Zoals elk jaar werden we door de voorzitter van onze toneelvereniging vergast op een verrassingsavond. We gingen weer eens ferm feesten. Kwestie van het moreel op te krikken. Waar we voor gewerkt hadden, werden we ook voor beloond. Met twee gehuurde luxe monovolumes, reden we naar een onbekende bestemming. Even leek het wel de minder-mobielen-centrale, richting Antwerpen. Het gebouw waar we halt hielden was een Club in een afzichtelijke schreeuwerige kleur groen. En dan kwam het uur van de waarheid: een etentje met tussendoor een travestietenshow! Even had ik nog gehoopt dat we naar het liveoptreden van André Rieu gingen, maar dus niet. Dit was niet echt de verrassing welke ik zou gekozen hebben, maar een gegeven paard mag je niet in de bek kijken (of zoiets). En in het leven moet je eens alles gezien hebben, toch? Een struise potsierlijke 'dame' verwelkomde ons in het sappige 'Antwaarps' en leidde ons naar onze plaatsen. Er was een podium met wijnrode gordijnen en een catwalk tot in de zaal. De raarste kitscherige dingen bekleedden de muren. Grote schilderijen van dames met slangachtige benen en tentakels, met gekleurde nepjuwelen beplakt. Eigenaardige lusters moesten iets oosters voorstellen. Ik kwam gewoon ogen te kort om alles te zien.Ook een beetje door het halfduister dat de sfeer er moest inbrengen. (misschien ziet het er bij daglicht wat schraal uit?) Zelfs de toiletten leken op 'cabardoesjkes', zou ik even later ontdekken. Eigenlijk zat er veel volk in de zaal, zo'n 300 mensen. En het gekke was dat er een groot aantal hier hun vrijgezellenavond kwamen vieren, mannen èn vrouwen. Nadat het voorgerecht was opgediend, waar we wel heel lang op hadden moeten wachten, begon de show. Heel even leek het of we in de Moulin Rouge zaten. Grote vrouwenfiguren in de meest fantastische glitterkostuums in schreeuwerige kleuren en immens hoge pluimencreaties, brachten een playback van toepasselijke liedjes. Er was een 'dame' welke werkelijk als zodanig had kunnen doorgaan, met een heel mooi figuur en dito gelaat. Natuurlijk hadden ze ook gezorgd voor een tegenstelling met een dikke puntige buik en een kinnebak gelijk een paard, niet te vergeten een scheve mond (al of niet gespeeld) En toen zij dan ook in tutu over het podium huppelde, was het hilarische beeld compleet . Toen 'shaking Tina Turner' aan de beurt was, stonden er achter in de zaal twee obers met evenveel bravoure net dezelfde danspassen te showen. Het talent schuilt soms in een klein hoekje. Jammer dat de artiesten niet echt zongen, maar chapeau voor het hoge showgehalte en de glamour en de glitter van de prachtige kostuums. Al valt eten bij zo'n verlichting niet echt mee. Bij het spooklicht van de flikkerende laserstralen is het niet zo simpel een 'chateaubriand' te snijden. Er zat ook nog een koordje rond dat eerst wegmoest eer je aan je vlees kon. Als je dan goed oplette, zag je af en toe wat je aan het doen waart. Door het geflikker leek het of er leven in je stuk vlees zat. Je mes mocht ook niet uitschampen, want dan zat je schoot onder de roomsaus. Nu ben ik echt geen liefhebber van saus, maar als die veilig in mijn bord blijft is er geen probleem. Tijdens het dessert kregen we het laatste gedeelte. Met de gebruikelijke moppen over domme blondjes, het koningshuis, de Hollanders en natuurlijk de Limburgers. Sommige wat plat, maar eerlijkheidshalve moet ik toch bekennen dat er verrassend goede bij waren. Tot slot deden alle 'madammen' hun pruik af en... weg was de magie door die kale hoofden. Dan werd het ook duidelijk dat ze maar met vier waren, terwijl het geleken had dat er een ganse groep aan het werk was geweest, door het snelle omkleden en steeds wisselende pruiken. Toen de 'hoofdmadam' het publiek bedankte en met een snik en een traan in haar stem vertelde, hoe ze soms bespot en gediscrimineerd worden om hun 'anderszijn' , werd het even stil in de zaal. Dan viel het mij plots op dat ze geen grapjes gemaakt hadden over zichzelf, daar waren ze blijkbaar nog niet aan toe. Ooit zouden ze het misschien nog leren wat een kracht er in zit als je met jezelf kan lachen. Tot dan was het zoals de bekende clown met de tranen.
Hello Dolly... komaan meisjes... the show must go on...
Wat is er toch aan de hand met het weer dit jaar? Elke maand sneuvelt er een record. Juni was koud, juli droog en tropisch heet, augustus de natste. September dan weer de warmste. En meestal begint die weersverandering rond de eerste van de maand. Oeioei... oktober is begonnen met windhozen en onweer... Ik wil geen onheilsprofeet zijn, maar mensen houd u vast aan de takken van de bomen!!!
Onlangs moest ik een aangetekende brief verzenden en omdat er hier een straat verder een klein bijkantoortje ligt, ben ik daar 'klant.' Het is een oud nostalgisch gebouw en de mensen schuiven er gewoon aan op een manier zoals het vroeger ging. Geen nummers, geen dranghekken, niks van dit alles.
Normaal ga je voor een aangetekende zending even aan het loket een formuliertje vragen en nadat je het hebt ingevuld, wacht je achteraan in de rij op je beurt. Maar omdat er vóór mij slechts twee mensen waren, vond ik dat niet nodig. Net na mij kwam er een luidruchtige blonde dame binnen, die met het nodige kabaal haar formuliertje en nog enkele enveloppen ging vragen. Zodoende was ze dus nog voor mij aan 't schrijven. Het mijne was dadelijk ingevuld en dus ging ik mooi als een braaf meisje achteraan mijn beurt afwachten. Tot mijn grote pech was de rij ondertussen uitgegroeid tot een heuse file van zo'n man of acht. De blondine speelde het slimmer en ging gewoon onmiddellijk naar het loket. Toen ze ontdekte dat ze iets verkeerd had ingevuld, deed ze dat snel even over, zonder zich iets van de rij mensen aan te trekken . Op hetzelfde ogenblik ging luid rinkelend haar GSM af en begon ze hevig gesticulerend hardop aan een discussie over haar familiale problemen, zodat iedereen daar ook nog eens van mocht meegenieten. Het gesprek eindigde met een dreigement aan het adres van haar correspondent, die ze ging aanklagen wegens smaad. De aanwezigen wierpen elkaar veelbetekenende blikken toe, elkaar begrijpend zonder woorden. Het is eigenaardig hoe verschillende mensen in bepaalde situaties blijkbaar toch allemaal hetzelfde denken.
De loketdame beschikte duidelijk over een zeer grote dosis geduld en begrip, maar zuchtte eens diep van opluchting toen de lawaaiierige dame eindelijk door de deur naar buiten verdween. Toen viel haar blik op mij en riep ze dat ik mocht voorgaan omdat ik geen tweede maal hoefde aan te schuiven. Maar als ik nu ergens een hekel aan heb, dan is het wel: opvallen in een menigte, in dit geval een rij wachtende mensen. Minstens tien paar ogen keken plots mijn richting uit. Op dat ogenblik had ik een mug willen zijn, zodat ik had kunnen wegzoeven. Maar weigeren zou te gek geweest zijn, dus maakte ik van het aanbod gebruik. Vermoedelijk probeerde de dame achter het loket hiermee haar ergernis een beetje weg te werken.
Zo zie je maar dat je op verschillende manieren kan opvallen, het ligt er maar aan welke je zelf verkiest.
Eindelijk! Eindelijk vond ik er eens een artikel over, zodat mijn vermoedens bevestigd werden. Ik wist het al lang: Ik ben allergisch voor zoetstoffen en dan in de eerste plaats voor aspartaam. Als ik een glas cola-light durf te drinken, word ik al snel misselijk. Maar daar is een mouw aan te passen, gewoon water drinken. Het probleem is dat er in veel voedingswaren kunstmatige zoetstoffen voorkomen, zodat ik alle etiketten moet lezen als ik ga winkelen. Daardoor ontdekte ik dat er op een verpakking van yoghurt met fruit, waar zich aspartaam in bevond, in de Franse tekst stond te lezen dat je dat produkt niet mocht geven aan kinderen onder de drie jaar. Dus mag je veronderstellen dat hetzelfde niet schadelijk is voor Vlaamse kindjes? En daar stopt het ook niet, er bevinden zich kunstmatige zoetstoffen in heel veel dingen, bvb de meeste light produkten, suikervrije snoep, zoetjes voor de koffie, hoestsiroop en bruistabletten. Wanneer mijn dokter mij iets voorschrijft moet ik steeds op mijn hoede zijn. En als ik bij de apotheker om hoestsiroop vraag zonder aspartaam, word ik een beetje argwanend bekeken en vraagt men mij steevast of ik misschien bedoel zonder suiker? Na mijn uitleg heb ik er nog twijfels over of ik wel echt geloofd word. Het probleem schijnt onbekend te zijn. Tot ik dat bewuste artikel vond. 't Schijnt dus toch voor te komen dat mensen beweren doodziek te worden van aspartaam. Sommige wetenschappers noemen het 'belachelijk' . De mensen zijn van suiker overgeschakeld op zoetstoffen voor hun gezondheid, vanwege de calorieën, maar vrezen nu dat dit slecht is en stappen weer over naar suikerhoudende frisdranken. Het heeft geen belang dat er veiligheidsmarges of grenzen bestaan, voor mij is een klein beetje al teveel en ik blijk nu niet de enige te zijn.(eindelijk!) Dat ze hier maar eens een ernstige studie aan wijden, het kan onze gezondheid alleen maar ten goede komen!
'Ik wil niet!' Het kleine jongetje stampte boos op de grond. Waarom begreep ze hem niet? Of deed ze maar alsof? Hij had haar toch ooit verteld dat ze zijn beste vriendinnetje was, terwijl ze hem in haar armen wiegde en voor hem een liedje zong. Maar nu vond hij haar een stoute bomma. 'Ik wil niet terug naar papa!' De vrouw bleef zwijgen, terwijl ze in zijn betraande ogen poelen van wanhoop en ellende zag. Hoe kon ze een kind van vier uitleggen, dat haar hart brak omdat ze deed wat ze moest doen? Het was de jeugdrechter die beslist had dat hij terug naar zijn eigen milieu zou verhuizen. Ze herinnerde zich nog de dag dat ze het kind bij haar hadden gebracht, het moest voor hem de hemel op aarde geweest zijn. Als tweejarige had hij al noodgedwongen ondervonden wat honger en dorst waren. Samen met zijn labiele moeder had hij in donkere koude bushokjes geslapen. Hoogstwaarschijnlijk hield ze op haar eigen manier wel van hem, maar ze was een beetje gestoord. Dat zoiets geen leven was voor zo'n kind besefte ze niet. Tot ze op een nacht opgepakt werden door een politiepatrouille, die beiden aantrof langs de weg. Ze vonden het verdacht eigenaardig, die jonge vrouw onder invloed, met dat huilende kind op de arm, op zo'n onmenselijk uur. Ze kon ook niet zo dadelijk vertellen wie ze was of waar ze woonde. De vrouw zou de dag nooit vergeten toen ze de kleine bange jongen overnam van de sociale assistente, die onmiddellijk weer vertrok. Het was een mooi kind met goudblonde krulletjes, zoals ze in de sprookjes voorkomen. Maar dit had weinig van een sprookje, dit was de harde realiteit. De mooie gouden krulletjes moesten ook ontluisd worden, zodat zijn 'hoofdpijn' stopte, waar hij over kloeg. Toen hij in de keuken het bord soep zag staan, dat voor hem klaarstond, droogden zijn traantjes. Dit was echte soep en ze was lekker. Hem wassen zorgde ook voor onverwachte problemen. Op het moment dat ze hem uitkleedde, kroop hij bevend in een hoekje, zijn handjes beschermend voor hem, wenend, 'niet aankomen...' Hij leerde snel terug lachen toen hij na een tijdje ontdekte dat zijn prille leventje erg veranderd was. De eerste keer dat hij 's morgens vroeg: :'Bomma is er vandaag eten?' , was ze wel geschrokken. Hoe dikwijls in zijn leven had hij hier al een ontkennend antwoord op gekregen? Met een bang hartje keek hij toe hoe ze het laatste restje choco uit de pot op zijn boterham smeerde. Die zalige chocopasta waar hij zo verlekkerd op was. Op?... Dikke tranen liepen onmiddellijk over zijn wangetjes, zonder geluid, zonder gesnik. Wat je bij zo'n kind toch niet verwachtte. Het gaf haar een akelig gevoel, iets waar ze niet zo goed raad mee wist. Na een tijdje leerde hij dat de choco nooit echt op was, Bomma had er altijd eentje extra in de kast staan. Zo ging het ook met de melk en andere lekkere dingen. Mee gaan winkelen was voor hem een feest, zonder gelijke. Boven op de kar, als een kleine pasha, wees hij genietend alles aan wat hij mooi en lekker vond. Iets vragen deed hij niet, want hij kende blijkbaar de betekenis van het woord 'te duur' . Maar het leek wel of zijn bomma erg rijk was, want ze kocht alles wat zijn hartje lustte. Zo werd zijn leven één grote belevenis en het jongetje bloeide open tot een echt zonnestraaltje... Tot zijn vader een nieuwe vrouw had en het kind terug wilde. De kleine jongen voelde zich verraden toen hij er tegen zijn zin naartoe moest. Het toilet was er zo vuil en de frigo leeg. Tot dan een mijnheer die hem niet eens kende, besliste dat hij er voorgoed moest gaan wonen. Maar dat zijn bomma het spel meespeelde, dat kreeg hij niet verwerkt. 'Ik wil niet, stoute bomma, ik wil niet meer mee!' Maar zijn smeken of boos zijn hielpen niet, zijn vader was daar en laadde al zijn speelgoed en kleertjes in de auto. Dan nam hij het kind en zette hem achteraan, zeggend dat hij moest stoppen met blèren. De vrouw stond nog lang aan de deur, de auto was al lang uit het zicht verdwenen. Haar hele lichaam voelde koud als steen. Niemand vroeg wat zij ervan dacht, zij had zich maar te schikken. Maar het kind zou opgroeien en daar zou ze op wachten. Als hij dan groot genoeg was zou ze hem laten weten dat ze er altijd voor hem zou zijn. ooit... later... als hij groot was. Hopelijk zou hij haar niet vergeten... haar gouden zonnestraaltje...
=============================================
Vandaag is zijn verjaardag, twintig is hij geworden. Maar er is geen happy end. Het laatste wat ze van hem heeft gehoord, is dat hij in een psychiatrische instelling verblijft. De vrucht van zijn opvoeding...
Iemand met een oud huis. Zag een voordeel in de aardbeving. Door het schudden van zijn huis waren de dakpannen, die door vroegere stormen wat ongelijk lagen, weer netjes op een rijtje gaan liggen.
Mijn schoonmoeder Stond onmiddellijk gereed met handtas en geld om de straat op te rennen.
De mevrouw met het zoontje dat last had van nachtmerries. Iemand had haar aangeraden om de aardstralen op de plaats van het bed te laten meten. Maar ze besloot om eerst zelf eens een nachtje in hetzelfde bed te slapen om na te gaan of zij er ook hinder van had. Natuurlijk uitgerekend de nacht van de aardbeving. 's Morgens zei ze tegen haar man dat ze het nu begreep, ze had nu zelf ondervonden wat de arme jongen elke nacht meemaakte.
Parijs ontdekken was heel anders dan ik mij had voorgesteld. de straten heel breed en ruim, veel bomen en groene parkjes, proper, gebouwen die bij elkaar passen en vooral vééél trappen. Augustus is een prima maand om naar Parijs te gaan, want de meeste inwoners van de stad hebben dan ook vakantie en trekken naar zee of de bergen, zodat het er vrij rustig is. De Metro is een belevenis, want het is de eerste keer voor mij. Razendsnel van de ene kant naar de andere sporen. Spannend omdat de deuren zo snel achter je dicht gaan en waarschijnlijk een van de goedkoopste manieren om de stad te verkennen. De Eiffeltoren ga ik hier niet beschrijven, iedereen kent hem wel. Maar als je er zo onder staat, heeft het toch iets imponerend. Wat ik ook nooit eerder zag zijn de mensen die 's avonds op het gras zitten te picknicken, op een deken, met kaarsen en de fles wijn binnen handbereik, met de verlichte toren op de achtergrond. Echt een gezellige boel! Het stereotiepe beeld van de busladingen Japanners ontbreekt ook hier niet. Het enige verschil met vroeger is de afmeting van hun camera's. De grote aparaten met lenzen van zo'n halve meter, zijn nu vervangen door piepkleine cameraatjes die je in je gesloten hand kan houden en waarschijnlijk in hun thuisland gefabriceerd worden. Heel Parijs beschrijven in 't kort, zal niet lukken. Maar het vermelden waard is de uitstap naar het 'Père Lachaise' kerkhof. Je kan dit met geen enkel ander vergelijken, het is een stad op zich. We zijn nog maar heel even binnen of gaan al terug om een plan te kopen. Zonder zou je er uren ronddwalen en nog niet vinden wat je zocht. Het is ontroerend als je op halfvergane dodenkapelletjes namen tegenkomt als : Chopin of Rossini. De grafsteen van Gilbert Bécaud, bedolven onder de verse bloemen. Het beroemde koppel: Simonne Signoret en Yves Montand, samen onder de eenvoudigste steen die ik ooit zag, geen datum, niets! Je zou er bijna voorbijlopen. Slechts enkele afgevallen rozenblaadjes sieren hun laatste rustplaats. Bij een grote blok steen, met de naam Oscar Wilde, staan ook veel bezoekers in stilte te mijmeren. Het beeldhouwwerk bovenaan stelt volgens mij een feniks voor die zijn vleugels spreidt. Het minimalisme van dit werk moet in die tijd toch iets futuristisch gehad hebben. Het is duidelijk dat de grote steen net schoongemaakt is, nadat vandalen hem beklad hadden. Als laatste bezoeken we Edith Piaff, degene waar we zeker voor gekomen waren. Het kleine vrouwtje met de grote stem, dat zoveel wist over het leven en de liefde. Het is er aanschuiven. Haar laatste rustplaats is ook bedolven onder de verse bloemen. De ontroerende stilte die er heerst zal mij nog lang bijblijven. Iemand heeft een gedenkplaat voor haar laten maken met daarop: 'Dieu réunit ceux qui s'aiment' Ik hoop nog eens naar Parijs te kunnen, want er is nog zoveel om te gaan bezoeken. En een goede reden hebben we ook, de pannenkoek met kaas, uit het vuistje, welke we nog hadden willen eten, maar door alle drukte en het volle programma vergeten zijn...
Vandaag kennis gemaakt met Tai- Chi. Nooit gedacht dat het zo'n energie zou kunnen opwekken, al die langzame bewegingen. Maar eigenlijk is het de basis voor een gevechtssport. Het ligt er maar aan hoe je de bewegingen uitvoert. Het is allemaal precisiewerk, en ook niet zo simpel als je zou denken. In het begin is het moeilijk om in de juiste concentratie te komen. Je moet op zoveel dingen letten. Je voeten moeten recht naast elkaar staan, je oksels hol. (alsof je rondloopt met tennisballen onder je armen.) Je duimen moeten naar de juiste plaats wijzen onderaan de buik. De ademhaling vanuit de buik. Naar de zachte muziek luisteren helpt wel. (bij mij toch). We hebben toch al drie bewegingen geleerd. Maar als je ziet wat er nog allemaal gaat bijkomen... Ook de volgorde onthouden is niet zo gemakkelijk. Maar waarschijnlijk is hier van toepassing dat oefening kunst baart. Even waan ik mij in de film 'Karate Kid'.
We gaan ook enkele oefeningen doen in zelfverdediging, laat ze maar komen, de handtassendieven.
Nu ben ik zo stoer, maar als er echt iets moest gebeuren... naja... Ik zal best een beetje oefenen anders ben ik bij de volgende les al vergeten hoe ik moest bewegen.
Eind juli ben ik verhuisd, toen het zo warm was. Alles fijn geverfd, zo ben ik een tijdje gerust, dacht ik. Het is ook gemakkelijk verven in een leeg appartement. Nadat ik goed en wel geïnstalleerd was, begon hier in België het regenseizoen. Met bakken viel het eruit. En plots... een natte muur in de badkamer. Waar kwam dat vandaan? De maatschappij gebeld, heel gedienstig kwamen ze kijken. Abnormaal gedienstig, er zijn wel zes verschillende mensen de schade komen bekijken. Ondertussen zag de nieuwe verf er maar zielig uit. Overal blazen en frutsels.
Elke week opnieuw gebeld. 'Jaja, we zijn ermee bezig, we zijn aan 't zoeken.' Toevallig kwam ik gisteren aan de praat met iemand die hier vrij goed bekend is. Ah, ik was dat met die natte muur? Jamaar dat was al zes jaar zo en ze hadden nog steeds geen oplossing gevonden. Er was ergens iets wat overloopt bij regenval.
Dat is dus het gevoel als je het in Keulen hoort donderen, of een koude douche krijgt! Weer gebeld en onmiddellijk met de deur in huis gevallen. Ze ontkenden het zelfs niet!
'Maar we zijn er mee bezig. Hebt u al verf gehaald? We komen verven wanneer u maar wilt'. Wat gaan ze in Godsnaam verven op een natte muur! 'Maar mevrouw dat is toch alleen maar als het hard regent?' 'Ja, en wat moet ik doen, er een regenscherm boven zetten? En elke keer als het geregend heeft opnieuw verven? Waarom zetten jullie er geen tegels voor?' 'Neen dat gaat niet als de muur nat is, maar we zijn er mee bezig hoor!'
Twee buren Dachten als zovelen dat de verwarmingsketel ontploft was, maar bij nader inzien bleek de schade nog mee te vallen. J. zou dan morgen het hele spel wel openmaken. (wat hij toen ook gedaan heeft en gewerkt tot iemand kwam vertellen over de aardschok!) A. die buitengekeken had en gezien dat bij alle buren het licht brandde, geneerde zich dat door hen de hele buurt wakker was.
Een werkmakker. Nam het geladen geweer dat naast zijn bed stond, toen hij de deuren van de kleerkast zag openzwaaien. Hij dacht aan inbrekers en heeft zich gelukkig nog op tijd bedacht voor hij een schot loste. Misschien nog een geluk voor zijn kleding! Vrienden op vakantie in Spanje Hoorden van een Hollands echtpaar dat er in Limburg een aardschok was geweest met een kracht van 5.5. Ze belden in paniek naar de schoonmoeder in Belgie, die zelf gedacht had dat er in de nacht een bulldozer haar huis had geramd. Ongelovig en opgelucht vernamen ze dat hun huis intact was.
Er wordt de laatste tijd weer over boeken gesproken en geschreven. Ik ben vrijwilligster op het VrouwenAdviesCentrum, en via de tweedehandswinkel kom ik regelmatig in contact met boeken. Wat mij stoort is dat nieuwe boeken vrij kostelijk zijn en als ze dan in onze winkel belanden zijn ze bijna niets meer waard. De meeste boeken raak je aan de straatstenen nog niet kwijt. Al is de kaft splinternieuw en de prijs bijna niks, het maakt niet uit. Sommige reeksen boeken willen de mensen nog niet gratis. Toen we enkele kartons binnenkregen vol Konsalik, dacht ik: dat is iets voor de verzamelaars. (Konsalik is dood, voor wie dat nog niet wist) Maar nee, ze blijven in de winkel liggen. Ik kan ongeveer vertellen wat er zoal gelezen wordt. Strips, natuurlijk. Kinderboeken ook, vooral tegen en tijdens de vakantie. Dan zie je soms moeders die vol nostalgische gevoelens boeken uitkiezen welke ze zelf als kind gelezen hebben en dan maar hopen dat hun kroost hetzelfde gaat doen. Meestal lukt dat wel. De kartonnen babyboekjes die zijn meestal als eerste weg. Daar heb je dan ook soms van die dingetjes instaan die geluidjes maken en die vooral moeten dienen om te leren. Wat ook wel bolt dat is psychologie en zelfhulp. Er was eens een vreemdeling die 1e studiejaarboekjes kocht, en daar heel blij mee was. Hij was namelijk nederlands aan 't leren. Dan heb je de mensen met heel weinig financïele middelen, maar die toch graag lezen, die zoeken zich de dikste romans uit, omdat alle prijzen gelijk zijn. Zo kunnen ze wat langer lezen. Stationsromannetjes zijn ook nog in trek, aan 10 cent, een stapel mee op vakantie en dan worden ze gewoon weggegooid. Maar oude boeken... vergeet het maar. We hebben een exemplaar van bijna honderd jaar oud, in heel goede staat. De nederlandse vertaling van 'Das Kapital' van Marx. Geen kat die zich daaraan interesseert. Ook bekende schrijvers van voor de tweede wereldoorlog en ouder blijven op de planken liggen.
Als ik dan zo mijn eigen boekenkast bekijk, besef ik dat daar voor een hoop geld inzit (aankoop), maar nu niets meer waard is.
Verhuizen is opruimen en opruimen betekent vergeten dingen terugvinden. Zoals reacties die ik noteerde na de aardbeving op 13 april 1992. Het was 3h en enkele minuten in het midden van de nacht. (epicenter ergens in Eindhoven ofzo) Het is al een tijdje geleden maar ik denk toch dat veel mensen zich dat nog herinneren. 1e buurvrouw. Zette onmiddellijk de tv aan om te horen wat er eigenlijk gebeurd was. Voor het geval er ergens iets ontploft was kon er mogelijk een gaswolk vrijgekomen zijn. Dus zeker onveilig om de straat op te lopen. Het eerste dat ze redde was... haar vals gebit. Haar zoon kreeg ze met de beste wil van de wereld niet wakker en heeft door alles heen geslapen. Maar vond het jammer dat hij zoiets gemist had, 'waarom heb je mij niet wakker gemaakt!'
2e buurvrouw Kreeg 's nachts krampen in haar benen en haar man vroeg of het bijna gedaan was met dat schudden.
1 buurmeisje Kreeg de grootste schok te verwerken ná de aardbeving. Toen pa en ma haar kwamen wekken in hun blote flikker. Toen pa snel in een oude pyama wilde schieten, wenste zijn vrouw dat hij minstens een nieuwe zou nemen en dan pas de straat oplopen, je weet wel de buren enzo...
Ik heb er nog, maar ik ga ze wat verdelen, anders wordt het verhaal te lang.
Hoe kan een mens die anderen afzet of bedriegt nog gerust slapen? Terwijl het slachtoffer zich er ziek van voelt. Op die manier brokkelt het vertrouwen in de medemensen alweer een beetje af. Het wordt kleiner en kleiner. Terwijl je dacht al sterker geworden te zijn. Er gebeurt altijd weer iets dat je knakt. Ik weet, volhouden, het komt weer in orde. Maar begrijpen zal ik het nooit. Zou het echt zo zijn dat sommigen niet voor het geluk geboren zijn? Of lok je het zonder het te beseffen zelf uit? Terwijl je ervan overtuigd bent dat je toch al een laagje eelt op je ziel hebt ontwikkeld, blijkt het maar een flinterdun vliesje te zijn. Moet je eigenlijk zelf gemener worden om er beter tegen te kunnen? Of ben ik een slecht mens geweest zodat ik gedurig maar het gevoel heb dat ik gestraft word? Het gaat niet in de eerste plaats om het geld, maar om de oneerlijke manier dat je behandeld wordt. Oneerlijkheid vind ik een van de ergste dingen ter wereld.
Na een heerlijke koffie op een terrasje in het zonnetje, begonnen we aan onze zoektocht. Winkel in, winkel uit, we deden ze allemaal. Ik wist zelfs niet dat er zo veel waren. Overal stelde M. de vraag en overal kreeg ze hetzelfde antwoord: njet... niks...rien... Zelfs in de missiewinkel waar ze toch ook met Afrika enzo bezig waren. Ja, vroeger waren er zulke negertjes geweest, maar dat was jaren geleden. Er was zelfs iemand die meende te weten dat de 'negertjesmal' versleten was, zodat de productie ervan niet meer lukte. Na de middag besloten we om alle kraampjes af te lopen. Maar ook daar weer: niks... Ja er zat dan niets anders op dan met lege handen naar huis te gaan, jammer maar niets aan te doen. We namen de weg naast de Basiliek om naar de parking te gaan. Er staat daar ook een oud gebouwtje waar de toiletten in onder gebracht zijn. Daar zag ik hem, van pure verbouwereerdheid kon ik alleen maar met mijn vinger wijzen, tot ik op de juiste woorden kwam. Daar!!! Achter een glazen ruit stond ons negertje. Zou de WC-meneer hem daar staan hebben om zijn dagelijkse verdiensten in te deponeren? Wat bleek nu? De brave man stelde in de kleine vitrine enkele spullen tentoon, als extra bijverdienste. De prijs was ook een meevaller omdat M. een veel hoger budget had voorzien. De man vertrouwde ons toe op een samenzweerderstoontje, dat we niet te lang moesten wachten als we er nog eentje wilden want er waren er nog maar 25!!! Onderweg naar huis raakten we maar niet uitgelachen om het hele voorval. De conclusie van dit verhaal zou kunnen zijn: is er iets dat je in geen enkele winkel vindt... misschien kan je dan eens naar Scherpenheuvel rijden. Maar vergeet dan vooral niet naar het openbaar toilet te gaan.!
M. was er al een tijdje naar op zoek. Het moest een speciaal geschenk worden voor haar broer zijn 50e verjaardag. Ze had al hier en daar eens rondgevraagd en iedereen verzekerde haar dat ze het in Scherpenheuvel zeker zou vinden, want daar waren van die winkels waar je zoiets zelfs op bestelling kon laten maken. Ik had mij laten overtuigen om mee te rijden en zodoende vertrokken we richting Scherpenheuvel. We gingen op zoek naar een 'centennegertje', dat goedkeurend knikt wanneer je (gul) in de gleuf in zijn schoteltje een geldstuk laat vallen. Wie kent het niet uit zijn kindertijd, toen elke schoolklas er een bezat. Ook bij de kruidenier vond je er wel een op de toonbank. Het was nog uit de tijd dat we zilverpapier spaarden voor de arme negertjes, die in een hutje woonden. Al heb ik jammer genoeg nooit kunnen achterhalen wat de sukkelaartjes ermee aanvingen. Maar voor ons was het zilverpapier ook een beetje schaars, want dat had je alleen maar als je een reep chocolade gegeten had, wat toen zeker geen dagelijkse kost was! Maar ik dwaal af: we reden dus naar Scherpenheuvel. Het wilde nog niet zo dadelijk lukken, want net van de autobaan af, was er al een omleiding. In de verte zagen we de bekende vierkante toren met de ronde koepel vol gouden sterren, maar het leek of we een beetje in een cirkel reden. M. vond dit allemaal niet erg, want dan kon ze ondertussen, (natuurmens zoals zij is), een beetje genieten van het malse groen in de wei en klaprozen en boterbloemen en zelfs koeien en het was mooi weer, zodus... In het midden van de week naar zo'n bedevaartsoord gaan, betekent weinig volk en een reuzengrote parking, bijna voor ons alleen, dicht bij de Basiliek.
Op een voormiddag viel plots de stroom uit. Het was te merken aan de radio die ineens ophield met uitheemse gerechten rond mijn oren te slingeren. De zekeringen nagekeken, niets aan de hand, de panne kwam van buiten. Met een glimlach dacht ik aan mijn oude buurvrouw die zo dadelijk in paniek zou komen vragen of ik ook zonder stroom zat. Ja hoor, even later ging de bel, het was oma van de buren. Opgewonden met haar hoofd schuddend stelde ze de verwachte vraag. 'Heb je ook geen elektriek? Ik wilde net mijn soep mixen en dacht al dat er kortsluiting was. Maar gelukkig is het dus niet zo.' Ik kon haar geruststellen en nodigde haar uit om binnen te komen. Maar zoals steeds had ze daar geen tijd voor en zoals steeds bleef ze toch aan de deur staan babbelen. Dan kwam haar kleinzoon eraan, die tegenover haar woont. 'Oma, hebben jullie ook geen stroom? Ons mama vraagt of je soms een pakje boter kunt missen?' 'Ja natuurlijk, haal er maar een uit de frigo.' Terwijl we nog stonden te praten, ging het licht plots weer aan. 'Ah prima, de panne is al opgelost!' Tot ons beider verbazing kwam haar kleinzoon dubbel van het lachen naar buiten. 'Oma ik heb de mixer maar uitgedaan, want die stond alleen in de soep te draaien.' Dit was voldoende om de vrouw in paniek naar binnen te doen vluchten. 'Och Here! Wie weet wat ik nog allemaal heb aangelaten!'
