ben ik in paniek, want ik sta daar maar alleen...en weet geen adres.  

Dan komt dan toch mijn reisbegeleider in zicht. Hij is weer maar eens mijn reddende engel. Gelukkig, zeg, want die ambtenaar begon al moeilijk te doen. Hij rook weer roepie’s, denk ik. Ha ha, te laat man, ik heb iemand die me gratis helpt.

Zo, dan maar weer een stukje te voet India in. En ja hoor...weer maar eens netjes geregeld. Daar staat de volgende mooie auto, met chauffeur, alweer klaar om ons een heel stuk India in te rijden. We moeten nu naar Gorakhpur. Daar is een groot station. En van daar neem ik dan de nachttrein naar Delhi.

Terug in India. Je ziet, ruikt, en hoort het onmiddellijk. Er gonst ook weer dadelijk een liedje door mijn hoofd. En dat ga ik ook dadelijk weer zingen als ik in europa land, denk ik. En dat is: Als de rook om je hoofd is verdwenen.

Het zal zalig zijn, denk ik. Weer gewoon volop doorademen. Geen smog, geen stinkende rook van vuurtjes, geen urine geur. Het zal een hemel op aarde zijn. Tijd om naar huis te gaan, denk ik. Ik droom al bijna luidop.

Wanneer we in Gorakhpur aankomen, hebben we nog wel even tijd om ook deze stad te verkennen. Ik heb al veel gezeurd over vuil en stinken. Maar ook hier verdienen ze een prijs. Ik denk dat dit toch wel echt de vuilste stad is waar ik geweest ben. De mensen zijn hier ook echt niet gemanierd. Ze hebben ook helemaal geen ervaring met westerlingen of toeristen. Dat merk je heel duidelijk. En nieuwsgierig als ze zijn, komen ze ook heel dicht bij je staan en proberen ze je aan te raken. Ze willen ook allemaal een gesprek met je aangaan.

Ik doe snel wat inkopen en spoed me dan maar weer naar het station. Daar voel ik me dan tenminste toch terug een beetje veilig. De kadavers van dieren liggen hier gewoon tussen de eetkraampjes te rotten. Niet te geloven. En zij vinden dat nog allemaal normaal ook. Echt nog een stuk India waar nog veel werk is, hoor.

Dan is het zo ver. Onze trein komt er aan. Verstand op nul en blik op oneindig. Dat is het beste wat je kan doen als je op deze trein stapt. Dat is echt wel nodig. Nu waan je je toch wel een paar honderd jaar terug. En dan nog op een set waar ze zo een oude film draaien.

Mooi om mee te maken. Anja wees maar blij dat je er hier niet bij bent. Want je zou gaan lopen, denk ik. Maar ja, waar naar toe dan? Want het is hier nergens beter.

Even gaan zitten en alles een beetje laten bezinken….dat is het beste wat je hier kan doen op dit moment.

Dan komt de redding. Cor heeft een fles rhum meegenomen. Dit gaat een heel stuk helpen, denk ik.

Normaal drink ik deze dranken nooit, maar voor nu ga ik een uitzondering maken.

We proberen aan bekers te geraken, want die hebben we niet. We spreken dadelijk de man aan die met thee rondkomt in de trein. Hij wil er ons wel verkopen, maar dan moeten we de prijs betalen die normaal een thee kost. Anders wil hij er geen geven. Geen probleem, zeg, dat willen we graag betalen.

In India mag je geen alcohol drinken. En daar begint het eerste plezier al. Cor duikt onder de lakens om onze bekers te vullen. De Indiërs begrijpen niet wat er allemaal gebeurt. Ze kijken hun ogen uit hun hoofd. Vooral mijn fototoestel heeft heel veel beziens. Het valt duidelijk op dat we hier in een zeer arme buurt zitten, waar men nog niet veel heeft gezien.

Na een kleine 25h00 reizen, ben ik dan in mijn hotel in Dehli aangekomen. Bekaf was ik. Want slapen in zo een nacht trein? Vergeet dat maar, hoor. Er is veel te veel op en af geloop.

Het hotel is hetzelfde als waar ik mijn toer gestart ben. Het stelde toen niet veel voor, en het is er niet op verbeterd. En zeker niet nu ik al zo veel andere hotels gezien heb.

De definitie van Nepal is: Never ending peace and love.

Op naar nog twee dagen India, Delhi.

Staf, nu terug van uit India.

26-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Na mijn aankomst in mijn hotel hier in Delhi ben ik maar dadelijk op zoek gegaan
naar een lekker ontbijt.

Ik heb er niet teveel tijd aan besteed, want ik wou nog wel enkele dingen gaan zien hier in Delhi.

Ik koos er voor om de metro eens te gebruiken. Dat is altijd wel eens plezant om te weten hoe dat in deze landen te werk gaat.

Toch geen goede keuze. Dat bleek maar achteraf, hoor, als je het al aan den lijve ondervonden hebt. Lang moeten zoeken hoe het eigenlijk werkt, en welke richting ik moest nemen, en waar er van af te gaan. En dan druk, druk ... amai, dat had ik nog nooit gezien. We werden als beesten in een kooi geduwd. Ik kon nog amper adem halen. Laat staan dat ik iets kon zien.

Maar voor de prijs moest je het niet laten. Het is al het goedkoopste vervoermiddel dat ik hier in India gebruikt heb, zeg. Het kostte zo goed als niets. En….het was toch ook weer eens een belevenis.

Na een tijdje door de straten gekuierd te hebben, besluit ik om op zoek te gaan naar de sihks tempel. Ik had al ergens gehoord dat deze toch ook wel eens de moeite zou zijn.

En ja hoor, dat was zeker niet gelogen. Het is zelfs iets meer dan de moeite. Toch weer heel anders dan al die andere tempels die ik hier al gezien heb.

Na deze tempel besluit ik maar om eens op zoek te gaan naar een pilsje. Daar had ik eigenlijk wel zin in. En ik heb het zo een beetje gehad met al die tempels hier.

Toch echt niet gemakkelijk hier, zeg, pils te vinden. Maar….wie zoekt, die vindt. Toch ook wel weer wat moeilijkheden gehad met die verkoper, omdat ik die ook weer zo maar langs de straat wou gaan opdrinken.

Uiteindelijk werd ik weggeleid door iemand van de winkel. Hij bracht mij naar een klein steegje, een beetje achterin. Hier kon ik rustig mijn biertje opdrinken, zei hij me nog. En voor het eerst heb ik dan maar langs de straat ook wat eten besteld. Er kon me nu toch niet veel meer gebeuren, hoopte ik dan toch.

Het eten viel reuze mee. Het was echt wel heel lekker. Ik had al spijt dat ik dit niet meer gedaan heb. Te bang geweest misschien?

Vandaag heb ik ook een akefietje gehad met een iets te ijverige schoenpoetser. Hij had zonder ik het merkte een bruine smurrie op één van mijn schoenen gesmeerd. En toen liep hij me achterna alsof er niets gebeurd was. Hij maakte mij er zelfs attent op. En toen vroeg hij mij of hij mijn schoenen mocht poetsen. Ik speelde het spel een beetje mee, ondanks dat ik wel zeker wist dat hij ze besmeurd had. Ik wilde hem zelfs een beetje geld geven omdat hij ze dan toch proper gemaakt had. Tot hij opeens zelf geld vroeg, en dan nog een belachelijk hoog bedrag.

Ik werd toen kwaad ... heel kwaad zelf ... en heb hem toen op zijn Belgisch op zijn plaats gezet. En een beetje tegen hem geroepen. Of hij er iets van verstaan heeft? Dat weet ik niet. Maar hij wist verdomd goed waar ik het over had. Want hij werd klein, heel klein. En hij maakt zich ook nog eens zeer snel uit de voeten. Grappig zeg. Ik moest er echt mee lachen.  

Ik heb vandaag maar eens het avondmaal overgeslagen, want ik was iets meer dan doodop. Die weinige en slechte nachtrust van gisteren zit nog overduidelijk in mijn knoken, zeg.

Ik ben dan maar om 19h00 gaan slapen. En dat was nodig ... meer dan nodig zelfs.

Op nu naar mijn allerlaatste dag in Delhi, India.

Van uit Delhi in India.

Staf

27-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Mijn aller ... aller ... allerlaatste dag in Delhi India.

Het mag gaan gebeuren nu. Ik heb het gehad hier. Ik heb het mooi gehad, heel veel gezien en meegemaakt. Ik heb het ook gehad met die viezigheid en smog, en zeker die opdringerige indiërs.

Ik snak naar een verse bruine boterham met beleg en een zeer lekkere tas koffie er bij. HHHMMMM.

Een proper wc, propere douche, tanden poetsen met kraantjes water en lekker frisse lakens. En geen vochtige kamers meer. Kortom, mijn neus staat op naar huis gaan. Ja ja, Anja en kids, het is zo ver. Ik wil naar huis, ik mis jullie, wil jullie terug vast nemen en knuffelen. Het heeft lang genoeg geduurd nu.

Zo dadelijk ga ik nog een allerlaatste keer Delhi in. Ik ga nog een beetje souveniers kopen.

En dan ga ik me voorbereiden op de terugreis. Want er moet toch wel weer het één en ander gereorganiseerd worden in mijn rugzak.

Terwijl ik me door Delhi laat voeren met een tuc tuc vraagt de driver of ik misschien nog een tempel wil zien. Ik gebaar hem dat de tempels nu wel langs mijn oren uit komen. Maar hij dringt aan. Hij weet nog iets speciaals, zegt hij mij. Ik stem dan toch maar toe, want ik wil ook niets missen, he. En al goed, want hij wist er toch weer maar eens een net iets andere uit te vissen voor mij.

Dan laat ik me maar naar een buurt brengen waar heel wat souveniers winkeltjes zijn. Want ik heb de kids nog iets beloofd.

Na wat rond getoerd te hebben, krijg ik ineens een soort Indische Mac Donalds in mijn vizier. Dit is ook wel eens speciaal, denk ik. Ik laat de driver stoppen, en ga hier maar eens naar binnen.

Ik kies hier voor een Chinese schotel op zijn Mac Donalds. Het valt wel reuze mee voor een keer.

Na het eten besluit ik van nog even te voet te gaan richting hotel.

Maar al snel staat mijn besluit vast. Het is nu wel op, met mijn avontuur. Iedereen blijft je aanklampen en iedereen wil je naar de bazaars brengen. Want dan kunnen zij ook weer wat verdien natuurlijk.

Ik besluit nu om de eerste en beste tuc tuc te nemen en me dan naar het hotel te brengen om wat uit te rusten. Niet gemakkelijk, hoor. Ze willen je allemaal gratis naar de bazaars brengen.

Ik maak me druk en loop weg. Ik denk: dan ga ik maar te voet.

En dan ineens word ik aangesproken door een vriendelijke jonge driver. Ik wil dat wel doen, zegt hij. En nog goedkoop ook. Hij wilde persé wat centen hebben, denk ik. Gelukkig maar.

In het hotel aangekomen, heb ik maar het dakterras opgezocht.

Ik heb hier dan maar mijn allerlaatste Indische biertjes besteld. En daar maar rustig opgedronken. Het laatste Indisch geld moet toch op, he.

Spijt? Neen hoor. Belgie, ik kom er aan.

Ik ben dan ook nog een laatste maal naar een Indisch restaurant gestapt om er een laatste keer lekker te gaan eten.

Eénmaal terug in mijn hotel. Lekker douchen, en klaarmaken voor vertrek.

Toen ik 's nachts in de luchthaven aankwam en mijn tas woog, schrok ik toch wel even, hoor. Ik ben vertrokken met 17.5kg, en nu zat ik aan 24.5kg. Gelukkig werd er niets gezegd, want ik zat over mijn kilo’s.

Nu maar wachten, en dan boarden. Joepie naar huis.

De laatste keer uit India.

Staf

28-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Mijn definitie van India is als volgt:

-      Every Stone is a temple

-      Every man is a doctor

-      Every corner is a toilet

-      Every time is tea time

Het is definitief nu.

Ik vlieg naar huis. Voorlopig niet te veel problemen gehad, en alles verloopt vlotjes.

Om 22h00 werd ik afgehaald aan het hotel.

Mijn laatste Indisch eten en mijn laatste Kingfisher is nu een feit. Oef, ja toch he. Oef, weg uit die drukte en lawaai.

Rust! Rust, dat is alles wat ik nu zou willen. En de rochelaars, dat ben ik ook beu. Terug alles clean. Weg met die smetvrees. Het heeft lang genoeg geduurd. Weg ... stinkende en rottende geuren. Weg ...  viezigheid op straat.

Dag India. Dag Dehli. Ik heb jullie nu gezien en beleefd. Dat is wat ik graag wou.

Nu terug naar mijn dagelijkse leventje. Mijn gezin, ons huisje, zelfs mijn werk begon ik al een beetje te missen.

Je wordt hier in India eigenlijk wel eens terug met je twee voetjes op de grond gezet. Ik ga nu zeker helemaal anders tegen het leven, mijn vrouw en kinderen aan zien.

Ik ga zeker meer beseffen wat ik bij ons in Belgie heb en kan doen. Ik ga van alles wat ik gezien en beleefd heb, proberen een beetje over te brengen naar de kinderen toe. Zodat zij zeker beseffen dat toch alles maar niet zo vanzelfsprekend is. Zoals wonen, hygiene, proper en stromend water, verwarming, eten en centen...

Wat dat betreft, is het zeker goed geweest voor mij, om dit ook eens te beleven.

De mentaliteit en het kastensysteem van de Indiërs? Dat vind ik maar helemaal niets hoor. Maar het is hun cultuur. Zij moeten daarmee leven, niet ik. En daar moet ik me bij neerleggen, vind ik. Ik kan daar toch niets aan veranderen.

Ik ga nu landen in Parijs. Eindelijk! Het was een lange vlucht.

Nu even wachten, en dan nog een kleine vlucht naar Amsterdam. Het komt steeds dichter en dichter. Ik kijk er echt naar uit.

Ik heb het nu bijna beleefd, en vooral mogen beleven.

Nogmaals mijn dank aan iedereen die dit mede mogelijk gemaakt heeft voor mij. En dan zeker heel speciaal een dank u wel voor Anja.

Ik heb mijn avontuur gehad. Onvergetelijk dat kan ik al wel zeggen. Getekend voor het leven, in de goede zin dan.

Hopelijk lezen jullie nog allemaal een beetje mee. En hopelijk hebben jullie er ook iets van opgestoken. Ik alvast wel, hoor.

Tot een volgend schrijven.

Maar dan van uit Belgie.

Staf

01-03-2013 om 00:00 geschreven door Staf