Deze morgen met toch wat pijn in het hart trees too moeten achterlaten. Ik vond dit best een mooie lodge en heel vriendelijke mensen. Jammer dat het weer ons gisteren niet meezat want hier zou ik echt wel kunnen relaxen. Maar goed, richting Swaziland dan maar. De vrouw van de lodge had gezegd dat we zeker moesten kijken om tussen de grens van Zuid-Afrika en Swaziland het typische dorpje te bezoeken en vragen achter de show.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Aan de grens gekomen en toch even goed moeten zoeken want duidelijk is het daar allemaal niet. Maar goed, we parkeerden de auto, gingen om onze stempel en dan het typische Swazi dorpje even gaan bekijken. Ook daar werd je een beetje aan je lot overgelaten. We dachten dat we er zomaar binnen konden lopen, maar we stootten op een groep Denen met hun gids en een plaatselijke gids van het dorpje. Hij vroeg ons wat we wilden en we zeiden dat we graag de show zouden zien. We hadden geluk want we konden gewoon aansluiten bij deze groep. Ik had het gevoel dat het dorp en de rondleiding en show vooral voor groepen was, maar gelukkig konden we dus ook alles zien. Hoe zo’n typisch dorp eruitziet en hoe het is opgebouwd. Een paar gebruiken van de Swazi’s en op het einde de show met zang en dans. En bij het tweede deel van de show werd er gezegd dat er mensen uit het publiek zouden worden meegetrokken om te dansen. Noëmi was slachtoffer nummer één en ik dacht mij te kunnen verstoppen door haar te filmen, maar onze gids van ervoor kwam er mij ook uitpikken. Gelukkig wast nog een aangename verschijning en een vriendelijke jongen en mocht ik samen met hem dansen op “the lion sleeps tonight” van The Lion King natuurlijk (misschien moeten we dit wel uitroepen als DE film van ons verblijf hier, want gisteren in het kruger hadden we wel nood aan de muziek uit de film). Noëmi heeft op het einde nog de cd gekocht en hierbij wordt ook de groep gesponsord want ze trekken namelijk af en toe naar Europa om hun muziek aan de mensen te laten horen. Zo waren ze vorig jaar zelfs in België en gaan ze op het einde van deze maand naar Frankrijk. Maar goed, deze eerste culturele kennismaking met Swaziland hadden we ook gehad en we konden het echte Swaziland binnentrekken. Maar eerst nogmaals een grenspunt. Stempel van Swaziland zelf nu en weg waren we. Althans dat dachten we, want blijkbaar moesten we voor de auto ook nog eens betalen. DUS terug achteruit, parkeren en auto gaan aangeven en betalen. En dan tweede keer voor het hek en het werd opengemaakt. Op het eerste zicht vond ik dit land niet zo spectaculair anders dan Zuid-Afrika zelf. Het is misschien wat groener, maar in Z-A heb je ook heel groene gebieden. Heuvelachtig, maar dat hadden we al meegemaakt. Misschien dat het verschil wat zit in de wijkjes ofzo. Zien er wat kleiner uit en nog niet echt de echte krottenwijken met golfplaatsjes en ander afval gemaakte huisjes gezien.

We reden een lange weg door de bergen met leuke uitzichten. We stopten aan een plaatsje met een zicht over het dal. Hier zouden we eerst iets eten, maar jammer genoeg zaten er twee heel grote groepen in het restaurant dus besloten we maar verder te gaan. Gelukkig kwamen we nog net op tijd een bordje restaurant tegen die we konden volgen voordat we zouden sterven van de honger. Via een zandweggetje kwamen we terecht bij een lodge met zeer leuke huisjes waar we in het restaurant iets konden eten. Ik koos voor een broodje met zalm.

Vervolgens reden we naar een glasblazerij. We konden van op een balkon een kijkje nemen in het atelier. Het was er vreselijk warm, maar konden mooi zien hoe alles werd gemaakt. Ze hadden er prachtige dingen, maar natuurlijk niet direct bestemd voor onze portemonnee en daarbij is het ook niet echt evident om een kunstwerkje in glas mee te vervoeren via het vliegtuig in een rugzak…

Dan maar verder naar onze lodge. Maar toen begon het. De wegomschrijving die we hadden gekregen was helemaal niet goed. We zaten van bij het begin al verkeerd. Niks van op de beschrijving klopte. Stuk moeten terugrijden. Zoeken naar de juiste afslag, want er waren er precies teveel met die naam op. Vreselijk. Uiteindelijk kwamen we in het centrum van de stad terecht, maar de wegomschrijving klopte dus langs geen kanten. Gevolg: in’t midden van een stad terecht komen, waar je moet zoeken, waar iedereen zijn eigen verkeersregels begint uit te vinden = stress! Uiteindelijk toch de goeie weg gevonden. Om aan de lodge zelf te geraken moesten we eerst nog over een zeer slechte weg, waar ze tevens aan het werken waren (om de weg beter te maken), maar waardoor er stuk was afgezet en het toch even slikken was om door te rijden. Ook hier aan de lodge was het niet alles want het gaat hier goed omhoog en de wegen zijn echt niet super. Zelfs het parkeren gaf ons even een bang hart. Ik draaide namelijk ergens op waar het blijkbaar te hoog was en de auto maakte een vreselijk schrapend geluid. Op eerste zicht niks te zien van schade, hopen dus dat er morgen geen plas ofzo onder ligt.

We hebben dan ook maar besloten om ons hier morgen in de lodge zelf bezig te houden. Hopelijk laat het weer het toe. Beetje uitrusten (want rondreizen is lastiger dan ik dacht), misschien wandelingske maken, beetje zwemmen,… Op’t gemakske dus en liefst zonder auto ;-)