Dag 161.  Gisterenavond, voor het slapengaan, had ik een aangename meditatie.  Soms lukken de meditaties niet zo goed en blijf ik meer denken dan mediteren, maar gisteren ging het best goed.  Via de So Hum herhaling viel ik de trance binnen en riep ik onze zuiverste emoties op, zoals ik gisteren omschreef.  Toen ik kwam bij vreugde en ik mezelf een vreugdevol moment mocht voorstellen, merkte ik op dat ik geen grote dingen bedacht, zoals mijn trouw, of de geboorte van de kids of slagen in een groot project.  Neen, wat er op komt als ik aan vreugde denk zijn kleine dingen, zoals de zon op mijn gezicht tijdens een wandeling.  Of uitgeslapen wakker worden.  Of een uurtje ontspannen in bad.  Mijn meest vreugdevolle herinneringen hebben blijkbaar eerder te maken met in het hier en nu te blijven en te kunnen stilstaan bij het moment zelf, dan met grootse gebeurtenissen. 

De woorden hier en nu worden je tegenwoordig om de oren gesmeten en meestal zeggen deze me niet veel.  Woorden zijn maar woorden, ze kunnen je iets doen of helemaal niets. Hier en nu, tja, zoals met alles zijn ze grijs indien je ze niet met je volle aandacht bejegend.  Maar af en toe realiseer ik me wat ze betekenen.  Dat ik niet leef in mijn hoofd, met al zijn herinneringen, automatische gedachten, verhaaltjes die verteld worden, angsten en onzekerheden, plannen en analyses.  In het hoofd leven is grijs, wachtend op het volgende moment, afhandelen van taken, banaal. 

Daar tegenover staat wakker zijn.  Niet alles direct interpreteren maar nieuwsgierig gade slaan, in je opnemen, gevoelens ervaren.  Het leven is heel intens en vreugdevol, als je erin slaagt om uit je hoofd te blijven.  Een hoofd dat je bezig houdt en je tijd laat voorbijgaan zonder diepe vreugde te ervaren. 

Ik dank alle mensen en dieren die voordoen en voorleven hoe het is om uit je denken te blijven en iedereen eraan herinneren wat authentiek leven is.  Ik dank de pracht van het leven zelf en zijn volledige intensiteit.  Ik zocht deze intensiteit op zoveel plaatsen, terwijl ze voor mijn neus lag.  Gewoon, nu.  Dank je.

Dag 162.  Alhoewel de regen minder uitnodigt om in het hier en nu te blijven, is de rust van de zomervakantie een welkome en aangename gast.  Ik merk dat ik kalmer word, meer tijd in mijn leven ervaar en dat spanningen wegvallen.  Ik geniet van het gebrek aan ochtenddruk.  Heerlijk.  Nu gewoon opstaan en thuis me klaar maken zonder rush om op tijd op school te geraken.  Dat is voor mij al een serieuze vakantie.

Nu stond ik onlangs te kijken naar een concert en een sms te sturen met mijn dochter, die bij de oma was.  Twee jongemannen keken over mijn schouder mee en begonnen een praatje over het waarom ik op het concert was en mijn dochter niet had meegebracht.  Dat was echt de eerste keer dat jongemannen zo over mijn dochter spraken.  Een dochter die ze dus niet kennen, maar ervan uitgaan dat die wel mooi zal zijn, gezien de moeder die ze nu kunnen zien.  Nog los van het feit of ik er goed uit zie of niet, was ik toch echt in de war of ik dit als een compliment moet zien of juist niet.  Betekent dit dat ik er oud uit zie?  Als ze vragen om je dochter mee te brengen, de jongere versie van jezelf?  Of betekent dit dat ik er goed én oud uit zie?  Of gewoon dat mensen die mij zien ook mijn kinderen willen zien?

Het verwart me en maakt me vrolijk tegelijkertijd. Dit is weldegelijk een nieuwe situatie met totaal nieuwe elementen.  Vermits ze zo nieuw is, heb ik nu de kans om te oefenen in onberispelijk denken en spreken over mezelf of de ander.  Die twee jongens waren heel vriendelijk en bedoelden het zeker en vast als een compliment.  Maar ik heb de kans om hier oude patronen te volgen in de interpretatie van het gebeuren of nieuwe patronen te creëren.  Ik kan jaloers zijn op mijn dochter (wat zeker een mooi meisje is en een mooie vrouw zal worden), ik kan me druk maken in het feit dat ik zichtbaar ouder word, ik kan lastig zijn op die jongens met hun mislukte complimenten.  Of ik kan me verheugen over het verborgen compliment.  Of ik kan mezelf wegcijferen voor mijn dochter, en blij zijn voor haar.  Zoveel mogelijkheden.  Wat doe ik ermee?

Zoals altijd zoek ik de overstijging op van mijn gedachten.  Hoe kan ik dit interpreteren?  Of beter gezegd, hoe kan ik dit niet interpreteren?  En ik voel, … het maakt allemaal eigenlijk niet uit.  Het is een leuke anekdote in de voortgang van mijn leven.  Mijn dochter’s vorm neemt de plaats in van mijn vorm.  En terwijl ik verder groei, de diepgang in, begint zij aan een tijd van het doen, beleven en ervaren.  Mijn groei, haar groei, het maakt deel uit van het grotere geheel der dingen en is volledig in lijn met het universum.  Soms is het nog even moeilijk om te zien hoe mijn vorm minder soepel en aantrekkelijk wordt.  Maar ik heb altijd het geluk gehad een vorm te hebben die wat gemiddeld was.  Heb me dus nooit kunnen identificeren met uitzonderlijkheid van vorm.  En dus heb ik niet zo ontzettend veel om los te laten.  En al steekt loslaten even, ik merk dat ik het wel kan.

Dank je voor de innerlijke diepgang en wijsheid die opborrelt bij het loslaten van het doen en het uiterlijke.  Dank je voor de intensiteit van vreugde en liefde die stroomt door ze niet langer op de verkeerde plek te zoeken.  Eerlijk, de zachtheid van de liefdesstroom nu, ervaar ik als mooier dan de spanning van de aantrekkingskracht.  Dank je om dit te mogen ontdekken.  

Dag 163.  Gisteren was ik nog heel wakker tijdens de meditatie. Totaal niet slaperig want ik had heel erg goed nieuws gekregen.  Blijkbaar is er echte oprechte interesse voor mijn schrijven en zou ik hiermee professioneel aan de slag kunnen.  Nu ja, die dingen nemen hun tijd, dus het zal allemaal nog wel wat maanden in beslag nemen.  Maar ik houd jullie op de hoogte vanaf het moment ik zelf ook meer weet. 

De meditatie van gisteren was heel erg mooi.  Er vielen me twee dingen op.  Ten eerste komen de gevoelens van liefde als golven. Als ik denk aan de mooie momenten van liefde in mijn leven, dan denk ik aan de ogen van mijn kinderen, aan de knuffels van mijn man en aan de zachte blikken van mijn dieren.  Terwijl ik op deze herinneringen mediteerde, wat hier betekent deze herinneringen voortdurend in mijn aandacht houden en alert ervaren, merkte ik dat dit gevoel begon te golven.  De golven kwamen van beneden, langs mijn voeten, en golfden over mijn hele lichaam tot boven en weer terug naar beneden.  Het waren zachte, warme golven maar onmiskenbaar golven.  Het was zo speciaal dat ik er nu al naar hunker om straks opnieuw op deze gevoelens te mediteren. 

Ik hoop echt ook anderen te stimuleren om te mediteren.  De gevoelens die hierbij wakker worden, zijn zo speciaal en koesterend dat woorden altijd zo banaal en zweverig worden in hun bijzijn.  Golven van liefde.  Het maakt een mens nederig en vreugdevol.

Het tweede element is tijd.  Als mijn verstand de leiding heeft dan lijk ik altijd tijd te kort te hebben.  Ik moet nog zoveel taken verrichten, nog zoveel dingen doen, druk, druk, druk, en als er dan toch tijd over lijkt te blijven, dan vind ik nog wel een taakje uit om deze tijd volledig in te vullen.  Dus er is altijd en steeds tijd te weinig.  Om dan op vakantie te gaan en daar met mezelf geen blijf te weten omdat er plots zoveel tijd is om te niksen.  En niksen, dat kan mijn verstand echt niet goed.  Dan moet mijn echte zelf overnemen, die vaak ondergesneeuwd is onder vele lagen verplichtingen en zorgen.  Mijn echte zelf heeft stilte nodig en tijd om zichzelf terug te durven laten zien.  En dat zijn nu net de elementen die meditatie naar boven brengt.  Tijdens de meditatie wordt het verstand stil, heerlijk stil.  Het kost soms heel wat moeite maar als ik de juiste trance weet te bereiken, wordt het stil.  En daarna komt het gevoel van tijd.  Het is alsof er eindeloos veel tijd is.  Alsof de avond, de dag, het leven eindeloos lang duurt.  Geen haast, niets is nog echt belangrijk, alles is ok.  Tijd is onbelangrijk en overvloedig aanwezig.  En dat voelt eigenlijk aan als mijn beste omschrijving van geluk.  Dank je.

Dag 164.  Vandaag is een beetje een zorgendag.  De zorgen zijn gisterenavond begonnen en gaan nog steeds door vandaag.  Het zijn zorgen over een conflict tussen bekenden en wat ik hiermee zou willen doen?  Dien ik de psycholoog uit te hangen en hopen dat ik kan helpen?  Dien ik de mama uit te hangen en zaken te eisen?  Dien ik me ertussenuit te houden?  Het idee om ertussen te komen maakt me bang en geeft me een klein gevoel.  Maar er helemaal tussenuit blijven kan toch ook niet.  Wat zal ik doen?  Wat kan ik zeggen?  Hoe kan ik het oplossen? 

Ik speel voortdurend scenario’s, analyses en aanvallen in mijn hoofd af.  Ik pareer, argumenteer en pleit, allemaal helemaal alleen in mijn hoofd.  Er is geen ruimte om met de kinderen te spelen, er is geen ruimte om informele meditaties te doen, er is geen ruimte om bij de paarden te ontspannen, er is geen ruimte om van de zon te genieten.  Neen, het moet opgelost geraken, in mijn hoofd. 

Hoe voel ik me hierbij?  Bij deze zorgen?  Ongelukkig.  Gespannen.  Opgejaagd.  Nodeloos te zeggen dat deze gevoelens best onaangenaam zijn.  En vermoeiend. 

Het is vandaag een typische dag waar mijn verstand aan de leiding is.  Een typische dag, zoals er zovele waren in mijn leven.  Uiteindelijk komen er elke dag uitdagingen op je pad.  Elke dag zijn er zaken waar je je zorgen over kan maken.  Het kunnen zorgen zijn over je eigen leven of over dat van je naaste familie of vrienden of buren.  Zal deze mentale voorbereiding me iets opleveren?  Want zo doe ik het al jaren en jaren.  Als ik er nu naar kijk, levert het me inderdaad iets op? 

In alle eerlijkheid, weinig.  Want hoe meer argumenten ik bedenk, hoe zenuwachtiger ik word en hoe minder het voelt als iets goeds, eerder als iets gevaarlijks.  Ik voel me niet beter voorbereid.  Ik voel me eerder angstiger.  En hoe angstiger, hoe minder ongedwongen, vrij en open ik kan zijn om in gesprek te gaan.  Ik zal iets nieuws proberen.  In plaats van me voor te bereiden, me aan te sterken en mijn verdediging op te bouwen, zal ik erop vertrouwen dat de situatie zelf me de elementen zal aangeven die ik nodig heb om hier op de best mogelijke manier mee om te gaan.  Open, eerlijk, oprecht, niet verdedigend, in plaats van angstig, teleurgesteld, boos.  Ik kijk uit naar een leven vol met momenten waar ik onbevangen voor open kan staan.  In plaats van, wat moet ik afdwingen?  Wel, wat vraagt de situatie van me?  Elke situatie vraagt dat ik dicht bij mijn echte zelf blijf, observerend, niet-oordelend, nieuwsgierig.  Mijn intuïtie zal me de weg wijzen.  Want ik wil me houden aan mijn belofte.  Mijn belofte van onberispelijk spreken over en naar mensen.  Met liefde, openheid en aanvaarding. 

Dank je voor alle kansen die op mijn pad komen.  Alle kansen om te groeien en mijn beperkingen te overstijgen.  Alle kansen om warmte te brengen in de wereld van de vorm, discussie en woorden.  Dank je.  

Dag 165.  Gisteren had ik het heel moeilijk om opnieuw de rust en vrede binnenin te vinden.  Zelfs tijdens het mediteren lukte het me niet helemaal en het denken bleef maar razen en doemscenario’s verzinnen.  Dus heb ik de noodoplossing erbij moeten roepen.  Mijn persoonlijke noodoplossing.  Je hoort me al aankomen, … Eckhart Tolle.  Eerst las ik in zijn boek, een nieuwe aarde.  Een eerste stukje van de puzzel begon al te vallen.  Het stuk dat ik las ging over met je aandacht steeds naar buiten gericht zijn.  Naar de situatie gericht zijn i.p.v. naar binnen en je intuïtie.  Maar ik was nog niet helemaal gerustgesteld.  Dus ik besloot een audiofragment van hem te beluisteren over aanvaarding van het nu.  Een prachtig en wijs fragment, ontdekte ik.

Het meeste lijden komt voort uit het vechten met de situatie.  Ik wil dus niet dat dit conflict er is.  Ik wil er zo snel mogelijk vanaf en dat iedereen terug vriendjes is.  Ik wil iets anders dan er is, ik wil namelijk met de situatie niet omgaan en liever iets anders doen.  Maar het leven is wat het is.  Vechten tegen de is-heid geeft lijden.  Dus zolang ik me ongelukkig voel in de situatie en vind dat het niet ok is, zal ik me slecht en gespannen voelen.  Indien ik ze aanvaard, zelfs in alle lelijkheid van de woorden die gezegd worden, kan ik toch nog vrede bewaren in mezelf.  Gevoelens zitten aan de oppervlakte van ons zijn, wij zijn zelf veel dieper dan dat.  Wij zijn zoals een groot meer en onze gevoelens liggen aan de oppervlakte.  Natuurlijk zal het meer van tijd tot tijd golven, maar de diepte blijft rustig.  We hoeven niet te proberen de golven te vermijden, als wel de diepe stilte te bewaren. 

Maar wat met mensen die openlijk of verborgen agressief zijn naar mezelf of naar anderen?  Dien ik deze mensen niet op hun plaats te zetten?  Zullen ze me niet zwak vinden indien ik dit niet doe?  Mensen die agressief zijn, laten een uitvergroting van het ego zien.  Het ego is het stuk in jou dat het beter weet, altijd aan de leiding wil zijn en zich baseert op haar beperkte ervarings- en kennisgebied.  Of een andere vorm van het ego is het kind, bang, klein, onzeker.  Deze uitvergroting van het ego maakt je bewust van je eigen ego dat, al dan niet in een lichtere versie, ook in jou aanwezig is en vaak de leiding poogt te nemen.  Dus indien ik dit conflict niet uit de weg ga maar me ertussen begeef en heel, heel goed kijk, kan het goed zijn dat het me iets leert over mezelf.  Over mijn eigen ego stukken die zich wanhopig proberen vast te klampen aan de afbrokkelende kanten van mijn vorm.  Mijn vorm die meer en meer plaats maakt voor bewustzijn.  Het conflict is dus eigenlijk een uitnodiging om mijn eigen ego zichtbaar te krijgen zodat ik haar kan observeren en lieflijk loslaten. 

Het deed me beseffen dat ik echt mag stoppen met mezelf en mijn levenssituatie te veranderen.  Mijn gevoelens, mijn voortdurende gedachten, mijn ego, het zijn de eigenheden van mijn vorm.  Zij zullen altijd blijven, zij zullen altijd plaats innemen.  En dat is goed.  We willen onze structuur niet veranderen, want dat is zoals het is.  Wat ik wil is boven deze structuur uitstijgen en de leiding geven aan mijn bewustzijn in plaats van aan mijn kleine ik.  Ik hoef mijn ego niet te bevechten, enkel te observeren.  Aandacht geven aan een gevoel, aan een gebeurtenis, als observator is altijd een aanvaarding ten gronde.  En deze aanvaarding lost de spanning op, helpt de verkrampte energie loslaten en creëert ruimte voor onze zuivere kanten.  Uiteindelijk is het ego niet het echte ik van mensen.  Geef het ego aandacht, laat het zich ontspannen en vind de echtheid eronder.   Wees de observator en geniet van de rit.  Ook al lijken het de verkeerde zijpaden te zijn.  Er zijn geen verkeerde zijpaden, er is enkel het ego dat terugkeert en je dit wijsmaakt.  De zijpaden zijn immers gewoon de weg.  Zij zijn de eerste deur links, als je ze durft volgen.  Dank je.    

Dag 166.  We spraken al eens over dromen, dromen terwijl we wakker zijn.  Dat, indien ons verstand aan de leiding is, we eigenlijk constant in een droom leven.  De droom van ons denken.  Een droom die we kunnen zien als de waarheid.  Een droom die we delen met anderen of waarvan we anderen voortdurend van willen overtuigen.  Deze droom kan zeer destructief zijn.  Naar anderen toe, waarbij we ze met geweld willen overtuigen dat onze droom de enige juiste is, of naar onszelf waarbij we onszelf overtuigen dat we niets waard zijn en alle tegenslag verdienen die we tegenkomen.  En natuurlijk alle mogelijke combinaties of varianten. 

Je kan wakker worden uit deze droom.  Extreem lijden is vaak een manier om wakker te worden.  Mediteren is er ook eentje.  Zoeken naar de waarheid of geluk kan helpen.  Of vaak gebeurt het gewoon plots, opeens besef je dat jij het bent die door je eigen ogen kijkt en niemand anders.  En dat anderen door die van hen kijken.  Zo kan je niet eens zeker weten of het blauw dat ik blauw noem door anderen hetzelfde wordt gezien, misschien zien zij wel rood en noemen ze het blauw? 

Dus hoe kan ik nu weten of mijn droom, die zich in de loop van de jaren veranderde, de waarheid is?  Waarom zou mijn droom waar zijn en die van anderen niet?  Waaraan merk je of iets zuiver is of interpretatie? 

Uiteraard ben ik zeker niet altijd wakker.  Ik schiet nog regelmatig terug in mijn droom.  Een droom waar ik ongelukkig ben, ruzie maak, het beter weet dan anderen, dingen wil afdwingen, angstig ben, me klein en machteloos voel en wil vluchten of mezelf verstoppen.  Op dat moment leef ik in de droom van mijn verstand.  Elk element en elke beleving wordt hierdoor gekleurd en geïnterpreteerd, mijn aandacht is volledig naar buiten of naar mijn denken gericht.  Deze droom is verre van de Waarheid.  Ze is gewoon een andere interpretatie, zoals iedereen er eentje of meerdere heeft. 

Maar af en toe ben ik wel wakker.  Wakker zijn kenmerkt zich door een vrolijk tintelend stromen van energie door mijn lichaam.  Wakker zijn kenmerkt zich door weten, door rustig weten, zonder moeite, wat nu het gezondste voor mezelf is.  Wakker zijn is leven in mijn zintuigen met een voortdurend gevoel van stilte op de achtergrond.  Wakker zijn is als observator door het leven gaan en niet door alles meegesleurd worden.  Wakker zijn is weten dat het allemaal ok is, dat het er allemaal niet toe doet, dat eigenlijk, onderliggend, alles zo mooi is.  Wakker zijn is het gevoel van vrede binnenin.   Als je wakker bent wil je niemand overtuigen van deze vrede.  De vrede voelen is voldoende.  Dank je.   

Hey iedereen,

We hebben allemaal nood aan vakantie.  Ik gun mezelf er ook één.  Niet van het mediteren, want dat doe ik trouw elke dag, maar wel van het verslagen schrijven.  Het moment we terug zijn, schrijf ik verder.  Op vakantie schrijf ik misschien wel of niet. Ik gun het mezelf om mijn gevoel hierin volgen. Maar in augustus ben ik er weer, met mijn bedenkingen, verslagen en onderzoek naar geluk.

Dikke knuffel en tot later,

Searchesss 

Dag 167.  Tijdens de eerste dagen van mijn verlof merkte ik op dat ik meer en meer vertrouw op mijn intuïtie en het vredige weten dat het juiste op me af komt.  Ik vertrouw erop dat alles op mijn pad komt, het moment dat het nodig is.  Zo vertrokken we op reis met de camper en onderweg ontdekte ik dat ik een leesboek vergeten was over spiritualiteit.  Nu ja, ik had er eentje bij, maar voor drie weken leek me dat echt niet genoeg.  Mijn verstand wilde de leiding nemen maar ik liet het dit keer niet toe. Ik besloot te vertrouwen.  Het onderwerp los te laten.  Onze eerste stopplaats was Redu.  Voor mij totaal onbekend maar wat blijkt?  Het blijkt toch wel een boekendorp te zijn zeker.  Echt.  Een dorp vol boekhandels.  Zelfs eentje met nederlandstalige boeken.  Redu is namelijk gelegen in ons franstalig landsgedeelte.  Daar vond ik, zomaar zonder te zoeken, een veelbelovend boek over een andere zoekster, Surya Green.  Later zal ik ongetwijfeld meer over haar te vertellen hebben.  Zij heeft haar antwoorden gezocht in Indië, daar zelfs gewoond en meerdere spiritueel leraren geïnterviewd en gelezen.  Het is eveneens een persoonlijk verslag van een zoekster, twijfels en alles. Interessant, niet?

Gewoon vertrouwen.  Gewoon overgave aan wat is, dan zal, zoals Eckhart zegt, alles innerlijk en uiterlijk mee werken.  De kennis over wat je te doen staat of waar je naartoe moet, komt spontaan.  En omstandigheden en mensen komen spontaan meewerken.  Zo voelde het die dag echt. Plots wordt alles duidelijk en kwam het goed. 

Ik luister dus naar en vertrouw meer en meer op waar ik naartoe geleid word.  Met het risico te zweverig over te komen, dit innerlijk vertrouwen brengt een vredige, harmonieuze tocht vol voorspoed en liefde met zich mee. Ik ben dankbaar. 

Ik draag zelfs regelmatig alledaagse activiteiten over aan dit vertrouwen.  Zoals bijvoorbeeld mijn hand steken in een overvolle voorraadkast en erop vertrouwen dat ik het juiste eruit zal halen, van de eerste keer.   En dat is het ook.  Het lukt keer op keer.  Soms lijkt het wel een leuk spelletje.  Maar ik vergeet nooit het leven te bedanken voor al dit geluk.  Ik vertrouw dit leven.  Ik neem me voor om er nooit meer tegen te vechten.  (en ik weet ondertussen al dat ik hier niet in zal slagen)

Dank je voor dit wijze weten uit het niets.  Het is heerlijk om hierop te vertrouwen.  Het stemt me dankbaar en gelukkig.  Dank je.  

Dag 168.  Er is me nog iets opgevallen de laatste dagen.  Ik geloof wel dat ik daar al enkele blogberichten aan gespendeerd heb.  Het is de reactie van onze kids op het al dan niet leven in bewustzijn.  Indien in leef in mijn hoofd, dan denk ik veel en stresseer ik.  Indien ik ‘bedenk’ wat er moet gebeuren, dan wil ik dit afdwingen bij de kids met wilskracht.  Indien de kids me dan zien aankomen, opgemaakt, hevig, klaar voor de strijd, trekken zij ook vliegensvlug hun harnas aan om zich te wapenen tegen het geweld dat op hen afkomt.  Meer nog, niet alleen zetten ze hun harnas op, zodat er niets binnenkomt van wat ik vraag, maar hun strijdlust of protest kind wordt aangewakkerd en komt helemaal los.  En het protest kind, die ken ik maar al te goed zelf.

Vervolgens start je dus een onderhandeling met een kind dat je niet kan horen, vanwege zijn verdediging en je niet wil volgen, vanwege zijn protestkind.  Wat doe je dan als ouder? 

Je kan de strijd aangaan, uiteindelijk ben je als ouder toch sterker en na een serieuze strijd, win je en geeft het kind zich over.  Soms loopt het zo niet, soms put het kind je zo uit, dat je opgeeft, en doen ze dus niet wat je vraagt.  Je kan deze strijd aangaan met woorden of daden of straffen, zien wie de sterkste is.  Je kan ook afkeur gebruiken.  Je kind wijsmaken dat ze verkeerd is, wijsmaken dat haar gedrag  ongehoord is en anderen haar niet langer graag zullen hebben, dat ze zich moet schamen.  Dit werkt uiteindelijk wel, op lange termijn, want na een tijd begint het kind zichzelf af te keuren.

Maar indien je dit zo allemaal opsomt, de strijd en de afkeur, is het uiteindelijk bijna onmogelijk voor een kind om hier heelhuids uit te komen.  Wat een rot leven moet het toch zijn.  Je kind zal zich eenzaam, onbegrepen, machteloos en slecht voelen.  Maar het is wel volgzaam.  Soms vraag ik me af, in die omstandigheden, waarom zou een kind nog iets doen wat je vraagt eigenlijk?  Uit angst natuurlijk.  Maar is er echt geen beter alternatief te bedenken?  Een alternatief dat niet gebaseerd is op het denken en haar drastische methodes van strijd en afkeur?  Ik mediteer hierover deze nacht. 

Dank je om dit te zien. Dank je om mijn ogen hiervoor te openen.  Dank je om de vrijheid te hebben het elke dag beter te doen. Dank je.

Dag 169.  Wat zou nu het alternatief kunnen zijn van opvoeden vanuit het denken?  Ik loop daarin al een tijd verloren en Eckhart kwam weer ter redding en bracht Susan Stiffelman in mijn aandacht.  Susan zegt dat je eerste taak, voor je iets anders kan doen, is om jezelf te verbinden met je kind.  Herstel de band die stuk ging in de strijd of de afkeur.  Luister naar je kind, speel met je kind, wees zelf authentiek naar hem toe, blijf kalm (en spreek onberispelijk).  Herstel dus je band. 

Indien ik naar het lijden kijk dat zich afspeelt, voor mijn neus, veroorzaakt door mezelf, kan ik twee dingen doen.  Mijn ogen ervoor sluiten en het minimaliseren (soms heb ik daar wel eens zin in) of het zien, erkennen en mezelf verbeteren.  Ik probeer dus weldegelijk het laatste. 

Ik wil mijn afdruk van lijden (lijdensafdruk, dat is pas een nieuwe term) in dit leven te beperken.  Zowel het lijden dat ik veroorzaak bij mezelf als het lijden dat ik veroorzaak bij de ander.  Dat voelt als een bijzonder juiste intentie.  Hoe kan ik dit realiseren?  Het lijkt me evident dat het start bij niet langer mijn ego de leiding te geven.  Mijn ego, mijn denken, begrijpt er helemaal niets van.  Mijn denken wil zaken veranderen, aanpassen, afkeuren, inpassen, (be)dwingen.  Ik mag de wilskracht laten varen.  Joepie.  En het moeiteloze weten toelaten.  Hoe doe ik dat?

Ik zoek de stilte in mezelf en mediteer op liefde.  Ik herinner mezelf aan liefdevolle momenten.  Momenten van harmonie en schoonheid met de kids, in de natuur, ontroerd door de kleine, liefdevolle momenten.  Ik wacht tot de golven van liefde stromen, helemaal van in mijn tenen tot aan mijn hoofd.  Ik wacht lang genoeg, tot ik de vrede in mezelf ervaar en een glimlach voel verschijnen op mijn lippen. 

Ik voel hoe druk plaats maakt voor geduld, hoe dwang plaats maakt voor gesprek, hoe eisen plaatsmaken voor aanvaarding en rust.  Ik luister naar hen en hun protest en we overleggen tot we een oplossing vinden.  Een oplossing waar alle partijen zich goed bij voelen. 

Bovenal merk ik dat mijn vrede en liefde binnenin besmettelijk werkt.  Net zoals eerst mijn onrust en dwang hen uit balans bracht, brengt mijn hernieuwde balans hen terug dichter bij mij en henzelf.  De harmonie keert terug.  De liefde keert terug.  En alles loopt als vanzelf.

Mijn les?  Laat ik mijn hoofd en ego leiden, dan verhoogt mijn lijdensafdruk.  Dus ik probeer eruit te blijven, zoek mijn authentieke zelf en geef haar met alle overgave, die te vinden is in mezelf, alle ruimte. 

Dank je om deze nieuwe manier te vinden.  Dank je om deze manier te herinneren.  Dank je om liefde te laten stromen boven druk, lijden en afkeur.  Dank je voor elke kans om lijdensdruk te verminderen.  Dank je.  

Dag 170.  Mijn lichaam verbaast me.  Soms in de goede zijn, dat ik meer kracht heb dan ik denk.  Bijvoorbeeld indien ik in de netels trap en vertrouw op mijn lichaam om het gif te verwijderen.  Dan merk ik een halfuur later dat dat inderdaad zo is.  Net als bij een wespenbeet.  Ik werd tijdens de vakantie gestoken door een wesp in het gezicht (ik ging er blijkbaar met mijn hoofd op liggen).  Vorige wespenbeet reageerde ik bijzonder allergisch en zwol mijn hele arm op.  Dit keer wilde ik dat niet.  Na de beet ging ik met mijn ogen toe liggen en concentreerde al mijn aandacht op de beet.  Deze beet is verbazingwekkend klein gebleven en ik heb er niet op gereageerd.  Dit zijn de goede verhalen, maar er is ook het omgekeerde.

Indien ik dicht bij mijn lichaam luister, merk ik vaak, tot mijn verbijstering, dat ik zo gemakkelijk over de te verdragen limiet van prikkels geraak.  Zelfs, af en toe is het niet zelfs, op reis.  Het rijden, zelfs al bijzitter, gaat over mijn limiet.  Alle indrukken, visueel, zijn er teveel.  De velden, de huizen, de auto’s, de borden, de winkels, de ronde punten, de verkeerslichten, de warmte, …  En, vreemd, het bewegen zelf.

Vorig jaar namen we op onze reis, sla in potjes mee.  Thuis groeiden ze als kolen, gelukkig, groot.  Op reis groeiden ze niet, ze verkommerden en waren duidelijk ongelukkig.  Ik heb er vorig jaar niet te lang bij stilgestaan.  Maar ik moet er nu aan denken omdat ik me ook zo voel. 

Het verre verplaatsen voelt overprikkelend.  Mijn lichaam voelt zich ontheemd.  Hoe kan ik dit rijmen met het feit dat de mens eigenlijk een trekker is?  Nu ja, het zal de snelheid zijn natuurlijk, die onecht aanvoelt.  Het telkens nieuwe plaatsen verkennen niet.

De avond viel en ik vond geen rust meer.  Niet aan tafel, niet na de afwas, niet tijdens het spel met de kids, niet tijdens mijn avondlijk lezen en nog steeds niet tijdens de meditatie.  Al dat gepraat van die ingesproken meditaties prikkelde me nog meer.  Heb alles afgezet en gekeken naar het silhouet van de bomen, zich aftekenend tegen het achterlicht van de maan.  Af en toe blies de wind door de bladeren.  Het was pure eenvoud en schoonheid tijdens deze zomeravond.  Ik vond hierna de plek waar de slaap zich schuilhoudt tijdens de dag.  Daar ergens, achter de slaap waar ik op lig.  Ik was weer vergeten dat ze zich daar legt op momenten dat ze niet nodig is.  Gelukkig kent mijn lichaam de weg.  Het enige wat ik hoef te doen is vertrouwen.  Dank je en slaapwel.

Dag 171.  Ik geloof dat het een donderdagnacht was.  We stonden op een parking met de maan op de achtergrond en je kon muziek horen van een dikke, vette fuif.  Met blije mensen die joelden als het nummer hen aanstond.  Maar zo vreugdevol voelde ik me niet.  Ik lag te woelen in mijn bed.  Bloednerveus, onrustig, angstig, verdrietig, paniekerig.  Er waren geen grote dingen gebeurd die dag, wel enkele verdoken kleine.  Niets bijzonders, gewoon afkeur. 

Maar mijn wanhoop werd steeds groter en groter.  Terwijl ik lag te draaien in mijn bed werd ik boos op de wereld.  Waarom kon iedereen niet beter meewerken?  Waarom, als ik me zo slecht voel, komen de kids bedelen om aandacht?  Of maken ze constant ruzie?  Of protesteren ze tegen alles?  Waarom kan mijn man me niet helpen?  Uit deze vreselijke wanhoop, deze angst, dit gevoel, deze overtuiging: ik doe alles verkeerd. Wie helpt me?  Wie?

Wat is er eigenlijk aan de hand?  Mijn oude, onbewuste, patronen hebben opnieuw overgenomen.  Mijn denken raast aan 300 per uur om hieruit te geraken.  Wat deed ik fout?  Wat deed de ander fout?  Ik trek in paniek alle deuren in de gang van oplossingen open. 

De eerste deur die ik open om een oplossing te vinden is steeds die van het denken.  Ik wil het onbestemde gevoel ‘wegdenken’, ‘weg redeneren’.  Maar ik word gek in mijn hoofd van al dat denken.  Wie heeft wat gezegd?  Wat bedoelde die daarmee?  Zou ze dat daarmee bedoelen?  Waarom doen ze dat zo en niet zo?  Waarom is dat juist en dat niet?  En ben ik verkeerd of zij?  Ik word geeeeek. Van al dat denken.

De tweede deur die ik meestal probeer is die van de afleiding.  Ik ga naar buiten, ik ga wandelen, ik bel iemand, ik ga ene drinken.  Maar die deur wil ik vandaag niet, ik wil geen mensen zien in deze staat van ontreddering. Ze mogen me zo niet zien want ik kan niet eens uitleggen wat er aan de hand is. 

De derde deur is meestal lezen Ik neem het boek van Eckhart erbij, maar ben veel, veel te ver heen om nog te kunnen lezen.  Ik kan me totaal niet concentreren.

Dan maar de vierde deur, die van de woede.  Woede gericht op mezelf.  Wat ben ik toch een mislukkeling.  Wat doe ik toch alles verkeerd.  Ben ik dan zo slecht?  Ik zou beter niet mijn eigen pad bewandelen want het brengt zoveel afkeur, uitsluiting, onbegrip en eenzaamheid met zich mee.  Plots verspringt de woede van naar mezelf, naar de buitenwereld.  Waarom helpt niemand me nu? Ziet niemand me dan graag?  Kan ik dan op niemand rekenen?  Waarom keuren mensen mijn pad af?  Waarom keur ik mijn eigen pad af eigenlijk?

Vervolgens neem ik mijn dagboek, schrijven helpt me ook vaak om te kalmeren.  Ik vraag mezelf.  ‘Wat is er nu eigenlijk aan de hand?’  Ik moet moeite doen om mijn focus te vinden.  Ik moet moeite doen om niet weg te lopen en moet moeite doen om mijn gedachten geordend te krijgen.  Ik kom aan de eerste deur links, de vijfde poging om iets aan mijn paniek te doen.  Ja, waarom keur ik mijn eigen pad eigenlijk af?  Welk pad eigenlijk?  Ik besef plots iets.  Het lijkt wel alsof ik hiermee op een betonnen muur knal.  Boem.  Alles stopt.  Het denken stopt, mijn angst stopt, het bonken van mijn hart stopt.  Als verlamd zit ik daar, in de zetel, onder de Franse hemel, de zee vlakbij, in de donkerte van de nacht.  Ik weet plots.  Ik leef plots.

Ik besef, opnieuw, alles in mijn leven draait rond goed- of afkeur.  Indien ik het, minieme, vermoeden heb dat er sprake kan zijn van afkeur, flip ik.  Zoek ik redenen om mezelf of de ander te verrechtvaardigen.  Weet ik niet meer wat ik moet geloven.  En in de plaats van vertrouwen, begin ik eerder te twijfelen.  Niet dat twijfelen compleet verkeerd is, want uit de twijfel worden vele nieuwe inzichten geboren. 

Het is de afkeur die me katapulteert naar het onbewuste.  Naar de stukken in mezelf die angstig zijn of die aanvallen.  De kunst is niet om ermee te redeneren.  De kunst is weldegelijk om erboven uit te stijgen.  Om ze te ‘zien’ in plaats van ermee te discussiëren. 

Amai, moet ik echt daarvoor zolang worstelen?  Moet ik daarvoor al die duizenden grote en kleine afkeuren hebben doorstaan?  Al dat verdriet, al die angst, al die twijfel en al die paniek?  Om mezelf te leren omgaan met afkeur?

Heb eerst mijn bindingsangst overwonnen, heb mijn wanorde gestructureerd gekregen en zelfdiscipline ontwikkeld, heb mijn hevigheid rustig in de hand, ik moet ook niet altijd meer in het middelpunt van de belangstelling staan en nu (eindelijk?) komt de finale groeispurt?  Leren omgaan met afkeur?

Dank je voor alle groei.  Voor alle kansen.  Voor alle lessen en voor alle oogopeners.  Dank je voor de betonnen muur.  Dit is inderdaad iets waar ik echt nog in te groeien heb.  Dank je.  

Dag 172.  Vaak heb ik angst bij het schrijven. Niet angst voor het schrijven zelf maar angst om afgekeurd te worden om wat ik schrijf.  Ik besefte gisteren dat de angst voor afkeur een grote, te grote rol speelt in mijn leven.  Reeds lang, te vaak en te slopend is mijn afkeur vermijdingsdrang geweest.  Te bepalend in wat wel en niet te doen, wat wel en niet te zeggen.  Langs één kant heeft dit afkeur vermijdingsgedrag wel een beter mens van me gemaakt.   Ik heb geijverd om me meer aan te passen, vriendelijker te zijn en gedienstiger, wijs of grappig, mezelf beheerst en de moeite waard.  Als een kameleon aan te voelen wat de situatie van mij vraagt.  En daar ben ik goed in geworden.  Eigenlijk ondersteunt dit aanvoelen me bij mijn werk, dus het is zeker een verdienste geweest.  En handig.    

Maar het is tijd.  Tijd om afscheid te nemen van mijn angst voor afkeur.  Het is tijd om deze intentie het universum in te sturen.  Ik weet alleen nog niet goed hoe.

Want deze angst lijkt wel op doodsangst.  Soms krijg ik zelfs visioenen van doorgesneden kelen.  Alsof ik in mijn vorige levens gestraft werd voor mijn woorden. 

Maar het is tijd.  Tijd om afscheid te nemen van mijn angst voor afkeur. 

Hoe zou een leven zonder deze angst eruit zien?  Als ik me dat zou visualiseren, dan weet ik niet hoe het eruit zou zien.  Hoe zou dat er in hemelsnaam uitzien?  Zijn wij mensen daar eigenlijk wel toe in staat? 

Misschien zijn we daartoe in staat als we onszelf afsluiten voor anderen, een dikke muur zetten en onszelf verstoppen.  Maar dat is niet vrij zijn voor deze angst voor afkeur.  Dat is bepaald worden door deze angst.  Heb het trouwens al geprobeerd, het werkt dus niet.

Een leven vrij van angst voor afkeur.  Gewoon zijn.  Hoe moet ik me dit voorstellen?  Ik heb echt geen idee.  Ik geraak er niet zo goed uit want ik heb geen enkel, nog niet van ver, idee hoe een leven eruit zou zien zonder angst voor afkeur.  Dus op dit punt moet ik stoppen met schrijven en mediteren. 

Dank je voor deze intentie.  Ik zet de intentie om vanaf vandaag een leven te leiden vrij van angst voor afkeur.  Ik hoop dat, indien ik het vaak genoeg herhaal, het ook zal lukken.  Dank je.    

Dag 173.  Nadat ik mijn blog schreef gisteren, kreeg ik zin om een happinez magazine te lezen.  En er stond zowaar een interview met Deepak Chopra in over leiderschap.  Hij zei: ‘een ware leider gaat de groep voor in het vervullen van hogere doelen.  Hij ontleent zijn kracht niet aan andere mensen maar aan zijn eigen diepste wezen.’

Woorden hebben kracht.  Indien ik mensen praten, indien mensen schrijven, zijn zij een soort leider, of beter beïnvloeder van anderen.  Indien ik mezelf uitdruk in een poging mijn diepste wezen te bereiken.  Indien ik mezelf uitdruk in een poging anderen gedienstig te zijn.  Betekent dit niet dat ik gespaard zal blijven van afkeur.  Maar wel dat ik poog het beste te geven van wat ik ben en kan geven.  Want de woorden die stromen op deze manier komen niet van het ego.  Net zoals ik eigenlijk ook niet kan zeggen dat ze van mij zijn en dat mijn kleine ik ze geschreven heeft.  Ik kan er dus ook geen krediet voor opeisen.  Ik ben slechts een luik, dat poogt open te blijven staan. 

Dus het is enkel mijn ego dat kan geraakt worden door kritiek of afkeur.  Het is een stuk in mezelf dat zich wel gekwetst kan voelen, maar het is niet wie ik echt ben.  Ik geef aandacht aan deze wonden van het kleine ik en heel ze hiermee, maar ik poog te beseffen dat mijn ziel tegelijkertijd ongeschonden blijft. 

Het is enkel mijn ego dat opdoffers krijgt.  En elke traan vanwege deze pijn geneest het ego om ruimte te maken voor mijn ziel.  Ik zal mijn wonden aandacht geven en de afkeur niet langer schuwen. 

Hoofd omhoog want als mensen echt zouden kijken, door de ogen van hun eigen ziel, zien ze enkel mijn stuntelige pogingen om mijn zuivere zelf (en misschien die van de ander) te bevrijden.  Niets meer.  Niets anders.  Ik zal de wonden overleven en pogen steeds durven uitdrukking te geven aan de zoektocht naar vrij zijn van het ego, met of zonder afkeur.  Want het is vooral mijn ego dat me ongelukkig maakt.  Het is vooral mijn ego dat gekwetst geraakt.  Het is vooral mijn ego waar ik los van wil geraken.    

Dank je om elke dag te kunnen oefenen met dit risico op afkeur en dit te pogen overstijgen.  Niet als een gevecht maar als een waardige poging liefde te verspreiden.  Dank je.

Dag 174.  Ik heb meegedaan met de wereldmeditatie van Deepak Chopra.  Eerst was er een inleiding van Gabrielle Bernstein.  Ze was weldegelijk zenuwachtig om deze wereldwijde meditatie te leiden.  Ik begrijp dat wel hoor, zo meer dan 100.000 mensen inleiden in een meditatie wereldwijd.  Eerst is er een interview met Deepak, die een echt mooie definitie van meditatie aanreikt:

‘Het stukje bij beetje stil laten worden van je hoofd, zodat je uiteindelijk stilte bereikt.  Deze stilte is de homeostase.  De natuurlijke staat van onze geest en ons lichaam.  Van daaruit is ons lichaam in staat om zichzelf te genezen en hebben wij vrije toegang tot kennis en intuïtie.’  (dit is mijn samenvatting, geen letterlijke vertaling.)

Na het beantwoorden van een aantal vragen en een mooi lied gezongen door India Arie begint de meditatie.  Het is een typische meditatie voor Deepak.  Eerst uitleg over het thema waar de meditatie over gaat.  Vervolgens de vraag om in meditatie houding te gaan zitten en het aanreiken van een mantra.  En de vrede binnenin bereikt door en tijdens de meditatie is bedoeld om te delen met de wereld.  Niet in woorden maar als gevoel door te zenden. 

Het was echt een fijne ervaring om met meer dan 100.000 mensen samen te mediteren.  Blijkbaar hebben ze het wereldrecord gehaald en staan in het Guiness Book nu. 

Indien jullie zin hebben om de video te bekijken hiervan en ook te mediteren op vrede binnenin, volg dan de link links genaamd wereldmeditatie.  Trouwens nu maandag 11^e augustus begint een gratis reeks opnieuw van Deepak en Chopra, expanding your happiness.  Indien jullie zin hebben om mee te doen?  Zie de link links.  Ik zal mijn ervaringen omschrijven, ter inspiratie om te blijven doen wat ik doe en hopelijk om hier en daar een enkeling mee te nemen. 

Namaste

Dank je

Dag 175.  Als kind ben ik altijd vrij gerust geweest in het leven.  De vele gevaren die er waren zag ik nog niet.  Misschien komt het voor een deel door op te groeien in een cultuur en bij ouders die nog niet zo angstig waren.  Ik weet dat ik heel veel jaren geleden eens een interview las van iemand die voorspelde dat de angstcultuur van de VS ook naar Europa zou komen en mensen hier ook meer en meer zouden in meegaan.  Ik wist toen niet wat die persoon hiermee bedoelde, maar ondertussen weet ik het maar al te goed. 

Alleszins toen ik opgroeide werd ik niet door iedereen gewaarschuwd voor gevaar en vertrouwden de volwassenen in ons leven erop dat het leven voor ons zou zorgen.  Of zoals mijn oma zo mooi kon zeggen, de beschermengelen voor ons zouden zorgen.  En dus vertrouwde ook ik het leven.  Ergens ben ik als kind er steeds van uitgegaan dat wat ik nodig had wel op mijn pad zou komen.  En dat deed het ook steeds.  Als ik maar lang genoeg en op het juiste moment eraan dacht.  Ja ja, als kind kende ik reeds de kracht van intentie.  Mijn vader vond dat altijd grappig, maar ergens in zijn ogen zag ik de twijfel of ik toch geen gelijk zou kunnen hebben.  Als tiener verstopte deze overtuiging zich ergens diep in mijn achterhoofd.  Gelukkig vond ik hem later terug.

Ik vond het leven nooit onveilig, de natuur ook niet, maar er was wel 1 ding dat ik onveilig vond en ben blijven vinden, en dat zijn mensen.  Ik voel me onveilig bij mensen.  Ik vind mensen vaak onvoorspelbaar, hard en vol met regels die ik niet begrijp.  Ik kijk naar mensen en voel me vaak niet bij hen horen.  Al moet ik bekennen dat ik zeker ook eentje ben, met al mijn gedenk en al mijn geleef in mijn hoofd. Met als gevolg deze hele strijd om uit mijn hoofd te leren blijven.  En ik begrijp nu dat dat met anderen mensen net hetzelfde is. 

Vanochtend mediteerde ik, aan de hand van een ingesproken meditatie, plots zei Deepak te mediteren op: ‘Mijn levensenergie beschermt en beveiligt mezelf.’  Is dat het antwoord op mijn vraagstuk?  Om mensen te leren vertrouwen dien ik eerst erop te vertrouwen dat mijn levensenergie me beschermt?  Indien ik het contact met mijn levensenergie vind, het onthoud en vasthoud ben ik of voel ik me dan beschermd en veilig?  Ook veilig voor mensen?  Ook veilig voor mensen die me afkeuren?  Kan ik eenzelfde vertrouwen vinden dat ik heb in de natuur of bij dieren?  Het zou zeker en vast een leuk gevoel zijn.  Ontspannen te zijn bij iedereen, zelfs indien ze commentaar hebben of me afbreken.  Beseffen op zo’n momenten dat ik veilig ben, dat ik in contact met mijn levensenergie beschermd ben en niet hoef te vrezen.

Mijn verstand gelooft er niets van, maar mijn bewustzijn wil het zeker wel.  Zolang deze tweestrijd voortduurt weet ik niet of ik echt beschermd ben.  Maar uiteindelijk blijkt mijn ergste vijand steeds mijn eigen menselijkheid te zijn.  Mijn verstand en mijn eigen afkeur.  Het lijkt steeds opnieuw op hetzelfde neer te komen, indien je je goed wil voelen, blijf dan uit je denken en blijf in contact met dat tintelende gevoel binnenin.  De tinteling als vertegenwoordiger van levensenergie.  Niet mijn levensenergie maar dé levensenergie die stroomt door alles en iedereen.  Het contact hiermee lost alles op.  Want in en vanuit dit contact word ook ik beschermd en ben ik veilig. 

Dank je om me telkens weer te herinneren de stilte binnenin te vinden door mijn aandacht naar de tinteling te brengen in plaats van naar het woeste denken in mijn hoofd. Dank je.  

Dag 176.  Ik zit hier nu op vakantie.  Volop zon, vlakbij het prachtige, azuurblauwe meer van St Croix.  Mooie rotsen, krekels overal, de geur van pijnbomen in de zon.  Heerlijke meloenen en zongerijpte groenten en de franse à l’aise sfeer.  Heb mijn man, kids en hond bij.  Alles, werkelijk alles om diep gelukkig te zijn.  Waarom voel ik me dan gejaagd, ietwat onrustig en op mijn ongemak?  Ik zou het op een gebrek aan gezelschap kunnen steken of op heimwee of op de drukte.  Maar dat is gewoonweg niet waar.  Ik zou hier toch gemakkelijk in de volle nabijheid kunnen zijn van de rustige stroom aan energie diep in mezelf. Maar dat ben ik niet.  Ik ben helemaal niet constant in contact met mijn bron van vreugde, de bron die vreugde in mijn leven laat stromen.   En waarom in hemelsnaam niet?

Ik kan op niets anders komen dan de volgende overtuiging: ‘Er is geen plaats voor spiritualiteit in het dagelijkse leven.  Een spiritueel iemand is een naïef iemand.’ 

Ok, vraag ik mezelf, wat is een spiritueel iemand?  Dat is iemand die gelooft in iets groters dan zichzelf.  Wat is dan geloof?  Geloof is een leven leiden vol overgave.  Enkel kijken en ervaren wat er op je afkomt.  In plaats van je toekomst te willen onder controle houden, deze zijn eigen weg laten volgen en vertrouwen dat alles wat je nodig hebt op het juiste moment op je pad komt.  Dus een spiritueel iemand is iemand die in het hier en nu kan leven, ongeveer vrij van het denken.  Zou zo iemand er eigenlijk raar uitzien of verkeerd?  Niet echt neen, eerder gelukkig.

Dus de tinteling voelen stromen lukt me vrij aardig tijdens de meditatie, ook tijdens het alleen zijn en zelfs al tijdens mijn werk.  Maar in de dagelijkse gang van zaken, onder mensen die daar niet bewust mee bezig zijn verlies ik dit gevoel heel snel.  Dus er moet nog een tweede overtuiging zijn die me tegenhoudt.  Aargh, soms word ik zo gek van mezelf.  Waarom doe ik mezelf dit toch allemaal aan?  Ik, mezelf, want er is niemand anders hiervoor verantwoordelijk.  Enkel ik en mijn denken zijn hiervoor verantwoordelijk. 

Mijn hele vakantie bots ik al op mijn angst voor afkeur, mijn angst om mijn authentieke zoektocht en zelf te laten zien.  En ik blijf zoeken naar het antwoord hierop.  Maar waarschijnlijk op de verkeerde plek, namelijk in mijn hoofd.  Ik mediteer vervolgens.

Tijdens de meditatie kwam er: volg je diepste verlangens, want dat is jouw unieke expressie en bijdrage aan de mensheid.  Volg je eigen verlangens want er is nog nooit iets verheven door je aan te passen. 

Mijn diepste verlangen is een boodschap te vinden die voor iedereen beschikbaar is.  Voor iedereen waar is.  Het antwoord op, hoe breng ik geluk in mijn leven?  Hoe leg ik dit uit aan anderen?  En hoe maak ik dit simpel?  Er kwam: Bepaal wat echt waardevol is in je leven voor jezelf.  Besteed daar elke dag 50% van je energie aan.  Wat is waardevol voor mij?  Voor mij is mijn lijst:

Bewust zijn via meditatie en schrijven

Gezonde en lijdensvrije voeding

Me verbinden met mijn kids, man, familie, vrienden en dieren

Eer betonen aan mijn leefomgeving en werk

Wat is nu echt waardevol voor jou?  Wat is jouw lijst?

Dank je meditatie om me opnieuw tot rust te brengen.  Om het razen in mijn hoofd te kalmeren en om te weten wat ik echt wil.  Namelijk niet langer in mijn hoofd leven.  Dank je.  

Dag 177.  Gisterenavond was er een nieuwe transformatie op komst.   Transformatie, het is een woord dat ik wel regelmatig tegenkwam maar niet eerder begreep en na het lezen van Tegenwind van Mick De Rijck, begrijp ik het nu dus wel.  Het is een periode van hevige emoties die een nieuw inzicht en groeimoment inleiden, waarna je dus gelouterd en wijzer achterblijft.  Ik had deze transformatie al weken voelen aankomen maar ik kon er de vinger niet op leggen.  Gisterenavond werd het me dus allemaal te veel.  Alle spanningen in mij van al het gepieker moesten tot ontlading komen.  En het waren er veel.  Na hier en daar nog wat wild om me heen te slaan, heb ik een goed potje gehuild.  Eindelijk, achteraf bekeken. 

De tranen vol verdriet en snot brachten mijn springende, rusteloze gedachten tot stilstand. En na de verlossing, komt de bezinning.  Ik realiseerde me gisteren twee zaken, toen ik terug helder was.  Misschien moet ik gewoon alles laten zijn zoals het is, en het niet persoonlijk nemen wat er misloopt.  Misschien moet ik mezelf hieraan wat meer herinneren.  En misschien moet ik gewoon niet zo perfectionistisch zijn.  Mijn angst voor afkeur leidt me naar een veeleisendheid voor mezelf.  Dit perfectionistisch zijn is een overlevingsstrategie (om afkeur te vermijden) die druk zet en me niet bijzonder gelukkig maakt.  Het is een strategie die mijn denken bedacht heeft.  En zoals het denken imperfect is, zijn haar strategieën dat ook.

Mijn angst voor afkeur, en haar uitloper perfectionisme, zijn gewoon vermoeiend en, eerlijk gezegd, stom en saai.  Ja, ik wil een modelburger, modelvrouw en modelmama zijn maar eigenlijk ben ik gewoon, een mens.  Ben ik gewoon, zoekend, Searchesss.  Imperfect, met kleine kantjes.  Ik moet me niet anders voordoen of proberen te zijn. 

En hoe interessant mijn zoektocht naar geluk en bewustzijn ook is, het is volledig mogelijk de zoektocht te misbruiken als mijn denken haar klauwen erin slaat.  Want ik kan perfect (inderdaad perfect) aan mezelf eisen stellen die steeds verder gaan.  Recht lopend in de valkuil van perfectionisme, niet eens beseffend dat ik een strategie volg.  Om ‘goed’ te zijn of ‘verlicht’ dwing ik mezelf ijverig, gedienstig en ordelijk te zijn.  En daarenboven ongelukkig.

Neen, deze aanpak slaat de bal volledig mis.  Nu ik kalm ben, komt automatisch de juiste aanpak bovendrijven.  Eerst kom ik tot mezelf.  En van daaruit voel ik wat de situatie en ikzelf nodig hebben.  Dus eerst naar de rust binnenin gaan en van daaruit vertrekken.  Ja, dat voelt zo juist.  Indien ik geen contact leg met de rust binnenin, zeg en doe ik toch maar wat, meestal zaken waar ik achteraf niet met trots op terugkijk. 

Dus, eerst, mezelf vinden, al de rest komt later.  Dank je voor deze ontlading.  Dank je voor deze zinvolle inzichten.  Dank je om mezelf terug te vinden.  Dank je voor de rust binnenin. Echt, dank je.  

Dag 178.  Het is zover, er is opnieuw een reeks meditaties beschikbaar, gecreëerd uit de samenwerking tussen Oprah en Deepak.  Het zijn bezige bijtjes niet?  Dit keer gaat het over geluk en vreugde binnenin vinden, recht in het thema van deze blog.  Zou dat toeval zijn?  De vorige reeks, combinatie Oprah en Deepak vond ik heel erg goed, dus ik heb hoge verwachtingen van deze reeks.  De andere reeks, de gratis reeks heb ik ook afgewerkt op vakantie maar daar spraken verscheidene meditaties me niet helemaal aan en dan kan ik ze ook geen week volhouden, vrees ik. Ik was begonnen met deze toe te lichten maar heb het niet volgehouden, vandaar dat de weken van die reeks niet langer uitgelegd werden in mijn blog.

Dus voor alle duidelijkheid, op dit moment kan je gedurende 21 dagen mee doen aan een gratis reeds meditaties.  Het zijn meditaties steeds rond een bepaald thema in het algemeen, maar ook verschillend per dag.  Het algemene thema is je geluk uitbreiden.  Gisteren was het dagthema vreugde voelen.  Vaak denken (ja, ja denken) we dat vreugde te vinden is buiten onszelf.  Moest ik maar meer tijd hebben, moest ik maar magerder zijn, moest ik maar meer stilte hebben, moest ik die zwemvijver maar kunnen betalen, dan zou ik me pas gelukkig voelen.   En wat blijkt?  Inderdaad, materiële zaken geven geluk, maar slechts voor even.  Waar kan je dan permanent geluk vinden?  Ja, dus binnenin.  Want je gelukkig voelen is je ware natuur, aldus Deepak. 

Hoe leg je daar contact mee?  Via meditatie, de herhaling van de mantra: Ananda Hum.  Die zoveel betekent als: Ik ben gezegend.  Tijdens deze eerste meditatie viel me op dat Oprah en Deepak heel rustig alles ingesproken hebben, dat ben ik niet van ze gewend, meestal gaan ze aan een veel hoger tempo te werk.  Maar het is een meditatie he, het is uiteindelijk de bedoeling om rustig te worden.  Dus kwaad zal het niet kunnen.  We kunnen allemaal best wat meer vertragen.  Zeker ook ik, met mijn hevige en drukke kantjes. 

De meditatie lukte goed.  Ik kon goed volgen en de mantra lag goed in het hoofd.  Bedoeling was ook dat je je lichaam openstelt voor vreugde.  En dan vraag ik me altijd af, waar?  Is dat dan je hart openstellen, of je buik of je hoofd?  Heb maar gekozen voor mijn zonnevlecht (maagstreek), dat leek me het meest aangewezen.  De klanken van de mantra hielpen om de trilling diep binnen in me wakker te schudden, je weet wel het stromen van het innerlijke leven.  En ik heb heerlijk geslapen.  Vandaag was ik de hele dag vrolijk trouwens.  Dat merk je waarschijnlijk wel aan mijn schrijven.  De vrolijkheid heeft zeker te maken met het contact binnenin én natuurlijk met de heerlijke vrijheid na de transformatie. 

Al weet ik dat groeien soms hard kan zijn, achteraf voel je je zoveel beter en vrijer.  Ik ben zo dankbaar dat ik erdoor durf en mag gaan.  Dank je voor alle stappen die zich realiseren.  Elke dag voel ik me minder bepaalt door mijn denken en meer mezelf.  Dank je.  

Dag 179.  De eerste meditatie dag beschreef ik reeds, vooral wat uitleg over hoe het loopt en wat je mag doen tijdens deze meditatie.  Erg diep ging de meditatie voor mij niet, maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen.  Het was echter een heel ander verhaal met vorige nacht, de tweede meditatie.  De tweede ging over inspiratie.  De inspiratie leidt ons naar geluk.  Want inspiratie komt plots, onverwacht, uit het niets.  Het komt niet uit hard werk of uit hard denken, het komt uit de geest der dingen, het komt uit je spirit.  Dus vul je lichaam met spirit en laat inspiratie haar werk doen.  Leef van moment tot moment en volg je inspiratie, het zal je gelukkig maken.

Om inspiratie uit te nodigen kan je je geest stil maken zodat je haar kan horen en een mantra blijkt daar best goed voor te werken.  Shum was het gisteren, ik ben geïnspireerd luidt de vertaling.  Ik startte vol overgave de mantra op te zeggen.  Wat erna volgde kon ik amper volgen.  Ik voelde de geest in me stromen, begon over mijn hele lichaam te tintelen, ik voelde mijn bewustzijn zich losmaken van mijn lichaam en haar eigen pad bewandelen.  Er kwamen beelden, eerst een beeld van een vrouw, een mooi gezicht met een tulband rond, en felgroene ogen, ze keken recht naar mij en lieten me niet los.  Ik dacht niet op dat moment, ik bleef de mantra opzeggen.  Het gezicht vervaagde en maakte plaats voor een ritueel.  Een kam werd over mijn hoofd geplaatst en vanachter naar voor door mijn haar gegaan.  Ik voelde dat het ritueel bedoeld was om de geesten uit te nodigen en als inwijding. 

Op dat moment schoot ik uit de beelden, ik kon ze allemaal nog goed herinneren maar ik was nu terug gewoon Searchesss, in mijn bed, een mantra opzeggend.  Vandaag zocht ik op google naar dit ritueel en na even zoeken kom ik terecht bij wikipedia, sikhisme.  Amai, ik verschoot.  Nu moet je weten dat ik naar aanleiding van het boek, de zon spreekt, dat ik vond in de boekhandel aan de start van onze reis, besloten heb een mantra creëren en op te zeggen als informele meditatie, teneinde mijn voortdurende denken te stoppen.  De mantra is: om sikh namah.  Ik weet niet of ik het helemaal correct vertaal maar voor mij betekent het: alles is hier en gezegend in mijn zoektocht.  Sikh, (zoeker) Sikhisme.  Een van de elementen in deze godsdienst is dat het haar niet geknipt mag worden, nergens.  En opgestoken wordt via een tulband.  Ik denk toch dat ik de elementen van deze godsdienst nader ga bestuderen.  Kan dit allemaal echt toeval zijn?

Dank je voor deze bijzondere ervaring.  Dank je voor alle informatie die op mijn pad komt.  Dank je, ik voel me zo gelukkig.