Dag 330. 

Ik ben dankbaar voor het feit dat mijn man geduldig met me is, als ik zenuwachtig ben.  En ik ben regelmatig wel eens zenuwachtig.

Ik ben dankbaar voor mijn melkopschuimer zodat ik een sojaccino kan drinken. 

Ik ben dankbaar voor mijn schrijven.  Zodat ik mijn creativiteit kan uitleven en alle intensiteit uit het leven kan halen dat maar mogelijk is.

Nu wilde ik het graag hebben over een boek dat ik las.  Ben de laatste tijd opnieuw wat meer aan het lezen en ik geniet er ook heel erg van.  Ergens vind ik het wel spijtig dat kids liever tv kijken of op de tablet spelletjes spelen.  Veel wijzer wordt je daar niet van.  Terwijl een boek je vaak naar hoogtes en laagtes brengt die je niet kan voorspellen en je wereld verruimen.  Ook je gevoelswereld verruimen.  Zo las ik een tijd geleden het boek van John Irving, bidden wij voor Owen Meany.  Waarin een jongen een droom had over hoe hij ging sterven.  Dat hij op dat moment een heldendaad zou verrichten waarmee hij mensenlevens redt, maar zelf sterft.  Hij oefende dit moment telkens en telkens opnieuw.  Zijn vriend, de schrijver van het verhaal, werd er zelfs lastig van, want hij moest ook een stuk meespelen in het verhaal.  Hij had ook een bijdrage in deze heldendaad en moest dus voortdurend mee oefenen. 

Na het vele en vele oefenen kwam er inderdaad die dag.  Net zoals hij het had voorspeld.  Dit boek deed me denken aan hoe we allemaal perfect zijn toegerust om de taak die we hebben hier op aarde uit te voeren.  Het is geen toeval hoe we eruit zien, welke kwaliteiten we hebben en zelfs welke passies we voelen.  Indien we er niet tegen vechten, omdat we standaard willen zijn, maar ze juist omarmen, lopen we mee met ons lot en bereiken we prachtige dingen.  Net die dingen waar we perfect voor uitgerust zijn. 

Zo wil ik ook leven.  Zonder twijfel.  Vol overgave aan de taken die op me af komen.  Me overgeven aan het geheel der dingen, veel wijzer dan mijn brein ooit kan worden.  Ik zit op het juiste pad.  Mag er alleen niet zo vaak over nadenken, want dan word ik eerder wanhopig.  Dank je voor mijn talenten.  Ik wil ze graag ten volle benutten voor de mensheid en onze taak om wakker te worden.  Namasté.  

Dag 329. 

Ik ben dankbaar voor het lekker warme deken op mijn bed.  Elke avond geniet ik ervan om eronder te kruipen.

Ik ben dankbaar dat wij onze ouders nog hebben. Dat ze nog gezond zijn en ons ondersteunen als het nodig is.

Ik ben dankbaar voor het weekend, zodat mijn hoofd wat kan rusten en ik opnieuw inspiratie en kracht kan opbouwen.

Momenteel ben ik het boek The power of the heart aan het lezen van Baptist De Pape.  Er staan vele inspirerende en warme uitspraken in die me wakker houden en tintelingen door mijn lichaam jagen.

Ik wil er graag eentje delen van Gary Zukav: ‘De pijn in je leven weerspiegelt de afstand tussen je huidige zelfbewustzijn en je ware ik, die een krachtige, compassievolle, creatieve en liefdevolle geest is.  Het spirituele pad is de uitdaging om die afstand te overbruggen.   Om verder te evolueren zal ieder van ons authentieke kracht moeten ontwikkelen.’

Wat goed verwoord. Zo voel ik het intuïtief ook aan.  Maar dan in eerste instantie met gevoelens.  In plaats van gevoelens weg te drukken of erdoor in paniek te slagen, blijf ik erbij.  Hierdoor vergroot mijn zelfbewustzijn en mijn vertrouwen in mezelf.  Maar om erbij te kunnen blijven dien ik te mediteren.  Mediteren helpt me om deze concentratie op te bouwen en om het vertrouwen te krijgen dat ik best wel bij deze gevoelens en bij mezelf kan blijven zonder er iets ergs gebeurd. 

En hoe meer ik naar mezelf luister, hoe meer ik naar de ander luister.  En hoe meer ik naar mezelf luister hoe krachtiger ik me voel.  En hoe meer ik naar mezelf luister hoe authentieker en echter ikzelf en mijn ervaringen worden.

En hoe meer ik naar mezelf luister, hoe meer geluk ik ervaar, tegenkom en kan delen.  Dank je.  Namasté.  

Dag 328. 

Ik ben dankbaar dat het gestopt is met regenen en dat de zon vandaag meerdere keren door het wolkendek is komen piepen.

Ik ben dankbaar dat het vandaag lekker warm was in mijn praktijk.  Dat geeft echt gezelligheid, vind ik.

Ik ben dankbaar dat de honden me zo lief verwelkomen als ik gedaan heb met werken.  Dan voel ik de liefde zo naar mij stromen.

Maar ik heb dus geen idee volgens de titel.  Ik heb dus nog steeds geen idee wat die beelden betekenen die in mijn geestesoog komen en die ik eerder deze week beschreef.  Soms wil ik het wel weten, maar er is niemand die het me wil of kan zeggen?  Ik begrijp het niet goed.  Maar ze zijn wel reëel.  Hier worstel ik nog een beetje mee.

Ik heb ook geen idee hoe je kinderen nu eigenlijk goed leiding geeft.  Soms lijkt dat ik het goed doe en veel vaker lukt het langs geen kanten.  Wordt ik te boos of juist te weinig dirigerend.  Of raak ik helemaal vast in de mist. 

Het is vandaag een dag van besef dat ik het niet weet.  Weet niet eens of dat een goede dag is of niet.  Maar het is een dag.  Ik zal hem aanvaarden zoals hij is.  Want deze dag komt nooit meer terug, laat ik hem maar niet verloren laten gaan.  Namasté. 

Dag 327.  Tijdens een interview van Oprah met Shawn Achor op haar internet tv zender Super Soul Sunday, maakte ik voor de eerste keer kennis met een richting van psychologie die ik nog niet kende.  Blijkbaar is er op Harvard een cursus in geluk gebaseerd op onderzoeken uit de positieve psychologie.  Positieve psychologie is blijkbaar de studie van geluk. 

In het onderzoek ontdekte deze man Shawn, dat zaken opsommen waar je dankbaar voor bent echt wel leidt naar geluk.  Wat dus al eeuwen gepredikt wordt, wordt bevestigd.  Als je je zegeningen in het oog houdt, wordt je gelukkiger en sta je dichter bij God (of je echte zelf).

Hij geeft tijdens het interview verschillende tips.  En ik wil er graag eentje beginnen toepassen. Hij stelt voor om elke dag 3 dingen op te sommen waar je dankbaar voor bent.  En dit 21 dagen lang.  Het moeten wel elke dag 3 nieuwe dingen zijn.  Je zou na deze periode je een stuk dankbaarder voelen.  Ik wil dit in praktijk zetten, zo op de valreep vermoed ik nog wel 21 dagen te hebben om het toe te voegen aan mijn verslagen.

De eerste start vandaag:

Ik ben dankbaar voor de wind in mijn haren tijdens mijn ochtendwandeling.  De wind voelt als een zachte vriend.  Ik heb er zo van genoten.

Ik ben dankbaar dat ik opnieuw zo vast slaap.  En dit na het stoppen van dat ene, kleine deca koffietje per dag.

Ik ben dankbaar voor de winkelstonde van vandaag, waar ik een paar leuke bloesjes vond.  Bloesjes waar ik me erg goed in voel. 

Ik ben benieuwd of deze praktijk mijn zoektocht intenser of beter zal maken.  Je leest het wel.  Namasté. 

Dag 326.  Als de kinderen kibbelen, kan het in mijn hoofd verschillende wegen opgaan.  Er is de weg van woede, ik word zo boos op hen om hen te doen stoppen, dat ik met veel lawaai een einde maak aan het gevecht.  Er is de weg van het rustig blijven, bij mezelf blijven en hun aandacht met mijn energie op die manier lokken zodat ze uit hun focus breken.  En je hebt de weg van het misten. 

Wat bedoel ik daar nu mee? 

Soms als mijn kinderen kibbelen, begint het in mijn hoofd te misten.  Het is niet iets dat ik zelf kies.  Het is geen echt bewust besluit dat ik neem om niet langer erbij te zijn.  Maar er komt een mist in mijn hersenen die ervoor zorgt dat ik niet meer aanwezig ben.  En eigenlijk besef ik dat vandaag pas.  Ik moet het al honderden keren gedaan hebben en vandaag besefte ik dat tijdens een gesprek met iemand die erover verhaalde.

Raar, ik besefte het eigenlijk niet.  Maar het is wel zo.  Er zijn momenten dat ik me terugtrek in de mist in mijn hoofd en de wereld de wereld laat.  Niet omdat ik het echt wil, maar wel omdat mijn lichaam ertoe besluit.  Deze situatie is gevaarlijk vindt mijn lichaam.  Het is beter te verstijven, te dissociëren.  En het duurt echt wel een tijdje om daar terug uit te geraken.  Zelfs als ik het me nu het misten enkel maar voorstel is het al moeilijk om te schrijven en me te concentreren op dit onderwerp. 

Misten zal wel ooit zijn nut hebben gehad of zijn nut hebben voor de mens.  Maar in mijn geval moet ik er eigenlijk voor de kinderen zijn.  Om ze bewust te houden en te krijgen.  Niet mee de onbewustheid in.  Want dat is misten eigenlijk.  Volledig het onbewuste in.  Volledig in overlevingsmodus.  Wat moet ik hiermee? 

Vandaag wist ik het allemaal niet meer zo goed.  Mijn rustige energie kreeg de kinderen niet in beweging.  Enkel vertellen wat hun gedrag voor effect had op mij deed hen in gang schieten en hun taken vervullen.  Het blijft toch vaak zo een verwarrende zoektocht.  En eigenlijk heb ik nergens een houvast om me aan te spiegelen.  Het is als in het donker je weg voelen.  En ik stoot vaak mijn tenen.  Eigenlijk zal ik pas heel laat in de toekomst weten of het goed was op deze manier of niet.  Maar ik ben wel blij dat het af en toe lijkt te lukken.

Proberen uit de mist te blijven.  Ik doe mijn best.  Namasté.     

Dag 325.   Heb de laatste twee nachten speciale belevingen gekregen tijdens de meditaties.  Het waren beelden die ik kreeg.   Totaal nieuwe beelden.  Nog niet eerder waren ze gekomen en ik vond ze zo mooi dat ik er graag over wil vertellen.

Eergisteren was ik aan het mediteren via de So Hum meditatie.  Eerst volg ik mijn chakra’s van beneden naar boven, tot ik mijn hele lichaam voel tintelen.  Vervolgens let ik op mijn ademhaling.  Ik volg ze in en uit en laat mijn gedachten vervliegen.  Dan start ik de mantra op, So bij de inademing, Hum bij de uitademing.  Dit alles begeleid door fijne new age muziek.  En eergisteren kreeg ik het beeld van een bloemenregen.  Hoe moet ik dat uitleggen?  Ik zat dus onder een paraplu van bloemblaadjes, geen echte bloemblaadjes, energetische bloemblaadjes.  Die dwarrelden naar beneden rondom mij.  Het was zo mooi.  Ik zat er middenin en liet alles rond mij regenen.  Ze vielen niet op mij, maar rond mij.  Ik voelde me gekoesterd.  Ik heb ernaar gekeken zolang ik kon.  Net zolang tot ik begon te denken over hoe ik dit moest omschrijven in mijn blog.  En ook de gedachte dat ik dit niet mocht vergeten.  Toen het beeld van de grote bloem over en rond mij weg was, heb ik me omgedraaid en ben ik in slaap gevallen.  Ik heb die nacht in 1 ruk door geslapen tot 6u, dan was ik klaarwakker. 

Ik slaap de laatste weken eigenlijk niet zo goed.  Er zijn dagen dat ik niet in slaap geraak.  Maar meestal is het probleem dat ik vroeg wakker ben.  5u en 6u zijn geen uitzonderingen.   En hoelang ik ook probeer om terug de slaap te vinden, ik ben hem helemaal kwijt. 

Bij wijze van experiment ben ik maandag volledig gestopt met een tasje deca te drinken.  De laatste weken drink ik af en toe eens eentje in de ochtend, dat is alles.  Maar ik zal toch eens checken of het zo een groot effect op me heeft door het nu te laten tot het weekend.

Gisterennacht was de meditatie zo mogelijk nog spectaculairder.  Na de hele voorbereiding kwam ik bij de mantra So Hum.  Na enkele seconden voelde ik me al wegzakken in een diepe trance en ik wilde me dit keer niet laten tegenhouden door mijn gedachten.  Ik voelde vriendelijkheid en vrede en liet alles over me heen komen.  Voor mijn ogen begon de wormhole te draaien.  Lichte kleurenslierten in wit en lichtgeel draaiden steeds sneller voor mijn ogen rond. De slierten zaten in een soort van basis vast en de uiteindes draaiden los mee.  Ik probeerde echt te kijken en niets te denken.  Enkel kijken.  Deze slierten en hun startpunt kwamen dichter en dichter tot ze helemaal over mij heen dwarrelden.  De bloem overstelpte me de dag ervoor met energetische bloemblaadje maar deze slierten stootten hun energie over me uit.  Ik voelde me bedwelmd.  Overweldigd.  Ik voelde warmte in me trekken.  En wat meer is, ik zat in de wormhole en ze kwam helemaal zelf tot bij mij.  Ik hoefde niets te doen.  Niet te trekken of niet dichter te geraken.  Gewoon kijken en vredig wachten.  Ik ben als een blok in slaap gevallen.  Ben zelfs van de wekker van mijn man niet wakker geworden.  De beste nacht in weken. 

Zou dat nu door het stoppen met deca komen of door de trance van de meditatie?  Ik weet het echt niet.  Maar voorlopig enkel nog in het weekend deca, zoveel is duidelijk.  Dank je voor de goede nacht.  Dank je voor deze speciale ervaringen.  Dank je.  

Dag 324.  Heb een aantal maanden geleden al besloten om mijn zondagen met meer zorg en verbondenheid te benaderen.  Ervoor te zorgen dat we op deze zondagen tijd hebben voor elkaar en voor ons eigen gezin.  Om ervoor te zorgen dat ik geen taken meer uitvoer op zondag, of het moeten er leuke zijn.  Om ervoor te zorgen dat we leuke herinneringen hebben aan de banden met onze vrienden en familie.  Om echt diepgaand tot rust te komen.  

Was ik me gisteren, zondag, aan het opjagen dat de dag zo volgepland stond.  Zo vol dat ik er stress van kreeg om alles op tijd gedaan te krijgen.  Verdorie toch, waarom moet ik me zo haasten?  Dacht ik bij mezelf. Waarom wil iedereen zoveel van me?  Waarom zitten mijn dagen altijd zo vol?  Zo vol, leuke dingen, cynisch genoeg?

En toen mijn vriendin vroeg om nog snel even eerst met de paarden te gaan wandelen, was ik van plan om hier neen op te zeggen.  Geen tijd, teveel verplichtingen, nog te veel haasten.  Maar het botste met mijn binnenkant.  Foert zei ik, ik ga mee.  Eventjes maar, maar ik ga mee.  We namen de paarden en begonnen onze wandeling.  Niet ver en we lieten de paarden even samen grazen.  Nu je mag je gerust voorstellen dat ik daar stond met spanning en gejaagdheid, een beetje slechtgezind omdat ik zoveel nog moest doen.  Eigenlijk niet echt op mijn best. En zeker niet bewust.  De paarden begonnen te grazen.  Mijn vriendin was zo vriendelijk en plots… boem … werd ik een ander persoon. 

Ik werd opnieuw het bewustzijn ingeslingerd.  Zo volledig onverwacht en zonder moeite.  Gewoon door bij de paarden te zijn en hun ritmisch gegraas.  Ik zag dat de zon scheen.  Ik zag dat het gras zo mooi groen was.  Ik zag de vele plassen en maakte een grapje over de ‘rijstvelden’ waar we in stonden.  Ik voelde me plots zo gelukkig en uitverkoren. 

Hoe een paard me zo snel met mijn beide voeten terug naar de aarde kan brengen en doen vergeten hoe het is om in je hoofd te leven.  Net zoals een hond me zo snel terug aan de liefde kan herinneren  en me doen vergeten hoe ingewikkeld mensen kunnen liefhebben.  Een paard is het toppunt van Zijn.  En als je niet oplet, trekken ze je er mee in.  Tijd verdween plots voor me.  De zondag ging in.  Het kon me plots niet meer schelen of ik op tijd was of niet.  Ik was.  Dat was voldoende.  Ben de rest van de dag dicht bij mijn bewuste zelf geweest.  De kinderen zijn dan ook steeds zo gelukkig.  En dat allemaal na een paar minuten bij een paard dat staat te grazen.  Verwonderlijk en zo heerlijk.  En wat nog erger is, zo gemakkelijk!  Dank je, mijn lieve paardje om me de weg te wijzen.  Ik heb je aanwijzing begrepen en toegepast.  Kon ik het maar voor altijd inprenten zodat jij trots op me kan zijn.  Dank je en tot snel.  

Dag 323.  Heb de laatste weken een aantal boeken gelezen en ik wil deze graag met jullie delen.  Normaal doe ik dit wel tussendoor, maar ik heb altijd zoveel emoties om over te spreken dat ik er gewoon nog niet toe gekomen ben.  Maar vandaag dus het nieuwste boek van Paulo Coelho, Overspel.  Ik hou van de boeken van Paulo Coelho.  Alhoewel zijn populairste boek De Alchemist is, vind ik persoonlijk Brida en Veronika besluit te sterven evenwaardig.  Dus ik was blij dat hij een nieuw boek uit had.  Ik vroeg hem dan ook voor mijn kerst en las hem in één ruk uit.

Een goed boek is voor mij een boek dat mijn lichaam laat tintelen.  Waarvan ik dus rillingen krijgen van beneden naar boven en opnieuw van boven naar beneden.  En ja, overspel, is zo een boek.  Moet er wel bij vertellen dat Coelho zijn boeken meestal vol onverwachte wendingen zitten.  Zonder dus dit boek zijn plot te verraden en jullie het genot te ontzeggen, heb ik dus een paar passages die me bijgebleven zijn en die ik graag wil delen.  Hopelijk brengen ze opnieuw dezelfde trance teweeg bij het herlezen. 

In haar zoektocht naar geluk, doet het hoofdpersonage, Linda, enkele uitspraken die me wel raken.  ‘Het lijkt alsof mijn ziel langzaam mijn lichaam aan het verlaten is en op weg is naar een plek die ik niet ken, een veilige plek, waar ze mij en mijn nachtelijke angsten niet hoeft te verdragen.’  Linda zoekt een manier om haar ziel niet te verliezen en in haar pogingen wordt ze verliefd of een oude kennis en begint ze met hem een relatie.  Tijdens haar zoektocht komt ze echter ook een sjamaan tegen zie haar zegt: ‘Wij zijn het zelf die in ons hoofd verwarring zaaien.  Het komt niet vanbuiten.  Het enige wat we moeten doen is de hulp van onze beschermgeest (engel of gids) vragen, die onze ziel binnengaat en ons helpt ons huis op te ruimen.’  Maar Linda begrijp het niet.  ‘Omdat we, als we ons eenmaal van God verwijderd hebben, een versplinterd bestaan leiden.  We proberen de eenheid te vinden, maar we weten de terugweg niet, dus bevinden we ons in een toestand van voortdurende ontevredenheid.’ 

Maar (en ik verklap niet hoe) op een gegeven moment ontdekt Linda de ‘waarheid’.  ‘Ik wil niet aan de anderen denken.  Ik drijf in de eeuwigheid.  De natuur praat tegen me alsof ik haar lievelingsdochter ben.  Plots kan ik alles, zelfs een einde maken aan het lijden in de wereld.  Ik vlieg en praat met de engelen, terwijl ik stemmen hoor en openbaringen voel die ik heel snel vergeten zal, maar die op dit moment werkelijk zijn.’  Linda besefte dat ze in het zwarte gat was gestapt dat ze in haar eigen ziel gegraven had en hoe ze hier kon uit geraken. 

Coelho doet natuurlijk een hele goede poging om uit te leggen hoe een trance voelt.  Hoe het voelt om geen apart lichaam meer te voelen maar een te worden met alles.  Heerlijk.  Zoals al zijn boeken is het een aanrader.  En spreekt gelijkend over mijn werkelijkheid en mijn zoektocht.  Geniet van zijn beschrijvingen!  Namasté.

Dag 322.  Ben opnieuw bezig met een meditatie van Deepak.  Heb mijn mp3 opgezet en lukraak een meditatie gekozen in het begin van deze week.  Ik kwam bij de So Hum uit.  Eerst luister je naar je adem.  In en uit.  In en uit.  Je probeert enkel je adem te volgen.  Als je rustiger geworden bent en beter in je gedachten kan laten voorbij gaan, ga je over naar bij de inademing So te zeggen en bij de uitademing Hum.  En zo ga je verder en verder.  In het begin komen er bij mij nog wel vaak gedachten tussen.  Dingen die ik nog moet doen.  Dingen die ik niet mag vergeten.  Verdrietige momenten die naar boven komen.  Zaken die ik mezelf verwijt.  Maar elke keer probeer ik deze te laten gaan.  Bijna voorbij te laten fladderen.  Zomaar, zonder er acht op te slaan.  Als dat me lukt krijg ik tegenwoordig vrij snel de wormholes te zien. 

Gisteren was ik So Hum aan het reciteren en aan het kijken naar deze wormgaten.  Ik vroeg me af, wat moet ik hier eigenlijk mee?  Moet ik erin of moeten zij naar mij?  Terwijl ik hierover nadacht verdwenen ze weer.  Ik concentreerde me opnieuw op de ademhaling.  En de mantra So Hum.  De wormholes kwamen terug.  Lichtjes kwamen naar me toe.  Maar bleven op een respectvolle afstand.  Ik dacht moet ik ze naar mij laten komen?  En ik begon hier in gedachten aan te trekken.  Maar mijn gedachten namen me mee en de wormholes verdwenen.  Grappig besefte ik toen.  Als ik totaal niet denk, komen ze.  Begin ik te denken, verdwijnen ze.  De éne keer dat de wormhole me overspoelde was dat heel plots.  Ik weet niet hoe ik dat gerealiseerd heb toen. 

Maar nu merkte ik dat mijn denken bepaalde of ik er kon naar blijven kijken of niet.  Zonder denken, kon ik kijken.  Met denken verdwenen de beelden.  Ik kon zelfs met een kleine gedachte de beelden laten weggaan, dan niet meer denken en ze kwamen weer terug.  Met dit besef was het allemaal plots voorbij.  Alles weg.  Tja.  Dank je.  Nu weet ik dat ik niet moet denken tijdens het kijken naar de beelden.  Maar dat is zo verdomde moeilijk.  Dank je.  

Dag 321. Ben best wat ontdaan over de huidige gebeurtenissen.  In Parijs zijn 12 mensen doodgeschoten op hun werk en nog meer neergeschoten.  12 mensen die in een uitgeverij werkten van een satirisch magazine en de draak staken met alle heilige huisjes.  Blijkbaar hadden zij al eens een aanslag overleefd.  Maar dit keer was er geen ontkomen aan.  De geweren en de mannen erachter deden hun werk.  Het stemt tot denken. 

Het beïndrukt me niet zozeer dat mensen hun gedachten geloven en op basis daarvan vreselijke misdaden begaan. Dat hoor ik echt elke dag.  Op kleine schaal, thuis, achter gesloten deuren, vinden vaak mensen het goed om anderen te dwingen om hun interpretaties van de werkelijkheid te volgen.  Mishandelingen en dwang die in hun hoofd kloppen, maar die je in je hart nooit kan goedkeuren.  Ergens heb ik besloten dat je hart volgen een beter idee is. 

En ok, ik heb ook mijn interpretaties en ik deel die ook graag.  Als optie.  Als mogelijkheid.  Als kritische noot in een wereld die gedomineerd wordt door het denken en het onbewust zijn.  Al zie ik meer en meer mensen het denken bevragen, en dat stemt me blij.  Maar deze mensen, bij deze aanslag, worden volledig gedomineerd door het denken.  Hun interpretatie van humor, van heiligheid is duidelijk niet ingegeven door hun hart.  Het is ingegeven door anderen en hun ideeën die niet aansluiten bij menselijkheid en warmte.

Je kan nooit, op geen enkele manier, beweren dat iemand vermoorden een gunstige daad is.  Dat de wereld beter wordt van het neerschieten van een aantal schrijvers en tekenaars.  Tenminste als je in je hart kijkt en niet in je denken.  Het maakt bang deze daden, bang om nog uit te komen voor alternatieve manieren van denken.  Bang om te laten zien dat de ene zijn waarheid niet per se de jouwe is.  Kunnen we dan beter zwijgen?  Kunnen we dan beter voorzichtig zijn?  Kunnen we dan beter onze angsten volgen?

Even speelde deze gedachte door mijn hoofd.  Ben ik bereid mijn leven te wagen om mensen wakker te schudden.  Zoals de cartoonisten in Parijs? 

Tegelijkertijd besef ik dat de enige echte remedie voor dit soort misdaden bewust wording is.  Uit je denken en je overtuigingen geraken en het leven leven vanuit je hart of vanuit je buik.  En dat mijn schrijven een poging is om mezelf hieraan te herinneren, elke dag.  En hopelijk nog mensen hier en daar ermee te inspireren.  Het antwoord is niet angst, maar meer liefde naar de wereld zenden.  Aan alle schrijvers en kunstenaars die pogen mensen het relatieve van overtuigingen te laten zien, veel moed en geef niet op.  Elke bewuste mens is er eentje meer.  Namasté.  

Dag 320.  Vandaag bracht ik opnieuw een bezoekje aan mijn osteo.  Ik vertelde haar vol trots over mijn ervaringen met mijn vuurbal.  En hoe ik hem heb kunnen loslaten in plaats van er tegen te blijven vechten.  Maar we gingen al snel over naar de orde van de dag want ik wilde heel graag praten over het disciplineren van de honden en de kinderen.  Want ik heb echt het gevoel dat ik dicht bij een doorbraak zit.  Ik zoek namelijk al jaren naar een juiste manier van leiding geven.  Niet te sterk en niet te zwak.  Te zwak zijn de momenten dat ik in mijn kind schiet en de situatie niet langer denk aan te kunnen.  Te sterk is als ik begin te roepen, te dreigen of te straffen. 

Op vakantie kreeg ik plots (opnieuw?) het idee om in mijn kracht te blijven.  Deze kracht bevindt zich in mijn onderbuik, ter hoogte van mijn tweede chakra, in mijn bekken.  En wachten tot de kinderen dit voelen en stoppen.  Indien ik dit volhoud komt mijn dochter me knuffelen en mijn zoon komt zo dicht mogelijk bij me staan, om te kunnen tanken aan dit evenwicht.  Ik wilde hier meer van voelen, dit leren vasthouden. 

Toen mijn osteo me aanraakte kreeg ik het compliment dat mijn lichaam inderdaad heel uitgerust en in balans voelde.  We gingen samen mijn lichaam in, naar dat gevoel. Tot mijn osteo me duidde op het feit dat er precies in mijn hart toch pijn zit als de kinderen kibbelen en ik erbij sta.  Eerst voelde ik het zelf niet, maar toen ik naar mijn hart ging voelde ik het verdriet.  Ja, het klopt.  Als de kinderen ruzie maken, voel ik me verdrietig, niet gezien, gekwetst.  Bij nader onderzoek niet erkend.  Ik voel de pijn die ze de ander aandoen en voel dezelfde pijn.  Hoe mensen hun eigen visie en kind-verlangens zien en vervullen en ondertussen de andere mensen rondom hen niet erkennen.  Ik heb me in mijn leven door mijn opvoeders niet erkend gevoeld.  Dat is een thema dat vaak terug komt.  En dat was ook zo.  De ruzies van de kinderen roepen deze pijn naar boven.  Toen ik mezelf zag en erkende voelde ik hoe heel mijn lichaam 1 werd.  Mijn handen deinden uit en verdwenen volledig in mijn buik, terwijl mijn buik samenvloeide met mijn benen en armen.  Ik voelde geen enkel lichaamsdeel nog afzonderlijk, ik was 1 grote brok levende tinteling.  Mijn osteo zegt dat mijn energie op dat moment volledig naar mijn aura stroomt, zodat ik alles tegelijk voel. Heerlijk.  Wat had ik zo geen zin om terug naar de werkelijkheid te keren. 

Ik besefte, in dat moment van eenheid, dat deze discipline de enige juiste weg is.  In mijn kracht blijven, de anderen erkennen, wachten tot ze ‘wakker’ worden.  Standvastig.  Geduldig.  Niet gehecht aan het resultaat of de tijd die hiervoor verstrijkt.  De kinderen leren grenzen trekken naar elkaar en doen dat kwetsend.  Maar hun kwetsuur voelt niet zo groot aan als de mijne.  Zo hard kwetsen ze elkaar niet.  Ze weten van elkaar dat ze oefenen.  Uiteindelijk zoeken ze beide naar erkenning bij elkaar en bij mij.  Ik hoef dat niet in woorden te geven, ik kan ze energetisch erkennen.  Vaak is dat al voldoende.  Het is nog moeilijk voor mij om het verwoord te krijgen.  Soms komt het gevoel van iets weten voor het begrijpen.  Maar ongetwijfeld komt het begrijpen nog de komende dagen.  Ik houd jullie op de hoogte.  Dank je voor deze bijzondere ervaring.  Ik hoop dat ik van mijn kinderen heel erkende kinderen kan maken, die dat ook naar anderen kunnen.  En al loopt de weg wat hobbelig, vandaag voelde ik het volle vertrouwen dat alles in orde komt.  Dank je.    

Dag 319.  Ik schaam me ook dat ik er niet altijd ben voor mijn gezin.  Ik moet heel vaak stilte en rust opzoeken om mijn balans en bewustzijn terug te vinden.  Op die momenten kan ik er niet zijn voor de anderen.  Totaal niet.  Dan heb ik ook geen antwoorden.  En heb ik weinig zinvol te vertellen.  Ik duw anderen dan eerder weg. 

Eigenlijk zijn er veel zo’n momenten.  Bewustzijn vergt voor mij nog heel, heel veel oefening en alertheid.  Pas dan kan ik het min of meer in een wereld vol prikkels en mensen overleven.  En ik schaam me hier wel voor.  Ik ben minder wat ik ben dan ik moet zijn. 

Maar ik kan dit echt alleen genezen via aandacht.   Niet via schaamte.  Niet via verwijten.  Noch door afkeur of door ontkenning.  The only way is through.  Er recht doorheen.  Face the music.  Er dus bij blijven.

Van alles wat ik doe lijkt dit het meest belangrijke.  Alleen lijkt niet echt iemand dit te begrijpen.  Of ik kan het niet goed uitleggen.  Alleen in die stilte en eenzaamheid voel ik me echt, echt.  Zonder verwijten.  Zonder angsten.   Zonder perfectionisme.  Zonder al mijn kleine kantjes.  Ik voel verdriet nu in plaats van schaamte.

Mijn aandacht in mijn lichaam krijgen brengt me momenteel een warm gevoel.  Een lekker zacht maar toch heel intens warm gevoel, door mijn hele borstkast tot in mijn keel.  Ik voel me beter nu.  Al is het nog zwakjes.  Ik ga verder met de meditatie. 

Na een goede maar korte nacht, ben ik vandaag helemaal zonder vuurbal wakker geworden.  Hij is weg.  Althans voorlopig.  Dank je om nu helemaal tot rust gekomen te zijn.  Wat is mijn leven mooi en boeiend.  Dank je.  

Dag 318.  De dag begon zo mooi.  Vol inspiratie voor mijn schrijven.  Inzichten die groeiden en een sterker begrijpen van de mysteries van het leven.  Gaandeweg echter verloor ik vandaag het contact met bewustzijn. 

Achteraf gezien lijkt het wel alsof ik enkel bewust kan blijven als ik (veel) tijd alleen doorbreng.  Soms lukt het in gezelschap, zoals tijdens mijn werk, maar meestal dus niet.  Hoe verder de dag vordert, hoe drukker de bezigheden, hoe minder bewustzijn.  Hoe heviger ik ook begin te doen. 

Op zich is doen best ok.  Want ik geniet wel van dingen doen en meemaken, maar achteraf besef ik dat ik in een modus kom van hevigheid en luidheid die weinig met bewust zijn te maken heeft.  Achteraf schaam ik me vaak over mijn eigen impulsiviteit en openheid en dus kwetsbaarheid die ik heb laten zien.  Deze schaamte zetelt bij mij ook in de zonnevlecht. Als een knoop vol vuiligheid waarvan ik het liefste zou hebben dat dit plots, als bij toverslag, zou verdwenen zijn.  Maar zo werkt het dus niet.  Ik moet bij het gevoel blijven.  De schaamte doorstaan en het met aandacht helen. 

Zo mediteerde ik op de knoop van schaamte in mijn maagstreek.  Dit keer was het niet zo moeilijk als bij de enorme kracht te blijven van de vuurbal.  De emotie schaamte is duidelijk niet zo krachtig meer bij mij.  Want na een paar minuten aandacht verdween hij.  Fantastisch.  Wat een wondermiddel. 

Ik heb het mezelf die dag volledig vergeven.  Ik ben trouwens de rest van de week niet meer luidruchtig en te open geweest.  Weet niet goed hoe ik dat gepresteerd heb, maar heb het wel gedaan.  Waarschijnlijk gewoon door zo vaak als mogelijk het tintelende gevoel in mezelf te zoeken.  Dank je om de schaamte te kalmeren en in de plaats ervan zelfbeheersing te vinden.  Dank je.   

Dag 317.  Een paar dagen later schreef ik, na een volgende meditatie, meer over de bal van vuur in mijn buik.  De bal van vuur die eigenlijk levenskracht is die geblokkeerd geraakt door angst of door spanning.  Als je iemand bent die in het bezit is van een vuurbal, weet je, de vuurbal is er niet altijd.  Ze is er als je angstig bent of als het heel druk is of spannend.  Het cynische is echter dat het zenuwachtige van de vuurbal soms zo vertrouwd is dat je het zelf gaat opzoeken, door bijvoorbeeld heel veel uitdagingen aan te gaan of soms zelfs te zoeken.  Soms zorg je er dus zelf voor dat de bal niet dooft, door meer hooi op je vork te nemen dan je nodig hebt.

De kracht van de bal is heel sterk en maakt me bang.  Wat zijn tot nog toe mijn strategieën geweest om met de vuurbal om te gaan?  Ik kan hiervoor enorm veel gaan bewegen.  Als een wervelwind vlieg ik door het huis, opruimen, rondlopen, hier en daar aan iets beginnen, ijsberen, chaotisch starten en loslaten.  Zolang ik de bal energie maar kan laten stromen naar beweging, voel ik me al wat beter.  Ja dit helpt, maar lost het niet op.  Wat ik ook vaak doe is heel veel praten.  Oneindig snel en veel praten.  Ja het helpt ook, maar is vermoeiend voor de anderen en eigenlijk ook voor mezelf.  Eigenlijk zijn geen van beide vormen echt constructief.  Veel energie verspilling, wild in het rond, maar geen echte concentratie.

Tijdens de meditatie kwam er naar boven dat ik niet bang moet zijn voor deze kracht.  Want de kracht die ik innerlijk voel is levenskracht die kan manifesteren.  Daarom voelt die zo krachtig.  Het is eigenlijk goede energie maar geconcentreerd en ingehouden.  Ze is vastgebonden, gekaderd.  Belangrijk is deze energie opnieuw te lossen en niet langer vast te houden.  Uit angst houdt je hem in.  Niet tegenhouden, laat hem maar zijn werk doen.  Meer hoeft dat niet te zijn. 

Eigenlijk zijn mensen met adhd dus mensen met heel veel levenskracht.  Heel veel levensenergie.  En dus eigenlijk ook met heel veel manifestatie kracht.  Alleen zorgt angst, spanning en te veel afleiding ervoor dat ze niet juist gebruikt wordt en dus destructief wordt i.p.v. constructief.  Zo had ik het nooit begrepen.  Ik vond het steeds een last en miserie, wilde er zo snel mogelijk vanaf.  Nu begrijp ik dat dat helemaal verkeerd begrepen is.  Wauw, hiermee kan ik heel praktisch weldegelijk iets. Dank je voor dit vernieuwende inzicht.  Zo positief en hoopgevend.  Dank je voor meditatie die me helpt zaken correcter te interpreteren.  Dank je.  

Dag 316.  Dit is het verslag dat ik schreef de eerste avond op vakantie.  De eerste avond dan na een hele dag vakantie ter plaatse. De dag van de verplaatsing was heel vermoeiend, die avond ben ik als een baksteen in slaap gevallen. 

Ben nu één dag weg op vakantie en de vuurbal in mijn maag is stilletjes aan het doven maar nog niet weg.  Ik voel hem nog wel en betrap mezelf erop te lopen ijsberen door het vakantiehuis.  Naar boven en naar beneden, elke keer opnieuw.  Elk excuus is voldoende om niet te hoeven blijven staan of zitten.

Ik sta ervoor maar vermijd het nog even.  Want contact leggen met dit hevige stuk van mezelf is best moeilijk.  Het lijkt groter te worden als ik het voel en me verder te drijven de felheid en de onrust in.  Maar ik moet erdoor.  Het is de enige weg die ik gevonden heb die echt, echt werkt.  Ik probeer stil te worden en mijn volle aandacht naar de onrust te brengen.  Van deze vuurbal word ik eigenlijk wel wat bang.  Ik ben daar zo bang van dat ik er voortdurend van probeer te gaan lopen. 

Na een paar keer goed en diep zuchten voel ik de rust van de meditatie komen.  Mij benen worden zwaar en tintelend en dit ontspannen gevoel kruipt verder omhoog.  Spontaan komt er een mantra op Om Malima.  Ik weet totaal niet wat het betekent maar het voelt juist.  Als ik erover nadenk is het stom, dus ik laat mijn denken voor wat het is.  Ik zeg de mantra op, om en om en om. 

De beelden die komen zijn die van een bos.  Een mooi groen, zacht bos, met hele hoge bomen.  Ik zie de kruinen niet eens, zo hoog.  Groene nevel maakt het bos mysterieus.  Ik voel me er thuis.

Ik beslis me helemaal te laten gaan … er komt …

Adhd is levensenergie die vastgeraakt.  In plaats van verder te stromen en zijn werk te doen, blijft het ingekapseld in mijn maagstreek.  Maar zo een grote energie, het is te overweldigend, ik kan dit niet, komt de twijfel naar boven.  Niet bang zijn, komt er, voor deze energie want het is gewoon levensenergie.  Vast gezet door angst.  Angst houdt haar vast en overgave is het antwoord. 

Dit is zo nieuw en zou het waar zijn?  Is adhd gewoon levensenergie die door angst of spanning wordt vastgehouden?  Mag ik deze gewoon loslaten en zijn scheppende werk laten doen?  Uiteindelijk wil deze energie creëren, enkel creëren.  Niet vernietigen.  Als je ze opnieuw durft laten stromen, kan ze manifesteren in plaats van mijn lichaam op te branden in een poging het te begrenzen en rustig te houden.  Het is het onderzoeken waard.  Ingekapselde levensenergie, ik laat ze opnieuw stromen.  Dank je voor de nieuwe hypothese.  Dank je voor deze nieuwe manier van kijken.  Dank je.  

Dag 315.  Net terug van een weekje in de zon.  De komende dagen vertel ik graag een beetje meer over mijn vakantie en mijn wedervaringen want ik had wel wat inspiratie en inzichten op vakantie.  Dus hopelijk hebben jullie hier zin in.  Ik alleszins wel om het met jullie te delen en hier voor mezelf diepgaande lessen uit te leren. 

Vandaag, na een vermoeiende verplaatsing, wil ik me graag beperken tot de dankbaarheidsoefening. Hierbij noem ik de 16 zaken op waar ik vandaag, op dit moment dankbaar voor ben.  Met als thema, onze laatste vakantie. 

Ik ben dankbaar voor de prachtige blauwe zee, die mijn hart gewoonweg laat branden van geluk.  Ik ben dankbaar voor de krachtige zuiderse zon, mijn hele lichaam verwarmend.  Ik ben dankbaar voor de overdaad aan voedsel waar ik kon van proeven.  Ik ben dankbaar dat ik meerdere maaltijden toch de koolhydraten heb laten staan en vervangen door gezonde en diervriendelijke eiwitten.  Ik ben dankbaar voor het vele glimlachen rond de tafel. Ik ben dankbaar voor het schaterlachen van ontspannen mensen.

Ik ben dankbaar voor de strandwandelingen.  Ik ben dankbaar voor de spelletjes die we speelden.  Ik ben dankbaar voor het koken met de zuiderste ingrediënten.  Ik ben dankbaar voor de vriendelijke bediening tijdens de winter, waar elke klant inkomen betekent.  Ik ben dankbaar voor mooie wijngaarden vol met rucola planten in bloei.  Ik ben dankbaar voor het leuke gezelschap.

Ik ben dankbaar voor het beperkte gekibbel van de kids.  Ik ben dankbaar voor hun openheid naar nieuwe ervaringen.  Ik ben dankbaar voor hun plezier en gezwem in het zwembad.  Ik ben dankbaar voor de inspiratie die ik kreeg tijdens en na het lezen van interessante boeken.  Ik ben vooral dankbaar voor de peace of mind die ik hervonden heb tijdens en tussen het mediteren.  Dank je.  

Buitenland

Dag 314.  Hallo iedereen, ben er nu even maar ben straks weer weg.  Ik ga op reis voor een weekje.  Het gebeurde ervoor al eens dat ik op voorhand elke dag twee blogs schreef totdat mijn lange weekend volgeschreven zat en niemand merkte dat ik weg was.  Maar dit keer voelde het niet juist om dit te doen.  Het gebeurde ook al dat ik op vakantie schreef (jaja, op papier) en het achteraf uittypte om toe te voegen alsof ik elke dag nog geschreven had.  Wat natuurlijk technisch gezien ook wel waar is.  Alleen niet via computer of het net.

Maar ik ben aan het veranderen.  Mijn karakter is aan het veranderen.  Sterke druk op mezelf zetten voelt steeds onnatuurlijker en onjuister en ik heb er ook gewoonweg geen zin meer in.  Misschien is dit uiteindelijk wel het doel van mijn schrijven.  Niet om mijn 365 dagen volledig vol te krijgen zoals het hoort en zoals ik het mezelf en de lezer heb beloofd, en ik echt probeer waar te maken.  Maar wel om via aandacht dicht bij mezelf te komen.  Hopelijk niet bij mijn kleine ik, die natuurlijk ook graag aandacht krijgt.  Maar al dit schrijven, mediteren en gelukkig zijn heeft als hoofddoel om mijn Echte Ik te ontdekken.  Die gedienstig, liefdevol, wijs en observator is. 

In plaats van mezelf te dwingen zal ik vanaf hier mijn weg voelen.  Ik weet niet hoe het verder gaat vanaf hier.  Is het beter elke dag te schrijven, ook als ik moe ben, ook als ik het druk heb, ook als het niet past?  Of is het beter om mijn weg te voelen?  Het tweede lijkt beter, maar kan ook een snelle weg opnieuw naar volledig onbewust zijn worden. Maar waarom zit ik hierover te piekeren?  Het zal zichzelf wel uitwijzen.  Ik hoef mijn denken niet meer te gebruiken als beslisser.  Mijn intuïtie leidt de weg.  We zullen samen zien waar het me brengt.  Namasté en tot binnen een weekje.

Dag 313.  Ben al twee dagen bijzonder vroeg wakker.  Ik lig te draaien en te woelen in mijn bed en geraak niet opnieuw in slaap.  Klaarwakker ben ik dan.  Als ik probeer te omschrijven hoe ik me voel, dan kan ik er enkel zenuwen op plakken.  Ik zit vol zenuwen. 

Ik weet dat het meestal het beste werkt om in mijn lichaam te komen en daar aandacht te geven aan het gevoel dat er wringt.  Vroeger wilde ik er altijd over praten, maar ik leerde ondertussen dat je echt al een speciaal iemand voor je moet hebben wil je je beter voelen na zo een gesprek.  Dus de aandacht diep in mijn lichaam dan maar. 

Waar zit de spanning?   Ik zoek het uit.  Ja, duidelijk in mijn zonnevlecht.  Komt er een beeld op over deze spanning?   Ja, het is als een vuurbal die daar diep vast zit. Een vuurbal die elk moment op ontploffen staat.  Die alles vernietigt op zijn weg naar de vrijheid.  Een hele dikke, warme en beweeglijke vuurbal.  Het is zeker niet het moment om er nog meer vuur op te gooien door koffie of andere te drinken.  Moet afkoelend eten gebruiken, geen vurig eten. 

Deze vuurbal, ik weet niet wat ik ermee moet.  Inderdaad weten is geen antwoord.  Ik ben opnieuw aan het denken en het denken kent mijn lichaam niet.  Het heeft er eenvoudigweg geen contact mee.  Wat heb ik dan wel nodig?  Ik droom over verbondenheid maar wil enkel afstand.  Ik wil alleen zijn om de vuurbal onder controle te krijgen.  Alleen, controleren maakt het allemaal weer erger. 

Hoe vond ik nu alweer ruimte?  Mediteren lukte totaal niet deze ochtend.  Ik denk dat ik vooral geruststellende woorden nodig heb nu.  Zoals, alles komt in orde.  We hebben tijd met hopen.  Het is goed, alles komt goed.  Je hoeft je geen zorgen te maken.  Voor alles komt een rijping, een antwoord, een groei, een verandering. 

Mijn vakantie is 1 dag ver en ik ben al mijn ruimte reeds verloren.  Mijn hoofd vol zorgen en mijn lichaam vol onrustig vuur.  Het belooft een boeiende week te worden.  Ofwel kan er ik veel uit leren, ofwel ga ik kopje onder.  Dit is echt geleden van de zomer, zo slecht ik me voel.  De vorige keer we vakantie hadden dus. 

Het komt goed.  Het komt allemaal goed.  Het leven brengt me steeds wat ik nodig heb.  Namasté.   

Dag 312. Gistennacht kwamen wij thuis van het kerstfeest bij mijn schoonfamilie.  We hadden een gezellige en leuke avond.  Ik was nog wakker genoeg om te mediteren en besloot, zelfs midden in de nacht, nog de trance op te zoeken.

Om tot rust te komen nam ik mijn mp3 erbij en luisterde ik eerst naar een fragment van Eckhart en Oprah.  Een stuk uit de 10 wekelijkse reeks over een nieuwe aarde.  Dit stuk ging over hoe je dingen doet in je leven.  Want als je bewustzijn wil brengen in de wereld kan je het beste de dingen die je doet met aanvaarding, vreugde of enthousiasme doen.  Indien geen van deze drie modaliteiten aanwezig is, kunnen je acties verdriet en pijn veroorzaken.  Best is steeds bewust je leven leiden zodat je de juiste handelingen kan stellen.  Zoals ik al zei, om een zo laag mogelijk lijdensafdruk te veroorzaken.

Terwijl ik naar Eckhart aan het luisteren was en genoot van zijn uitleg en grapjes, schoot ik plots de trance in.  De zachte tinteling overviel me en nam volledig beslag op mijn lichaam.  Ik voelde me wegschieten naar het universum.  En voor de eerste keer zag ik daar een vuurzee.  De hele bovenkant van het beeld in mijn geestesoog was gevuld met vuur.  De hele hemel was vuur.  Ik keek ernaar vol verwondering.  Bedwelmd door haar schoonheid.  Ik dacht niet, ik was zuiver aanwezig.  Belevend. 

Ik weet niet goed hoe lang dit geduurd heeft, maar van ver hoorde ik hoe de stem van Eckhart verdwenen was en plaats had gemaakt voor de stem van iemand anders.  Ik keerde terug naar de werkelijkheid.  Nog helemaal verbaasd zette ik muziek op op mijn mp3.  Opnieuw schoot ik weg, het universum in.  Geen vuur dit keer, maar een witte omgeving.  Toen ik terug kwam was het liedje gedaan.  Ik besloot mijn mp3 af te zetten en viel daarna in een heerlijke, diepe slaap. 

Nog steeds weet ik niet goed wat dit allemaal is.  Maar ik ben er niet meer bang voor.  Ik geef me eraan over en ben volledig daar als observator.  Heerlijk.  Wilde dit graag met jullie delen.  Hoeveel heerlijks er te vinden is in de diepten van jezelf.  Dank je voor elke ervaring.  Dank je.  

Dag 311.  Vandaag had ik gesprekken over familiefeesten.  Mensen die het moeilijk hebben met het alleen zijn vaak, omdat dit uiteindelijk familiefeesten zijn.  Maar veel vaker mensen die het moeilijk hebben op de feesten zelf.  Ze hebben het moeilijk met de oppervlakkigheid, met het steeds herhalen van dezelfde verhalen, met het spelen van een rol, met het spelen van sociaal zijn en soms ook met de conflicten of het lawaai.  En ik luister naar hen.  Ik begrijp dat en tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik daar al zo lang voorbij ben. 

Ik zie feesten en samenzijn anders nu.  Ok, de verhalen zijn allemaal waar, er iets niets onwaar of overdreven bij.  Die dingen gebeuren.  Maar het is uiteindelijk je eigen interpretatie van het geheel die bepaalt wat je gevoelens hierrond zijn.  Je kan deze interpretatie ook anders uitvoeren of zien.  Ik zie het ondertussen anders.

Voor mij zijn we allemaal mensen.  Allemaal gewoon mensen.  En als we een feest hebben, met de familie en iets samen eten, drinken, vieren.  Als we cadeautjes aan elkaar geven, is dat voor mij een diep en intens moment van dankbaarheid.  Ik ben dankbaar dat we daar allemaal zijn.  Uiteindelijk zijn we daar allemaal uit liefde.  Ik ben bij mijn schoonfamilie omdat ik mijn man graag zie en hij zijn familie zo graag ziet.  Ik ben bij mijn familie omdat ik ze diep liefheb en mijn man is erbij.  Mijn kinderen zijn daar ook en genieten van al die liefde. 

En ja, er zijn dingen die oppervlakkig zijn.  Er zijn dingen die niet gezegd worden of juist wel.  Er zijn misschien spanningen al dan niet onderhuids.  En we zijn niet de hele tijd vriendelijk tegen elkaar.  Maar we zijn er wel.  En we zijn er graag.  Ik hou van samenkomsten.  Ik hou van de liefde en interesse die er stroomt.  En ik kan gemakkelijk bewust blijven op deze momenten.  Wat wil ik nog meer? Dank je voor de feesten.  Dank je voor de dankbaarheid die er dan stroomt.  Dank je voor de liefde.  Dank je voor de rijping van mijn bewustzijn.