Hoe kan een mens die anderen afzet of bedriegt nog gerust slapen? Terwijl het slachtoffer zich er ziek van voelt. Op die manier brokkelt het vertrouwen in de medemensen alweer een beetje af. Het wordt kleiner en kleiner. Terwijl je dacht al sterker geworden te zijn. Er gebeurt altijd weer iets dat je knakt. Ik weet, volhouden, het komt weer in orde. Maar begrijpen zal ik het nooit. Zou het echt zo zijn dat sommigen niet voor het geluk geboren zijn? Of lok je het zonder het te beseffen zelf uit? Terwijl je ervan overtuigd bent dat je toch al een laagje eelt op je ziel hebt ontwikkeld, blijkt het maar een flinterdun vliesje te zijn. Moet je eigenlijk zelf gemener worden om er beter tegen te kunnen? Of ben ik een slecht mens geweest zodat ik gedurig maar het gevoel heb dat ik gestraft word? Het gaat niet in de eerste plaats om het geld, maar om de oneerlijke manier dat je behandeld wordt. Oneerlijkheid vind ik een van de ergste dingen ter wereld.
Na een heerlijke koffie op een terrasje in het zonnetje, begonnen we aan onze zoektocht. Winkel in, winkel uit, we deden ze allemaal. Ik wist zelfs niet dat er zo veel waren. Overal stelde M. de vraag en overal kreeg ze hetzelfde antwoord: njet... niks...rien... Zelfs in de missiewinkel waar ze toch ook met Afrika enzo bezig waren. Ja, vroeger waren er zulke negertjes geweest, maar dat was jaren geleden. Er was zelfs iemand die meende te weten dat de 'negertjesmal' versleten was, zodat de productie ervan niet meer lukte. Na de middag besloten we om alle kraampjes af te lopen. Maar ook daar weer: niks... Ja er zat dan niets anders op dan met lege handen naar huis te gaan, jammer maar niets aan te doen. We namen de weg naast de Basiliek om naar de parking te gaan. Er staat daar ook een oud gebouwtje waar de toiletten in onder gebracht zijn. Daar zag ik hem, van pure verbouwereerdheid kon ik alleen maar met mijn vinger wijzen, tot ik op de juiste woorden kwam. Daar!!! Achter een glazen ruit stond ons negertje. Zou de WC-meneer hem daar staan hebben om zijn dagelijkse verdiensten in te deponeren? Wat bleek nu? De brave man stelde in de kleine vitrine enkele spullen tentoon, als extra bijverdienste. De prijs was ook een meevaller omdat M. een veel hoger budget had voorzien. De man vertrouwde ons toe op een samenzweerderstoontje, dat we niet te lang moesten wachten als we er nog eentje wilden want er waren er nog maar 25!!! Onderweg naar huis raakten we maar niet uitgelachen om het hele voorval. De conclusie van dit verhaal zou kunnen zijn: is er iets dat je in geen enkele winkel vindt... misschien kan je dan eens naar Scherpenheuvel rijden. Maar vergeet dan vooral niet naar het openbaar toilet te gaan.!
M. was er al een tijdje naar op zoek. Het moest een speciaal geschenk worden voor haar broer zijn 50e verjaardag. Ze had al hier en daar eens rondgevraagd en iedereen verzekerde haar dat ze het in Scherpenheuvel zeker zou vinden, want daar waren van die winkels waar je zoiets zelfs op bestelling kon laten maken. Ik had mij laten overtuigen om mee te rijden en zodoende vertrokken we richting Scherpenheuvel. We gingen op zoek naar een 'centennegertje', dat goedkeurend knikt wanneer je (gul) in de gleuf in zijn schoteltje een geldstuk laat vallen. Wie kent het niet uit zijn kindertijd, toen elke schoolklas er een bezat. Ook bij de kruidenier vond je er wel een op de toonbank. Het was nog uit de tijd dat we zilverpapier spaarden voor de arme negertjes, die in een hutje woonden. Al heb ik jammer genoeg nooit kunnen achterhalen wat de sukkelaartjes ermee aanvingen. Maar voor ons was het zilverpapier ook een beetje schaars, want dat had je alleen maar als je een reep chocolade gegeten had, wat toen zeker geen dagelijkse kost was! Maar ik dwaal af: we reden dus naar Scherpenheuvel. Het wilde nog niet zo dadelijk lukken, want net van de autobaan af, was er al een omleiding. In de verte zagen we de bekende vierkante toren met de ronde koepel vol gouden sterren, maar het leek of we een beetje in een cirkel reden. M. vond dit allemaal niet erg, want dan kon ze ondertussen, (natuurmens zoals zij is), een beetje genieten van het malse groen in de wei en klaprozen en boterbloemen en zelfs koeien en het was mooi weer, zodus... In het midden van de week naar zo'n bedevaartsoord gaan, betekent weinig volk en een reuzengrote parking, bijna voor ons alleen, dicht bij de Basiliek.
Op een voormiddag viel plots de stroom uit. Het was te merken aan de radio die ineens ophield met uitheemse gerechten rond mijn oren te slingeren. De zekeringen nagekeken, niets aan de hand, de panne kwam van buiten. Met een glimlach dacht ik aan mijn oude buurvrouw die zo dadelijk in paniek zou komen vragen of ik ook zonder stroom zat. Ja hoor, even later ging de bel, het was oma van de buren. Opgewonden met haar hoofd schuddend stelde ze de verwachte vraag. 'Heb je ook geen elektriek? Ik wilde net mijn soep mixen en dacht al dat er kortsluiting was. Maar gelukkig is het dus niet zo.' Ik kon haar geruststellen en nodigde haar uit om binnen te komen. Maar zoals steeds had ze daar geen tijd voor en zoals steeds bleef ze toch aan de deur staan babbelen. Dan kwam haar kleinzoon eraan, die tegenover haar woont. 'Oma, hebben jullie ook geen stroom? Ons mama vraagt of je soms een pakje boter kunt missen?' 'Ja natuurlijk, haal er maar een uit de frigo.' Terwijl we nog stonden te praten, ging het licht plots weer aan. 'Ah prima, de panne is al opgelost!' Tot ons beider verbazing kwam haar kleinzoon dubbel van het lachen naar buiten. 'Oma ik heb de mixer maar uitgedaan, want die stond alleen in de soep te draaien.' Dit was voldoende om de vrouw in paniek naar binnen te doen vluchten. 'Och Here! Wie weet wat ik nog allemaal heb aangelaten!'
Ja, je leest dit goed, dit is geen vergissing. Alleenzijn kan ook echt voordelen opleveren. 's Morgens vroeg begint het al: geen file aan het toilet of de badkamer. Wanneer je met je ogen vol zeep naar de handdoek grijpt, dan hangt hij ook daar waar jij hem verwachtte te vinden, aan het haakje. Heb je daarna zin om je muren knalgeel te verven, dan doe je dat toch gewoon! Niemand die veelbetekenend met zijn wijsvinger tegen het voorhoofd tikt. Je hoeft ook niet halverwege te stoppen omdat er van je wordt verwacht dat er een warme maaltijd op tafel staat. Voor jezelf is een boterhammetje op de rand van de kast ook wel plezant. Vind je dat je niet in je eentje uit eten kan gaan? Er al bij stilgestaan dat je steeds een stoel bij de hand hebt om je jas of je handtas op neer te parkeren, handig toch? Kom je eens wat laat naar huis, dan hoeft er niemand je daar een opmerking over te maken of een scheef gezicht te trekken. Thuis kan je ook al je geliefkoosde programma's bekijken zonder dat je voortdurend de zender vóór je neus ziet veranderen. Je kan luidkeels meezingen met het 'swingpaleis', zonder dat iemand je vraagt om die flauwe zever te vervangen door een actiefilm. Daarbij kan je ook TV kijken terwijl je zalig met je voeten in een warm badje zit. Niemand trekt zijn neus op als er wat afgeknipte teennagels rondvliegen. Heb je in het midden van de nacht plots zin om een beetje te lezen of een kruiswoordraadsel op te lossen, zelfs muziek beluisteren, dan kan dat allemaal. En als je dan slaapt word je alleen maar wakker van je eigen gesnurk. Ach ja, misschien klinkt dit allemaal een beetje als fantasie... het ligt er maar aan hoe je het bekijkt...toch?
Ja, waarom gebruik ik de naam speedy voor mijn blog? Het was de eerste naam die mij inviel en die in mijn hart zit. Speedy was een klein puppy-meisje, koffie-met -melk kleur. Eigenaardig toch dat 'hond' mannelijk is en men altijd 'hij' zegt. Het moedertje was een héél klein Pinchertje. Maar ze was waarschijnlijk toch vreemd gegaan, want haar kindjes leken niet echt op haar. De naam Speedy kwam in mij op toen ik de moeder zag 'speeden' onder de meubels door, zo snel dat je haar met je ogen bijna niet kon volgen. En omdat de pup die ik uitgekozen had dezelfde kleur had, was de naam snel gekozen. Ik heb heel veel plezier gehad aan het hondje. Ze was zo trouw, ze verdedigde mij tegen katten en zelfs tegen de duitse scheper van de buren. Ze zou haar leven voor mij gegeven hebben. Maar toen ik weg ging moest ik haar achterlaten. Ik heb schuldgevoelens gehad, maar ik had geen keuze. Ik heb haar niet meer teruggezien. Ze was gewoon om overal mee op vakantie te gaan, maar de vriendin van mijn ex vond dat blijkbaar te moeilijk. Niemand durfde mij de waarheid vertellen, tot ik toevallig een vroegere schoonzus van mij tegenkwam. Speedy was er niet meer. Ze had een spuitje gekregen, want ze was al oud en begon te sukkelen. Is het toeval dat het net gebeurde voor ze op vakantie vertrokken? Ik had afscheid willen nemen maar dat hebben ze me niet gegund. Terwijl ik dit schrijf voel ik nog steeds een krop in mijn keel, nooit zal ik hen dat vergeven...
Hij was de jongste broer van acht kinderen. Omdat hij een nakomertje was, werd hij verschrikkelijk verwend. Zijn vader kon hem niets weigeren, hij was ook verschrikkelijk trots op hem. Hoewel hij als alcoholistische vader toch niet veel voorstelde. Zijn zoon moest de man worden, die hij in zijn turbulente leven waarschijnlijk nooit was geweest. Zelf kwam hij uit een gezin van eenentwintig (!!!) kinderen. Zijn vader was handelaar in oud ijzer geweest, en de muizen zullen daar vaak in de kast gedanst hebben. Als achttienjarige was hij per ongeluk in het vreemdelingenlegioen geraakt. In een zatte bui hadden enkele snoodaards hem een document laten onderschrijven, dus daar zat hij aan vast, voor vijf jaar. En later nog eens een keer voor hetzelfde aantal jaren. De werkelijkheid overtreft zeker de fantasie. Zoals de verhalen die hij op latere leeftijd vertelde over zijn jeugdjaren. Wanneer hij dronken was, beleefde hij die tijd opnieuw en waande zich in Indo-China. Overal zag hij vijanden die op de loer lagen. Omdat hij ondertussen ook diabetes ontwikkeld had, kreeg hij soms een delirium. Dan zag hij beesten die over hem heen liepen en kroop hij huilend weg in het hoekje van de kamer. Hij huwde op al wat latere leeftijd met een weduwe die zelf al vijf kinderen had. Samen kregen ze er nog eens drie bij. Twee meisjes en een jongen. Hij heeft zijn zoon, zijn grote trots maar zien opgroeien tot zestien jaar. Eens volwassen ging het mis met de zoon, hij had hetzelfde drankprobleem als zijn vader. Hij huwde en kreeg een dochter, maar hij tiranniseerde zijn vrouw en ook zijn oude moeder. Die laatste hield eigenlijk het koppel nog een beetje bijeen. Dus toen zij overleed, gingen ze uiteen. Hij begon te zwerven, en dronk veel te veel. 't Schijnt dat alcoholisme erfelijk is, en waar hij ondertussen overal gezeten heeft is niet zo bekend. Een van de zussen heeft nog geprobeerd om terug contacten te leggen tussen hem en de familie. Maar hij wilde niet, hij kon het niet aan en schaamde zich.
Toen ze het slechte nieuws kregen, hadden ze hem twintig jaar niet meer gezien. Aan zijn sterfbed zagen ze hem terug. Hij lag op de intensieve, in coma. Hij was straalbezopen geweest toen hij zich heel slecht voelde worden. Hij was dan nog te voet tot aan het ziekenhuis gesukkeld, onderweg een paar keer tegen de vlakte gegaan en op zijn hoofd gevallen. Hoe hij op spoed geraakt is was een raadsel, omdat het toch zo'n drie kilometer lopen was. Daar hebben ze hem opgevangen en is hij in een coma geraakt. Zijn lever was volledig naar de vaantjes door cirrose en het vallen had nog voor een hersenbloeding gezorgd. Zo zag zijn familie hem terug, hij zou niet meer ontwaken. De schatting was dat hij hoogstens nog een dag of twee te leven had. Maar toen een zus tegen hem praatte, (ze zei dat hij niet alleen was en noemde de namen van allen die aanwezig waren), ging heel even zijn hartslag wat sneller en het leek of er een lichte beweging in zijn hand was, welke ze vasthield. Zij was er zeker van dat hij haar gehoord had, ondanks dat het volgens de dokters niet kon. Heel even maar... enkele uren later was hij dood. Veel te jong, maar vijfenveertig jaar. Maar jarenlang roofbouw plegen op je lichaam doe je niet ongestraft. Niemand was bereid om zijn erfenis aan te nemen (schulden). Maar toch hebben ze allemaal samengelegd om hem een serene uitvaart te bezorgen. Een korte dienst in het crematorium, met een priester. Het was onwaarschijnlijk dat hij nog in een kerk was geweest, maar zijn moeder had hem katholiek opgevoed en daarom. Er was gezorgd voor mooie muziek, die hem na de crematie ook begeleidde naar de strooiweide.
De zon scheen en op het ogenblik dat de urne geopend werd, kwam er even een lichte bries langs welke de asse meters ver deed waaien. Het leek op een zucht en had iets bevrijdends.
Hij wilde al lang niet meer leven en nu kreeg hij de rust waar hij zo naar verlangd had...
Een zondagse rommelmarkt hééft toch iets. Als je het even nuchter bekijkt, wat de ene niet meer nodig heeft of beu is, blijkt voor de andere dan weer een koopje. Soms net dat ene waar hij al heel lang naar zocht. Meestal ga je er ook naartoe met het idee: ik ga me niet laten verleiden om iets te kopen, hoe mooi of hoe goedkoop het ook mag zijn. En dan blijkt daar plots iemand te staan die ergens een zolder ofzo heeft leeggemaakt. Hopen beeldjes, ingepakt in kranten met het jaartal: 1986. Ze worden allemaal verkocht aan tien cent per stuk, das voor niets! Ik heb een sterk vermoeden dat er ook waardevolle exemplaren tussen staan. Maar gelukkig ben ik het 'beeldjesverzamelenstadium' al lang voorbij. Dus niks voor mij. Tot ik iets anders zie... porseleinen poppen... waar ik wel een hele verzameling van heb. Ik weet, ik heb mij al lang voorgenomen om er geen meer te kopen omdat ik geen plaats meer heb. Maar misschien... als ik ze een beetje samenduw... Het zijn poppen van een betere kwaliteit en na wat bieden kan ik er een krijgen voor vier euro... Ze is zo mooi, met een gestreept bloesje en broekje met pijpjes in wit en rose. Daarover een jeansrokje en sokjes met witte kant en kleine rose schoentjes aan haar poppevoetjes. Haar kapsel is volledig in orde, want dat is belangrijk, de lange krullen mogen niet uitgekamd zijn. Het gezicht telt ook, er moet expressie te zien zijn. Zij heeft een heel verwonderde blik. Natuurlijk kan ik niet weerstaan... en nu staat ze bij mij, tussen een bruid in vol ornaat en een ballerina in rose tutu. Vanonder haar wilde krullenkapsel kijkt ze mij aan. Misschien toch verwonderd omdat ze in mijn kast geraakt is. 't Zou kunnen dat ik volgende zondag ga kijken of die andere poppen er nog zijn. Maar ja, ik heb geen plaats meer... toch?
Tien jaar geleden werd Dutroux gesnapt. Niemand die zal zeggen: Dutroux? Wie is dat? Geen mens zal dat vergeten. Ook niet het ogenblik dat je op de radio hoorde: Dutroux is ontsnapt. Ik weet nog exact waar ik mij op dat ogenblik bevond. Namelijk in de 'Casa', en het was vol ongeloof dat ik het bericht hoorde. Een wildvreemde vrouw die langs mij doorkwam keek al even ontzet als ik. Dit had geen woorden nodig, terwijl onze blikken elkaar kruisten, dachten we hoogstwaarschijnlijk net hetzelfde. Heel even schoot mij nog iets door mijn hoofd van een aprilgrap, maar dat was al een tijdje voorbij, dus...
Deze morgen op de radio ook nog dit: Kofi Annan verklaart dat er morgen om 7h een 'staakt 't vuren' is. Goed nieuws natuurlijk, maar begrijpe wie kan, zou het allemaal zo simpel zijn? Wat doen ze ondertussen? Nog rap een paar mensen neerschieten? En enkele raketten opsturen? Ja want morgen liggen die daar toch maar te liggen...
Vandaag voor de eerste maal gaan turnen, hier in 't gebouw. Dat was ook de reden dat ik hier wilde wonen, alles bij de hand. Ik wist niet hoe intens het ging zijn, dus had ik maar een handdoekje meegenomen voor als er zou gezweet worden. En ik had het nodig! Dat is wat een mens moet hebben, wat beweging, eens zweten, een beetje conditie opbouwen. Er werd ook meer gelachen dan wat anders, zo hoort het ook, plezant moet het blijven. Ter compensatie is er deze namiddag ijssalon, (verloren caloriëen weer terug). Ik heb vorige week een bonnetje voor het ijs gewonnen door mee te spelen met de drie wijzen, waar ik als tweede ben geeindigd.
In Maasmechelen werd een inbreker op heterdaad betrapt, en eens goed afgerammeld. Ik weet ook alleen maar wat ze op TV getoond hebben. Iedereen liet verstaan: ik zou hetzelfde gedaan hebben. Ik kan me wel voorstellen wat een spanning het moet meebrengen wanneer er dagelijks in de buurt ingebroken wordt. Zelfs de politie verklaarde dat ze meer hadden moeten doen (!). Terwijl ze ondertussen hun woorden al terugtrekken. (op het matje geroepen?) Het kan zijn dat de dader (die hier dan het slachtoffer geworden is, of hoe zit dat?) het kan zijn dat hij door een andere oorzaak dan de slagen overleden is.
Het is verkeerd, van twee kanten bekeken.
Maar veronderstel nu eens dat je zo'n man, zo'n verslaafde, die gaat inbreken om het geld dan weer aan drugs uit te geven, zèlf in je familie hebt. Hij is altijd iemands zoon of broer of neef... of misschien zelfs vader... Hoe sta je daar dan tegenover. Ben je dan ook onverschillig... hij heeft het zelf gezocht...
Ik kan alleen maar zeggen als de wereld zo wordt, dan ben ik bang... misschien nog meer dan van inbrekers.
Op de camping in Ault was er op zaterdagavond ook wat animatie voorzien. Bijvoorbeeld een concert van de plaatselijke fanfare. Die vertrokken dan in groot ornaat in het centrum, en kwamen zo spelend de berg af tot aan de camping. Maar omdat het zomer was en dus warm, werd er onderweg op tijd bijgetankt. Tegen dat ze ter plaatse waren, ging er in de bochten wel eens ene bijna het decor in. Maar dat lag natuurlijk aan de weg die nogal kronkelend was. De dirigent liep voorop, zwaaiend met zijn stokje. Hij keek niet achterom, ze zouden wel volgen. De man had iets stralends, wat hem een hoog knuffelgehalte gaf. Zijn Einstein-kapsel, met lichtjes grijzende manen, wapperend in de zeewind. Hij deed dit duidelijk met plezier. Dan namen ze plaats op de gereedstaande stoelen en deden hun best om het publiek te behagen met hun muziek. Natuurlijk werden ze op tijd voorzien van hun natjes en droogjes. Af en toe klonk er wel iets buiten de maat of te vroeg of te laat. Maar niemand die zich daaraan stoorde.
Héél laat werd de aftocht geblazen. Aan de andere kant gingen ze de berg weer op zodat ze terug in het dorp konden geraken. Dat ging al minder vlot. De blazers klonken al lang niet meer zuiver, sommigen deden zelfs niet meer mee en er werd al wat meer zweet afgeveegd. Het kan nog wel een tijdje geduurd hebben eer iedereen terug thuis was.
Maar... gelukkig waren er onderweg nog véél... kapellekes...
Ik wil graag nog wat verder gaan op (brood) een eerder stukje. De brandweer van Ault had eens op een zondagnamiddag een demonstratie gepland. Wegens hun jaarlijks feest. In het midden van het marktplein stond er een grote brandstapel gereed. Ze gingen eens aan de mensen laten zien hoe bekwaam hun mannen wel waren. (en snel!) Het aansteken van het vuur wilde niet zo vlotten, omdat de wind van de verkeerde kant kwam. Maar toen dat tenslotte lukte, kregen de mannen een geweldig applaus, wat ze buigend in ontvangst namen. Het leek wel een film van Louis De Funés. Dan loeide het alarm en kwam de brandweerwagen, (die net achter de hoek stond) vliegensvlug aangereden. Met piepende banden maakten ze eerst een ereronde. Dan begonnen ze na veel geprutsel, met hun ouderwetse spuitdingen het vuur te blussen. Niks te vroeg, want anders was het misschien vanzelf uitgegegaan. Zo hadden ze hun ding weer gedaan tot het volgende brandweerfeest.
Maar op een drukke dag hebben we ze eens echt in actie gezien, de helden. We hadden een wandeling gepland in de hoofdstraat, (er was er maar een, die dan ook nog doodliep.) Zodat je de mensen die naar een parkeerplaats aan 't zoeken waren, na een tijdje weer zag langskomen. Vanuit de verte zagen we de grote brandweerladder tegen de muur van een hotel staan. Natuurlijk, wij dichterbij zoals goede toeristen om niks te missen. Omdat we geen vuur of rook zagen, was het niet zo direct duidelijk wat er aan de hand was. Maar dan hoorden we het verhaal: twee dames, moeder en dochter die samen in het hotel logeerden, hadden daar 's middags gegeten. Dan was de moeder een beetje op bed gaan liggen omdat ze zich niet zo goed voelde en had de binnendeur gesloten. Na een tijdje begon de dochter zich toch ongerust te maken over de oude dame, maar ze kreeg geen gehoor en vermits de deur gesloten was, kon ze ook niet binnen. Het ergste vrezend had ze dan maar de ambulance gebeld. Maar omdat die niet zo gauw een oplossing zagen, haalden ze de brandweer erbij. Met groot kabaal, zoals het hoort, meldden ze zich. De grote ladder werd uitgeschoven tot aan het terras van de bewuste kamer. Na een tijdje over en weer geroep, werd er dan uiteindelijk toch beslist wie de taak op zich zou nemen om naar boven te klimmen. De dappere man klom over het terras en keek door het raam, terwijl hij luidop verslag uitbracht van wat hij daarbinnen zag. De bewuste dame lag op het bed maar reageerde niet, zelfs niet als hij stevig op het glas bonkte. Onder aan de ladder stond de commandant die bevelen naar zijn ondergeschikte riep. Hij moest dan maar het raampje van de badkamer inslaan om zo naar binnen te kunnen. Maar om daar te geraken moest hij even een gevaarlijk maneuver uitvoeren. Heel even hing hij daar tussen hemel en aarde.(blijkbaar dacht niemand er aan om de ladder te verplaatsen) Hij kreeg een luid applaus van het publiek toen hij met een hamertje klingelend het raampje stuksloeg en naar binnen klom. De spanning was te snijden, iedereen wachtte bang af. Dan plots ging de terrasdeur open en een stralende jongeman kwam naar buiten met aan zijn arm een wankelende vrouw, die lijkbleek zag van het verschieten. Je zal daar maar na een heerlijk flesje wijn aan tafel, je middagdutje gaan doen en vast slapend wakkergemaakt worden door een onbekende jonge brandweerman. Het applaus was oorverdovend en de man nam buigend de hulde in ontvangst, dat had hij toch maar goed opgelost. De vrouw moest erbij gaan zitten want ze beefde op haar benen.
Ze vroeg wat er aan de hand was, en wat deed al dat volk daar, was er misschien ergens brand?...
Ik herinner mij dat er vroeger bij ons thuis schaak gespeeld werd. Mijn mama was daar vrij goed in. Als kleine uk van zes, kon ik geboeid kijken naar een spel dat soms wel vrij lang duurde. Op een dag verraste ik iedereen door te vragen of ik mocht meedoen. Glimlachend werd mij verteld dat dit toch geen spel was voor kleine meisjes. Maar na lang zagen en zeuren mocht ik laten zien wat ik ervan had opgestoken. Vol ongeloof moesten ze toegeven dat ik het spel meester was. Ik had zolang geobserveerd tot ik alle zetten kende. Nu ga ik niet vertellen dat ik een schaakwonder geworden ben ofzo, eerlijk gezegd heb ik er niet veel aan gedaan. Maar zovele jaren later toen ik alleen kwam te staan, (ik kende nog niet zoveel nieuwe mensen), kocht ik mij zo'n schaakcomputer. Alhoewel ik vind dat dat kleine ding niet zo snel aan een computer doet denken. Na mijn werk zat ik dan wat te schaken en daardoor leerde ik ook veel bij. Ik besloot dan aan te sluiten bij een schaakclub, want ik wilde wel bij een hobbyclub. Na een testje werd ik goed bevonden om mee te doen aan de competitie waar ze al een tijdje mee bezig waren. Ik veronderstel dat door mij te verslaan ze nog wat extra punten konden verdienen ofzo. Eigenlijk was het wel een beetje spijtig dat ik daar de enige vrouw was. Buiten enkele oudere mannen waren de meesten studenten. Al dadelijk ergerde ik mij aan hun manier van spelen. Het ging daar vooral om tijd. Ze kwamen even een zetje doen, duwden de klok af en gingen ergens kletsen. Op die wijze had ik problemen om mij fatsoenlijk te concentreren. Eerlijk gezegd vond ik het ook niet zo fijn om daar in mijn eentje op dat bord zitten te staren, en ook een beetje arrogant van die gasten dat ze er zo zeker van waren dat ze mij konden verslaan. Tot op een keer mijn tegenspeler het bord ondersteboven keerde omdat ik zijn dame onschadelijk had kunnen maken, waardoor zijn koning ook in een delicate positie kwam te staan. Ik was geschrokken door zijn reactie, maar het werd nog erger. Hij begon te vloeken en beweerde dat hij maar best van een brug kon gaan springen. Blijkbaar had deze zet hem veel punten gekost. Maar ik vroeg mij al onmiddellijk af waar het plezier van het spelen was, zoals ik mij herinnerde van vroeger, rustig, zonder klok, genietend (vooral!) Natuurlijk ben ik ermee gestopt, op die manier hoefde het voor mij niet meer. Het was ook een beetje pijnlijk genant.
Binnenkort ga ik hier scrabbelen, hopelijk gaan ze ook niet spelen alsof hun leven ervan af hangt...
Ik heb de indruk dat niemand kan slapen met deze plakkerige, zwoelerige, zweetuitlokkerige atmosfeer. Niet direct een moment om dichterlijke gevoelens te koesteren. (kunnen hersenen eigenlijk uitdrogen?) Het lijkt er anders wel op, als ik zo in mijn eigen hoofd wat rondkijk.
Het gebeurt wel als ik niet kan slapen dat ik enkele spelletjes 'spider solitaire' speel. Gewoon de gemakkelijkste vorm, verstand op nul, je hoeft immers toch niet na te denken. En daarbij win je dan ook meestal, waarna er een spetterend vuurwerk losbarst. Eigenlijk onnozel, maar... dat zal dan waarschijnlijk ook de bedoeling zijn. Zo zie je toch maar weer dat alles in het leven zijn nut heeft.
Al was het maar om een nietszeggend stukje te kunnen schrijven...
