Dag 337.

Ik ben dankbaar voor het warme huis om in thuis te komen.

Ik ben dankbaar voor de lekkere thee die ik deze ochtend dronk.

Ik ben dankbaar voor de gezellige avond die ik had gisteren, met vrienden en ons gezin.

Een pup in huis is best veel werk.  Zij wil voortdurend zichzelf moe maken en wil veel lopen en spelen.  Ze wil aandacht en entertainment.  Maar tegelijk is ze zo lief, attent en aanhankelijk. 

Deze week was ik bij de paarden aan het mesten.  Het ging totaal niet vlot.  Het was koud, snijdende wind en een temperatuur onder het vriespunt.  Er lag heel veel mest, want de paarden eten meer met deze kou.  Er is ook een extra paard, wat meer mest geeft.  De mest was gedeeltelijk bevroren wat het moeilijker maakt om te scheppen en het is zo nat overal van de vele voortdurende regens.  Wat de mest extra zwaar maakt.  Mijn schouder deed pijn en mijn motivatie daalde steeds verder mee het vriespunt onder.

Op dit moment vroeg onze pup me of ik met een stok wilde gooien, ze verveelde zich.  Ik gooide de stok in de vijver en de stok botste op het ijs.  Onmiddellijk sprong ze de stok achterna, ontdekkend dat het water vast was in plaats van vloeibaar.  Maar dat kon haar niet van haar stuk brengen, ze wandelde het ijs over en nam de stok mee terug naar de oever.  Het was een schattig zicht zo haar eerste ijservaring.  Maar zij was niet erg onder de indruk.  Ze haalde de stok er nog enkele keren af. 

Ik ging verder zwoegen, zuchtend.  Toen hoorde ik een eigenaardig krabbelend geluid rechts van me.  Ik ging kijken.  Nu had de pup ontdekt dat de bevroren plassen konden stuk gemaakt worden.  Ik zag ze bezig.  Ze liep naar een plas en sprong en krabde tot ze door het ijs zat.  Daarna nam ze de stukken ijs in haar mond en liep er trots mee rond.  Ik kon niet anders dan lachen.  Zo schattig.  Maar vooral zo verwonderd over het leven en de kleine dingen.  Ik besefte dat ik slecht bezig was.  Mijn ego en mijn denken nam de overhand tegenover verwondering en plezier.  Ik begreep de les.  En bleef kijken naar haar spel tot ik me opnieuw vrolijk voelde.  Het mesten ging plots een stuk lichter en sneller vooruit.  Dank je voor de duidelijkheid.  Dank je.  Namasté.

Dag 336. 

Ik ben dankbaar dat mijn lichaam me overal naartoe brengt, zonder morren en zonder klagen. 

Ik ben dankbaar dat ik elke dag wakker word en blijgezind een nieuwe dag mag ontmoeten.

Ik ben dankbaar dat ik adem en me bewust kan zijn van elke adem en kan genieten van elk moment dat ik adem.

Ben opnieuw aan de reeks desire and destiny begonnen van Deepak Chopra en Oprah.  Heb hem al een hele tijd maar nog altijd niet volledig afgewerkt.  Ondertussen ben ik al aan dag 11 ongeveer en zover ben ik dus nog niet geraakt.

Op deze dag bejubelen Oprah en Deepak het feit dat je wakker wordt elke ochtend en het wonder van leven kan meemaken.  En ik vind dat zo een mooi beeld.  Ja, het is waar en iets waar we zo weinig bij stil staan.  Toch is het een wonder dat ons lichaam elke nacht in trance gaat om zichzelf te genezen en elke dag terug uit de trance komt.  Meeste mensen staan hier niet bij stil, tot ze wel moeten.  Tot ze geconfronteerd worden met hun eigen dood of die van hun naaste.

Elke dag zie ik mensen die niet wisten hoe ze gingen reageren op dit soort van verlies.  Je weet het echt niet tot je het meemaakt.  Je denkt dat je sterker zal zijn of minder emotioneel, maar dat ben je niet.  Iemand verliezen doet echt zoveel pijn, emotioneel en zelfs fysiek. 

Ben de laatste tijd veel bezig met eindigheid.  Een beetje met die van mezelf maar vooral met die van mijn omgeving.  Mijn ouders worden ouder bijvoorbeeld, ik weet ook dat zij niet eeuwig hier blijven.  Soms ben ik een beetje bezig met angsten rond mijn kinderen.  En soms ben ik bezig met mijn eigen sterven.  Ik kan me dat echt niet voorstellen hoe het zou zijn om te moeten gaan.  Maar heel erg lijkt me dat niet, alleen wil ik nog zoveel doen, leren en schrijven.  Dat zou ik nog het ergste vinden om mijn schrijven niet te kunnen afwerken. 

Dus mijn eindigheid en die van mijn naasten maakt dat ik vandaag erg dankbaar ben voor alles wat ik mag meemaken.  Ik leef zo graag diep, heel diep in mijn ervaringen.  En vandaag is een dag waarop het grotendeels lukt.  Wat ben ik dankbaar voor deze ochtend en deze ademteug.  En jij?  Namasté.  

Dag 335. 

Ik ben dankbaar voor onze kachel, die een heerlijke warmte uitstraalt.  Wat voel ik me geborgen.

Ik ben dankbaar voor mijn gezonde kinderen, zodat ik elke nacht kan doorslapen.

Ik ben dankbaar voor hulp die ouders elkaar aanreiken zodat we kunnen samenwerken rond de kinderen en het werk lichter maken. 

Alles schuift in elkaar.  Het is misschien een rare uitspraak.  Maar laat me het even toelichten.  Soms lijkt in het leven alles in elkaar te klikken.  Soms lijken de dingen verkeerd te lopen maar blijken ze daarna eigenlijk volledig juist gelopen te zijn.  Bij mij gebeurt dat regelmatig met verloren rijden.  Ik rij verloren en kom op een plek die ik niet had verwacht of ken.  Ik maak me druk en zoek verder mijn weg naar de bestemming.  Lastig.  Blijkt dat ik daar een tijdje later moet zijn, net daar waar ik verloren gereden ben.  Ik bedoel daarmee niet dat moment he, maar een later moment in de week of in de maand.  Dan zeg ik, ja ik ken dat daar, daar ben ik net geweest.  Ik was er alleen een beetje vroeger in de tijd dan nodig.

Of zo kan ik ook een boek of artikel lezen, om net daarna deze gegevens nodig te hebben.  Of ik kan met iemand babbelen die me het laatste puzzelstukje geeft van een emotionele puzzel waar ik mee zit.  Of ik krijg een recept in handen, net met alle ingrediënten die in onze tuin rijp zijn. 

En weet je wat nog het ergste is?  Weet je wat je eigenlijk nog het allerergste is?  Dat ik dat gewoon normaal begin te vinden.  Ik kijk er eigenlijk niet echt meer van op.  Ik verbaas me er zelfs niet meer over.  Dat is best spijtig.  Maar tegelijkertijd denk ik dat het ook normaal is.  Uiteindelijk steekt het universum zo in elkaar.  Het is normaal dat de dingen komen die we nodig hebben, net op het moment dat het nodig is.  Zonder veel tamtam en zonder veel denk en doe werk.  Het is normaal dat als ik mijn intuïtie laat werken de dingen vanzelf duidelijk worden en in elkaar klikken. 

Het is dus goed dat ik het niet langer tegenwerk, me ertegen verzet of denk dat ik kei veel moeite moet doen.  Maar me hieraan overgeef.  Want het is gewoon zo, dat het universum samenwerkt als jij in balans bent.  Heerlijk niet?  Dus normaal, dus gewoon, is goed.  Dan doe ik lekker verder.  Namasté.  

Dag 334. 

Ik ben dankbaar voor de lekkere avondmaaltijd die ik bereidde, met bewaarde groenten uit onze tuin.

Ik ben dankbaar voor de rust in huis nu alle honden doodmoe liggen te slapen.

Ik ben dankbaar voor het huis dat we gisteren proper kregen en vandaag nog zo mooi blinkt. 

Ik had het nog niet verteld maar mijn paard heeft me in het verleden gevraagd om mijn dochter te mogen opleren.  Al worstel ik af en toe wel met het feit dat paarden zouden spreken tegen mensen.  Mijn verstand vindt dat totaal uit de lucht gegrepen.  Dat kan toch niet.  Dat is niet waar.  Paarden en mensen kunnen niet met elkaar spreken.  Dieren gebruiken immers geen woorden.  Dus kunnen zij ook niet spreken. 

Maar zelfs zonder woorden, begrijp ik wat hij zegt.  Want zijn lichaamstaal wordt door mijn intuïtie vertaald naar woorden die ik maar al te goed begrijp. 

Onlangs deed ik grondwerk met mijn paardje.  We oefenden in de piste en alle oefeningen die ik in mijn hoofd had verliepen bijzonder vlot.  Zo vlot zelfs dat ik na een paar minuten totaal door mijn gamma heen was en ik niet meer wist waar we nog op konden oefenen.  Dus ik stond stil bij hem mee in de wei te staren.  Dat zijn de momenten dat paarden je vaak mee nemen in hun trance en in hun wereld.

Ik dacht aan mijn dochter en haar pestverhaal op school.  Ze was in de war en verdrietig en wist niet hoe ze met deze conflicten om kon gaan.  Ik wist het eerlijk gezegd ook niet goed.  Mijn paardje kwam letterlijk dicht bij me staan en vroeg me om met haar te mogen werken.  Mijn denken vertaalde zijn lichaamstaal naar de woorden: ik wil haar dat graag leren.  Ik wil met haar werken. 

Ik voelde me getroost door deze woorden en zijn dichte aanwezigheid.  Ik heb hier niets over gezegd tegen mijn dochter.  Wel tegen mijn vriendin.  Een korte periode later ging mijn dochter voor een eerste rijles en mijn paardje stond als eerste in de rij om haar dit te bieden.  Hij drong zichzelf bijna op, maar dan respectvol, want zo zijn paarden.  Mijn dochter begreep zijn lichaamstaal heel goed, maar besliste de eerste les anders.  Ze had daar wel wat spijt van en heeft daarna telkens als hij zich aanbood, voor hem gekozen.  De rest is geschiedenis.  Lees maar gisteren.  Allemaal toch zo wonderlijk.  Namasté.  

Dag 333.

Ik ben dankbaar voor mijn poetshulp die deze ondankbare taak een heel stuk gezelliger maakt. 

Ik ben dankbaar voor onze jonge hond die steeds beter luistert en eigenlijk ook steeds liever wordt. 

Ik ben dankbaar voor de hulp van mijn kinderen om hun kamers op orde te brengen. 

Ik sprak al meerdere keren over mijn paardje en zijn levenslessen.  Katten hebben ons zoveel te leren over onafhankelijkheid en je eigen weg bewandelen.  Van honden kan je leren wat liefde is.  En van paarden leer je wijsheid, geduld, kracht, rust en zelfzekerheid.  Paarden helpen je om jezelf te leren kennen en jezelf te aanvaarden.  Om net zoals bij meditatie durven bij jezelf te blijven, je emoties te ervaren en je aandacht te brengen naar waar ze hoort te zijn. 

Mijn dochter is aan het leren paardrijden.  De paarden leren haar dus ook vele lessen.  Het zijn lessen met vallen en opstaan.  Haar eerste lessen kreeg ze van onze paarden die stonden te springen om met haar te werken.  Het was bijzonder duidelijk dat ze haar dus iets wilden komen vertellen.  Maar het waren niet altijd de dingen die ze wilde weten of leren.  Blijkbaar was een van de eerste lessen voor haar in haar kracht komen.  Soms kan ze roepen en tieren en haar kracht laten wegstromen in haar hulpvraag naar anderen, maar nog steeds niet in haar kracht blijven.  Afhankelijk zijn van anderen of helemaal van streek geraken is dus niet hetzelfde als in je kracht staan.  Dat hebben de paarden haar dan wel duidelijk gemaakt. 

Een paard beweegt dus geen stap, hoe van streek, manipulatief, vleiend of hulpeloos je bent.  Een paard beweegt alleen als het respect voor je heeft.  Als het paard jou een aanvaardbare leider vindt.  En dat was ze eerst niet. 

Daarom vind ik het zo mooi dat ze rijlessen krijgt van een mens en een paard die oog hebben voor wat de boodschappen zijn i.p.v. haar enkel te leren dwingen.  Nu kan ze echte levenslessen leren en niet nog meer van hetzelfde, namelijk dwang en machteloosheid.

Ze heeft trouwens haar kracht gevonden bij de paarden.  Dat effect breidt zich uit naar school.  Dat effect zie je ook thuis.  Dat effect zie je weerspiegelt tijdens haar rijden.  Ondertussen doet mijn paard wat ze vraagt. En dat doet hij zeker niet zomaar of om haar een plezier te doen.  Hij doet dat in volle vrijheid als respect voor haar kracht.  Ik ben een trotse mama.  Namasté.

Dag 332. 

Ik ben dankbaar voor de lange nachtrust die ik had deze nacht.  Een zeer oppeppend gevoel. 

Ik ben dankbaar voor mijn auto die opnieuw goed rijdt en ons overal naartoe brengt zonder zorgen.

Ik ben dankbaar voor het werk dat ik vandaag mag doen.  Niet te druk en niet te kalm.  Gewoon perfect.

Het is wonderbaarlijk hoeveel effect 1 deca koffie in de ochtend heeft op me.  Zondag, gisteren, dronk ik er eentje in de ochtend en zondagnacht, of maandagmorgen was ik reeds wakker voor 6u en heb geen oog meer dicht gedaan. 

Maandag dronk ik er geen en ik sliep zo vast en lang dat ik me een ander mens voel vandaag.  Wat kan slapen een groot effect hebben op een mens.  Zonder het slapen ben ik ongeduldig, kort, lastig. Na een lange nacht kan ik meer aan, zie ik de dingen helderder en ben ik eigenlijk ook veel vriendelijker.  Dus zowel voor mezelf als voor mijn omgeving enkel maar voordelen.

Het doet me denken aan de tijd dat ik jong was en nooit wilde gaan slapen.  Zeker als jongere, wilde ik nooit naar huis en nooit naar mijn bed.  Ik zou elke nacht tot de laatste op café gebleven zijn, zo heel erg wilde ik niet gaan slapen.  Een mens verandert duidelijk als ze ouder worden.  Slaap wordt een steeds schaarser goed en ook steeds kostbaarder.  Ik denk dat de grote verandering gekomen is toen de kids klein waren en de nachten onderbroken en vaak heel erg kort. 

Als je dus verlicht wil geraken zijn een goede nachtrust, gezond eten en mediteren allen belangrijk.  Het mediteren gaat ook elke dag heel goed.  Ik blijf snel naar beelden gaan en bekijk ze zonder angst of zonder te denken.  Gisteren kreeg ik eerst het beeld van een gorilla.  Dat is lang blijven hangen.  Ze zat daar te kijken naar me.  Ik vond ze mooi en rustig.  Niet bang, eerder half in slaap.  Daarna het beeld van vuurwerk dat de aarde uit spat.  Dus zo een vergezicht van de aarde, met de ronde boog en overal vuurwerk dat omhoog spuit.  Niet in vele kleuren, maar als energie.  Met sterretjes en vlekken.  Het was opnieuw zeer mooi.  Ben daarna in een heerlijke slaap gevallen.  Namasté.  

Dag 331. 

Ik ben dankbaar voor de gezellige zondagmiddag bij vrienden. 

Ik ben dankbaar voor de openheid die mijn man en ik naar elkaar hebben, zodat we de dingen echt met elkaar kunnen bespreken.

Ik ben dankbaar voor de centrale verwarming in ons huis, want anders zou het binnen maar wat koud zijn.

Vandaag wil ik graag opnieuw de intentie zetten om het eten te vermijden waar ik niet zo goed op reageer.  Met dat eten bedoel ik dan vooral koolhydraten.  Granen, chips, suiker, nootjes.  Eigenlijk eet ik er allemaal te veel van.  Op vakantie hebben we veel koolhydraten aangeboden gekregen en ben ik veel te graag op dit aanbod ingegaan.  Maar het is moeilijk om er opnieuw mee te stoppen.  Het werkt zo verslavend dat er echt een heel duidelijk beslissing dient genomen te worden om hier af te blijven. 

Zo las ik het boek de voedselzandloper van Kris Verburgh.  Een interessant boek over onze westerse voedingsgewoonten en hun effecten op ons lichaam.  Wat hij schrijft voelt erg goed aan en sluit aan bij mijn ervaringen.  En thuis alleen heb ik er geen enkele moeite mee om zo te eten.  Hij stelt voor om vooral granen, pasta, rijst en aardappelen te laten vallen.  En te vervangen door water, groenten en eiwitten (bonen, tofu, quorn).  Het zijn vooral de oude eet gewoonten die ervoor zorgen dat we slepende ziekten zoals suikerziekte oplopen en eigenlijk op lange termijn ook vele van de kankers.  Indien we de nieuwe manier hanteren dalen de kansen op deze slepende ziektes zienderogen. 

Granen zijn trouwens ook suikers.  Ik realiseer me dus meer en meer dat het vet op mijn buik puur suiker is dat daar werd opgeslagen.  Neem ik suikers, worden deze bewaard voor slechte tijden in mijn buik.  Maar er komen geen slechte tijden.  De voedselvoorraad blijft onbeperkt aanwezig in ons leven.  Dus mag ik ervoor zorgen dat mijn lichaam niet denkt aan slechte tijden en alles lekker verbrandt.  Zo, ik wil graag weer afkicken van de suiker verslaving.  Ik ga er weer volle moed tegenaan.  Vanaf vandaag enkel nog gezonde voeding mijn lichaam in (en 1 ieniewienie pralinetje).  Yes.  Dank je.  Namasté.  

Dag 330. 

Ik ben dankbaar voor het feit dat mijn man geduldig met me is, als ik zenuwachtig ben.  En ik ben regelmatig wel eens zenuwachtig.

Ik ben dankbaar voor mijn melkopschuimer zodat ik een sojaccino kan drinken. 

Ik ben dankbaar voor mijn schrijven.  Zodat ik mijn creativiteit kan uitleven en alle intensiteit uit het leven kan halen dat maar mogelijk is.

Nu wilde ik het graag hebben over een boek dat ik las.  Ben de laatste tijd opnieuw wat meer aan het lezen en ik geniet er ook heel erg van.  Ergens vind ik het wel spijtig dat kids liever tv kijken of op de tablet spelletjes spelen.  Veel wijzer wordt je daar niet van.  Terwijl een boek je vaak naar hoogtes en laagtes brengt die je niet kan voorspellen en je wereld verruimen.  Ook je gevoelswereld verruimen.  Zo las ik een tijd geleden het boek van John Irving, bidden wij voor Owen Meany.  Waarin een jongen een droom had over hoe hij ging sterven.  Dat hij op dat moment een heldendaad zou verrichten waarmee hij mensenlevens redt, maar zelf sterft.  Hij oefende dit moment telkens en telkens opnieuw.  Zijn vriend, de schrijver van het verhaal, werd er zelfs lastig van, want hij moest ook een stuk meespelen in het verhaal.  Hij had ook een bijdrage in deze heldendaad en moest dus voortdurend mee oefenen. 

Na het vele en vele oefenen kwam er inderdaad die dag.  Net zoals hij het had voorspeld.  Dit boek deed me denken aan hoe we allemaal perfect zijn toegerust om de taak die we hebben hier op aarde uit te voeren.  Het is geen toeval hoe we eruit zien, welke kwaliteiten we hebben en zelfs welke passies we voelen.  Indien we er niet tegen vechten, omdat we standaard willen zijn, maar ze juist omarmen, lopen we mee met ons lot en bereiken we prachtige dingen.  Net die dingen waar we perfect voor uitgerust zijn. 

Zo wil ik ook leven.  Zonder twijfel.  Vol overgave aan de taken die op me af komen.  Me overgeven aan het geheel der dingen, veel wijzer dan mijn brein ooit kan worden.  Ik zit op het juiste pad.  Mag er alleen niet zo vaak over nadenken, want dan word ik eerder wanhopig.  Dank je voor mijn talenten.  Ik wil ze graag ten volle benutten voor de mensheid en onze taak om wakker te worden.  Namasté.  

Dag 329. 

Ik ben dankbaar voor het lekker warme deken op mijn bed.  Elke avond geniet ik ervan om eronder te kruipen.

Ik ben dankbaar dat wij onze ouders nog hebben. Dat ze nog gezond zijn en ons ondersteunen als het nodig is.

Ik ben dankbaar voor het weekend, zodat mijn hoofd wat kan rusten en ik opnieuw inspiratie en kracht kan opbouwen.

Momenteel ben ik het boek The power of the heart aan het lezen van Baptist De Pape.  Er staan vele inspirerende en warme uitspraken in die me wakker houden en tintelingen door mijn lichaam jagen.

Ik wil er graag eentje delen van Gary Zukav: ‘De pijn in je leven weerspiegelt de afstand tussen je huidige zelfbewustzijn en je ware ik, die een krachtige, compassievolle, creatieve en liefdevolle geest is.  Het spirituele pad is de uitdaging om die afstand te overbruggen.   Om verder te evolueren zal ieder van ons authentieke kracht moeten ontwikkelen.’

Wat goed verwoord. Zo voel ik het intuïtief ook aan.  Maar dan in eerste instantie met gevoelens.  In plaats van gevoelens weg te drukken of erdoor in paniek te slagen, blijf ik erbij.  Hierdoor vergroot mijn zelfbewustzijn en mijn vertrouwen in mezelf.  Maar om erbij te kunnen blijven dien ik te mediteren.  Mediteren helpt me om deze concentratie op te bouwen en om het vertrouwen te krijgen dat ik best wel bij deze gevoelens en bij mezelf kan blijven zonder er iets ergs gebeurd. 

En hoe meer ik naar mezelf luister, hoe meer ik naar de ander luister.  En hoe meer ik naar mezelf luister hoe krachtiger ik me voel.  En hoe meer ik naar mezelf luister hoe authentieker en echter ikzelf en mijn ervaringen worden.

En hoe meer ik naar mezelf luister, hoe meer geluk ik ervaar, tegenkom en kan delen.  Dank je.  Namasté.  

Dag 328. 

Ik ben dankbaar dat het gestopt is met regenen en dat de zon vandaag meerdere keren door het wolkendek is komen piepen.

Ik ben dankbaar dat het vandaag lekker warm was in mijn praktijk.  Dat geeft echt gezelligheid, vind ik.

Ik ben dankbaar dat de honden me zo lief verwelkomen als ik gedaan heb met werken.  Dan voel ik de liefde zo naar mij stromen.

Maar ik heb dus geen idee volgens de titel.  Ik heb dus nog steeds geen idee wat die beelden betekenen die in mijn geestesoog komen en die ik eerder deze week beschreef.  Soms wil ik het wel weten, maar er is niemand die het me wil of kan zeggen?  Ik begrijp het niet goed.  Maar ze zijn wel reëel.  Hier worstel ik nog een beetje mee.

Ik heb ook geen idee hoe je kinderen nu eigenlijk goed leiding geeft.  Soms lijkt dat ik het goed doe en veel vaker lukt het langs geen kanten.  Wordt ik te boos of juist te weinig dirigerend.  Of raak ik helemaal vast in de mist. 

Het is vandaag een dag van besef dat ik het niet weet.  Weet niet eens of dat een goede dag is of niet.  Maar het is een dag.  Ik zal hem aanvaarden zoals hij is.  Want deze dag komt nooit meer terug, laat ik hem maar niet verloren laten gaan.  Namasté. 

Dag 327.  Tijdens een interview van Oprah met Shawn Achor op haar internet tv zender Super Soul Sunday, maakte ik voor de eerste keer kennis met een richting van psychologie die ik nog niet kende.  Blijkbaar is er op Harvard een cursus in geluk gebaseerd op onderzoeken uit de positieve psychologie.  Positieve psychologie is blijkbaar de studie van geluk. 

In het onderzoek ontdekte deze man Shawn, dat zaken opsommen waar je dankbaar voor bent echt wel leidt naar geluk.  Wat dus al eeuwen gepredikt wordt, wordt bevestigd.  Als je je zegeningen in het oog houdt, wordt je gelukkiger en sta je dichter bij God (of je echte zelf).

Hij geeft tijdens het interview verschillende tips.  En ik wil er graag eentje beginnen toepassen. Hij stelt voor om elke dag 3 dingen op te sommen waar je dankbaar voor bent.  En dit 21 dagen lang.  Het moeten wel elke dag 3 nieuwe dingen zijn.  Je zou na deze periode je een stuk dankbaarder voelen.  Ik wil dit in praktijk zetten, zo op de valreep vermoed ik nog wel 21 dagen te hebben om het toe te voegen aan mijn verslagen.

De eerste start vandaag:

Ik ben dankbaar voor de wind in mijn haren tijdens mijn ochtendwandeling.  De wind voelt als een zachte vriend.  Ik heb er zo van genoten.

Ik ben dankbaar dat ik opnieuw zo vast slaap.  En dit na het stoppen van dat ene, kleine deca koffietje per dag.

Ik ben dankbaar voor de winkelstonde van vandaag, waar ik een paar leuke bloesjes vond.  Bloesjes waar ik me erg goed in voel. 

Ik ben benieuwd of deze praktijk mijn zoektocht intenser of beter zal maken.  Je leest het wel.  Namasté. 

Dag 326.  Als de kinderen kibbelen, kan het in mijn hoofd verschillende wegen opgaan.  Er is de weg van woede, ik word zo boos op hen om hen te doen stoppen, dat ik met veel lawaai een einde maak aan het gevecht.  Er is de weg van het rustig blijven, bij mezelf blijven en hun aandacht met mijn energie op die manier lokken zodat ze uit hun focus breken.  En je hebt de weg van het misten. 

Wat bedoel ik daar nu mee? 

Soms als mijn kinderen kibbelen, begint het in mijn hoofd te misten.  Het is niet iets dat ik zelf kies.  Het is geen echt bewust besluit dat ik neem om niet langer erbij te zijn.  Maar er komt een mist in mijn hersenen die ervoor zorgt dat ik niet meer aanwezig ben.  En eigenlijk besef ik dat vandaag pas.  Ik moet het al honderden keren gedaan hebben en vandaag besefte ik dat tijdens een gesprek met iemand die erover verhaalde.

Raar, ik besefte het eigenlijk niet.  Maar het is wel zo.  Er zijn momenten dat ik me terugtrek in de mist in mijn hoofd en de wereld de wereld laat.  Niet omdat ik het echt wil, maar wel omdat mijn lichaam ertoe besluit.  Deze situatie is gevaarlijk vindt mijn lichaam.  Het is beter te verstijven, te dissociëren.  En het duurt echt wel een tijdje om daar terug uit te geraken.  Zelfs als ik het me nu het misten enkel maar voorstel is het al moeilijk om te schrijven en me te concentreren op dit onderwerp. 

Misten zal wel ooit zijn nut hebben gehad of zijn nut hebben voor de mens.  Maar in mijn geval moet ik er eigenlijk voor de kinderen zijn.  Om ze bewust te houden en te krijgen.  Niet mee de onbewustheid in.  Want dat is misten eigenlijk.  Volledig het onbewuste in.  Volledig in overlevingsmodus.  Wat moet ik hiermee? 

Vandaag wist ik het allemaal niet meer zo goed.  Mijn rustige energie kreeg de kinderen niet in beweging.  Enkel vertellen wat hun gedrag voor effect had op mij deed hen in gang schieten en hun taken vervullen.  Het blijft toch vaak zo een verwarrende zoektocht.  En eigenlijk heb ik nergens een houvast om me aan te spiegelen.  Het is als in het donker je weg voelen.  En ik stoot vaak mijn tenen.  Eigenlijk zal ik pas heel laat in de toekomst weten of het goed was op deze manier of niet.  Maar ik ben wel blij dat het af en toe lijkt te lukken.

Proberen uit de mist te blijven.  Ik doe mijn best.  Namasté.     

Dag 325.   Heb de laatste twee nachten speciale belevingen gekregen tijdens de meditaties.  Het waren beelden die ik kreeg.   Totaal nieuwe beelden.  Nog niet eerder waren ze gekomen en ik vond ze zo mooi dat ik er graag over wil vertellen.

Eergisteren was ik aan het mediteren via de So Hum meditatie.  Eerst volg ik mijn chakra’s van beneden naar boven, tot ik mijn hele lichaam voel tintelen.  Vervolgens let ik op mijn ademhaling.  Ik volg ze in en uit en laat mijn gedachten vervliegen.  Dan start ik de mantra op, So bij de inademing, Hum bij de uitademing.  Dit alles begeleid door fijne new age muziek.  En eergisteren kreeg ik het beeld van een bloemenregen.  Hoe moet ik dat uitleggen?  Ik zat dus onder een paraplu van bloemblaadjes, geen echte bloemblaadjes, energetische bloemblaadjes.  Die dwarrelden naar beneden rondom mij.  Het was zo mooi.  Ik zat er middenin en liet alles rond mij regenen.  Ze vielen niet op mij, maar rond mij.  Ik voelde me gekoesterd.  Ik heb ernaar gekeken zolang ik kon.  Net zolang tot ik begon te denken over hoe ik dit moest omschrijven in mijn blog.  En ook de gedachte dat ik dit niet mocht vergeten.  Toen het beeld van de grote bloem over en rond mij weg was, heb ik me omgedraaid en ben ik in slaap gevallen.  Ik heb die nacht in 1 ruk door geslapen tot 6u, dan was ik klaarwakker. 

Ik slaap de laatste weken eigenlijk niet zo goed.  Er zijn dagen dat ik niet in slaap geraak.  Maar meestal is het probleem dat ik vroeg wakker ben.  5u en 6u zijn geen uitzonderingen.   En hoelang ik ook probeer om terug de slaap te vinden, ik ben hem helemaal kwijt. 

Bij wijze van experiment ben ik maandag volledig gestopt met een tasje deca te drinken.  De laatste weken drink ik af en toe eens eentje in de ochtend, dat is alles.  Maar ik zal toch eens checken of het zo een groot effect op me heeft door het nu te laten tot het weekend.

Gisterennacht was de meditatie zo mogelijk nog spectaculairder.  Na de hele voorbereiding kwam ik bij de mantra So Hum.  Na enkele seconden voelde ik me al wegzakken in een diepe trance en ik wilde me dit keer niet laten tegenhouden door mijn gedachten.  Ik voelde vriendelijkheid en vrede en liet alles over me heen komen.  Voor mijn ogen begon de wormhole te draaien.  Lichte kleurenslierten in wit en lichtgeel draaiden steeds sneller voor mijn ogen rond. De slierten zaten in een soort van basis vast en de uiteindes draaiden los mee.  Ik probeerde echt te kijken en niets te denken.  Enkel kijken.  Deze slierten en hun startpunt kwamen dichter en dichter tot ze helemaal over mij heen dwarrelden.  De bloem overstelpte me de dag ervoor met energetische bloemblaadje maar deze slierten stootten hun energie over me uit.  Ik voelde me bedwelmd.  Overweldigd.  Ik voelde warmte in me trekken.  En wat meer is, ik zat in de wormhole en ze kwam helemaal zelf tot bij mij.  Ik hoefde niets te doen.  Niet te trekken of niet dichter te geraken.  Gewoon kijken en vredig wachten.  Ik ben als een blok in slaap gevallen.  Ben zelfs van de wekker van mijn man niet wakker geworden.  De beste nacht in weken. 

Zou dat nu door het stoppen met deca komen of door de trance van de meditatie?  Ik weet het echt niet.  Maar voorlopig enkel nog in het weekend deca, zoveel is duidelijk.  Dank je voor de goede nacht.  Dank je voor deze speciale ervaringen.  Dank je.  

Dag 324.  Heb een aantal maanden geleden al besloten om mijn zondagen met meer zorg en verbondenheid te benaderen.  Ervoor te zorgen dat we op deze zondagen tijd hebben voor elkaar en voor ons eigen gezin.  Om ervoor te zorgen dat ik geen taken meer uitvoer op zondag, of het moeten er leuke zijn.  Om ervoor te zorgen dat we leuke herinneringen hebben aan de banden met onze vrienden en familie.  Om echt diepgaand tot rust te komen.  

Was ik me gisteren, zondag, aan het opjagen dat de dag zo volgepland stond.  Zo vol dat ik er stress van kreeg om alles op tijd gedaan te krijgen.  Verdorie toch, waarom moet ik me zo haasten?  Dacht ik bij mezelf. Waarom wil iedereen zoveel van me?  Waarom zitten mijn dagen altijd zo vol?  Zo vol, leuke dingen, cynisch genoeg?

En toen mijn vriendin vroeg om nog snel even eerst met de paarden te gaan wandelen, was ik van plan om hier neen op te zeggen.  Geen tijd, teveel verplichtingen, nog te veel haasten.  Maar het botste met mijn binnenkant.  Foert zei ik, ik ga mee.  Eventjes maar, maar ik ga mee.  We namen de paarden en begonnen onze wandeling.  Niet ver en we lieten de paarden even samen grazen.  Nu je mag je gerust voorstellen dat ik daar stond met spanning en gejaagdheid, een beetje slechtgezind omdat ik zoveel nog moest doen.  Eigenlijk niet echt op mijn best. En zeker niet bewust.  De paarden begonnen te grazen.  Mijn vriendin was zo vriendelijk en plots… boem … werd ik een ander persoon. 

Ik werd opnieuw het bewustzijn ingeslingerd.  Zo volledig onverwacht en zonder moeite.  Gewoon door bij de paarden te zijn en hun ritmisch gegraas.  Ik zag dat de zon scheen.  Ik zag dat het gras zo mooi groen was.  Ik zag de vele plassen en maakte een grapje over de ‘rijstvelden’ waar we in stonden.  Ik voelde me plots zo gelukkig en uitverkoren. 

Hoe een paard me zo snel met mijn beide voeten terug naar de aarde kan brengen en doen vergeten hoe het is om in je hoofd te leven.  Net zoals een hond me zo snel terug aan de liefde kan herinneren  en me doen vergeten hoe ingewikkeld mensen kunnen liefhebben.  Een paard is het toppunt van Zijn.  En als je niet oplet, trekken ze je er mee in.  Tijd verdween plots voor me.  De zondag ging in.  Het kon me plots niet meer schelen of ik op tijd was of niet.  Ik was.  Dat was voldoende.  Ben de rest van de dag dicht bij mijn bewuste zelf geweest.  De kinderen zijn dan ook steeds zo gelukkig.  En dat allemaal na een paar minuten bij een paard dat staat te grazen.  Verwonderlijk en zo heerlijk.  En wat nog erger is, zo gemakkelijk!  Dank je, mijn lieve paardje om me de weg te wijzen.  Ik heb je aanwijzing begrepen en toegepast.  Kon ik het maar voor altijd inprenten zodat jij trots op me kan zijn.  Dank je en tot snel.  

Dag 323.  Heb de laatste weken een aantal boeken gelezen en ik wil deze graag met jullie delen.  Normaal doe ik dit wel tussendoor, maar ik heb altijd zoveel emoties om over te spreken dat ik er gewoon nog niet toe gekomen ben.  Maar vandaag dus het nieuwste boek van Paulo Coelho, Overspel.  Ik hou van de boeken van Paulo Coelho.  Alhoewel zijn populairste boek De Alchemist is, vind ik persoonlijk Brida en Veronika besluit te sterven evenwaardig.  Dus ik was blij dat hij een nieuw boek uit had.  Ik vroeg hem dan ook voor mijn kerst en las hem in één ruk uit.

Een goed boek is voor mij een boek dat mijn lichaam laat tintelen.  Waarvan ik dus rillingen krijgen van beneden naar boven en opnieuw van boven naar beneden.  En ja, overspel, is zo een boek.  Moet er wel bij vertellen dat Coelho zijn boeken meestal vol onverwachte wendingen zitten.  Zonder dus dit boek zijn plot te verraden en jullie het genot te ontzeggen, heb ik dus een paar passages die me bijgebleven zijn en die ik graag wil delen.  Hopelijk brengen ze opnieuw dezelfde trance teweeg bij het herlezen. 

In haar zoektocht naar geluk, doet het hoofdpersonage, Linda, enkele uitspraken die me wel raken.  ‘Het lijkt alsof mijn ziel langzaam mijn lichaam aan het verlaten is en op weg is naar een plek die ik niet ken, een veilige plek, waar ze mij en mijn nachtelijke angsten niet hoeft te verdragen.’  Linda zoekt een manier om haar ziel niet te verliezen en in haar pogingen wordt ze verliefd of een oude kennis en begint ze met hem een relatie.  Tijdens haar zoektocht komt ze echter ook een sjamaan tegen zie haar zegt: ‘Wij zijn het zelf die in ons hoofd verwarring zaaien.  Het komt niet vanbuiten.  Het enige wat we moeten doen is de hulp van onze beschermgeest (engel of gids) vragen, die onze ziel binnengaat en ons helpt ons huis op te ruimen.’  Maar Linda begrijp het niet.  ‘Omdat we, als we ons eenmaal van God verwijderd hebben, een versplinterd bestaan leiden.  We proberen de eenheid te vinden, maar we weten de terugweg niet, dus bevinden we ons in een toestand van voortdurende ontevredenheid.’ 

Maar (en ik verklap niet hoe) op een gegeven moment ontdekt Linda de ‘waarheid’.  ‘Ik wil niet aan de anderen denken.  Ik drijf in de eeuwigheid.  De natuur praat tegen me alsof ik haar lievelingsdochter ben.  Plots kan ik alles, zelfs een einde maken aan het lijden in de wereld.  Ik vlieg en praat met de engelen, terwijl ik stemmen hoor en openbaringen voel die ik heel snel vergeten zal, maar die op dit moment werkelijk zijn.’  Linda besefte dat ze in het zwarte gat was gestapt dat ze in haar eigen ziel gegraven had en hoe ze hier kon uit geraken. 

Coelho doet natuurlijk een hele goede poging om uit te leggen hoe een trance voelt.  Hoe het voelt om geen apart lichaam meer te voelen maar een te worden met alles.  Heerlijk.  Zoals al zijn boeken is het een aanrader.  En spreekt gelijkend over mijn werkelijkheid en mijn zoektocht.  Geniet van zijn beschrijvingen!  Namasté.

Dag 322.  Ben opnieuw bezig met een meditatie van Deepak.  Heb mijn mp3 opgezet en lukraak een meditatie gekozen in het begin van deze week.  Ik kwam bij de So Hum uit.  Eerst luister je naar je adem.  In en uit.  In en uit.  Je probeert enkel je adem te volgen.  Als je rustiger geworden bent en beter in je gedachten kan laten voorbij gaan, ga je over naar bij de inademing So te zeggen en bij de uitademing Hum.  En zo ga je verder en verder.  In het begin komen er bij mij nog wel vaak gedachten tussen.  Dingen die ik nog moet doen.  Dingen die ik niet mag vergeten.  Verdrietige momenten die naar boven komen.  Zaken die ik mezelf verwijt.  Maar elke keer probeer ik deze te laten gaan.  Bijna voorbij te laten fladderen.  Zomaar, zonder er acht op te slaan.  Als dat me lukt krijg ik tegenwoordig vrij snel de wormholes te zien. 

Gisteren was ik So Hum aan het reciteren en aan het kijken naar deze wormgaten.  Ik vroeg me af, wat moet ik hier eigenlijk mee?  Moet ik erin of moeten zij naar mij?  Terwijl ik hierover nadacht verdwenen ze weer.  Ik concentreerde me opnieuw op de ademhaling.  En de mantra So Hum.  De wormholes kwamen terug.  Lichtjes kwamen naar me toe.  Maar bleven op een respectvolle afstand.  Ik dacht moet ik ze naar mij laten komen?  En ik begon hier in gedachten aan te trekken.  Maar mijn gedachten namen me mee en de wormholes verdwenen.  Grappig besefte ik toen.  Als ik totaal niet denk, komen ze.  Begin ik te denken, verdwijnen ze.  De éne keer dat de wormhole me overspoelde was dat heel plots.  Ik weet niet hoe ik dat gerealiseerd heb toen. 

Maar nu merkte ik dat mijn denken bepaalde of ik er kon naar blijven kijken of niet.  Zonder denken, kon ik kijken.  Met denken verdwenen de beelden.  Ik kon zelfs met een kleine gedachte de beelden laten weggaan, dan niet meer denken en ze kwamen weer terug.  Met dit besef was het allemaal plots voorbij.  Alles weg.  Tja.  Dank je.  Nu weet ik dat ik niet moet denken tijdens het kijken naar de beelden.  Maar dat is zo verdomde moeilijk.  Dank je.  

Dag 321. Ben best wat ontdaan over de huidige gebeurtenissen.  In Parijs zijn 12 mensen doodgeschoten op hun werk en nog meer neergeschoten.  12 mensen die in een uitgeverij werkten van een satirisch magazine en de draak staken met alle heilige huisjes.  Blijkbaar hadden zij al eens een aanslag overleefd.  Maar dit keer was er geen ontkomen aan.  De geweren en de mannen erachter deden hun werk.  Het stemt tot denken. 

Het beïndrukt me niet zozeer dat mensen hun gedachten geloven en op basis daarvan vreselijke misdaden begaan. Dat hoor ik echt elke dag.  Op kleine schaal, thuis, achter gesloten deuren, vinden vaak mensen het goed om anderen te dwingen om hun interpretaties van de werkelijkheid te volgen.  Mishandelingen en dwang die in hun hoofd kloppen, maar die je in je hart nooit kan goedkeuren.  Ergens heb ik besloten dat je hart volgen een beter idee is. 

En ok, ik heb ook mijn interpretaties en ik deel die ook graag.  Als optie.  Als mogelijkheid.  Als kritische noot in een wereld die gedomineerd wordt door het denken en het onbewust zijn.  Al zie ik meer en meer mensen het denken bevragen, en dat stemt me blij.  Maar deze mensen, bij deze aanslag, worden volledig gedomineerd door het denken.  Hun interpretatie van humor, van heiligheid is duidelijk niet ingegeven door hun hart.  Het is ingegeven door anderen en hun ideeën die niet aansluiten bij menselijkheid en warmte.

Je kan nooit, op geen enkele manier, beweren dat iemand vermoorden een gunstige daad is.  Dat de wereld beter wordt van het neerschieten van een aantal schrijvers en tekenaars.  Tenminste als je in je hart kijkt en niet in je denken.  Het maakt bang deze daden, bang om nog uit te komen voor alternatieve manieren van denken.  Bang om te laten zien dat de ene zijn waarheid niet per se de jouwe is.  Kunnen we dan beter zwijgen?  Kunnen we dan beter voorzichtig zijn?  Kunnen we dan beter onze angsten volgen?

Even speelde deze gedachte door mijn hoofd.  Ben ik bereid mijn leven te wagen om mensen wakker te schudden.  Zoals de cartoonisten in Parijs? 

Tegelijkertijd besef ik dat de enige echte remedie voor dit soort misdaden bewust wording is.  Uit je denken en je overtuigingen geraken en het leven leven vanuit je hart of vanuit je buik.  En dat mijn schrijven een poging is om mezelf hieraan te herinneren, elke dag.  En hopelijk nog mensen hier en daar ermee te inspireren.  Het antwoord is niet angst, maar meer liefde naar de wereld zenden.  Aan alle schrijvers en kunstenaars die pogen mensen het relatieve van overtuigingen te laten zien, veel moed en geef niet op.  Elke bewuste mens is er eentje meer.  Namasté.  

Dag 320.  Vandaag bracht ik opnieuw een bezoekje aan mijn osteo.  Ik vertelde haar vol trots over mijn ervaringen met mijn vuurbal.  En hoe ik hem heb kunnen loslaten in plaats van er tegen te blijven vechten.  Maar we gingen al snel over naar de orde van de dag want ik wilde heel graag praten over het disciplineren van de honden en de kinderen.  Want ik heb echt het gevoel dat ik dicht bij een doorbraak zit.  Ik zoek namelijk al jaren naar een juiste manier van leiding geven.  Niet te sterk en niet te zwak.  Te zwak zijn de momenten dat ik in mijn kind schiet en de situatie niet langer denk aan te kunnen.  Te sterk is als ik begin te roepen, te dreigen of te straffen. 

Op vakantie kreeg ik plots (opnieuw?) het idee om in mijn kracht te blijven.  Deze kracht bevindt zich in mijn onderbuik, ter hoogte van mijn tweede chakra, in mijn bekken.  En wachten tot de kinderen dit voelen en stoppen.  Indien ik dit volhoud komt mijn dochter me knuffelen en mijn zoon komt zo dicht mogelijk bij me staan, om te kunnen tanken aan dit evenwicht.  Ik wilde hier meer van voelen, dit leren vasthouden. 

Toen mijn osteo me aanraakte kreeg ik het compliment dat mijn lichaam inderdaad heel uitgerust en in balans voelde.  We gingen samen mijn lichaam in, naar dat gevoel. Tot mijn osteo me duidde op het feit dat er precies in mijn hart toch pijn zit als de kinderen kibbelen en ik erbij sta.  Eerst voelde ik het zelf niet, maar toen ik naar mijn hart ging voelde ik het verdriet.  Ja, het klopt.  Als de kinderen ruzie maken, voel ik me verdrietig, niet gezien, gekwetst.  Bij nader onderzoek niet erkend.  Ik voel de pijn die ze de ander aandoen en voel dezelfde pijn.  Hoe mensen hun eigen visie en kind-verlangens zien en vervullen en ondertussen de andere mensen rondom hen niet erkennen.  Ik heb me in mijn leven door mijn opvoeders niet erkend gevoeld.  Dat is een thema dat vaak terug komt.  En dat was ook zo.  De ruzies van de kinderen roepen deze pijn naar boven.  Toen ik mezelf zag en erkende voelde ik hoe heel mijn lichaam 1 werd.  Mijn handen deinden uit en verdwenen volledig in mijn buik, terwijl mijn buik samenvloeide met mijn benen en armen.  Ik voelde geen enkel lichaamsdeel nog afzonderlijk, ik was 1 grote brok levende tinteling.  Mijn osteo zegt dat mijn energie op dat moment volledig naar mijn aura stroomt, zodat ik alles tegelijk voel. Heerlijk.  Wat had ik zo geen zin om terug naar de werkelijkheid te keren. 

Ik besefte, in dat moment van eenheid, dat deze discipline de enige juiste weg is.  In mijn kracht blijven, de anderen erkennen, wachten tot ze ‘wakker’ worden.  Standvastig.  Geduldig.  Niet gehecht aan het resultaat of de tijd die hiervoor verstrijkt.  De kinderen leren grenzen trekken naar elkaar en doen dat kwetsend.  Maar hun kwetsuur voelt niet zo groot aan als de mijne.  Zo hard kwetsen ze elkaar niet.  Ze weten van elkaar dat ze oefenen.  Uiteindelijk zoeken ze beide naar erkenning bij elkaar en bij mij.  Ik hoef dat niet in woorden te geven, ik kan ze energetisch erkennen.  Vaak is dat al voldoende.  Het is nog moeilijk voor mij om het verwoord te krijgen.  Soms komt het gevoel van iets weten voor het begrijpen.  Maar ongetwijfeld komt het begrijpen nog de komende dagen.  Ik houd jullie op de hoogte.  Dank je voor deze bijzondere ervaring.  Ik hoop dat ik van mijn kinderen heel erkende kinderen kan maken, die dat ook naar anderen kunnen.  En al loopt de weg wat hobbelig, vandaag voelde ik het volle vertrouwen dat alles in orde komt.  Dank je.    

Dag 319.  Ik schaam me ook dat ik er niet altijd ben voor mijn gezin.  Ik moet heel vaak stilte en rust opzoeken om mijn balans en bewustzijn terug te vinden.  Op die momenten kan ik er niet zijn voor de anderen.  Totaal niet.  Dan heb ik ook geen antwoorden.  En heb ik weinig zinvol te vertellen.  Ik duw anderen dan eerder weg. 

Eigenlijk zijn er veel zo’n momenten.  Bewustzijn vergt voor mij nog heel, heel veel oefening en alertheid.  Pas dan kan ik het min of meer in een wereld vol prikkels en mensen overleven.  En ik schaam me hier wel voor.  Ik ben minder wat ik ben dan ik moet zijn. 

Maar ik kan dit echt alleen genezen via aandacht.   Niet via schaamte.  Niet via verwijten.  Noch door afkeur of door ontkenning.  The only way is through.  Er recht doorheen.  Face the music.  Er dus bij blijven.

Van alles wat ik doe lijkt dit het meest belangrijke.  Alleen lijkt niet echt iemand dit te begrijpen.  Of ik kan het niet goed uitleggen.  Alleen in die stilte en eenzaamheid voel ik me echt, echt.  Zonder verwijten.  Zonder angsten.   Zonder perfectionisme.  Zonder al mijn kleine kantjes.  Ik voel verdriet nu in plaats van schaamte.

Mijn aandacht in mijn lichaam krijgen brengt me momenteel een warm gevoel.  Een lekker zacht maar toch heel intens warm gevoel, door mijn hele borstkast tot in mijn keel.  Ik voel me beter nu.  Al is het nog zwakjes.  Ik ga verder met de meditatie. 

Na een goede maar korte nacht, ben ik vandaag helemaal zonder vuurbal wakker geworden.  Hij is weg.  Althans voorlopig.  Dank je om nu helemaal tot rust gekomen te zijn.  Wat is mijn leven mooi en boeiend.  Dank je.  

Dag 318.  De dag begon zo mooi.  Vol inspiratie voor mijn schrijven.  Inzichten die groeiden en een sterker begrijpen van de mysteries van het leven.  Gaandeweg echter verloor ik vandaag het contact met bewustzijn. 

Achteraf gezien lijkt het wel alsof ik enkel bewust kan blijven als ik (veel) tijd alleen doorbreng.  Soms lukt het in gezelschap, zoals tijdens mijn werk, maar meestal dus niet.  Hoe verder de dag vordert, hoe drukker de bezigheden, hoe minder bewustzijn.  Hoe heviger ik ook begin te doen. 

Op zich is doen best ok.  Want ik geniet wel van dingen doen en meemaken, maar achteraf besef ik dat ik in een modus kom van hevigheid en luidheid die weinig met bewust zijn te maken heeft.  Achteraf schaam ik me vaak over mijn eigen impulsiviteit en openheid en dus kwetsbaarheid die ik heb laten zien.  Deze schaamte zetelt bij mij ook in de zonnevlecht. Als een knoop vol vuiligheid waarvan ik het liefste zou hebben dat dit plots, als bij toverslag, zou verdwenen zijn.  Maar zo werkt het dus niet.  Ik moet bij het gevoel blijven.  De schaamte doorstaan en het met aandacht helen. 

Zo mediteerde ik op de knoop van schaamte in mijn maagstreek.  Dit keer was het niet zo moeilijk als bij de enorme kracht te blijven van de vuurbal.  De emotie schaamte is duidelijk niet zo krachtig meer bij mij.  Want na een paar minuten aandacht verdween hij.  Fantastisch.  Wat een wondermiddel. 

Ik heb het mezelf die dag volledig vergeven.  Ik ben trouwens de rest van de week niet meer luidruchtig en te open geweest.  Weet niet goed hoe ik dat gepresteerd heb, maar heb het wel gedaan.  Waarschijnlijk gewoon door zo vaak als mogelijk het tintelende gevoel in mezelf te zoeken.  Dank je om de schaamte te kalmeren en in de plaats ervan zelfbeheersing te vinden.  Dank je.