Parijs ontdekken was heel anders dan ik mij had voorgesteld. de straten heel breed en ruim, veel bomen en groene parkjes, proper, gebouwen die bij elkaar passen en vooral vééél trappen. Augustus is een prima maand om naar Parijs te gaan, want de meeste inwoners van de stad hebben dan ook vakantie en trekken naar zee of de bergen, zodat het er vrij rustig is. De Metro is een belevenis, want het is de eerste keer voor mij. Razendsnel van de ene kant naar de andere sporen. Spannend omdat de deuren zo snel achter je dicht gaan en waarschijnlijk een van de goedkoopste manieren om de stad te verkennen. De Eiffeltoren ga ik hier niet beschrijven, iedereen kent hem wel. Maar als je er zo onder staat, heeft het toch iets imponerend. Wat ik ook nooit eerder zag zijn de mensen die 's avonds op het gras zitten te picknicken, op een deken, met kaarsen en de fles wijn binnen handbereik, met de verlichte toren op de achtergrond. Echt een gezellige boel! Het stereotiepe beeld van de busladingen Japanners ontbreekt ook hier niet. Het enige verschil met vroeger is de afmeting van hun camera's. De grote aparaten met lenzen van zo'n halve meter, zijn nu vervangen door piepkleine cameraatjes die je in je gesloten hand kan houden en waarschijnlijk in hun thuisland gefabriceerd worden. Heel Parijs beschrijven in 't kort, zal niet lukken. Maar het vermelden waard is de uitstap naar het 'Père Lachaise' kerkhof. Je kan dit met geen enkel ander vergelijken, het is een stad op zich. We zijn nog maar heel even binnen of gaan al terug om een plan te kopen. Zonder zou je er uren ronddwalen en nog niet vinden wat je zocht. Het is ontroerend als je op halfvergane dodenkapelletjes namen tegenkomt als : Chopin of Rossini. De grafsteen van Gilbert Bécaud, bedolven onder de verse bloemen. Het beroemde koppel: Simonne Signoret en Yves Montand, samen onder de eenvoudigste steen die ik ooit zag, geen datum, niets! Je zou er bijna voorbijlopen. Slechts enkele afgevallen rozenblaadjes sieren hun laatste rustplaats. Bij een grote blok steen, met de naam Oscar Wilde, staan ook veel bezoekers in stilte te mijmeren. Het beeldhouwwerk bovenaan stelt volgens mij een feniks voor die zijn vleugels spreidt. Het minimalisme van dit werk moet in die tijd toch iets futuristisch gehad hebben. Het is duidelijk dat de grote steen net schoongemaakt is, nadat vandalen hem beklad hadden. Als laatste bezoeken we Edith Piaff, degene waar we zeker voor gekomen waren. Het kleine vrouwtje met de grote stem, dat zoveel wist over het leven en de liefde. Het is er aanschuiven. Haar laatste rustplaats is ook bedolven onder de verse bloemen. De ontroerende stilte die er heerst zal mij nog lang bijblijven. Iemand heeft een gedenkplaat voor haar laten maken met daarop: 'Dieu réunit ceux qui s'aiment' Ik hoop nog eens naar Parijs te kunnen, want er is nog zoveel om te gaan bezoeken. En een goede reden hebben we ook, de pannenkoek met kaas, uit het vuistje, welke we nog hadden willen eten, maar door alle drukte en het volle programma vergeten zijn...
Vandaag kennis gemaakt met Tai- Chi. Nooit gedacht dat het zo'n energie zou kunnen opwekken, al die langzame bewegingen. Maar eigenlijk is het de basis voor een gevechtssport. Het ligt er maar aan hoe je de bewegingen uitvoert. Het is allemaal precisiewerk, en ook niet zo simpel als je zou denken. In het begin is het moeilijk om in de juiste concentratie te komen. Je moet op zoveel dingen letten. Je voeten moeten recht naast elkaar staan, je oksels hol. (alsof je rondloopt met tennisballen onder je armen.) Je duimen moeten naar de juiste plaats wijzen onderaan de buik. De ademhaling vanuit de buik. Naar de zachte muziek luisteren helpt wel. (bij mij toch). We hebben toch al drie bewegingen geleerd. Maar als je ziet wat er nog allemaal gaat bijkomen... Ook de volgorde onthouden is niet zo gemakkelijk. Maar waarschijnlijk is hier van toepassing dat oefening kunst baart. Even waan ik mij in de film 'Karate Kid'.
We gaan ook enkele oefeningen doen in zelfverdediging, laat ze maar komen, de handtassendieven.
Nu ben ik zo stoer, maar als er echt iets moest gebeuren... naja... Ik zal best een beetje oefenen anders ben ik bij de volgende les al vergeten hoe ik moest bewegen.
Eind juli ben ik verhuisd, toen het zo warm was. Alles fijn geverfd, zo ben ik een tijdje gerust, dacht ik. Het is ook gemakkelijk verven in een leeg appartement. Nadat ik goed en wel geïnstalleerd was, begon hier in België het regenseizoen. Met bakken viel het eruit. En plots... een natte muur in de badkamer. Waar kwam dat vandaan? De maatschappij gebeld, heel gedienstig kwamen ze kijken. Abnormaal gedienstig, er zijn wel zes verschillende mensen de schade komen bekijken. Ondertussen zag de nieuwe verf er maar zielig uit. Overal blazen en frutsels.
Elke week opnieuw gebeld. 'Jaja, we zijn ermee bezig, we zijn aan 't zoeken.' Toevallig kwam ik gisteren aan de praat met iemand die hier vrij goed bekend is. Ah, ik was dat met die natte muur? Jamaar dat was al zes jaar zo en ze hadden nog steeds geen oplossing gevonden. Er was ergens iets wat overloopt bij regenval.
Dat is dus het gevoel als je het in Keulen hoort donderen, of een koude douche krijgt! Weer gebeld en onmiddellijk met de deur in huis gevallen. Ze ontkenden het zelfs niet!
'Maar we zijn er mee bezig. Hebt u al verf gehaald? We komen verven wanneer u maar wilt'. Wat gaan ze in Godsnaam verven op een natte muur! 'Maar mevrouw dat is toch alleen maar als het hard regent?' 'Ja, en wat moet ik doen, er een regenscherm boven zetten? En elke keer als het geregend heeft opnieuw verven? Waarom zetten jullie er geen tegels voor?' 'Neen dat gaat niet als de muur nat is, maar we zijn er mee bezig hoor!'
Twee buren Dachten als zovelen dat de verwarmingsketel ontploft was, maar bij nader inzien bleek de schade nog mee te vallen. J. zou dan morgen het hele spel wel openmaken. (wat hij toen ook gedaan heeft en gewerkt tot iemand kwam vertellen over de aardschok!) A. die buitengekeken had en gezien dat bij alle buren het licht brandde, geneerde zich dat door hen de hele buurt wakker was.
Een werkmakker. Nam het geladen geweer dat naast zijn bed stond, toen hij de deuren van de kleerkast zag openzwaaien. Hij dacht aan inbrekers en heeft zich gelukkig nog op tijd bedacht voor hij een schot loste. Misschien nog een geluk voor zijn kleding! Vrienden op vakantie in Spanje Hoorden van een Hollands echtpaar dat er in Limburg een aardschok was geweest met een kracht van 5.5. Ze belden in paniek naar de schoonmoeder in Belgie, die zelf gedacht had dat er in de nacht een bulldozer haar huis had geramd. Ongelovig en opgelucht vernamen ze dat hun huis intact was.
Er wordt de laatste tijd weer over boeken gesproken en geschreven. Ik ben vrijwilligster op het VrouwenAdviesCentrum, en via de tweedehandswinkel kom ik regelmatig in contact met boeken. Wat mij stoort is dat nieuwe boeken vrij kostelijk zijn en als ze dan in onze winkel belanden zijn ze bijna niets meer waard. De meeste boeken raak je aan de straatstenen nog niet kwijt. Al is de kaft splinternieuw en de prijs bijna niks, het maakt niet uit. Sommige reeksen boeken willen de mensen nog niet gratis. Toen we enkele kartons binnenkregen vol Konsalik, dacht ik: dat is iets voor de verzamelaars. (Konsalik is dood, voor wie dat nog niet wist) Maar nee, ze blijven in de winkel liggen. Ik kan ongeveer vertellen wat er zoal gelezen wordt. Strips, natuurlijk. Kinderboeken ook, vooral tegen en tijdens de vakantie. Dan zie je soms moeders die vol nostalgische gevoelens boeken uitkiezen welke ze zelf als kind gelezen hebben en dan maar hopen dat hun kroost hetzelfde gaat doen. Meestal lukt dat wel. De kartonnen babyboekjes die zijn meestal als eerste weg. Daar heb je dan ook soms van die dingetjes instaan die geluidjes maken en die vooral moeten dienen om te leren. Wat ook wel bolt dat is psychologie en zelfhulp. Er was eens een vreemdeling die 1e studiejaarboekjes kocht, en daar heel blij mee was. Hij was namelijk nederlands aan 't leren. Dan heb je de mensen met heel weinig financïele middelen, maar die toch graag lezen, die zoeken zich de dikste romans uit, omdat alle prijzen gelijk zijn. Zo kunnen ze wat langer lezen. Stationsromannetjes zijn ook nog in trek, aan 10 cent, een stapel mee op vakantie en dan worden ze gewoon weggegooid. Maar oude boeken... vergeet het maar. We hebben een exemplaar van bijna honderd jaar oud, in heel goede staat. De nederlandse vertaling van 'Das Kapital' van Marx. Geen kat die zich daaraan interesseert. Ook bekende schrijvers van voor de tweede wereldoorlog en ouder blijven op de planken liggen.
Als ik dan zo mijn eigen boekenkast bekijk, besef ik dat daar voor een hoop geld inzit (aankoop), maar nu niets meer waard is.
Verhuizen is opruimen en opruimen betekent vergeten dingen terugvinden. Zoals reacties die ik noteerde na de aardbeving op 13 april 1992. Het was 3h en enkele minuten in het midden van de nacht. (epicenter ergens in Eindhoven ofzo) Het is al een tijdje geleden maar ik denk toch dat veel mensen zich dat nog herinneren. 1e buurvrouw. Zette onmiddellijk de tv aan om te horen wat er eigenlijk gebeurd was. Voor het geval er ergens iets ontploft was kon er mogelijk een gaswolk vrijgekomen zijn. Dus zeker onveilig om de straat op te lopen. Het eerste dat ze redde was... haar vals gebit. Haar zoon kreeg ze met de beste wil van de wereld niet wakker en heeft door alles heen geslapen. Maar vond het jammer dat hij zoiets gemist had, 'waarom heb je mij niet wakker gemaakt!'
2e buurvrouw Kreeg 's nachts krampen in haar benen en haar man vroeg of het bijna gedaan was met dat schudden.
1 buurmeisje Kreeg de grootste schok te verwerken ná de aardbeving. Toen pa en ma haar kwamen wekken in hun blote flikker. Toen pa snel in een oude pyama wilde schieten, wenste zijn vrouw dat hij minstens een nieuwe zou nemen en dan pas de straat oplopen, je weet wel de buren enzo...
Ik heb er nog, maar ik ga ze wat verdelen, anders wordt het verhaal te lang.
Hoe kan een mens die anderen afzet of bedriegt nog gerust slapen? Terwijl het slachtoffer zich er ziek van voelt. Op die manier brokkelt het vertrouwen in de medemensen alweer een beetje af. Het wordt kleiner en kleiner. Terwijl je dacht al sterker geworden te zijn. Er gebeurt altijd weer iets dat je knakt. Ik weet, volhouden, het komt weer in orde. Maar begrijpen zal ik het nooit. Zou het echt zo zijn dat sommigen niet voor het geluk geboren zijn? Of lok je het zonder het te beseffen zelf uit? Terwijl je ervan overtuigd bent dat je toch al een laagje eelt op je ziel hebt ontwikkeld, blijkt het maar een flinterdun vliesje te zijn. Moet je eigenlijk zelf gemener worden om er beter tegen te kunnen? Of ben ik een slecht mens geweest zodat ik gedurig maar het gevoel heb dat ik gestraft word? Het gaat niet in de eerste plaats om het geld, maar om de oneerlijke manier dat je behandeld wordt. Oneerlijkheid vind ik een van de ergste dingen ter wereld.
Na een heerlijke koffie op een terrasje in het zonnetje, begonnen we aan onze zoektocht. Winkel in, winkel uit, we deden ze allemaal. Ik wist zelfs niet dat er zo veel waren. Overal stelde M. de vraag en overal kreeg ze hetzelfde antwoord: njet... niks...rien... Zelfs in de missiewinkel waar ze toch ook met Afrika enzo bezig waren. Ja, vroeger waren er zulke negertjes geweest, maar dat was jaren geleden. Er was zelfs iemand die meende te weten dat de 'negertjesmal' versleten was, zodat de productie ervan niet meer lukte. Na de middag besloten we om alle kraampjes af te lopen. Maar ook daar weer: niks... Ja er zat dan niets anders op dan met lege handen naar huis te gaan, jammer maar niets aan te doen. We namen de weg naast de Basiliek om naar de parking te gaan. Er staat daar ook een oud gebouwtje waar de toiletten in onder gebracht zijn. Daar zag ik hem, van pure verbouwereerdheid kon ik alleen maar met mijn vinger wijzen, tot ik op de juiste woorden kwam. Daar!!! Achter een glazen ruit stond ons negertje. Zou de WC-meneer hem daar staan hebben om zijn dagelijkse verdiensten in te deponeren? Wat bleek nu? De brave man stelde in de kleine vitrine enkele spullen tentoon, als extra bijverdienste. De prijs was ook een meevaller omdat M. een veel hoger budget had voorzien. De man vertrouwde ons toe op een samenzweerderstoontje, dat we niet te lang moesten wachten als we er nog eentje wilden want er waren er nog maar 25!!! Onderweg naar huis raakten we maar niet uitgelachen om het hele voorval. De conclusie van dit verhaal zou kunnen zijn: is er iets dat je in geen enkele winkel vindt... misschien kan je dan eens naar Scherpenheuvel rijden. Maar vergeet dan vooral niet naar het openbaar toilet te gaan.!
M. was er al een tijdje naar op zoek. Het moest een speciaal geschenk worden voor haar broer zijn 50e verjaardag. Ze had al hier en daar eens rondgevraagd en iedereen verzekerde haar dat ze het in Scherpenheuvel zeker zou vinden, want daar waren van die winkels waar je zoiets zelfs op bestelling kon laten maken. Ik had mij laten overtuigen om mee te rijden en zodoende vertrokken we richting Scherpenheuvel. We gingen op zoek naar een 'centennegertje', dat goedkeurend knikt wanneer je (gul) in de gleuf in zijn schoteltje een geldstuk laat vallen. Wie kent het niet uit zijn kindertijd, toen elke schoolklas er een bezat. Ook bij de kruidenier vond je er wel een op de toonbank. Het was nog uit de tijd dat we zilverpapier spaarden voor de arme negertjes, die in een hutje woonden. Al heb ik jammer genoeg nooit kunnen achterhalen wat de sukkelaartjes ermee aanvingen. Maar voor ons was het zilverpapier ook een beetje schaars, want dat had je alleen maar als je een reep chocolade gegeten had, wat toen zeker geen dagelijkse kost was! Maar ik dwaal af: we reden dus naar Scherpenheuvel. Het wilde nog niet zo dadelijk lukken, want net van de autobaan af, was er al een omleiding. In de verte zagen we de bekende vierkante toren met de ronde koepel vol gouden sterren, maar het leek of we een beetje in een cirkel reden. M. vond dit allemaal niet erg, want dan kon ze ondertussen, (natuurmens zoals zij is), een beetje genieten van het malse groen in de wei en klaprozen en boterbloemen en zelfs koeien en het was mooi weer, zodus... In het midden van de week naar zo'n bedevaartsoord gaan, betekent weinig volk en een reuzengrote parking, bijna voor ons alleen, dicht bij de Basiliek.
Op een voormiddag viel plots de stroom uit. Het was te merken aan de radio die ineens ophield met uitheemse gerechten rond mijn oren te slingeren. De zekeringen nagekeken, niets aan de hand, de panne kwam van buiten. Met een glimlach dacht ik aan mijn oude buurvrouw die zo dadelijk in paniek zou komen vragen of ik ook zonder stroom zat. Ja hoor, even later ging de bel, het was oma van de buren. Opgewonden met haar hoofd schuddend stelde ze de verwachte vraag. 'Heb je ook geen elektriek? Ik wilde net mijn soep mixen en dacht al dat er kortsluiting was. Maar gelukkig is het dus niet zo.' Ik kon haar geruststellen en nodigde haar uit om binnen te komen. Maar zoals steeds had ze daar geen tijd voor en zoals steeds bleef ze toch aan de deur staan babbelen. Dan kwam haar kleinzoon eraan, die tegenover haar woont. 'Oma, hebben jullie ook geen stroom? Ons mama vraagt of je soms een pakje boter kunt missen?' 'Ja natuurlijk, haal er maar een uit de frigo.' Terwijl we nog stonden te praten, ging het licht plots weer aan. 'Ah prima, de panne is al opgelost!' Tot ons beider verbazing kwam haar kleinzoon dubbel van het lachen naar buiten. 'Oma ik heb de mixer maar uitgedaan, want die stond alleen in de soep te draaien.' Dit was voldoende om de vrouw in paniek naar binnen te doen vluchten. 'Och Here! Wie weet wat ik nog allemaal heb aangelaten!'
Ja, je leest dit goed, dit is geen vergissing. Alleenzijn kan ook echt voordelen opleveren. 's Morgens vroeg begint het al: geen file aan het toilet of de badkamer. Wanneer je met je ogen vol zeep naar de handdoek grijpt, dan hangt hij ook daar waar jij hem verwachtte te vinden, aan het haakje. Heb je daarna zin om je muren knalgeel te verven, dan doe je dat toch gewoon! Niemand die veelbetekenend met zijn wijsvinger tegen het voorhoofd tikt. Je hoeft ook niet halverwege te stoppen omdat er van je wordt verwacht dat er een warme maaltijd op tafel staat. Voor jezelf is een boterhammetje op de rand van de kast ook wel plezant. Vind je dat je niet in je eentje uit eten kan gaan? Er al bij stilgestaan dat je steeds een stoel bij de hand hebt om je jas of je handtas op neer te parkeren, handig toch? Kom je eens wat laat naar huis, dan hoeft er niemand je daar een opmerking over te maken of een scheef gezicht te trekken. Thuis kan je ook al je geliefkoosde programma's bekijken zonder dat je voortdurend de zender vóór je neus ziet veranderen. Je kan luidkeels meezingen met het 'swingpaleis', zonder dat iemand je vraagt om die flauwe zever te vervangen door een actiefilm. Daarbij kan je ook TV kijken terwijl je zalig met je voeten in een warm badje zit. Niemand trekt zijn neus op als er wat afgeknipte teennagels rondvliegen. Heb je in het midden van de nacht plots zin om een beetje te lezen of een kruiswoordraadsel op te lossen, zelfs muziek beluisteren, dan kan dat allemaal. En als je dan slaapt word je alleen maar wakker van je eigen gesnurk. Ach ja, misschien klinkt dit allemaal een beetje als fantasie... het ligt er maar aan hoe je het bekijkt...toch?
Ja, waarom gebruik ik de naam speedy voor mijn blog? Het was de eerste naam die mij inviel en die in mijn hart zit. Speedy was een klein puppy-meisje, koffie-met -melk kleur. Eigenaardig toch dat 'hond' mannelijk is en men altijd 'hij' zegt. Het moedertje was een héél klein Pinchertje. Maar ze was waarschijnlijk toch vreemd gegaan, want haar kindjes leken niet echt op haar. De naam Speedy kwam in mij op toen ik de moeder zag 'speeden' onder de meubels door, zo snel dat je haar met je ogen bijna niet kon volgen. En omdat de pup die ik uitgekozen had dezelfde kleur had, was de naam snel gekozen. Ik heb heel veel plezier gehad aan het hondje. Ze was zo trouw, ze verdedigde mij tegen katten en zelfs tegen de duitse scheper van de buren. Ze zou haar leven voor mij gegeven hebben. Maar toen ik weg ging moest ik haar achterlaten. Ik heb schuldgevoelens gehad, maar ik had geen keuze. Ik heb haar niet meer teruggezien. Ze was gewoon om overal mee op vakantie te gaan, maar de vriendin van mijn ex vond dat blijkbaar te moeilijk. Niemand durfde mij de waarheid vertellen, tot ik toevallig een vroegere schoonzus van mij tegenkwam. Speedy was er niet meer. Ze had een spuitje gekregen, want ze was al oud en begon te sukkelen. Is het toeval dat het net gebeurde voor ze op vakantie vertrokken? Ik had afscheid willen nemen maar dat hebben ze me niet gegund. Terwijl ik dit schrijf voel ik nog steeds een krop in mijn keel, nooit zal ik hen dat vergeven...
Hij was de jongste broer van acht kinderen. Omdat hij een nakomertje was, werd hij verschrikkelijk verwend. Zijn vader kon hem niets weigeren, hij was ook verschrikkelijk trots op hem. Hoewel hij als alcoholistische vader toch niet veel voorstelde. Zijn zoon moest de man worden, die hij in zijn turbulente leven waarschijnlijk nooit was geweest. Zelf kwam hij uit een gezin van eenentwintig (!!!) kinderen. Zijn vader was handelaar in oud ijzer geweest, en de muizen zullen daar vaak in de kast gedanst hebben. Als achttienjarige was hij per ongeluk in het vreemdelingenlegioen geraakt. In een zatte bui hadden enkele snoodaards hem een document laten onderschrijven, dus daar zat hij aan vast, voor vijf jaar. En later nog eens een keer voor hetzelfde aantal jaren. De werkelijkheid overtreft zeker de fantasie. Zoals de verhalen die hij op latere leeftijd vertelde over zijn jeugdjaren. Wanneer hij dronken was, beleefde hij die tijd opnieuw en waande zich in Indo-China. Overal zag hij vijanden die op de loer lagen. Omdat hij ondertussen ook diabetes ontwikkeld had, kreeg hij soms een delirium. Dan zag hij beesten die over hem heen liepen en kroop hij huilend weg in het hoekje van de kamer. Hij huwde op al wat latere leeftijd met een weduwe die zelf al vijf kinderen had. Samen kregen ze er nog eens drie bij. Twee meisjes en een jongen. Hij heeft zijn zoon, zijn grote trots maar zien opgroeien tot zestien jaar. Eens volwassen ging het mis met de zoon, hij had hetzelfde drankprobleem als zijn vader. Hij huwde en kreeg een dochter, maar hij tiranniseerde zijn vrouw en ook zijn oude moeder. Die laatste hield eigenlijk het koppel nog een beetje bijeen. Dus toen zij overleed, gingen ze uiteen. Hij begon te zwerven, en dronk veel te veel. 't Schijnt dat alcoholisme erfelijk is, en waar hij ondertussen overal gezeten heeft is niet zo bekend. Een van de zussen heeft nog geprobeerd om terug contacten te leggen tussen hem en de familie. Maar hij wilde niet, hij kon het niet aan en schaamde zich.
Toen ze het slechte nieuws kregen, hadden ze hem twintig jaar niet meer gezien. Aan zijn sterfbed zagen ze hem terug. Hij lag op de intensieve, in coma. Hij was straalbezopen geweest toen hij zich heel slecht voelde worden. Hij was dan nog te voet tot aan het ziekenhuis gesukkeld, onderweg een paar keer tegen de vlakte gegaan en op zijn hoofd gevallen. Hoe hij op spoed geraakt is was een raadsel, omdat het toch zo'n drie kilometer lopen was. Daar hebben ze hem opgevangen en is hij in een coma geraakt. Zijn lever was volledig naar de vaantjes door cirrose en het vallen had nog voor een hersenbloeding gezorgd. Zo zag zijn familie hem terug, hij zou niet meer ontwaken. De schatting was dat hij hoogstens nog een dag of twee te leven had. Maar toen een zus tegen hem praatte, (ze zei dat hij niet alleen was en noemde de namen van allen die aanwezig waren), ging heel even zijn hartslag wat sneller en het leek of er een lichte beweging in zijn hand was, welke ze vasthield. Zij was er zeker van dat hij haar gehoord had, ondanks dat het volgens de dokters niet kon. Heel even maar... enkele uren later was hij dood. Veel te jong, maar vijfenveertig jaar. Maar jarenlang roofbouw plegen op je lichaam doe je niet ongestraft. Niemand was bereid om zijn erfenis aan te nemen (schulden). Maar toch hebben ze allemaal samengelegd om hem een serene uitvaart te bezorgen. Een korte dienst in het crematorium, met een priester. Het was onwaarschijnlijk dat hij nog in een kerk was geweest, maar zijn moeder had hem katholiek opgevoed en daarom. Er was gezorgd voor mooie muziek, die hem na de crematie ook begeleidde naar de strooiweide.
De zon scheen en op het ogenblik dat de urne geopend werd, kwam er even een lichte bries langs welke de asse meters ver deed waaien. Het leek op een zucht en had iets bevrijdends.
Hij wilde al lang niet meer leven en nu kreeg hij de rust waar hij zo naar verlangd had...
Een zondagse rommelmarkt hééft toch iets. Als je het even nuchter bekijkt, wat de ene niet meer nodig heeft of beu is, blijkt voor de andere dan weer een koopje. Soms net dat ene waar hij al heel lang naar zocht. Meestal ga je er ook naartoe met het idee: ik ga me niet laten verleiden om iets te kopen, hoe mooi of hoe goedkoop het ook mag zijn. En dan blijkt daar plots iemand te staan die ergens een zolder ofzo heeft leeggemaakt. Hopen beeldjes, ingepakt in kranten met het jaartal: 1986. Ze worden allemaal verkocht aan tien cent per stuk, das voor niets! Ik heb een sterk vermoeden dat er ook waardevolle exemplaren tussen staan. Maar gelukkig ben ik het 'beeldjesverzamelenstadium' al lang voorbij. Dus niks voor mij. Tot ik iets anders zie... porseleinen poppen... waar ik wel een hele verzameling van heb. Ik weet, ik heb mij al lang voorgenomen om er geen meer te kopen omdat ik geen plaats meer heb. Maar misschien... als ik ze een beetje samenduw... Het zijn poppen van een betere kwaliteit en na wat bieden kan ik er een krijgen voor vier euro... Ze is zo mooi, met een gestreept bloesje en broekje met pijpjes in wit en rose. Daarover een jeansrokje en sokjes met witte kant en kleine rose schoentjes aan haar poppevoetjes. Haar kapsel is volledig in orde, want dat is belangrijk, de lange krullen mogen niet uitgekamd zijn. Het gezicht telt ook, er moet expressie te zien zijn. Zij heeft een heel verwonderde blik. Natuurlijk kan ik niet weerstaan... en nu staat ze bij mij, tussen een bruid in vol ornaat en een ballerina in rose tutu. Vanonder haar wilde krullenkapsel kijkt ze mij aan. Misschien toch verwonderd omdat ze in mijn kast geraakt is. 't Zou kunnen dat ik volgende zondag ga kijken of die andere poppen er nog zijn. Maar ja, ik heb geen plaats meer... toch?
Tien jaar geleden werd Dutroux gesnapt. Niemand die zal zeggen: Dutroux? Wie is dat? Geen mens zal dat vergeten. Ook niet het ogenblik dat je op de radio hoorde: Dutroux is ontsnapt. Ik weet nog exact waar ik mij op dat ogenblik bevond. Namelijk in de 'Casa', en het was vol ongeloof dat ik het bericht hoorde. Een wildvreemde vrouw die langs mij doorkwam keek al even ontzet als ik. Dit had geen woorden nodig, terwijl onze blikken elkaar kruisten, dachten we hoogstwaarschijnlijk net hetzelfde. Heel even schoot mij nog iets door mijn hoofd van een aprilgrap, maar dat was al een tijdje voorbij, dus...
Deze morgen op de radio ook nog dit: Kofi Annan verklaart dat er morgen om 7h een 'staakt 't vuren' is. Goed nieuws natuurlijk, maar begrijpe wie kan, zou het allemaal zo simpel zijn? Wat doen ze ondertussen? Nog rap een paar mensen neerschieten? En enkele raketten opsturen? Ja want morgen liggen die daar toch maar te liggen...
