Dag 142.  Enige tijd terug las ik het boek van Frank Kinslow, quantum healing.  Het gaat over mensen helen.  Hun lichaam of hun geest helpen genezen.  Het is een mooi boek, en ik begreep wel wat hij bedoelt hierin, maar echt ten volle beseffen deed ik het niet.  De auteur heeft zich trouwens ook laten inspireren door Eckhart Tolle, dat even terzijde.  Maar indien we onszelf of de ander willen helpen genezen, helen of opnieuw balans vinden, kunnen we het beste vertrekken vanuit stilte in ons hoofd.  Maar hoe krijg je je hoofd nu stil?  Frank heeft daar een uniek idee voor, hij stelt voor om jezelf de volgende vraag te stellen: vanwaar komt mijn volgende gedachte?  Doe maar, sluit je ogen en stel jezelf de vraag: vanwaar komt mijn volgende gedachte? En weet je even, heel even, is er niets.  Je zoekt diep in jezelf naar een antwoord of een plek waar de volgende gedachte vandaan kan komen en tijdens deze zoektocht is het stil.  Er is niets in je hoofd, je wacht en je zoekt.  Deze stilte is de innerlijke ruimte.  Deze stilte geneest. 

Hoe loopt het bij jou?  Wordt het even stil in je hoofd?  Even maar, zo een of twee seconden?  Op het moment dat het stil is en het moment dat je zoekt ben je bewust.  Je beseft wie je zelf bent, namelijk de observator.  Diegene die zoekt, niet dat stemmetje in je hoofd.  En die observator rol bewaren, dat wordt de volgende, bijzonder moeilijke zoektocht. 

Het is net als bij mijn cliënten.  Ze vertellen en vertellen en dat doet deugd.  Plots begrijp ik wat ze echt bedoelen of proberen te zeggen en stel ik hen een vraag.  Een vraag waarvoor ze het antwoord binnenin moeten zoeken.  Een vraag waarvan ze het antwoord moeten laten opborrelen van diep, diep in zichzelf.  Dan zie ik de stilte verschijnen.  Ik zie hun blik zich naar beneden richten (naar boven probeer ik te corrigeren want dan is het het verstand dat een antwoord gaat geven).  Naar beneden, binnenin.  En wachten en zoeken.  Op dat moment heb ik even, heel even, deze mens gezien in zijn meest pure, echte, authentieke vorm.  Zoekend, wachtend, begrepen, echt gezien, opgelucht om zichzelf eindelijk helemaal te kunnen uiten.  Het pure antwoord uit te spreken.  En zichzelf hierdoor te helen.    

Dat jezelf voelen terwijl je spreekt, dit contact leggen met je innerlijke, het brengt wijsheid, kracht en heling met zich mee.  Het is een gemakkelijke insteek.  Vanwaar komt eigenlijk die volgende gedachte?  En moet ik deze gedachte eigenlijk wel zo serieus nemen?  Is deze gedachte echt zo belangrijk?  Want er komt alweer de volgende gedachte aan.  Oeps, ben aan het denken.  Vanwaar komt deze gedachte eigenlijk?

Dank je voor deze wijzen, die die weg tonen en hun ervaringen willen delen.  Ik volg ze gretig en deel ze graag met anderen.  Dank je.  

Dag 143.  Ben nog steeds bezig met meditaties van Deepak Chopra.  De meditaties noemen transcendente meditaties.  Het betekent dat je jezelf en je vorm of je lichaam overstijgt.  Dit doe je door het denken te verstillen met een mantra.  Een mantra is uiteindelijk een intentie die je uitspreekt in sanskriet.  In theorie kan je dat natuurlijk in elke taal, maar sanskriet kent hele mooie, vrij korte woorden, die de intentie samenvatten.  Gisteren avond mediteerde ik met So Hum.  Daar sprak ik al eens over in het verleden, het is dan ook een klassieke mantra.  Je start met het zoeken van je ademhaling, je concentreert je op je ademhaling op en probeert vervolgens ten volle te leven in de aandacht van het uitspreken van deze woorden.  Ik hoorde dat je mantra’s ook kan uitspreken maar in dit geval wordt er gevraagd de mantra innerlijk te uiten.  Enkel in je hoofd dus.  Als je de ademhaling volgt en je er rustig bij voelt, aanvaardend, kan je starten met op de inademing So te denken, vervolgens op de uitademing Hum.  In So, uit Hum.  Je volgt met je volledige aandacht je ademhaling en denkt de sanskriet woorden erbij.  Ik merkte dat ik er steeds rustiger en rustiger van werd. Ik werd steeds meer ontspannen en So Hum nam volledig de plaats in van mijn gedachten die door mijn hoofd tollen.  Enkel deze twee woorden en de ademhaling bestonden nog.  En ze kregen mijn verstand stil (wat echt geen evidente zaak is).  De 15 minuten herhalen vlogen voorbij.  Dit is een mantra waar ik echt blij van wordt.  Zelfs als ik vandaag nog maar dacht aan de fijne herinnering van gisteren, voelde ik de kriebels al door mijn lichaam stromen.  Heerlijk.  Ja, transcendente meditatie is echt krachtig. 

Weet je, ik heb altijd van de zee genoten.  Ik denk wel dat ik haar al meerdere keren veel lof heb toegeworpen.  Voor ik meditatie kende, mediteerde ik al aan de zee.  Ik noemde dit voor mezelf de weidsheid.  Dat weidsheid je zo klein kan doen voelen dat plots al je kleine zorgen en preoccupaties verdwijnen en plaatsmaken voor een intense vorm van relativeringsvermogen.  Alles is toch zo erg niet, alles is best ok.  Daar zat ik dan, in het gezelschap van mijn vorige hond.  Uren te staren naar het water, vanop mijn duin.  Wij met zijn twee.  Volkomen gelukkig.  Volkomen Zen. 

Nu besef ik dat de zee hetzelfde met me doet als ruimte doet.  Plots voel je hoe je deel uitmaakt van het grotere geheel.  Maar vooral, plots ontstaat er ruimte.  Ruimte tussen de activiteiten.  Ruimte in mijn denken.  Ruimte in mijn leven.  Ruimte los van mijn gevoelens.  Maar vooral ruimte tussen de gedachten.  En ruimte tussen de gedachten is stilte.  Het heerlijke nu.  Er is niets anders dan het nu.  Ook straks zal het nu zijn en gisteren was dat moment ook het nu. 

Vandaag wil ik graag eindigen met een mooie indiaanse wijsheid: we moeten van tijd tot tijd een pauze inlassen en wachten tot onze ziel ons weer ingehaald heeft.  Dat doet ruimte met ons.  We stoppen met rennen en wachten tot we weer bij ons authentieke zelf komen. 

Dank je voor deze mooie en zonnige dag.  Dank je voor de ruimte.  Dank je voor de stilte.  Ik geniet zo van deze dagen.  Dank je.  

Dag 144.  Deze ochtend was het een prachtige ochtend.  De zon scheen, de temperatuur was zacht, de vogeltjes floten en onze tuin was in al zijn pracht wakker aan het worden.  Heb me in onze schommelstoel gezet en genoten van de rust in een wereld die de slaap nog uit zijn ogen aan het wrijven is.  Nadat ik een heerlijk theetje had gedronken en er nog steeds niemand wakker was in huis, besloot ik een extra ochtend meditatie te doen.  Een chakra meditatie.  Terwijl ik de chakra’s afliep voelde ik de liefde en dankbaarheid door me stromen om dit moment.  Voor deze heerlijke dag.  En terwijl ik zo rustig werd en genoot van het moment, hoorde ik de kids opstaan en een plaatsje zoeken in de living.  Ik ging helemaal gelukkig naar binnen.  De reacties op de Zen-mama van de kids vind ik steeds heerlijk.  Ze komen vaak rustig naar mij en geven me een lieve knuffel.  En dan… begint de dag, ze vertellen en vertellen en vragen en vragen.  En ik probeer de herinnering vast te houden van dit ochtend moment.  Deze zachte liefde dichtbij te houden en me niet opnieuw te verliezen in het doen en het denken. 

Ik acht de tijd eigenlijk wel rijp om een ochtend en avond ritueel te doen.  Het dilemma is echter dat ik de ochtend mediteren heel erg moeilijk vind.  Ik zit dan vol energie en wil volle bak dingen beginnen doen, maar vooral bewegen, bewegen, bewegen.  Na een nacht rust, hou ik bijvoorbeeld enorm van mijn ochtendwandeling met de hond.  Dus tegelijkertijd ligt in de beweging ook het antwoord voor een ochtendritueel besloten.  Wat indien ik het eens probeer?  Elke ochtend de zonnegroet.  Misschien 1 keer de reeks?  Om te starten.  Zou het me bewuster maken?  Zou het mijn lichaam versoepelen?  Zou ik me hierdoor lichamelijk nog beter voelen?  De zonnegroet is een reeks bewegingen, achter elkaar, die eigenlijk je hele lichaam rekken, soepeler maken en de spieren opwarmt.  Met dit heerlijke ochtendweer, zou ik het eigenlijk zelfs buiten kunnen doen.  Maar om dit echt goed te doen, dien ik ook de ademhaling echt juist te hanteren.  Elke beweging omhoog is een inademing.  Elke beweging omlaag een uitademing.  Of beter, elke keer je een beweging maakt weg van jezelf een inademing, elke beweging naar jezelf toe een uitademing.  En sommige momenten, blijf je zelfs enkele ademhalingen rekken.  Ik ga vanaf morgen 1 keer de zonnegroet opzetten.  Gewoon als teaser, gewoon als start.  Indien het bevalt, en ik beschrijf zeker en vast mijn beleving, dan ga ik misschien wel meerdere yoga oefeningen doen de ochtend. 

Eigenlijk is het wel een ideaal moment om hiermee te starten.  Want vanaf volgende week is er geen school meer en kunnen we hier allemaal wat uitslapen.  Dus heb ik tijd en ruimte om yoga erbij te nemen. 

Zo, het is een extra uitdaging.  En ik neem de handschoen op.  Dank je voor de aandacht.  Dank je voor deze ongelooflijk aangename dag.  Dank je voor rust op zondag.  Dank je.  

Dag  145.  Hallo iedereen.  Je zal wel benieuwd zijn hoe het deze morgen gelopen is.  Heb ik de zonnegroet 1 maal gedaan of niet?  Tromgeroffel… het antwoord is …. Ja.  Nu ja, ik lach er een beetje mee want zo een zonnegroet 1 maal doen duurt maar enkele minuten, drie max.  Dus echt veel is er niet aan, eigenlijk.  Maar ik deed het toch.  Bij wijze van teaser, als start van een grotere oefening.  Nu moet ik wel zeggen dat deze drie minuten investeren echt geen probleem was en daarnaast kon ik duidelijk opmerken dat ik goed stijf ben na al die jaren geen yoga meer te doen.  Het is niet zo dat ik jarenlange ervaring heb, maar ik heb toch wel een zekere periode elke dag yoga gedaan.  En dat soepele resultaat was er vandaag verre van niet meer. 

Ik merk dat ik de laatste dagen veel bezoek krijg van mijn protest kind.  Dat is een stukje in mezelf dat regelmatig eens opspeelt en tegen alles neen wil zeggen.  Het komt vooral op indien ik langere periodes ‘braaf’ ben geweest of ‘volgzaam’.  Net zoals een dieet volgen dat je vandaag zegt, vandaag niet, ik eet wat ik wil.  Heb ik ook zo een stemmetje dat zegt, al dat meditatie gedoe, zou je niet beter gewoon nergens meer aan denken, vrij zijn, je zin doen, je laten meeslepen in de heerlijk onbewuste roes van tv kijken en alcohol drinken?  Gewoon geen verplichtingen, alles vergeten en korte termijn bevrediging zoeken.  Ja, dat lijkt me best heerlijk.

Maar ik weet dat het een illusie is van mijn protest kindje.  In werkelijkheid voel ik me helemaal niet goed bij volledig mijn zin doen en alle zelfdiscipline laten varen.   Ik voel me lichamelijk en geestelijk ellendig na een tijd volledig onbewust zijn.  Dus alle teugels laten vieren, werkt duidelijk niet.  Maar mijn protestkind wil duidelijk aandacht.  Ze wil de banden losgooien en lekker ‘stout’ zijn.  Dus ik moet een manier vinden om haar wel aandacht te geven maar niet haar zin. 

Ja, het is niet gemakkelijk, vertel ik haar, om elke dag de discipline te hebben om te mediteren en te schrijven.  Het is niet gemakkelijk om lekkere kaas te laten vanwege je allergie.  Het is niet gemakkelijk om elke keer de rommel van mezelf en de rest van mijn gezin op te ruimen.  Ja, het is niet plezant om te poetsen en eer te betonen aan je huis.  Het is niet gemakkelijk om verantwoordelijk te zijn voor een heel huishouden en je werk.  Ik begrijp dat het veel is.  Maar ik ben trots dat je het toch allemaal doet.  En je doet het eigenlijk best goed.  Mijn protestkind glimlacht nu.  Ze is tevreden en gezien. 

Om die reden sus ik haar door 1 zonnegroet te doen, dat ze zeker niet het gevoel krijgt dat ze nog meer zelfdiscipline aan de dag moet leggen.  Die drie minuten, dat is niks, misschien krijg ik nog wel zin om er meer te doen? 

Dank je om te beseffen dat het mijn protest kind is en haar niet langer zomaar te volgen.  Dank je om mijn protest kind te kunnen troosten zonder haar zin toe te laten.  Dank je dat ik al zoveel zelfkennis heb dat ik haar aanvaard en verwelkom zonder haar af te wijzen.  Ik voel me gezien nu.  Dank je.  

Dag 146.  We leven in een wereld waar weinig mensen bewust aanwezig zijn.  Ofwel maken ze zichzelf iets wijs, ofwel gaan ze enorm in de verdediging, ofwel vermijden mensen het om hun gevoelens of wonden te voelen.  Mensen gaan vaak hiervoor alles en iedereen uit de weg.  Zoals Don Miguel Ruiz zegt, mensen leven in hun eigen droom.  En beseffen niet dat ze dromen.  We dromen elk onze eigen droom, daarom begrijpen we elkaar niet. 

Eigenlijk heb ik echt zo veel geluk.  Mijn werk is er eentje met mensen die wakker geworden zijn of die op zijn minst wakker wensen te worden.  Ik werk met mensen die zich ‘anders’ voelen en zichzelf en hun gevoelens durven bekijken, bevragen, doorwerken en overstijgen.  Dus ik heb geluk me dagelijks onder bewuste mensen te bevinden.  In mijn geïsoleerde wereldje vergeet ik soms dat niet iedereen zo bewust bezig is met zelfreflectie en persoonlijke groei.  Voor mij, uiteraard, het meest fascinerende thema aller tijden.  Maar mensen rondom zijn daar niet mee bezig en zitten nog vast in hun eigen, specifieke droom.  Ze zien niet dat je daaruit wakker kan worden.  Ze zien niet dat er een hele wereld zich afspeelt die groter is dan die van hun eigen enge interpretatie. 

Soms verdedigen mensen hun eigen droom, met kracht, met geweld, met stoute woorden, omdat hun droom opgeven voorlopig nog bedreigend is.  Omdat uit hun droom stappen simpelweg nog niet kan.  Soms, sta je aan de zijkant van de droom te kijken en weet je dat deze mensen dromen.  Je zou ze willen wakker schudden en tegen ze roepen dat ze dromen, maar dan schudden ze je weg, als een lastige vlieg.  Hoe hard je ook roept. 

Je kan niets anders doen dan zelf bewust uit je eigen droom blijven.  Je droom van angsten en woede.  Je droom van je onvolkomenheden en je onzekerheden.  Je droom in onbewustheid.  En bewust aanwezig zijn.  Misschien kan je wakker worden gewoon niet uitleggen, omdat het altijd verkeerd begrepen wordt en in de droom verwerkt tot een gevecht.  Misschien kan je wakker worden daarom alleen voorleven.  Niet in woorden, niet in een poging om zoiets onvatbaars te vatten.  Maar door het te Zijn.  Wakker te Zijn. 

Zo voel ik me, ik wil niet langer de situaties ontleden en vernauwen tot een psychologische duiding, nu ja, af en toe kan het nog leuk zijn.  Maar ik wil dieper in mijn leven leven.  Steeds proberen, onder alle omstandigheden, bewust te zijn, wakker te zijn.  Als mensen boos op me zijn, me niet terug te trekken in mijn droom, maar meegaan in die van hen.  Want mijn ervaring leert me dat meegaan in de ander zijn droom, en daar bewustzijn Zijn, hen de grootste kans geeft om zelf wakker te worden.  Ik wil deze kans, dit conflict gebruiken om wakker te Zijn en wakker te blijven.  Dus niet in mijn veilige droom te schieten.  Het wordt een uitdagende taak. 

Dank je voor de uitdagingen om wakker bij te worden.  Dank je om te beseffen dat we allemaal dromen.  Dank je om uit mijn droom te kunnen stappen.  Niet om andermans droom als waarheid te vieren, maar om mee te deinen tot we allemaal beseffen dat we dromen.  Dank je.  

Dag 147.  Gisteren had ik opnieuw een bijzonder fijne meditatie.  Voor mijn geestesoog ontstond een grote witte wolk, vooral in het centrum van mijn zicht.  Deze wolk was pluizig en zacht.  En terwijl ik probeerde gewoon ernaar te kijken, zonder ook maar iets van omschrijving of interpretatie te volgen, besefte ik dat ik de wolk was.  De wolk kwam uit mijn lichaam en groeide weg.  Niet weg om weg te gaan, eerder om zich te vermengen met mijn omgeving.  Ik probeerde te observeren en niet te denken, want ik vond het een eigenaardige en nieuwe situatie.  Echter niet lang erna begon ik toch in mijn hoofd een omschrijving te maken van het gebeuren en floepte ik weg, mijn geestesoog sloot zich. 

Het moet lukken dat vandaag meerdere mensen met dezelfde problemen langskomen als waar ik momenteel mee worstel.  Namelijk hoe blijf je wakker in een omgeving die zelf heel erg in zijn eigen realiteit leeft?  Nu ja, we leven allemaal in onze eigen realiteit, we interpreteren allemaal ons leven en de gebeurtenissen erin op onze eigen, unieke manier.  Soms is deze interpretatie kracht gevend en opbouwend.  Vaak is deze destructief en depressief makend.  Soms willen we anderen overtuigen van onze realiteit.  Soms willen anderen ons ten alle koste overtuigen van hun juiste realiteit.  En de vraag is, welk van deze interpretaties is waar?

Zoals bij alle spirituele vraagstukken, is het antwoord nooit te vinden op het niveau waar de vraag zich stelt.  Het antwoord is niet te vinden in het onderzoeken van de interpretaties om dan de ‘beste’ te ontdekken.  Het antwoord is te vinden in het overstijgen van de interpretaties.  Is er echt een goed of fout?  Of gaat het om het gelijk krijgen?  Indien we willen overstijgen, hoe doen we dit dan?  Je hoort me al komen…. Je mediteert natuurlijk.  Je laat je vragen los, je laat je interpretaties los, je laat het gevecht los.  En je wordt stil vanbinnen, misschien door op je ademhaling te letten, misschien door je chakra’s af te lopen, misschien door mantra’s op te zeggen of misschien zelfs door 16 zaken op te sommen waar je dankbaar voor bent.  Terwijl je stil wordt en beseft hoe onbeduidend je eigen droom of realiteit is, word je wakker.  Ben je gewoon in het hier en nu.  Voel je hoe alles op dit moment eigenlijk mooi is en vreugdevol.  Het Nu is heerlijk, warm, mooi.  Plots stellen interpretaties en realiteiten niets meer voor.  Het is gewoon wat het is.  Meer niet.  Er ontstaat vertrouwen, dat de antwoorden en de oplossingen zullen komen op het juiste moment.  En op dat moment besef je, ik wil nooit meer vastzitten in mijn eigen, kleine interpretaties.  Ik wil deze vrijheid altijd blijven bewaren. 

Vervolgens stop je met mediteren.  Je wrijft je ogen uit en gaat je dagtaken doen.  Algauw vult je hoofd zich opnieuw met denken en met interpretaties.  Maar elke keer duurt het net iets langer voor het onbewuste de baas wordt. 

Dank je voor de realiteit van de meditatie, het vertrouwen, de relativering en de schoonheid die ermee gepaard gaat.  Dank je om dit te laten doorwerken in mijn dagelijkse leven.  Dank je.   

Dag 148. Ben al een paar dagen de yoga ’s ochtends vergeten, niet vanwege mijn protest kind, maar gewoon totaal en compleet vergeten.  Maar ik geef niet op.  Morgen heb ik een nieuwe kans op meer Yoga, meer meditatie en meer reflectie. 

Vandaag heb ik geen zin meer in reflecteren.  Ik las bij een collega blogger een fijn gedicht. Ik deel het graag met jullie want het zegt alles.  Tot morgen.  Ik leer je vliegen met

Tegenwind

fluisterde moeder aarde mij toe

vlak voor mijn moeilijke geboorte

alleen dan… krijg je sterke vleugels

en als je alle tegenwind overwint

raak je voorbij middelhoogte

en daar… in windloze ruimten

kan je je hart horen

uit ‘Tegenwind’ van Mick De Rijck  

Dank je om mijn blog te bezoeken.  Hopelijk vind je inspiratie voor je eigen pad.  Dank je.  

Dag 149.  Deze morgen vergat ik de Yoga niet.  Zelfs met 1 zonnegroet per dag, voel ik eigenlijk al enige soepelheid terugkeren in mijn stramme spieren.  Yoga rekt ze allemaal lekker uit en warm ze op voor de dag.  Heb met mezelf afgesproken dat indien ik het 7 dagen gedaan heb, ik overga naar 2 zonnegroeten.  Ik denk zo tot 5 te gaan en daarna misschien een andere yoga oefening erbij te nemen. Maar we zien wel, ik groei aan het tempo dat juist voelt.

Sinds Elaine Aron het boek Hoog Sensitieve Personen (HSP) schreef, verspreidde deze zienswijze zich over de wereld.  Hoog sensitieve mensen worden geboren met een gevoeliger zenuwstelsel dan anderen, het zou overal ter wereld bij ongeveer 15 a 20% van de mensen aanwezig zijn en er zou geen onderscheid zijn tussen mannen en vrouwen.  Je kan gevoeliger zijn op gebied van je zintuigen, op gebied van emoties, op gebied van nieuwe situaties en op gebied van sociale situaties.  Zeggen mensen wel eens tegen jou dat je te emotioneel bent?  Tegen mij voortdurend. 

Toen ik het eerste boek las, heb ik het meerdere keren toegeslagen en gekeken of er geen mysterieuze aanwijzing was of ik het zelf had geschreven.  Het leek wel een boek over mij.  Mijn mond viel letterlijk meerdere keren open van ongeloof.  Maar wat doe je hier nu mee indien je beseft dat je hsp bent?    

Het is moeilijk en niet moeilijk om als hsp te leven.  Indien je dit talent aanvaard en ten goede gebruikt, kan je het ten dienste stellen van heel wat mensen.  We zouden het simplistisch kunnen voorstellen als denkers en doeners, waarbij de hsp’s de denkers zijn.  De denkers en de doeners vullen elkaar prachtig aan, al kunnen ze zich heel moeilijk voorstellen hoe het is om de andere te zijn.  De denker voelt mensen aan, gebeurtenissen aan, trends aan, culturen aan, kan heel klantgericht zijn, is attent en gevoelig.  Een denker kan vanuit de stilte en rust creatieve ideeën en oplossingen ontwikkelen maar heeft daarna iemand nodig met focus en kracht om deze uit te voeren of zelfs door te drukken.  Een doener kan via deze kennis gerichter en succesvoller handelen en alles actief omzetten naar de praktijk.  Een doener geniet van beweging, actie en resultaat.  Het loopt enkel mis indien we denken dat we elkaar niet nodig hebben.  Want als we enkel denken en voelen, komen we uiteindelijk niet tot actie en blijven we steken in onze twijfels.  Indien we enkel doen, ervaren we niet dat we soms de verkeerde richting inslaan of dat we mensen voor de borst stoten of kwetsen. 

Ik maakte het onlangs mee, de denkers en doeners die lijnrecht tegenover elkaar staan en elkaar proberen uit te leggen wat ze bedoelen.  Indien er ruimte voor elkaar is, wordt er aangevuld.  Indien er geen ruimte is, wordt het een gevecht.  Denkers winnen dit gevecht nooit, laat ons daar duidelijk over zijn.    Maar ik wil het vertrouwen behouden, mijn innerlijke rust zoeken en erop bouwen dat zelfbeheersing, tijd en ruimte de nodige antwoorden en oplossingen zal brengen.  Het is moeilijk indien beide partijen hun standpunt staan te verdedigen, dus ik laat het mijne los en probeer te Zijn.  Uiteindelijk is komen tot het Zijn, minder belangrijk dan het Zijn zelf. 

Dank je voor de rust in mezelf en het vertrouwen.  Ik weet dat alles zijn reden heeft en ik me er gerust aan kan overgeven.  De gevechten tussen doeners en denkers brengt ons uiteindelijk dichter bij elkaar.  Om aanvullend, aanvaardend, luisterend, samen de wereld te bouwen.  Dank je.      

Dag 150.  Gisteren mediteerde ik op de liefde.  Via een gratis reeks van Deepak, waarbij er wekelijks een nieuwe meditatie wordt gegeven in een zoektocht naar geluk en vreugde.  Hoe toepasselijk.  De derde week is liefde.  Op de achtergrond speelt mooie muziek en een vrouw spreekt deze oefening in.  Ze vertelt dat we allemaal op zoek zijn naar liefde, ook in haar andere vormen zoals erkenning, waardering, aanvaarding, koestering.  Maar uiteindelijk is het niet nodig om liefde te zoeken of te streven naar liefde, want wij zijn de liefde zelf, wij zijn opgebouwd uit liefde.  Indien we de liefde niet voelen, komt dit omdat we vergeten zijn wie we echt zijn. 

Als oefening werd gevraagd om je een moment voor te stellen waar je liefde voelde stromen naar jezelf.  Ik moest onmiddellijk denken aan de avond zelf.  In de zetel lag ik, een romantische film te bekijken, met mijn hond dicht tegen me aan en de poes vredig in mijn schoot.  Wat een liefde en wat een vertrouwen.  Indien ik hun rustige vibratie toe laat, voel ik hun warmte, hun leven, hun liefde naar me stromen.  Je kan ook denken aan een ontroerend moment of een moment dat jij liefde geeft aan iemand anders. Want geven of ontvangen, liefde is een stroming, elk van beide richtingen is liefde.  Ik dacht aan kerstmis, waarbij ik overal op zoek ga naar de meest geschikte cadeau’s.  Een cadeau uit het hart, omdat ik die persoon geen spullen maar liefde wil schenken, in de vorm van een vorm, waar die iets aan heeft en die hij kan koesteren.

Voor mij voelt liefde als een zachte bries, warm, verwonderd, over het hele lichaam zinderend.  Maar wat me vooral verbaasd is de zachtheid ervan.  Ik ervoer deze energie voor het eerst bewust toen ik aan het paardrijden was.  Mijn paard en ik in harmonie, volledig verbonden met elkaar en ik voelde een zachtheid stromen van hem uit, helemaal door mezelf, het universum in.  Ik verschoot, op deze manier had ik het nog niet ervaren.  Het is een gevoel dat ik de dag van vandaag nog kan oproepen.  Gemakkelijk zelfs.

Voor deze meditatie is het de bedoeling dat je met dit liefdesgevoel bewust contact bewaart.  Voel het, ervaar het, blijf erbij.  Voel haar zachtheid en warmte nadat je haar gevonden hebt in de doos met mooie herinneringen.  Blijf minstens een tiental minuten in contact met haar.  Maar blijf zolang je wil.  Tijdens mijn meditatie ontvouwde zich een tafereel voor mijn geestesoog.  Ik zag een witte, lichtworm die het zwarte canvas van mijn geestesoog oplichtte.  Ze was zo helder dat het schitterende wit mijn ogen verblindde.  Het zwarte canvas spleet uit elkaar en maakte plaats voor een diepe ruimte, het universum.  Ik was dit keer niet bang.  Maar kon toch niet blijven, zonder te willen interpreteren wat het was.  Wat gebeurd er?  Wat zou dit zijn?  En zoals jullie wellicht weten, denken duwt steeds de heldere beelden weg.  Het was voorbij.  Maar het gevoel van liefde brandt nog steeds in me.  Ik koester de herinnering vandaag.  Deze meditatie is een aanrader. 

Dank je om mee te mediteren.  Dank je voor de stroom van liefde.  Ik wens te herinneren wie ik ben.  Dank je.  

Dag 151.  Heb net mijn zonnegroet gedaan.  Ik voel hoe mijn lichaam erop reageert.  Het zijn oude oefeningen, gecreëerd door intuïtieve mensen, om je lichaam soepel te houden en in balans.  En dat voel je eigenlijk wel, zelfs al is het zo beperkt als 1 zonnegroet per dag. 

Zelf heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad met rituelen.  Langs de ene kant zijn rituelen goed, je lichaam herkent de bedoeling, reageert heel snel en creëert een gewoonte waardoor alles als vanzelf komt.  Langs de andere kant worden rituelen al gauw dogma’s.  Rituelen worden verplichtingen die hun doel voorbij schieten en werken soms eerder onbewustheid in de hand dan bewustheid.  De voorbeelden in de geschiedenis zijn niet meer te tellen.  Dus de zelfdiscipline kan je helpen om kansen te creëren diepgang en verlichting te vinden, maar ze kan evengoed ervoor zorgen dag het doel volledig voorbij wordt geschoten en gemist.  Ik merk ook bij mezelf dat de dagen dat ik geen zin heb om te mediteren, de meditatie meestal mislukt en ik niet verder geraak dan wat hersenspinsels door mijn hoofd laten spoken.  Zelfdiscipline heeft dus niet altijd het gewenste resultaat.  Een andere moeilijkheid is mijn protest kantje.  Te veel zelfdiscipline en een stuk van mezelf protesteert.  Werkt expres tegen.  Gewoon om contrair te doen.  Gewoon om niet braaf te zijn.  Maar ik vertelde het reeds, ik heb ondertussen al manieren gevonden om mijn protesteerderke te kalmeren.  Ik geef haar aandacht en ik vraag niet te veel, niet te snel.

Om dicht bij mezelf te komen en diepgang te vinden in elke situatie.  Te leren, te groeien en de vreugde te voelen stromen, is formele meditatie echt nodig voor mezelf.  De vele informele momenten, waarop ik een diepe zucht slaag en plots in het moment schiet, waarbij ik glimlach en zo dankbaar ben, zijn ondersteunend.  Maar ze raken niet aan het formele moment in meditatie waar de trance zich aandient en wijze woorden naar boven stromen.  Zomaar, uit het niets.  Zomaar, uit de stilte.  Gisteren vloog de tijd voorbij tijdens de meditatie.  Plots ben je 10 minuten verder.  Ik mediteer een hele week op de liefde.  Zonder mantra, enkel op herinnering van liefdevolle momenten.  De liefdes meditaties werkt heel krachtig op mij.  Het is heerlijk om deze energie te voelen stromen in mezelf en hierdoor ook te voelen hoe ik uitdein naar de wereld en er één mee wordt.  De scheiding tussen mezelf en de ander, tussen mezelf en de wereld, wordt steeds kleiner.  Bij elke meditatie steeds bewuster.  Mijn boodschap naar mezelf en jou is waarschijnlijk, mediteer formeel, elke dag, Informeel is prachtig, maar niet voldoende. 

Dank je om mijn ervaringen te kunnen delen.  Ik hoop zo dat mensen inspiratie vinden.  Dank je. 

Dag 152.  Mijne yoga gaat op en af.  Soms vergeet ik het, soms niet, vandaag dus wel.  Het lijkt nog geen constante te worden in mijn leven.  Maar ik heb geduld en wil mezelf niet dwingen.  Ik heb het jaren zonder gedaan, zo dringend is het allemaal niet.  Ik heb nog tijd om gewoontes op te bouwen en hun positieve gevolgen te ervaren.

Momenteel gaat het in mijn dagelijkse leven volop over interpretaties.  Het valt me steeds op hoe mensen dezelfde situatie op een heel andere manier beleven en begrijpen.  Zoals toen ik begon te verlangen van de kids dat ze taken doen in huis, zoals de afwasmachine leeg maken of stofzuigen.  Als reden ze zo te leren hoeveel werk het is om alles in orde te brengen en dus meer gemotiveerd zijn om het mee in orde te houden.  Gewoon om het te beseffen.  Zo was mijn zoon onlangs boos op zijn zus, en ik hoorde mijn woorden terugkaatsen, ik heb net gestofzuigd en jij maakt het opnieuw helemaal vuil.  Ik heb er zoveel werk aan gehad.  Missie geslaagd denk ik dan. 

Maar toen ik dit net begon te verlangen werd mijn man boos op me.  Hij werd slechtgezind en lastig.  Ik stond er niet echt bij stil tot we een kletterende ruzie kregen.  Hij vond dat het niet de taak was van de kids om zo te moeten werken, dat wij, als ouder, dat toch voor hen kunnen doen.  Hij vond dat ik altijd commentaar had en het precies nooit voldoende is wat de kinderen doen.  Dit was helemaal niet mijn bedoeling.  Mijn man en ik hadden dezelfde situatie helemaal anders geïnterpreteerd.  Puur door onze bedoelingen aan elkaar duidelijk te maken en onze eigen, unieke interpretaties te delen, verdwenen de misverstanden.  Dus het was uiteindelijk snel opgelost.

Maar wat indien beide partijen een eigen, volgbare interpretatie hebben en deze ofwel niet delen aan de ander ofwel niet willen horen van de ander?  Dan kunnen de misverstanden niet uit de weg geruimd worden en blijven deze bestaan, of erger nog, worden het soms ruzies die leiden tot een breuk.  Een breuk tussen mensen die opgelost konden worden door te praten én door te luisteren. 

Deze verhalen hoor ik echt elke dag.  Mensen die hun interpretaties kwijt willen en dus “hun gelijk willen krijgen” en hun verhaal hierdoor blijven vertellen tegen iedereen of omgekeerd boos erover zwijgen.  Gewoon het beluisteren van iemands verhaal, zonder direct je eigen mening te geven maar proberen te begrijpen wat de ander zegt, is duidelijk een cadeau waardoor de band met je partner verbetert. 

Ik probeer elke dag te beseffen dat mijn interpretaties, ook maar interpretaties zijn.  Sommigen voelen juist op dit moment, maar zijn dat binnen enkele weken misschien niet meer.  Dus ik probeer me niet te identificeren met mijn standpunten en dat is moeilijk.  Voor ik het weet doe ik het wel weer wel.  Maar dank je om me op het juiste pad te houden.  En te zien dat interpretaties niet meer zijn dan dat.  En om open te staan voor die van anderen.  Zodat we elkaar vinden in het land waar alles gewoon menselijk is.  Dank je.   

Dag 153.  Vandaag heb ik wel gedacht aan de yoga.  Ik vind er meer en meer plezier in.  Het rekken tijdens een zonnegroet, geeft zelfs al wat resultaat.  Ik kan eigenlijk na deze korte periode met zo weinig oefening al wat soepeler de rug buigen en dus bijna mijn tenen raken.  Tja, echt een lenige ben ik nooit geweest, maar iets soepeler kan ik nog wel zijn.

De meditatie ging gisteren heel erg goed.  Ik heb er al mee opgeschept, maar de liefdesmeditatie ligt me heel goed.  Ik zoek een liefdevol moment in mijn leven, dank je wel voor de vele momenten die ik al heb mogen meemaken.  Zo heb ik vandaag een onbekende mama doorverwezen naar een kinderpsycholoog, zij was zo blij.  Ook dat zijn momenten dat ik liefde voel stromen.  De ene persoon, zomaar om te helpen, de andere omdat die zich geholpen voelt.  Dat is liefde, elkaar zien en helpen en bewust bedanken.  Het gevoel van liefde huist bij mij in mijn hart en in mijn maagstreek, daar kan ik het gevoel het snelste vinden en oproepen.  Dan blijf ik erbij, minuten en minuten en de tijd vliegt.  Als de stem zegt de meditatie af te breken, heb ik even spijt, maar dan doe ik lekker niet wat ze zegt, zet mijn mp3 af en doe verder zonder haar, totdat ik het volledige onbewuste van de slaap binnenduikel.  Wat een manier om in slaap te vallen.  Ik voel het aan de kwaliteit en diepgang van mijn slaap. Het is, ja zo gevoelig ben ik dan wel, een heel andere slaap dan diegene die ik heb indien ik na een avond tv kijken in slaap vallen.  Dat is al 1 voordeel.

Vandaag bemerkte ik nog een nieuw voordeel. Ik vertelde reeds dat mijn intuïtie met stappen vooruit gaat en ik veel meer aanvoel, besef, weet, zonder dat ik weet waar het vandaan komt, laat staan dat ik het zou bedacht hebben.  Met mijn verstand bedoel ik dan.  Ik heb meer het gevoel dat deze kennis naar boven komt, zo zonder mijn verstand.  Mijn verstand vertaalt de kennis in woorden, maar ze creëert deze kennis niet.  Althans zo ervaar ik het. 

Het nieuwe element is dat ik begin te voelen welke weg ik dien te nemen, letterlijk, op straat. Indien ik op een nieuwe plek rijd, krijg ik plots het gevoel, het is naar daar.  Soms volg ik dit gevoel, soms vertrouw ik er niet op.  Maar het blijkt tegenwoordig steeds correct te zijn.  Vergis je niet, indien je me vraagt om met mijn richtingsgevoel of met logisch verstand mijn weg te vinden, dat blijft nog steeds een echte ramp.  Ik denk dat je me best niet meeneemt naar een onbekende plek want dan lopen we compleet verkeerd.  Echter mijn intuïtie is een andere stem.  Het is niet een zoeken, het is een weten.  Het is niets opgewonden, maar vredig.  Het is geen twijfelend besluit maar een zekerheid.  Daar is het.  Hoe zegt mijn verstand, wat weet jij daarvan.  Maar het is waar wat de stem van de intuïtie zegt, zoals vandaag voor de zoveelste keer bleek.  De voordelen blijven zich opstapelen he.  Ben dankbaar dat ik deze uitdaging ben aangegaan.   

Dank je dat het verstand beter en beter mijn intuïtie vertaalt en minder en minder censureert.  Dank je dat ik meer en meer vertrouwen heb in mijn onbewuste weten.  Dank je voor de overgave.  Dank je.  

Dag 154.  Hallo iedereen, de zon maakt me vrolijk en energiek.  Bovendien heb ik een paar dagen vakantie dagen in het vooruitzicht dus sowieso spat de vreugde er vanaf.  Hopelijk hebben jullie ook echt genoten van het zonnetje. 

Als ik zo de boeken van verlichte geesten lees, komt er vaak een gemeenschappelijk element in terug.  Het komt steeds neer op: het maakt niet uit.  Om het even hoe je externe omstandigheden zijn, het maakt niet veel uit wat ze zijn. Belangrijker is hoe jij ermee om gaat.  Om het even hoe je interne omstandigheden zijn, gevoelens en gedachten bedoel ik dan, het maakt niet veel uit wat ze zijn.  Belangrijker is hoe jij ermee om gaat.   Oorspronkelijk vond ik dat toch wel serieuze zever.  Als je iets ergs meemaakt, zoals je liefke dat het uitmaakt, dan is dat toch gewoon erg, niet iets wat niet uitmaakt.  Hoe kon het nu waar zijn wat die mensen vertellen. 

Maar hoe langer ik mediteer, hoe meer ik als psycholoog werk en hoe dieper mijn inzichten worden, hoe meer ik begin te begrijpen wat ze bedoelen.  Daarstraks wandelde ik in het bos, met mijn schat van een hond, het weer was prachtig en mijn dag nokvol gevuld met af te handelen taken.  Ik stresseerde me.  Daar, in de pracht van de rust, tussen de krachtige stilte van de bomen, werd ik wakker.  Ik zag mijn gedachten me opjagen en het maakte eigenlijk allemaal plots niet meer uit.  Ik zag dat gedachten maar gedachten zijn, ik hoef me niet druk te maken over het feit dat ik ze heb of niet heb.  Ik kan ze gewoon laten voorbij drijven en niets mee doen.  Ik zag vogels rustig eten zoeken, of fladderend rond elkaar en ik wist, zo is het leven, vrij, zonder gedachten.  Dankbaar altijd.  Is dat dan alles dacht ik.  Is wakker zijn niet meer dan dat?  (Zie hier komt het verstand alweer terug)  Zien dat gedachten maar gedachten zijn, weten dat gevoelens maar gevoelens zijn en weten dat ik de observator ben die enkel door mijn ogen kijkt, niet door die van een ander. 

Het moeilijke is niet het wakker zijn, eigenlijk is dat zo simpel en gewoon.  Het moeilijke is het wakker blijven.  Want voor ik het weet begint mijn verstand zijn verhaaltjes te vertellen en ben ik mee weg, de droomwereld van de woorden in.  De droomwereld van de verhaaltjes in.  Terug volop in het lijden, druk maken en stressen. 

Dus whatever, wat maakt het uit.  Als je wakker bent, is alles goed omdat alles is wat het is.  Gedachten, gebeurtenissen, gevoelens zijn voorbijgaand en slechts informatie.  Ik ben ik en blijf ik.  Ik ben de observator die niet veranderd, alleen meer constant aanwezig blijft. 

Dank je voor de prachtige wandeling, met haar prachtige inzichten met haar prachtige warmte over mijn dag.  Dank je. 

Dag 155.  Genezen of helen is een beetje een omstreden thema.  Zoals bij alles zijn er zoveel interpretaties mogelijk.  De klassieke geneeskunde beweert alles te moeten splitsen en apart te behandelen, de homeopathie beweert verdunde triggers te moeten geven om zelfgenezing tot stand te brengen, de fytogeneeskunde baseert haar kennis op planten die lijken op onze lichaamsdelen of organen, acupunctuur ziet verbindingen en stromen van energie die geblokkeerd zijn, cranio-sacrale therapie poogt het stromen van het hersenvocht te herstellen, engazomaardoor.  Hoe vind je in hemelsnaam je weg in al die interpretaties?  In al die mogelijkheden?  Mensen ontdekken het lichaam, haar gebreken, haar problemen en willen deze oplossen.  Een goed plan vind ik wel.  Maar vanaf iemand het genezen heeft ontdekt, wil die er natuurlijk woorden opplakken.  En daar loopt het, volgens mij, mis.  Vanaf er woorden zijn, zijn er interpretaties.  En vanaf er interpretaties zijn, zijn er meningen.  En vanaf er meningen zijn, zijn er conflicten.  Conflicten om te dwingen de ander zijn mening over te nemen. 

Deepak spreekt over homeostase.  Het lichaam keert terug naar zijn oorspronkelijke vorm.  Het komt in rust en herstelt zichzelf in al haar wijsheid.  Indien we stil worden in ons hoofd en ons lichaam ruimte geven, kan het zichzelf herstellen.  Uiteraard zijn er grenzen aan zelfherstel, wat echt weg is, komt niet meer terug.  Maar wat beschadigd is of versleten, kan met de juiste rust zijn weg terug vinden.  Je kan bewust je lichaam helpen zichzelf te herstellen.  Tijdens meditatie kom je in de staat van homeostase.  Bijvoorbeeld, je volgt je ademhaling, op en neer, je volle concentratie volgt de golven en je voelt je langzaam wegzakken in de rust en trance. Een optillen van je energie, een stroming overal.  Een hoofd dat even stil blijft.  Dit is de homeostase.  De basislijn van het lichaam.  Vind je deze basislijn, dan kan het lichaam haar ingebouwde functie van zelfreparatie in gang zetten.  Selfrepair. 

Ik weet dat er veel interpretaties zijn en ik weet dat als ik mijn arm breek, ik naar het ziekenhuis rijd.  Maar in het ziekenhuis zetten ze een gips rond mijn arm en wachten ze 6 weken tot deze genezen is om hem eraf te halen.  Wie geneest dan het lichaam?  Zij of mijn lichaam zelf? 

Deze zelf genezing voelt voor mij juist aan.  Ik vertrouw hier al jaren op.  Soms kan je best deze genezing te ondersteunen door veel te slapen of wat voedingssupplementen te nemen, of gewoon door luisteren naar waar je zin in hebt om te eten, vaak zegt dat wat je nodig hebt.  Dus, als je door het bos de bomen niet meer ziet over hoe je jezelf kan helpen genezen.  Wordt dan stil, mediteer, breng je geest en lichaam tot rust en vertrouw op haar kennis. 

Dank je voor ons prachtige lichaam.  We behandelen haar niet altijd goed, maar we doen haar het meeste plezier door haar naar basis te laten gaan.  Dank je.  

Dag 156.  Gisteren sprak ik over homeostase.  Ons lichaam heeft alle kennis in zich om zichzelf te genezen.  Het enige wat we moeten doen is de weg vrijmaken voor deze reparatie en vertrouwen hebben, vooral niet panikeren.  Tijdens de meditatie gisteren, kwam opeens het besef bovendrijven dat dat eigenlijk met emoties hetzelfde gaat.  Maar laat me het verduidelijken met een paar voorbeelden.

Stel, je hebt een virus in je lichaam.  Je lichaam heeft de indringer gezien en wil hem weg.  Hiervoor gaat je lichaam, in al zijn wijsheid, koorts maken.  Koorts brengt de temperatuur van je lichaam hoger, veel hoger.  Het virus houdt niet van deze warmte, meer nog, het virus gaat dood door deze warmte.  Ons lichaam kan deze temperaturen maar even aan, dus de koorts komt met vlagen.  De bedoeling is echter duidelijk.  Het lichaam warmt zichzelf op tot temperaturen waar het virus verzwakt of sterft en onze witte bloedcellen alles kunnen opruimen en verwijderen.  Dus ons lichaam heeft zichzelf genezen.  Indien wij er niet tussen komen en voldoende rusten en zweten, brengt het lichaam de zaak terug in orde. 

Nu geldt hetzelfde met emoties.  Stel, je hebt een vriendin waarmee de vriendschap verwaterd is en die je uiteindelijk dient los te laten.  Dat is een verdrietige zaak.  Het is een afscheid, na jaren lief en leed gedeeld te hebben.  En een afscheid, een onthechten doet pijn.  Onze geest moet wennen aan de nieuwe, aangepaste situatie.  We dienen te onthechten en daarvoor kregen we de emotie verdriet ingeschreven.  Nu komt het punt.  Om te genezen van deze verlieswonde moeten we de wonde aandacht en ruimte geven.  Dus we geven tijd en rust aan de wijsheid van ons lichaam om te repareren wat er stuk is gegaan.  Een onthechting, dus verdriet.  We blijven bij het verdriet en vertrouwen erop dat het lichaam weet wat het doet.  Net zoals wanneer het koorts maakt, we erop vertrouwen dat het dat met een gegronde reden doet.  Emoties zijn net zo, het zijn de zelfreparatie mechanismen van het lichaam. 

En terwijl wij stil worden en vertrouwen en bij onszelf blijven als observator zal in deze fase de homeostase zijn werk doen.  We hoeven helemaal niets te veranderen, weg van te lopen of iets in te nemen.  Alles wat we nodig hebben om te genezen van onze tegenslagen, is de homeostase en de wijsheid van ons lichaam die de reparatie reeds in gang heeft gezet.  Stil zijn, het verstand loslaten en tot volledige ontspanning komen, het is het antwoord op lichamelijke en geestelijke heling.  Nu snap ik waarom emoties die je aandacht geeft wegebben en plaats maken voor evenwicht.  Indien je observator wordt van je emoties, neemt de homeostase over en repareert ze wat stuk is, namelijk het emotioneel onevenwicht.  Dit mooie inzicht, zomaar uit het niets, verschenen tijdens mijn meditatie over de liefde.  Ik heb heerlijk geslapen vannacht. 

Dank je mijn mooie dag gisteren.  Ontspannende dagen brengen heel wat inzichten met zich mee.  Dank je.

Dag 157.  Ben vandaag zo dankbaar.  Zo ongelooflijk dankbaar.  Ben voor zoveel dankbaar.  Ik ban dankbaar dat ik gezonde kids heb.  Kids die altijd speels rondlopen, vol energie, vol liefde en vol verwondering over het leven.  Ik ben dankbaar dat ik een man heb die me aanvaard zoals ik ben en me de ruimte geeft om mezelf, mijn denken, al mijn vragen en mijn ziel te zoeken.  Ik ben dankbaar dat ik een gezond lichaam heb.  Een lichaam dat zichzelf herstelt zo gauw het van mij de kans krijgt.  Ik ben dankbaar dat ik intuïtie heb en durf te vertrouwen op dit weten van de buik, want zij leidt me naar alle plekken waar ik wil komen en waar ik kan groeien tot het beste van mezelf, ten dienste van anderen.  Ik ben dankbaar dat ik een fantastisch werk heb met authentieke mensen en authentieke ervaringen.  Ik ben dankbaar voor de zinvolheid van mijn beroep om deel te nemen aan levens van mensen en hen naar verbetering te helpen zoeken.  Ik ben dankbaar dat ik een huisje heb, waar we een paradijsje maakten vol groen, groenten en rust.  Ik ben dankbaar dat mijn brein me uiteindelijk geleid heeft naar de vele antwoorden op de grote vragen van mijn ziel. 

Ik ben dankbaar dat ik, onbewust, de kunst versta om te weten welk pad ik het beste bewandel, al is dat pad er eentje waar niemand op te vinden is.  Tenminste dat dacht ik toch dat ik er alleen was, maar terwijl ik hier wandel zie ik toch best veel volk meewandelen.  Ik ben dankbaar te ontdekken dat ik niet alleen ben. 

Ik ben dankbaar dat ik dieren in mijn leven heb.  Zij laten me dagelijks voelen hoe liefde eigenlijk in elkaar zit.  Wat onvoorwaardelijke liefde is en hoe mooi leven is zonder de last van je verstand.  Ik ben dankbaar voor mijn vriendinnen, die luisteren en begripvol zijn.  Wat ben ik dankbaar voor alle mensen in mijn leven.  Soms is het moeilijk te begrijpen waarom ik toch zoveel geluk heb. 

Wij mensen zouden zo een grote voorhoofdskwab gekregen hebben om woorden te kunnen formuleren.  Niet voor de woorden op zich maar omdat woorden intenties kunnen vormen.  Geen enkel ander dier kan met woorden intenties vormen.  En deze intenties bepalen niet alleen hoe we de wereld interpreteren en dus voelen.  Intenties zouden eveneens bepalen hoe we ons leven en onze toekomst vorm geven. Door wat we verlangen en als intentie vorm geven in ons hoofd, creëren we ons leven.  Soms creëren we een mooi leven voor onszelf, soms een hel.  Maar mijn gedachten kunnen niet anders dan zuiver zijn, anders zou ik zoveel niet hebben om dankbaar voor te zijn.  Zelfs mijn grootste droom om schrijver te worden, lijkt vorm te krijgen. 

Meditaties helpen me bij zuivere gedachten.  Ik ben bovenal mijn meditaties dankbaar.  Dank je voor de zuiverheid in mijn hoofd.  Ik zal ernaar streven, elke dag van mijn leven.  dank je.  

Dag 158.  Deze ochtend werd ik wakker met pijn in mijn borstkast.  Een stekende pijn, aan de rechterkant, net boven de borst.  Ik probeerde te voelen wat er was maar aan de buitenkant was er niets te vinden.  Ik kon eveneens niet ontdekken of er iets aan mijn rib opnieuw was, ik was zeker niet gevallen of had me nergens bezeerd.  Dus de pijn moest van binnenin komen.  Vanuit mijn long, concludeerde en voelde ik.  De steken bleven komen en er was bijna geen positie in mijn bed die nog comfortabel was.  Elke houding deed pijn.  Ik moest echt moeite doen om niet in paniek te schieten.  Maar ik bleef liggen, na wat gezoek naar een houding die houdbaar was.  Uiteindelijk, zo begon ik te denken, zo werken de zenuwen van ons lichaam.  De zenuwen zijn aandachtsgevers.  Zij laten weten dat er een plek is in ons lichaam waar we aandacht aan dienen te geven.  Onze zenuwen leiden ons naar daar, door onaangename sensaties te sturen. 

Wat indien we ons lichaam zo serieus nemen dat we doen wat het vraagt?  Wat indien we inderdaad aandacht geven, zuivere, pure aandacht, aan de plek waar de zenuwen van zich laten horen?  Ik besloot het experiment aan te gaan.  Ik mediteerde volledig op deze plek.  Ik ging met mijn volledige aandacht naar de steken en bleef erbij.  Ik voelde me wegzakken in de aangename trance van de meditatie.  Mijn gedachten maakten plaats voor stilte.  Ik bleef mijn aandacht sturen naar de pijnlijke plek.  Ik zakte weg in een korte slaap en kwam even later verkwikt terug. 

Hoe was het met de pijn?  Mijn pijn was gezakt.  Niet weg, dat kan ik niet beweren, maar wel minder.  Laat ons zeggen, de pijn was na de meditatie en de overdadige aandacht toch 60% weggezakt.  Echt wel veel.  Ik stond op en begon aan de dag.  Tijdens de uren die volgden, verdween de pijn nog verder.  Nu zitten we op 80% vermindering van waarschuwingssignalen.  Mijn zenuwen kunnen tevreden zijn.  Zij hebben hun werk gedaan.  Ik heb geluisterd.  Dank je.

Dag 159.  Zoals in mijn verslag gisteren, mediteer ik momenteel via aandachtsmeditaties.  Ik mediteer op een plek in mijn lichaam waar ik pijn voel.  De stekende pijn in mijn borstkas bijvoorbeeld was deze ochtend gelukkig al bijna helemaal weg.  Het is best simpel als principe, ik blijf zolang mogelijk op deze plek met mijn aandacht.  Maar het doen zelf lukt de ene dag veel beter dan de andere dag, vooral gedachten kunnen gemakkelijk de aandacht opeisen en dan ben je niet aan het mediteren maar aan het denken. 

De pijn kan puur lichamelijk zijn, maar bij mij vaak ook puur emoties.  Wat ben ik toch gevoelig aan emoties.  Vandaag is het de emotie afkeur.  Hebben jullie het ook zo moeilijk met afkeur?  Afkeur doet me in elkaar krimpen en geeft me het gevoel dat ik een klein kindje ben.  Om erbij te horen en niet alleen te komen staan, is mijn eerste reactie, er eentje van aanpassen.  Ze keuren me af, ik zal me aanpassen.  Of ze keuren me af, wat is er mis met mij?  Uiteraard, zeg je dan, dat is de reden waarom we gevoelig zijn voor afkeur.  Om ons aan te passen aan onze ouders, aan de groep waarin we leven, zodat we overleven als groep.  Maar het geldt uiteraard omgekeerd ook.  Indien jij anderen afkeurt, openlijk of verborgen, eis jij van hen dat ze zich aanpassen aan de groep, aan jou.

De vraag is dan, waarop is deze dwang tot aanpassing gebaseerd?  Is ze gebaseerd op het ego, op het verstand, op onze angsten?  Is ze gebaseerd op kennis, op gevoel, op warmte, op vrede?  Waarop baseren we ons indien wij anderen afkeuren en waarop baseren zij zich indien ze ons afkeuren? 

Terwijl ik mediteer op afkeur, besef ik dat het gaat over onzekerheid.  Uit angst om zelf niet goed genoeg te zijn, ga je de ander afkeuren.  Bah, zij heeft mij niet graag, dus zal ik haar eens leren om mij niet graag te hebben.  Of hij heeft te veel geluk, ik zal hem afkeuren zodat anderen het geluk niet zien.  Of die persoon bewandelt een ander pad, ik zal hem snel helpen om opnieuw het juiste te bewandelen.  Afkeur verbergt de eigen onzekerheid, het is een manier om het evenwicht te herstellen in jezelf.  Bij afkeur van de ander krijg je aandacht, erkenning, je gelijk en voel je je even beter.

Maar ik houd me eraan het evenwicht proberen te herstellen door mezelf te helen, zonder de ander af te keuren.  Ik geef mijn aandacht aan de geslagen wonde, dn blijf bij haar zolang mijn lichaam bezig is.  Het duurt even maar het is heel effectief. 

Dank je om te ontdekken dat afkeur onzekerheid verbergt.  Het geeft me het sterke gevoel niet mee in deze droom te stappen en bij mijn vredige zelf te blijven.  Indien ik onzekerheid en teleurstelling kan ombuigen naar vrede, kan ik heel misschien bijdragen tot een betere wereld waar aanvaarding de plaats kan innemen van afkeur zodat onzekerheid eigenlijk niet meer nodig is.  Dank je.  

Dag 159.  Dit weekend nam ik een zware beslissing.  Het is een onuitwisbare en zeer persoonlijke beslissing.  Ik ga het bijzonder moeilijk hebben om me hieraan te houden, maar ik wil elke dag deze belofte maken en houden.  Ik wil eraan werken om hier nooit meer tegen te zondigen.  Ik wil mezelf eraan herinneren, elke dag.  Totdat het een automatisme wordt en ik mezelf niet meer anders ken.  Tot ik vergeten ben dat het ooit anders was. 

Ik wil graag de belofte maken om vanaf nu onberispelijk te spreken.  Onberispelijk naar de ander, over de ander, naar mezelf en over mezelf.  Onberispelijk spreken is een term die ik haal bij Don Miguel Ruiz, een tolteekse sjamaan, die de wijsheden van de tolteken deelt in zijn boeken.  Zijn eerste inzicht is wees onberispelijk in je woorden.  En alhoewel dat natuurlijk voor zich spreekt, valt het me op dat mensen, inclusief mezelf, zich daar niet altijd aan houden.  Ik zondig hierop indien ik verwijtend word naar de kinderen.  Ik zondig hierop indien ik ruzie maak met mijn man en met mijn moeder.  Ik zondig hierop op momenten dat ik spreek over de daders van de slachtoffers die bij mij in therapie komen.  Ik zondig hierop als ik ergens niet in slaag en mezelf afbreek, verwijt en afkeur.  Ik zondig hierop als ik roddel.  En alhoewel ik niet zo een grote roddelaarster ben, vind ik toch dat ik het af en toe doe.  En indien ik achteraf kijk naar mezelf, ben ik niet tevreden. 

Of het nu ligt aan het feit dat ik ouder geworden ben of omdat ik het nooit vroeger heb opgemerkt, maar ik heb de indruk dat mensen tegenwoordig luisteren en onthouden wat ik zeg.  Nog een extra reden om onberispelijke woorden te zeggen. 

Maar de hoofdreden is en blijft, dat het voor mij en voor mijn omgeving de enige correcte manier van omgaan is.  Niet als verwijt, niet om iets te bereiken en niet voor mijn imago, wel omdat het een pad naar geluk en verlichting is.  Een juist pad.  Dit weekend, nadat ik iets had gezegd over iemand, vond ik het welletjes geweest.  Ik heb mijn besluit genomen.  Ik wens vanaf nu af aan altijd onberispelijk te spreken over en naar anderen, over en naar mezelf. 

Heb sinds het besluit al een paar keer op mijn tong moeten bijten, maar me snel herpakt.  Ik ben zo blij met mijn besluit.  Dank je voor de inzichten.  Dank je voor de wijsheid.  Dank je om vanaf nu nooit meer te vergeten dat ik onberispelijk wil zijn in mijn woorden.      

Dag 160.  Een mooi aantal dagen passeerde reeds.  De helft van 365 is 182, dus we zijn bijna in de helft.  Nadat ik de aandachtsmeditatie een paar dagen deed, vond ik het gisteren tijd om over te gaan naar een nieuwe meditatie soort.  Ben de 8 weken reeks naar vreugde aan het volgen van Deepak.  Deze week doe ik week 4.  Het is een beetje een speciale meditatie want dit keer doe je verschillende dingen ipv slechts eentje.  Dus niet enkel mantra’s om te herhalen maar ook andere zaken.  De meditatie start met de So Hum meditatie.  Je ademt in met het woord So in gedachten en uit met het woord Hum. So, in, Hum, uit. Dit doe je 5 minuten tot je hoofd helemaal leeg is en je in een zoete trance geraakt. 

Vervolgens breng je je aandacht naar je hart en probeer je enkele positieve emoties op te roepen.  Je start met liefde.  Je denkt aan een moment waar de liefde stroomde, bijvoorbeeld tussen jou en je kinderen, je geliefde of je huisdier.  En je blijft met je aandacht bij je hart en bij dit gevoel.  Na 3 minuten ga je over naar het gevoel medeleven.  Je denkt aan iemand die het minder heeft dan jou en blijft bij je hart, bij die persoon en bij je gevoel.  Dit doe je opnieuw 3 minuten en dan stuur je de intentie uit dat deze persoon verbetering mag ervaren.  Het volgende gevoel is dankbaarheid.  Je haalt een herinnering op van een dankbaar moment en blijft bij dit gevoel voor de volgende drie minuten.  Vervolgens vreugde, wat in het verleden of de toekomst maakt je echt blij?  Blijf bij dit gevoel voor drie minuten.  En als laatste, vrede.  Herinner je een vredig moment, herinner je dit gevoel en blijf het oproepen, drie minuten lang. 

Dit zijn allemaal verheven emoties: liefde, medeleven, dankbaarheid, vreugde en vrede.  Waar deze emoties zijn, is er geen ego.  Waar deze emoties zijn, is het verstand niet langer aan de leiding en neemt je ware zelf over. 

De eerste keer dat ik deze meditatie deed vond ik hem wat rommelig, raar om zo allerlei emoties af te wisselen.  Maar ik begrijp de bedoeling wel.  Zo kan ik deze week dagelijks oefenen met gevoelens die het ego weghouden.  Ik ben absoluut voor dit plan.

Dank je voor deze interessante meditatie.  Ik probeer ze graag uit en wil graag deze emoties diep ervaren en eigen maken.  Misschien zelfs zo eigen dat ik deze emoties snel kan op roepen wanneer ik ze nodig heb om mij te leiden.  Dank je.