Gisteren had ik echt niet zoveel zin meer om mijn computer nog aan te steken en een reisverslagje te typen waardoor ik vandaag dus even twee verhalen moet neerschrijven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

10 oktober

Na een zalige nacht in een dubbel bed tijd voor ontbijt. Na het ontbijt gingen we vragen wanneer we de culturele tour konden doen en dit kon al om 9u. De gids zou ons aan de lodge gewoon komen oppikken. Ok, nog een kwartiertje de tijd. Tandjes poetsen, truitje nemen, nog even naar het toilet en we konden vertrekken. Blijkbaar mochten we mee met zo’n open safari jeep. Ik vond dit al een beetje raar om daarmee een dorpje te gaan bezoeken maar goed. En ja hoor, al snel sloeg mijn rare gevoel over in onwennigheid. Met die open jeep reden we namelijk door het plaatselijke arme dorp waar de Zulu’s wonen. We kregen voldoende uitleg bij alles en zijn een paar typische Zulugebruiken en gewoontes te weten gekomen die ik wel vrij interessant vind. Maar gewoon rondrijden in dat soort auto gaf mij zo een onprettig gevoel. Als “rijke” toerist vanuit de hoogte een beetje kijken hoe de armere bevolking hier leeft. Het overgrote deel van de beelden komt overeen met wat we al gezien hadden in Mamadila (wijk waar Baby woont). Ook mochten we een kijkje nemen in het daycare center en in de lagere school. De kindjes van het daycare center begonnen onmiddellijk een dansje op te voeren. Vrij gemaakt en echt gericht naar ons toeristen. Daarnaast hebben we dan ook een vrouw aan het werk gezien in een typische hut die matjes vlecht. En dan een kamertje waar de toverdokter zeg maar haar werk doet. En een typische Zuluhut van vroeger waar we werden ingewijd in een aantal gebruiken en rituelen. Het is bij deze bevolking zo dat de man zijn vrouw koopt door 11 koeien te betalen aan haar vader (een dochter van het dorpshoofd kost 25 koeien en een dochter van de Koninklijke bevolking zelfs 125). De man kan meerdere vrouwen hebben, maar dan moet hij dus telkens de koeien kunnen betalen en voor iedere vrouw een apart huis bouwen. Hij mag ook geen voorkeursvrouw hebben, maar ieder moet dezelfde behandeling krijgen en dezelfde cadeaus en dergelijke. De man leeft dan in zijn hut en hij kan ’s avonds één van zijn vrouwen uitnodigen om bij hem te komen slapen. Ieder slaapt aan een kant in de hut, want een typische Zuluhut bestaat uit een vrouwen en een mannenkant. Wanneer de man dan zin heeft in seks dan slaat hij met een speciale stok op de grond. De vrouw moet dan naar de kant van de man kruipen waar het spel plaatsvindt en wanneer het “game over” is dan kruipt de vrouw terug naar haar kant. Dit ritueel kan blijven duren totdat de man bevredigd is (vrouwen zullen de smoes hoofdpijn hier dus niet kunnen gebruiken). Dit hele ritueel is gelijkaardig als wat we zagen bij het volk in Swaziland. Ik ga dus eens moeten proberen nagaan of dit van een zelfde soort stam komt of hoe dit zit…. Verder is er ook een heel ritueel rond de overgang van jongen naar man zeg maar. Op de leeftijd van 16jaar worden de jongens meegenomen naar de bergen. Daar krijgen ze uitgelegd hoe ze een vrouw moeten versieren en dergelijke. Terug in het dorp worden knappe jonge meisjes verzameld en op een rij gesteld. Deze meisjes hebben enkel een minirokje aan (zonder ondergoed) en moeten dan voor de jongens dansen. Op deze manier wordt nagegaan of alles wel werkt bij de jongens. Wanneer ze echter geen erectie krijgen bij het zien van dit alles dan wordt die jongen in kwestie terug mee de bergen in genomen voor ja verdere les ofzoietske….

Er zijn bij deze bevolking dus heel veel geloven en rituelen die ze in acht proberen te houden. Ze geloven zeer sterk in hun voorvaderen en ouderen, in geesten en toverdokterij.

Na onze culturele tour werden we teruggebracht naar de lodge. Het was ondertussen bijna middag dus eerst even naar de Spar om wat inkopen zodat we onszelf konden voorzien van een lunch. Ik koos eens voor sandwiches met kruidenkaas ipv boterhammen met gewone kaas. De lunch begint mij toch stilaan tegen te steken maar ja.

Na de lunch was het dan tijd om toch even die zee te gaan opzoeken. De Indische oceaan wil ik wel eens van dichtbij zien. En ik had ook echt effe nood om uit te waaien want had even een dipje en moeilijk moment. Twee maand hier zitten zonder uw vrienden, familie en voornamelijk Timmy, alles moeten delen met één en dezelfde persoon die je eigenlijk niet echt goed kent en dit dan nog in een toch wel heel ander land en ritme begint soms zijn tol te eisen…..

Een klein halfuurtje wandelen en we waren aan zee. En wat een prachtig zicht. De zee is veel blauwer, de golven hebben wit schuim ipv grijs en je kan zo ver kijken! Geen lelijke flatgebouwen die het zicht belemmeren. Gewoon echt mooi. Het zand is hier wel heel lastig om in te lopen en de zee zelf was vrij woest, maar het deed deugd. Stukje gewandeld met de voetjes int water, schelpjes gezocht, even gewoon gezeten en genoten van het lawaai, het water en het zonnetje en dan de wandeling verder gezet. Een mooi toertje gewandeld en vanuit de verte nog een hippo kunnen spotten. Terug aangekomen zagen we een bekende terug. Kees en Map, het Nederlandse echtpaar die we in Thornhill, de private game lodge, hadden ontmoet zaten hier blijkbaar ook terug. Even met Kees gepraat en ondertussen kennisgemaakt met een ander Nederlands koppel die iets meer in de buurt van onze leeftijd zitten. Daarna tijd voor de douche en zien om een hapje te gaan eten. Het is echt zalig om alles te voet te kunnen doen van hier!

Wij waren al vrij vroeg terug op de kamer en zaten nog wat te lezen toen we plots gebonk hoorden en geroep dat de deur moest worden opengemaakt. We wisten niet wat er gebeurde maar omdat het toch even duurde gingen we een kijkje nemen. Bleek dat dat jongere koppel voor een gesloten voordeur stond. Het is namelijk zo dat ’s avonds het personeel hier allemaal huiswaarts gaat en wij als gasten hier alleen achterblijven. Ze doen daarbij ook de voordeur op slot waardoor je dus niet meer binnenkan. Ook wordt er niet verteld dat je langs de ene weg niet meer mag wandelen in de donker omdat er daar dan hippos lopen met als gevolg dat dat koppel even oog in oog had gestaan met zo’n beest wat toch best gevaarlijk is. Wij hadden dat nieuws gelukkig gehoord van een ander koppel dat hier zat, maar echt oplettend bij dit soort dingen zijn ze hier van het management dus niet. Het is een prachtig verblijf, maar er zijn toch een paar mankementjes zeg maar….

11 oktober

Vandaag zouden we een dagje strand inlassen. Omdat het moeilijk is om met zo’n warmte eten mee te nemen besloten we om deze morgen eerst nog even hier wat te relaxen, niet te laat te eten en dan richting strand. Dus wat staan praten met het jongere koppel hier, naar de winkel om wat water (want het kraantjeswater heeft hier een vreselijke chloor smaak), nog wat lezen, aant zwembad zitten en dan tijd om te lunchen en ons klaar te maken. Opnieuw te voet richting het strand voor wat we dachten een middagje genieten van zon, zee en strand. Maar amai, van zodra we op het strand waren wisten we al dat het niet goed zou komen. We deden onze bikini aan en legden ons op een handdoek, maar met veel pijn want het was zo hard aan het waaien dat je precies ter plekke gezandstraald werd. Echt niet plezant. We zijn dan ook een stukje verder gewandeld en hebben dan plaatsje gevonden wat verscholen in de duinen waar we tenminste niet werden gezandstraald. Het waaide echter nog steeds vrij hard en hier hadden we helemaal geen uitzicht meer op de zee. Ook wist ik alweer heel snel waarom ik nu eigenlijk niet graag naar de zee ga. Ik HAAT zand! Ik kan het echt niet verdragen om overal aan mijn lichaam zand te voelen. We besloten dan ook maar om terug te gaan en te zien om eventueel nog een terrasje te doen. Omdat ik wat last heb van mijn knie (misschien door gisteren in dat vreselijke doorzakkende zand te wandelen) besloten we dezelfde kortste weg terug te nemen zoals we er gekomen waren. Ik sta op een bepaald moment naar één of ander dood kevertje ofzo te kijken op het moment dat Noëmi een kreet slaat. Ik dacht van “allé zo vies is dit dooie beest nu toch ook niet” en kijk op, maar ze staat met haar rug naar mij en staart voor zich uit. En ook ik zie plots een fluogroene slang de straat over kronkelen. Nog geen 5m van ons vandaan denk ik. Ik moet zeggen dat ik de verdere terugwandel toch niet echt meer op mijn gemak heb gelopen.

Hier toegekomen eerst onder de douche gesprongen om toch van al dat hatelijke zand vanaf te zijn en dan een 4-uurtje gaan eten op terras. We kozen nogmaals voor baklava. Deze keer was het met ijs ipv met yoghurt en eerlijk gezegd was hij niet zo lekker als de vorige keer. Maar goed, we hadden ons 4-uurtje toch gehad. We konden eigenlijk ook gaan kijken hoe de krokodillen werden gevoederd, maar voor het geld die we daarvoor moesten betalen voederden we liever onszelf dan te kijken hoe anderen eten ;-)

Na het 4-uurtje teruggekeerd, nog wat gelezen en onze rugzakken eens opnieuw gemaakt. Maandag moeten we namelijk onze binnenlandse vlucht nemen en we moeten er toch voor zorgen dat we alles kunnen meenemen.

Nu ben ik net terug van een heerlijk avondmaal. We kozen voor een restaurant met de naam Braza en het is echt het beste van onze 3 avonden hier. Kozen voor een visbrochette met linefish en grote garnalen, met aardappeltjes in de schil en groentjes. Echt heerlijk! Daarna nog een chocomouseke om het geheel af te sluiten. Kon daar echt niet aan weerstaan en het was maar even 2 maand en 3 dagen (van op de trouw van Dappe en Davina) geleden dat ik nog chocomouse had gegeten.