Dag 105.  De resultaten van het bloedonderzoek zijn binnen.  Er is geen afwijking in het bloed te vinden.  De calcium en magnesium waarden zijn allemaal goed.  Ben ongerust geweest voor niets.  Moet er wel aan toevoegen wat ik van beide wat extra heb genomen en dat dat wel deugd deed.   

Maar wil mijn lichaam me nu eigenlijk iets vertellen?  Ja, zeker en vast wel.  Volgens mijn osteopaat betekent het dat mijn wilskracht toch nog wat te bruut is voor mijn gevoelige lichaam.  Dat ik teveel van mijn lichaam verwacht.  De schade is steeds beperkt, pijnlijk maar beperkt, waardoor deze ongelukken het vermoeden doen rijzen dat ze gebeuren om eruit te leren.  De les zal waarschijnlijk zijn om bewuster te worden in mijn bewegingen, dat ik schade aanricht als ik mijn onbewustzijn mijn leven laat leiden.  Dat ik schade aanricht als ik mijn wilskracht mijn leven laat leiden.    

Uiteindelijk ervaar ik dat echt heel vaak.  Ja, ik zal me stoten als ik me haast.  En ik zal zeker en vast zaken laten vallen als ik te snel wil zijn.  Vandaag zal onderdeel van mijn meditatie bewust handelen zijn.  Woensdag is het een beetje poetsdag bij ons thuis, dus zal ik er ineens een meditatie praktijk van maken. 

Na bewust denken, bewust voelen, bewust eten, ook bewust handelen.  Waarom niet.  Want bewust zijn is eigenlijk ziel brengen in de dagelijkse zaken.  En ziel brengen in zaken betekent niet dat het intens of groots moet zijn, wel dat je er ten volle bewust in aanwezig kan zijn.  Alles in je leven is intens als je er aandacht aan geeft, de verdoving komt niet omdat het saai of gewoon is, maar komt vanuit het denken dat tussen jou en het bewust beleven zit.  Het denken, dat alles direct classificeert, schuift tussen de werkelijkheid en de intensiteit van het leven en maakt alles grijs en gewoon en bekend. 

Maakt het uit waar je bewustzijn in brengt?  Moet dat in de emoties zijn, of mag het ook in de beweging zijn, de beweging op zich?  Laat ons het onderzoeken, als een echte wetenschapper en het proberen.  

Dag 104.  Het is zo moeilijk om uit mijn hoofd te blijven op drukke dagen.  Het is niet zozeer de wereld die zwaar op mijn schouders drukt, het is veeleer mijn verstand dat te zwaar op mijn gemoed drukt.  Als ik druk bezig ben, gaat al mijn energie naar de overleving en naar mijn denken. Het lijkt alsof ik geen bewustzijn meer heb en mijn denken het volledige leiderschap op zich heeft genomen.  En dat denken is tot nog toe echt geen goede leider gebleken. 

Mijn denken laat zich leiden door oude conclusies die niets meer ter zake doen, of laat zich leiden door doemscenario’s die wel of niet kunnen uitkomen.   Mijn denken geniet trouwens enorm van verhaaltjes vertellen en is daar uren mee bezig, al mijn tijd opvullend of moet ik zeggen, verkwistend?  Vroeger dacht ik dat mijn denken gelijk had, dat alles kon verklaard worden met kennis en met mijn verstand.  En vaak zie ik de logica van mijn verstand in. Te vaak zie ik de logica van het denken in.  Het maakt alles simpel, begrijpelijk, eenvoudig, gestructureerd.  Gemakkelijk.  Maar niet waar. 

Het denken maakt me ongelukkig.  Het is niet zo dat externe dingen me ongelukkig maken, het is echt het denken dat me zo ongelukkig maakt.  Vooral de verwijten die ik naar mezelf gooi.  Ik had het egoïstische stuk in mezelf onder controle moeten houden, of ik had mezelf beter moeten beheersen, of ik had het beter moeten doen, ik ben te bruut, te direct, te aandachtseisend, te spontaan.  En dan keur ik mezelf af, voel ik me klein en de hele episode dat ik gevangen zit in deze verwijten, voel ik me ellendig en angstig. 

Ik heb het mediteren echt nodig want als ik mediteer stopt die verwijtende stem naar mezelf even en maakt ze plaats voor stilte.  Dan kan ik in mijn lichaam zijn, mijn zintuigen gebruiken, diep in het leven staan en zien hoe mooi alles is.  Ik moet ervan huilen, van het idee dat de verwijtende stem zou kunnen stoppen en me met rust zou kunnen laten.  Wat zou het leven mooi zijn zonder haar. 

Maar zo werkt het niet.  Ik dien te leren deze stem te aanvaarden als deel van mezelf, mild en open toe te laten en als observator haar boodschap te aanhoren.  Zo verliest ze pas echt haar macht over me.  Want uiteindelijk is ze maar een gedachte, geen waarheid.  Het is zo moeilijk ze niet te geloven.  Ik voel mijn verdriet.  Ik voel wat het effect is op mezelf na al die verwijten en dan weet ik, tot in het diepst in mijn cellen, dat de waarheid nooit pijn brengt, enkel vrede.  Voel ik schaamte, vernedering, dan is wat ik denk nooit ten diepste waar, het is enkel waar volgens mijn verstand.  Wat heb ik echt nodig als ik fouten maak?  Wat brengt me echt vrede als ik het denk?

Het valt me moeilijk mijn verwijtende verstand te danken.  Maar ik wil wel het denken overstijgen.  Ik dank het verdriet om de wonden te helen die het verstand slaat.  Ik dank de vrede die komt tijdens de meditatie.  Ik dank mijn pad om me te helpen de vredespijp te willen roken met het verstand.  Al smaakt de tabak voorlopig bijzonder bitter.  Dank je.  

Dag 103.  Als ik vandaag mijn blog van gisteren herlees, vind ik deze niet zo goed.  Ik vind dat er ego tussendoor sijpelt.  Heb lang zitten twijfelen of ik woorden zou veranderen of zinnen, uiteindelijk zijn het soms een paar kleine aanpassingen in taal alleen, die een wereld van verschil maken, maar ik heb me besloten om het niet te doen.  Eigenlijk  ervaar ik dit als onderdeel van het leerproces.  Ik ben niet superwoman, ik probeer bewust te leven en soms lukt dat min of meer goed en soms lukt dat helemaal niet.  Onderdeel van mijn groeiproces is dit weldegelijk onder ogen komen.  Mijn interpretaties zijn niet altijd de waarheid, het zijn momentopnames van hoe ik denk op dat moment.  En het kan zijn dat, op dat moment, dat het ego aan het woord is en niet het bewustzijn.

De avondmeditatie lukte daarna wel redelijk goed.  Geen diepe trance, waar ik maar blijf naar verlangen en tegelijkertijd tegen vechten, maar een zachte, aangename, warm, tintelende ervaring.  Het leek wel of daarna mijn intuïtie wat meer open stond.  Op dag 97 sprak ik over zelfkennis versus spirit.  Zelfkennis kan je misschien wel wat fictief opsplitsen in drie elementen, kennis over emoties, over gedachten en over het lichaam.  Maar uiteindelijk blijft de oplossing voor elk hetzelfde, geef het signaal dat je krijgt milde en nieuwsgierige aandacht, blijf erbij, tot het zacht wordt en zijn geheimen mede deelt. 

Zelfs al is het het ego.   Blijf erbij tot het ego zijn harde schelp niet meer nodig heeft en plaats ruimt voor haar boodschap.  Waarom kwam gisteren mijn ego, mijn ‘beschermer’ naar boven?  Ik voelde me duidelijk onveilig.   Dit onveilige gevoel komt wel eens naar boven als ik het gevoel heb dat anderen me afkeuren, of op momenten dat ik anderen als negatief ervaar, of ook als ik weinig vrijheid ervaar en veel druk.   Dan komt mijn ‘beschermer’, met zijn grote mond, veel lawaai maken en de stoere uithangen.  En vervolgens keur ik mezelf af.  Ik wil die stoere niet meer zijn, hard en onbeweeglijk, doen alsof niets me raakt.  Ik wel mezelf zijn, kwetsbaar maar tegelijkertijd krachtig, gevoelig maar tegelijkertijd grenzen bewakend, liefdevol, beseffend dat de ander ook reageert vanuit zijn ego en niet vanuit zijn echte zelf.  

Dank je ego, maar het is niet meer nodig nu, ik kan mezelf beschermen.  Ik wil rusten in het vertrouwen en de overgave dat wat ik tegenkom op mijn lijf geschreven is. Zoals gisteren, zoals vandaag, als ik het snap.  Dank je voor deze subtiele les en dank je om wakker genoeg te zijn en ze te herkennen.  Dank je.  

Dag 102.  In mijn verbeelding is verlichting simpel.  Niet iets ingewikkelds met verschillende rituelen, geen hele leer die studie behoeft, geen verschillende elementen om te onthouden.  In mijn verbeelding is ontwaken, gelukkig zijn simpel.  Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen expert, heb niet alle leren bestudeerd, noch alle spirituele of religieuze teksten, dus ik kan me niet uitspreken wat de waarheid is en wat niet.  Maar ik weet 1 ding, het kan niet zijn dat het ingewikkeld is.   

Als je bedenkt dat dieren verlicht zijn, altijd volledig in lijn met de natuur en het universum, volledig in staat om natuurrampen te voorvoelen, dan kan het echt niet zo moeilijk zijn.  Ik ben dus op zoek naar de meest simpele manieren om verlicht te geraken.  En daar past de ademhalingsmeditatie prachtig in.  Ben deze nu reeds een paar dagen aan het inoefenen en het gaat me wonderwel goed af.  Vandaag dacht ik te mediteren bij de paarden, te oefenen in het aanvaarden wat is.  Heb proberen te Zijn, het ruisen van de bladeren, het subtiele zonlicht over het gras, de vogels vrolijk rond vliegend, de paarden vredig grazend.  Alles laten zijn, me verbonden voelen.  Het lukte me vandaag echter niet.  Was te vaak aan het denken wat de plannen nog zijn voor vandaag en voor de rest van de week.  Heb het maar opgegeven en ben gaan bewegen. Mediteren is echt is voor ’s avonds bij mij als de dag gedaan is en ik geen neiging meer heb om te willen gaan.  Ik herneem mijn meditatie deze avond. 

Maar ik herinnerde me wel nog een uitspraak van Eckhart Tolle over de frequentiehouders.  Dit zijn mensen die eigenlijk altijd Zen zijn, zonder dit te willen delen, zonder dit creatief te uiten, zonder het aan anderen te willen aanleren.  Zij zijn dit gewoon.  Soms denk ik dat mijn echtgenoot een frequentiehouder is, niet dat ik hem dat zal zeggen, want dan komt zijn ego naar boven.  Maar als ik hem vraag waar hij aan denkt, dan denkt hij nooit aan iets.  Als hij bij zijn kippen zit, zit hij daar uren zonder te piekeren, gewoon te zijn, hen te observeren, te genieten van hun bewegingen, zonder te oordelen, zonder te willen, zonder te veranderen.  Hij is ook iemand die een probleem voor zichzelf duidelijk maakt en het vervolgens loslaat, stil is, tot het antwoord vanzelf komt bovendrijven.  Maar bovenal, omdat hij zo ongelooflijk weinig last heeft van het gekwetter in zijn hoofd, komt zijn intuïtie zonder moeite naar boven.  Hij gelooft, zonder last te hebben van zijn tussenkomend verstand, wat zijn intuïtie hem vertelt.  En dat allemaal zonder enige zichtbare moeite in schril contrast met mijn ingewikkelde zoektocht.  Een frequentiehouder is iemand die kan Zijn, in alle stilte, maar daarmee anderen kan inspireren. 

Ik zag ooit nog zo iemand.  Het was een visser in Kroatië.  Hij stuurde zijn vissersboot intuïtief de zee op, waar hij de vissen voelde.  Maar wat me vooral intrigeerde was zijn effect op mijn hond.  Ze blafte op elke visser die aan ons huis meerde, behalve naar hem.  Hij deed niets speciaals naar haar toe.  Hij Was gewoon en mijn hond was nederig en volkomen beheerst in zijn bijzijn.  Verbazingwekkend om te zien. 

Dank je voor de frequentiehouders.  Dank je om te laten zien dat het ook simpel kan.  Dank je om te weten dat mijn verstand me veel woorden brengt maar weinig verlichting.  Dank je.   

Dag 101.  Yoga oefeningen gecombineerd met ademhaling geeft meditatie in beweging.  Het is belangrijk een ritme van ademen te creëren want die brengt je in trance tijdens de uitoefening van de oefeningen.  Zal wel even wennen zijn om dat te realiseren.  Dus heb besloten het nog even uit te stellen, vooral vanwege het genezingsproces van mijn rib.  Ook de 6 weken reeks ven Chopra ligt klaar, maar aandacht voor het ademen spreekt me het meest aan op dit moment.  Ga hier dus mee starten. 

Aandacht voor de ademhaling is niet alleen een meditatie, het is een manier van leven.  Het is immers een aanvaardingsproces.  Indien het me lukt, gewoon bij de ademhaling te zijn, zonder te denken, zonder het te willen veranderen, zonder iets anders te willen doen, kan ik dit realiseren bij alles.  Ik kan op deze manier oefenen in het aanvaarden van hoe de emoties door mijn lichaam gieren en erbij blijven, ze bekijken en beseffen wat ze komen vertellen.  Ik kan de pijn in mijn lichaam ervaren, aanvaarden, aandacht geven en geen overhaaste conclusies trekken, maar voelen wat deze situatie van me vereist.  En, dat is mijn uitdaging, ik kan mijn gedachten aanvaarden, zien voorbij trekken en enkel bewaren wat schoonheid is of groei. 

Ik kan het zelfs extern aanvaarden wat er op me afkomt van lawaai, uitdaging, afwijzing of conflict.  Ik kan het bekijken, aanvaarden, en rustig voelen wat deze situatie het best van reactie verdient, en natuurlijk of het een reactie verdient?  En dat allemaal vanuit de ademhaling volgen.  Wonderbaarlijk, niet? 

Zoals eckhart zegt, je kunt niet twisten met wat is.  Hoewel, je kunt het wel, maar dan lijd je. 

Dank je voor meditatie.  Dank je voor aanvaarding.  Dank je voor het prachtige nu, de enige plek waar ik wil zijn.  Dank je.

Dag 100.  Mooi rond getal.  De dagen beginnen te tellen.  Vandaag waren we een dag weg met de camper, we sliepen op een parking en toen ik wakker werd, telde ik de kerkslagen, 8 waren het er.  De rest in de camper sliep nog, ik besloot vandaag een stille ademhalingsmeditatie te doen in mijn bed. 

Ademhalingsmeditatie is eigenlijk enkel je adem volgen.  Telkens je andere gedachtegangen opstart, merk je deze (vaak pas na een zekere periode) op en probeer je opnieuw enkel op je ademhaling te letten.  In en uit.  In en uit.  In en uit.  Gewoon volgen.  Het lijkt wel wat saai als ik het vertel, maar eigenlijk is het vreselijk krachtig.  Het feit dat je je adem volgt en niets anders denkt, brengt je helemaal in je lichaam.  Ik voelde het overal tintelen of stromen.  Ik bedacht hiervoor nog een andere benaming.  Het lijkt alsof je lichaam slaapt en je geest wakker is.  Je lichaam slaapt en je geest is volkomen gelukkig.  Je lichaam is dus helemaal ontspannen en je geest vrij van gedachten, verleden of toekomst.  Bij mij is het niet zo dat mijn geest weg vliegt, (anderen vermelden dat soms wel) want daar ben ik eigenlijk nogal bang van als dat gebeurd en ik breek dat ogenblikkelijk af. 

Volgens Deepak is deze staat van ontspanning de homeostase, waar je lichaam in volledige balans is en zichzelf hernieuwd of geneest.  Een zeer aangenaam gevoel.

Na de meditatie stonden we op, blablabla, en ging ik wandelen.  En alles was zo prachtig.  Alles was zo prachtig.  Het gras, zo mooi groen, de bomen ruisten zo heerlijk, oh en toen vond ik een meer, met wilde zwanen en alle zijkanten van het meer waren bedekt met prachtige, wilde, witte bloemen.  Ik voelde de tranen branden van geluk en schoonheid.  Ik bedacht mezelf dat het leven is als de ademhalingsmeditatie als je gewoon observeert verandert het van goed of slecht, verkeerd of goed, fout of juist, naar prachtig zoals het is.  De natuur is prachtig zoals zij is.  Werkelijk prachtig.  Ik voel me zo gezegend.  Mediteren maakt zo gelukkig.  Aanvaarden wat is, waarnemen zoals het is, wat heerlijk.

Dank je voor de ervaring van vandaag.  Dank je voor de mooie witte bloemen. Dank je.  

Dag 99.  De laatste meditatie van Deepak, de finding your flow reeks is vandaag officieel voltrokken.  Het was een meditatie voor wereld vrede.  Mijn vrede is de vrede van de wereld.  Deepak zegt dat in ons lichaam duizenden celletjes samenwerken in harmonie en op elkaar blindelings vertrouwen.  Zonder dit vertrouwen en deze harmonie zou ons lichaam maar drie seconden overleven.  Elke reden van ziekte kan teruggebracht worden tot een verstoring van deze harmonie, vooral door ontsteking, of vlammen. 

Klopt dat?  Indien ik vrede en harmonie ervaar i.p.v. ontvlambaarheid, loopt dan alles beter, loopt mijn wereld en die van mijn omgeving dan beter?  Als je erover nadenkt, zit er dan iets in. 

De meeste conflicten ontstaan toch wel omdat er een misverstand is.  Iemand zegt iets en je wordt razend. Je zou ook kunnen de woorden laten bezinken, overwegen en zachter herformuleren zodat je het conflict ogenblikkelijk in goede banen kan leiden.  Of je kan vriendelijk vragen, wat de ander juist bedoeld.  De ander kan zich dan gezien weten en zich herformuleren.  Dus de vlammen hier laten plaatsmaken voor milde luisterbereidheid helpt. 

Wat indien je grenzen moet trekken, kan dat zonder vlammen, kan dat in vrede?  Ja, dat denk ik wel, iemand die rustig zijn woorden doorgeeft en beheerst duidelijk maakt wat voor hem kan en niet kan, zal meer impact hebben dan iemand die onbeheerst loopt te roepen.  Bovendien weet je beter waar je je tegen moet verdedigen of weet je beter hoe je moet reageren indien je kalm de situatie bekijkt en niet overhaast. 

Wat indien de ander je kwetst en je pijn voelt, emotioneel of lichamelijk?  Ook dan is vrede behulpzaam want je kan door je vrede de ander inspireren rustig te blijven.  Je wil dat de ander je ziet en erkent, maar door rustig te blijven ga je daar veel beter ruimte voor creëren en luisterbereidheid.  Of je kan de gevraagde aandacht aan jezelf geven, dat kan je enkel als je rustig bent. 

Wat met kinderen die zichzelf verliezen, moet je daar geen vlammen hebben om ze te doen stoppen?  Neen, eigenlijk, vastberaden zijn en consistent en rustig zodat je kan zien wat er nodig is, zal meer effect verkrijgen.  Bovendien blijf je dan verbonden met hen, en die verbondenheid creëert meer bereidheid. 

Dus heb je ontvlambaarheid helemaal niet nodig?  Is dat een grote bron van disharmonie?  Het lijkt er wel op.  Dus als de ontvlambaarheid opkomt, kijk ernaar, voel het, geef ze aandacht, blijf erbij tot ze wegzakt en ze alle aandacht kreeg die ze verdient en nodig heeft.  En reageer vervolgens in vrede naar de ander toe.  Breng wereldvrede en begin bij jezelf.  Niet door onderdrukken maar door aandacht en liefde naar jezelf en de ander te richten.

Dank je voor de mooie meditatie.  Dank je voor de stroom van vrede in en door mezelf.  Dank je.  Namasté.

Dag 98.  Hallo mensen, gisteren was een inspiratie volle dag.  De woorden stroomden en het gevoel zat goed.  Vandaag is het wat inspiratieloos.  Ik zal dit gewoon nederig aanvaarden.  Ik gun mezelf een dagje rust.  Mijn derde oog kan niet altijd open staan he.

Was aan het denken om ook eens met een andere vorm van meditatie te experimenteren.  Heb dus mindfulness meditatie gedaan, chakra meditatie, ademhalingsmeditatie, transcendente meditatie (mantra’s) en nu dacht ik eens yoga te doen of misschien eerst nog een gratis reeks mantra’s van Deepak.  Zal ik eerst die 6 weken volgen en de resultaten ervan te omschrijven of eerst Yoga? 

Ik ga de vraag vanavond stellen, loslaten, tot stilte komen en het antwoord afwachten.  We zien wat het resultaat wordt. 

Dank je voor de gegunde rust van vandaag.  Dank je.

Dag 97.  Vandaag tijdens een gesprek begreep ik plots iets.  Het was het antwoord op een vraag die ik gisteren stelde en vervolgens losliet.  De vraag was, wat hebben psychologie en spiritualiteit met elkaar gemeen?  Of juist niet?  Vullen ze elkaar aan of juist niet?  Ik las bij de enneagram tips dat spiritualiteit zonder psychologie gronding mist en psychologie zonder spirit, diepgang mist.  En ik begreep dit wel, maar tegelijkertijd ook niet helemaal.  Dus ik wilde wel eens weten, wat is het een zonder het ander? 

Bij de AA hanteren ze een 12 stappen programma, niet dat ik alle stappen ken, maar het programma is heel erg populair en succesvol, dus er zit een hogere waarheid in, verkregen door de stichter Bill, waarschijnlijk op een verlicht moment.  Dit stappen programma kent verschillende elementen, maar als je het nader onderzoekt, kan ik er twee elementen uithalen die voor mijn vraag van belang zijn.   

Confrontreer jezelf, je karakter en al je daden met alle moed in je.  Loop er niet langer van weg en kijk naar jezelf en wie je bent.  Of liever gezegd naar wat je doet en wie je bent.  Dit onbevreesd kijken, maakt je bewust, maakt dat je zelfkennis opbouwt.  Dat is uiteindelijk psychologie: jezelf leren kennen, je verleden en je daden onder ogen komen en verwerken.  Zelfkennis en begrip is je gronding, je fundament om op te bouwen.  Zonder confrontatie geen zelfkennis, zonder zelfkennis geen basis om op te groeien.  Hiervoor hou ik van psychologie, het is heerlijk analytisch en boeiend. 

En daarna komt de volgende stap, de overgave.  De diepe wetenschap dat er iets groters is dan jezelf, waar je op mag vertrouwen, dat er altijd zal zijn en voor altijd weet wat het beste is voor jouw groei. Deze overgave geeft vertrouwen, maakt dat je kracht groeit en roept je intuïtie wakker.  Het maakt je nederig en blaast je ego weg.  Het maakt je gedienstig want alle kracht die door je stroomt, wil je gebruiken voor het welzijn van ieder.  Dat is dan ook de laatste stap.  Je kennis bouw je op en vervolmaak je met overgave, om al dit moois door te geven en anderen te inspireren.

Heb mijn hele werkende leven gewerkt aan zelfkennis en de zelfkennis van anderen.  Ik wil nu werken aan de overgave en deze in zijn volle kracht ervaren in mijn leven en deze laten schijnen in dat van anderen. 

Dank je voor zelfkennis.  Dank je voor overgave.  Dank je voor het twaalf stappen plan.  Dank je voor de inspiratie.  Dank je.

Dag 96.  Deze nacht heb ik een vlotte 9 uur geslapen en ik voel me lekker herboren.  Wat een lange nacht niet kan betekenen voor het gemoed van een mens.  Maar dat is niet het enige dat ik anders heb gedaan gisteren.  Ben heel lief geweest voor mezelf, niet te veel druk gezet en mezelf ruimte gegeven om toch nog van de drukke dag te genieten.  En hoe later op de dag hoe beter dat lukte.  Mensen met een depressie zeggen dat ook heel vaak, dat de depressie het ergste is de ochtend en betert en betert tot het avond is en het gemoed losser.  Er wordt gezegd dat dat komt omdat de komende verplichtingen van de dag de geest zo zwaar maakt dat je tot niets kan komen en totaal blokkeert, terwijl het in de avond normaal is om te ontspannen.  Awel zo voelde ik me gisteren, ik zag zo op tegen een zondag hard werken, presteren en alles in orde krijgen, dat ik depressief en wanhopig de dag gestart ben.  Om deze later toch positief te eindigen. 

Wat ik nog veranderd had is het tijdstip van de meditatie.  Meestal mediteerde ik de reeks van Deepak de ochtend als ik wakker word, ik was dan ook vaak vroeg wakker en kon in het stille huis mediteren.  Of de namiddag een vrij uurtje.  Maar als ik nu achteraf erover evalueer vind ik geen van beide echt een goed tijdstip.  De ochtend niet omdat ik dan bruis van energie en plannen en de wil om zoveel mogelijk uit de dag te halen, te bewegen en mijn lichaam te laten verbranden.   Dus ben ik meer aan het wachten tot ik kan gaan bewegen in plaats van diep te mediteren.  Tijdens een vrij uurtje vind ik uiteindelijk ook niet zo zinvol om te mediteren want ik ben meer bezig met wat ik nog moet doen en dat ik straks terug moet beginnen werken, dat ik niet diep kan en durf gaan. 

Maar dan komt de avond, de heerlijke avond, van stilte, van ontspanning, van plichteloos zijn.

Gisteren tijdens de finding your flow, expressing you, i express my uniqueness into the world, ging ik er helemaal in.  Ik stortte mezelf in de mantra, Om Janaha, en voelde een warme gloed trekken over mijn lichaam.  Niet gewoon langs mijn ruggegraat, zoals vaak, maar als een gloed over en door mij hele lichaam en zelfs in de vorm van een soort zak rondom mijn lichaam.  Alles vlak bij mij zat vervat in een lichtgroene waas van energie.  En ik voelde me heerlijk.  Had geen enkele moeite om me hieraan over te geven.  Had spijt dat de bel rinkelde.  Heb daarna heerlijk geslapen.  En vandaag al de hele dag Zen.

Ja, ik ben er zeker van, de avond is mijn beste moment, ook om te mediteren. 

Dank je voor de avond.  Dank je voor de versterking van de nacht.  Dank je voor de overgave aan ontspanning die de avond mee brengt.  Dank je.   

Dag 95.  De hele dag loopt al slecht.  Eerst was ik al heel vroeg wakker van de pijn aan mijn borstkas, rib, spierscheur.  Er stond nog maar 6u op mijn wekker.  Heb nog geprobeerd om te slapen maar tegen 7u heb ik het opgegeven.  Ik dacht te mediteren maar de kids stonden er al.  Nadat ik opgeruimd had en wat taken had gedaan vond ik mezelf even later huilend terug in bad. 

Mijn hoofd volle bak in staat van opgejaagdheid.  Mijn hele lichaam gespannen.  Pijn overal.  En verdriet.  En dan plots weer frustratie.  Ik kan moeilijk winnen.  Ofwel ben ik onbewust en ongelukkig, ofwel ben ik me ervan bewust en gefrustreerd om er altijd in en uit te schieten.  Ok, laat ik er maar het beste van maken en hier iets uit leren.  Heb vandaag nergens een plek waar ik kan mediteren, overal zitten of liggen mensen.  Dus probeer ik het met schrijven.  En straks zal er wel een moment ontstaan om me neer te zetten en de ogen te sluiten.

Waarom kon ik gisteren zo bijzonder goed bewust Zijn? En vandaag compleet het tegenovergestelde: vroeg wakker, gespannen, zenuwachtig, rusteloos?  Welke elementen triggeren mijn denken, mijn niet aanwezig Zijn? Door welke elementen beland ik opnieuw in de droom der onwetendheid? 

Even een opsomming: weinig slapen, koemelkproducten eten (ja, echt waar), een drukke dag hebben of morgen een drukke dag hebben, me overvraagd voelen, niet gegeten hebben, lichamelijke pijn hebben, emotionele pijn hebben, me afgewezen voelen, veel lawaai en gekibbel rondom mij.  Ja dat zijn allemaal triggers om in overlevingsmodus te schieten en mijn dankbaarheid helemaal te verliezen. 

Wat is er vandaag aanwezig?  Heb te weinig geslapen (al bijna de hele week door de pijn), heb gisteren kaas van de koe gegeten, moet keiveel doen vandaag en morgen ook een volle dag, voel me overvraagd, had nog niet gegeten, heb pijn in mijn lichaam, ben verdrietig omdat de kids een week weg zijn en ik vind dat ik geen goede moeder ben (tja, ik maak fouten en daar ben ik altijd enorm teleurgesteld door).  Ben niet afgewezen, geen lawaai en gelukkig momenteel geen gekibbel.  Alhoewel, mijn zoon zijn gebas (hoesten) wel overprikkelend werkt.  Heb ik nu de reden(en) waarom het niet goed gaat vandaag?   Misschien moet ik vandaag maar gewoon wat lief zijn voor mezelf.

Dank je voor het besef.  Dank je voor meditatie.  Dank je dat de andere dagen anders zijn dan vandaag.  Dank je.  

Dag 94.  Vandaag ging de meditatie over liefde laten stromen in de wereld.  Liefde wordt vaak enkel verbonden met romantische liefde.  De man die je leven gaat beter maken.  De man die je zo graag ziet dat je je nooit meer alleen voelt.  De man die je laat voelen dat je belangrijk bent.  Die je  kan vertrouwen.  Waarvoor je je hart zou kunnen openstellen.  Maar ik begin te beseffen dat liefde meer is dan dat.  Het gevoel van alleen te zijn en niet serieus genomen te worden, wordt eigenlijk enkel gecreëerd door je gedachten.  Je bent nooit alleen.  Liefde is nooit ver weg.  Ze zit in de hele natuur, in de zonneschijn, in het eten dat je opneemt, in de hond die naast je ligt in de zetel.  Ze zit overal als je het lawaai van je denken kan overstijgen en jezelf de liefde kan laten ervaren. 

Het ging beter vandaag om me te concentreren tijdens de meditatie.  Het was voorbij voor ik er erg in had.  Ik liet de groene kleur van het hartchakra door mijn lichaam stromen, van beneden naar helemaal boven en daarna terug langs mijn hart de wereld in.  Terwijl herhaalde ik heel traag de mantra Om Maha.  Het belletje kwam en ik keerde terug in de wereld. 

Vandaag rook ik de lente opnieuw in de dauw van de dag.  Na mijn zachte contact met de liefde van het universum, genoot ik van de zon die me koesterde en de bomen die hun mooie lied zongen.  Vandaag gingen we wandelen voor een organisatie, spaanse honden (in nood).  Als sympathisant.  Allemaal geredde honden, overal liefde, warmte en hondvriendelijkheid. 

De locatie was een heerlijk, prachtig bos, wijds en groen.  Ik voelde me meer dan ooit gekoesterd en liefdevol tegelijkertijd.  Ik was omringd door honden met hun rechtstreeks open hart, waardoor de warmte stroomt zonder enige restrictie.  Op het laatst liepen ze in roedel te spelen, heerlijk spontaan.  Heb vandaag met gul hart gegeven en nog veel meer gekregen. 

Ik begreep ook dat ik heel Zen was vandaag, want mijn hond heeft geen kik gegeven naar andere honden.  In haar rust zie ik mijn rust weerspiegeld. 

Dank je voor de zon.  Dank je voor de bossen.  Dank je voor groene weiden.  Dank je voor honden, dieren met een open hart.  Dank je.  

Dag 93.  Ben nu 3 maanden aan het mediteren elke dag en ondertussen eveneens aan dag 17 van de meditatie reeks van Deepak en Oprah.  Het zijn een mooie drie maanden geweest.  Echter, helemaal anders dan ik had voorspeld.  Oorspronkelijk probeerde ik elke dag te mediteren om permanent geluk te vinden.  Of permanente verlichting, zoals bij goeroes.  Om me permanent in de staat van welzijn te bevinden, vol vreugde en vrede. Maar het loopt niet zoals ik had verwacht.  Het is eerder een zachtere overgang.  Niets wereldschokkend.  Niets plots.  Het zijn eerder zachte verschuivingen naar tja, zachtheid, vertrouwen, overgave. 

Vandaag ging de meditatie over kracht.  Niet de kracht om dingen te creëren, maar de kracht om dingen te genezen.  En genezen doe je vanuit overgave, zowel bij de ander als bij jezelf.  Vertrouw op de antwoorden die komen, zoals bij conflicten tussen kinderen, kreeg ik plots het idee: roep ze apart, weg van de andere kinderen, en laat ze beide hun verhaal doen, vervolgens vraag je aan hen hoe we het zelf gaan oplossen?  Dit inzicht lijkt gemakkelijk, maar elk die met kinderen leeft, weet dat voor kinderen de emoties heel hoog oplopen en het niet gemakkelijk is als ouder om geen partij te trekken.  Toch wil ik dit graag testen.  Meestal blijken deze plotse, ongevraagde, inzichten zeer waardevol te zijn en wil ik deze leren vertrouwen. 

Zachtheid, of ik denk dat dit gevoel onder de noemer liefde valt, begin ik overal te ervaren.  Sinds enige jaren reeds bij dieren maar nu ook bij mensen, mijn vriendinnen en mijn kinderen en mijn man.  Ik zie ze in de lente, want ik ervaar deze zachtheid in de bloesems die overal wakker schieten. Als laatste ervaar ik deze zachtheid meer en meer in mijn lichaam, zacht en krachtig tegelijk, in het stromen van haar energie. 

Leven vol overgave.  Met enthousiasme, creativiteit en volledige aanvaarding naar wat er op je af komt.  Het lukt me meer en meer te zien dat er een groter plan is dan mijn verstand kan vatten.  Dingen die in eerste instantie lastig lijken, zijn vaak achteraf de meest interessante momenten in mijn leven.  Zoals kinderen krijgen voor mij heel moeilijk was omdat de tijd voor jezelf zo beperkt wordt, maar nu weet ik hoe sterk ik gegroeid ben in aanwezig blijven en mijn tijd organiseren.  Mijn overgave blijkt ook uit het feit dat ik dit blog opstartte vanuit een gevoel, niet wetende waar het me zal brengen.  Maar het is een richting waar ik me zonder meer aan heb overgegeven. 

Als laatste kan ik zo slecht mijn oude interpretaties nog volgen.  Ik noemde het al, mezelf nog iets wijsmaken.  Ik zie meer en meer het verschil tussen oude voorgeleefde ideeën en waarheid.  Ik kan slechter en slechter wat er gebeurd als bewijzen zien voor wat ik vroeger dacht of leerde, want ik voel dat dat zinloos is.  Het is gewoonweg niet zo.  Alles is wat het is.  En is goed zoals het is.  Wat vroeger was, is nu niet meer en wat komt, is afhankelijk van de eigen mate van bewustzijn.  Dus ben ik nu hier, zonder verwachting, zal alles in de toekomst daar perfect aan beantwoorden. 

Dank je voor zachtheid.  Dank je voor overgave.  Dank je voor vertrouwen.    Dank je voor deze vooruitgang, anders maar waar.  Dank je.  

Dag 92 en mag ik nu officieel zeggen, drie maanden bezig.  En eigenlijk gaat het best vlot om dit vol te houden, het mediteren en het schrijven.  Deze ochtend was ik bijzonder vroeg wakker, spijtig genoeg, want op deze feestdag kan ik zo laat uitslapen als ik nodig had, niet dus.  Heb de kans genomen om vroeg in de ochtend te mediteren op een moment dat iedereen in huis nog ver weg was in droomland.  In contrast met het stille huis, ging het mediteren niet zo fantastisch.  Mijn hond lag de hele tijd te kronkelen voor aandacht.  Nu ja, het is niet alleen haar schuld, ik bleef mezelf deze ochtend maar betrappen op denken en denken ipv op mediteren.  Elke keer terug naar de mantra en elke keer opnieuw weg.  Was blij dat het belletje luidde zodat ik kon stoppen. 

Maar kon moeilijk mijn frustratie aan mijn hart laten komen toen ik in de ogen van mijn hond keek.  Een tijd geleden vroeg me iemand, wat heb je nu aan een hand hebben?  Ik was ontdaan achteraf, door deze vraag, die duidelijk overliep van afkeur en walging naar een hond toe.  Niet nodig te vermelden dat ik voortaan deze man niet meer echt vertrouwde.  Maar de vraag bleef wel, waarom wil een mens samenleven met een hond? 

In eerste instantie lijkt het onlogisch.  Ze rieken, kosten geld en verliezen overal haar.   En puur rationeel gezien zijn er enkel zinloze argumenten aan te halen.  Dus de reden om een hond te hebben is puur emotioneel.  Honden zijn roedeldieren en roofdieren.  Dus tegelijkertijd zijn ze loyaal, warm en ongelooflijk liefdevol voor hun roedel en ze zijn stoer, sterk en beschermend naar de buitenwereld toe.  Een prachtige combinatie.  Je voelt je voelt je veilig, dat is leuk.  Maar je voelt je vooral met liefde omringt.

Een hond is zo vol liefde.  Ze staat daar elke ochtend vol liefde en verwachting te wachten en zo begint elke ochtend met een warm welkom.  Haar ogen stralen van vriendschap en aanvaarding.  Een hond is een vat vol warmte.  Je kan het bijna niet uitleggen zonder het zelf mee te maken.   Je weet pas echt wat liefde is als je een baby vasthoudt en die volle overgave aan de mama voelt, en bij een hond gaat dat nooit in hun hele leven voorbij.  Alles voor de roedel, alles voor de roedelleider.  Alles is goed, zolang de roedel bij elkaar is. 

Dank je voor alle honden ter wereld.  Dank je dat ik de liefde van het universum kan ervaren via de ogen van de hond.  Dank je om de warmte van moeder aarde te laten stromen via deze weg.  Het enige wat we moeten doen is ons hart ervoor open stellen.  

Dag 91.  Heb op mijn blog nog niet veel gesproken over mijn werk.  Moet eerlijk daarin zijn, dat komt omdat ik mijn anonimiteit wil bewaken.  Heb wat schrik dat ik mezelf zal afremmen indien mensen me mogelijks kunnen herkennen.  Maar heb mijn moed verzameld en ga het vertellen, ik ben psychotherapeut.  Mijn werk bestaat eruit om te luisteren naar mensen en hun pijnlijke verhalen.  Hun gevoelens mee te voelen.  Alles te plaatsen, gebeurtenissen en relaties te analyseren.  Maar vooral aan te voelen wat mensen niet durven uitspreken en ze toch uitnodigen het wel te doen.  Allemaal heel puur, zuiver en authentiek.  Ik voel me ontzettend gezegend met dit boeiende beroep.  

En toch.  Stilletjes aan wil ik andere dingen verkennen.  Eerst dacht ik eraan therapie met paarden te doen, bijzonder intens en mooi.  Paarden spiegelen namelijk mensen.  Maar dan diende ik mezelf om te scholen en daar had ik uiteindelijk te weinig energie voor.  En toch.  Ik zoek naar meer diepgang in mijn leven, meer diepgang in de relaties van mijn leven en dus ook naar meer diepgang in mijn werk. 

Vandaag wil ik graag verkennen hoe ik deze diepgang kan bereiken, hoe ik de wijsheid van mediteren en van je innerlijke stem kan overbrengen naar iedereen die ik ontmoet.  Het kan geen toeval zijn dat ze bij mij terecht komen.  Ze komen mijn gidsing vragen, dus wil ik hen helpen genezen op lichamelijk en emotioneel maar eigenlijk ook op spiritueel gebied. 

Maar hoe breng ik dit aan?  Dat mensen niet gaan lopen vanwege te zweverig.  Ik zou gaan lopen zijn enige jaren geleden, daar ben ik zeker van.  Tja, de basis van luisteren daar zal ik nooit aan willen raken.  Dat doen we dan ook niet.  Maar hoe kan ik meer bewustzijn brengen in het leven van iemand?  Eckhart stelt voor om zelf bewust aanwezig te blijven en zo de ander te helpen om bij zichzelf te komen.  Dat probeer ik idd zoveel mogelijk te doen tijdens de sessies.  Zelf zo bewust mogelijk blijven, dat gaat best vlot want in 1 op 1 contacten ervaar ik dat niet als zo moeilijk.

Daarnaast introduceer ik meditatie als een techniek om om te gaan met het overspoeld worden door emoties.  Ook probeer ik mensen te helpen de situatie te overstijgen en het grotere plaatje te zien.  En zowiezo help ik om bewust bij hun verhaal, hun lichaam en hun emoties te blijven stilstaan.  Dus al bij al doe ik het nog niet zo slecht.  En toch.  Vraag ik nu, hoe kan ik hierin nog groeien?

Dank je om me te leiden naar het antwoord op deze vraag.  Ik heb ze gesteld. Ik word stil, via meditatie en vertrouw het antwoord.  Tot morgen. 

Dag 90.  Was in de speeltuin met mijn zoontje van 7.  Heb hem opgetild en op een kabelbaan willen plaatsen. Plots hoorde ik, kraak.  Mijn borstbeen knappen.  Het deed niet zoveel pijn het moment zelf.  Het ging wel.  Wist wel dat ik niet door kon gaan met waarmee ik bezig was.  Heb mijn zoon op de grond gezet en besefte dat het weer zo ver was.

Weer, ja weer, dit is al de derde keer op 1,5 jaar tijd dat ik een rib, kneus of breek, ik weet het niet, heb nog geen foto laten nemen.  Maar nu word ik wel bang.  Zou er iets ernstig mis zijn met mijn botten, met mijn aanhechtingen of is het gewoon domme pech?   Nu ja, ik geloof niet in pech, dus het moet meer zijn.    

De angst neemt over en ik bel in paniek naar mijn huisarts.  Ja, het is niet dringend, en ja het is een feestdag donderdag, ok volgende week een afspraak dan maar.  Ondertussen komen de opmerkingen over calcium binnen.  Hoor mensen hierover een opmerking maken.  Mijn man begint er direct over.  Mijn huisarts merkt er iets over op bij mijn moeder.  Ja, het is wel duidelijk nu.  Ik zal calcium bij nemen.  En volgende week mijn bloed laten controleren. 

Het is raar, maar hoe meer ik me overgeef aan het leven en haar wijsheid, hoe meer de antwoorden op al mijn vragen gewoon naar boven komen.  Net zoals hierboven beschreven.  Misschien willen mijn ribben me waarschuwen.  Voor het te laat is en de schade onomkeerbaar.  Dat ik nu moet starten met calcium ondersteuning.   

Tijdens het mediteren kwam deze bezorgdheid af en aan naar boven.  En hoe verder de meditatie vorderde, hoe zekerder ik werd van de boodschappen die op me af komen.  Stel je vraag, laat ze los, maak jezelf stil en vertrouw de antwoorden.  (zie mijn blog van gisteren want dit is wat Deepak voorstelt indien je antwoorden zoekt bij je intuïtie)

Ben er toch mee bezig niet?

Dank je voor de waarschuwing.  Dank je voor de ribben.  Dank je voor de antwoorden en dank je voor mijn kennis dat ik het nu echt rustig aan moet doen.  Dank je.  

Dag 89.  Het beloofde een drukke dag te worden.  Ik geraakte al niet goed uit mijn bed.  De kids waren doodop en konden amper hun bed uit.  Mijn zoon zat even daarna te huilen van ellende in de zetel.  Hij had gisteren heel hard gevoetbald en te weinig geslapen vanwege vriendjes die bij in de kamer lagen, of beter bij in bed, want dat leek hen wel leuk.  En mijn dag stond volledig gepland.  Ik vroeg dan maar aan het universum om wat meer ruimte in mijn dag en er vielen even later een paar afspraken weg.  Oef. 

Zoals jullie weten mediteer ik nu drie weken mee met Deepak en Oprah in de gratis reeks finding your flow.  Vandaag was dag 13.  Normaal had ik pas vanavond kunnen mediteren, maar vanwege de ruimte die plots ontstond lukte het me vroeger.  Wat heerlijk.  Eerst zijn we alle chakra’s afgegaan om ze vinden.  Nu zijn we ze aan het activeren.  Moet zeggen dat ik mantra’s van maar 1 woord bij mij effectiever vind dan mantra’s van 3 woorden zoals nu.  Drie woorden lijkt teveel op praten bij mij hihi, dan denkt mijn brein dat ik aan het denken ben en vergeet het dat ik mediteer.  Vandaag heb ik dus de mantra woord per woord uitgesproken.  Elk woord liet ik resoneren van beneden naar boven en vanboven naar beneden.  En plots was ik weg… poef.  Ik verschoot me dood.  Plots zat ik in niemandsland.  Ik heb dat wel meer en elke keer heel kort want ik panikeer hierbij telkens.  Ik zak plots diep en met een schok keer ik terug naar mijn lichaam. 

Het is bizar, ergens verlang ik hiernaar, naar deze diepe trance maar als ik ze zoek, geraak ik enkel gefrustreerd, geen aanrader en zeer slecht voor de meditatie kwaliteit, hmm.  Maar als ik de trance tegenkom, plots, onverwacht, blokkeer ik in paniek en spring ik in verdediging.  Volop denkend, wantrouwig naar de stilte, kom ik eruit. Ook niet echt een goede strategie.  Dus stel ik mezelf vandaag gerust, searchesss, wees niet van streek, wees blij, de momenten komen onverwacht, maar ze komen, het is in het niet verwachten en de overgave aan de mantra dat je dieper valt.  En bij mij dus woord voor woord, tja. 

Deepak zei nog een paar mooie dingen die ik graag wil delen.  Dichter William Blake zei dat je ogen pas de waarheid zien als verbonden zijn met je ziel.  Dus eerst stil worden en je verbinden met je ziel, dan weet je wat juist en wat waar is.  Daarnaast vind hij dat om je innerlijke wijsheid te vinden, je kan werken met 3 stappen: je vraag loslaten, tot stilte komen en het antwoord dat komt vertrouwen.  Is het proberen waard. 

Dank je voor deze plotse diepgang.  Onverwacht en onverhoopt.  Dank je voor de mooie en wijze woorden van Deepak.  Dank je voor mantra’s die je meenemen op diepe reizen.  Dank je.  

Dag 88.  Onberispelijk spreken, één van de vijf inzichten doorgegeven door de Azteken via Don Miguel Ruiz.  En vandaag ging het tijdens de meditatie van Deepak eveneens over je levensenergie naar buiten laten komen via spraak.  Hoe je moois kan brengen in de wereld met je woorden, hoe je kan expressie geven aan liefde en steun en aan je creativiteit. 

Ik worstel hiermee.  Het is niet zo dat ik niet durf te spreken, maar heb schrik om te spreken.  Bitterheid en negativiteit waren de manieren van spreken die het meest in mijn geheugen gegrift staan.  Heb dan ook de neiging om ze in mijn leven naar boven te laten komen en uit mijn mond te laten stromen.  Gericht op anderen is een mogelijkheid maar evengoed gericht op mezelf. 

Gisteren sprak ik over hoe ik iemand negatief beleefde, en eigenlijk voel ik me daar slecht bij vandaag.  Zou graag onberispelijk over mensen of situaties spreken.  Met helderheid en inzicht en begrip, niet met teleurstelling, afkeur of betweterigheid.  En al lijkt dit mooi om te realiseren in de praktijk lukt het me zeker nog niet om dit aan te houden.   Om te vermijden anderen te kwetsen of om slecht te spreken heb ik daarnaast de neiging om mezelf te onderdrukken en dus mezelf helemaal niet meer te uiten.  Dat kan ook zeker niet de bedoeling zijn.

Het antwoord is waarschijnlijk opnieuw simpel.  Ten eerste mag ik mezelf niet voortdurend inhouden want dan kan het leven niet meer door mij stromen.  Waarschijnlijk zal ik, met mijn brute zelf, vaak ook dingen zeggen die ik aanvoel en die dienen gezegd te worden, voor de ander om tot groei te komen.  Daarnaast kan er eigenlijk weinig mislopen indien ik in de observator rol blijf.  In het hier en nu.  Een gevoel dat vreugde met zich meebrengt elke keer ik deze stilte bereik.  Vreugde en een tintelende kriebel die door mijn hele lichaam beweegt. 

Ik zoek contact met deze tinteling en spreek mezelf uit.  Dat is het plan.  Kom op ego, zo kan je me minder verschalken he. 

Dank je dat ik mezelf mag uiten.  Dank je dat ik mijn creativiteit mag laten stromen.  Dank je om me op dit mooie pad te bevinden.  Ik geniet intens van deze rit.  

Dag 87.  Er stroomt kracht door mij.  Een mooie kracht, gemaakt om mijn persoonlijke bijdrage te creëren hier in de wereld.  Deze bijdrage is uniek.  Niemand anders heeft dit soort van kracht in zich, niemand anders is exact hetzelfde, met dezelfde ervaringen gecombineerd met dezelfde genen.  Indien ik niet neerzet wat naar boven komt via mijn talenten, kan niemand anders dat nog ooit doen. 

Deze kracht is geen ego kracht.  Wij hebben deze talenten, deze passie meegekregen net om ze te delen met de wereld.  Deze talenten waren daar gewoon en we moeten geen enkele moeite doen om ze aan te boren of te ontwikkelen.  Integendeel het gaat ons af alsof het niets is.  En dan weet je, dit is mijn eigenlijke kracht.  Deze heb ik gekregen om mijn eigen unieke bijdrage te leveren in de materie.  Het is een gift, een gave, waar we niets anders hoeven mee te doen dan ze te laten stromen.  En dit stromen betekent weldegelijk, laten stromen.  Deze gave is niet echt van jou, ze is jou gegeven.  Je kan ze je ego laten voeden, wat uiteindelijk tot niets leidt.  Of je kan beseffen dat ze daar is om door jou te stromen.  Dat je lichaam daar is om je te helpen realiseren.  Maar dat de wijsheid van verder komt dan jouw lichaam en geest alleen.  Het is immers een uniek samenspel van ongelooflijk veel gebeurtenissen en ‘toevalligheden’, deze heb jij echt niet zelf in de hand. 

Ik had geleerd deze kracht te wantrouwen.  Laat deze niet stromen want dat mag niet.  Ze is slecht. Evil.  Een mens mag zo krachtig niet zijn, dan is ze arrogant en doet een mens slecht.  Dus moest ik dit opnieuw afleren, het automatisch onderdrukken van mijn kracht.  En ze laten stromen, zonder angst, zonder remming, zonder schrik voor afkeur van andere mensen.  Best moeilijk hoor, een automatische gewoonte afleren.  Het vergt veel alertheid en het mislukt regelmatig. 

En ja deze kracht zal sommige mensen shockeren, anderen confronteren en nog anderen idealiseren.  Maar ik hoop te onthouden dat er niemand anders is die kan in de materie zetten wat mijn unieke samenstelling en ervaring is.  En zonder angst toch de kracht te laten zien. 

Ik besef, er is nog nooit iets groots geboren, zonder afkeur.  Er is nog nooit iets groots gebeurd zonder van de geijkte paden af te wijken.  Er is nog nooit een waarheid intenser neergezet dan door mensen die er alles voor opgaven. 

Dank je voor vandaag.  Dank je voor elke dag.  Dank je.   

Dag 86.  Er zijn mensen bij wie de koolhydraten volledig en vlot verteren.  Zij eten granen en krijgen er energie van, branden dat volledig op en hebben een paar uur later opnieuw gezonde honger.  Bij mij is dat zo bij groenten en fruit.  Fruit verteert zelfs nog veel sneller dan groenten, waardoor het hongergevoel sneller terugkeert.  Dus ik heb het geluk deze volledig te verteren.   Eigenlijk heb ik  zelfs een voorkeur voor groenten.  Zij verteren niet te snel zodat ik langer geen honger heb en ze verbranden volledig, zodat ik geen al te grote vetreserves aanleg.  Dat zijn duidelijk twee voedselgroepen waar ik me totaal geen zorgen over moeten maken.  Fruit en groenten mag ik eten zoveel ik wil.  Ik prijs me hier gelukkig over.

Daarnaast heb je nog voedingsgroepen, namelijk de koolhydraten en de suikers, ongeveer hetzelfde naar wat ik begrijp.  Volgens de voedingsdriehoek, heb je deze het meest van al nodig.  Dat is de basis van je voeding.  Maar dan heb je mensen zoals ik, waarvan de draden zo aangesloten zijn dat ze de koolhydraten niet verbranden maar opslaan voor slechte tijden.  Dus kan ik hiervan heel, heel weinig gebruiken.  Geen vertering hierbij, enkel gebrek aan energie en reserves. 

Je hebt ook nog de eiwitten, bouwstenen voor de spieren.  Deze verteer ik eigenlijk ook heel goed, zolang het maar geen melkeiwitten zijn, want die moet mijn lichaam niet.  Lekkere eiwitten in noten, soyaproducten, bonen, zaden.  Heerlijk, voedzaam, versterkend.  Mag ze zelfs combineren met vetten want eiwitten gecombineerd met vetten geeft energie. 

Ik leerde dat het vuur van de vertering beter brandt op sommige producten dan op andere.  Gooi ik slechte producten de vertering in, begint deze te sputteren, vast te lopen en vieze gassen uit te stoten.  Dat is dus een bijzonder slecht idee.  Bij mij zijn de onverteerbare producten,  melkeiwitten en granen.  Dan loopt alles fout. 

Ik voel me gezegend dat ik dit eindelijk, na 40 jaar, begrepen heb.  Te weten dat niet enkel de smaken belangrijk zijn, maar wel het feit dat voeding je voedt.  Ik ben dankbaar dat ik thuis, rustig, ongestoord mijn lichaam kan voeden en koesteren.

Dank je voor deze kennis, meerdere keren door het universum aangeboden, maar nu pas echt, volledig begrepen.  Dank je voor de resultaten die ik hiermee boek.  Dank je voor het feit dat ik mezelf echt kan voeden nu.